BLANCO
Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
DEEL 1
Hoofdstuk 11
"Blijven we hier slapen?" vraagt Pieter als ze eindelijk uitgezoend zijn.
"Van mij mag het hoor. Ik heb een kussen en jij niet," zegt Jasper nadat hij het kussen beetgepakt en onder zijn hoofd gelegd heeft.
"Maar dan blijf ik de hele nacht op je liggen hoor?"
"Hoor je mij klagen?" Pieter draait zich voorzichtig van hem af en ze draaien zich beiden op hun zij naar elkaar toe. "Ja, dit houd ik toch wel langer vol, denk ik," fluistert Jasper.
"Ben ik te zwaar?"
"Echt niet! Hoeveel weeg je?"
"Weet ik veel. Ik heb geen weegschaal in huis hoor. Ben jij iemand die er steeds opstaat en de stand bijhoudt?" Jasper schudt zijn hoofd. "Goed zo. Mensen laten zich vaak gek maken door zoiets."
"Ik kan eten wat ik wil en toch kom ik niet aan."
"Dat is heel makkelijk. Bij mij werkt het niet zo. Maar… ik ben nogal een druk baasje en daardoor verbrand ik waarschijnlijk heel veel. Hoeveel kilo schat je mij?"
"Volgens mij ben je lichter dan ik ben. Je bent zo rond de 70 denk ik. En dat is prima voor jouw lengte want je bent maar ietsjes groter dan ik ben en ik meet 1.83. Misschien heb je zelfs nog wel ondergewicht."
"Ondergewicht?"
"Ja, dan ben je te dun."
"Kom! Echt niet!"
"Het zijn maar getallen Pieter. Als jij je goed voelt zoals je nu bent is het prima."
"Ik heb van dat soort dingen geen verstand. Ik heb weinig opleiding gehad en nooit iets bijgeleerd."
"Ja, ja."
"Nee, echt. Ik heb VMBO gehad en daarmee was het klaar voor mij."
"Hou je me voor de gek?" Dat blijkt dus niet zo te zijn. En aangezien Jasper vermoedt dat hier een verhaal achter zit, stelt hij voor dat ze naar de slaapkamer gaan om daar verder te praten. Even later liggen ze languit op het bed, dicht tegen elkaar aan en begint Pieter met zijn verhaal.
"Mijn puberteit was heel erg moeilijk. Mijn ouders waren er niet meer. Er was veel gedoe over het geld nog steeds en toen kwam de schoolkeuze er ook nog bij. En ik… ik wilde helemaal niks. Elke keer dat mijn zus erover begon, liep ik weg. Ik ben zelfs een keer echt van huis weggelopen toen ze me er opnieuw over doorzaagde. Stomme fout en daar heb ik ook heel veel spijt van gehad. Vooral omdat zij natuurlijk doodsangsten heeft uitgestaan die twee dagen dat ik weg was. Op de een of andere manier stond ze iets te dicht op me zo leek het. Het was alsof ik haar niet bij mijn schoolkeuze wilde betrekken. Ik was slim genoeg. Had een uitstekende Cito-toets gemaakt en kon naar het VWO zo riep iedereen maar ik wilde niks. Helemaal niks. Mijn vaste oppas bereikte iets van een doorbrak met me. Hem vertrouwde ik dingen toe die ik niet met Astrid wilde delen. Bang misschien ook dat zij zou denken dat ik mijn toekomst vergooide. David luisterde heel erg goed. Altijd. En… even tussendoor… David is nu mijn zwager."
"Oké, je vaste oppas is dus getrouwd met je zus."
"Ja, ze hadden de hele tijd al iets met elkaar maar… dat wist ik dus niet toen ik jonger was. Enfin, David wist hoe hij moest luisteren en kreeg uit me dat ik vooral niet wilde leren. Ik wilde iets met mijn handen. Dat had ik altijd al gedaan. Al heel jong maakte ik met een houtsnijmes, die ik van mijn opa had gekregen, de mooiste dingen en dat tot grote angst van mijn moeder die het maar niets vond dat ik met zo'n scherp mes speelde. Maar… het was geen spelen. Ik leerde met het mes omgang en raakte er volledig mee vertrouwd. Ik en het mes waren één. Ik heb het nog steeds en gebruik het ook nog. Iets met mijn handen dus. David speelde het een en ander natuurlijk door aan Astrid. Logisch, anders waren we niet verder gekomen. Zij stelde eerst nog voor dat ik naar de HAVO zou gaan om dan later naar het conservatorium te gaan omdat ik ook heel goed piano kon spelen."
"Echt?"
"Ja. Mijn moeder leerde me dat toen ik drie of vier was. En ik vond het prachtig. Vooral omdat zij er geen druk op zette. Toen ik zes was kreeg ik een leraar maar… dat was helemaal niks. Die wilde vooruitgang zien en kon niet met kinderen omgaan. In elk geval, het werkte niet bij mij. Ik wilde niet meer. De pianoleraar kreeg de zak en mijn moeder heeft heel wat bergen moeten verzetten om mij weer op de pianokruk te krijgen. Het lukte haar door haar vastberadenheid. Iets dat ik niet geërfd heb helaas."
