ArdennerBlue (deel 4)

[wissejanz]

ArdennerBlue (deel 4)

Een langzaam ontwakend campinkje, vroege vissers…
Ons enige privédomein was de houten leefkeuken achter de veranda en daarachter onze stacaravan met het boudoir, en met de zitkamer en een schuifpui naar een tuin tussen twee hoge beukenhagen dat doodliep tegen de hoge dennen, waarachter het steile grinderige pad was.
Een zaterdag. De eerste echte vrije dag van een meivakantieweek, van een weekend…

In mijn Zwartboek?
Mijn ouders, Thoms ouders, Het Brussels echtpaar, de caravangasten die Joachim omlaag had geholpen met de landrover, de trekkers in hun tentje, het kwartet “diehards”, het verliefde stel in hun puptentje…
Vandaag zouden Thoms zus Maartje met haar man en de tweeling Vera en Robbie komen.
Ik opende mijn laptop, maakte verbinding. Natuurlijk was er mijn oude Thuisfront. Raar, hier in het groen nu. En geen Xavian. Want die was hier immers…
Maar wel een berichtje van Mauce, die aardige barjongen van het Brigade hoofdkwartier aan de haven…
Wel een bericht van mijn tweede jongere seksvriendje, Joeri, van toen, vroeger…
Werelden smolten samen, maakten gelijk ook een scheiding omdat Thom en ik ontslag hadden genomen uit het leger… wat als een ander en nieuw samensmelten voelde… een gewoner…
Oude berichtjes van hen, met vragen hoe het ging, met ons… Ik moest nog dingen afsluiten, merkte ik.
Ik zou ze vanavond antwoord geven.

In een flits zag ik Joachim en Xavian voorbij rennen, in sport kleren. Ze hadden hardgelopen. Xavian, ja die was volop in training. En Joachim had vakantie.
Ik maakte twee mokken koffie en liep er de houten leefkeuken mee uit en de veranda op toen ik Thom terug zag komen van z’n visvijvers, van z’n eerste vissers deze ochtend. Hoe hij grijnsde, en hoe hij liep, mijn ThommyBlue… even niet aan denken, dacht ik, onze nacht…
‘Lekker, dank je,’ glimlachte hij, toen hij bij voor de veranda kwam staan.
‘Ja, zeker lekker, jij hier zo…,’ grijnsde ik terug.
‘Nou, het op rolletjes loopt Giles…’
‘Hmm?’, vroeg ik plagend
‘Alles hier… en dan met jou erbij…’, zei hij broeiend.
‘’t Is voorjaar,’ grinnikte ik, maar ik voelde dat het evenzo in mezelf gloeide.
‘Hé…,’ zei Thom toen, ‘…de visleverancier belde me net…, of ik nog een vrachtje wil komen halen.’
‘Op zaterdag?’
‘Ja ze zitten daar vol… vijftig van de mooiste… en voor een prijsje…’
‘Vijftig!?’, vroeg ik.
‘Nou! Heb je m’n afspraken gezien voor deze week? Hans zei al… nooit laten blijken dat het goed gaat… en laat ze maar komen…’
‘Is je koeterwaals al zo goed?’
Hij grinnikte.
‘Visserslatijn…’, glimlachte hij, ‘…met dertig woorden en wat getallen kom je een heel eind door de telefoon. En als ik daar ben, dan peuter ik er nog vijfentwintig los, voor dezelfde prijs… Joachim moet maar even met me meerijden…,’ zei hij en begon de grinniken, ‘…ze hebben er wel schik in, die Walen. Een Witte Hollander met een Franse bek. Kun jij zolang dat uurtje de visserij…?’
‘Hallo, Thom, een hengeltje kan ik nog wel verhuren en een paar forellen met een schepnet uit je voorraadvijvertje overdoen… Maar ik heb natuurlijk wel mijn camping…’
‘Word ik nou een melige halve zachte?’, glimlachte hij langzaam.
‘Nou, je ziet er niet naar uit…’’ zei ik, ‘…en als ik vannacht nog navoel…,’ en bekeek hem nog e’s, mijn strakke en sterke ThommyBlue.
‘Giles, je moest e’s weten. Dit. Alles…’
‘Sst… d’r komen mensen aan… Pluk jij nou maar Joachim uit de douche bij Xavian vandaan… Ze hebben net hard gelopen…’
‘Giles, d’r komt vast nog e’s een dag, dat we bloot in ons tuintje… met heel veel zonnebrandolie achter de hoge heg…’
‘Houd je mond…’

