Peter

[meppelonie19]

Peter

Hoofdstuk 1

-“Gaan we nog wat doen vanaaf”
Peter lachte eens toen hij het sms-je van zijn vriendin Paula las.
-“Wordt wel weer eens tijd voor Grunn”, sms-te hij terug.
Dat was ook wel waar. Het was al weer een tijd geleden dat ze samen een nachtje hadden doorgehaald in Groningen. Meestal namen ze één van de laatste treinen naar de stad. Eerst de kroeg in, daarna nog afzakken in de Golden Arm en de eerste trein weer terug naar Assen.

Peter en Paula kenden elkaar al van de middelbare school. Hij had Paula in vertrouwen genomen over zijn homoseksualiteit en sinds die tijd waren ze beste maatjes. Samen hadden ze zijn flatje in Assen opgeknapt en deze werd als uitvalsbasis gebruikt voor stappen in Assen of als slaapplaats na een nacht Groningen.
-“En we noemen het de ‘homo-hunkerbunker’, had ze gezegd toen de laatste streek verf op de muur was gezet. En zo hadden ze het ook maar gelaten.
Dat hunkerbunker klopte eigenlijk ook wel. Peter was wel toe aan een relatie. Hij was nu 22 en had het aardig voor elkaar. Huisje, boompje, beestje… alles klopte. Nu nog iemand om het mee te delen.
Hij had wel wat losse relaties gehad. De ene niet langer dan een wilde nacht, een ander zelfs een paar maanden en zo’n beetje alles wat daartussen zat. Hij keek er met plezier op terug maar net die ene waar hij oud mee zou willen worden, zat er niet tussen.

-“Waar gaan we heen?”, vroeg Peter toen ze om één uur het station van Groningen uit wandelden.
-“El Rubio?”
-“Strak plan. Even kijken of daar nog wat te beleven valt.”

Het was minder druk dan ze gewend waren op vrijdagavond. Het was ook nog best lekker weer en waarschijnlijk zaten de meesten nog ergens op een terrasje.
Paula sleepte twee barkrukken bij een sta-tafel en Peter bestelde twee Amsterdammertjes.
Zoals op de meeste stapavonden was de ‘mannenkeuring’ ook deze keer een onderdeel van de avond. Het rijtje aan de bar werd doorgenomen en ze waren het er beiden over eens: weinig tot geen vette voldoendes deze keer.

-“Is dat niks voor je?”, vroeg Paula toen er een jongen met vrij lang donker krullend haar binnen stapte.
- Ach, voor een nachtje.”
Maar hoe verder de avond vorderde, hoe interessanter Peter hem begon te vinden. Zeker vergeleken met het overige aanbod. Hij lachte leuk, zag er best goed uit en hij kwam nou ook niet echt over als een mannenverslinder.

Zo tegen sluitingstijd werden ze vriendelijk gevraagd of ze hun biertje aan het eind van de bar op wilden drinken. Zo kon de rest van de kroeg alvast opgeruimd worden zonder dat iemand in de weg stond.
Paula stootte Peter aan: “Je stuk zit er ook nog!”
Omdat ze nu met een paar man op de laatste vierkante meter stonden raakten ze automatisch in gesprek.
Hij heette Mark en hij studeerde in Groningen.
“Eigenlijk best een leuke jongen” Peter betrapte zichzelf op deze gedachte en kreeg er bijna spijt van dat hij niet alleen op stap was gegaan. ‘Samen uit, samen thuis’ was altijd de vaste regel geweest tussen Paula en hem. Maar soms kwam dat nou net even niet uit.

-“Als jullie nou het terras even binnen zetten, dan schenk ik nog wat in.”
Tegen zo’n aanbod van de barkeeper konden ze geen nee zeggen natuurlijk. Gezamenlijk werden de tafels en stoelen binnen opgestapeld en tien minuten later zaten ze aan hun afzakkertje.