"Kom… je doet jezelf tekort man! Kijk eens wat je hier allemaal voor elkaar gekregen hebt." Pieter reageert nauwelijks. "Daar heb je ook vastberadenheid voor nodig lijkt me!"
"Conservatorium werd het niet omdat ik het niet zag zitten eerst vijf jaar op de HAVO door te brengen en allemaal stomme dingen te moeten leren die ik nooit meer zou gebruiken. Kortzichtig toen van mij natuurlijk maar… ik was nog maar twaalf. Uiteindelijk stuurde Astrid me de laatste weken voor de zomervakantie naar het winkeltje van Jaap Broerse in Kampen. Want als ik niet wilde leren dan zou ik moeten werken, was haar mening. Toen wist ik nog niet dat ik eigenlijk nooit zou hoeven werken, dat we zoveel geld hadden dat ik voor altijd zou kunnen rentenieren en dus leek het me heel logisch. Broerse was een kunstenaar met zijn handen. Hij maakte van hout echt alles. En in zijn atelier werd ik zijn knechtje, laat ik het maar zo noemen. Ik zorgde voor de koffie, heel veel koffie, dat zijn pijp regelmatig gestopt en schoongemaakt werd, dat de vloer zo stofvrij mogelijk bleef, dat het gereedschap schoon en scherp was en nog heel veel dingen meer. In die vier weken leerde hij mij de liefde voor het vak. Ik mocht samen met hem kleine klusjes doen, zag dat het lukte en deed nog beter mijn best. Ook de zeven vakantieweken bleef ik bij hem omdat ik dat zelf graag wilde. De laatste weken bereidde Jaap me voor op school. Hij wilde me wel in dienst houden, zo zei hij, maar de stomme dingen wilde hij me niet leren. Daarvoor moest ik naar de Ambacht School. Hij noemde het nog steeds zo hoewel het allang VBO heette toen en nog weer later VMBO. Ik stribbelde tegen maar hij hield vol. Hij had geen zin me al die standaard dingen te leren. Ik hield ook vol maar… legde me uiteindelijk bij zijn wil neer. Ik snapte maar al te goed dat hij iemand was die ik niet zou kunnen ompraten. En dus ging ik naar school. Ik vond het niks. Maar ik wist de vier jaar vol te maken dankzij de uren die ik met Jaap sleet in zijn atelier. Daar leerde hij me veel meer dan op school. Hij leerde me de fijne kneepjes van het vak en mijn eindexamenwerkstuk deed de leraren dan ook de mond openvallen."
"Prachtig man!"
"Ja! Ik ging naar school en was gelukkig dankzij dat wat ik met Jaap maakte en van hem leerde. Na vier jaar kon ik verder leren op het MBO en Astrid en ook David zagen dat wel zitten. Jaap echter niet. En ik vertrouwde meer op hem dan op mijn zus en haar vriend."
"Wist je toen inmiddels dat hij haar vriend was?"
"Ja. Een keer een stiekeme kus gezien en hen toen ermee geconfronteerd."
"Was je boos?"
"Echt niet! David is een toffe peer en ik kon heel erg goed met hem zoals ik al vertelde en dus kon ik me geen betere vriend voor Astrid wensen."
"Leuk man."
"Oké. Dus bleef ik met Jaap verder werken tot beider tevredenheid. Ik werd steeds meer bij van alles en nog wat betrokken. Kreeg mijn eigen klussen toegewezen en leerde zelfstandig te werken. Jaap was echt een gigantisch goede leermeester. En ik een leerling die maar wat graag alles wilde leren wat hij te bieden had. In de zomer voor ik eenentwintig werd, gaf Jaap aan dat hij met de zaak wilde stoppen. Hij was al 67 en was aan zijn rust toe, zo gaf hij te kennen. Natuurlijk snapte ik dat maar… er ontstond ook een soort van paniek. Grote paniek kun je wel zeggen want wat moest er nou van mij terecht komen? Toen ik achttien was, waren Astrid en David getrouwd en waren onze huishoudingen gescheiden. Zij gingen wonen in Kampen en ik op een eigen flatje in het centrum van de stad. Heel vaak at ik bij hen en ook de was deden ze nog voor me in het begin. Meteen na werktijd vloog ik naar hen toe helemaal over mijn toeren. Zij bleven de kalmte zelf en probeerden mij ook te kalmeren. Dat lukte niet. Ik bleef mijn zorgen maar uiten en roepen dat mijn hele wereld in elkaar zou storten als Jaap ermee zou stoppen. Uiteindelijk duwde Astrid mij een enveloppe in de handen. Ik vroeg haar wat ik ermee moest. 'Lezen!' luidde de opdracht. Ik maakte de enveloppe open en begon te lezen. Al snel begreep ik dat het om een soort van koopakte ging. Van de datum snapte ik echter helemaal niets. Onder aan de brief stond: 11-05-2000. Met grote ogen keek ik hen aan en vroeg om uitleg. Ik kreeg hem en begreep dat alles een opzetje was. Astrid had het bedrijf van Jaap Broerse op die datum officieel opgekocht en daarbij bedongen dat Jaap mij zou opleiden zodat ik te zijner tijd, zonder dat er een datum bepaald was, zelf de leiding over de zaak zou kunnen overnemen."
