BLANCO
Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
DEEL 1
Hoofdstuk 17
Als Marion op maandagochtend haar twee jongsten wekt, doet ze dat heel voorzichtig omdat ze niet wil dat Jasper al wakker wordt. Ze maant hen tot kalmte in de badkamer en laat hen na het wassen hun tandenborstels mee naar beneden nemen. Tegen acht uur neemt Martin het kleine grut mee op de fiets naar het dorpje Windesheim waar de twee op de basisschool zitten.
Iets na half negen wordt Jasper wakker. Hij rekt zich uit en herinnert zich dan absoluut niet hoe hij in zijn eigen bed terecht is gekomen. Het laatste dat hij nog weet is dat hij bij Maarten lag en hem in slaap zag zakken. Oké, even een kleine geheugenstoornis, zo stelt hij vast maar het zit hem toch niet helemaal lekker. Toch maar eens navraag doen. Eerst douchen of eerst ontbijten? Dat laatste maar het eerst want hij heeft vreselijke honger. Hij trekt een T-shirt, een boxer, sokken en een badjas aan en loopt rustig naar beneden. Zijn moeder staat in de keuken en is bezig met de afwas.
"Goedemorgen mam!"
"Goedemorgen jongen! Goed geslapen?"
"Ja. Zo diep dat ik me niet eens kan herinneren dat ik in mijn eigen bed ben gekropen."
"Dat heb je ook niet gedaan dus met je geheugen is gelukkig helemaal niets aan de hand."
"Euh… "
"Je lag heel gezellig naast je broertje op diens bed maar het leek ons niet echt comfortabel voor jou, vandaar. Was Maarten nog wakker toen jij naar boven ging?"
"Ja, hij wilde nog wat met me praten. Zei dat hij ongerust geweest was en zo en niet kon slapen als ik niet thuis was. Heeft hij jullie dat ook verteld of laten merken?"
"Hij was erg onrustig dit weekend en inderdaad, gisteravond is hij wel drie keer naar beneden gekomen om te kijken of je er al was. En… bereid je maar vast voor… Maarten is niet de enige die onrustig is. Je vader wil heel graag dat we straks eventjes nog met z'n drieën praten."
"Oh?" Wat wil mijn ouweheer, schiet het door Jaspers hoofd. "Waar wil hij het over hebben? Weet je het?"
"Ja. Ik weet het maar ik heb hem beloofd mijn mond te zullen houden tot hij er is."
"En dus krijg ik geen woord meer uit je."
"Je kent me maar al te goed Jasper. Ik wil van alles en nog wat met je bepraten maar niet dat wat je vader bespreekbaar wil maken."
"Ik kan natuurlijk gaan gokken en kijken waar je wel of niet op reageert."
"Je doet je best maar jongen. Maar als ik jou was zou ik nu eerst gaan douchen. Dan maak ik intussen iets te eten voor je klaar en als jij dan gedoucht hebt, is je vader er vast ook wel weer."
Met een lome tred loopt Jasper de trap op naar boven. Hij weet al precies waarover zijn vader het wil gaan hebben. Het gesprek van vorige week zondag was volgens zijn vader dus nog niet af. Niet af met de vaagheden waarmee hij hen had opgezadeld. Waarom had hij toen ook niet meteen doorgepakt. Achteraf bekeken had hij dat veel beter kunnen doen. Maar… Jasper besluit om Pieter te bellen. Niet om van hem een antwoord te krijgen maar gewoon om het er eventjes met hem over te hebben. Hij pakt zijn telefoon en maakt de verbinding. Pieter neemt op. "Heb ik je uit bed gebeld?" vraagt Jasper.
"Zeg meneer Verhulst! Dit is neem ik aan een grapje," reageert Pieter verbolgen.
"Nee."
"Als je mij uit bed wilt bellen, zul jij heel wat vroeger moeten opstaan hoor. Gisterochtend heb ik dan wel lekker lang met jou in bed gelegen maar dat doe ik in de regel nooit en zeker niet als ik alleen in bed lig."