Het gevolg was wel, dat ik tien minuten later, terwijl Thom en Joachim de waterbak in de Landrover laadden, nog even de ochtendcamping overliep. Met Xavian, gedoucht en fris van dat uurtje samen met Joachim hardlopen.
Dat vuur in die donkerblauwe ogen, en die praat hem!, over die jongen van de verliefde stelletje in het puptentje, over die vier “diehards” die de Ardennen wilden veroveren maar na een avondje doorzakken erg slecht op gang kwamen. Alsof elke vent kandidaat stond… Was het om het voorjaar…?
Ik groette mijn ouders en Thoms ouders op afstand. Dit moest toch maar even niet bij hen, dacht ik, die Xavian met z’n gepraat.
‘Dus…,’ zei ik toen we terugliepen, omdat ik de oude Landrover hoorde wegrijden, een grindsteentje onder de banden zingend hoorde wegspringen op de steile helling achter de dennen, ‘…jullie hebben ons gisteravond staan afluisteren, achterbakse gluurdertjes.’
Xavian grinnikte. Sterk en onverstoorbaar, ondeugend.
‘Dus…’zei hij op dezelfde toon als ik, ‘…jullie hebben het niet gevonden?’
‘Wat?’
‘We hebben een tube glijmiddel door jullie raam naar binnen laten vallen.’
Allemachtig. Wat Joachim had gezegd, was dus waar?
‘O, dát…,’ zei ik stoer en ondoorgrondelijk, ‘…zoiets hebben wij niet nodig.’
‘Nee, dat zagen we,’ zei hij
‘Hè!?’
‘Ja, als jullie raam openstaat, kun je ook met een vinger het gordijntje wat openhouden…’
Godverdomme. Die snotneuzen. Hadden ze alles gezien dan?
‘…maar toen lag de tube al binnen,’ zei hij nog, Xavian, dat stuk vuur met die donkerblauwe ogen, die jonge mannetjesputter met dat lange en sterke stel benen dat elke militante oefenmars zou kunnen nemen.
‘Zeg eh… Xavian,’ zei ik op heel andere toon, ‘waarover hadden jullie nou ruzie vanochtend?’
Want als hij mij wilde overrompelen, dan wilde ik hem wel overtroeven, die vol testosteron staande blaag.
‘O, dát… Joachim is soms zo lui… dan wil ‘ie alleen maar tegen me aanliggen…’
Nu raakte hij me, die vurige Xavian.
‘Hoever ga jij met Joachim, Xavian?’ vroeg ik.
‘O, gewoon hoor… maar niet wat ik gewend was met Pieter.’
Een snotneus van achttien! Liep ik achter? Had ik wat gemist?
‘Pieter?’ vroeg ik.
Pieter. Dat bleek Xavians eerste relatie te zijn geweest van bijna een jaar lang en natuurlijk in het grootste geheim. Want Pieter bleek even volwassen te zijn als ik. En wat die Pieter allemaal wel uitstukte…
‘’t Is wel goed, Xavian…,’ zei ik, zijn vurige verleden onderbrekend en vroeg toen op de man af, ‘wat voel jij voor Joachim?’
‘Hé!? Man!? Hoe kun je dat vragen. Joachim is leuk en opwindend en bloedmooi en wild en helemaal van mijn eigen leeftijd. En hij is ook helemaal gek van míj.’
‘Ja. En!?’
‘Wat ja! En?!’
‘Voel je iets voor hem… Voel jij aan wat hij wil… ga jij daar ook in mee?’
‘Nou ja zeg…. Tuurlijk… dat gaat toch vanzelf? Net als bij jullie!’
‘Maar jullie hadden wel ruzie vanochtend,’ zei ik terwijl we de treden van de veranda opstapten, doorliepen naar de houten leefkeuken.
‘Dat mag toch wel?’
Ja, dacht ik. Dat mag. Daar had Xavian gelijk in. Dat had ikzelf overgeslagen. Dat wilde ik nu niet meer meemaken.
‘Maar ik wil ook best wel e’s lekker ruzie met jou maken…,’ grijnsde hij, ‘…want van jullie drieën ben jij toch de aller…’
Toen had hij mij. Toen klemde ik opeens die ondeugende vurige jongenskop in een snelle greep en heel hard onder mijn arm vast.
‘Oh, wat lekker. Dat deed Pieter ook altijd… en dan gebeurde er…’
Dat was wat die lummel bij elkaar kreunde toen ik heel hard kneep en hij me vrijpostig over mijn jeanskruis betastte.