"Wow man! Wat een geweldig plan!"
"Ja, en dan te bedenken dat ik er eerst helemaal niet blij mee was."
"Niet?"
"Echt niet! Ik had het idee dat - en zo was het natuurlijk ook - er dingen buiten mij om geregeld waren. Woest ben ik die avond weggelopen nadat ik hen de enveloppe had toegeworpen. Toen ik thuis was, zag ik dat er diverse keren gebeld was inmiddels maar ik belde niet terug. De dag daarop ging ik gewoon aan het werk alsof er niets gebeurd was. Jaap meldde me een paar keer dat er telefoon voor me was maar ik zei hem dat ik noch mijn zus noch mijn zwager wilde spreken. Die middag tijdens de lunch waste Jaap mij de oren. In niet mis te verstane woorden gaf hij mij te kennen dat ik me gedroeg als een onredelijk kind en dat hij zijn pensioenplannen zou annuleren als ik mijn gedrag niet zou aanpassen. Hij zei letterlijk dat hij zich nog liever dood zou werken dan de leiding van zijn levenswerk over te dragen aan een onverantwoordelijke, kinderachtige snotneus!"
"Dat mocht duidelijk zijn."
"Het zette mij in elk geval aan tot denken. Niet dat ik meteen om was hoor. Ik kan behoorlijk stijfkoppig zijn. Ik wilde van hem alle details weten van de afspraak tussen hem en Astrid en hij gaf me die. David was de sturende kracht achter het idee geweest zo bleek. Die had ingezien dat er met mij niet te schipperen viel en dat ik echt niet wilde leren als het geen uitdaging voor mij zou inhouden. En die uitdaging was iets doen met mijn handen. Diezelfde avond belde ik mijn zus op om mijn excuses aan te bieden voor mijn stomme gedrag. Ik vertelde haar dat ik even wat tijd nodig had om erover na te denken en die tijd gunde ze mij. Een week later at ik bij hen en heb ik hen bedankt voor het vertrouwen dat zij in mij hadden gesteld op het moment dat de aankoop van Jaaps bedrijf werd geregeld."
"Oké. Even een vraagje tussendoor als het mag."
"Tuurlijk."
"Had het ook iets te maken met het idee dat je met geld alles kunt kopen?"
"Ook. Ik heb me nooit goed gerealiseerd hoeveel geld we wel niet hadden tot dat moment. Het interesseerde me ook allemaal niet. En het interesseert me nog niet! We woonden vroeger goed, ik heb het je al verteld maar we zijn nooit verwend. Als we iets wilden hebben, moesten we daar voor sparen. Mijn ouders waren er niet de mensen naar om meteen al onze wensen in te willigen. En dat is heel goed natuurlijk. Toen ze er niet meer waren, regelde Astrid alles. De helft van alles stond dan wel op mijn naam maar zij beheerde het. Ik niet. Had en heb er ook geen verstand van. Wilde dat ook niet. En ja… toen ik die koopakte zag, voelde het ineens alsof er iets voor mij geregeld was. Dat ik verkocht was zelfs!"
"Ik bespeurde al zoiets in de woorden die je koos."
"Dank je voor je begrip Jasper. Astrid gaf me de avond dat ik bij hen at en alles uitgepraat werd aan dat ze geen andere keus had gehad. Als ik vooraf geweten zou hebben welke deal er gemaakt was, dan zou ik de kont tegen de kribbe hebben gegooid. Zou ik er niets van hebben willen weten. En dat is helemaal waar. Ik zou niet gewild hebben dat ik in een gespreid bedje kwam." Er volgt een diepe zucht.
"Heel bijzonder verhaal Pieter."
"Ja. Heel bijzonder maar ik hoop wel dat je gevoeld heb dat ik ontzettend dankbaar ben dat ik al die jaren omringd ben geweest door grandioos lieve en zorgzame mensen."
"Ja, dat heb ik maar al te goed gevoeld Pieter. En dat is heel erg belangrijk. Voor iedereen."
