Liefde hfstd. 7

[dkz09]

"Pas op dat je niet weer je fiets vastzet aan iemand anders zijn fiets.", lacht Tom.
"Jaja, ga je dat nou iedere keer zeggen.", moppert Jasper.
"Ja, eigenlijk nog niet zo een gek idee.", lacht Tom.
"Heey, slakken!", roept Sofie: "Zijn jullie er eindelijk, de bel gaat zo?"
"Sofie, kan je even 5 minuten je mond houden? Mijn hoofd doet pijn.", zegt Jasper.
"Dan zou ik maar eens terug gaan naar die dokter.", zegt Sofie op fluistertoon.
"Ja, Jasper, dat zou ik, als ik jou was, maar eens doen. Wie weet, heb je nog last van die hersenschudding.", zegt Tom.
"Nou, die hersenschudding kan het niet zijn. Want hersens heeft hij niet, anders had hij Tim allang gevraagd.", zegt Sofie op hele zachte toon. Maar ze heeft pech, want Jasper heeft het gehoord.
"Sofie, hoe vaak moet ik wel niet zeggen, dat ik niet doe! Straks sta ik voor schut voor de hele school en dan heb ik hier geen leven meer.", zegt-ie al iets te boos. Dan gaat de bel en ze lopen de school in.

Zodra ze het lokaal van mevrouw Londen binnen stappen, zegt Jasper: "Shit, ik ben die hele tekst vergeten te lezen."
"Ach Jasper, wat maakt het uit. Die één heb je toch al staan.", lacht Tom.
"Nou, ik wou er eens een twee van maken.", lacht Jasper terug: "Let maar op, ik krijg natuurlijk een beurt."
Als de absentie gedaan is, komt mevrouw Londen gelijk ter zake: "Zoals jullie weten ga ik vandaag een mondeling houden. Als iedereen bladzijde 134 er bij neemt dan mag Lars beginnen."
Als Lars begint met de tekst begint te voor te lezen, is Jasper blij, dat hij niet gelijk aan de beurt is.
"Oké Lars, tot zover en dan mag nu Lieke verder.", zo krijgt iedereen een beurt van de juf: "Oké Daniel, dank je wel. En dan nu Jasper."
Jasper schrikt hier van, want hij weet niet waar ze zijn. Hij was namelijk in gedachten verzonken. Gelukkig heeft Tom het gemerkt en wijst zijn vriend aan, waar ze zijn gebleven. Dan begint Jasper met voorlezen. Maar, zoals gewoonlijk, gaat dit met veel storten en horten. De hele klas ligt in deuk van het lachen, waardoor Jasper stopt met lezen, opstaat en de klas uitrent. Mevrouw Londen roept hem nog na, maar hij luistert niet en rent naar de theaterzaal.

Als hij de theaterzaal binnen is, merkt hij dat een van de repetities verstoort. Want meneer Kostuum schreeuwt kwaad: "Wat moet dat daar? Het is verboden om hier te komen tijdens de repetities!"
Maar Jasper laat zich op een stoel van de achterste rij zakken en begint heel zachtjes te snikken. Niels merkt dat er iets aan de hand is. Hij geeft aan bij meneer Kostuum dat hij de repetities voort kan zetten, terwijl hij met Jasper even gaat praten. Meneer Kostuum vindt dit wel een prima idee. Hij draait zich om naar het toneel en roept: "Allemaal jullie posities innemen en dan doen we het nog eens vanaf het begin van scene zes."
Waarop iedereen op toneel en in de orkestbak wat verveeld zucht, maar toch doet wat meneer Kostuum zegt. Inmiddels zit Niels op de stoel naast Jasper: "Hé Jasper wat is er aan de hand?"
"Ze lachen mij allemaal uit, omdat ik slecht ben in Engels."
"Maar Jasper, dat is niet zo erg. Iedereen is wel ergens slecht in."
"Maar ik ben overal slecht in. In gym, Engels en vooral in teksten onthouden."
"Dat laatste is onzin, Jasper. Je kon het gewoon niet combineren, omdat er iets met je is."