"Dus als ik het goed begrijp is een vaste relatie of eventueel samenwonen helemaal niets voor jou."
"Hoe kom je daar nou weer bij?"
"Dat zou betekenen dat je langer in bed blijft liggen en daar word je lui van."
"Volgens mij moet jij geen conclusie trekken jongeheer Verhulst! Laat dat maar over aan mensen die het kunnen. Maar zeg eens? Waarvoor bel je?"
"Mijn vader wil straks praten."
"Oh? Waarover?"
"Ik heb een heel duidelijk vermoeden."
"Als je het zo zegt, ik ook wel. Hij wil verder gaan op het gesprek van de vorige week zondag. Is dat het?"
"Yep. Denk het wel. Gisteravond toen ik thuiskwam, heb ik nog eventjes met ze gepraat en toen merkte ik al dat mijn vader stiller was dan anders. Hij denkt te veel tegenwoordig volgens mij."
"Oké en wat nu?"
"Tja… dat is dus de vraag. Wat vind jij?"
"Probeer je het probleem naar mij te verleggen?"
"Echt niet! Ik wil het er alleen maar met jou overhebben. Ik maak uiteindelijk heus wel zelf mijn keuze maar… ik wil het graag delen met jou. Daarvoor zijn wij toch ook een koppeltje?"
"Ja. Ben ik met je eens. Stel dat je gelijk hebt en je vader heeft liever dat je uit de kast komt en eerlijk alles vertelt over je ex en over mij wat is dan een reden om het niet te doen?"
"Omdat wij een andere afspraak gemaakt hebben."
"Ja. Dat hebben we maar… hebben wij ook al niet diverse keren tegen elkaar gezegd dat we niet moeten leven vanuit een planning, vanuit onze agenda? Volgens mij waren het jouw woorden. Wijze woorden."
"Slijmerd!"
"Nee, alle gekheid op een stokje nu Jasper. Als het beter is om er nu mee te komen dan moet je het gewoon doen. Denk ik. Is mijn mening."
"Ja… op dat idee zat ik ook. Als ik hem er gerust mee kan stellen dan doe ik dat graag en dan kom ik gewoon wat eerder uit de kast dan gepland. Maar hoe doen we dat dan met de kennismaking? Doen we dat ook eerder?"
"Dan moet ik nu ook even mijn agenda erbij pakken want ik heb al wel wat dingetjes staan."
"Is goed." Een tijdje is het stil. Pieter zoekt zijn agenda en aan het gerommel en het gemopper op de achtergrond begrijpt Jasper dat hij zijn agenda kwijt is.
"Ik heb hem."
"Duurde lang."
"Tja… ik heb een secretaris nodig. Ken je niet een leuke jongen die mijn afspraken zou kunnen bijhouden… " Jasper reageert wijselijk niet. "Even kijken, wanneer heb jij afspraken staan?"
"Vanavond kan ik niet want ik heb gisteravond afgesproken met een buurjongen. Dinsdag moet ik 's avonds naar training maar dat zou ik wel een keertje kunnen overslaan."
"Morgen is het de trouwdag van Astrid en David en daar ben ik dus 's avonds om met hen en de kinderen te eten."
"De woensdagavond vind ik zelf eigenlijk geen optie," geeft Jasper te kennen.
"Waarom niet?"
"Omdat ik dan graag bij jou wil zijn. We hebben elkaar dan al een aantal dagen niet gezien en… "
"Ben je aan mij verslaafd aan het raken?"
"Aan jou? Ja. Eigenlijk wel. Problemen mee?"
"Nee hoor en ik ben het helemaal met je eens maar je bent er dan al wel vanaf een uur of elf toch? Meteen na je tentamen."
"Dat klopt maar het kleine grut is 's ochtends naar school en aansluitend 's middags naar scouting dus dat heeft geen zin. En kennismaken in termijnen, woensdag met mijn ouders en dan donderdag met de kids, komt vreemd op mij over. Op jou?