"Kom we moeten gaan slapen," zegt Pieter na een paar diepe zuchten. Ze staan op van het bed en nadat Jasper zijn toilettas gepakt heeft, lopen ze hand in hand naar de badkamer. Daar kleden ze zich uit en beiden zijn ze benieuwd genoeg naar de ander om elkaar daarbij te bekijken. Gewoon te bekijken zonder dat er verder iets gebeurd. Jasper wast zich bij de wastafel - omdat hij zich 's middags nog gedoucht heeft - terwijl Pieter onder de douche stapt. Als Jasper zijn tanden gepoetst heeft, loopt hij in zijn blootje terug naar Pieters slaapkamer. Hij doet zijn vuile was in een plastic zak die hij meegenomen heeft en stopt deze weer in zijn rugzak. Dat kan thuis bij de was. Hij legt zijn kleren voor de volgende dag alvast klaar op een stoel en even overweegt hij om een boxer aan te trekken in bed maar dat idee laat hij voor wat het is. Hij wil hier volledig thuis zijn en thuis slaapt hij altijd bloot dus hier ook. Hij wil zich hier niet te gast voelen. Op Pieters nachtkastje ligt een stapeltje Garfield pockets waarvan hij er eentje pakt om te lezen. Regelmatig grinnikt hij om de malle fratsen en gedachten van de kat. Pieter komt binnen en draagt de zwarte badjas die aan de deur van de badkamer hing. Hij loopt naar de kleerkast en haalt daar een tweede badjas uit. "Zal ik deze bij je kleren leggen?" Jasper knikt. "Als je er vannacht uit moet en het is te koud dan kun je hem gebruiken en morgenochtend ook natuurlijk als je je niet meteen wilt aankleden." Pieter drentelt wat rond voordat hij op de rand van het bed gaat zitten. "Hoe lig jij in bed?"
"Hoe bedoel je?"
"Hoe ben je gekleed?"
"Voor jou een vraag en voor mij een weet!" rijmt Jasper en trekt het dekbed tot onder zijn kin op. Hij begrijpt de vraag echter maar al te zeer. "Pieter doe wat je normaal ook doet. Pas je niet aan mij aan. Doe gewoon wat jij gewend bent."
"Ja. Maar… "
"Wat is er nou. Ik zag zo-even dat je heel gelukkig was en ineens lijkt het of er een donkere wolk over je gezicht geschoven is."
"Zo voelt het ook."
"Kom bij me liggen."
"Nee. Nog niet. Ik… voel me rot op dit moment."
"Waarom dan Pieter. Heb ik iets stom gezegd of gedaan?"
"Nee! Het ligt niet aan jou! Het ligt aan mij! Ik… ik maak het mezelf moeilijk. Inderdaad ik voelde me net heel erg gelukkig en ineens ga ik twijfelen. Ga ik me zorgen maken. Ben ik bang dat dit alles maar een droom is en dat de zeepbel straks zal knappen. Ik… ik… vraag me af waarom ik het verdien zo gelukkig te zijn zo als ik net was. En of jij niet veel te goed voor mij bent. Je bent zo lief, zo leuk, zo mooi en ik… ik ben maar gewoon mezelf. Heb je zo verrekte weinig te bieden. Ik… "
"Pieter stop! Wat je aan het doen bent is heel erg funest. Compleet schadelijk en bovendien helemaal nergens voor nodig. Trek je badjas uit en kom naast me liggen zoals je altijd in bed ligt." Als Pieter dan nog weifelt, spoort Jasper hem aan. "Schiet op!" Pieter doet zijn badjas uit en kruipt naast hem maar zorgt ervoor dat er enige afstand tussen hen blijft. Als een plank ligt hij op zijn rug naast Jasper. Jasper ligt op zijn zij en pakt heel voorzichtig zijn hand beet. "Pieter je moet dit soort dingen niet doen. Het gaat niet om mij verdienen! Heb ik zelf misschien ook nog enige inbreng? Mag ik er misschien zelf voor kiezen bij jou te zijn?"
"Maar waarom zou je dat willen!"
"Omdat ik van je hou Pieter!" Dan richt Pieter zijn ogen op Jasper. "Ja! Gek hè! Ik hou van je Pieter. We kennen elkaar nog geen tien dagen maar ik hou van je! Nooit geweten dat zoiets zo snel kon gebeuren maar echt… ik hou van je! En daarom heeft dit alles helemaal niets te maken met verdienen, waard zijn of wat dan ook. Maak je geen zorgen Pieter. Ik maak mijn eigen keuzes en een van die keuzes is dat ik van jou hou."
"Maar waarom hou je van mij?"
"Omdat ik jou een prachtig mens vind! Je bent zo echt. Je laat me je leuke kanten zien maar tegelijkertijd ook de dingen waar je het moeilijk mee hebt en dat vind ik heel bijzonder. Meestal laat iemand in een kennismakingsperiode alleen maar zijn mooie kanten zien, zo heb ik het idee, maar jij bent daarop de grote uitzondering. Jij laat ook heel duidelijk je twijfels en angsten zien en dat vind ik zo verschrikkelijk bijzonder. Verder ben je slim, grappig, lollig en nog heel veel meer. Maar het allerbelangrijkste is dat ik van je hou. Dus maak je geen zorgen dat je mij zult verliezen. Wees gelukkig met mij want dan zijn we het samen." De tranen wellen op in Pieters ogen en hij schaamt zich er niet voor ze te laten lopen. Jasper trekt hem nu tegen zich aan en streelt zijn schouders en rug. Pieter snikt. "Het is goed Pieter. Ik ben er voor je. En ik ben niet van plan ooit bij je weg te gaan."