-“Gaan jullie nog wat doen?”
-“We zullen wel moeten”, lachte Paula, “het duurt nog even voor de eerste trein weer vertrekt.”
-“We gaan nog even naar de Golden Arm”, kijken of daar nog wat te beleven valt.”

Even later stonden ze buiten en Mark wist zich duidelijk even geen houding te geven.
-“Zin om mee te gaan?”
-“Ja, is goed.”
Met z’n drieën slenterden ze door nachtelijk Groningen.

De Golden Arm was zoals gewoonlijk weer heel veel van hetzelfde. Veel hetero’s die gezellig homootje komen kijken omdat er verder niks open is in de stad. En veel bekende gezichten hun ellende verdrinkend aan de bar.
-“Als ik ook zo word, wil je me dan opgeven voor vrijwillige euthanasie?”
Mark schoot in de lach.
-“Ik snap wat je bedoelt. Voorlopig vermaken we ons nog wel toch?”
Dat kon Peter alleen maar beamen. Hoe meer hij met Mark praatte en naar hem keek, hoe meer vlinders er wakker werden in zijn buik.
-“Wij gaan even een rondje lopen.”
Paula draaide zich om in haar gesprek met kennissen die ook een avondje Groningen deden.
-“Is goed. Ik zie jullie zo wel weer.”

-“Eindelijk rust.” Peter plofte neer op een plekje waar het geluidsvolume het toeliet om een normaal gesprek te kunnen voeren.
-“Gaan jullie vaak stappen hier in Groningen?”
-“Twee keer per maand of zo. Ligt een beetje aan het weer en of mijn salaris het eind van de maand haalt.”
-“Ik heb jullie nooit eerder gezien volgens mij. En jou had ik vast wel onthouden.”
Was dit een ordinaire versierpoging met een standaardzinnetje of zou het spontaan zijn? Peter wist het niet maar het klonk niet verkeerd.
-“Ik jou ook wel, als was het maar door je donkere krullenkop.”, grapte hij.
-“Jammer dat je zo al weer terug gaat naar Assen. Spreken we nog een keer wat af?”
-“Ja gaaf, lijkt me wel leuk om je beter te leren kennen.”

Terwijl ze weer richting Paula liepen, begon Peter steeds meer spijt te krijgen van de ‘samen uit, samen thuis’ afspraak. Maar wat er ook gebeurde, hij zou Paula niet alleen naar huis laten gaan. Dan maar een nieuwe afspraak met Mark. En zo ver is Groningen nou ook weer niet.
-“Ik weet niet wat jij doet”, zei Paula, “maar ik ben het eigenlijk wel zat en kan met hun meerijden naar Assen.”
Peter had geen idee wie die ‘hun’ waren maar hij had ze op dat moment wel kunnen doodknuffelen van dankbaarheid.
-“Ik blijf nog even. Ik vermaak me wel.”
-“Dat dacht ik al”, zei Paula met een glimlach. “Ik bel je morgenmiddag nog wel. Eerder ben je waarschijnlijk toch niet aanspreekbaar.”

Een uur na Paula lieten ook Peter en Mark de Golden Arm voor wat hij was. Als twee verliefde pubers liepen ze door de stad. Een beetje aangeschoten maar dat maakte het dan ook direct wat gezelliger. Wat de ander ook zei of deed, alles was leuk of grappig.
Het was al weer dag toen Mark de deur van zijn studentenhuis opende.

Hoofdstuk 2

-“Zou je het gek vinden als ik een HIV-test liet doen?”
Peter schrok nogal van de vraag.
-“Nee, maar hoezo kom je daar nu bij?”
-“Ik ben twee jaar geleden met een jongen naar bed geweest en die zag ik een paar weken geleden weer lopen. Hij was heel mager geworden en ik heb horen vertellen dat hij positief is. Sinds die tijd zit ik er wel mee.”
-“Als het je gerust stelt, dan moet je het gewoon doen. Anders blijft het aan je knagen.”