‘Bekhouwuh, Xavian,’ zei ik hem onderbrekend.
‘Hier heb ik van gedroomd… vanaf de allereerste keer dat ik je aan de chat had…,’ kreunde hij door, mijn kruis masserend..
Ik? Ik stond paf. Ik voelde me misbruikt. Of eigenlijk werd Joachim misbruikt. Ik liet hem los, die te slimme vurige jongen, en hij liet mij los. Mijn razernij zakte af, om die donkerblauwe blik, die grote ogen. Want wat meende hij wel en wat meende hij niet. Die Xavian. Dat zag ik toen.
‘‘k Ben niet gek, Giles…,’ zei hij toen heel volwassen.
‘Bespeel Joachim dan ook niet,’ barste ik toch nog uit.
‘Doe ik ook niet. We hebben het meestal heel leuk.’
Allemachtig. Zo’n snotneus en dan zo’n sterk karakter. Zo…
Zo een spanning. Oproepend. Er om vragend. Er mee spelend. Er op gedijend…
‘En ik meende nog wel dat dit een ontspannen weekend zou zijn...,’ zei ik verslagen.
‘Wat doe je nou moeilijk, man… Ik voel best wel hoe Joachim in mekaar steekt… maar daarom mag ik toch ook wel mezelf zijn?’
‘Hoe lang houd jij Joachim nog aan het lijntje?’, vroeg ik.
‘Ik houd hem helemaal niet aan het lijntje. En dat weet hij best wel.’
‘Zullen we d’r dan maar over ophouden?’
‘Ja… goed hoor, lekker ding. ’t Is dat je bezet bent…’, zei hij grijnzend.
‘Rot op Xavian.’
‘Nee, hoor. Want ik doe je niks.’
Had ik mezelf ooit, toen in de Zandbak eeuwen geleden, met hem vergeleken. Deze… ja wat?
‘Jij hebt wel iets,’ zei hij.
‘Xavian, houd op.’
‘Wat de meest kerels niet hebben… die Thom van jou en zoals jullie gisteravond…’
‘Xavian!’
‘Oké, we hebben het er niet meer over…. maar ik heb wel heerlijk fantasieën over je gehad.’
Ik hield mijn mond. Want die jongen wilde het laatste woord. Ik zweeg. In alle talen, terwijl de adrenaline door mijn lijf joeg. Bijna verlangde ik naar een urenlange afstraffing van mezelf. Naar endorfine.
‘Waarom ben jij nooit geen officier geworden?’, vroeg hij.
‘Ik ben blij dat ik eruit ben,’ grinnikte ik om de contrasterende gedachtesprong.
‘Ze willen me wel…’ zei hij vertrouwelijker, ‘…maar eigenlijk alleen op de academie… Ik heb tegendruk nodig, zeggen ze.’
‘En weten ze dat je homo bent?’, vroeg ik.
‘Tuurlijk niet… dat mag niet op hun vragenformulier staan… en toen ze me op de keuring vroegen of ik iets tegen vrouwen had zei ik heel eerlijk van “nee”.’
Ik schoot in de lach.
‘Ja! Kan het nog dommer!’, zei hij, ‘…wat een vraag!’
‘Weet je wel zeker dat je het leger in wil?’, vroeg ik.
‘’k Heb toch tegendruk nodig?’, grinnikte hij.
‘Nou, zoals we net de camping overliepen…, en dat je bijna in elke jonge vent een kandidaat ziet…’
‘Kom nou, Giles. Jij kijkt toch stiekem ook wel… ik zei het deze keer alleen hardop. ‘k Wilde jou wel e’s horen… maar jij bent een harde. Een hele harde…’
Ik ging zitten. En ik grinnikte. Bevrijdend.
‘En zit maar niet over Joachim in. Ik heb hem allang gevraagd of hij vond dat het wat worden kon tussen ons, of dat vriendschap ook voldoende was.’
Hij verbaasde me wel, die Xavian.
‘Allang,’ zei ik daarom wat meesmuilend.
‘Gisteravond dan… daarom hebben we nou ook zoveel lol.’
‘Met ruzie?’, merkte ik op.
‘Nou ja…!, alleen wat bedpret en vriendschap hadden we afgesproken!...,’ zei Xavian verontwaardigd. ‘…maar als hij dan zo verliefd lekker bij je wil liggen… dan heb ik ook m’n grenzen!’
‘Wijsneus,’ zei ik, ‘en doe bij mij maar geen moeite meer…’
‘O?, nou, ik blijf je plagen… zit daar maar niet over in, lollo.’
‘Wacht maar… tot je echt verliefd wordt… en ga nou maar e’s koffie voor ons zetten, generaal… ik hoor onze mannen terugkomen, met een lading forellen.’