"Kun je dat met zekerheid zeggen?" klinkt het tussen het snikken door.
"Ja, ik wel. Voor zover ik het in de hand heb wel. Ik weet precies wat ik wil en dat ben jij. Het is mijn intentie van ons samen iets prachtigs te maken maar dat kan ik niet alleen. Ik heb jouw hulp daarbij nodig. Alleen kan ik het niet. Alleen wil ik het ook niet. Jij bent voor onze relatie even waardevol als ik dat ben."
"Ik hou van jou," zegt Pieter nadat hij zijn neus heeft opgehaald. "Ik hou zo ontzettend veel van jou. En echt… geloof me… ik ben zo ontzettend blij met jou. Zo blij dat jij in mijn leven bent gekomen want… jij maakt zoveel goed… " Dan raakt Jasper ook ontroerd en houdt hij het ook niet meer droog. Heel dicht tegen elkaar aan liggen ze beiden te huilen. Te huilen van vreugde. Als de liefdestranen geplengd zijn, drukt Jasper heel teder zijn lippen op die van zijn geliefde. Hij opent zijn lippen als een uitnodiging. Pieter maakt er echter geen gebruik van. "Nee, ik vind het gebaar heel lief van je maar jij was al doodmoe toen we naar boven gingen om te gaan slapen. Daarna heb ik je lastig gevalle… "
"Nee, heb je mij een deel van je levensverhaal verteld en dat is enorm belangrijk. Levensverhalen zijn doorleefde verhalen en die moeten verteld worden."
"Ja maar misschien niet als je moe bent."
"Ze moeten verteld worden op het moment dat ze verteld moeten worden en dat was zo-even en ik ben er niet bij in slaap gevallen toch?"
"Ja, gek eigenlijk want het is best een saai verhaal." Jasper knijpt Pieter in zijn wang.
"Je bent een malloot weet je dat."
"Een malloot waar jij van houdt?"
"Waar ik zielsveel van hou."
"En nu is het afgelopen met kletsen we gaan slapen want ik zou niet willen dat je aan schoonheid inboet."
"Hoe bedoel je?" klinkt het verbaasd.
"Schoonheidsslaapje," lacht Pieter.
"Grapjurk."
"Nee, ik slaap liever bloot. Net als jij trouwens want ik heb alles bij je kunnen voelen."
"Ja, lekker hè. Altijd al gedaan. Jij ook?"
"Kan me niet anders heugen. Heel gewoon."
"Voor mij geldt precies hetzelfde maar ik ben inderdaad best moe."
"Dan gaan we nu echt slapen."
"Nog een ding. Als we morgenochtend wakker worden in een lepeltje-lepeltje standje waarbij het niet uitmaakt wie er tegen wiens billen aanligt, is dat heel gewoon. Ook als ik keihard ben want ik heb 's ochtends altijd een erectie. Jij?" Pieter knikt bevestigend. "Dus neem het zoals het is. Heel gewoon."
"Je bent een schat Jasper. Echt een heel bijzondere jongen." Een kusje op de lippen volgt nog en dan duwt Pieter zijn vriend op de rug. "En nu slapen!"
Hoofdstuk 12
Als Pieter wakker wordt, liggen ze niet lepeltje-lepeltje merkt hij meteen. Niet dat hij het erg gevonden zou hebben na de woorden van Jasper voordat ze gingen slapen. Als de jongen niets gezegd had en hij zou met zijn harde pik tegen de billen van Jasper gelegen hebben bij het ontwaken, zou hij zich vreselijk opgelaten hebben gevoeld maar gelukkig blijkt Jasper heel erg wijs te zijn. Wijs en heel erg lief want de jongen ligt nu met zijn hoofd op zijn borst en hij kwijlt een beetje. Onder het dekbed ligt één van Jaspers handen, waarschijnlijk zijn rechter, met de vingers in zijn kruis. De duim tegen de zijkant van zijn penis en de andere rond zijn ballen. Heel af en toe bewegen die andere vier vingers en dat maakt dat Pieter de erectie waarmee hij wakker werd nog steeds stevig in stand houdt. De jongen is mooi, echt heel erg mooi. Zijn lichtblonde haren liggen verward op zijn hoofd nu en Pieter bedenkt dat Jasper daar straks flink op zal moeten werken om het weer in model te krijgen. Pieter glimlacht. Hij weet nog, van gisteravond in de badkamer, dat de jongen weinig schaamhaar had. Of van nature of omdat hij het bijwerkt. Dat laatste lijkt hem ook wel wat. Niet dat hij Jasper wil imiteren maar hij kan best eens proberen of dat leuk staat. Wel even vooraf overleggen, zo denkt hij bij zichzelf. En er is nog iets waar hij Jasper naar moet vragen. Gisteravond zei hij op een gegeven moment 'onze relatie'. Betekent dit dat hun haalbaarheidsonderzoek afgerond is en dat ze echt iets hebben?
"Hoe laat is het," klinkt het dan bijna onverstaanbaar. Pieter checkt de wekker en noemt de tijd. "Moeten we er dan niet nodig uit?" Het wordt verstaanbaarder.