Peter en Mark kenden elkaar nu ruim een jaar. Al vrij snel na de ontmoeting in Groningen had Mark zijn studentenkamer opgezegd en was bij Peter ingetrokken. Er waren wel wat ruzietjes geweest en dan eigenlijk alleen over de hoeveelheid alcohol die Mark wegwerkte in een week. Buiten het stappen was Peter niet zo’n drinker en moest toch wel wennen aan iemand die bijna dagelijks een fles wijn naar binnen werkte. Met verbazing had hij ook gekeken naar de hoeveelheid lege flessen die tevoorschijn kwam bij het leeghalen van zijn kamer.
-“Jammer dat er geen statiegeld opzit, dan hadden we een buitenhuis kunnen kopen in Haren”, had hij nog gegrapt terwijl ze de restanten van het studentenleven in de glasbak gooiden.

Drie dagen nadat Mark bij de huisarts was geweest en bloed had laten prikken, ging ’s avonds de bel.
-“Vast weer één of andere collecte, daar word je ook simpel van soms.”
Voor de deur stond een voor Peter onbekende man.
“Goedenavond, ik ben de Hans de Jong, huisarts van Mark en ik kom voor hem.”
Peter voelde de grond onder zijn voeten wegzakken. Een huisarts die op dit tijdstip nog langs een patiënt gaat, dat kon maar één ding betekenen: slecht nieuws.
-“Komt u verder. Mark, het is voor jou.”
Peter zag Mark verbleken toen hij zag wie er binnen kwam en hij vroeg zich af of hij er bij moest blijven.
“Het gaat mij ook aan”, dacht hij en besloot ook te gaan zitten.
-“Ik heb niet zo goed nieuws”, begon de huisarts. “Ik heb vanmiddag de uitslag van het bloedonderzoek binnen gekregen en de eerste test is positief. Er wordt nog wel een controletest gedaan maar ik denk dat we er vanuit moeten gaan dat die hetzelfde resultaat zal geven.”
Zowel Peter als Mark wisten niet wat ze moesten zeggen. De mokerslag moest nog even binnenkomen.
-“Ik heb al een afspraak voor je gemaakt op de poli Infectieziekten in Groningen voor overmorgen. Ik ben er maar vanuit gegaan dat je dan kan. Het lijkt me niet verstandig om het langer uit te stellen. Jullie zullen best heel veel vragen hebben en die kan je het beste daar kwijt.”
Met een ‘sterkte’ en een handdruk nam de huisarts weer afscheid, Peter en Mark in vertwijfeling achter latend.
Ze wisten niet zo goed wat te doen. Moesten ze in een dip schieten? Moesten ze huilen? Er was gewoon even geen gevoel. Alleen de echo van de zojuist gebrachte boodschap.

Mark was de eerste die de stilte verbrak. -“En jij dan?”
Heel snel liet Peter even hun seksleven van het afgelopen jaar aan zich voorbij gaan. Echt onveilige dingen hadden ze niet gedaan. Maar soms in een geile bui wel tegen de randjes aan.
-“We gaan eerst overmorgen naar Groningen en als we dat gehad hebben, dan maak ik wel een afspraak bij mijn huisarts en dan overleg ik wel met haar. Ik ga me daar nu nog niet druk om maken.”

De treinreis naar Groningen was een stille geweest.
Beide in gedachten wat hen die dag te wachten stond en een coupé vol mensen nodigde ook niet echt uit om een gesprek te beginnen.
In het UMCG volgde het hele ritueel van inschrijven en wachten op je beurt. Peter bekeek iedereen eens die in de wachtkamer zat. Zouden die allemaal…..? Bij één iemand kon hij zich er wel iets bij voorstellen. Een wat oudere man, mager, beetje depri kijkend. Maar die jongen en dat meisje toch niet? Nee, vast niet. Ze komen hier ook nog voor andere dingen?…. Of toch?