Stationair draaiend, zo kwam de oude Landrover voorzichtig na wat knallend zingend grind om de hoek van de hoge dennen. Xavian, die brutale en slimme en fysiek en mentale sterke donder ging koffie zetten. Gehoorzaam… Discipline en gezag, hij leek er toch vatbaar voor.
En ik hielp mijn asblonde maatje en mijn witblonde broertje met het uitladen. Ze hadden goede zin. Samen hadden ze een perfecte prijs bedongen. En vijfenzeventig van de mooiste forellen…
‘Drieënzeventig,’ zei ik, ‘want deze twee laten we nog even in de ton.’
‘Huh?’
‘Voor Vera en Robbie. Die komen straks. Dan mogen zij die te water laten…,’ zei ik.
‘Giles wil kinderen,’ zei Thom tegen Joachim.
‘Als wij uit de groei zijn?’ grinnikte Joachim en keek naar Xavian die uit de veranda hing.
‘Wat heb je nou weer, Joachie?’ zei Xavian.
‘Dat je nog een kind bent…’
Tja, dacht ik nog, ze worden wel heel snel volwassen.

Na de koffie moest ik er even uit. Ik ging in Thoms auto alleen boodschappen doen. Even de gewone wereld in. En zij moesten nu maar even voor mij op de camping letten.
Flessen drinkwater, flessen wijn, blikken bier, flacons “groene” zeep, toiletpapier. En ik zou Joachim een bord met dubbel tekst en prijzen laten maken. Alles een kwartje duurder. Als Thom handel had, had ik het ook…een kronkelende weg boven aan, een splitsing, een kruising, een splitsing… de wereld was klein, al ging het hier wat langzamer… En wat hield ik toch van al die tinten groen…
In het dorp kenden ze me al. En ook al was ik er deze keer zonder mijn Witte baken met zijn rappe Frans; ze hielp me zelfs met inladen, de Waalse winkelvrouw. We waren intussen haar vaste klant.