"Ja, je hebt gelijk. Er zit dan ook maar een dag tussen. Zullen we het dan maar laten voor wat het is?" Jasper heeft zelf ook al de conclusie getrokken dat er geen ander, goed alternatief is en gaat akkoord.
"Hé, maar ik ga douchen en dan terug naar beneden. De arena in voor het gevecht met mijn ouweheer."
"Ik neem aan dat je dat niet serieus bedoeld want anders is het misschien beter dat ik naar je toekom voor ondersteuning."
"HAHAHAHA ik kan die ouwe van mij heus wel aan hoor!"
"Je mag dan jong en sterk zijn maar… ik heb het idee dat je vader jou binnen de kortste keren onder heeft."
"Oké, en waar baseer je dat op?"
"Op het feit dat hij aannemer is en niet iemand van alleen maar achter de tekentafel zoals je mij hebt verteld. Iemand die zelf altijd keihard meewerkt met van alles en nog wat. Jouw woorden lieve Jasper."
"Ja… dat klopt maar ik ga nu hoor want anders zitten ze straks op me te wachten en dan wordt bij hen de spanning alleen maar hoger en hoger en dat wil ik niet."
"Ga schat en heel veel succes! Doei lieve jongen."
"Doei lieverd!"
Jasper sprint naar de douche. Hij douchet zich in recordtempo en tien minuten later loopt hij vrolijk fluitend de trap af. Alleen zijn haren zitten nog niet in model omdat hij die nog niet goed heeft afgedroogd en behandeld. Als hij de keuken binnenloopt, komt zijn vader ook net vanuit de bijkeuken de keuken ingelopen.
"Goedemorgen pap!"
"Goedemorgen jongen. Heb je goed geslapen?"
"Ja, lekker. Bedankt dat je me naar mijn eigen bed hebt gebracht gisteravond."
"Graag gedaan."
"En heb jezelf een beetje goed geslapen?"
"Nee. Niet echt. Ik maak me zorgen. Maar… laten we gaan zitten dat praat wat gemakkelijker."
Hoofdstuk 18
Ze zijn gaan zitten. Jasper op zijn vaste plek aan het hoofd van de tafel met het ontbijt dat zijn moeder voor hem gemaakt heeft voor zich. Zijn moeder zit links en zijn vader rechts van hem. Martin worstelt heel duidelijk met zichzelf. Hij weet niet precies hoe hij het moet brengen zonder schade aan te richten. Jasper heeft hen toch ingelicht! Maar wel zodanig dat er bij hem nog de nodige vragen zijn gebleven en misschien… misschien moet hij ook niet moeilijk doen en de vragen gewoon vragen laten blijven. Maar… dat betekent wel dat hij zich nog een tijdje rot zal voelen en zijn humeur lijdt daar duidelijk onder.
"Je wilde met me praten, vertelde mam me," opent Jasper dan maar als zijn vader volgens hem te lang stil blijft.
"Ja. Maar dat is niet makkelijk voor me," geeft Martin ruiterlijk toe. Hij kijkt daarbij naar Marion die recht tegenover hem zit en dan naar Jasper.
"Volgens mij zijn we hier thuis gewend om over van alles en nog wat te praten en dat ook heel direct met elkaar en naar elkaar toe. Ook kritisch als dat nodig," probeert Jasper het zijn vader wat gemakkelijker te maken en het ijs te breken.
"Dat is ook zo maar… toch is het moeilijk voor me."
