BOES hoofdstuk 3

[Hans Bernard]

BOES Hoofdstuk 3



TOM.





Maandagmorgen.
Ik dwing mij ertoe om wat te eten voor ik naar het Conservatorium ga. Maandagmorgen vergadermorgen. En vandaag leerlingenbespreking op de agenda. Oh jongens, dan wordt het zo langzamerhand ook weer tijd voor een leerlingenoptreden. Een hoop regelwerk en een flinke organisatie staat ons te wachten. Ik zie daar steeds wel wat tegen op. Echter de praktijk heeft me geleerd dat het al die moeite waard is. Het optreden van de leerlingen is één groot feest en tot nu toe altijd erg geslaagd.


Het regent als ik ’s maandags naar het Conservatorium rijd. De vakantie is voorbij en het gewone dagelijkse leventje begint weer. Vanmorgen eerst vergadering met de vakcollega’s, zoals iedere maandagmorgen. Deze keer is de leerlingenbespreking. Nadat ik een plaatsje voor mijn auto heb gevonden, loop ik snel naar de vergaderkamer. Gelukkig, ik ben niet de laatste. Naast Tom de Rechte is nog een stoel vrij. Ik had het slechter kunnen treffen. Een dergelijk vergadering duurt gewoonlijk eindeloos en een aardige collega naast je waarmee je af en toe wat kunt praten en lachen, maakt de lange zit een stuk aangenamer. En Tom is een geschikte kerel. Rond half tien is iedereen aanwezig. We beginnen met koffie of thee.

Onze hoofddocent tikt op de tafel, verklaart de vergadering voor geopend. Ik kijk rond en kan aan de gebruinde gezichten zien, wie in deze week herfstvakantie de Nederlandse grenzen achter zich gelaten heeft. Zo ook Joep van den Ancker, collega en kennis. Die is beslist niet alleen in zijn gezicht bruin. Als fanatieke naaktloper, zal hij zich in Tunesië wel helemaal aan de zon tegoed hebben gedaan. Straks in de pauze maar eens informeren, hoe zijn vakantie is geweest en of hij nog mooie meiden tegen is gekomen. Ja, Joep is een echte versierder en mooie meiden zijn ‘niet veilig’ voor hem.

“Jon, wat is jouw mening over Maarten?”
Ik schrik op uit mijn gepeins en probeer mijn gedachten op een rij te krijgen.
“Euhhh, ja, wat zal ik zeggen. Maarten heeft een prachtige basstem, komt met enig oefenen tot ongekende laagte maar mist de gedrevenheid. Ik voel nooit passie doorklinken in zijn zingen. Misschien heeft hij het wel te gemakkelijk, hoeft hij zich niet echt in te spannen om goede resultaten te behalen. Dus doet hij er ook te weinig voor. Resultaat: vlak gezongen liederen en drijven op zijn routine.
Nu ik weer weet waar we zijn in de leerlingenlijst, voel ik me zekerder en geef uitgebreid commentaar op de leerling, die besproken wordt. Een schop met zijn schoen onder de tafel, tegen mijn voet, is Tom zijn manier om te zorgen dat ik niet te lang aan het woord ben. Ik rond dan ook onmiddellijk mijn verslag af.

Met Maarten zijn we net klaar als de bel voor de pauze klinkt. Bijna iedereen slaakt een zucht van verlichting. Overal worden stoelen teruggeschoven en de groep verlaat al pratend het lokaal op weg naar de docentenkamer. Om me heen vang ik flarden op van vakantieverhalen. Onder de pauze lukt het me Joep te pakken te krijgen, die me verslag doet van zijn avontuurtjes, versierd met smeuïge details. Hij heeft de bloemetjes aardig buiten gezet en menig hart beroerd. De bel voor het einde van de pauze, brengt ons terug in de vergadering, die uiteindelijk rond twaalf uur klaar is. Mijn leerlingen hebben het er allemaal redelijk tot goed afgebracht. Ik kan tevreden zijn.

In de middagpauze loop ik met Tine, vrouwelijke collega, even de stad in voor een broodje. Het is gelukkig opgehouden met regenen en een waterig zonnetje lijkt een belofte voor beter weer. Tine is erg stil vandaag. Ik begrijp ook wel waarom. Drie van haar acht leerlingen hebben beneden de maat gepresteerd. En zoiets trek je je altijd persoonlijk aan. Ik probeer haar op te vrolijken, maar mijn pogingen zijn tevergeefs. Ik heb ook niet echt iets leuks te vertellen omdat een weekje werken en opruimen in huis nu niet bepaald uitnodigt tot verrassende, sprankelende verhalen, waar je ook nog eens om kunt lachen.