De internist stelde zich voor en vertelde wat er die dag allemaal zou gaan gebeuren. Eerst een hele waslijst aan vragen over zijn leven en gezondheid, dan een lichamelijk onderzoek en als afsluiting nog bloedprikken en longfoto. Verder konden ze eventueel nog een gesprek hebben met de HIV-verpleegkundige. Maar dit kon ook de volgende keer als er meer bekend was over de bloeduitslagen en het misschien beginnen met medicatie.
Ze kozen maar voor het laatste. Het had nu weinig zin om over dat soort zaken te praten als je nog niet weet wat het vervolg gaat worden. En ze hadden het ook wel even gehad met een ziekenhuis. Ze zouden hier nog vaak genoeg gaan komen dus lekker naar buiten.

Terwijl ze een gigantische ijscoupe aan het wegwerken waren op een terrasje viel het Peter op hoe verschillend ze eigenlijk waren. Zolang alles goed ging was het best gezellig. Ze hadden lol samen, konden het prima uit houden onder één dak en de seks was ook niet onplezierig. Maar nu het tegenzat werd een groot verschil voor hem wel duidelijk. Mark zakte langzaam in een dip door het vooruitzicht van wat misschien gaat komen, terwijl hij juist een probleem aanpakte als het zich voordeed en vooral niet bij voorbaat beren zag op zijn weg.
-“Waar denk je aan?”, probeerde hij maar om een gesprek te beginnen.
-“Ik weet niet, niks eigenlijk.”
-“Ben je bang?”
-“Ik zie wel op tegen die pillen die ik straks moet gaan slikken.”
-“Zo ver is het nog niet. Volgende week weten we meer en misschien is dat nog wel helemaal niet nodig. Eerst maar eens afwachten wat de uitslagen zijn. Beetje positief blijven.”
Ze lachten alle twee om de laatste opmerking.

Peters huisarts was een heerlijk mens. ‘Een tof wijf’ zoals hij haar zelf noemde. Haar man had een goede baan en ze deed dit er eigenlijk een beetje bij. Ze had bewust voor een kleine praktijk gekozen zodat ze de tijd kon nemen voor een patiënt.
Peter vertelde wat er de afgelopen dagen was gebeurd.
-“Ik weet niet hoe jullie seksleven eruit ziet maar zou het kunnen dat je ook besmet bent geraakt?”
-“We hebben niet echt bewust onveilige dingen gedaan maar echt 100% safe durf ik ook niet te zeggen.”
Peter zag zijn huisarts nadenken.
“Het vervelende is dat ik morgen op vakantie ga. We kunnen nu wel bloed laten prikken maar dan hoor je de uitslag via mijn vervanger. Of je moet er nog drie weken mee willen wachten.”
-“Ik ga er maar een beetje vanuit dat het goed zit, dus laten we maar prikken. Des te eerder weet ik het. Anders loop ik ook maar drie weken af te wachten.”
Met de aanvraag in zijn zak fietste hij door richting huisartsenlab. Het meisje dat hem moest gaan prikken wierp een blik op het formulier en het viel hem op dat ze direct handschoenen aantrok. Hij kon zich niet herinneren dat dat in Groningen bij Mark ook was gebeurd.

Peter had totaal geen idee hoe dat ging met zo’n vervangende huisarts en na drie dagen besloot hij zelf maar eens te bellen.
-“U spreekt met Peter Westra, ik ben patiënt van dokter Nieuwenhuis en zij heeft bloed laten prikken en via u zou ik de uitslag krijgen.”
“Klopt, ik heb dit van haar doorgekregen in de overdracht en ik ben bang dat ik geen goed nieuws heb.”
Hij hoefde dit niet verder uit te leggen. Peter snapte wat hij bedoelde.
-“Dan zal ik maar een afspraak maken met het ziekenhuis in Groningen.”
-“Dat lijkt me het beste.”
Veel langer dan 3 minuten had het gesprek niet geduurd.
“Dat ging bij Mark wel even anders”, dacht hij nadat hij van de eerste schrik was bekomen.

Mark had in bed liggen afwachten wat de uitslag van het telefoontje zou zijn. Hij zag Peter de slaapkamer binnenkomen, het bed instappen en voelde hoe hij dicht tegen hem aan kroop.
Woorden waren niet nodig.

