File X-007 (deel 13 / the real romance of Giles and Thom)
Toen ik onze cabine kwam stond Thom er al onder de douche, hoorde ik. Ik sloot
de cabinedeur af. Het was er lekker, de airco stond niet in de laagste stand.
Door de kier van de douchedeur keek naar mij blote asblonde vriend, mijn maatje.
Even kon ik het niet geloven, zoals het in het begin zo ongelooflijk had geleken, die
eerste week, en nu weer na de langzame hereniging en al die emoties.
Hij glimlachte, langzaam en stil. En ik kleedde me uit, kwam bij hem staan, liet
me door hem inzepen.
Warm water, het vuil en zweet wegspoelend, warme handen, een warme zoen in
mijn hals.
‘Mmm, Thom,’ fluisterde ik en legde mijn armen over zijn schouders, streelde met
mijn vingers in zijn natte asblonde haar, masseerde zijn hoofd, langzaam.
‘Lief,’ fluisterde hij en trok me met zijn handen op mijn middel tegen hem aan,
warm en glad, vertrouwelijk.
We waren er beiden bijna verlegen onder.
‘Mijn oude Giles weer?’ vroeg hij zacht, die anders altijd zo stoere Thom, buiten
de cabine. Dit, zoals hij nu was, zoals hij keek en zacht praatte, dat was voor mij.
Dat was voor ons samen…
Ik knikte, getroffen.
‘Meer,’ fluisterde ik, ‘veel meer dan dat.’
‘Langzaam?’ vroeg hij met z’n geroerde mooie natte glimlach.
Langzaam opbouwen, begreep ik. Niet weer zo snel, zoals toen, anderhalve maand
geleden.
‘We kunnen het proberen,’ fluisterde ik, want ik voelde niet alleen mijn eigen lul
tussen ons in groeien.
‘Je bent ondeugend,’ grinnikte hij terwijl zijn handen plagend en glad over mijn
billen gleden.
‘Als pubers, zei je toch vanochtend?’, glimlachte ik.
Hij deed de douchekraan uit, terwijl we nog glad waren van de zeep, terwijl we
warm tegen elkaar stonden, ik met mijn armen nog steeds over zijn schouder en
mijn vingers in zijn dikke korte asblonde haar, hij met zijn beide handen op mijn
billen.
Stille natte ontroering, zag ik, voelde ik, bij hem en bij mij, die onze glimlach
veranderde. In zijn brede grote blauwe langzame blik gevangen, hij in de mijne
terwijl onze lullen zomaar spontaan tussen ons verharden, tussen onze natte en
warme buiken.
Dat golvende warm door me heen, zonder nog een enkel pijntje, zonder de druk
van een enkel steentje, omdat ik nu een zo vrijelijk vertrouwen voelde.
Zijn geroerdheid, die mij beroerde.
‘Thom?’, fluisterde ik.
Hij boog zich naar me toe, zoog mijn bovenlip vast, ik zijn onderlip. Even maar,
om dat intieme warme te voelen en te proeven, om dan weer in elkaars ogen
gevangen te worden, elkaars warme golven te zien en voelen.
‘Wat gebeurd er nu, Giles?’, fluisterde hij.
Zoveel stille gevoelige ontroering bij zo’n stoere…
Wat?
Dat mijn huid gloeide?
Zomaar?
Dat ik verdronk, gelijk met hem?
Dat we niet hoefden aan te zetten om te bewegen?
Dat alleen het wegzinken in elkaars blik de subtielste intimiteit was, die ik ooit had
beleefd?
Dat de geilheid plaatsmaakte… voor wat… voor meer?
‘Giles?’ zag ik zijn lippen fluisteren, zag ik in zijn donkere verwijdende pupillen in
dat grote blauwe spreken…
Vaag voelde ik hoe mijn hele lijf tintelde, mijn huid, als achtergrond van iets… als
een bewegende huivering die het niet leek, misschien toch was…
Zijn ogen… zijn ontroering… onze warmte… onze stilte…
‘Verdorie… Giles?’, fluisterde hij.
En ik voelde het. Wat hij wilde gaan zeggen, omdat het mij net zo overkwam, in dat
stille ontspannen ampere en vanzelf gaande bewegen en schuren in een langzaam
deinen dat vanzelf ging, dat warme verdrinken van een intieme eenheid…
‘Ik kom zo, lief,’ zeiden de lippen, zeiden de ogen, de grote pupillen.
Ik knikte. Ik kon niks zeggen, maar voelde het komen. Zomaar. Zonder enige
inspanning en kracht en daad. Zomaar, zonder te persen en te schokken, alleen
een licht en schurend bewegen. Zomaar, vanuit mijn hele lijf werd het opgestuwd.
Na dagen…
Het liep zomaar uit me, en ik voelde het, dat het hem ook overkwam. Zomaar,
klaarkomen in een oerstilte, in een zo intieme ontroerende eenheid…
Alleen een licht huiveren, beide, terwijl het uit me golfde en tussen ons wegzakte,
het zich met zijn zaad vermengde, en we ons orgasme in elkaars ogen beleefden.
Ook die lange stilte erna, waarbij onze lullen verslapten en warm tussen ons klemden.
Een diepe zucht van Thom, van ontroerd geluk. Mijn geluk…
Toen?
Toen konden we het beide niet verdragen. Elkaar aanzien, die ontroering, dat
verbaasde bijna, omdat Thom in mij zat en ik in hem. Het was zoveel te veel,
dat we onze hoofden in elkaars hals begroeven, onze armen om elkaars lijf legden,
de stille warmte van ademen, van een huid, van… alles.
