ArdennerBlue (deel 3)
En op die vroege vrijdagochtend, de dag dat de eerste campinggasten over het knetterende en steile grindpad zouden komen afdalen, en ik langzaam wakker werd, met Thom warm naast me, zo lijfelijk, toen hoorde ik keukengeluiden uit de houten leefkeuken klinken, hoorde ik een fluitende Joachim, scheen er al een ochtendzonnetje door de gordijntjes van ons boudoir in de oude stacaravan.
En ik zag hoe Thom langzaam wakker werd.
Liefde maakt blind? Iedere ochtend had ik het, maar vooral deze, omdat we er eindelijk klaar voor waren, en zag ik het en voelde ik het zo nadrukkelijk. Voor mij was Thom bloedmooi, stoer en geweldig, sterk en rustig. De ultieme enige.
Hoe hij daar lag, achterover in een ontspannen slaap, de ene arm nog wat achter me langs, de andere omhoog gebogen langs zijn hoofd in het kussen, het hoofd wat scheef, het zilveren kettinkje onder om de hals gespannen en het vlammetje in het holletje onder de adamsappel, de bollingen van zijn jarenlang getrainde spieren toen ik het dekbed iets omlaag trok…
‘Eindelijk echt rust in je kop, Giles?’, vroeg Thom, mijn herinneringen onderbrekend.
Hij had zijn ogen nog niet eens open, mijn asblonde Thom waarvan het dikke haar langer was gegroeid, zijn gave blozend huid zo mooi licht en diepbruin was, zijn lippen vol en ontspannen, altijd ietwat open…
Wat een geluk, zo’n diepe warmte. Want wat kende hij mij soms beter nog dan ik mezelf, voelde ik toen op dat moment weer e’s. En ik streelde over zijn borst, warm, sterk.
‘Was het dan zo erg?’ vroeg ik, terwijl ik zie hoe hij langzaam zijn ogen opendoet, die grote en brede blauwe, die glans en diepte, die stille energie die soms zo kan vlammen.
‘Mmm, erg niet… je bent altijd zo lekker geconcentreerd bezig met alles… hoe je het allemaal doet… dat je zo samen met Joachim aan ’t werk bent… en toen die dagen met Chandro… ik ben wel 1001 keer verliefd op je geweest deze weken…’
Een langzame glimlach van een loom ontwaken zag ik, een weinig rekken van de spieren, vingertoppen die mijn schouder strelen
‘Hè? Waarom… Thom! Heb ik jou… ons…?’, vroeg ik wat verschrikt.
‘Giles, toe… het was heerlijk… en nou de camping ook klaar is…, en ons nest voor een halfjaar…, we waren beiden bekaf. Ik ook. Zo is het gewoon. Het gewone leven.’
‘En gistermiddag dan?’, grinnikte ik, om onze uitspatting van een plotseling oplaaiende drift die we gelijktijdig hadden gevoeld.
Hij, mijn Thom, drukte me op mijn rug, met een arm achter mijn hoofd in de heerlijke warmte van ons samen onder een warm dekbed en keek op me neer.
‘We hebben maar één keer seks gehad…,’ zei ik toen verbijsterd, me de drukke weken terug herinnerend.
‘Nou en! Trouwens. Het was tweekeer, met dat vluggertje van gisteren meegerekend,’ zei hij.
Zijn langzame glimlach, die brede en grote blauwe ogen, warm en genietend.
‘Dat zeg ik: het gewone leven…, en volgens mij krijgen we een ontbijtje op bed…’, grinnikte hij toen, ‘…hoor hem e’s fluiten… Joachim is er ook klaar voor, ….vandaag komt Xavian mee… met onze ouders… Vandaag gaan we genieten, Giles, en alle andere dagen… het was een klotuhklus…, maar zo gaat het ons toch lukken?’
‘Verdorie Thom… je moet me zo nu en dan e’s wakker schudden,’ zei ik.
‘Doe ik nou toch…? Hé kom e’s… schuif e’s op… dan komt Joachim nog één keer bij ons liggen.’
‘Thom, doe niet zo gek.’
‘Waarom gek? Die lummel… heb je niet gezien hoe hij helemaal opleeft? Hij is veranderd, Giles. Deze weken…’
‘Joachim? Veranderd?
‘Ja. Hij is minder rusteloos.’
‘Oh?’
‘Overdag samen met ons… en ‘s nachts alleen in z’n tentje, en die paar nachten met Chandro … hij heeft nagedacht, Giles… gevoeld…’
‘Thom… waarom voel ik me nu een klootzak…’
‘Juist niet, jullie twee soms samen… zoals jullie samen waren en hoe hij ervan genoot…. Hij rolt het gewone leven in. Voor het eerst…’
‘Noem dit maar gewoon, op zo’n campinkje van niks,’ bromde ik.
