ZWEDEN… EEN EINDE
Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Hoofdstuk 3
Toen Johan de volgende wakker werd, had hij een barstende koppijn. Heel langzaam opende hij zijn ogen, maar het schaarse licht dat naar binnenscheen, deed hem ze meteen weer sluiten. Hij had dan wel geslapen maar voelde zich een wrak. De hele tijd had hij gedroomd en als hij al even wakker was geworden, was hij daarna gewoon weer verder gegaan met steeds dezelfde droom. Een droom waarin iedereen aan hem had getrokken. Iedereen wilde dat hij iets zou doen wat hij eigenlijk niet wilde. Steeds had hij zich uit alle macht moeten verzetten om te doen wat hij zelf wilde. Tim had gewild dat hij meeging naar Oslo. Edward had gewild dat hij Timothy niet ongelukkig zou maken. Zijn vader en Olaf hadden gewild dat hij met hen mee ging naar Göteborg. Hij draaide zich op zijn buik en begon zich af te vragen of zijn keuze wel de goede was geweest. Je hebt je keuze gemaakt, sprak hij zichzelf toe. Blijf daar dan ook bij!
Bij een hernieuwde poging de wereld om hem heen te bekijken, wierp hij een blik op de wekker. Het was al na negen uur. Hij nam zich voor om zeker tot tien uur op zijn kamer te blijven want hij wilde het risico vermijden Tim tegen het lijf te lopen. Hij belde roomservice en bestelde het ontbijt en zei erbij dat het op zijn kamer gezet mocht worden als hij onder de douche stond. Toen hij uit de badkamer kwam, stond alles op een karretje voor hem klaar. Uitgebreid nam hij de tijd om de inwendige mens te versterken en pas daarna kleedde hij zich aan. Hij checkte de tijd op zijn horloge en zag dat Tim nu op weg zou zijn naar Oslo. Tijd voor hem om zijn eigen plannen rond te maken. Maar voordat hij dat deed, belde hij met het privénummer van zijn vader. Het duurde even voor er opgenomen werd. Het was echter niet zijn vader maar Olaf die, met een nog behoorlijk slaperige stem, opnam.
"Heb je een kater?" vroeg Johan hem zonder zich voor te stellen.
"Met wie spreek ik?"
"Met Johan."
"Zeg dat dan meteen maar ja… ik had het kunnen weten eigenlijk. Alleen jij zou zo'n onbeschaamde vraag durven stellen voordat je je goed en wel hebt voorgesteld."
Johan hoorde hem gniffelen.
"Maar ik dacht… "
"Ja, verkeerd gedacht. Je dacht dat ik onderweg zou zijn naar Oslo… "
"Ja, en daarom heb ik dus gisteren Erik gebeld en gezegd dat hij daar moest blijven om je te kunnen ontmoeten. Hij was daar namelijk voor een bespreking en het kwam allemaal heel mooi uit."
"Ow."
"Alleen maar 'ow'? Zo kort van stof ken ik je niet!"
"Ik heb mijn plannen gewijzigd en ben dus niet onderweg naar Oslo. Ik ben ook niet van plan daar heen te gaan. Het spijt me dat mijn vader daar is gebleven. Ik wist het niet."
"Nee, natuurlijk wist je het niet, jongen! Je kon dat toch ook niet weten. Ik had het geregeld omdat ik het leuk voor hem vond dat hij je kon ontmoeten maar als jij je plannen hebt gewijzigd, zul je daar een goede reden voor hebben."
"Dank voor je dat vertrouwen, Olaf."
"Ik ken je een beetje, Johan. Maar… geen ruzie of zo toch?"
"Absoluut niet. Gewoon… nou ja… beetje lastig uit te leggen zo over de telefoon. Ik leg het allemaal nog wel eens uit."
"Maar waar ben je nu? En waar ga je heen?"
"Ik ben nu nog in Stockholm en neem straks de trein naar Göteborg."
"Dus je komt nog wel even langs hier?"
"Dat hangt ervan af."
"Hoe bedoel je? Je kunt het gewoon niet maken om niet langs te komen, jongen."
"Ik weet dat jij dat wilt en dat mijn vader dat wil maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat moet, Olaf! Ik hou er niet van als iedereen voor mij dingen beslist!"
"Okééé, ik raak een gevoelige snaar, heb ik door. Weet je zeker dat je er niet over wilt praten, nu?"
