MARNIX deel 6

Hans Bernard · Bericht door **Hans Bernard** » wo 15 jun 2011, 23:55

MARNIX

6. Een pijnlijk voorval.

Zaterdagavond was het dan eindelijk zover. Marnix had stiekem in zijn vuistje moeten lachen. Nog nooit had hij Marcus zo zenuwachtig gezien. De hele week had hij hem betrapt voor de spiegel met kleding in zijn handen. Marnix was er zeker van dat Marcus aan het uitzoeken was wat hij zaterdag aan zou trekken. Hij wilde er natuurlijk op zijn voordeligst uitzien. Nu begreep Marnix ook wel dat op een dergelijke avond waar je toch zenuwachtig voor was en er een beetje tegen op zag om er naar toe te gaan, dat kleding dan heel belangrijk was. Kleding waar jij je prettig in voelde gaf je zelfvertrouwen en zekerheid. Wat Marcus echter niet wist, was dat Marnix besloten had om samen in dezelfde kleding naar de bar te gaan zodat hun ‘tweeling zijn’ nog eens extra benadrukt zou worden. Hij zag al die gezichten al voor zich als zij samen binnenkwamen. Zelfs Niels had hij niets verteld. Hij genoot nu al bij het vooruitzicht. Het zou een avond worden van vele hilarische momenten als gevolg van het feit dat niemand zou weten wie nou wie was. Want voor de gewone bezoeker was het absoluut onmogelijk om Marnix en Marcus uit elkaar te houden zo leken beiden op elkaar. Alleen de ingewijden, familie en vrienden wisten dat Marcus een piepklein littekentje dwars over zijn linker wenkbrauw had lopen. Het leek net alsof er een klein streepje weggeschoren was. Het was ook daarom dat zij in de kapsalon altijd groot hun naam opgespeld hadden om de klanten voor vergissingen te behoeden.
Marcus die net definitief besloten had om de kleding die hij op zijn bed had gelegd, die avond aan te trekken, keek Marnix verbijsterd aan toen die hem vertelde dat graag wilde dat zij hetzelfde gekleed zouden gaan.
“Ben je nou helemaal gek? Daar begin ik echt niet aan. Dan ga ik niet mee. Dan ga je maar alleen”
“Rustig nu Marcus. Stel je voor wat voor lol we kunnen hebben als die gasten ons niet uit elkaar kunnen houden. Jij bent toch altijd zo in voor een goede grap?”
Marcus keek hem nadenkend aan en schoot toen in de lach. Hij zag al voor zich hoe zij de avond naar hun hand zouden kunnen zetten en de keet die ze zouden kunnen trappen.
“Oké, jij je zin maar ik zoek uit wat wij aantrekken.” En hij dook voor de zoveelste keer die week de kast in om iets geschikts uit te zoeken. Nu hadden zij als tweeling zo goed als dezelfde smaak dus Marnix maakte zich niet druk over wat hij zou moeten aantrekken. Ja hoor, Marcus had goed uitgezocht: een vlotte lichte broek met een knalrode trui. Marnix wist het zeker: het zou een vet coole avond worden.
Zelfs Marcus begon er zin in te krijgen nadat zij zich omgekleed hadden. Tot slot werden hun haren onder handen genomen. Uiteindelijk waren het kappers, dus de styling moest perfect zijn en ook nog eens precies gelijkend. En dat hun dat gelukt was bleek wel uit de reactie van pa en ma en Maria. Zelfs zij hadden nu de grootste moeite uit te maken wie, wie was. Ma keek wel wat bedenkelijk toen ze hoorden wat haar zonen van plan waren. Pa zag er de lol wel van in en stelde zijn vrouw gerust.
En zo vertrokken M&M, zoals ze op school vaak genoemd werden, naar de L’Armoire, de kast, zoals Marcus in het Franse woordenboek had opgezocht. Wel een toepasselijke naam.