"Hoe weet u dat nou?.", vraagt Jasper heel zachtjes.
"Zeg alsjeblieft geen U, dan voel ik me net zo oud als meneer Kostuum."
Hierop moet Jasper wat grinniken.
"Zeg maar gewoon jij.", zegt Niels heel vriendelijk.
"Oké. Maar hoe weet jij dat er iets aan de hand is?", vraagt Jasper opnieuw.
"Nou, hoe zal ik het zeggen. Ik ben ook jong geweest en heb het ook allemaal meegemaakt."
"Hoe bedoel je?", vraagt Jasper want hij begrijpt Niels niet.
"Ik weet wat je doormaakt, Jasper. Heb ik ook meegemaakt toen ik net zo oud was als jij. Het is moeilijk om je zelf te accepteren."
"Hoe weet jij dat ik homo ben?", vraagt Jasper geschrokken.
"Ik merk dat aan alles. Omdat ik het ook meegemaakt hebt. Ja, ik ben homo."
Hier schrikt Jasper toch een beetje van. Niels homo. Hij dacht altijd dat Niels hetero was.
"Jasper, je hoeft je nergens voor te schamen. Het is heel gewoon."
"Dat weet ik ook wel en ik schaam mij er niet voor. Maar ik wil gewoon niet dat iedereen het weet. Ik ben op de basisschool genoeg gepest."
"Dan snap ik het. Maar waarom ben je eigenlijk gestopt met de musical? Alleen omdat je homo bent?", vraagt Niels.
"Ik ben niet gestopt omdat ik homo ben. Dat weet ik al twee jaar, dat ik homo ben. Maar het komt omdat ik verliefd ben."
"Aha, dat is het dus. Je bent verliefd. Toch niet op meneer Kostuum?"
"Nee, dank je, die mag jij hebben!", lacht Jasper.
"Ook nee, dank je. Ik ben al ruim zeven jaar super gelukkig met mijn vriend. Maar zit diegene hier op school?"
"Ja."
"Zit die bij je in de klas? Is het Tom?"
"Nee, Tom is het niet, die is verliefd op mijn zus. En nee, hij zit ook niet bij mij in de klas."
"Oké, zit hij wel in hetzelfde jaar?"
"Ja, dat wel."
"Heb je die jongen al eens aangesproken?"
"Nee, dat durf ik niet. En daarbij, hij is toch hetero, want er hangen altijd meiden om hem heen."
"Dat zegt niet alles. Dat was bij mij ook, er hingen altijd meiden om mij, die wilden allemaal, dat ik hun vriendje werd. Maar ik had maar oog voor één persoon en dat was een jongen uit mijn klas. Waar ik ook niks tegen durfde te zeggen."
"Maar hoe zijn jullie dan bij elkaar gekomen?", vraagt Jasper nieuwsgierig.
"Nou oké, ik zal het vertellen. We moesten op een geven moment een werkstuk maken voor maatschappijleer. Dat moest je in tweetallen doen. De leerkracht had de groepjes al gemaakt. Het tot mijn verbazing en blijdschap moest ik met Bart samen werken."
"Bart was die jongen?" vraagt Jasper voorzichtig.
"Laat mij even verder vertellen. Maar inderdaad, zo heet die jongen."
"Oké."
"Nou dus hij kwam naast mij zitten. Toen moest ik wel iets zeggen."
"Wat zei je toen tegen hem?"
"Onderbreek me niet steeds."
"Sorry.", zegt Jasper verontschuldigend.
"Geef niet. Maar goed, zoals ik al zei, ik moest toen voor het eerst iets tegen Bart zeggen. Maar gelukkig begon hij. Hij zei iets van 'waar zullen we het werkstuk overmaken?' Dat wist ik zelf niet eens. Ik zei toen, dat ik geen idee had. Maar gelukkig had hij wel een onderwerp."
"Wat voor onderwerp had hij dan?", vraagt Jasper nieuwsgierig.