"Kun je een tipje van de sluier oplichten voor me misschien. Wellicht kan ik het je dan wat makkelijker maken." Marion kijkt met niet verholen trots naar haar zoon. De jongen gedraagt zich enorm volwassen. Altijd al wel geweest maar het laatste jaar is hij nog enorm gegroeid daarin. Bijna tien jaar lang was hij hun enig kind en een voorlijk joch en dat zonder de negatieve karaktertrekjes die sommige voorlijke kinderen wel eens willen laten zien. Jasper was altijd al serieus en betrokken bij alles om hem heen. In de brugklas kreeg hij mede daardoor een flinke klap te verwerken toen bleek dat betrokkenheid niet altijd op prijs gesteld werd. Zijn wereld stortte in en zij wisten snel genoeg dat wat er gebeurde boven hun macht ging. Op advies van een kennis namen zij contact op met een psychiater die meer met jongeren werkte. Zij zag het wel zitten maar wilde wel dat Jasper zelf de keuze maakte om te willen praten. En toen hij die keuze maakte, knapte hij langzamerhand op. Steeds meer werd hij weer zichzelf. Toen hij na de zomervakantie naar een andere school ging was het eerst nog best spannend. Hoe zou het daar gaan? Weer gedoe? Maar gelukkig ging alles prima. Een fijne sfeer, leuke docenten en leuke medeleerlingen. Jasper ontwikkelde zich enorm. Veranderde lichamelijk ook van het tengere jochie dat hij altijd geweest was tot een sportieve, leuk gespierde vent. Oh… aandacht erbij houden, berispt ze zichzelf.
"Het komt eigenlijk door je moeder en jou." Marion en Jasper wisselen een blik. "Ja, kijk elkaar maar eens aan. Jullie hebben me altijd gezegd dat ik met meer gevoel moet leven. Dat ik niet altijd alles moet rationaliseren. Dat ik ruimte moet laten voor voelen. Toch?" Vrouw en zoon knikken. "En… en… nou ja… en ik heb het geprobeerd omdat ik ook wel weet dat ik af en toe te verstandelijk reageer. Het bevalt me goed. Ik voel me er beter bij maar… niet als er echt iets aan de knikker is. Zoals nu… dan… dan… doet me dat pijn. Dan voel ik me rot omdat ik dingen denk te voelen… zeker weet te voelen die ik niet prettig vindt. Maar… misschien heb ik het wel helemaal mis en dat hoop ik ook van ganser harte maar voelen doet me pijn op dit moment." Hij buigt zijn hoofd. "Het is allemaal zo dubbel."
"Pap. Buig je hoofd niet alsjeblief. Laten we elkaar vooral blijven aankijken. En ja… ik kan me heel goed voorstellen dat als je niet gewend bent om te voelen het pijn doet als je daar dan wel mee begint. Gevoelens, dingen die je oppikt, kunnen pijnlijk zijn. Ik heb het zelf ook weer moeten leren en voor mij, voor mij heel persoonlijk, zijn die pijnlijke dingen die je ook voelt nooit een reden geweest om er dan maar mee te stoppen. Bovendien denk ik, zeg me maar als ik het fout heb, is het niet zozeer dat jij je door mam en mij hebt laten overreden maar dat je zelf tot het inzicht bent gekomen dat het wellicht voor jou beter zou zijn om het te gaan doen. Niet?" Martin gaat bij zichzelf te rade. Ja… de jongen heeft gelijk. Dat besef is er al een tijdje. Marion had het hem al veel en veel eerder aangegeven dat hij er vaak niet was, als hij thuis was. Druk bezig nog met van alles en nog wat behalve met zijn gezin. Toen hij dat zelf ook meer en meer ging merken, wist hij dat dat moest veranderen. Dat hij dat wilde veranderen. Het voelen, is daar een onderdeel van. Hij is wat dat betreft gewoon gevoeliger geworden. Niet altijd nog maar… nu in elk geval wel.
"Ja. Je hebt gelijk. Ik weet best dat ik niet altijd even goed bezig ben. Heel vaak ben ik lijfelijk wel aanwezig maar zijn mijn gedachten heel ergens anders. Heel vaak lijken dingen die betrekking hebben op mijn werk me op te slurpen… zo lijkt het en dan ben ik niet een goede echtgenoot en niet een goede vader."
"Ho! Daar gaat het volgens mij niet om," onderbreekt Jasper zijn vader. "Dat is absoluut niet wat ik probeer te zeggen en als jij dat zo voelt, dan heb je mij verkeerd begrepen of ik heb de verkeerde woorden gebruikt."
