ZWEDEN… EEN EINDE
Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Hoofdstuk 4
Het regelen van zijn 'zaakjes', zoals Johan het naar Olaf toe had genoemd, liep uit op een fiasco. Als eerste bleek, dat hij voor de trein naar Göteborg had moeten reserveren, iets dat hij niet had geweten. Omdat hij niet wist of hij die dag nog wel zou kunnen afvaren naar Kiel, had hij toen eerst maar geprobeerd dat te regelen. Ook zonder resultaat. Er was geen enkele plek op de boot meer te krijgen.
De vermoeidheid van de afgelopen tijd, de problemen die hij gehad had met Tim, het slechte slapen van de afgelopen nacht en zijn hoofdpijn maakten dat hij - zich compleet hopeloos voelend - midden in de stationshal op de grond ging zitten en zijn emoties de vrije hand liet. Opgehoopte tranen kwamen langzaam maar zeker naar buiten zetten. Hij was het zat! Hij wilde naar huis! Een vriendelijke oude dame bood hem een zakdoekje aan en bracht hem even later een kop koffie. Dat laatste gebaar maakte dat hij nog meer moest huilen en dus moesten er meer zakdoekjes aangeleverd worden. Toen hij wat rustiger geworden was, vroeg ze of ze nog iets voor hem kon doen. Hij stond op van de grond en bedankte haar. "Dank u mevrouw. Het werd me even allemaal te veel."
"Kan gebeuren. Iedereen heeft dat wel eens, toch?"
"Ja, ik denk het wel."
"Ik ben heel blij dat ik je heb kunnen helpen."
"Dat was werkelijk heel vriendelijk van u."
"Zeker weten dat ik verder niets meer voor je kan betekenen?"
"Ik ga een goede kennis van me bellen. Het komt goed met mij."
"Oké. Probeer te blijven lachen, jongen." Met dat advies liep ze parmantig bij hem vandaan.
Johan belde meteen met Olaf. "Paniek," zei hij toen er opgenomen werd.
"Wat bedoel je?" vroeg Olaf waarop Johan met zijn uitleg begon. "Reserveer dan de trein van laat in de middag, dan blijf je gewoon hier vannacht en kijken we dan wanneer je wel naar Kiel kunt varen."
"Ik wil naar huis!" luidde het korte en kribbige antwoord.
"Dat begrijp ik, jongen, maar dat zit er eventjes niet in. Je zult in ieder geval moeten wachten op een boot die morgen vaart."
"Dat wil ik dus niet! Ik wil naar huis, Olaf! Ik ben doodmoe, heb hier zitten janken als een klein kind op het station. Ik ben het zat! Ik heb rust nodig!"
"Vastberadenheid is een prima eigenschap maar stijfkoppigheid is heel iets anders."
"Alsjeblieft! Is er niet iets anders dat je kunt doen behalve me verwijten maken?"
"Zo was het niet bedoeld."
"Zo komt het wel bij me over!"
"Ik doe mijn best voor je. Ga terug naar het Continental, neem een kamer en eet wat."
"Maar ik wil hier weg!" Ineens werd er aan de andere kant in het Zweeds gepraat. Johan kende een klein beetje van deze taal omdat zijn vader hem dat geleerd had maar… niet voldoende om dit te kunnen verstaan. "Wil je alsjeblieft Engels blijven praten anders kan ik je echt niet verstaan hoor."
"Sorry," klonk het toen in de taal die ze beiden spraken en verstonden. "Ik vloekte je stijf en dat gaat me nou eenmaal het beste af in mijn eigen taal. In het Engels is het zoiets als: Verdomme, Johan! Luister nou eens gewoon naar me!"
"Sorry."
"Het is goed. Hang op nu en ga terug naar het Continental. Ik moet dingen regelen."