‘Hij wordt zichzelf, op dit campinkje van niks…’
‘Hé Thom…? Toch werd ik elke ochtend wakker… met jou… en ik kan het elke keer weer niet geloven…’
‘Moet je blijven doen, lief… kom, schuif e’s op… daar komt ‘ie…’
Joachim. Was ‘ie verandert? Zoals ‘ie in een shirtje dat om schouder en borst spanden en flodderde om zijn midden, in waarachtig weer in zijn strakke lichte boxer met konijntjes…, ik kende hem toch… zelfs helemaal naakt, die volwassen viriele manjongen. Ik had alles al e’s gezien maanden geleden…
‘Zo…. Schatjes…,’ grijnsde Joachim.
Ik zag hem met een dienblad door het smalle deurtje manoeuvreren terwijl ik Thoms warmte voelde, zijn hand die me aantrok en ruimte maakte in ons bed.
‘…een eenmalige actie…, ’ zei Joachim.
Dat blakende blozende, lichtgebronsde met de witblonde afstekende haren, die spontane open grijns.
‘Kom d’r bij, Joachim,’ hoorde ik Thom zeggen die het bed opensloeg.
‘O ja? Mag dat? Torteltjes…’
Thom en ik gingen rechter op zitten, wat hangend in de kussens, terwijl Joachim naast ons in bed kwam en het dienblad op mijn gestrekte benen onder het warme dekbed plantte.
Koffie. Jus. Warme broodjes. Gebakken spek met eieren… alles in triplo. Ook drie glazen Belgische Blond Bier.
‘Joachim toch… zes eieren…,’ grinnikte Thom.
En ik keek naar hem, die stralende en blakende witblonde Joachim. Was ‘ie nou echt verandert?
‘Allemachtig,’ zei ik, me voorzichtig nog iets verder ophijsend en rechtend, met dat volle dienblad op mijn benen.
‘Dit…!’ zei Joachim trots, ‘…dit is Bourgondisch… omdat die Philips hier vroeger in z’n kasteeltje vlakbij gewoond heeft… eerst een slok bier, jongens… proost.’
‘Santé, heet dat hier,’ zei Thom.
‘Maakt me geen bal uit…. ik heb nog vijf en een halve week te gaan… dat gaan we vieren.’
‘Ja, gedenkwaardig,’ bromde Thom.
We proostten. En ik dronk voor het eerst van mijn leven een biertje bij een ontbijt. Het smaakte wonderwel. Lekker zelfs.
‘Endo…? Ben je wakker…? Of moeten we eerst een ochtendappèl houden.’, vroeg Joachim grijnsde.
Ik kreunde in stilte, want de dienst lag ineens wel heel ver achter me.
Net als een schouder van Thom achter me. Maar ook een schouder van Joachim achter me. Was er dan toch iets veranderd?
‘Giles heeft er wat moeite mee,’ zei Thom meewarig om me heen tegen Joachim.
‘Moet je beter je best doen, blondje. In mijn tijd was hij altijd de eerste,’ kaatste Joachim tegen Thom.
‘Nuh… ik vind het wel lekker zo…,’ zei Thom.
‘Jij je meug… en nu eten jullie… laat het niet koud worden… al die proteïnen en eiwitten…’
En ik at. Een hap van het brood, het spek, ei. Een slok jus… Met twee schouders achter me. Twee benen onder het dekbed tegen mijn benen. Nog een slok bier.
‘Hm! Lekker…,’zei Thom, ‘…moet je vaker doen, Witte.’
‘Eenmalig, zei ik toch,’ zei Joachim kauwend, ‘als voorbeeld. Hoe jij mijn lieve vriendje Endo e’s moet verwennen… je doet er veel te weinig aan… blondje. Als jullie zo haastig bezig moeten als gistermiddag…’
‘Ja, ja… dat het nu vandaag net toevallig de dag is dat Xavian komt…’, bromde Thom.
‘Goh… ja… nou je ’t zegt… wat toevallig…. Hé Endo? Ben je nou wakker?’, zei Joachim me aanstotend.
‘Ja,’ bromde ik, ‘en ik ga vandaag nog oordoppen halen.’
‘Geil hè? Dat lekkere snot van die gebakken slobbereieren…’, grinnikte Joachim.
Ik schoot in de lach. Want zo proefde het waarachtig ook nog. Of lag dat aan het ochtendbier.
Het werd stil. We aten en dronken, we smulden en schransten, en ik voelde de warmte en het bewegen. Van schouders en benen, en hoorde onze triolenstilte in het verorberen van een ontbijt.
‘Lekker, Joachim,’ zei ik. Want dat was het. Lekker en warm.
‘Weet ik toch,’ zei hij.
Ik keek even naar Thom, met die langzame glimlach, mijn vlam met het eigeel aan de lippen.
Ik keek even naar Joachim, energiek en stralend onder dat witblonde haar, bijna wellustig en driftig kauwend.