Weer op school, zoek ik mijn spullen bij elkaar en loop naar mijn leslokaal. Ik krijg vanmiddag nog drie leerlingen, die komen zingen. Dat is drie maal drie kwartier.

Iris is de eerste. Een aardige meid, groot, zwart lang haar en een paar prachtige ogen. Om over haar stem nog maar te zwijgen. Zij gaat het nog ver schoppen. We beginnen met inzingoefeningen om de stem los te maken.
Op diverse hoogtes zingt zij: “Neem oom en non en nima mee.” Het gaat hier niet om de betekenis maar om het oefenen van de resonantie bij de neusklanken. Na de inzingoefeningen volgen de ingestudeerde liederen. Ik neem plaats achter de vleugel om haar te begeleiden. Werkelijk wonderschoon worden de werken door haar gezongen. De tijd vliegt. Ik zie dat de volgende al op de gang staat te wachten. We stoppen en Iris vertrekt.

Lisette komt binnen, een sopraan met een hoogte, die niet vaak gehaald wordt. Ook met Lisette is het fijn werken. Het meisje heeft altijd haar opdrachten op tijd af en kent haar liederen uit het hoofd. Ze is een ijverige studente. Haar liederen zijn behoorlijk pittig en ik heb mijn handen vol aan de begeleiding.

Frank is de laatste van deze middag. Een heldere tenor met een krachtig hoog stemgeluid. Niet alleen een leerling om met plezier naar te luisteren maar ook een jongen om met plezier naar te kijken. Frank mag er zijn. Hij zou zo als model kunnen meelopen in de modeshows, waar ik met Matt soms naar toe ga. Ik haal me geen gekke dingen in het hoofd. Hoe knap en aantrekkelijk Frank ook is, hij blijft een leerling, dus verboden terrein. Bovendien heeft hij een vriendin, de bekende violiste Famke Hansen, die vorig jaar cum laude afstudeerde en nu overal concerten geeft.
Ik geniet op zo’n middag met volle teugen van de lessen. Het zijn dan ook drie voortreffelijke studenten.

Als ik klaar ben en mijn tas heb ingepakt, overweeg ik wat ik zal doen. Omdat ik toch niets bijzonders te doen heb, drink ik nog een kop koffie in de docenten kamer tijdens de theepauze. Ik kom naast Tom terecht en kan hem nu ook naar zijn vakantie vragen. Vanmorgen, toen ik in de vergadering naast hem zat, is daar niets van gekomen. We hebben niet zoveel contact, hij is pas een paar maanden hier werkzaam. Ik weet dat hij ook alleen woont maar daar houdt mijn kennis wel mee op. Als ik hem vraag hoe zijn vakantie geweest is, kijkt hij mij een ogenblik nadenkend aan. Dan zegt hij volkomen onverwacht:
“ik heb eigenlijk geen zin om hier te blijven hangen. Ik wil je graag uitnodigen om bij mij thuis wat te drinken, als jij tijd hebt en er ook wat voor voelt om met mij mee te gaan. Ik woon hier nu een paar maanden en het wordt tijd dat ik wat aan
mijn sociale contacten werk. Want anders vereenzaam ik nog,” en hij knipoogt.
Ik ben nogal verbaasd om zijn openheid en rechtstreekse benadering. Zo ken ik Tom niet. Op zich voel ik er wel voor om met hem mee te gaan, uiteindelijk zit er thuis ook niemand op mij te wachten.