*
Erik had het hele verhaal vernomen. Niet van Timothy zelf maar van Edward. Natuurlijk had Tim hem begroet maar daarna had hij zich meteen teruggetrokken in zijn slaapkamer. En logisch, zo vond Erik, want hij had er werkelijk niet uitgezien. Dat kaalgeschoren hoofd was nog tot daar aan toe maar de dikke wallen en donkere kringen onder zijn ogen gaven aan dat hij compleet aan zijn einde moest zijn. Die aanblik trof hem heel hard omdat hij vermoedde, dat zijn eigen zoon er waarschijnlijk net zo aan toe zou zijn. Edward kwam vrijwel meteen weer terug.
"Iets te weten gekomen over het probleem?" Waarop het verhaal was gekomen. "Lastig," was Eriks enige commentaar geweest nadien.
"Ja. Niets meer of minder dan een communicatieprobleem, lijkt me," luidde de conclusie van de diplomaat.
Erik en Edward zaten net aan de lunch toen Eriks telefoon overging. Het was Olaf. Hij legde Erik kort en bondig uit wat er aan de hand was. Meteen nam Erik de rol van overbezorgde vader aan. "En nu?" vroeg hij toen, met iets trillende stem, aan Olaf.
"Handelen, hè! Zorg dat je hoe dan ook naar Stockholm komt vandaag. Ik zit al in de lucht en dan zie ik je in het Continental."
Daarmee werd de verbinding verbroken. Eventjes zat Erik raar te kijken. Meestal was hij degene van de directe aanpak maar Olaf had hem duidelijk afgetroefd dit keer.
"En?" vroeg Edward.
Erik legde hem uit wat er aan de hand was.
Edward schoof zijn stoel achteruit en zei: "Ik bel meteen voor je."
Opnieuw iemand die hem aftroefde, zo voelde Erik het. "Wat bedoel je?"
"Ik zorg ervoor dat mijn vliegtuig klaargemaakt wordt, dan ben je binnen het uur in de lucht en op weg naar Stockholm."
Het duizelde Erik allemaal een beetje. "Euh… "
"Niet denken nu, Erik. Doen! Pak je spullen bij elkaar dan rijden we zo naar het vliegveld."
Erik stond van tafel op en haastte zich naar zijn kamer. Zijn spullen waren snel gepakt en binnen tien minuten zat hij naast Edward achter in diens privéauto. Ondanks dat Edward zich meestal liet rijden, bleek hij een meer dan uitstekende chauffeur te zijn. Het drukke verkeer in de Noorse hoofdstad liet zich echter niet dwingen tot haast. Ook niet door mensen die dat wel hebben, en zo duurde de rit toch nog behoorlijk lang. Op het vliegveld stond het vliegtuig al klaar voor vertrek en Edward reed zo ver mogelijk in de richting van de startbaan.
"Hé, verder mag ik niet," zei hij toen hij de auto stilzette. "Breng de groeten over aan Johan en zorg ervoor dat je geniet van het korte moment dat je samen met hem zult hebben."
"Dat zal ik doen. En… ik zorg ervoor dat je al je onkosten vergoed krijgt."
"Als je dat maar laat!"
"Maar… "
"Erik, we zijn vrienden! En vrienden helpen elkaar daar waar ze maar kunnen. Die vriendschap hoeft niet… beter gezegd mag niet betaald worden! Begrepen!"
"Ja… kom hier!" Een vriendschappelijk knuffel volgde. "Maar aan het eind van de maand is het feest in Göteborg, dan verwacht ik jou samen met Timothy als onze gasten."
"Dat is prima! Ik kom in elk geval. Of Timothy mee komt, is een tweede. We zijn een stel maar hij en ik leiden ons eigen leven en maken derhalve ook onze eigen keuzes."
"Ik begrijp het. Maar zeg hem in elk geval dat Olaf en ik het heel leuk zouden vinden als hij wel meekomt."
"Dat doe ik en nu wegwezen mijn piloot wordt ongeduldig, zo zie ik."
Erik stapte uit en rende naar het vliegtuig toe dat de motoren al had draaien. Hij nam de uitgestoken hand van de piloot aan en schudde deze.
"Welkom aan boord, meneer. Het is altijd fijn een opdracht te mogen uitvoeren voor Lord Reighton."