"Zijn onderwerp was 'Acceptatie van homoseksualiteit'. Hier keek ik natuurlijk van op. Ik dacht bij mezelf of het op mijn voorhoofd misschien staat. Het duurde hem erg lang, voordat ik antwoord gaf. Dus vroeg hij of ik misschien iets anders in gedachten had. Maar ik zei: 'Nee dat van jou is een prima idee. Ik had er niet op kunnen komen.' Dus dat werd ons onderwerp."
"Oké, maar hoe loopt het allemaal af?", vraagt Jasper inmiddels meganieuwsgierig.
"Nou goed, dan ik zal de rest vertellen. De les liep bijna ten einde en we hadden inmiddels onze nummers en mailadressen uitgewisseld. Toen zei hij ineens: 'We kunnen na school er ook gelijk aan beginnen.' Ik stemde hier mee in. Dus na schooltijd gingen we naar zijn huis. Daar aangekomen bood hij mij wat te drinken aan en gaf mij ook een rondleiding door het huis. Als laatste was zijn kamer, die ik te zien kreeg. Toen de computer eenmaal was opgestart en wij onze boeken van maatschappijleer hadden neergelegd op zijn bureau, begonnen we natuurlijk meteen. We verdeelden het werk. Ik zou het zoekwerk doen en hij zou aantekeningen maken. Dus daar zat ik voor zijn computer. Hij was even naar het toilet. Ik klikt zijn favorieten aan om naar de zoekmachine te gaan op internet en daar zag ik een link staan met als naam 'Homoseksualiteit'. Ik klikte daarop en kwam op een site terecht, waar er allemaal informatie stond over homo's. Ik zat dat te lezen en schrok ineens van zijn stem. 'Alsjeblieft zeg niks op school.' Ik keek achter me en daar stond hij... met tranen in zijn ogen. Ik zei alleen van dat hij niet bang hoefde te zijn. 'Ik vertel ze niks als jij ook niks zegt. Want ik ben ook homo.' Hier keek hij van op en zei dat hij het niet had verwacht, 'want er hangen altijd meiden om je heen.' Of er bij jouw geen meiden om je heen hangen.", gaf ik als antwoord terug. Hierop schoten we allebei in de lach. Toen ik ineens vanuit het niets zei dat ik blij was, toen wij gekoppeld werden vanmiddag. 'O, wat gek, ik ben er ook blij mee.', zei hij met een lieve lach op zijn gezicht. Ik ging recht voor hem staan en zei toen dat het werkstuk een tienplus gaat krijgen, dat weet ik zeker. Waarna ik hem een kus op zijn mond gaf en tot mijn verbazing gaf hij er ook eentje terug, waarna hij zei: 'ik hou van je, Niels, ben al heel lang verliefd op je.' Ik gaf als antwoord 'en ik ook op jou. Durfde het alleen niet te zeggen.' 'Nou Niels, dan heb je dat net dus gedaan, net als ik.' zei Bart met een lieve lach op zijn gezicht."
"En toen?", vroeg Jasper.
"Nou, we hadden vrij snel, dezelfde dag eigenlijk nog, al verkering. Alleen onze ouders wisten er van. We besloten om het ook op school bekend te maken. Maar pas als we onze spreekbeurt hadden over ons werkstuk."
"En hoe reageerde de klas?"
"Nou wisselend. Sommige vonden het leuk. Andere wisten niet zo goed hoe ze er mee om moesten gaan. Maar er had niemand een probleem mee."
"En wat was het cijfer?"
"Dat was voor het werkstuk al een tienplus en voor onze spreekbeurt kregen we ook een tienplus."
"Dat is echt mooi. Maar hoe is het verder gegaan tussen jouw en Bart?"
"Hij is en blijft nog altijd mijn vriend.", zegt Niels heel trots.
"Heb je een foto van hem? want ik ben erg nieuwsgierig."
Niels haalt zijn telefoon uit zijn zak een laat een foto zien. Jasper zegt alleen maar: "Wat een knapperd."
Niels begint weer te lachen. Maar zegt dan ineens: "Dus Jasper wees niet bang. Stap gewoon eens af op hem."
"Daar heb je gelijk in.", zegt Jasper.
"Of zoals mijn oma zou zeggen: "Nee heb je en ja kan je krijgen."