En terugrijdend, bij de eerste splitsing, een aarzelende Hollander met een bagagewagentje achter de auto. Langzaam reed ik eraan voorbij. Langzaam zag ik twee witblonde kinderen in hun zitjes verschijnen. Ik stopte, ik zag de reacties, de verbazing van het wijzende meisje Vera, het stoers afwachtende van het jongetje Robbie.
En daar voor zat een man aan het stuur, een blonde met krulletjes. Ja, dacht ik, het meisje Vera moet het toch van iemand hebben. Thoms zwager Theus. En daarnaast het blonde hoofd van Thoms zuster Maartje met die bijna zelfde langzame glimlach, een enthousiast zwaaien.
Ze reden achter me aan, de slingerweg af, de kruising, de splitsing, dan de smalle afslag tussen twee weilandjes omlaag, de scherp bocht naar rechts en het sterke afdalen langs de dennenbos, waar het grind zingend onder de banden wegsprong.

Veel meer tijd dan om mijn nieuwbakken zwager Theus een hand te geven, Maartje te zoenen, de beide kinderen te begroeten, had ik niet. Want gelijk erachter knetterden drie campers omlaag, zo bleek toen het zingende grind was opgehouden.
Ik schreef hen in, mijn blonde schoonfamilie, en bedacht me intussen: die blonde vrouwen in Thoms familie…, eerst Thoms moeder die Joachim al te perfect in de kleren steekt. En dan nu die Theus met de blonde krullen, Maartjes man. Ja, die vrouwen hielden van mooie mannen in perfecte kleren.
Alsof Maartje mijn gedachte kon raden, of misschien had het in mijn blik gelegen.
‘Alleen kijken, niet aankomen.,’ zei ze terwijl ze me in de middel kneep.
‘Dat geld ook voor jou…,’ grinnikte ik, ‘…o ja, ga even met Vera en Robbie naar Thom. Hij heeft een forel voor ze, die in de vijver moet…’
Ze vertrokken, naar hun familie, naar mijn familie. En ik ving de drie campers op, drie oudere echtparen, vast klanten zo bleek die zonder afspraak kwamen. Drie vrouwen die het goed vonden dat hun driemannen gingen vissen. Mijn moeder, zo meende ik, kreeg het nog gezellig. Met de tweeling, met de vrouwen…
Het stel trekkers van gisteren kwam zich uitschrijven en afrekenen…

Ongemerkt liep de zaterdag vol. Ik hielp Thom met z’n visserij, had telefoontjes voor afspraken… Oude Hans die nog even langs kwam en zelf maar koffie ging zetten, Joachim en Xavian die in geen velden of wegen te bekennen waren…
De berichtjes op de laptop las ik…
Joeri, m’n tweede heimelijke jongere vriendje van vroeger, die informeerde hoe het was en die e’s langs wilde komen, wat ik vooreven nog maar af wilde houden.
En dan Mauce, Maurice, die leuke barjongen van één nacht, die intussen ook terug gevlogen was uit de Zandwoestenij, het Brigadehoofdkwartier voor even vaarwel had gezegd, die weer contact had met onze Luit, en dat ze morgen, in de loop van de zondag, samen kwamen kamperen. Ja, ik had de Luit er zelf toe uitgenodigd.
Er kwam nog een jong stel met kinderen dat voor een paar dagen bleef.
Tussendoor soms een broodje, samen met Thom.
Vis die men gerookt wilde hebben…