"Waarom? We hebben toch alle tijd."
"Shit! Ik lig hier op jou te kwijlen!" schrikt Jasper dan ineens en als hij rechtop wil gaan zitten, drukt Pieter hem zachtjes terug.
"Rustig blijven liggen schat." Hij reikt hem een zakdoek aan en daarmee veegt Jasper de natte plek droog.
"Vind je het niet smerig dat ik op jou lig te kwijlen?"
"Echt niet! Waarom?"
"Nou ja… weet niet."
"Zou jij het smerig vinden als ik al slapende op jou lag te kwijlen?''
"Nee, dat niet."
"Nou dan!"
"Aiiiiii." En dan merkt Pieter hoe Jasper zijn hand terugtrekt. Eindelijk is hij goed wakker en merkt waar hij mee bezig is. "Sorry."
"Daarvoor hoef je geen sorry te zeggen hoor. Je was heel lekker bezig."
"Heb ik nog meer stomme dingen gedaan in mijn slaap?"
"Wil je dat ik alles vertel?" Nu is Jasper klaarwakker en gaat hij echt rechtop zitten. Als hij dan de brede glimlach op Pieters gezicht en de pretlichtjes in diens ogen ziet, weet hij dat hij voor de gek gehouden is.
"Je plaagt me en dat zo vroeg op de morgen," beklaagt Jasper zich.
"Het is al hartstikke laat man!"
"Ja, dat zei ik net ook al toch maar toen ik vroeg of we er niet uitmoesten zei jij dat het nog niet nodig was."
"Ga liggen lief. Ik wil nog lekker wat met jou kletsen."
"Ja hoor. Je hebt veel liever dat ik je ballen kietel volgens mij."
"Daar zeg ik geen nee tegen." Een snelle uithaal van Jasper zorgt ervoor dat hij Pieter vol in zijn zak grijpt. Hij klemt de ballen stevig vast wat tot een enorm gejammer leidt. "Voorzichtig! Voorzichtig!" Meteen laat Jasper van schrik los.
"Zijn die van jou breekbaar?"
"Dat niet maar wel heel erg gevoelig."
"Sorry! Het was niet mijn bedoeling je pijn te doen."
"Ik hou van je Jasper."
"Ik van jou Pieter." En dan legt Jasper zijn hoofd weer op Pieters borst. Een hand legt hij ter hoogte van diens heup.
"Praten? Of wil je liever eerst ontbijten?" Jasper kiest voor het eerste en Pieter stelt meteen een vraag. "Is seks belangrijk voor je?" De jongen tilt zijn hoofd ietsjes op en met een oog dichtgeknepen kijkt hij zijn vriend aan. "Moeilijke vraag?"
"Yep. Denk dat ik dan toch maar eerst liever wil ontbijten. Niet om het antwoord niet te hoeven geven hoor maar om het een beetje goed te kunnen formuleren."
"Prima ik lust ook wel wat." Jasper springt als eerste uit bed en loopt bloot de kamer uit. Pieter kijkt hem na. Wow… lekker kontje… maar dan staat ook hij op om de jongen achterna te lopen. Bij het aanrecht smeren ze hun boterhammen en eten dat aan de kleine keukentafel op. Het is stil. Pieter bekijkt zijn vriend en ziet af en toe rimpeltjes in zijn hoofd verschijnen. Soms aan de zijkanten bij zijn ogen en soms in zijn voorhoofd. Het is duidelijk: hij denkt. Pieter geniet. Hij heeft een vriend die het belangrijk vindt om over dingen na te denken en daarvoor de tijd te nemen.
"Oké, mijn bevindingen," zegt Jasper als hij zijn laatste hap heeft doorgeslikt.
"Hé, je mag nog gerust wat langer de tijd nemen hoor om na te denken."
"Nee, dat doe ik niet want dan blijf je mij maar glimlachend aanstaren."
"Vind je dat eng?"
"Echt niet!" En om zijn woorden kracht bij te zetten, streelt hij over Pieters linkerwang. "Dingen die belangrijk zijn, doe je regelmatig volgens mij. Je tanden minimaal tweemaal per dag poetsen, je elke dag douchen, je wassen, eten, drinken, elk halfjaar naar de tandarts voor controle en noem maar op. En als dat mijn definitie van belangrijk is, dan is seks dat ook. Gewoon omdat ik me regelmatig aftrek."
"In welke regelmaat?" Jasper kijkt de vragensteller aan en ziet de onverholen glimlach rond zijn mond.
"Elke dag. Soms sla ik wel eens een dag over maar niet vaak en ik schaam me er niet voor."
"Dat was ook niet de bedoeling van mijn vraag. Ik ben blij dat je zo open en eerlijk bent."
"Graag gedaan, schat. Seks met mezelf vind ik gewoon heel erg plezierig omdat het klaarkomen een lichamelijke sensatie is, opnieuw volgens mij dan hè, die met niets te vergelijken is. Ik ken geen ander gevoel dat zo heftig is als klaarkomen."