"Ja, sorry dat het zo ineens opkwam maar… "
"Het geeft niet, meneer. Zoals ik al zei, Lord Reighton is een graag geziene klant." De man leidde hem het toestel binnen en wees hem zijn plaats aan. "Als u uw gordels vast wilt maken, dan kunnen we meteen naar de startbaan taxiën."
"Hoe laat kunnen we in Stockholm zijn?"
De piloot keek op zijn horloge en noemde de verwachte aankomsttijd. "Schikt u dat?"
Erik zei dat het uitstekend was.
*
Terug in het Continental boekte Johan opnieuw een kamer. Op het bed uitgestrekt viel hij in een diepe slaap waaruit hij pas ontwaakte, toen er hard op zijn deur geklopt werd. Op de gang waren stemmen. "Weet u zeker dat hij op zijn kamer is?"
"Ja, meneer. Hij heeft niet uitgecheckt."
"Maar kan hij dat niet vergeten zijn dan?"
"Ja, dat kan natuurlijk. Ik zal de loper gebruiken." Met slaperige ogen keek Johan Olaf en de hotelmedewerker aan, toen ze beiden binnenkwamen.
"Wil je wel eens open doen als er geklopt wordt!" sprak Olaf hem met een guitige glimlach op zijn gezicht toe.
"Sorry, ik was diep in slaap en kreeg pas de laatste rammelpogingen van jullie mee."
Olaf drukte de man van het hotel een biljet in zijn handen en bedankte hem in het Zweeds. Daarna liep hij op Johan toe, trok hem aan zijn handen van het bed omhoog en omhelsde hem. "Je ziet er niet uit! Weet je dat! Waar heb je dat mooie blonde haar van je gelaten, idioot!"
"Geknipt en geschoren."
"En dan die wallen onder je ogen!"
"Ja… kan er niks aan doen. We hadden de laatste dagen tegenslag op tegenslag en… "
"Er nooit aan gedacht om eerder hulp in te roepen?"
"Stijfkoppig, hè. Zowel Tim als ik."
"Plus nu totaal op en aan de rand van een zenuwinstorting." Toen Johan opnieuw begon te huilen troostte Olaf hem en liet hij hem plaatsnemen op de rand van zijn bed. Pas nadat hij wat rustiger geworden was vroeg Olaf hem wat er nu werkelijk aan de hand was.
"Gedoe maakt moe. Ik heb de afgelopen tijd veel te veel in mijn hoofd gezeten."
"Dan had je daar vast een goede reden voor."
"Ja."
"Wil je het vertellen? Het hoeft niet hoor, alleen als jij wilt."
Johan haalde zijn neus op, ging languit op het bed liggen en begon te vertellen. "Ik had me vooraf voorgenomen om geen seks met Tim te hebben. Hij had tenslotte een vriend en ik wilde daar absoluut niet tussen komen. Wilde niet opnieuw iets hebben zoals met jou en mijn vader. Dat had me pijn gedaan en ik wilde niet opnieuw bezeerd worden. Maar… zoveel dagen met zo'n leuke jongen, waarvan je weet dat hij ook op jongens valt, dat houd ik niet vol. We zagen elkaar bloot als we opstonden en ons wasten in een beekje of een meertje en als we in onze slaapzakken kropen en tja… ik ben niet ongevoelig voor iets leuks. Het gebeurde niet meteen. Ook niet na een paar dagen. Er ging echt wel een tijdje overheen."
"Je hoeft je tegenover mij echt niet te verontschuldigen hoor!", merkte Olaf op.
"Ik weet het maar achteraf bekeken had ik het gewoon nooit moeten doen."
"Oordeel je… "
"Laat me even uitpraten, wil je!"
"Sorry.”
