Niets uit dit verhaal mag worden gepubliceerd en/of gebruikt zonder toestemming van de schrijver. Een op waarheid rustend verhaal waarbij alleen de namen van personen zijn veranderd. Lees, geniet, huil of lach met dit verhaal, en vooral reageer!]
Deel 2
Nooit was ik er een ster in geweest. Aardrijkskunde. En waarom moet ik weten waar Oslo ligt en dat het de hoofdstad van Zweden is. Het heeft toch geen zin meer? Over een paar maanden ben ik toch van deze school af. Nou ja, het is misschien leuk dat ik met een voldoende op mijn rapport voor aardrijkskunde van school af ga. Toch maar even opletten dan. Misschien weet ik er nog wel een paar. Ja, dat is Denemarken, daar heb ik nog een werkstuk over gemaakt dit jaar. Kopenhagen is de hoofdstad. Weer één goed. Best moeilijk eigenlijk. Meester wijst op de kaart een land aan, en wij moeten de hoofdstad opschrijven. Heb ik eigenlijk mijn gymspullen wel bij me? Ja gelukkig, volgens mij wel. Straks na de pauze hebben we gym. Wie dat nou ooit heeft verzonnen vraag ik me ook nog steeds af. Misschien wordt ik later wel kok of timmerman, wat heb ik er dan aan dat ik goed ben in touwklimmen? Oh, alweer een land dat meester aanwijst en ik geen idee heb hoe het heet, laat staan de hoofdstad.
In de pauze vroeg Rob mij hoeveel ik er goed dacht te hebben. “Nou, toch zeker wel twee of drie” zei ik maar. Waarschijnlijk wel wat meer, maar daar was ik tenminste zeker van. Al pratende liepen we een beetje doelloos rondjes over het plein. De meeste jongens van onze klas waren op het grasveldje naast het plein aan het voetballen. Ook iets wat mij niet kon boeien, en ook niet de favoriete bezigheid van Rob. Op afstand keken we er wel eens naar, maar meedoen, nee dat nooit. Een beetje vrijwillig achter een bal aanrennen, je zou er nog moe van worden. “Ik snap ze niet hoor” zei Rob, “een beetje achter die bal aanrennen, heb je hem eindelijk, schop je hem weer weg”. “Ja” zei ik,”en dan is het de bedoeling om in dat doel te schieten, zetten ze daar weer iemand neer die de bal tegenhoud”.
Toen de bel ging verzamelde de hele klas zich met fiets bij de ingang van het plein. Uiteraard allemaal een tas mee met sportbroek, shirt en handdoek. Ja we hadden gym en omdat het gelijk na gym middagpauze was en de meesten thuis gingen eten mochten we daar op de fiets naar toe. Nou ja, niet zelfstandig, maar twee aan twee achter meester aan naar de sporthal. Bij de sporthal aangekomen snel naar de kleedkamer en omkleden. “Wat hebben we?” vroeg Pieter aan de gymleraar. “Touwklimmen” was zijn antwoord. De meesten vonden dat wel leuk, maar ik niet. Goed was ik er ook niet in. Terwijl de meesten jongens het voor elkaar kregen om tot bovenaan de sporthal te klimmen in de touwen kwam ik niet eens tot halverwege. En dan maakte ik ook nog steeds de fout door dan snel naar beneden te glijden om vervolgens met gloeiende handen het touw weer los te laten. En dan nog die wedstrijd wie het langst alleen aan de handen kon blijven hangen. Oké, van de meisjes kon ik nog wel winnen, van de jongens was ik als één van de eerste af. Had ook wel weer z’n voordelen, hoe eerder ik af was, hoe eerder ik er ook vanaf was. De uitslag wist ik toch al deels wel. Pieter, Patrick en Steven zouden als sterkste drie overblijven en tegen elkaar moeten. En daar gingen ze. Alle drie tegelijk het touw zo hoog mogelijk vastpakken, optrekken en zo lang mogelijk blijven hangen. De namen van de drie hangende jongens galmde door de sporthal en uit mijn mond kwam “Steven, Steven!” Patrick moest het al snel opgeven en nu was het een kwestie van tijd voor één van de twee het niet meer houden kon. Bijna tegelijk lieten ze los, maar Steven net iets eerder dan Pieter. Hij had dus gewonnen en het applaus was voor hem.
Na de les was het verplicht om te douchen. Dit vond ik stiekem wel weer leuk en hierbij had ik ook een belangrijk doel. Kijken of Piet nou echt gelijk had. Volgens hem had ik een hele grote, en zouden er maar weinig jongens zijn die mijne konden evenaren. Ik gaf mijn ogen dus goed de kost, en inderdaad leek het dat de mijne zowaar de grootste was, maar ook de enige die stij… Oeps, oh nee, niet weer! Snel onder de douche vandaan en mijn handdoek ervoor houden. Maar ik was al te laat. “Kijk Peter heeft weer een stijve” riep Marco terwijl hij probeerde mijn handdoek af te pakken. Van schrik liet ik hem vallen en wat er toen gebeurde moet er op zijn minst komisch hebben uitgezien, maar op dat moment kon ik er echt niet om lachen. Mijn handdoek viel zo dat hij precies over mijn stijve heen viel en bleef hangen. Hij was nog wel bedekt, maar wat er aan de hand was, was toch wel heel duidelijk te zien. Iedereen proestte het uit van het lachen maar ik vond het echt niet leuk. Ik wist niet hoe snel ik me moest aankleden en maken dat ik wegkwam… Dit was ook niet de eerste keer dat ik met douchen een stijve kreeg, maar ik was wel de enige die er last van had en ik kon er niks aan doen.