Hoofdstuk 3

Na drie weken belde Peter zijn eigen huisarts om een afspraak te maken.
-“Heb je nu wat te doen? Kom anders even langs dan hebben we het er over.”
Hij had er direct spijt van dat hij geen drie weken gewacht had. Wat anders dan die vervangende huisarts met zijn zakelijke mededeling.
Nadat zij het verhaal gehoord had was ze ook oprecht kwaad.
-“Ik ga hem hier wel op aanspreken. Zo’n uitslag doe je niet telefonisch. Ik was er al een beetje bang voor. Je hebt je vervangers helaas ook niet voor het kiezen.”
Ze had ondertussen ook de eerste brief uit Groningen gekregen en wist dat de uitslagen niet goed waren. Een hoge viral load en een CD4 onder de 100. Peter vertelde dat het voor Mark hetzelfde was en dat ze beiden met medicatie moesten beginnen.
-“Hoe is dat gegaan?”
-“ Ik ben met mijn recepten naar de apotheek gegaan en de andere dag gelijk met de pillen begonnen. Mark niet. Die heeft ze nog een week of zo in de kast laten staan en op een bepaalde dag bewust gestart. Zo van: dit is de eerste dag van een leven vol pillen. Ik maak me er niet zo druk om. Eén keer per dag drie pillen. Best goed te doen en tot nu toe geen bijwerkingen.”
-“Gelukkig is er een hoop veranderd in de afgelopen tien jaar. Je hoeft je leven niet opnieuw in te richten naar je medicijnen. Dat is wel anders geweest.”
-“We hebben op het internet een beetje rondgekeken en daar lees je inderdaad wel horror-verhalen. Over bijwerkingen en handen vol pillen slikken.”
-“Je moet uit gaan van je eigen ervaringen en je vooral niet druk maken om andere verhalen.”
Ze opende de la van haar bureau en haalde er een papiertje uit.
“Je bent de eerste in mijn praktijk die hiv-positief is en ik ben zelf ook wat aan het rondkijken geweest.”
Ze gaf me het webadres van ‘hivnet.org’.
-“Dit is een Nederlandse website voor en door hiv-positieven. Daar staat een hoop nuttige informatie op. En als je wilt kan je zelf ook je ervaringen delen met anderen. Misschien een keertje goed om op te kijken.”
-“Ik ken het”, antwoordde Peter lachend, “Volgens mij hebben we zo’n beetje alles al gezien wat er te vinden is op het net. Mij maken ze niks meer wijs.”
-“Ben je kwaad op Mark?”
“-Nee, waarom zou ik? Wie zegt dat ik het van hem heb? Misschien was ik al positief toen ik hem leerde kennen en heb ik hem wel besmet. En trouwens, ik was er zelf bij dus wie ben ik om hem iets kwalijk te nemen?”
-“Je hebt gelijk en gelukkig maar. Je schiet er niets mee op om elkaar iets te verwijten.”

“Ik wil één ding met je afspreken”, zei ze terwijl we naar de deur liepen. “Ik zie je haast nooit hier want je hebt nooit wat en als alles zo blijft gaan zal je de deur niet echt plat gaan lopen. Vanaf nu krijg je ieder jaar een oproep voor de griepprik. Dan wil ik niet dat je naar de gewone prikmiddag of avond komt maar een afspraak maakt. Dan hebben we in ieder geval één keer per jaar contact om even te horen hoe het gaat.”
“Afgesproken!”

Zingend en fluitend sprong Peter op zijn fiets. De zon scheen, iedereen was vrolijk dus waarom hij niet. Hij was van plan om minimaal 110 te gaan worden. Dan maar met pillen.