‘Wat ben ik blij dat Xavian net zo donkerblond is als jij, Endo,’ zei Joachim toen tegen me, ‘… al heeft hij natuurlijk geen zeegroene ogen…, maar zijn pik maakt dat wel goed… hij neemt condooms mee. En heel veel glijmiddel…’
‘Gadver, Joachim toch…,’ bromde Thom.
‘Ja! Voor jullie hoor…wat dacht je dan? Wij moeten eerst samen nog maar e’s praten… want als hij alleen van trekken en rukken houdt, en niet van vrijen…’
‘Joachim, we zijn aan het ontbijten…,’ zei Thom.
‘En hij lult zoveel… praten bedoel ik…,’ ging Joachim verder.
‘t Is nou wel goed,’ zei ik.
‘Nou zeg…. Hebben jullie dat ook zo, of blijft het steken bij zo’n vluggertje als gisteren?’, vroeg Joachim.
‘Gaat je geen flikker aan, Witte,’ zei Thom.
‘Jullie zijn nog maar één nacht samen geweest…,’ begon ik tegen Joachim over Xavian.
‘Precies… daarom… als ‘ie nou een beetje van jou had, Endo… z’n lul! Daar mankeert het niet aan… maar dat ‘ie zoveel kletst.’
‘Zoek een meid,’ zei ik toen.
‘Die kent de lekker plekjes van een vent niet… ik wil er ook zelf van genieten… wat denk jij nou…,’ zei Joachim wijsneuzig.
‘Was Chandro niet lief voor je?’, teemde Thom.
Als blikken konden doden.
‘Ik denk dat je er helemaal aan toe bent… en dat je het veel te weinig met links of je rechts doet…,’ zei Thom nog.
‘Moet het nou altijd over seks gaan?’, bromde ik.
‘Nee hoor…’
Als laatste dronken we de koffie, achteroverleunend, ik met twee schouders achter me. Een blote van Thom, en één in het shirtje van Joachim.
Dan hoorden we een stationair draaiende automotor in de verte door het openraam, pingend klinkende steentjes onder autobanden.
‘Shit,’ verzuchtte Thom, ‘daar heb je die Duitse vissers al. Ze zijn wel heel erg te vroeg “puncktlich“.
Joachim grinnikte genietend, en Thom klom over ons heen uit bed, schoot in wat kleren en nam het dienblad mee terug.
‘Werk ze, schat,’ zei ik nog.
Ik schoof wat op in het bed, voor wat meer ruimte voor Joachim, en terwijl we Thom hoorden rommelen en later Duits brommen, nam Joachim me de lege mok uit handen, zette ze beide weg, trok z’n shirt uit en kwam plotseling tegen en over me heen liggen. Zoals Thom en ik zo vaak samen lagen. De dijen om en om geklemd, een arm over de borst, het hoofd in de hals.
‘Wat krijgen we nou, Joachim…,’ vroeg ik verbaasd, terwijl hij zo warm en intiem tegen me aanschurkte, bijna bloot, onze slip en boxer op elkaar, ‘…ik weet niet of dit nu wel zo’n goed idee is…’
‘Eén keer, Endo…’ fluisterde hij in mijn hals, zich aan me vastklemmend, ‘…even voelen hoe het met een lieve vent is…’
‘Joachim…,’ fluisterde ik waarschuwend, terwijl ik voelde hoe hij zich ontspande, zich tevreden tegen me aanlegde.
’Hmm… lekker, Endo. Streel me e’s.’
Ik voelde hoe hij mijn hoofd opzij trok, hoe hij me van zo dichtbij met zijn lichte blik aankeek.
‘Wat is dit, Joachim?’, vroeg ik terwijl ik mijn handen op zijn warmvoelende rug legde.
‘Nou komt Xavian een lang weekend…,’ zei hij toen, ‘…maar wát als ik hem niet zo leuk vindt…?’
Was dat het? Toch nog van die puberale twijfels?
‘Dan zeg je dat toch gewoon eerlijk,’ zei ik en streelde met mijn vingertoppen over zijn ruggengraat. Even spinde hij als een tevreden katertje. En het voelde goed, zo…
‘Nou ja… Ik vind hem wel aardig, maar misschien niet voor in bed, begrijp je. En dan ben ik bang dat hij me helemaal niet meer wil…, ook niet gewoon als vriend.’
‘Als dat zo is, is hij je niet waard,’ zei ik.
Hij zuchtte in mijn armen, en ik zag hoe hij zijn ogen sloot, warm ademend, warm lijfelijk.
‘Geniet ervan, Joachim… jullie samen, gewoon ontdekken… ‘k wou dat mij dat vroeger was overkomen…’
‘Ja,’ fluisterde hij schor.
We waren uitgesproken, we zeiden niets, en eigenlijk zou hij nu moeten opstaan. Maar hij bleef liggen. En toen hij mijn hals streelde en me een zoen op de mond gaf, voelde ik hoe hij een stijve kreeg, tegen mijn nog halve ochtendlul.
