INTERNAAT deel 4

[Hans Bernard]

INTERNAAT deel 4








De afspraak met Leopold morgenavond hangt als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. De hele vrijdagmiddag al spoken allerlei strafscenario’s door mijn hoofd. Nou heb ik een goede band met mijn leraar Frans, pater Leoplold, maar toch. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn daar boven in de kapel. En eerlijk gezegd weet ik nog niet hoe ik er toe gekomen ben met mijn rozenkrans een lul met ballen te vormen. Even schiet ik in de lach: waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Dat zou ik wel willen met mijn mond, spelen met de piemel van Hans. Dan krijgt de angst weer de overhand en kijk ik somber voor me uit.

Ik zit in lokaal 2B en mijn handen rusten lusteloos op de toetsen van de piano. Ik moet nog behoorlijk studeren voor de les van vanavond maar door de hele situatie heb ik absoluut geen zin, kan me ook niet voldoende concentreren. Ik ben zo met mezelf bezig dat ik niet merk dat de deur van de klas zachtjes open gaat.

“Zo, vriendje, ijverig aan het studeren?”

Ik kijk verrast op en zie Hans, vrolijk lachend, in de deuropening staan. Van ons alle twee spat het geluk eraf.

“Nee, het wil niet erg” antwoord ik en kijk verliefd naar mijn knappe vriend.

Hans kijkt snel om zich heen, ziet niemand en glipt het klaslokaal binnen. Hij schuift een stoel tegen de muur naast de piano en zit zo uit het directe zicht. Ik kom uit mijn stoel omhoog en geef Hans een vluchtige kus op zijn mond en ga weer gauw zitten. Allebei voelen we ons in de zevende hemel maar weten ons ook niet goed een houding te geven. Er is ook zoveel gebeurd in de afgelopen 24 uren. Uit voorzichtigheid blijft Hans maar een paar minuten. En hoewel ik hem waarschuw en zeg dat het gekkenwerk is, houdt Hans toch vol dat hij vannacht naar me toe komt.

“Ben in godsnaam voorzichtig, Hans”.

“Nee, ik kom met de fanfare”, plaagt hij ballorig. “Tetteretteketet, boem boem.”

En voor ik er goed en wel erg in heb, is ie weer verdwenen.

Ik merk dat ik helemaal gloei en een rode kleur heb van de opwinding. Hij komt vannacht naar me toe, hij wil met me vrijen gonst het door mijn hoofd. Ik kan mijn geluk haast niet op en sla met beide handen vrolijk op het toetsenbord van de piano. Meteen hoor ik een driftig getik tegen de gangraam. De dienstdoende surveillant kijkt me verwijtend aan en beduidt me dat ik moet studeren in plaats van zomaar op de toetsen slaan. “Shit, dat hij nu net op dit moment langs het lokaal moet lopen” denk ik en mompel: ”lul”. En ik begin braaf aan mijn piano-oefeningen anders krijg ik vanavond op de les ook nog eens een uitbrander.


Toen ik door de gang liep op weg naar de recreatiezaal hoorde ik in lokaal 2B iemand pianospelen. Ik keek voorzichtig door het raam vanuit de gang en zag Bas zitten. Mijn hart maakte een sprongetje. Hier was een kans om even samen te zijn en Bas te vertellen dat ik een verrassing voor hem in petto had. Zachtjes deed ik de deur open en vroeg of hij ijverig aan het studeren was. Blij verrast keek hij me aan. Ik zette gauw een stoel vlak onder het raam, naast de piano zodat ik vanaf de gang niet te zien was. Tot mijn verbazing kwam Bas zomaar van zijn pianokruk en gaf mij een zoen op mijn mond. Even zaten wij elkaar verliefd aan te staren. Ik haalde diep adem en vertelde Bas dat ik vannacht naar hem toe wilde komen. En hoewel hij allerlei bezwaren opperde, bleef ik bij mijn besluit.
Ik plaagde hem dat ik vannacht met trompetgeschal mijn komst zou aankondigen en glipte voor hij er erg in had het klaslokaal weer uit. Opgewonden liep ik door de gang. Vannacht zou het dan eindelijk gaan gebeuren: vrijen met de liefste jongen die ik kende.


Ik lig doodstil in bed. Behalve een enkel hoesten hier en daar en het snurken van enkele leerlingen is er op de grote slaapzaal niets te horen. Of het moet het bonken van mijn hart zijn. Zo zenuwachtig en opgewonden ben ik. Ik kijk op mijn horloge. Het is bijna elf uur. Hoelang zal ik nog moeten wachten. Ik krijg steeds meer slaap en kan mijn ogen amper nog open houden. Toch wil ik wakker zijn als Hans komt. Zal me dat lukken? Ik kan niet slapen als hij binnenkomt. Dan is het net alsof ik niet naar hem verlang. En dus vecht ik tegen de slaap maar zonder dat ik er erg in heb zak ik weg in een diepe rust.

Een hand woelt door mijn haar en iemand fluistert in mijn oor:”Ik ben het”.

“Hans”, mompel ik, slaapdronken.

“Schuif eens een beetje op, lieverd, dan kan ik er ook nog bij”.