"Ja!" klonk het resoluut.
"Maar waar hangt het vanaf dan of je langs komt of niet?"
"Als er voor vanavond nog een plaats is op de veerboot, dan ga ik meteen door naar huis. Mocht dat niet lukken, dan blijf ik graag een nachtje slapen."
"Zonder je te willen zeggen wat je moet doen, hoop ik dat het laatste het geval is, Johan."
"Ik begrijp het. Ik probeer alles in de trein te regelen en als het niet lukt, mag ik je dan bellen zodat je me komt ophalen?"
"Dat is goed. Maar zelfs als je ineens zou kunnen doorreizen, wil ik je wel eventjes zien. Ik haal je dan van het station om je naar de haven te brengen. Is dat goed?"
"Ja. Bedankt, Olaf. Je bent een prima vent."
"Jij ook, Johan. Een prima vent en een heel bijzondere. Ik ben wel heel benieuwd eigenlijk naar je beweegredenen om ineens je plannen te wijzigen."
"Je komt het allemaal te weten, maar alles op zijn tijd."
"Dank je, Johan."
"Niets te danken.” Een tijdje praatten ze nog over koetjes en kalfjes totdat Johan aangaf, dat hij nu toch echt zijn zaakjes moest gaan regelen.
Meteen nadat het contact was verbroken, liep hij naar beneden om bij de receptie een taxi naar het station te regelen. Hij betaalde de overnachting en het ontbijt met de creditcard van zijn vader, die hij twee dagen na het begin van zijn reis met Tim had gevonden in een paar sokken. Hij had geweten van het geld, dat Erik heimelijk geprobeerd had in zijn bagage te stoppen, maar dit was de manier van zijn vader om te laten weten dat hij hem zijn vrijheid volledig gunde maar er toch zeker van wilde zijn dat er een veiligheidsgarantie was ingebouwd in geval van nood. Ondanks dat het niet echt een alarmsituatie betrof, maakte hij nu dankbaar gebruik van de kaart met de vaste overtuiging de gemaakte kosten terug te betalen.
*
Olaf belde meteen met Erik om hem verslag uit te brengen van zijn gesprek met Johan.
"In hetzelfde hotel?" riep hij verbaasd uit.
"Ja. Slim hè!"
"Ja, zeg! Neem het een beetje op voor hem."
"Waarom niet?"
"Omdat de jongeheer zijn plannen ondoordacht plotsklaps heeft gewijzigd."
"Ik dacht dat jij, als zijn vader, hem beter zou kennen dan ik maar… dat vraag ik me nu dus toch af."
"Hoe bedoel je?"
"Zoals ik het zeg! Je weet net zo goed als ik, maar ik dus waarschijnlijk iets beter,” kon Olaf niet laten nog eens op te merken, “dat Johan bijna nooit iets ondoordachts doet. Hij weet heel goed waar hij mee bezig is."
"Laat ik het dan zo zeggen: hij heeft met niemand overlegd."
"Die kans had hij waarschijnlijk ook niet."
"Bullshit!"
"Jouw mening, Erik, niet de mijne."
"Laten we er alsjeblieft geen ruzie over mak… "
"Oordeel dan ook niet zo snel over hem."
"Sorry. Ik zal mijn best doen. Straks als Edward en Timothy hier weer terug zijn, krijg ik waarschijnlijk alles wel te horen."
"Ja, en dan nog is het niet aan jou om over Johan te oordelen."
"Oké, ik zal me inhouden en wachten tot ik ook zijn verhaal hoor."
"Dat bedoel ik dus maar."
"Als je iets van hem hoort, bel je me dan?"
"Natuurlijk. Ik hou van je, Erik."
"Ik van jou."
*
Zittend in het vliegtuig overdacht Tim wat hij die ochtend had gedaan. Alles leek te zijn gegaan op de automatische piloot omdat hij zich zwaar klote had gevoeld! De brief van Johan droeg hij in zijn broekzak en hij zou ervoor zorgen dat hij die nooit kwijt zou raken. Het zou voor hem een blijvende herinnering zijn aan de zak die hij was! Hoe had hij in godsnaam zich zo eikelig kunnen gedragen! Terwijl Johan altijd zijn luisterend oor was geweest, had hij op de momenten dat Johan iets had aangedragen, gedaan alsof er geen problemen waren. Inderdaad! Die waren er voor hem niet maar voor Johan dus wel! Maar hij had steeds gedaan alsof er helemaal niets aan de hand was. SHIT SHIT SHIT! De tranen sprongen hem in de ogen. Hij kon zich niet voorstellen dat dit geen afbreuk deed aan de vriendschap die hij en Johan hadden. Hadden gehad, beter gezegd.
