Lucas. (Deel 2)

Plaats hier je eigen verhalen.
Sten
Berichten: 7
Lid geworden op: wo 17 aug 2011, 00:55
Vul het getal in: 123

Lucas. (Deel 2)

Bericht door Sten » do 18 aug 2011, 23:15

Lucas. (Deel 2)


“Daar is onze droomprins eindelijk.”.

Droomprins? Waar heeft hij het over? Ik ben compleet in de war. Mijn ene hersenhelft zegt me: “Tibe spreekt tegen mij. Wat is hij knap, aantrekkelijk. Wat een prachtige ogen. Hottie!” en de andere helft blijft denken over ‘Droomprins’.

Blijkbaar staat de complete verwarring op mijn gezicht af te lezen, want Tibe begint te lachen. Prachtige witte tanden. Zou perfect acteur kunnen zijn in de nieuwste colgatecampagne.
Ah ja, droomprins. Mijn hoofdrol. Het schiet me weer te binnen en ik grijns naar Tibe. Durf ik hem recht in de ogen te kijken? Ja hoor. Ik heb zijn totale aandacht. Dit trucje werkt toch elke keer weer.

“Zonder mij geen droomprins en zonder droomprins geen succesmusical hé” zeg ik met een knipoog. “Daar heb je helemaal gelijk in.” ,antwoordt Tibe, “Iedereen is heel benieuwd om met je te spelen. Je hebt nogal indruk gemaakt tijdens de auditie.”
Indruk? Ik? Leuk, denk ik dan. “Spijtig genoeg moeten we nog enkele dagen wachten eer ik jullie mijn fantastische acteertalent kan tonen” grijns ik. “By the way, ik denk niet dat ik me al voorgesteld heb. Ik ben …” “Lucas. Dat weet ik wel hoor.” valt Tibe me in de rede, “Ik ben Tibe. Helaas niet de ster van het stuk, maar een gewoon lid van het ensemble.”
Hij heeft gevoel voor humor. Leuk. Én, hij kende mijn naam al. Zou ik nu al initiatief nemen? Hem uitvragen? Neen, dat zou extreem opdringerig overkomen. Hij mag de eerste stap zetten. Ik speel liever nog even ‘hard to get’.
“Ik ga naar binnen,” zeg ik, “ik heb eerst wat privéles. Maar ik zie je misschien tijdens de pauze wel.” Nu nog even nonchalant mijn hand opsteken, rustig en cool omdraaien en ik ga het gebouw in. De eerste stap is gezet. Sneller dan verwacht, dat wel. Maar daarom niet te snel. In welke repetitielokaal moet ik zijn? Studio 2. Ik haast me beter wat, aangezien ik al een kwartier te laat ben. Leo zal lachen.

“Daar ben je eindelijk!” klinkt het als ik de deur van de studio open. Leo, de regisseur en tevens zangcoach van de productie glimlacht naar me vanachter zijn piano. “Beter laat dan nooit zeg ik altijd. Ga zitten en we beginnen meteen.”

Twee uur later. Mijn stem doet gewoon pijn van die verrekte oefeningen die Leo me heeft laten doen. Nooit gedacht dat dit hele belachelijke musicalgedoe zo vermoeiend en moeilijk kon zijn! Één dezer dagen moet ik Lio toch maar eens de nek omwringen omdat ze me hieraan heeft laten deelnemen. Gelukkig heb ik nu pauze, en na de middag gezamenlijke dansles. Dat is iets wat ik wel heel leuk vind. Dansen. Nu het zomervakantie is, ligt de dansopleiding die ik volg 3 maanden stil. En heb ik dus tijd om mijn kostbare tijd te investeren in totaal nutteloze zaken. Zoals deze rotmusical. Liever zou ik nu ergens in Zuid-Frankrijk aan een strand liggen met een zalige Mojito. Bummer. We zitten nog altijd in Antwerpen in een muf gebouw, om de eerste keren te repeteren voor die musical. “Komaan Lucas, niet zeuren, verman jezelf.” Mompel ik in mezelf, terwijl ik naar de keuken loop, waar iedereen zijn middagmaal nuttigt. Er zijn ook positieve kanten aan dit hele gedoe. Tibe. Natuurlijk. Ik hebt de heetste kerel van Vlaanderen ontmoet.

En die hete kerel kijkt op van zodra ik de keuken binnenwandel. Een oogverblindende grijns. Ik lach terug. Niet te enthousiast lijken, dat schrikt altijd af. Ik wandel naar Lio en plof me neer in een stoel die ze voor mij heeft voorbehouden.
“Lucas!” kirt ze, zodra ik met een zucht mijn broodje uit m’n tas haal. “Ik heb je daarnet horen zingen in studio 2, toen ik naar het toilet liep! Je was weer geweldig hoor!” “Geweldig?” ik kijk haar half grijnzend, half walgend aan, “mijn stem doet pijn van alle domme oefeningen die Leo me heeft laten doen!” Ik leg theatraal mijn handen op mijn keel en slaak vermoeide zuchten. Lio lacht. Werkt ook altijd. Een beetje onnozel doen en mevrouw ligt al op de grond van het lachen.
“Wat doe je vanavond nog lieve Lucie? Ga je mee naar de nieuwste Sex and the City-film kijken?” Lio kijkt me lachend en uitdagend aan. Ze weet dat dit voorstel voor mij, als eeuwig Sex and the City-fan, heel moeilijk te weigeren is. Helaas heb ik de film sinds de release, zo’n twee weken geleden, al 2 keer gezien. “Nop, ik ga met Andreas en Maarten een filmpje zien bij mij thuis. En je weet heel goed, lieve Lio, dat je me niet mee mag vragen naar Sex and the City, aangezien het totaal onverantwoordelijk zou zijn van me om driemaal naar die film te gaan kijken!” “Ik kon het maar proberen hé seutje” lacht ze vrolijk. Lieve Lio, vrolijke olijke Lio, altijd goed gezind. Heel erg moeilijk om boos op haar te zijn. Ze is echt mijn beste vriendin, weet alles van me. “Lucas?” klinkt het samenzweerderig in mijn oor terwijl ik de tomaten van tussen mijn broodje verwijder. “Ja lieve Lio? Zeg het eens.” Ik kan het niet laten haar een beetje spottend aan te kijken. Als ze dit toontje aanheft, weet ik al dat ze zal afkomen met een of ander banaal weetje of roddel. “Je weet toch dat die knappe jongen met zijn blauwe ogen heel de tijd naar jou aan het staren is hé?”