"Het is ook niet dat ik dat als een verwijt van jou of je moeder zie maar… meer als een verwijt naar mezelf toe."
"En ook dat lijkt me niet nodig, Martin!" houdt Marion zich niet langer afzijdig. "Natuurlijk heb ik je er wel eens iets van gezegd als duidelijk merkbaar was dat je er niet met je aandacht bij was. En waarschijnlijk ook wel eens op een ontactische manier maar maak jezelf geen verwijten erover. We weten ook best wel dat dingen jou, maar ook ons, soms over de handen lopen. Dat dingen ons te veel worden. Dat gebeurt iedereen."
"Ja, dat weet ik. Ik ben gaan voelen en niet omdat jullie het me zeiden maar omdat ik begon te beseffen dat ik dingen hier in huis miste. Er gebeurden dingen om me heen die me niet waren opgevallen en … dat voelt enorm rot! Rot omdat ook ik deel van dit gezin ben en wil zijn! Excuses zat maar… ik wil een betrokken lid van dit gezin zijn. En daarom ben ik begonnen te experimenteren met dat voelen waar jij," en hij knikt daarbij naar Marion, "me al heel vaak over had verteld. En ook jij Jasper bent anders geworden sinds dat gedoe in de brugklas. Je was altijd al een bijzonder joch maar… je veranderde. Waarschijnlijk doordat je je actief bezighoudt met meditatie en zo. En die veranderingen zijn alleen maar positief." Martin slaakt een diepe zucht. "Op 4 mei vertelde je moeder me dat jij met iets zat. En natuurlijk moest ik dat weer eens verstandelijk uitleggen. Zocht ik excuses waarom je anders was dan anders en nam ik je moeder en haar gevoelens zelfs op de hak. Maar ik bleef je daarna in de gaten houden en merkte dat je zaterdag ineens heel anders was dan de dag daarvoor. Veel jovialer, veel opgewekter. Heel anders. En dat voelde beter maar… gaf wel aan dat je moeder gelijk had gehad. En nou ja… toen begon het grote denken bij mij. Als er dan iets met je geweest was, wat zou dat dan zijn? En… waarom had je er niet met ons over gesproken zoals we wel gewend zijn als er een van ons problemen heeft?" Jasper voelt de ogen van zijn vader op zich gericht en hoewel hij zijn blik eerst wil neerslaan, doet hij dat niet. "Goed jongen, geen reden om je ogen neer te slaan. Geen enkele reden, zo als je net zelf ook al aangaf." Martin knipoogt naar hem. "Dit kunnen we hebben met elkaar nietwaar?" Marion en Jasper knikken instemmend. "Maar… dat denken en voelen maakte dat ik me onzeker begon te voelen. Ten eerste omdat ik het dus niet juist had gehad in het begin en ten tweede omdat ik me zorgen begon te maken. Zorgen vanwege het feit dat jij iets voor ons verborgen hield. Iets niet met ons wilde bespreken terwijl je wel vreselijk overhoop lag met jezelf of met iets anders. Uiteindelijk spitste het zich voor mij toe op de vraag of je ons niet vertrouwde. Dat werd de grote vraag voor mij en die vraag heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een knoop die door mij niet meer te ontwarren is. Vorige week zondag deed ik een poging je aan het praten te krijgen maar, sorry dat ik het zeg, je hulde je in vaagheden en mijn bezorgdheid nam alleen maar toe. Niet meteen hoor! Eerst dacht ik dat ik met dat wat je ons vertelde kon leven maar… de pijn nam toe in me. Vooral dus omdat ik het gevoel heb dat je ons niet vertrouwt." Opnieuw slaakt Martin een diepe zucht.
"Oké, dan ben ik nu aan zet volgens mij," zegt Jasper met een glimlach.