Zijn ontbijt had hij grotendeels onaangeroerd gelaten en daarna had hij zich als een zombie door een taxi naar het vliegveld laten rijden. Daar stond het privévliegtuig van Edward al klaar om hem naar Oslo te vliegen. De piloot had hem vriendelijk gegroet en Tim had laten zien dat hij zijn manieren niet verleerd was maar het ging hem niet gemakkelijk af. Maar ja… de man kon er tenslotte niets aan doen.
Op een klein vliegveld bij Oslo wachtte Edward hem op, vlak bij de landingsbaan. Edward had zo zijn voorrechten en de chauffeur had de auto daar heen mogen rijden. Toen Tim uitstapte, zag hij hem meteen staan. Hij zag er goed uit. Dezelfde rijzige, statige figuur die hij altijd was. Toen Timothy nog meer enkele meters van hem vandaan was, liet Edward alle gereserveerdheid echter vallen en rende hij op zijn vriend af. Hij nam hem in zijn armen en tilde hem van de grond.
"Ik ben zo ontzettend blij dat je weer terug bent, jongen!" zei hij en kuste Tim in zijn nek.
"Ik ook, Edward. Heel blij. Ik heb je nodig."
"Ik weet het, schat, en ik zal er voor je zijn!"
"Dank je, Edward. Ik ben zo'n ontzettende lul geweest dat ik… "
"Oordeel jezelf niet te hard, Timothy. Laat het eventjes rusten als je kunt. Bekijk het over een paar dagen opnieuw. Dan kun je beter afstand nemen en misschien dat dan dingen beter op hun plaats vallen. Als je nu meteen jezelf van alles en nog wat de schuld gaat geven, dan maak je jezelf wel heel erg zwart."
"Oké, ik zal het proberen, Edward, maar zet me nu maar weer op de grond, wil je?" Edward lachte en zette hem neer.
"Ik zou je wel de hele dag dicht tegen me aan willen houden, schat."
"Dan doen we dat toch! Of heb je drukke, niet te verzetten werkzaamheden vandaag?"
"Voor jou verplaats ik zelfs een afspraak met Hare Majesteit de Koningin, schat!"
"Laat dan maar eens zien hoeveel tijd je voor mij vrij kunt maken!"
Na deze uitnodiging liepen ze naar de Bentley waar de chauffeur op hen stond te wachten. Deze groette Timothy vriendelijk en de jongen schudde hem hartelijk de hand.
Timothy was achter in de auto erg stil geweest. Edward begreep dat zijn vriend toch zijn hart moest luchten en vroeg hem daarom, op de man af, wat er nu eigenlijk fout was gegaan, waarom Johan zijn plannen zo plotseling had gewijzigd. Het had eventjes geduurd voor Tim de juiste woorden had gevonden maar toen was het verhaal toch gekomen.
"Het is allemaal mijn fout geweest… " zo begon Timothy.
"Misschien moet je niet spreken van fouten, Timothy."
"Laat me nou maar even, Edward. Je zult het straks wel begrijpen. Vanaf het allereerste moment dat ik Johan leerde kennen, daar op het eiland van Torhald, liet hij mij praten en was hij de luisteraar. Hij voelde mij goed aan en liet me praten. Onderbrak me niet en maakte zo dat ik al mijn gedachten onder woorden bracht. Het voelde goed bij hem. Zoals dat ook bij jou zo is. Ik praat graag en laat de ander graag luisteren, je weet het."
"Ja, lieverd, en dat is goed. Iedereen is anders."
"Ja, gelukkig wel. Maar ik ben doorgedraafd als een dolle stier, Edward! Ik had moeten begrijpen dat Johan ook wel eens behoefte had om van zich af te praten en zeker toen ik heel graag wilde dat er bepaalde dingen zouden gebeuren."
"Zoals wat?"
"Ik had je beloofd dat ik geen seks met Johan zou he… "
"Een belofte die je voor mij niet hoefde te houden. Ik heb het je gezegd."
