MARNIX deel 3

[Hans Bernard]

MARNIX




3. De kapsalon.


“Hoe kom jij hier?”
Gevat maar een beetje flauw, antwoordde Niels: “Met de fiets.”
“Even met deze klant afrekenen, dan ben ik bij je,” reageerde Marnix, afwezig.
In plaats van met zijn hoofd bij de kassa te zijn, tolden er allerlei vragen door zijn kop. Marnix voelde dat Niels naar hem keek. Hij zelf probeerde onopgemerkt naar Niels te kijken. Niels had een mooi gaaf gezicht, gebruind door de zon. Hij was ietsjes groter dan hijzelf, blond golvend haar en een paar leuke kuiltjes in zijn wangen. Wat nu het meeste opviel was zijn open en eerlijke blik met een onweerstaan-bare lach. In de bar had hij Niels al een coole gast gevonden. Dit was beslist geen jongen die de boel belazerde. Marnix voelde langzaam het rood omhoog kruipen. Hij gaf de klant haar wisselgeld terug, hielp haar in haar jas en liep met de mevrouw naar de deur om haar netjes uit te laten. Terug in het wachtgedeelte wenkte hij Niels en samen liepen ze naar boven naar het kantoor annex personeels-ruimte boven de zaak. Daar konden ze ongestoord op hun gemak samen praten.
“Wat toevallig dat jij hier bij ons in de salon zit,” begon hij opnieuw. “Ik weet dat je niet tot de vaste klantenkring behoort. Hoe kom je dan hier? Woon je in de buurt?”
“Nee hoor, je hebt gelijk ik ben geen klant van jullie. Ik ben bewust op zoek naar jou gegaan. Ik wilde je graag nog eens terug zien. Ik heb daarvoor enig speurwerk verricht en ben de eerste avond toen je naar huis fietste, achter je aan gefietst om je adres te weten te komen. En jij had me in de bar verteld dat jullie een kapsalon hadden. Daar ben ik dus naar op zoek gegaan. Omdat ik hoognodig geknipt moest worden besloot ik naar hier te gaan, ook met de stiekeme hoop jou misschien te zien.”
Hé, dus Niels was de geheimzinnige fietser geweest, die hem uit de bar gevolgd was. Marnix herinnerde zich ineens de opmerking van Marco, die beweerde dat er iemand achter hem aangereden was. Dat was dus waar geweest. Niels was achter hem aan mee naar huis gereden. Zo was hij aan zijn adres gekomen. Het adres van de kapsalon was gemakkelijk te achterhalen en daarom zat Niels nu hier. En zodoende zaten ze nu beiden in het kantoor boven de kapsalon. Al pratende kreeg Marnix steeds meer vlinders in zijn buik. Dat was eigenlijk ook gebeurd in de bar. Toen het hem bijna teveel werd, riep pa onderaan de trap of hij Niels naar beneden wilde sturen, want die was aan de beurt om geknipt te worden.
“Je mag hem ook zelf knippen,”hoorde hij pa nog naroepen.

“Ben jij ook kapper?” vroeg Niels verbaasd. “Ik dacht dat je op de HAVO zat?
“Zit ik ook. Maar ik heb het vak van pa geleerd en samen met mijn tweelingbroer nemen we later de zaak over.”
“Loopt er nog zo’n mooi exemplaar rond op deze aardkloot? Die wil ik ook wel eens zien.”
“Vooruit naar beneden, ze staan op jou te wachten,”riep Marnix met een kop als vuur.
“Knip jij mij dan niet?” klonk het teleurgesteld.
“Ben maar blij, ik ben veel te zenuwachtig, ik zou je totaal verknippen,” lachte Marnix verlegen.
“Weet je zeker dat je me niet wilt knippen? Alsjeblieft Marnix, ik zou het vet vinden als jij het zou doen.”
Marnix twijfelde maar bezweek voor de smekende ogen van Niels. En waarom ook eigenlijk niet. Hij wist van zichzelf dat hij goed kon knippen en als Niels het nou graag wilde. Als hij zich maar niet liet meeslepen door zijn gevoel.
“Oké, jij je zin en ja ik wil je graag knippen.”
“Gaaf man.”