Oef, eindelijk thuis. Wat een dag. De dansrepetitie was best leuk. Heel gemakkelijk wel, ik ben moeilijker gewend van op school, maar toch leuk om bezig te zijn. Én, Tibe had ook dansrepetitie. Na Lio’s opmerking over Tibe’s gestaar ben ik hem subtiel meer in het oog beginnen houden. En ze had gelijk, want hij keek inderdaad veel naar me. Grappig. De jongen kent me 1 dag en is overduidelijk héél geïnteresseerd in me. Ben ik geïnteresseerd in hem? Oej. Dat antwoord blijf ik mezelf blijkbaar nog even schuldig. Fysiek aangetrokken? Absoluut, 200% zeker. Hij is echt de allerknapste, heetste, aantrekkelijkste… Een gemakkelijke prooi dus. Zou ik er voor gaan? Wil ik dat?

Mijn gsm haalt me uit mijn gepeins. Een sms van Andreas. “Sorry Lucie, komen niet. Ben bij Maarten. Heb eindelijk mijn slag gehaald…  Bel je morgen. Xxx Andreas”
Ik herlees de sms driemaal. Ik lach breeduit. Eindelijk zeg, ik begon al te denken dat die twee nooit samen zouden geraken! Andreas, mijn beste vriend, is al maanden smoorverliefd op een andere goede vriend van me, Maarten. Stom dat verlegenheid van beide kanten de boel zo vertraagd heeft, ze hadden al maanden een koppel kunnen zijn! Gelukkig heeft het aas eindelijk gebeten. Leuk voor hen, zit ik wel spijtig een avondje alleen. Of zou ik toch een derde keer meegaan naar Sex and the City? Neen, dat zou verspilling zijn van mijn zuurverdiende centjes. Een avondje laptop dan maar.

Ik zet de oven aan voor een diepvriespizza en check mijn laptop even op nieuwe mails. Enkel wat stomme reclame. Facebook dan. Ook niets. Ik loop dan maar terug naar de keuken en gooi de pizza in de oven. Timer op 10 minuten, kan ik nog snel douchen. In de badkamer gooi ik mijn kleren in de hoek en was een intensieve dag van me af. Het douchewater is lekker warm en ik voel dat het me stilaan opwindt. Mijn hand gaat naar beneden… Shit, het belletje van de oven. M’n pizza is klaar.

Ik installeer me met mijn pizza voor de laptop en zie dat ik een nieuw vriendschapsverzoek heb op Facebook… Tibe natuurlijk. Ik druk glimlachend op ‘accepteren’ en wacht af.

Vijf minuten later heb ik beet. Hij spreekt me aan: “al bekomen van de ‘zware’ dag? :)
Hoe zou ik nu cool overkomen? Hem een beetje uitdagen misschien, zou dat lukken? Ik trek de laptop dichterbij en typ. “Zo zwaar was die dag niet hoor, ben erger gewend… Ging het voor jou wel? Zag dat dansen niet je sterkste kant was… Haha! :D

Ik leun achterover en wacht af. Meteen krijg ik een antwoord. “Lach maar :) Jij kon het allemaal wel beter, ik zie dat wel. Moet jij me maar wat privéles geven hé!” Oeps, die gaat snel. Maar toch, best leuk dat hij zo vrijuit spreekt. Dat staat me wel aan. Ik antwoord: “Haha, zullen wel zien. Misschien moet je eerst een tandje bijsteken hé!” Ik ben blij met mezelf, en mijn antwoord. Heb ik goed gezegd.

“Dat zal ik wel doen ;) Wat doe jij nu nog?” Zozo, hij is geïnteresseerd in wat ik doe… Misschien hem wat uitdagen en stoutigheden sturen? Ja, dat kan hij wel hebben denk ik. “Goh, niet veel. Beetje surfen denk ik. Kleren wassen waarschijnlijk, aangezien al m’n kleren vuil zijn. Zit hier verdorie nog in mijn handdoek… :)

Haha, nu heb ik hem! Of niet? Ging ik te ver? Neen, wat ik stuurde was heel onschuldig. Ik zie dat Tibe een antwoord typt…

“Veel succes bij het wassen dan. Ik ben weg, heb nog afgesproken met mijn vriendje… Tot morgen! X”


(einde deel 2)

Plaats reactie