"Ik had het niet moeten doen omdat van het een het ander kwam. Na die eerste keer seks was ik verloren. Ik heb dat nou eenmaal. Seks hoort voor mij bij verliefdheid en andersom ook. Ik was dus verliefd. Timothy wilde daar eerst niets van weten. Legde me ook steeds het zwijgen op als ik er over begon dat ik verliefd op hem was, maar hij werd uiteindelijk zelf ook verliefd op mij. Toen was er dus voor mij een probleem. Ik was verliefd geweest op jou maar dat kon niet omdat jij verliefd was op mijn vader en hij op jou. Daarom zag ik het dus al helemaal voor me. Ik zou Tim niet kunnen krijgen omdat hij al iets met Edward had. Ik was met open ogen in dezelfde valkuil gestapt. Toen ik het onder woorden bracht, moest Tim alleen maar lachen. Volgens hem zou Edward er niet moeilijk over doen. De eerste keren liet ik het erbij. Misschien moest ik ook maar gewoon afwachten maar het bleef knagen aan me. Ik nam me voor om mee te gaan naar Oslo maar ik zou dan absoluut geen seks met Tim willen hebben in Edwards huis, voordat ik met Edward zelf erover gepraat had onder vier ogen! Een goed en strak plan, leek me. Maar… ook dat werkte niet voor me. Edward zou het waarschijnlijk toestaan dat Tim iets had met mij omdat hij hem niet kwijt wilde en dat maakte dat ik me vreselijk rot begon te voelen. Het zou voor Edward een slikken of stikken zijn en zoiets wou ik hem niet aandoen. Dus… besloot ik voor dat wat ik nu gedaan heb. Mijn liefde voor Tim afkappen en teruggaan naar huis."
"Drastisch."
"Heb jij een beter idee?"
"Nee," klinkt het meteen uit Olafs mond. "Ik niet."
"Dank je. Je steun voor mijn keuze doet me goed, weet je dat?"
"Dat was ook mijn bedoeling, Johan. Jouw keuze is goed. Heb ik niet precies hetzelfde gedaan?"
Johan kijkt hem vragend aan.
"Ik was… ik ben nog steeds verliefd op jou maar ik heb dat afgekapt en ben teruggegaan naar je vader omdat hij mijn thuis is, omdat ik van hem houd."
"Ik snap het."
"Maar dat maakt het nog niet gemakkelijk."
Heel langzaam komen Johans tranen opnieuw opzetten.
Olaf streelt zijn wangen en gaat naast hem liggen. Dan trekt hij hem dicht tegen zich aan. Hij houdt hem in zijn armen en wiegt hem zachtjes heen en weer.
"Tims gedrag van het voor zich uitschuiven, er niet over willen praten, maakte dat ik me niet serieus genomen voelde. Ik had dit keer een probleem en wilde daarover van gedachten wisselen met hem maar hij gaf me die kans niet. Het moest gebeuren zoals hij het wilde, dat gevoel kreeg ik. Tim trok aan de touwtjes en ik danste en dat wil ik dus niet. NOOIT! Dat pik ik van niemand!"
"Rustig, Johan, ik snap het. Maar nu je zo verschrikkelijk op bent, is het dan niet beter om een tijdje bij je vader en mij te blijven?"
"Nee. Ik wil naar huis. Ik houd van jullie beiden heel erg veel maar ik wil naar mijn eigen bed, ik wil mijn eigen spulletjes om me heen. Ik wil… "
"Het is goed, Johan. Ik snap het. Probeer wat te slapen voor het avondeten. Erik is onderweg en ik vang hem voor je op en zal ervoor zorgen dat hij je niet bestookt met dezelfde vragen die ik je zo-even stelde."
"Je bent een goeierd, Olaf."
"Ik weet het. Maar… mag ik je nog een vraag stellen."
Johan knikte.
"Heb je spijt gehad van dat wat jij en ik gedaan hebben samen?"
"Nee, geen moment. Wat wij hadden was goed.”
“Ja, dat vind ik ook nog steeds. Je bent werkelijk heel bijzonder, Johan."
"Jij ook, Olaf."
"Laten we afspreken dat we nooit spijt zullen krijgen van dat wat we samen beleefd hebben."
"Deal!" Johan spreidde zijn armen en Olaf nestelde zich erin. Het voelde enorm goed.