Hoofdstuk 4

In de loop van tijd werd het verschil in omgaan met hun positief zijn steeds meer duidelijk.
Mark wilde het aan niemand vertellen. Bleef steeds meer in huis zodat hij niet de kans liep iemand tegen het lijf te lopen en het aantal flessen wijn dat in huis werd gehaald begon weer aardig toe te nemen.
Ze hadden het er wel over gehad of ze het aan iemand zouden vertellen. Mark wilde dit pertinent niet. Zijn moeder zou het volgens hem al helemaal niet overleven en het tegen vrienden vertellen daar had hij geen behoefte aan.
-“Ik kan het er toch met jou over hebben?” reageerde hij als Peter er weer eens over begon.
-“Maar misschien vind ik het ook wel eens prettig om er met een derde over te hebben. En dan doe ik dat liever met een vriend of vriendin dat met de verpleegkundige in Groningen.”
-“Ik wil het echt niet en als jij tegen iemand gaat vertellen dat je positief bent, dan weten ze het van mij ook gelijk.”
Peter liet het maar weer rusten. Hij had geen zin in ruzie. Het was al een stuk minder gezellig in huis.
Mark zijn studie stond op een laag pitje en nachten bleef hij op met de nodige glaasjes erbij. Seksleven was er alleen nog maar die enkele keer dat Mark het initiatief nam. Peter wilde wel maar na een paar keer een ‘nee’ gekregen te hebben, liet hij het maar aan hem over.

Natuurlijk waren er ook wel leuke momenten. Ze trakteerden zichzelf regelmatig op een weekendje of weekje weg en dat waren altijd hele leuke vakanties. Het leek wel of Mark zich dan eindelijk los kon maken van zijn omgeving. Hij hoefde niet bang te zijn om een bekende tegen te komen die vragen zou kunnen gaan stellen.
De allereerste overgang naar wintertijd zou hij ook nooit meer vergeten. Ze hadden een heel schema opgesteld om 4 dagen lang iedere keer een kwartiertje later de pillen in te nemen zodat ze na die bewuste zondag weer op de normale tijden hun pillen in konden nemen.
“Het zegt wel iets over jullie regelmatige slikken”, had de verpleegkundige lachend gezegd toen ze het verhaal vertelden bij een controle. “Maar dat had niet gehoeven hoor. Eén keer per jaar mag het best een uurtje later. Daar zal je niet dood van gaan. Het wordt pas echt een probleem als jullie van plan zijn met vakantie naar Australië te gaan of zo. Dan moet je wat gaan schuiven met tijden. Maar zolang het om een uurtje gaat moet je er geen probleem van maken.”

Lichamelijk en medisch gezien ging het ook goed. De viral load was bij beide al snel niet meer te meten en de CD4 ging langzaam maar zeker omhoog. Ze hadden er voor henzelf zelfs een klein feestje van gemaakt toen ze konden stoppen met de antibiotica omdat de afweer goed genoeg was om hun lijf te beschermen tegen enge ziektes.

In het begin hadden ze van de gezamenlijke controles nog een dagje Groningen gemaakt maar Mark wilde steeds vaker direct terug naar huis. Een avondje stappen kwam steeds minder vaak voor en als Peter voorstelde dan maar vrienden uit te nodigen, had Mark daar geen zin in of hij voelde zich niet lekker.
Het leven begon op de gewone weg door te sukkelen en Peter merkte dat er van de spontane jongen die hij altijd was geweest weinig over was. Zag je Peter, dan zag je vrienden. Nooit was hij alleen.
Paula was eigenlijk de enige die hij nog regelmatig zag en die begon zich ook al zorgen te maken.
-“Gaat het wel goed met jullie?”, begon ze tijdens één van de weinige keren dat ze samen op een terrasje zaten.
In een fractie van een seconde besloot Peter dat hij geen toneel meer wilde spelen en zeker niet tegenover zijn beste vriendin.
-“Nee, het gaat niet goed. Ik moet je iets vertellen en dat moet je voor jezelf houden. Ook Mark mag niet weten dat jij het weet.”
Paula knikte: “Shoot baby.”