‘Joachim…,’ fluisterde ik , ‘…ik vind je verschrikkelijk lief…, maar dit…’
‘’t Is echt de laatste keer, Endo… even… ‘k ben zo gelukkig… met jullie, met Chandro en met jullie families, en dat iedereen vandaag komt…’
Ik vloekte in stilte, terwijl ik hem streelde, zijn gemoed voelde, twijfels en het geluk van een witblonde branieschopper, juist dat wat hij maar zo zelden zo eerlijk aan de oppervlakte bracht…
Buiten door het openraam hoorden we op afstand Duits brommen. En hier voelde ik Joachim, voelde zijn warme lijf, zijn aanhankelijkheid, zijn opwinding ook in die stille ademende rust.
‘Kom, we gaan opstaan, jongen. Jouw vakantie begint.’
‘Ja, nog vijf en een halve week.’
Langzaam voelde ik zijn druk, hoe hij zijn schoot op de mijne duwde, zijn harde verlangen persend.
‘Wordt ik nu afgestraft om gisteren?’ vroeg ik.
‘Nuh, echt niet… ‘t is lekker zo, Endo…, en ’t is echt de laatste keer…’
‘Gek…,’ fluisterde ik glimlachend, want dit, zoals hij zich nu gedroeg, dat was voor het eerst. En voor het laatst, en daarom streelde ik achter over zijn strakke boxer met de konijntjes, voelde over zijn slanke en pronte spierbillen die even in mijn handen bewogen toen hij zijn schoot nog e’s tegen de mijne perste. We gingen nu beiden tot het randje.
Hij zuchtte.
‘Wat is er Joachim?’, vroeg ik daarom.
‘Jij bent de enige die ik vertrouw.’
‘En Chandro dan?’, vroeg ik zijn warme rug strelend en nog e’s over zijn slanke billen in de boxer.
‘Ook wel. Maar da’s anders.’
Hij zuchtte nog e’s.
‘D’r komt vast nog e’s een hele leuke vent,’ zei ik.
Hij schurkte nog e’s warm.
‘Ik durf niet zoveel, Endo.’
‘Hoeft toch ook niet…,’ zei ik, terwijl hij me wel heel diep trof met z’n onthulling om z’n verleden en fluisterde, ‘…gewoon aangeven, lief.’
Hij perste nog e’s in mijn schoot met zijn harde verlangen.
‘Nou krijg jij ook een stijve, hè?’, gromde hij grinnikend, zijn duistere gedachten opzij zettend.
‘Joachim!’, zei ik langzaam, want het werd me nu echt te veel aan mannelijk verlangen en warmte en intimiteiten.
Maar dat hij nog stil bleef liggen, onbeweeglijk en alleen maar ademend bewegend, zo warm lijfelijk…, en dat ik zijn vertwijfeling streelde en ook net als hem gewoon een stijve kreeg die de zijne kruiste…
Hij keek me aan met die lichte ogen, met een wat spijtige glimlach, Witblonde en blozende, licht diepgebruinde Joachim, terwijl ik zijn beide billen streelde, zijn warme lijf zo ontspannen voelde, zijn ademen.
‘Sorry, Endo.’
‘Geeft niet, Joachim.’
‘We doen dit niet nog e’s.’
‘Nee…,’ fluisterde ik, ‘…maar ’t is niet erg. Oké?’
Dan ineens klemde hij me vast in een sterke greep, duwde nog een zoen op mijn mond en gaf me toen een harde stomp tegen de borst, maakte zich los en stond op. Weer met die oude ondeugende, iedereen inpakkende grijs. En toen hij zijn shirtje aanschoot zag ik even zijn erg volwassen erectie in de lichte boxer met konijntjes, schuins opstekend.
Het was een verschrikkelijk prachtige jonge vent, Joachim. Van buiten en van binnen. En degene die hem kreeg…
‘Love you…,’ grijnsde hij nog, ‘…en geef Thom een zoen van me.’
Hij verdween, Joachim. En ik stond later op, liep de stacaravan uit, nam in de leefkeuken mijn toiletspullen, liep over de veranda naar buiten. Thom zag ik met vier Duitser bij de grote vijver in een prachtige zonnige meiochtend. Ik ging me douchen in de hagelnieuwe douche. Straks zou ik het Thom vertellen, van Joachims twijfels, en hoe hij bij me had gelegen. Want dit kon en wilde ik niet voor mezelf houden.
De dag begon. De eerste echte campingdag. We waren er klaar voor.
En afgedroogd weer buiten staand, onder het afdakje zoog ik een frisse ochtendlucht op, bevrijdend, en liep door het gras naar onze behuizing. Om de hoek van de veranda hoorde ik een bewonderend fluitje. En zag ik Thoms langzame glimlach.