"En dat is dus het punt Jasper want dat vind ik dus het dubbele aan het geheel. Je bent een heerlijk open joch. Altijd al geweest en je hebt ons waarschijnlijk heel veel meer vertelt dan welke andere puber ook aan zijn ouders kwijt wil. En daarom wil ik niet dat jij je door mijn gezeur gedwongen voelt dat te vertellen waarvan jij eigenlijk vindt dat je het nog niet aan ons kwijt wilt. Dat zou verkeerd zijn. Als jij niet met ons wilt praten, moet je die vrijheid ook hebben. Dat zou echt heel erg verke… "
"Pap," zegt Jasper terwijl hij een hand op die van zijn vader legt, "ik vind niet dat je zeurt en ik voel me ook niet gedwongen te praten. Toen ik vorige week iets zei zonder eigenlijk echt iets te zeggen, heb ik wel degelijk even overwogen alles te zeggen maar… ik liet het omdat ik het idee had er nog niet aan toe te zijn. Het idee had dat ik dingen kon plannen maar daarbij vergat ik in te zien dat het leven nou eenmaal niet te plannen is. Ik heb de signalen die jij afgaf niet goed ingeschat. Ik dacht dat ik je gerust stelde met dat wat ik zei maar nu blijkt dat dat niet zo is, wil ik praten. Nu is het me duidelijk dat jij dat nodig hebt want ik wil niet dat je pijn en verdriet hebt om mij."
"Maa… "
"Ik praat pap en voel me nergens toe gedwongen. Oké?" En heel bewust kijkt Jasper eerst zijn vader en dan zijn moeder aan. Beiden knikken. "Maar… ik heb wel af en toe jullie steun nodig want het is best een heftig verhaal. Maar vooraf… wil ik jullie vertellen dat ik niet met een meisje zal thuiskomen. Ik val nou eenmaal op jongens. Ik word verliefd op jongens. Met andere woorden: ik ben homo. En mam, ga alsjeblieft niet verrast doen alsof jij dat niet allang wist."
"Ik wist het maar je vader ook."
"Ik waarschijnlijk niet zolang als zij hoor maar er zijn gewoon heel weinig dingen die je voor je moeder geheim kunt houden. Dat weet je."
"Hoe kwam je erachter mam?" wil Jasper dan maar wat graag weten.
"Jochem is ook zo, dat weet je. Zijn moeder las ooit ergens iets over een testje. Het wetenschappelijke bewijs daarvan, daar twijfel ik aan maar het werkte bij hem in elk geval wel. Toen zij het vermoeden had dat Jochem wel eens op jongens zou kunnen vallen, probeerde zij het uit en ja… het bewijs was er."
"Oké, nu ben ik wel heel erg benieuwd."
"En ik niet minder," valt Martin zijn zoon bij.
"Nogmaals ik weet niet of het echt goed wetenschappelijk getest is hoor maar het werkt met M&M's. Skittles kan ook." Vader en zoon schieten in de lach. "Lach maar jullie! Ik zal het uitproberen!" Marion staat op en loopt naar de kast om daar twee zakjes M&M's uit te halen. "Eigenlijk is dit niet meer helemaal een goede test natuurlijk want jullie weten nu dat ik op jullie zal letten dus vraag ik me af of het nog werkt."
"En wat moeten we nou doen?" vraagt Martin.
"Gewoon het zakje openen en ze opeten. Denk er niet te veel bij na. Doe gewoon wat je altijd doet. En kijk niet naar elkaar want anders beïnvloeden jullie elkaar wellicht." Opnieuw wordt er gelachen maar dan maken ze er toch werk van. Marion kijkt toe en ziet al heel snel het verschil tussen haar zoon en haar man. Als de heren hun M&M's op hebben gegeten, kijken ze vol verwachting Marion aan.
"Heb je het kunnen ontdekken?"
"Jazeker, Martin."
"Wat is het dan?" vraagt Jasper met grote belangstelling.
"Je vader eet M&M's als volgt: hij schudt het zakje leeg in zijn hand en begint ze willekeurig in zijn mond te stoppen. Jij niet."
"Ahhhh," daagt het dan bij Jasper.