"Oké," zo verbrak hij het heerlijke moment van samenzijn, "Jij gaat nu nog wat slapen of rusten en ik reken af met je ouweheer!" Olaf stond op en verliet de kamer.
*
Lang op Erik wachten hoefde Olaf niet. Nog geen half uur nadat hij Johan had achtergelaten met het vaderlijke advies om te zorgen dat hij ging slapen, trof hij Erik in de lobby van het hotel. Hij had hem een sms'je gestuurd dat hij daar op hem zou wachten. Hun omhelzing was intiem. Beiden hadden ze elkaar gemist, ook al waren ze eigenlijk maar heel kort van elkaar gescheiden geweest maar… zo was het nou eenmaal tussen hen: ze konden slecht zonder elkaar. Dit gevoel van elkaar missen, werd alleen maar sterker zo hadden ze het idee.
"Alles goed met Johan?" fluisterde Erik in Olafs oor.
"Ja, ik heb hem gezegd dat hij moet gaan slapen voor het avondeten en ik hoop dat hij dat doet, want hij heeft het echt nodig."
"Ziet hij er slecht uit?"
Olaf knikte.
Erik beschreef zijn vriend hoe Timothy eruit had gezien en Olaf beaamde dat Johan er niet veel beter uitzag. Ze lieten zich naast elkaar neervallen op de leren bank en zuchtten beiden diep. "Vaderlijke zorgen, mijn vriend," verzuchtte Erik en pakte de hand van Olaf beet.
"Ja, gek. Ik ben dan wel niet zijn vader maar toch voel ik dat ook zo."
"Ik weet het, schat. De afgelopen maanden was je vaak net zo ongerust, en misschien nog wel intenser, als het te lang duurde voordat we iets van Johan hoorden."
"Ze zijn beiden ook zo stijfkoppig geweest." Olaf begon Erik bij te praten over dat wat Johan hem verteld had.
"Sufferds!" was het korte commentaar dat Erik gaf.
"Ja, dat was ook mijn eerste gedachte maar misschien moeten we het wat genuanceerder bekijken."
"Hoezo?"
"Nou… toen wij zo oud waren, deden wij toen alles even goed doordacht?" Het bleef stil. "Ik niet in elk geval," ging Olaf verder. "Ik heb heel wat stommiteiten op mijn naam staan hoor, dat durf ik gerust toe te geven."
"Ja, ik ook natuurlijk wel. Maar als je vader bent, kijk je daar ineens heel anders tegenaan. Je wordt dan geraakt door dat wat je kind doet en dat voelt verschrikkelijk!"
"Ik weet het!" zei Olaf en kneep stevig in de hand van Erik die de zijne nog steeds vasthield. "Ik weet het en ik voel het sinds kort net zo als jij dat gedaan moet hebben al die jaren."
"Eerst liet Soile een tijd niets van zich horen. Ik was teruggegaan naar Zweden en toen ik op een gegeven moment met haar belde, kapte ze abrupt af. Even later belde ze terug. In de tussentijd was ik aan het denken geslagen en vroeg ik haar waarom ze zo ineens het gesprek had afgekapt. 'Misselijk,' luidde haar antwoord. Toen wist ik genoeg. Ze was namelijk nooit misselijk. Kon alles eten zonder er ooit last van te krijgen en toen ineens was ze misselijk. Ze draaide er niet om heen en zei dat ze zwanger was van me. Ik ging zo snel mogelijk terug naar Nederland. Ze wilde echter niet van een huwelijk weten omdat ze van mij wist dat ik op jongens viel. Had ik haar zelf verteld. Maar… ik voelde me toen wel buitenspel gezet. Ik had een kind bij haar verwekt en… was dat het? Gelukkig voelde zij dat het ook anders kon. We spraken af dat ze ons kind over mij zou vertellen en dat ik in de zomervakanties en andere vakanties altijd welkom was. Het was een spagaat voor mij. In Nederland een vrouw en kind en in Zweden mijn eigen leven. Maar… het was het beste zo. Ik hield nou eenmaal van jongens en in een huwelijk met haar zou de kans groot zijn dat ik overspel zou gaan plegen en dat wilde ik haar niet aandoen. Niet haar! Zij was zo mooi, zo goed, zo…"
"Onbeschrijfelijk, zoals jij en Johan ook met geen pen zijn te beschrijven," vulde Olaf in.