‘Als het een gay-camping was, zou ik je nu omhelzen…,’ grinnikte hij terwijl ik langs de zijkant van de veranda liep, ‘…mijn beauty, naakt in bluejeans…’
Ik schoot in de lach. En ik zoende hem vol op de mond, want de Duitsers, veel verder op bij de vijvers, hadden alleen maar oog voor dobbers in stil water.
‘Je krijgt concurrentie, schat…,’ grinnikte ik, ‘…Joachim…, Trouwens. Het staat je goed dat je je haar iets laat groeien. Stoer. Past wel bij je nieuwe image…’
‘Wat heeft Joachim nu weer uitgevreten?’, vroeg hij
En ik vertelde hoe mijn bedscene met Joachim was geweest, onze laatste.
‘Ik knijp h’m z’n blonde ballen nog e’s tot moes…,’ gromde Thom grinnikend, ‘…dat rare bijzondere broertje van je.’
De dag begon. Een zonnige meivrijdag in de aanloop tot een vakantieweek. De eersten die op eigenkracht met een kleine ei-caravan en een oude sterke auto het steile pad achter de hoge dennen afdaalden was een ouder Brussels echtpaar. Ze kwamen hier al jaren. Ik schreef ze in, in het grote Zwartboek, vertelde van de klein veranderingen: een heuse douche en een echt toilet.
Hoe het met Hans was? Tja, dat wisten we zelf ook niet zo goed.
Ze zochten zelf een stek. En Vlaams is een heerlijke taal, vond ik, al kefte hun scharminkelige hondje gewoon internationaal.
En ik opende in de houten leefkeuken mijn laptop. Daar had ik verbinding met de buitenwereld, hadden we sinds een paar dagen een eigen website, las vragen die ik beantwoordde, las aanmeldingen…
Joachim, in zijn te perfecte grijsgroen afritsbroek en shirtje met tot op de schouders opgerolde mouwtjes wat hij voor het eerst weer droeg na onze aankomst en na die eerste avond met Chandro, was ongedurig. Zelfs daar genoot ik van. Hij zou het nooit verliezen, wist ik, dat uiterlijke gedrag van zijn gevoel. En hij kwam in zijn element toen er een caravan met de oude Landrover omlaag gereden moest worden.
Thom ontving meer vissers, die zomaar opdoken, omdat ze hier al jaren kwamen.
En rond de middag al, beiden met een gehuurde camper, daalden mijn ouders en Thoms moeder en z’n stiefvader af voor een lang weekend, sprong Xavian als een duvel uit een doosje uit de zijdeur.
Twee snotneuzen, twee haantjes, een witblonde en een donkerblonde, die elkaar tegen komen en zich dan geen houding weten te geven in een grote wereld met omstanders. Het verwarmde me. Joachim, een sterke prachtvent van negentien die alles al had meegemaakt, die er even puberaal bleu stond te wezen als die al evenzo energieke Xavian. Tja, dacht ik, mijn ouders gaan het nog meebeleven, en glimlachte.
Er sijpelden meer campinggasten binnen. Een stel trekkers met een tentje; een kwartet “diehards” die de Ardennen gingen veroveren; een verliefd stelletje in een minimalistisch puptentje…
Oude Hans kwam nog langs, zoals iedere dag. Iedere dag had hij de visvijverij iets meer losgelaten, aan Thom overgedragen; iedere dag had hij even goedkeurend geknikt naar de clandestiene veranderingen, de kleine luxe van warm stromend water.
‘Zo!? Je hebt het al druk bezet,’ zei hij tegen me.
Een sterke charismatische stem, van een ineen gezakte ziekelijke man.
Ik knikte. Zeven plekken al…
‘Koffie, Hans?’
‘Ja.’
En ik zette koffie, ging met twee mokken bij hem zitten onder de veranda. Daar waar hij jaren lang had gezeten, dit paradijsje had opgebouwd. Zwijgend. Want Hans was een man van weinig woorden. En het verstilde uitzicht van frisgroen gras, de vijvers, het donkergroene van de steile heuvels erachter vroeg ook om weinig woorden.
En ik zag Thom bezig, die hengels verhuurde aan mijn vader en aan zijn stiefvader, met hen mee liep.
‘Ik heb een website aangemaakt,’ zei ik.
Hans knikte.
‘Het bevalt jullie,’ zei Hans.
Ik knikte.
‘Twee ex-militairen…,’ ging hij verder en ik keek hem aan. Levendige ogen in een grauw gezicht met een baard van dagen.
Buiten, achter de stacaravan langs de beukenheg, hoorden we Xavian en Joachim lachen bij hun tentje.
‘En één echte,’ zei ik toen tegen Hans.
Hans knikte, en wist wie ik bedoelde.
‘Hij heeft geluk gehad…,’ zei Hans, ‘…een kogel en een scherf…’
Ik knikte. Joachim had geluk gehad.