"Ja, ik weet het en ik heb hem ook niet kunnen houden. De aantrekkingskracht was gewoon te groot. Johan is een prima vent, mooi, homo en de vonken sloegen op een gegeven moment over. Maar er gebeurde meer. Ik werd verliefd op hem en dat ook omdat hij me al diverse keren verteld had dat hij het op mij was." Tim zocht heel bewust de ogen van zijn vriend en vond ze. Er was echter niets in te lezen.
"Ga alsjeblieft door, Timothy," was de enige reactie die kwam.
"Ik werd verliefd. Maar Johan is een prima vent, ik zei het al. Hij wist dat er een belemmering was en wilde daarover praten. Hij wilde van me weten hoe het zou gaan als we weer terug waren in de 'bewoonde wereld'. Als ons sprookje over zou zijn en de realiteit van alle dag zich weer zou aandienen."
"Hij wilde dus weten," zo verduidelijkte Edward voor zichzelf, "hoe het zat tussen jou en mij."
"Ja." Timothy stopte even met praten en keek naar buiten.
"En hoe zag jij dat, lieverd?"
Tim slaakte een putdiepe zucht. "Ik had het idee, dat ik gerust verliefd kon zijn op jou en hem tegelijk, Edward. Dat het heel erg mooi zou kunnen zijn met z'n drieën. Omdat ik zo verdomde goed bij jou pas maar ook bij hem! Begrijp je me?"
"Ja. Ik begrijp je, Timothy, en heb er alle begrip voor."
"Zou je het geaccepteerd hebben, dat ik een liefdesrelatie met hem zou hebben onderhouden terwijl ik dat ook met jou deed?"
"Ik denk het wel. Je weet dat ik gek op je ben en dat ik je nooit zou willen missen. Als ik daarvoor dat offer had moeten brengen dan zou ik dat gedaan hebben, lieveling." Edward pakte de hand van zijn vriend beet en drukte er met zijn lippen een kus op.
"Je bent een schat, Edward."
"Ik houd van je, Timothy."
"Ik ook van jou, Edward."
Lippen werden op lippen gedrukt achter in de auto. Iets waarvan de chauffeur niet raar op keek. Hij werkte al jaren voor Lord Reighton en had het ontstaan van de liefdesrelatie met de jonge Timothy vanaf het aller prilste moment mee mogen maken toen hij regelmatig de bezorger geweest van allerlei cadeaus waarmee zijn werkgever de jonge man had overladen.
"Maar ik had buiten Johan gerekend," zo ging Tim verder. "Hij gaf aan dat hij er toch moeite mee had en wilde erover praten. Daar ging ik de fout in. Telkens als hij erover begon, wuifde ik zijn pogingen weg met de opmerking dat hij moeilijk deed en dat ik het er niet over wilde hebben. Een goede vriend was ik, nietwaar?"
"Tja… ik zal er niet over oordelen."
"Doe dat nou eens wel! Laat me weten wat je denkt, Edward!"
Lord Reighton keek zijn vriend aan en pakte opnieuw zijn hand. "Achteraf weten we altijd alles het beste, Timothy. Op dat moment… "
"Diverse keren, Edward! Diverse keren bracht Johan het ter sprake en steeds… "
"Op al die momenten had jij het idee, of de wens, dat Johan door jouw luchthartigheid zou gaan inzien dat er inderdaad geen probleem was. Dat jij degene was die mij het beste kende. Waarschijnlijk heb je daarom niet willen luisteren."
"Je legt het leuk uit."
"Dank je. Maar was het anders dan? Wilde jij niet gewoon dolgraag dat hij met jou zou meegaan naar huis?"
"Ja, dat was wat ik wilde, Edward. Ik wilde hem zo graag liefde geven en ik had het gevoel dat wij, jij en ik, hem dat zouden kunnen bieden. Johan heeft liefde, heel veel liefde nodig en wij… wij hadden daarvoor kunnen zorgen."
"Zie je nou wel dat het niet allemaal zo egocentrisch was als je wellicht eerst dacht?"
"Je bent een schat, Edward. Nu we erover praten, merk ik dat het niet alleen maar mijn wil was om iets leuks met jullie beiden te hebben maar ook om Johan iets te kunnen geven. Liefde."
Wordt vervolgd…
Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, mei 2013.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.