"Ja, dat is het goede woord." Hij bracht de hand van Olaf die hij vasthield naar zijn mond en drukte er een kus op. "Het was een goede manier van doen voor ons drieën, hoewel ik hen wel heel vaak miste."
"Begrijpelijk."
"Een week voor ze uitgeteld was, ging ik naar haar toe en ik ben toen tot zes weken na de bevalling gebleven om voor haar en Johan te zorgen. Het afscheid toen was vreselijk zwaar maar het was goed. We hadden het zo afgesproken. Bij de notaris in het dorp kwam een officieel document te liggen waarin stond dat ik de vader van Johan was. We hadden vooraf laten nagaan of dit rechtsgeldig was en hoewel het toen haast niet voorkwam dit zo te doen, was het volgens de notaris waterdicht. Ook voor de Zweedse wet. Ook dat had hij nagezocht want ik wilde wel dat als mij iets zou overkomen, Johan mijn erfgenaam zou zijn natuurlijk."
"Logisch."
"De vakanties waren altijd heerlijk bij hen beiden. Ik genoot met volle teugen van mijn parttime vaderrol en zij liet me daarin ook mijn eigen gang gaan. Johan vond het ook prachtig en zeker in de tijd dat hij voor het eerst naar school ging. Kinderen zijn hard voor elkaar. Hij kreeg al heel snel te horen dat hij geen vader had. Dat liet hij zich nooit aanpraten, gelukkig. Hij had wel een vader, zo zei hij steeds. Zijn vader woonde in Zweden en zou er met de vakantie zijn. Om het te bewijzen die eerste keren, was ik op de laatste dag voor de schoolvakanties er al om Johan op te halen. Dan moest je hem zien glunderen. Hij had een vader."
"Als je nog lang doorgaat, dan ga ik janken!" verkondigde Olaf en haalde een zakdoek uit zijn broekzak om de eerste waterlanders weg te vegen.
"Sorry dat ik zo sentimenteel ben ineens."
"Geeft niks, man. Je vertelt iets, dat heel belangrijk is voor je en dat is goed."
"Dank je. Ja, Johan en Soile zijn belangrijk voor me. Altijd geweest. Zij en ik hebben het ook nooit een ongewenste zwangerschap of zo genoemd of een ongelukje… nooit! Johan was ons het allermeeste waard en dat is hij nog steeds. Vandaar ook mijn grote zorgen om hem nu. Het is toch het beste nu dat hij de tijd neemt om tot rust te komen en aan te sterken en dus even bij ons blijft? Vind je niet?"
"Was ook mijn eerste gedachte en ik heb hem dat voorgesteld maar… "
"Stijfkoppig?"
"Je zou het zo kunnen noemen maar het is volgens mij meer een kwestie van heimwee. Hij wil naar huis en hoewel hij me verzekerde dat hij ontzettend veel van ons houdt en heel graag bij ons zou willen zijn, is zijn thuis niet bij ons maar daar waar hij met Soile en jou heeft gewoond. Hij wil zijn eigen bed, zijn eigen spulletjes en verder helemaal niets."
Een tijdje bleef het stil. Erik dacht na. Liet alles door zijn hoofd gaan en kwam toen pas met aan reactie. "Als hij dat zo wil, dan doen we dat zo. Ik zal hem niet pushen bij ons te blijven."
"Je bent lief," zei Olaf en kuste hem op zijn wang.
"Mocht ik toch ineens overbezorgde vaderlijke neigingen krijgen, wil je me dan tegenhouden?"
"Ja, dat zal ik doen."