‘En jij? Hoeveel geluk ga jij hebben?’, vroeg ik toen, omdat hij nooit iets losliet over zichzelf.
Xavian en Joachim hoorde ik schateren. Het galmde door de stilte van het dal.
‘Volgende week… dan zetten ze het mes erin… dan weet ik meer…,’ zei hij.
‘O…,’ zei ik, ‘…en eh… waar…? welk ziekenhuis?’
Hij glimlachte zowaar. Grinnikte zelfs. Oude Hans.
‘Ik houd niet van roze rozen aan mijn bed.’
Ik schoot in de lach. Hij wist het. Natuurlijk. Thom en ik, ex-militairen die de dienst ontvlucht waren, een jongemannenstel.
‘Ik ook niet,’ zei ik, ‘maar een gerookte forel?’
‘Gestoomd, of in folie,’ zei hij.
‘Met wat kruidenboter en een scheutje witte wijn.’
‘Zoiets…,’ bromde hij en stond op, ‘…nou jongen… ‘k ga maar e’s weer. Bedankt voor de koffie.’
‘Ja, is goed. Laat je wel weten waar je ligt?’
‘Voor die tijd ben ik nog vijf keer langs geweest.’
‘Je mag best e’s wat langer blijven.’
Hij knikte. Hans. En ik zag hem langzaam en wat moeilijk weglopen, hoorde hem zijn aftandse Japannertje starten, langzaam door het korte frisse gras wegrijden, hoorde een zingend grindsteentje onder zijn autoband wegspringen toen hij achter de dennenbos de steilte beklom, zijn camping verliet.
Shit.
*
Dat de veranda met de olie lamp, met twee vaste tafels links en rechts en de dubbele banken er voor en achter, zo’n aantrekkingskracht had. Natuurlijk. Iedereen kwam even langs, voor dit of dat.
Maar dat het oudere Brusselse Vlaams sprekende echtpaar met hun scharminkelhondje ’s avonds bleven hangen, samen met Thoms moeder en stiefvader, samen met mijn ouders, samen met Xavian en Joachim, samen met Thom en mij.
…een rustige campingavond, nu alle vissers waren vertrokken…
Thoms rustige stiefvader die een paar flessen wijn had meegenomen, de Brusselse vrouw met wat hartige Bourgondische lekkernijen, Joachim en Xavian die met dat hondje speelden wat steeds minder op een raar keffertje begon te lijken.
De Brusselse man, die iets losliet over een werkzaam leven, een ambtenaar vlakbij een reizend minister en de halve wereld afzwierf en daarom dit juist het aller prettigst vond, of diens Brussels vrouw die het had over hun enige zoon die in de US woonde met een vrouw en met een paar kleinkinderen die ze te weinig zag en genoot van haar hondje en het spelen ermee van Joachim en Xavian. Zulke simpele dingen… ook dat zij op tijd vertrokken, om de “familie” even alleen te laten…
Twee tafels. Vier banken. Vier stellen, vier paren onder een olielamp.
Mijn ouders, dat voelde ik, waren het meest onwennig met de situatie, toen de Brusselaars vertrokken waren.
‘Is het schoon of is het schoon,’ zei Joachim in de gevallen stilte met een brede grijns tegen mijn moeder, die een hand over haar wijnglas legde toen Thoms stiefvader de laatste fles verdeelde.
Ik schoot in de lach, voelde Thoms hand stiekem achter me langs, onder mijn trui en shirt, met een duim over mijn huid.
‘Nou ma…’, drong ik aan.
‘Zeker,’ zei ze wat preuts, want de ware en nu zichtbare waarheid viel haar natuurlijk wat rauw op het dak. Een Thom met een schouder achter me langs, die stiekem in mijn middel kneep.
‘De douche en wc hebben we zelf gemaakt,’ zei Joachim.
‘Je meent het,’ plaagde Xavian.
’t Ziet er goed uit…,’ zei mijn vader tegen Joachim, ‘…wij willen binnenkort ook nog wat verbouwd hebben…’
‘’k Heb eerst vakantie…,’ kaatste Joachim, ‘… maar daarna zijn jullie de eerste… ergens in november, of zo…’
Dat mijn vader in de lach schoot, dat ze zo amicaal leken na dat ene middagje dat Joachim bij hen was geweest.
Thoms stiefvader vond het allemaal gewoon, die stille en rustige man. Thoms moeder knipoogde, met die warme langzame glimlach.
En toen het ging over de blonde tweeling van Thoms zus, het meisje Vera en het jongetje Robbie, die morgen zouden komen, en over gevangen forellen, toen dropen Joachim en Xavian af, en hoorden we hen samen buitenom de douche ingaan, hen als in een verre verte nog plagerig lachen en schateren.