"Met jezelf spelen leidt altijd tot klaarkomen?"
"Bij mij wel. Bij jou?" Pieter knikt instemmend. "Voor de ontlading stoppen is frustrerend, vind ik. Heb ik wel eens gedaan en dat is helemaal niets. Dan kan de spanning die je hebt opgebouwd niet lekker wegebben. En ja, seks is dus belangrijk voor mij."
"Waar doe je het?"
"Meestal in bed. Maar ook wel onder de douche of in bad. Soms achter de computer als ik naar een pornofilmpje kijk."
"Ook wel eens in een chat?"
"Nee, dat heb ik nog nooit gedaan omdat je nooit weet wie er aan de andere kant zit. Iedereen kan zich voordoen als een leuke jonge vent in een chat en als ik seks met iemand anders heb, wil ik wel weten met wie."
"Ja, dat kan ik me voorstellen."
"Seks is voor mij belangrijk," herhaalt Jasper nog een keer om dan verder te gaan. "Het begint meestal met jezelf lekker strelen. Strelen op die plaatsen die ik lekker vind. Mijn nek, borst, tepels, onderbuik, de binnenkant van mijn bovenbenen, mijn pik, mijn ballen, de huid tussen mijn ballen en mijn gaatje en het gaatje zelf. Soms vinger ik mezelf ook. Als ik te openhartig ben, moet je me stoppen hoor!"
"Te openhartig kan niet in een relatie lieve Jasper. Ga gerust door. Vertel het zoals jij het wilt vertellen. Je hebt mijn volledige aandacht."
"En dat strelen loopt dan uit op rukken. Soms heel rustig, dan weer eens flink snel al naar gelang de stemming van de dag. Uiteindelijk komt dan het hoogtepunt en daarmee ebt het heerlijke gevoel weer weg naar een lome staat van ontspanning." Hij kijkt Pieter nu met grote glinsterende ogen aan.
"Ben jij iemand die dan meteen het spul moet opruimen en zich schoonmaken?"
"Nee. Ik kan dan nog rustig een hele tijd lekker liggen en nagenieten."
"Euh… "
"Jahhh?"
"Speel je ook wel eens met het spul of vind je dat vies?"
"Ik vind het absoluut niet vies om er mee te spelen. Ik smeer het wel eens uit over mijn buik of ik haal mijn vingers erdoor om ze daarna af te likken. Gewoon omdat ik het niet smerig vind maar juist lekker. Het zorgt voor een stukje nagenieten. Het hoort voor mij bij het spel dat seks heet."
"Wow! Ik wou dat ik dingen zo mooi kon zeggen als jij man! Je geeft dingen echt heel goed weer, weet je?"
"Dank je."
"Ik steek niet de draak met je hoor. Ik meen het echt."
"Dat voel ik Pieter," zegt Jasper als hij diens hand beetpakt.
"Ik heb het idee dat voelen en gevoelens heel erg belangrijk zijn voor je."
"Ja, dat is wel eens anders geweest."
"Wil je erover praten."
"Nee, niet nu. Een andere keer. Oké?"
"Is het een van jouw levensverhalen?" Jasper knikt. "Ik vind het goed dat je er nu niet over wilt praten maar van uitstel mag geen afstel komen. Beloof je me dat?"
"Dat beloof ik je. Maar er is nog iets anders. Ik heb het idee dat de seksbeleving in een relatie heel anders zal zijn."
"Bedoel je met anders minder goed?"
"Nee, dat niet. Anders. Als ik nu me mezelf bezig ben, is dat compleet gericht op mezelf. Ik breng genot bij mezelf teweeg. Ja?" Pieter knikt niet wetend welke kant de jongen op wil. "Als ik nu jou zou trekken, geniet jij. Zorg ik ervoor dat jij geniet en als jij mij trekt, laat je mij genieten. In een relatie verschuift het object van de beleving volgens mij. En dat is niet minder goed maar heel anders. Kun je me volgen?"
"Maar al te goed alleen… had ik dat zelf nog nooit zo bekeken eigenlijk maar je hebt helemaal gelijk. En opnieuw heel mooi gezegd. Je kunt dingen echt enorm goed onder woorden brengen en uitleggen Jasper."
"Je bent een slijmerd, Pieter! Een heel lieve slijmerd," voegt hij er dan snel aan toe. De hoofden neigen naar elkaar toe en ze kussen elkaar. Als ze een einde maken aan de kus beginnen ze tegelijkertijd te praten.
"Wa… " "Wa… " Ze lachen elkaar toe.
"Jij eerst," zegt Pieter.
"Nee, jij bent de oudste dus jij mag het eerst." Na wat geouwehoer over en weer neemt Pieter dan toch het voortouw.
"Wanneer kom je de komende week bij me?"
"Oei! Dan moet ik echt even mijn agenda gaan halen van boven want ik weet dat er wat dingen op het programma staan maar niet precies wanneer." Hij rent naar boven en Pieter kijkt hem opnieuw na. "Niet naar mijn billen gluren, Pieter!"