Erik gedroeg zich keurig en dus was er voor Olaf geen enkele reden om in te grijpen. Zo tegen half acht wekten ze Johan, die diep geslapen had. De omhelzing tussen vader en zoon was een stevige. Het was duidelijk dat ze elkaar gemist hadden. Johan douchte zich snel en net iets na acht uur zaten ze samen met de twee piloten van de zaak aan het diner. Er werd over van alles en nog wat gepraat en natuurlijk moest Johan heel veel vertellen over wat hij en Tim beleefd hadden. De meer pikante details liet de jongen natuurlijk weg omdat dat erg privé was maar wel vertelde hij wat ze zoal voor werk gedaan hadden. Meteen na het dessert namen de piloten afscheid om de vluchtgegevens voor de volgende dag nog door te geven. Toen werd het gesprek intiemer en kon Johan alles wat hij aan Olaf verteld had, ook kwijt bij zijn vader. Die was begripvol en daarmee was Johan heel blij. Als zijn vader moeilijk had gedaan, zou hij dat niet hebben kunnen verwerken, zo voelde hij.
"Het is goed zo, jongen. Je hebt een keuze gemaakt en daarmee ga je verder. Je bent nooit iemand geweest die goed tegen onzekerheid kon en als dat er dan is, doe je er goed aan voor jezelf het ongewisse uit de weg te ruimen. Het was wat kort door de bocht wellicht," zo verwoordde Erik toch nog enige kritiek, "maar het is prima zoals je het gedaan hebt."
"Vind je dat echt of heeft Olaf je gezegd dat je zo moet reageren," wilde Johan weten.
"Zeg! Waar zie je me voor aan! Voor een marionet?"
"Nee, pap. Het is goed. Ik voel dat je echt meent wat je zegt. Ook het vleugje kritiek dat je uitte meen je en dat is je goed recht, natuurlijk. Ik ben blij dat ik morgen naar huis ga. Ik heb me al proberen voor te stellen hoe het thuis ruikt maar… ik ben de geur kwijt en dat is geen goed teken."
"Ja… ik snap wat je bedoelt. Thuis bij jou en Soile rook het altijd heel prettig. Heel… ja… omschrijf het maar eens."
"Onmogelijk! Je moet het gewoon ruiken!"
"Dan hoop ik dat wij ook eens naar Nederland gaan, want als die geur zo speciaal is," reageerde Olaf, "dan wil ik die ook ervaren."
"Jullie zijn altijd welkom! Kom langs als je wilt."
"En jij? Wanneer kom jij terug naar ons?" wilde Erik weten om meteen daarna een voorstel te doen. “Wat denk je van de Kerst. Dan vieren we dat met elkaar.”
"Prima idee," reageerde Olaf voordat Johan kon antwoorden. “En waag het niet om nee te zeggen, jongentje!” Er werd gelachen. Ze stonden op en liepen naar de hal.
"Oh ja," begon Erik, "je hebt mijn credit card nog geloof ik."
Johan viste zijn portemonnee uit zijn broekzak en overhandigde de kaart aan zijn vader.
"Ik heb er hier in het hotel gebruik van gemaakt en als je mij aangeeft wat het heeft gekost allemaal dan zorg ik ervoor dat ik je terugbetaal."
"Als je dat maar laat! Ik ben je vader, jongen, en ben verantwoordelijk voor jou en je uitgaven."
"Maar ik kan dat heus zelf wel betalen."
"Niet nodig. En verder, ik heb je maandelijkse toelage verhoogd. Je moeder wilde daar nooit iets van weten maar ik vind het nodig."
"Pap!"
"Niet mekkeren, jongen. Wees blij dat ik genoeg geld heb zodat wij er goed van kunnen leven. Ik zou niet willen dat ik hier met Olaf goed leef en dat jij amper kunt rondkomen."
"Als ik straks weer ga studeren dan krijg ik Studiefinanciering hoor!"
"Wow, goed van de Nederlandse Staat zeg!" klonk het schamper uit Eriks mond.
"Zeg, je steekt de draak met me."
"Gebruik dat geld om van te studeren, zoon. Mijn geld gebruik je om van te leven. En hier heb ik nog iets voor je." Erik overhandigde Johan een andere credit card.