Zo’n avond. Gemurmel om niks. Met een warme hand van Thom onder m’n trui en shirt, een stille Thom die niks zei maar die genoot, voelde ik aan zijn hand…
Dat Thom nog de restanten van zo’n avond wilde afruimen…, Ik blies de olielamp uit.
Dat hij nog even in de houten leefkeuken zijn visboekhouding wilde afmaken…, ik deed er het licht uit en duwde hem tegen zijn Bluejeansbillen de stacaravan binnen.
‘Morgen, Thom…,’ zei ik, ‘…dit is Bourgondië…kom…’
‘Wil je niet douchen?’
‘Nee. Ik wil je zo… want je bent altijd fris…,’ zei ik.
‘Giles.’
‘Kom op, Thom.’
Ik trok de gordijntjes dicht van ons stacaravanboudoir. En daar stond hij. Mijn ThommyBlue. ’t Zal wel, dat liefde blind maakt, meende ik toen we ons uitkleedden.
‘Als alle avonden zo worden…,’ zei hij met zijn mooie langzame glimlach.
‘De avond nog niet afgelopen, hoor,’ zei ik.
‘Giles, je bent tipsy…’
Ik grinnikte.
‘Thom, als jij het zó zegt… tipsy! Nota bene… jij! Jij bent gewoon lekker teut!
Maar toen hij daar zo tegen de wand geleund stond, blootsvoets en met zijn jeans open geknoopt, zag ik zijn stijve overdwars in zijn slip eruit puilen. En die slip was bij de eikel drijfnat. Thoms was al die tijd al opgewonden geweest… en toen zag ik zijn donkere brede grijns, ondeugend en zwoel tegelijk…
In een ogenblik stuwde mijn bloed, knelde mijn lul in mijn slip, terwijl de jeans me op de enkels zakte.
En ik zag hij hoe met die geopende jeans, zijn slip onder z’n ballen haakte en z’n blonde lul opsprong, drijf nat en glanzend vuurrood, met slingerende slierten…
Hij trok me naar zich toe, hield mijn slip open, mijn stijve bevrijdend, en ik zag en voelde hoe hij onze beide eikels met één hand samenperste. Ik huiverde en kreunde, om zijn hand en zijn natte lul, zijn geile drift.
Hij gromde en beet in mijn hals, terwijl ik om zijn middel met mijn handen bij hem omlaag gleed achter in zijn open jeans en in slip, over zijn billen die begonnen te bewegen en rollen, zijn lul neukend over mijn samengeperste lul begon te glijden.
Met zijn andere hand duwde hij mijn slip omlaag, greep naar achteren, over mijn billen, duwde zijn vingers in mijn naad.
Ik trilde. Ik huiverde. Ik bewoog. Ik kronkelde met mijn onderlijf. Zijn vingers over mijn aars…
Ik drukte zijn jeans en slip omlaag, greep zijn neukende billen vast en trok ze open, perste mijn beide middelvingers tegen zijn aars. Hij kreunde, schokte, neukte zijn natte lul over mijn lul in zijn samenpersende hand, zijn vingers tegen mijn aars duwend. Het gierde door me heen terwijl we schokten en hijgden.
Ik had nog maar één verlangen.
Ik draaide me in zijn armen om, Ik pakte zijn drijfnatte lul en duwde die in mijn bilnaad, tegen mijn aars en zette druk en voelde zijn natte eikel die glad naar binnen plopte, waar ik stijf omheen kneep.
Hij schokte en kreunde, greep me vast bij mijn heupen en perste zich dieper naar binnen. Het gierde… ik trok mijn lijf als vanzelf hol naar achteren, greep over mijn schouder naar zijn hoofd, terwijl ik zijn handen op mijn heupen voelde, en hoe hij zich in me drong en me bedwong.
Hij hijgde. Ik hijgde. Ik verlangde, ik wilde… zoog zijn mond vast, drong mijn tong in zijn mond tegen zijn tong… snuivend, terwijl die handen om mijn heupen knepen, ik mij naar achteren kromde en hij begon te neuken. Zijn harde natte warmte glijdend, zijn snuiven, zijn hunkeren met de knijpende handen ons beiden doend bewegen… mijn aars, mijn hol… zijn lul er in, neukend, soppend van al dat vele voorgeil, lange halen die ik tegen stootte, harder en harder, ik zijn hoofd met één hand vast houdend om te zuigen en te tongen en mondgeilen, met mijn andere mijn lul begon af te trekken.
Het gierde door me heen, wilde passie en gedachteloos verlangend, hoe hij me telkens van binnen raakte, hoe ik wilde en hoe ik perste, hoe hij perste en kreunde en steunde en steeds harder beukend neukte, raggend, ik steeds harder naar achteren stootte, hij in mijn mond kreunde…
Ik voelde hoe hij verkrampte, hoe hij zich hortend en stotend leegspoot terwijl ik als een wilde geile bleef neuken in mijn hand, zijn dubbel drijfnatte lul voelde glijden en glijden…
Toen greep hij mijn ballen vast, mijn lul, zoog mijn mond vast, neukte nagenietend in me en hard tegelijk terwijl hij mijn ballen masseerde, mijn lul als een razende aftrok.