"Ik hou ervan om mooie dingen te bewonderen schat!" Als Jasper dan terug is krijgt Pieter pas een reactie.
"Ben ik een ding? Een gebruiksvoorwerp?"
"Echt niet! Dat heb je mij niet horen zeggen. Ik had het over je billen. Dat zijn toch dingen?"
"Oké, ik kan je uitleg aanvaarden."
"Kom bij me zitten lieverd," en daarbij klopt hij uitnodigend op zijn schoot. Jasper gaat zitten en Pieter zoent hem opnieuw. Gespeeld geërgerd maakt Jasper zich los.
"Zo komen we nergens hè!"
"Sorry chef. Eerst de zaken en dan het lieve jongetje?"
"Die volgorde graag. Even kijken. Woensdag heb ik 's ochtends het laatste tentamen en dan kan ik bij je komen maar dan moet jij wel thuis zijn natuurlijk, of thuiskomen in de middag."
"Ik kan kijken of ik iets met Sjors kan regelen."
"Ik kan alleen niet bij je blijven slapen want op donderdag is het hemelvaartsdag en dan viert mijn favoriete tante haar vijftigste verjaardag met een brunch en dan moeten we dus om elf uur in Oss zijn."
"Jammer."
"Ja. Maar ik zou wel als we 's middags weer thuis zijn bij je kunnen komen en dan eventueel overnachten."
"Dan moet je vrijdag wel vroeg op want ik moet de hele dag werken dan en zaterdag ook.
"Hmmm dat is niks dan."
"Heb je een ochtendhumeur dan?"
"Niet echt maar ik kan er niet tegen als ik dingen gehaast moet doen in de ochtend."
"Duidelijk. Kan ik me voorstellen. Dan kom je gewoon woensdag na school hierheen en spreken we ook vast voor donderdag af en dan zien we later wel verder."
"Oké." Jasper klapt zijn agenda dicht.
"Oh ja… nog iets… euh… "
"Ja?"
"Niet zo aandringen man. Ik zoek naar woorden." Jasper glimlacht en houdt zich stil. "Woensdag hadden we het over eventueel kennismaken met je ouders. Ik gaf toen aan daar best nog wat moeite mee te hebben, er bang voor te zijn maar… dat slaat helemaal nergens op zo bedacht ik me de afgelopen nacht. Ik wil ze heel erg graag leren kennen."
"Meen je dat echt of doe je dat om mij te plezieren."
"Dat zou ook een goede reden zijn maar ik wil het echt. Het lijkt me heel goed om de mensen te leren kennen die hun zoon zo mooi hebben opgevoed."
"Je bent echt een slijmerd! Jakkie bah!"
"Alle gekheid op een stokje. Ik meen het echt Jasper."
"Oké. Dan moeten we nu toch bepaalde dingen gaan plannen, lijkt me." De agenda wordt weer geopend en Jasper zoekt de juiste week op. "Geef tegengas als je het niet ziet zitten wat ik nu zomaar uit mijn mouw ga schudden."
"Welke mouw? Je zit hier spiernaakt op mijn schoot man!" Jasper reageert niet maar gaat onverdroten verder.
"Euh… voor die kennismaking moet ik dan toch echt eerst uit de kast komen thuis… het lijkt me dan het beste om dat donderdag bij het gezamenlijke ontbijt voordat we naar Oss vertrekken te doen en dan nodig ik je uit voor het avondeten voor de kennismaking bij mij thuis."
"Lijkt me een prima plan! Mag ik een aanvulling doen?"
"Zeker wel!"
"Zie je het zitten om dan 's avonds bij Astrid en David langs te gaan om met hen en hun kinderen kennis te maken?"
"Ja natuurlijk. Dan hebben we alle familieaangelegenheden, behalve de kennismaking met de wederzijdse grootouders, in een dag afgehandeld."
"Heb jij er nog veel?"
"Wat?"
"Grootouders."
"Eigenlijk alleen maar een oma van mijn vaders kant. Jij?"
"Van mijn vaders kant zijn ze er nog beiden. Maar wat bedoelde je met het woordje 'eigenlijk' aan het begin van jouw zin." Er is niet meteen een antwoord maar Pieter wacht rustig.
"Van mijn moeders kant zijn er wel grootouders maar er is gedoe geweest en daarna is er nooit meer contact geweest. Nou ja… bijna niet. Toen ik geboren ben is de moeder van mijn moeder even wezen kijken maar daarna was het contact over en uit."
"Ongelofelijk eigenlijk zoiets."
"Ja. Ik kan me zoiets ook niet voorstellen. Een kind is toch je eigen vlees en bloot en dat contact verbreek je toch niet!"
"Zou ik niet kunnen in elk geval."
"Ik ook niet. Maar… laten we ons richten op onze toekomst en niet op het verleden."
"Laten we dat doen." En met de kus die volgt bezegelen ze die afspraak.
Wordt vervolgd…
Met dank aan Gerrit voor de correcties.
Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, september 2010.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.