Toen Sjef de deur opende, keek hij alsof een geest zag, maar wel dubbel. Hij was zo verbouwereerd
dat hij geen woord wist uit te brengen. Alsof ze het van te voren ingestudeerd hadden zeiden de broers tegelijkertijd: “Mogen we binnen komen?”
Nog steeds niet in staat van verbazing een woord uit te brengen, knikte Sjef en maakte met zijn hand een uitnodigend gebaar.
Marnix, die erg op Sjef gesteld was vond dat hij even uit zijn rol moest stappen en zei: Hoi Sjef, ik ben het, Marnix. Dit is mijn tweelingbroer Marcus, die eens komt kijken hoe het er hier toe gaat.”
“Mijn hemel, wat lijken jullie sprekend op elkaar,” stamelde Sjef. “Volgens mij kunnen jullie jezelf niet eens uit elkaar houden zo onvoorstelbaar is jullie gelijkenis.”
“Probeer het dan ook maar niet om ons bij de naam te noemen want dat lukt je toch nooit. Kom Marcus, klaar? We gaan naar binnen, leve de lol.
En met een hifive stapten zij op de toegangsdeur van de bar af, een avontuurlijke avond tegemoet.
Althans dat dachten ze.
Het was al redelijk druk in de bar. Op het moment dat de deur achter hen dicht viel leek het wel of er een signaal geklonken had. Het geroezemoes verstomde en alle gezichten draaiden zich naar de tweeling.
“Whauw”, klonk het uit menig mond.
“Zo wil ik er ook wel twee in mijn bed.”
“Hé Niels, als twee teveel is, neem ik er wel eentje over.”
“Je zult ze wel moeten merken want die lijken nu echt als twee druppels water op elkaar.”
“Ik ga me onmiddellijk aanmelden voor zo’n sandwichbord. Zo wil ik wel reclame lopen tussen hen in.”

Marnix, die de meeste bezoekers kende, genoot van hun entree. Marcus voelde zich behoorlijk opgelaten maar hield zich flink en keek eens goed rond. Hij zag mannen in allerlei soorten en maten en tot zijn opluchting werd hij er niet koud of warm van. Dat stelde hem gerust. Juist op het moment dat hij Marnix wilde zeggen dat hij dorst had, bleef zijn blik hangen en voelde hij zijn adem stokken. Daar stond een van de mooiste meiden die hij in zijn leven gezien had. Hij kreeg het warm en koud tegelijk. Hij kon zijn blik niet van haar afhouden. Wat deed zij hier, in deze ballentent? Gelukkig, de bezoekers hadden hun normale houding weer aangenomen en M&M waren niet meer het middelpunt van de belangstelling.
Marcus trok Marnix aan de mouw van zijn trui: “Wie is die mooie griet?”
“Waar?”
“Daar.”
Marnix keek in de richting die Marcus aangaf en zag nu ook het zeldzaam mooie meisje. Hij had haar hier nog nooit gezien. Ze knipoogde naar hem, hij lachte vriendelijk terug.
“Ik ken haar niet maar wat let je broertje lief ga er op af en versier ze.”
Marcus keek hem aan: “Meen je dat nou?”
“Ja hoor kerel, je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt. Ze knipoogde naar mij dus valt ze ook op jou want als jij naar haar toegaat, weet ze toch niet of jij of ik het ben,” zei Marnix gniffelend.
“Eerst maar even wat drinken en moed bij elkaar rapen.”
Ze liepen samen naar de bar. Als ze langs bezoekers kwamen hadden ze over belangstelling niet te klagen. De opmerkingen vlogen ze om de oren maar daar konden ze alleen maar om lachen.
Marcus begon zich steeds meer op zijn gemak te voelen en keek nu ongegeneerd naar het mooie meisje. Marnix moedigde hem aan om erop af te gaan voor een ander hem voor zou zijn. Marcus trok de stoute schoenen aan en liep in haar richting. Het meisje had al een paar maal duidelijk hun kant uitgekeken.