"En net moest ik er eentje inleveren van je?"
"Ja, suffie! Die staat op mijn naam en deze op die van jou."
"Pap! Dat moet je allemaal niet doen. Ik kan uitstekend rondkomen van dat wat ik heb."
"Zeg, hou je nu eindelijk eens op te zeuren!" bemoeide Olaf zich ermee. "Laat je vader en mij voor je zorgen als wij dat willen. Je bent ons enig kind." Daarmee moest Johan het doen. Verder praten over het onderwerp geld was uit den boze.
*
Terug op zijn kamer zocht Johan in zijn telefoon het nummer van zijn buurvrouw op. Mevrouw De Haan was een jaar of vier geleden naast zijn moeder en hem komen wonen. Vanaf het allereerste moment hadden ze een prima contact met elkaar gehad. Anna was een echte vriendin van Soile geworden. Tijdens Soiles ziekte was ze steun en toeverlaat van hun drieën geweest. Ze was goed in het regelen van alles en nog wat. Verpleegde Soile en zorgde ervoor dat het huishouden bleef draaien. En nog steeds deed ze dat. Toen Johan van huis wegging om zijn vader te bezoeken, had ze hem verzekerd dat zij voor het huis zou zorgen en Johan wist dat als hij plotseling terug zou komen het huis er prima uit zou zien. Hij klikte haar nummer aan en al heel snel werd opgenomen.
"Jongen, hoe is het met je?" riep ze al voordat hij zijn naam kon noemen. Ook zij had inmiddels dus een telefoon met nummerherkenning.
"Het gaat prima, Anna. Het goede nieuws is dat ik morgen naar huis kom."
"Zal ik je komen ophalen in Kiel? Dan ga ik daar met de trein heen en reizen we gezellig samen terug."
"Echt niet! Zoiets zou ik nooit van je durven vragen."
"Je weet dat ik het zo zou doen."
"Ik weet het maar het vliegtuig van mijn vader zet me morgenochtend af in Eelde."
"Luxe hoor!"
"Zeker. Maar ik ben wel heel erg moe en zou je misschien wat boodschappen in huis kunnen halen zodat ik er morgenmiddag niet meer uit hoef, als je begrijpt wat ik bedoel."
"Helemaal, jongen. Ik zal ervoor zorgen. En… dan nog iets."
"Zeg het maar."
"Ja… het is een beetje vreemd. Gistermiddag was er iemand bij je aan de deur. Een jongeman. Hij bleef maar bellen en op een gegeven moment ben ik maar eens poolshoogte gaan nemen. Hij zei dat hij een oude vriend van je was en dat hij je wilde bezoeken. Ik vertelde hem van je vakantie en dat ik niet wist wanneer je weer terug zou komen."
"Hoe heet hij?"
"Kees de Wit."
Johan herhaalde de naam.
"Ken je hem?"
"Jazeker ken ik hem! Is hij weggegaan? En waarheen dan?"
"Nee, hij is gebleven. Ik had het idee dat het niet meer lang zou duren voor je thuiskwam en heb hem dat verteld. Weet niet hoe het komt hoor maar soms… nou ja… noem het maar vrouwelijke intuïtie. Hij vroeg me of het goed was dat hij in zijn auto bleef slapen voor het huis en ik zei hem dat dat goed was."
"Heel goed van je, buuf, maar je mag hem gerust binnen laten hoor."
"Weet je dat zeker?"
"Ja. Kees is een prima jongen en is te vertrouwen. Laat hem maar in het huis en dan kan hij je morgenvroeg mooi helpen met het doen van de boodschappen," stelde Johan voor.
"Goed idee, Johan. Dan vul ik mijn eigen voorraad ook meteen aan. Het komt niet altijd voor dat ik een pakezel met auto heb," zei ze waarop ze moest lachen om haar eigen grap. Ze beëindigden hun gesprek en Johan bleef nog lang naar zijn toestel kijken. Kees! Kees de Wit! Waar kwam die nou zo ineens vandaan?
Wordt vervolgd…
Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, mei 2013.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.