Meteen klaar wakker schuif ik naar de ene kant van het bed en voel hoe Hans in het bed stapt en tegen mij aan komt liggen. Wonder boven wonder ben ik heel rustig en wacht op wat er komen gaat. Nu ik helemaal wakker ben merk ik wel dat ik opgewonden ben want mijn piemel is ontzettend stijf en die van mij niet alleen. Als mijn ogen aan het donker gewend zijn kan ik Hans zijn gezicht goed zien. Hij kijkt mij lachend aan en trekt mijn hoofd naar zich toe. Ik voel hoe hij één voor een mijn ogen kust, mijn neus, mijn wangen om vervolgens zachtjes aan mijn oorlel te knabbelen. Een oneindig heerlijk gevoel trekt door mij heen, een gevoel van verliefdheid en verlangen. Ik zou wel in hem willen kruipen. Mijn linkerhand streelt behoedzaam zijn rug en verplaatst zich langzaam naar beneden. Hoe vaak heb ik daar al van gedroomd en nu gaat het gebeuren. Ik aarzel als ik de band van zijn pyjamabroek raak. “Doe maar”, zegt Hans in mijn oor en ik schuif mijn hand in zijn broek. Opgewonden betast ik zijn billen. Ik aai ze, ik kneed ze, ik knijp ze, ik streel ze kortom ik kan er niet genoeg van krijgen. Ik laat mijn hand over zijn heup naar voren glijden en zoek tussen zijn benen. Ik houd mijn adem in en pak hem vast. Hans heeft een nogal flinke grote lul. Ik beweeg mijn hand op en neer terwijl ik met mijn andere hand zijn ballen masseer. Hans ligt ook niet stil en kust mijn lippen, laat zijn tong naar binnen glijden en hevig zoenend en met onze handen elkaars lijf verkennend gaat de tijd voorbij. We hebben geen erg in wat er om ons heen gebeurt, zo zijn we met elkaar bezig. Ik voel alleen de handen die mijn piemel vastpakken en mij naar een hoogtepunt brengen. Een tinteling trekt door mijn lijf als ik me laat gaan. Ik moet moeite doen om het niet uit te schreeuwen van genot. Hijgend lig ik na te genieten. Daarna duik ik met mijn hoofd onder de dekens om Hans te verwennen. Het is wel even wennen zo voor de eerste keer. Vol overgave beweeg ik op en neer. Ik beweeg mijn hand op en neer en dan hoor ik aan zijn versnelde ademhaling dat het bijna zover is. Door mijn tempo te verhogen breng ik Hans snel in extase. Dan is het zover en licht schokkend komt hij klaar. Even later liggen we allebei, moe, maar voldaan in elkaars armen.

Ik schrik. Het begint al licht te worden. “Je moet gaan, Hans, het loopt tegen zes uur. Dadelijk kun je niet meer in je chambrette komen zonder dat je gezien wordt”.

Hans heeft duidelijk nog geen zin te vertrekken maar hij zal toch moeten. Langer blijven wordt veel te riskant. Een laatste kus en hij is weg.

Ik heb nog ruim drie kwartier om na te dromen over ons eerste samenzijn. Het is heerlijk om rustig elkaars lichaam te verkennen. Uiteindelijk is het voor ons allebei de eerste keer in ons jonge leven dat we verliefd zijn en samen vrijen. Bovendien is er toch ongemerkt de spanning van iets te doen dat absoluut verboden is en zondig. Zo zijn we nu eenmaal opgevoed. Wat wij doen is tegen de regels. Ik krijg het enorm benauwd bij die gedachten en besef dat ik dit zal moeten biechten om weer een rein geweten te krijgen. Het is maar goed dat ik vanavond pas een afspraak heb met pater Leopold.

‘Wat was het gaaf geweest’, bedacht ik toen ik terug sloop naar mijn slaaphok. En wat had ik Bas lekker kunnen aftrekken. En wat had Bas mij zalig doen klaarkomen. Ik hield van Bas, die zo lief kon zijn, zo onzeker was, die overal zo vlug gevaar zag. Toch knaagde er iets aan mijn geweten. Het was niet goed wat wij deden. Maar het was zo heerlijk geweest. Ik werd opstandig. Hoe kon nou houden van en lief zijn voor elkaar, verkeerd zijn en zondig. Als je van de ander hield dan stak daar toch niets kwaads in. Ik wist het ook niet meer. Ik moest er toch maar eens met Bas over praten. Met die gevoelens van twijfel, kleedde ik me snel aan en verliet de slaapzaal om beneden te gaan ontbijten.
Aan de eettafel werden die morgen allerlei grapjes gemaakt. En hoewel ik normaal gesproken de eerste was die mee deed, was ik nu uitzonderlijk stil en in mezelf gekeerd. Ik had niet eens gekeken waar Bas zat. Ik voelde me ineens heel onzeker en ongelukkig. Dit had vannacht nooit mogen gebeuren.

Meteen nam ik het besluit dat het de eerste en de laatste keer was geweest.
Op dat moment tikte iemand mij op de schouder……


Hans Bernard © 2007