“Waar is die op af?”
Twee armen sloegen om zijn middel en een kusje in zijn nek. Dat kon niemand anders dan Niels zijn. Marnix draaide zich om en zag dat Niels hem onderzoekend aankeek.
“Marnix?”klonk het vragend terwijl hij nog ongeloviger naar hem keek.
Marnix kon het niet laten om ook Niels te foppen en zei: “Nee hoor Niels, ik ben Marcus.”
“Shit”, riep Niels geschrokken uit en liet hem meteen los.
“Sorry Marcus, je bent toch niet boos hè? Hoe kan ik weten dat jij het bent en niet Marnix”.
Hierop begon Marnix te lachen en zei: “Nee hoor lieve Niels, ik houd je voor de gek, ik ben Marnix wel. Kom hier dat ik je een dikke knuffel geef.”
Maar in plaats dat Niels naar hem toe kwam, keek hij hem geïrriteerd aan en zei nors:
“Je kunt me nog meer vertellen maar als jij dit grappig vindt ga je jouw kunstjes maar aan een ander vertonen. Ik laat me hier niet voor gek zetten” en boos beende hij weg.
Marnix was totaal overdonderd en ook wel enigszins geraakt door de felheid van Niels. Het was uiteindelijk een geintje. Hij kon het van hem krijgen. Als hij zo kinderachtig reageerde dan moest hij dat zelf maar weten en Marnix keek zoekend in de richting van het knappe meisje. Hij zag meteen dat Marcus succes had en druk in gesprek was met zijn verovering. Marnix twijfelde wat hij zou doen. Hij had weinig zin om achter Niels aan te gaan. Die moest zelf maar komen. Naar Marcus lopen was geen optie, die had zijn handen vol aan zijn verovering. Dus bleef er niets anders over dan eens rond te kijken of er ergens een groepje bekenden was waar hij zich bij kon aansluiten.
“Zin om te dansen?” klonk het achter hem. Hij draaide zich om en keek in het lachende gezicht van Mourad. Waarom ook niet dacht hij bij zichzelf en knikte ja tegen Mourad.
“Ik wil wel weten met wie ik dans,” zei Mourad.
“En ik wil dat je geen geintjes uithaalt Mourad want daar ben ik niet van gediend en ik ben Marnix.”
Toen Mourad bevestigend knikte, maar hem nog steeds enigszins wantrouwend aankeek, zei Marnix: “Met de hand op mijn hart Mourad, ik ben echt Marnix”.
Samen liepen ze naar het dansvloertje waar Marcus met het meisje intussen ook aan het dansen was. Marnix probeerde oogcontact te maken met Marcus. Die had echter alleen maar oog voor zijn vrouwelijke partner.
Ze leefde zich uit op de dansvloer en Marnix volgde stiekem zijn tweelingbroer. Zo te zien hadden die twee elkaar gevonden, zo innig als ze samen dansten.
“Volgens mij trapt je broer met twee voeten in de val die voor hem uitgezet is.” Fluisterde Mourad in het oor van Marnix.
Verrast keek hij Mourad aan: “Hoezo Mourad?”
“Wel mijn kop eraf als hij niet denkt een mooie griet aan de haak te hebben geslagen.” Jammer voor hem dat Babs een flinke pik tussen haar benen heeft en dus net zo min van het vrouwelijke geslacht is als jij en ik.”
Marnix was abrupt gestopt en stond als aan de grond genageld: “Oh nee hè, het is niet waar. Dat dit nu Marcus moet overkomen. Zo te zien had hij absoluut niets in de gaten. Integendeel als een verliefde puber danste hij in de armen van Babs, die schijnbaar ook in haar/zijn nopjes was met haar/zijn vangst.