Pas aan het begin van de avond was het opeens rustig. Was er van links wat geroezemoes van stemmen in de verte soms, toen Thom en ik met een biertje op een verder lege veranda zaten.
Rust, dacht ik, wilde ik gaan zeggen, totdat ik opnieuw een stationair draaiende automotor hoorde, zingend het grind hoorde wegspatten.
‘Joachim en Xavian…,’ zei Thom en ik zag ze om de hoek van de dennen in Thoms auto uitrijden; het was me ontgaan, ‘…ik heb ze mobiel gebeld. Ze mochten alleen thuis komen als ze iets lekkers en warms mee zouden brengen.’
Ik glimlachte. Want twee heren en een bedrijfje: Er moet immers ook nog warm gegeten worden…
En niet alleen wij waren moe, zag ik. Ook de jonge heertjes leken uitgeblust, al deden ze nog heel triomfantelijk over een enorme zak Belgische frieten en vier halve haantjes warm van het spit, terwijl ze borden en ook biertjes neerzetten en tegenover ons kwamen zitten.
We kloven er ordinair gretig aan, vraten ons eigenlijk onbeschoft ongans, onder het licht van de olielamp. Vette handen. Vette monden en kinnen, kauwend zwijgend en stil genietend.
‘Lekker?’, vroeg Joachim.
“Lekker!?’, zei Xavian, ‘gewoon vet geil, man.’
‘Begint het weer?’, bromde Thom kluivend.
‘Ik begin nu pas,’ grijnsde Xavian, ‘zullen we met z’n vieren gaan douchen?’
Ik kreunde, onmachtig.
‘Witte…,’ bromde Thom tegen Joachim, ‘… leg jij straks even een dubbele knoop in dat lulletje rozenwater?’
‘Graag,’ grinnikte Joachim.
‘Heb je nog getankt?’ vroeg Thom aan Joachim.
‘Tuurlijk, zuinig Blondje.’
‘Waar zijn jullie eigenlijk geweest,’ vroeg ik.
Ze keken elkaar aan en grijnsden, haalden toen de schouders.
‘Gewoon. Overal en nergens.’
‘Ik heb nog een nieuwtje…,’ zei ik, ‘…morgen komt de Luit nog e’s kamperen, samen met Mauce.‘
‘Wat!? Chandro alweer. Yes!...’ zei Joachim enthousiast, ‘…met z’n scharrel.’
‘De Luit…?’, vroeg Xavian aan mij, ‘…is dat die man die zomaar een keer bij je in beeld verscheen toen we aan het chatten waren?’
‘Ja, die,’ zei ik tegen Xavian.
‘Goh,’ grinnikte hij.
‘’t Wordt echt een gay-camping,’ grijnsde Joachim.
‘Dus niet,’ zei Thom beslist, ‘en jullie gedragen je. Anders schuif ik Xavian bij m’n ouders in de camper en mag jij bij ons op de bank in de caravan! Joachim!’
‘Goh, wat gaaf, hé,’ zei Joachim nog eens, alsof hij Thom niet had gehoord.
‘Ben je verliefd op de Luit?’ vroeg Xavian om Joachims enthousiasme.
‘Hè? Hoezo?’
‘Nou, je doet zo…’
‘Nee hoor. Maar het is een gave gozer… zo’n peer is ‘ie, toch Endo?’
‘O, zeker,’ stemde ik in, al had ik misschien een andere bewoording gekozen voor Luit Chandro.
‘Dat ‘ie met z’n vriendje komt…,’ grijnsde Joachim, ‘… daar ga ik h’m toch e’s vet mee plagen… machtig… echt gaaf… hé!, zullen we morgenavond met z’n zessen gaan barbecueën? In jullie tuin achter de heg… doen wij de voorbereiding…’
Joachims enthousiasme. Dat glimmen van vette handen, van zijn glanzende glunderende hoofd, zijn vette lippen en kin…
Ik keek naar Thom. Thom keek mij aan. We zagen het van elkaar. Joachim, als ‘ie zo was… zag ik en voelde ik en wist ik…, tja, hoezo volwassen, dachten we beiden misschien wel.
Maar ik dacht ook aan m’n ouders en aan Thoms moeder en stiefvader, die morgenochtend samen met Xavian weer zouden afreizen. Want Xavian zat voor z’n examens en had dus nog verplichting thuis.
En ik had mijn ouders nog amper gesproken.
‘Als jullie nu e’s een kampvuur op het kleine veldje aanleggen voor morgenavond. In ieder geval voor de hele familie, met een paar barbecues. En dat e’s rondbazuint over de camping. Wie wil mag aan schuiven, en moet zelf maar wat meebrengen…?’
Xavians enthousiasme leek wat te temperen, die had liever de zes aanhangers van de herenliefde besloten achter de heg gehad, merkte ik.
Maar Joachim gromde, stootte Xavian aan.
‘Oh, dat wordt leuk Xav. Zondags zijn hier toch de winkels open…? We gaan wat lekkers maken… en marshmallows voor de kids…’
‘Als jullie de afwas doen…,’ zei Thom.

