BLANCO
Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
DEEL 1
Hoofdstuk 4
Het is al tegen tweeën als Pieter Jasper afzet bij het winkelcentrum aan de Pijmanstraat in Zwolle-Zuid. Het liefst had hij de jongen helemaal naar huis gebracht maar Jasper wilde daarvan niets weten. Het zou alleen maar vragen opleveren. Vragen die hij liever nog niet wil beantwoorden. "Zal ik dan achter je aan rijden zodat je in elk geval veilig thuiskomt?" probeert Pieter nog.
"Zodat jij weet dat ik veilig thuiskom, bedoel je zeker."
"Ook dat."
"Niet nodig Pieter. Zwolle is nog best wel een veilige stad hoor en ik heb wel vaker midden in de nacht van het centrum naar huis gereden."
"Hoe lang duurt het voor je thuis bent?"
"Tussen de vijftien en twintig minuten ongeveer. Hangt af van de wind en hoe snel ik fiets natuurlijk."
"Oké, dan nemen we maar afscheid." Als hij dan zijn hand uitsteekt naar Jasper, trekt deze hem tegen zich aan en kust hem op zijn beide wangen."
"Dank je Pieter. Het is door jou een heel prettige avond geworden."
"Jij ook bedankt Jasper. Ik heb hier een heel bijzonder en ontzettend goed gevoel over."
"Ik ook Pieter. Hé, als ik thuis ben, sms ik je nog even is dat goed?"
"Zeker man! En wanneer spreken we weer iets af?"
"Dat laat ik je zo snel mogelijk weten. Ik moet eerst eventjes mijn agenda raadplegen."
"Heb je zo'n druk sociaal leven dan? Pas ik er wel tussen?"
"Voor jou maak ik tijd Pieter," zegt Jasper waarna hij zich naar hem toebuigt en hem nog een keer op zijn wang kust.
"Wow!" luidt de reactie van Pieter.
"Jouw beurt nu," zegt Jasper. Pieter zoent de jongen op de wang die hem aangeboden wordt. Het voelt goed. Speciaal. "Als ik te snel voor je ga moet je me afremmen hoor!" zegt Jasper als Pieter zijn lippen van de wang van Jasper haalt. Pieter staat nog na te genieten. De jongen zwaait een been over het zadel en stapt op. Na nog een 'goedenacht' fietst hij weg de duisternis in. Pieter blijft staan en kijkt hem na. Meteen checkt hij of zijn mobiele telefoon wel aanstaat en of de batterij nog voldoende is opgeladen. Alles is goed gelukkig.
Staande naast zijn auto overdenkt hij de afgelopen avond. Zijn spontane ingeving om bij de jongen navraag te doen naar de verhalen die de ronde deden die avond was heel anders uitgepakt dan hij had gedacht. Voor hem was het niet meer geweest dan een blijk van medeleven voor het slachtoffer van een poging tot verkrachting en kijk eens waartoe het heeft geleid! Op de een of andere manier is de jongen onder de indruk van hem geraakt. Hoe is het mogelijk, vraagt hij zich nogmaals af. Maar… het is zo. De jongen ziet iets in hem en uiteindelijk hebben ze afgesproken om het samen te proberen. Jasper was enorm onder de indruk van zijn huis geweest. Tenminste van dat wat hij gezien had want Pieter had hem alleen maar de benedenverdieping laten zien. Tot zijn voordeel had wel gesproken, zo heeft hij het idee in elk geval, dat hij heel veel dingen zelf had gedaan. Als Pieter in de auto stapt, merkt hij dat hij de hele tijd sinds het vertrek van Jasper heeft geglimlacht. Ja, het voelt goed. Enorm goed eigenlijk maar… diep binnenin klinkt ook een stemmetje. Het stemmetje van de twijfel. De hele avond is hij alleen maar van de ene in de andere verbazing gevallen maar nu, nu hij alleen is, is er dat stemmetje. En hij heeft dat stemmetje al zo vaak gehoord. Zijn geschiedenis van daten, lijkt hem