‘Wat moet ik’, vroeg Marnix zich wanhopig af. Hij kon moeilijk op ze af stappen en ze uit elkaar halen. Had hij maar nooit dit plannetje bedacht om als identieke tweelingen de boel voor de gek te houden.
Allerlei gezegden schoten door zijn hoofd: ‘Boontje komt om zijn loontje’ ‘Wie een kuil graaft voor een ander….’ Wie zich brandt moet op de blaren zitten.’
Goede raad was duur. Marnix herpakte zich en danste weer met Mourad, terwijl zijn hersenen op volle toeren draaiden. Ineens was daar de oplossing: Sjef. Natuurlijk dat hij daar niet eerder aan had gedacht. Sjef zou hem zeker willen helpen. Hij zou hem vragen Marcus via de intercom om te roepen en naar de garderobe te laten komen. Hij zei niets tegen Mourad, deed het voorkomen alsof hij naar het toilet moest en verliet stiekem de bar.
‘Hey, je broer heeft ook een aardige keuze gemaakt,” zei Sjef met een vette knipoog. “Die denkt een lekker stuk aan de haak geslagen te hebben. Wat zal hij op zijn neus kijken als hij haar uitpakt.
“Sjef je moet me helpen, aub. Marcus is absoluut hetero en als hij ontdekt dat hij beetgenomen is en iedereen daar getuigen van is, is het leed niet te overzien. Hij zal helemaal over de zeik zijn. En juist nu hij bereid was om met mij mee te gaan om mijn wereldje wat beter te leren kennen. Ik krijg hem nooit meer mee wanneer hij ten overstaan van iedereen te kijk wordt gezet.”
Daarbij komt, dacht Marnix bij zichzelf, dat hij denkt dat hij ook homo zou kunnen zijn omdat we tweelingen zijn en in alles zoveel op elkaar lijken. Het tegendeel is vanavond bewezen. Dus laat hem niet in de bar tot ontdekking komen dat hij niet innig met een meisje maar met een jongen, ook nog eens een travestiet, gedanst heeft. Dan ziet hij zich meteen als iemand die ook op jongens valt.
Sjef begreep het allemaal wel maar had geen zin om zelf in te grijpen. Hij had wel een prima voorstel. Stuur hem een sms’je en vraag daarin of hij onmiddellijk naar de garderobe wil komen, maar wel alleen. Dat was een lumineuze oplossing. Marnix haalde zijn mobieltje tevoorschijn en schreef: Marcus, hier Marnix, kom onmiddellijk, maar wel alleen naar de garderobe, het is dringend. Hij verzond het bericht.
“Nu maar afwachten of hij merkt dat er een berichtje voor hem is.”
“Daar hoef je bij Marcus niet bang voor te zijn, die hoort zelfs in zijn slaap nog dat er een bericht binnen komt.
“We zullen zien,” antwoordde Sjef sceptisch.
Echter, tot zijn verbazing en verrassing, zag hij de deur van de bar open gaan en Marcus de garderobe binnen stappen.
Uit zijn gefronste wenkbrauwen viel op te maken dat hij niet echt blij was met het feit dat ze hem bij Babs hadden weggehaald.
“Mag ik weten wat dit te betekenen heeft?”
Hij keek Marnix en Sjef licht geïrriteerd aan.
“Ik zou maar niet zo hoog van de toren blazen, Marcus, ik denk dat je heel blij zult zijn als je hoort waarom wij je uit de bar hebben gehaald.”
“Daar moet dan toch wel een heel goede reden voor zijn.”
Die hebben we ook: Babs is geen meid maar een knul, een travestiet, klonk het afgemeten.
Wezenloos keek Marcus Marnix aan. “Je meent het”, kon hij nog net uitbrengen.
De deur naar de bar ging opnieuw open en Babs gluurde om de hoek. Die kunnen we nu niet gebruiken dachten Sjef en Marnix tegelijkertijd. En Sjef stuurde Babs terug naar de bar met de woorden: “De tweeling hier wil ik even onder vier ogen spreken, dus wegwezen.”