-“We hebben anderhalf jaar geleden te horen gekregen dat we hiv-positief zijn.”
-“Oh my God, heftig man. Hoe is het nu dan?”
-“Het gaat eigenlijk best goed. Ik heb nergens last van. Ik moet wat pillen slikken maar als dat ergste is wat ik in m’n leven ga meemaken, dan valt het best wel mee.”
-“Weet je ook van wie je het hebt. Van Mark?”
-“Nee en dat interesseert me eigenlijk ook niet. Ik ben er zelf bij geweest en er waarschijnlijk toen heftig van genoten.”
Paula schoot in de lach.
-“Ook een manier om er naar te kijken. Maar wel klote man. Het is gelukkig geen doodvonnis meer maar echt leuk is anders.”
-“We hebben geluk dat we niet zo heel veel pillen hoeven te slikken en geen bijwerkingen hebben. Ik heb ook wel andere verhalen gelezen.”
-“Ik zag pas iets op televisie over jongens die zich bewust laten besmetten. Dan denken ze dat ze van de onzekerheid af zijn.”
-“Echt achterlijk. Alsof een leven pillen slikken een pretje is. En dan hebben we het nog niet eens over reacties van familie, vrienden en omgeving.”

Peter vertelde over hoe zijn relatie met Mark veranderd was sinds het nieuws.
-“Weet je, ik hou best nog heel veel van hem maar ik moet zoveel van mezelf inleveren. We doen weinig tot niks leuks meer samen. Mijn sociale leven is langzaam aan het instorten. Het enige wat ik nog heb is mijn werk, mijn pillen en Mark.”
-“Hey schat, dat laat je zelf ook gebeuren he? Als jij je ergens niet lekker bij voelt moet je er over praten. Het is ook jouw leven.”
-“Dat is ook wel zo maar als ik er nu een punt achter zou zetten dan weet ik zeker dat het niet goed met hem gaat. Hij vindt zichzelf nu al de zielige seropositieve homo en dat wordt alleen maar erger. Dan is de drank helemaal niet meer aan te slepen.”
-“Hoever wil je dan gaan met jezelf opzij zetten? Over vijftig jaar samen achter de geraniums zitten en het enige waar je nog over kan praten is of de ander zijn pillen al heeft ingenomen?”
-“Schiet me dan maar gelijk lek. Echt niet.”

Het gesprek met Paula had hem goed gedaan. Eindelijk na zoveel tijd er met iemand over kunnen praten. Een keer een andere kijk op de dingen en niet langer ronddraaien in het cirkeltje waar Mark en hij in terecht waren gekomen.

Peter wist dat het een huis vol herrie zou gaan geven maar die avond kon het hem niets schelen. Vanaf vandaag ging het ook om hem.
-“Ik heb het vanmiddag aan Paula verteld.”
-“Wat?, zei Mark in de hoop dat het nog om iets anders zou gaan.
-“Van ons. Van het seropositief zijn en van hoe onze relatie is veranderd sinds die tijd.”
Tegen verwachting in bleef Mark heel rustig. Peter had verwacht dat hij uit zou vallen en stampvoetend richting slaapkamer vertrekken. Maar niets van dat alles.
-“Wil je er mee kappen?”
-“Ik wil dat die klote hiv niet ons leven gaat overnemen. Wanneer zijn we voor het laatst uit ons dak gegaan? Wanneer hebben we voor het laatst uitbundig gevreeën? Ik kan het me bijna niet herinneren. Ik wil dit niet Mark. Ik wil leven en niet af gaan zitten wachten wat voor ellende er misschien ooit eens op ons af gaat komen.”
Mark keek Peter aan en stond langzaam op.
-“Ik ga even een rondje lopen.”
“Doe ze de groeten bij de slijterij”, dacht hij toen hij de deur dicht hoorde slaan.
Op dat moment had hij zijn besluit genomen.

Hoofdstuk 5

“Gaan we nog wat doen vanaaf?”
Peter schoot in de lach en dacht aan hetzelfde sms-je drie jaar geleden.
“Waar ken ik dit van hahaha, alleen als je me beloofd dat we samen naar huis gaan” sms-te hij terug.