op te breken en dat… omdat het nooit serieus iets is geworden. Vanaf z’n eenentwintigste heeft hij serieuze pogingen gedaan om met iemand in contact te komen maar het lukte hem nooit. Op MSN of in een chatbox leek het allemaal leuk en aardig maar als het dan op ontmoeten aankwam, ging het altijd mis. Een date werd uitgesteld en van uitstel kwam heel vaak afstel. Er werden smoezen verzonnen om een afspraakje af te zeggen en hij was er op een gegeven moment echt flink ziek van geworden. Kun je dan helemaal niemand meer vertrouwen, had hij zich afgevraagd? Af en toe was er wel een afspraakje geweest. Sommige waren bagger. Andere heel erg leuk. Voor hem althans. Een dooddoener waar hij een vreselijke hekel aan gekregen had was het zinnetje: 'Doe me je nummer ik bel jou wel.' Altijd had hij zijn nummer gegeven maar bijna nooit was er gebeld. In het gunstigste geval werden er telefoonnummers uitgewisseld maar als hij dan geprobeerd had contact op te nemen, werd er nooit opgenomen aan de andere kant van de lijn. Ook sms’jes werden niet beantwoord. Nee, het daten van tegenwoordig daar kon hij geen touw aan vastknopen en dat had gemaakt dat hij zich behoorlijk dom en vooral ongewenst had gevoeld. En dan was er nu ineens een jongen die wel interesse in hem had? Nog steeds vindt hij het moeilijk dat te geloven. Eerst maar eens dat allereerste sms’je afwachten. Nee, stommerd! Zo spreekt hij zichzelf toe. Dit keer is het anders! Heel anders! Jasper is anders en dat heeft hij heel duidelijk laten blijken. Zijn woorden klinken heel erg oprecht en dat vindt hij prachtig. De jongen heeft aangegeven het met hem te willen proberen en waarom zou hij dan gaan zitten twijfelen? Maar ja… die anderen dan. Anderen die ook gezegd hadden dat ze graag nog een keer met hem wilden afspreken of hem zouden bellen! VERDOMME! Van machteloze woede slaat hij met een vuist op het stuur. Als Jasper inderdaad niet al te ver vanaf hier woonde, waarom heeft hij dan nog niet een sms’je gestuurd? Hij wacht nog tien minuten en start dan zijn auto. Ook dit zal wel niks worden dus. Net als hij wil wegrijden, bliept zijn telefoon. Hij haalt het apparaat tevoorschijn en bekijkt het berichtje dat binnengekomen is: 'veilig thuis xxx Jasper'. Goddank! Dit keer is het wel echt! Hij slaakt een zucht van verlichting, veegt de tranen uit zijn ogen en rijdt naar huis.
*
Jasper bergt zijn telefoon op en loopt met de schoenen in de hand van de bijkeuken naar de keuken en dan de gang in. Hij zet ze in het kastje en net als hij dan de trap wil opgaan, gaat de deur van de woonkamer open. Hij schrikt zich wezenloos. "Mam!!!"
"Sorry jongen, ik wilde je niet laten schrikken maar heb je eventjes voor mij?" Jasper volgt haar de woonkamer in en ploft neer op de bank. "Ben je moe?"
"Een beetje maar dat geeft niet. Kon je niet slapen?" Ze knikt. "Problemen?" Opnieuw knikt ze. "Iets met het werk van pap?"
"Nee, iets anders. Het ligt grotendeels aan mezelf hoor maar toch. Het is niet altijd makkelijk om een moeder te zijn."
"Hoezo?"
"Ik heb wat problemen met het loslaten van mijn kinderen. En dat te leren kost me heel veel moeite."
"Je zult het wel leren toch?" zegt Jasper met een glimlach en knipoog.
"Zeker wel jongen maar het valt me niet mee. Zeker niet omdat ik dingen vaak denk in te kunnen voelen."
"Dat denk je niet alleen, je kunt het ook mam. Heeft pap je zitten stangen met je gave?"