"Hoe eet jij ze dan?" klinkt het verbaasd uit Martins mond.
"Ik eet ze op volgorde."
"Echt?"
"Ja… en nu ik erover nadenk altijd in die vaste volgorde." Marion knikt. "Eerst een blauwe, dan een groene, dan rood, geel en oranje. Altijd. Stom eigenlijk."
"En dat schijnen dus heel veel mensen die homoseksueel zijn te doen. Nogmaals ik vraag me af of het hard bewijs is maar bij jou werkt het dus ook."
"Oké, nu we het bewijs hebben, sorry jongen als je je nog mocht bedenken, je bent gewoon homo," grapt Martin, "eventjes een vraag tussendoor. In de brugklas had je problemen. Maakten je homoseksuele gevoelens daar ook deel vanuit?" Jasper knikt en vertelt dan hoe moeilijk hij het er een in het begin mee had. De verscheurdheid die hij voelde diep van binnen omdat het enerzijds heel goed en natuurlijk voelde voor hem maar dat hij anderzijds niet anders wilde zijn. Gewoon wilde zijn.
"Je hebt destijds neem ik aan wel alles besproken met mevrouw Tuinstra?" vraagt Marion dan.
"Ja. Haar heb ik het wel verteld omdat het gewoon een deel was van mijn probleem en ik wel doorhad dat ik er niet omheen kon. Nadien heb ik jullie heel veel verteld maar niet dat ik homo was. Ik wilde er toen nog helemaal niets mee. Was er absoluut nog niet aan toe om een vriendje te hebben, laat staan dat ik seks wilde. Dat stond toen nog zover van me af dat… ik het niet nodig vond het er met jullie over te hebben."
"Jouw keuze en dat is prima," verklaart Martin. "Nog een vraag en dan moet jij verder gaan. In groep 8 had je toch wel degelijk een vriendinnetje. Een meisje dat hier heel veel over de vloer kwam en met wie je nog steeds contact hebt. Is zij toch niet je eerste grote liefde geweest?" Jasper glimlacht.
"Ja… Rianne. Een schat van een meid maar het was een afleidingsmanoeuvre die goed uitkwam voor ons beiden." Wachtend op een reactie kijkt Jasper zijn ouders aan.
"Je bedoelt… " begint dan Martin.
"Ja. Dat bedoel ik. Zij viel op meisjes. Beiden waren we van het gezeur van 'Op wie ben jij?' af." Martin begint te lachen, hard te lachen.
"Slim hoor! Heel goed gespeeld! Maar ik zal je nu niet meer onderbreken. Ga verder alsjeblieft."
"Nee, want nu heb ik nog een vraag voor jou pap. Mam heeft uitgelegd hoe ze haar bewijs vond voor dat wat ze ongetwijfeld gevoeld heeft. Toch?"
"Ja. Ik had het ook al lang gevoeld," verklaart ze.
"Maar zij gaf zo-even aan dat jij het ook al wist. Hoe? Hebben jullie er samen over gepraat of heb je dingen aan mij gemerkt, gezien. Ik ben toch niet… nou ja… gut hoe zeg ik zoiets zonder mensen te kwetsen… "
"Je bent een heel gewone jongen. Vorige week zondag liet ik je moeder merken dat ik een vermoeden had. Het was niet veel meer dan gestamel van mijn kant omdat ik niet wist hoe ik het moest brengen maar ze begreep me, zoals altijd, heel erg goed. Ook zij gebruikte weinig woorden om mijn vermoeden te bevestigen. Je vraagt me hoe ik het wist maar dat weet ik dus niet. Het spijt me. Het heeft in elk geval niets te maken met hoe je je gedraagt, hoe ijdel je bent of wat dan ook. Voor alle duidelijkheid dan nog een keer je bent een heel gewone jongen."
"Oké, zegt Jasper met toch wel enige opluchting in zijn stem. "Zal ik dan maar verder gaan?"
Wordt vervolgd…
Met dank aan Gerrit voor de correcties.
Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, september 2010.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.