Dus rijd ik achter hem aan naar Zuid, waar hij een flat gehuurd heeft. Een mooi, ruim appartement blijkt, als ik er binnen stap.
“Nog koffie of meteen maar iets fris of een pilsje, Jon?”
“Doe maar een pilsje, eentje mag wel,”zeg ik.
Tom verdwijnt naar de keuken en ik kijk nieuwsgierig om me heen. Een moderne strakke inrichting met als blikvanger de glanzend zwarte vleugel. Een enkel zeer kleurrijk olieverfschilderij siert de muur. Opvallend is dat er alleen mannen op staan en er geen enkele vrouw op voorkomt. Het valt mij meteen op.
Met twee pilsjes in zijn ene, en wat nootjes in zijn andere hand komt Tom de kamer weer in.
“Mooi appartement Tom. En wat een geweldige vleugel. Speel je veel?”
Tom knikt. “Zoals je weet hebben wij zangpedagogen, piano als bijvak. Maar ik heb piano ook als hoofdvak gedaan. Ik speel veel want ik begeleid nogal eens optredens van diverse zangers, als zij een concert geven.”
Ik zit in de bank en Tom nestelt zich in de andere hoek van de bank.
“Maar” begint hij, “je vroeg me naar mijn vakantie. Er is eigenlijk weinig te vertellen. Punt één zat ik wat krap bij kas vanwege de verhuizing. Punt twee was er nog zoveel te doen en had ik mijn handen vol aan schilderen, vloerbedekking leggen op de logeerkamer etc., dat ik besloot om daar mijn vakantie voor te gebruiken. Dus ben ik gauw uitgepraat, Jon.”
Ik schiet in de lach en Tom kijkt mij verwonderd aan.
“Je mag me een hand geven, Tom, met mij is het net zo gegaan. Ik was ook nog niet klaar in mijn huis en heb eveneens de vakantie besteed aan het afwerken van wat is blijven liggen.”
“Het is niet waar, dat is ook toevallig.”Tom lacht nu hartelijk mee en ik zie dat hij een mooi regelmatig gebit heeft. Het ijs is gebroken, we praten honderduit en voor we er erg in hebben is het zes uur. We spreken af dat Tom gauw eens bij mij komt kijken.
“Tom bedankt voor de gezelligheid, ik zie je snel een keer bij mij. Tot morgen.”
En weg ben ik, naar de lift. Beneden, als ik naar mijn auto loop, kijk ik omhoog en zie dat Tom op het balkon staat en naar me zwaait. Een leuke kerel, denk ik bij mezelf. Ik start en rij kalm het parkeerterrein af.

Als ik ’s avonds bij de televisie zit, dwalen mijn gedachten af naar Tom. Wat een aardige vent en wat ziet hij er ook nog eens goed uit. Die blonde krullen geven hem een vrolijk aanzien. Zijn gave gebit en zijn blauwgroene ogen maken van hem een bijzondere persoon met een goedverzorgd uiterlijk. Ook moet ik denken aan ons gesprek. Ik heb nauwkeurig geluisterd maar zo te horen spelen alleen mannen een rol in zijn leven. Ik heb hem tenminste niet een keer over vrouwen gehoord of het moeten zijn moeder en zijn zus zijn. Voor die twee belangrijke vrouwen in zijn leven kwam hij woorden tekort. Hij is gek op ze, zeker na de dood van zijn vader.
Maar over een speciale of vaste vriendin heb ik niets gehoord. Dus denkt een ‘slecht’ mens al gauw dat hij op vriendjes valt. Dat denk ik dus stiekem ook. Laat mijn fantasie maar niet op hol slaan. Het lijkt er bijna op dat ik in iedere aantrekkelijke jongeman een vaste vriend in spé zie.

Een ding weet ik zeker, we zullen het samen goed kunnen vinden. Tom heeft me gevraagd of we een keer samen een avondje uit kunnen. We hebben inderdaad nogal veel dezelfde interesses. Van het een kwam het ander. Al gauw waren we het eens over het samen nemen van een abonnement van de schouwburg. Op voorstel van Tom kijken we of er misschien nog meer collega’s zijn, die dat ook willen. Voor de onderlinge relatie op het conservatorium kan zoiets alleen maar positief werken.

Daarnaast realiseer ik me ook, dat ik sinds ik verhuisd ben, ik veelal ’s avonds thuis ben en dat ik ook niet zo’n grote kennissenkring meer heb. En dan bedoel ik mensen, die spontaan zomaar onverwachts eens voor een uurtje komen binnenvallen. Vroeger kwam mijn familie nogal eens binnenwaaien. Heel gezellig. Ik bijt op mijn lip. Ik besef dat ik hen echt mis. En natuurlijk Jeanne wipt regel-matig binnen. Maar dat is meestal voor een oppervlakkig praatje. Een goed gesprek komt er dan niet van.
Ja, ik ben blij met het contact dat nu gelegd is met Tom de Rechte. Ik pak mijn afstandsbediening en zap wat rond. Er is niets dat me nog interesseert. Dus besluit ik lekkere muziek op te zetten en een uurtje achter de pc te gaan zitten. Ik heb enkele nieuwe chat contacten sinds een paar dagen, dus maar eens kijken of er iemand online is. Toch ook Tom een keer vragen of hij via Msn chat. Als ik verbinding heb zie ik dat Benno online is.
Het is twee uur in de nacht als ik mijn bed opzoek.




2009 © Hans Bernard