"Ja. Hij plaagt me er vaak mee maar bedoelt dat niet verkeerd. Hij probeert me te beschermen." Jasper begrijpt het. "Maar gelukkig heeft je vader ook een grote dosis realiteitszin en dat zet me dan soms weer eventjes met beide benen op de grond. Zo wees hij me er tijdens de afwas op dat als een van mijn kinderen ervoor kiest om zelf zijn of haar problemen op te lossen ik hem of haar die ruimte moet gunnen. Ook als ik weet dat het kind op dat moment verdriet en pijn heeft en dat vind ik dus heel erg moeilijk, Jasper."
"Owwwww, dit gaat dus over mij," zegt Jasper terwijl hij een diepe zucht laat horen.
"Het spijt me Jasper maar die gave van mij, zoals jij het noemt, vangt nou eenmaal heel veel op. Ik heb geleerd hoe ik het op bepaalde momenten kan uitzetten want anders zou ik er echt gek van worden maar wat mijn gezin aangaat, kan ik dat dus niet. Het registreert werkelijk alles en dus ook dat wat jou bezighoudt en de afgelopen week voelde ik dat je verdriet had. Het liefste zou ik je meteen op de man af gevraagd hebben wat eraan schortte maar… je bent al bijna achttien en dan moet ik jou de keuze laten of je erover wilt praten of niet."
"En toch spreek je me er nu op aan," antwoordt Jasper.
"Ja. Stom eigenlijk hè!"
"Een beetje dubbel maar het geeft niet."
"Je moet je ook niet verplicht voelen om erover te praten hoor maar als je iets kwijt wilt en het moeilijk vindt om erover te praten, weet dan dat het nooit raar is om over wat dan ook te praten met ons. Soms moet je dingen gewoon eventjes kwijt. En wij zullen dan ook absoluut niet met wijze raad of zo komen maar alleen maar luisteren." Dan doet Jasper een poging om te praten maar vervolgens stopt hij toch weer.
"Mam, als je dingen kunt voelen of hoe je het ook maar wilt noemen, doe dat nu dan ook eens." Zijn moeder kijkt hem verbaasd aan en vraagt waarom hij dat wil. "Doe het nou maar mam!"
"Weet je het zeker?" Jasper knikt. "Als jij je openstelt, blijft er niets verborgen, dat weet je hè?" Opnieuw knikt haar zoon. En dan maakt ze er echt werk van. Eventjes heeft Jasper het idee dat hij in een seance beland is. Ze gaat naast hem op de bank zitten, vraagt hem om zijn handen, pakt die vervolgens beet en kijkt hem recht in de ogen. Jasper kent dit 'diepe kijken' en voelt zich er dit keer niet ongemakkelijk onder. Na een tijdje laat ze de blik varen en glimlacht breed naar hem.
"Oh, lieve schat! Ik voel dat er nog iets is maar het ergste is voorbij nietwaar? En er is iets nieuws. Iets dat nog moet groeien. Klopt dat?"
"Ja mam."
"Jasper?"
"Ja mam."
"Dank je. Dank je dat je me volledig vertrouwt." Eigenlijk wil ze nog iets zeggen maar dat doet ze niet. Jasper moet daar zelf maar mee komen zo heeft ze het idee. Ze spreidt haar armen en Jasper vlijt zich erin om zich te laten omhelzen, knuffelen en troosten.
"Mam?"
"Ja?"
"Ik wil je nu nog niet alles vertellen wat er gebeurd is. Kun je daarmee leven?"
"Ja, jongen dat kan ik. Ik ben niet nieuwsgierig in de betekenis van bemoeizuchtig of zo. Ik wil alleen maar het beste voor jou en als jij verdriet hebt, heb ik dat ook. Het spijt me dat ik zo'n lastige moeder ben voor mijn kinderen."
"Dat ben je niet mam! Absoluut niet! Je bent de allerbeste moeder die we ons maar kunnen wensen maar ik ben er nog niet aan toe om alles te vertellen wat met dat verdriet en dat nieuwe te maken heeft, dat is alles."
"Ik begrijp het jongen. Vertel het me maar, ons, je vader en mij, als jij zover bent . Oké?" En zo wordt er besloten.
Wordt vervolgd…
Met dank aan Gerrit voor de correcties.
Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, september 2010.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.