Samen liepen ze de trap af naar beneden. Marnix wees Niels een lege wasplaats en liep zelf naar achteren om zijn kappersgereedschap te halen en zijn werktenue aan te trekken. In de kapsalon hadden alle medewerkers eenzelfde outfit aan. Hij waste eerst Niels zijn haren en daarna masseerde hij licht de hoofdhuid. Hij zag dat Niels ervan genoot. Terwijl hij met zijn vingers de slapen van Niels beroerden en daarna een hand in diens nek zette, voelde hij zijn eigen lichaam daarop reageren. Ook de versnelde ademhaling van Niels verried zijn opgewondenheid. Marnix voelde de vlammen aan alle kanten uitslaan en besloot niet verder door te gaan. Hij droogde het haar van Niels en bracht hem naar zijn knipplaats. Hier gooide Marnix gauw een kapmantel over Niels heen. Van zichzelf was er niets te zien geweest omdat hij achter de stoel had gestaan. Nadat hij voor Niels een glas cola ingeschonken had pakte hij zijn schaar en de eerste plukken haar dwarrelde op de grond. Tot zijn schrik echter merkte hij meteen weer de opgewondenheid bij het aanraken van Niels. En of hij wilde of niet toen hij naast Niels stond kon hij niet voorkomen dat hij tegen diens arm aan leunde, juist op de hoogte, die toch al zo overgevoelig was. En in plaats van zijn arm een stukje terug te trekken, duwde Niels ook nog eens extra terug. Marnix die gewend was om via de spiegel alles en iedereen om zich heen in de gaten te houden, keek zenuwachtig of iemand op hen lette. Maar overal waren zijn collega’s zo met hun klanten bezig dat er niemand aandacht had voor hem en Niels.
“Vooruit, gedraag je” siste hij lachend in Niels zijn oor. “Maak me niet geil want dan kan ik me niet meer concentreren op het knippen en gaat het fout. Gevolg: pa boos en ik krijg op mijn kop.“
Gelukkig begreep Niels dat ook maar al te goed.
De rest van de knipbeurt verliep in alle rust en Niels moest toegeven dat Marnix een uitstekende kapper was. Hij werd goed en vakkundig geknipt. Pa, die nog even een kleine controle uitvoerde was ook buitengewoon tevreden.
Samen liepen ze naar de kassa om af te rekenen. Terwijl Niels zijn pasje in het pinapparaat stopte kwam Marcus aanlopen.
“Ik stoor toch niet?”
“Nee hoor,”zei Marnix. “Mag ik je voorstellen aan Niels.”
Niels stelde zich voor als een vriend van Marnix en kon nog juist op tijd “uit de bar” inslikken. Hij was verbijsterd door de ongelooflijke gelijkenis in uiterlijk van Marcus en Marnix. En toch, vreemd genoeg, voelde hij geen spanning als hij maar Marcus keek en wel bij Marnix.
“Is het hier zo warm, jongens? Jullie zien er zo verhit uit.
“Ja,” zei Marnix maar gauw om van het heikele onderwerp af te zijn.
Niels knikte met zijn hoofd dat hij weg wilde en met een “Ik ga weer eens opstappen” en met een “tot ziens” voor Marcus, liepen hij en Marnix naar de uitgang. Voor ze die echter bereikten werd Niels aangesproken:
“Hé, dag Niels, kom jij hier ook naar de kapper?”
Niels stond meteen stil en keek in de richting vanwaar de stem kwam. O nee hè, daar zat Emile uit de bar. De grootste ouwehoer, die jij je maar kon voorstellen.
Niels schudde zijn hoofd en zei: “Nee hoor, het is de eerste keer dat ik hier ben omdat ik toevallig in de buurt moest zijn. Maar ik ga er snel van door want anders ben ik te laat. Doeg.”
“Tot vanavond,” riep Emile hem nog na.
Marnix en Niels wisten niet hoe snel ze buiten moesten komen.
“Ik durf niet meer naar binnen,”zei Marnix. Straks herkent hij mij ook en dan kraamt hij ik weet niet wat allemaal uit.
Niels en hij keken elkaar bezorgd aan maar hun bezorgdheid sloeg om in paniek toen Marcus de tweelingbroer plotseling achter hen stond en antwoordde:
“En wat zou hij dan allemaal vertellen? Toch niet dat jij vorige week in een homobar bent geweest? Want hij dacht dat ik het was in die bar was. Ik snapte er al niets van. Hij gedroeg zich alsof hij mij goed kende. Maar nu weet ik waarom. Hij heeft mij natuurlijk voor jou aan gezien Marnix. Toen jullie naar buiten liepen ging mij ineens een lichtje op. Dus dacht ik, gauw erachter aan om te polsen hoe het nu werkelijk zit. Maar het is me volkomen duidelijk….Nichtjes!”
Met een ruk draaide Marcus zich om en liep met grote passen de zaak weer in. Niels en Marnix stonden als versteend op de stoep voor de zaak. Marnix dacht nog heb ik het nu wel goed verstaan.
“Zei Marcus nichten?”
Niels bevestigde zijn vermoeden.
Marcus was dus volledig op de hoogte. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat zijn ouders het ook zouden weten. Marcus zou hen wel op de hoogte brengen zo gauw er tijd was om met hen te praten.
“Als je het niet erg vindt dan ga ik. Anders ben ik te laat thuis en krijg ik bonje.” Niels liep naar zijn fiets.
Marnix zwaaide nog een keer naar Niels, die weg fietste, keerde zich om en liep de zaak weer binnen. Zijn ogen zochten onmiddellijk Marcus. Die was met Ria, een vaste klant, bezig en voor zover Marnix het kon zien niet anders dan anders. Maar toen hij opzettelijk langs hen liep en Ria goedendag zei, zag hij dat Marcus, die anders altijd zou knipogen, hem nu ontweek. Een bang voorgevoel kneep zijn maag samen. Hij wenste Ria een prettig weekend en overlegde met pa wat hij kon doen. Pa vroeg of hij de kassa wilde doen want hij verwachtte het laatste uur nog heel wat klanten. Het was dan gemakkelijk als er een van de personeelsleden alleen maar klanten ontving en later met ze afrekende.