Ik kreunde. Hard, ik verkrampte nog… het trilde in me… toen liet ik het gaan, toen zag ik mezelf om dat hij ophield met zoenen, zag hoe hij met mee meekijkend, mijn vuurrode tot het uiterst getergde lul richtend, …een schokken nog…, toen schoot het uit me. Opgepropt en opgekropt, als kneep zijn hand om mijn ballen het allemaal uit me…
Toen? Toen leunde ik zwaar hijgend tegen hem aan, voelde nog zijn lul die amper verslapte, genietend nagleed in mijn hol, zijn hijgende borst tegen mijn schouders, zijn zoen in mijn hals…
‘Lief…,’ gromde hij, terwijl zijn natte lul uit me gleed, ‘…je maakt soms een beest in me wakker…’
‘Hmm, Thom,… laat dat “soms” nou e’s weg… als jij zo bent… ik ga je nog e’s door onze nieuwe matras neuken…’
‘Lekker… waar wacht je op…?’
‘Op een zo onverwacht moment… en zo tergend langzaam…dat je me kronkelend gaat smeken het af te maken…’
‘Gewoon uit pure geilheid?’
‘Tuurlijk. Ongenadig…,’ gromde ik en zei toen, ‘…en nou gaan we douchen.’
En als pubers met een handdoek om onze onderlijven, glipten we in het donker naar buiten, de kilte in, de nacht, renden over het gras en de tegels, openden de deur van de nieuwe douche, sloten die af en deden het lichtje aan.
Allemachtig. Onze vurige halfslappe lullen… Die gebronsde hengstige satyr met dat korte wat doorgeschoten asblonde haar, dat kettinkje… een beetje timide nu in die langzame bevredigde glimlach…
‘Binnenkort…,’zei ik, ‘…dan zul je merken dat ons boudoir aan alle kanten te klein is….’
‘Wie is hier nou de hengst…,’gromde hij, greep me vast, ‘…Giles…, gewoon ordinair geil en gelijk houden van…’
In bed kon ik het me nog steeds niet goed begrijpen… maar dat moest misschien ook niet… het ene moment die stoere overweldigende geweldenaar… en daarna zo lief en aanhankelijk tegen en over me in het bed, ons jongemannenboudoir…
Achter de gordijntjes en door het open raampje hoorden we Xavian en Joachim lachen in hun tentje bij de beuken haag, terwijl ik Thoms adem in mijn hals voelde, zijn blote slanke warme billen nu zo ontspannen in mijn handen, mijn aarsje nog zo heerlijk naschrijnde…
‘Godver, Giles… ze hebben hier toch niet aan het openraam…,’ bromde Thom.
Ik grinnikte.
‘Morgen doen we het andere raampje open, en deze dicht…’
Maar toen we de volgende ochtend vroeg wakker werden… Thom nog steeds zo warm tegen me, met dat langzame ontwaken, die grote en brede blauwe ogen als waren ze nog bij gisteravond, zijn mond…
Een knetterende vloek door dat zelfde openraampje naar binnen waaiend, vanuit het tentje bij de heg… een ruzie… een heftige woordenwisseling… en gemopper…
‘Of dat goed gaat met die twee…,’zei ik loom.
‘Laat ze lekker gaan, Giles… als het stuitert, dan stuitert het, dan doet even zeer… maar ze zijn jong…’
Even dacht ik Joachims eigen vertwijfeling om Xavian, gisterochtend, toen hij zo bijna bloot maar wel helemaal en voor het eerste tegen me aan was komen liggen, zoals Thom nu… maar dan zo totaal anders.
En ik vertelde het Thom, dat wat ik al verteld had, maar dan nu met Joachims twijfels om Xavian.
‘Misschien vinden ze het wel lekker om even ruzie te maken,’ zei hij.
‘Thom,’ zei ik bijna verontwaardigd, ‘als er één niet van zulke bonje houdt…’
‘Ja, je hebt gelijk… je broertje lijkt wel wat op je…’
‘Thom… toe…’
‘Daarom houd ik óók van jou, Giles… ik heb er zelf zo de pest aan… om mijn ex… en om mijn vader vroeger altijd… Kom we gaan opstaan…’
Maar ik maakte mijn middelvingernat en duwde die langzaam tussen zijn billen, tegen zijn aars, er iets naar binnen.
Hij kreunde, Thom.
‘Klotuh camping…, klotuh vissers…,’ bromde hij.
‘Vanavond dan maar…,’zei ik ondeugend glimlachend, ‘…dan ga je voor de bijl.’
‘Lekker… ik word nu al weer nat.’
‘Slet.’
© Wisse