Ze waren nu bijna vijf maanden uit elkaar. Zoals hij al verwacht had zag Mark zijn toekomst somber in. Hoe zou hij ooit een nieuwe relatie krijgen als seropositieve?
-“Wat wil je dan? Bij elkaar blijven omdat we toevallig positief zijn en misschien wel geen ander kunnen krijgen. Ik heb daar geen zin in. Dan liever alleen en nog een beetje plezier in mijn leven. Voor ik jou leerde kennen ben ik erachter gekomen dat ik het heel goed alleen kan. Iemand erbij is leuk en ik heb ook zeker geen spijt van ons maar het is voor mij geen noodzaak.”

Ze hadden afgesproken dat Mark, zolang hij nog geen kamer had in Groningen, bij Peter zou blijven wonen. Hij zou de logeerkamer gebruiken zodat ze elkaar niet onnodig in de weg hoefden te lopen. In de praktijk bleek dit geen goede keuze te zijn geweest. De maand dat hij nog in Assen woonde lag hij alleen maar huilend op de bank en Peter verwijten te maken wat hij hem allemaal niet had aangedaan door er een punt achter te zetten.

Het voordeel van de situatie was weer dat Peter er op de dag van de verhuizing helemaal klaar mee was. Het zou voor hem geen dramatisch afscheid worden. Mark had een vriend gevraagd of deze wilde helpen verhuizen. Nadat de laatste spullen in het busje stonden was het voor hem af.
-“Mag ik de sleutel van je?”
Mark haalde de sleutels van zijn bos en gaf deze aan Peter.
-“Ik hoop dat het goed met je gaat en met je studie. Als er nog post komt dan stuur ik dat wel door of gooi het bij je in de bus als ik toch die kant op moet.”
-“Is dit alles?” Mark wist geen raad met zichzelf. Het was zijn eerste ervaring met het verbreken van een langdurige relatie.
-“Voor mij wel, het is goed zo.” Peter had totaal geen behoefte om een zoen of hug te geven. Hij had zijn leven al te lang laten leiden door de grillen van Mark.
Op het moment dat het busje de hoek om ging voelde hij een opluchting die hem verraste. Hij ging in de half lege kamer zitten, keek eens om zich heen en voelde zich gelukkiger dan hij zich in maanden had gevoeld.

Zo heel langzaam had hij de spullen weer aangevuld die met Marks vertrek waren verdwenen en het begon weer echt zijn huisje te worden. Hij was begonnen zijn vrienden in te lichten over zijn hiv en iedereen had er goed op gereageerd.
Een oud schoolvriendje had voor de deur gestaan en zijn eigen mok meegenomen.
-“Ik denk ik ga eens even kijken hoe het met Peter is en neem mijn eigen kopje maar mee, je weet maar nooit, je hebt het zo te pakken!”
Ze hadden samen in een deuk gelegen in de deuropening. Wat had hij dit gemist. Eindelijk geen geheim meer meedragen maar er heerlijk lol om hebben.

Hij had ook een profiel op een site aangemaakt waarin hij direct had aangegeven dat hij positief was.
-“Dan is het maar gelijk duidelijk”, had hij tegen Paula gezegd. “Ik heb geen zin om later gedumpt te worden als ik het moet gaan vertellen.”

Nadat ze na het avondje stappen weer in Assen waren aangekomen keek Peter nog even of er mail was. Er was één mailtje met een onbekende afzender.
Nieuwsgierig opende hij het:

“Hoi, hoi. Ik ben Richard, 21 jaar en kom ook uit het mooie Drenthe en ja… ook hiv+.
Het lijkt me super om je te leren kennen en wat ervaringen uit te wisselen.
Ik heb totaal geen problemen met het positief zijn en mijn familie en vrienden gelukkig ook niet.
Ik kan nu uitgebreid over mn pillen en zo vertellen maar dat doe ik liever een keer bij een bakkie koffie.
Ik hoor het wel.
Groetjes,
Richard”

Peter kreeg een grote glimlach op zijn gezicht: “Life is beautiful”