“Prima,” antwoordde Marnix en liep naar de afrekenbalie. Hij vond het altijd gezellig achter de kassa, want er tegenover was ook de wachtruimte voor de klanten. Hij had dan de gelegenheid om wat te praten en ze te voorzien van koffie, thee of een ander drankje. Toen iedereen voorzien was, had hij tijd om beetje op te ruimen. Maar hij was er met zijn gedachten niet bij, hij dacht alsmaar aan Marcus.
Hij had nog een poging gewaagd om contact te krijgen met hem maar kwam van een koude kermis thuis. Marcus keek niet, lachte niet en negeerde hem volkomen.

Na sluitingstijd liep hij naar buiten om samen met Marcus naar huis te rijden. Waar was Marcus gebleven? Marnix keek nog eens om zich heen, maar niemand te bekennen. Zijn humeur zakte met de seconde. Waarom was Marcus alleen weggereden? Ze wachtten toch altijd op elkaar. Er zat voor Marnix niets anders op dan om ook alleen te rijden. Hij had er behoorlijk de pest in. Was die kletser uit de bar maar niet in de kapsalon geweest. Of had Marcus toen hij aangezien werd voor Marnix maar meteen de zaak recht gezet en gezegd dat hij de andere helft van de tweeling was. Maar nee, Marcus rook alweer een geintje en kon het niet laten om voor Marnix te spelen. Toen hij echter later begreep dat hij in de bar gezien was en nu als homo werd bestempeld, was hij natuurlijk geschrokken en waarschijnlijk boos. En zo boos dat hij liever in zijn eentje naar huis was gefietst. Marnix kreeg er steeds meer de pest over in. Of hij wilde of niet hij zou nu voor zijn geaardheid moeten uitkomen. Net nu hijzelf pas zover was dat hij accepteerde homo te zijn. Hij had de afgelopen jaren gemerkt dat het flirten van de meisjes uit zijn klas hem onberoerd liet. Waren er echter jongens die aardig tegen hem deden dan was hij in een opperbeste stemming. Van lieverlee accepteerde hij zijn anders zijn. Maar hij had graag wat meer tijd gehad om te wennen aan het idee en nu stond hij voor het blok. Ook als Marcus thuis niets zou vertellen, was het hem nu wel duidelijk dat hij het niet zover moest laten komen dat pa en ma het via anderen zouden horen. Hij fietste steeds langzamer.
“Moe van het harde werken?” klonk het plots wat sarcastisch. Naast hem reed zijn oudste broer Marco, die hem lachend aankeek. “Wedstrijdje wie het eerst thuis is?”



2010 © Hans Bernard.