En Thom en ik?
We gingen douchen terwijl de beide jongens aan de slag gingen, we Joachims enthousiasme nog hoorden nagalmen.
Bloot en warm en lekker onder een warme straal.
‘Dat Witte broertje van jou, Giles…,’ zei Thoms, ‘…wat heeft ‘ie toch? Dat ‘ie alles maar voor elkaar krijgt.. dat je h’m soms op wilt vreten…’
Ik glimlachte. Ik wist het niet. Ik was moe, voelde me heerlijk loom, half opgewonden, en eigenlijk gewoon zo lekker wellustig.
‘Wat heb je?’, vroeg hij.
Ik tastte over zijn ballen, streelde zijn viriele ontspannen penis langzaam, duwde de huid naar achteren.
‘Een hele nacht…? En we hebben glijmiddel…’ zei ik en voelde zijn blonde lul steigeren en hard en ribbelig worden, zijn dikke eikel…, gelijk met die van mij.
Toen, onder de warme douchestroom, legde ik mijn armen op zijn schouders, drukte mijn handen in zijn wat langer geworden dikke asblonde haar, zoende hem langzaam, voelde en proefde zijn antwoord, zijn handen over mijn rug omlaag glijden.
En ik duwde zijn harde blonde lul onder mijn ballen door en kneep mijn dijen samen. Hij kreunde. Hij bewoog in z’n langzame oerdrift, streelde masseren over mijn billen, gleed er met zijn vingers tussen, terwijl hij door mijn dijen neukte. Glad glijdend, sterk en zwoel tegelijk, langzaam vrijend, mij met één hand vingerend, met de andere tussen ons in over mijn eikel…
Ik had het als voorspel gezien, voor een lange nacht. Maar met Thom was het niet te sturen, zoals hij… elke keer anders, dan hard, dan weer…
Toen de jongens op de douchedeur klopten, toen kwamen we klaar, huiverend en verliefd als was het voor het eerst.
We droogde ons af, schoten een jeans aan en openden de deur. Buiten was het al diepdonker, en stonden daar twee volwassen knapen met een handdoek om de middel te glunderen in de lichtstraal die naar buiten viel.
‘Is het er erg glad?’, vroeg Xavian nog. Ik duwde Thom snel voor mij uit, het donker in langs en om de hoek van de veranda, er door en de houten leefkeuken in waar ik het licht uit deed, de stacaravan in, ons boudoir…
Ik sloot er de gordijntjes en het ene raam, opende die boven de tuin en hoorde Thom grinniken. Hij wees naar ons bed, naar een tube glijmiddel met een roze strikje erom, met een kaartje eraan: “voor droge tijden… J&X”
We schoten beide in de lach.