Zo gauw ze weer door de deur verdwenen was, pakte Marnix de hand van Marcus en trok hem mee naar buiten: “Kom, we moeten hier zo snel mogelijk weg.
Met een hartelijke kus op zijn wang, bedankte Marnix Sjef en zei hem goedendag. Ook een beduusde Marcus zei Sjef gedag en liep gedwee achter zijn broer naar buiten. Marnix had hun fietsen al gepakt en met een “schiet nu eens op” en een por in Marcus’ zijde, reden ze even later in een behoorlijk tempo weg van de bar. Marnix had er zo de vaart in zitten dat Marcus moeite had hem bij te houden.
Hijgend haalde hij hem in en dwong hem tot stoppen.
“Nu wil ik eerst weten waarom jij mij niet meteen gewaarschuwd hebt en mij zo voor gek hebt laten staan in die homobar?
“Je moet me geloven Marcus, ik wist het ook niet. Ik heb haar nog nooit gezien. Maar één ding is zeker je valt op meisjes anders had je haar niet uitgezocht. Want ook ik ben erin getrapt. Ik zou gezworen hebben dat het een meisje was. Kom broerlief laten we verder fietsen, we kunnen de hele zaak niet meer terug draaien.”
Stilzwijgend trapten beide broers tegen de harde wind in. Ieder met zijn eigen gedachten. Het was maar goed dat zij al hun krachten nodig hadden om vooruit te komen. Nu konden zij hun agressie kwijt. Marnix zou nooit vergeten hoe gedesillusioneerd Marcus had gekeken toen hij hoorde dat Babs een travestiet was. Naast zijn teleurstelling was ook een zweem van walging te zien geweest. Wat was Marcus blij dat hij zich op de dansvloer niet had laten gaan. Hij had wel begrepen dat ‘Babs” hem aan het versieren was geweest. Ze had zich nogal aan hem vast geklampt en zich aan zijn erectie opgegeild. Hij was ook bijna klaar gekomen. Gelukkig was op dat moment zijn gsm afgegaan. Eerst was hij boos op Marnix geworden omdat die hem niet gewaarschuwd had en hem verteld dat het geen meisje was.. Hij begreep echter al gauw dat ook Marnix van niets wist. En waarom Niels niet meteen Marnix had gewaarschuwd werd ook al snel duidelijk toen zijn broer hem vertelde dat Niels niets van hun grappige opzet had willen weten en boos was opgestapt. Nu achteraf begrepen beiden dat de verwisselingtruc vroeger op school wel erg leuk geweest was maar dat je jouw vrienden niet op die manier in de maling nam.
Marcus keek eens opzij naar Marnix, die met een verbeten gezicht doortrapte. Eén ding wist Marnix nu zeker: Marcus viel niet op jongens. Hij hoefde niet langer in angst te zitten. Geen enkele aanwezige mannelijke bargast had zijn hart sneller doen kloppen. O ja hij zag heus wel of iemand er knap en aantrekkelijk uitzag maar daar bleef het bij. Maar toen zijn blik een mooi meisje zag was hij verkocht geweest. Diep in zijn hart vond hij het maar wat jammer dat het een jongen was, vertelde hij Marcus. Hij had werkelijk een speciaal gevoel voor haar gehad. Dat ze een piemel had, deed hem walgen. Hij moest er niet aan denken met haar het bed te delen. Hij huiverde bij die gedachte. Datalles vertelde hij open aan zijn broer.
Daar verscheen hun huis. De laatste meters en licht hijgend bereikten ze de schuur en zetten hun fiets binnen en op slot.
Ze keken elkaar aan en Marnix zei: “Zullen we ze maar alles eerlijk vertellen?” en hij duwde de keukendeur open.

Hans Bernard © 2011