Toen het licht uit was en we in bed lagen, zei Thom, ‘J&X..., maar ik geloof niet dat het J&X blijft…’
‘O, nee?’, vroeg ik en verzweeg nog even mijn eigen wijsheden.
‘Nee, ze zijn niet verliefd. En ze hebben ook veel te veel dezelfde energie. Soms dan lijkt het volmaakt. Maar die Xavian…? Joachim is een heerlijke plager, laat zich ook graag plagen…, maar Xavian kan zo glashard uitdagen…’
‘Ik heb vanochtend een gesprekje gehad met dat heerschap, toen jullie de vis haalden. Hij noemt mij een harde,’ grinnikte ik.
‘Ja… dat geloof ik graag,’ grinnikte Thom, ‘Jullie botsen… en dan heeft hij nog tegen dat jij voor Joachim opkomt, toch?’
‘Doorzie jij alles?’, glimlacht ik in het donker en tastte over zijn schouder.
‘Ik heb gelijk, dus,’ grinnikte hij en kroop tegen me aan, zoals zo vaak, die stoere asblonde maat van me.
‘Ze zijn vrienden… dat hebben ze afgesproken… vrienden met bedpret… en Xavian heeft ervaring met een oudere vriend… maar ik geloof dat hij het fantastisch vindt met een leeftijdgenoot… alleen heeft hij er moeite mee als Joachim zo verliefd tegen hem aankruipt, dat is hem dan weer net te veel.’
Thom bromde grinnikend op mijn borst.
‘Tja,’ zei hij, ‘die blondjes van jou, hè? Ze lijken wat op elkaar, toch?’
Ik zoende in het donker zijn haar, legde mijn arm om zijn schouder, mij andere hand in zijn rugholte, voelde hoe zijn hoofd omhoog schoof tot in mijn hals, voelde zijn adem, een zoen, draaide mijn hoofd wat bij en zoende zijn oortje, streelde hem.
Het was stil. Het was warm in me, in hem, dat voelde ik ook.
‘Goh? Dat morgen de Luit al weer komt,’ bromde Thom in de stilte.
‘Ja. Ik las wat laat het mailtje van Mauce…’
‘k Ben heel benieuwd hoe die jongen is. En helemaal hoe die Luit zich gedraagt. Kun jij het je voorstellen? Onze Luit met een jongen? Volgens mij schaamt hij zich kapot.’
Ik zag het voor me. De Luit en die leuke Mauce. Twee zo totale verschillen.
‘Ik denk…,’ zei Thom, ‘…dat die Maurice dit geregeld heeft… Hoe ziet hij er eigenlijk uit?’
‘Gewoon,‘ plaagde ik, ’Leuk. En hij is mooi bruin, ook z’n lekker kontje…’
Thom gromde en zei toen, ‘tja, we moeten ook maar e’s met onze billen in de zon… als jij dat zo lekker vindt.’
‘Ja, dat wordt hoog tijd…’
‘We hebben het goed, hè Giles?’
‘Thom twijfel niet zo, Mauce was een rare uitspatting van me, dat weet jij ook… ik voel niks voor hem… behalve dat het een leuke en aardige jongen is… Weet je? Joeri, dat ene vriendje van me van vroeger, die wilde ook e’s komen kamperen. En ik zal hem je laten zien. Dan voel je wat ik bedoel… Dat was gewoon voor wat stiekeme pret, en dan ook nog zo overspannen geheimzinnig… eens per maand of zo…’
‘En die andere dan?’
‘Sven? Da’s nog erger. Ik heb alleen nog zijn chat-adres. Ik weet niet eens of hij wel echt Sven heet. Dat stelde nog minder voor. Zoals met Ruud, weet je? En toch bleef hij altijd komen. Hij had het nodig, maar soms denk ik dat ‘ie gewoon een relatie heeft…, en hij heeft na die ene keer, toen ik onze foto aan iedereen heb opgestuurd, ook nooit meer gereageerd.’
‘’k Geloof je ook wel… alleen het idee…’
Toen. Ik voelde hem aanspannen, al zijn blonde spieren voelde ik in zijn kracht en het grommen. Een snelle draai in ons bed, en ik lag half over en tegen hem aan, als lag ik om zijn plaats. Als moesten even de rollen omgedraaid. Ik trok zijn hoofd in het donker opzij, zocht en vond zijn lippen, vrijde zacht en langzaam, samen genietend, proevend, soms even plagend met de tongen…

© Wisse