‘Giles?’, fluisterde hij in mijn oor.
‘Ik weet het ook niet Thom…,’ fluisterde ik in zijn hals terwijl ik me aan hem
vastklemde, ‘…je zit helemaal in me’
Ik voelde zijn hoofd knikken terwijl ik zijn armen om me voelde klemmen. Als
een poging… een angst het te verliezen… als…
Lange warme stilte…
tijdloos en eindeloos…
in een zo’n bijzonder intieme…
‘Pff, Giles…,’ fluisterde Thom in mijn hals, ‘…liefde zonder pijn? Giles?’
Ik knikte.
Dat was het.
Dat was het ook… meer dan dat…
‘Zal ik de kraan aanzetten?’
Ik knikte. We kwamen langzaam van elkaar los, als uit een verkleving, glimlachend
tegen elkaar, om iets… om veel meer dan een bevrediging.
‘Pubers?’ grinnikte Thom toen het lauwe water onze opgedroogde zeep begon af te spoelen.
We moesten wel even stoeien.
Het was te veel. Het was niet om over te praten, niet voor ons…
Zo’n raar geluk.. het moest ergens een uitweg hebben.
Lacherig en elkaar aanstotend droogde we ons af, toen er op de deur werd geklopt.
Grinnikend en nog halfnat en haastig schoten we onze short aan, en terwijl Thom
het douchje uitdroogde opende ik de deur…
Daar stond de Luit op de gang. In een outfit die ik niet van hem gewoon was buiten
zijn eigen container. Op slippers, in een korte camouflagebroek, een hemdje. En ook
zijn bijna schuldig timide houding was niks voor hem.
‘Hei,’ zei ik verbaasd.
‘Endo, ik moet even bij een paar gelijkgestemden zijn,’ glimlachte hij.
Zoals hij het zei. Ik schoot er bijna van in de lach.
‘Hei Luit, kom d’r in. We wilden net aan de koffie,’ hoorde ik Thom vanuit het douchje
roepen.
‘Nou…’, zei ik en hield de deur breeduit voor de Luit open, ‘…je hoort het. Je bent
welkom…’ terwijl ik aan Thoms plannen voor onze avond dacht. Of juist het ontbreken
ervan. Even helemaal niks, had hij gezegd. En dat terwijl de zo bijzonder bevredigde
liefde van daarnet nog in me nagloeide.
‘Komt het gelegen?’, vroeg de Luit.
‘Kom op,’ grinnikte ik, want hij zag, zo vermoedde ik, dat ik me nog in een andere
sferen bevond.
‘Ik eh… die Witte duivel is een bezoeking…’, zei de Luit, toen ik de deur achter
hem sloot.
Thom schoot in de lach, onderwijl de waterkoker aanzettend. De Luit ging over
mijn bed hangen, ik een stoeltje bijtrok.
‘…Joachim was net bij me.. Wat die ineens mankeert. Eerst vanochtend al. Dat
‘ie zo aan me hing. En nu net weer… hij is nog een graatje erger dan jij…’ zei de
Luit tegen me, ‘…dan denk je jaren lang dat je de enige bent met die vreemde
gevoelens en je verdringt het… totdat die Johan ineens File X-007 in de voorbereiding
op tafel gooit, dat je de hakken in de wal zet… om uiteindelijk hier een liefde te
zien opbloeien, … en je aan jezelf moet bekennen dat je hetzelfde voelt… al een hele
tijd, en in die verkrampte frustratie tot de conclusie moet komen dat je gevoelens
hebt voor de verkeerde…’
Ik was verbaasd om de woordenstroom van mijn Luit. Even keek ik naar Thom,
maar die glimlachte alleen maar zijn langzame ontspannen glimlach.
‘… en wat denk je? Heeft die Witte duivel vannacht wat opgevangen…? aangevoeld…?
Vindt ‘ie je opeens zo interessant dat ‘ie straks bij je wil blijven slapen… Hier! In
deze wereld…!’
‘Je hebt het nu over jezelf en over Joachim, Luit?’, glimlachte Thom rustig en
langzaam, schonk het water op in de mokken, gaf ons de dampende koffie.
‘Hè? Ja. Tuurlijk.’
‘Misschien kunnen jullie elkaar nog wat leren,’ zei Thom laconiek terwijl ‘ie aan
de andere kant van het tafeltje ging zitten.
En ik zag de Luit na z’n verwarde woordenstroom en in die voor hem vreemde
toestand bij z’n positieven komen. Hij viel stil en keek van mij naar Thom,
hangend over mijn bed met de hete koffie in de ene hand.
‘Nou zeg,’ zei hij toen, verbluft en overdonderd om de ontnuchterende Thom.
Glimlachend en van de koffie nippend gaf ik de Luit met mijn voet een duw
tegen z’n knie. Hij keek nog even naar me, zuchtte toen een diepe zucht.
‘’t Is idioot, toch?’ vroeg hij toen langzaam en rustig.
‘Och,’ zei Thom, de laptop openend, ‘je moet ergens beginnen, Luit.’
Ik schoot in de lach.
En de Luit zuchtte, begon wegdromend aan z’n koffie.
‘Aan jullie heb ik ook niks,’ bromde hij nog.
Ik hoorde Thom typen, keek naar hem, mijn asblonde maatje, zag z’n langzame
glimlach met een twinkeling in die brede blauwe ogen.
‘Schat…’, zei hij toen opeens tegen me, ‘…ik heb mijn moeder aan de lijn. Zal
ik haar vragen of ze ons huwelijk wil gaan regelen?’
Heerlijk rauwe en subtiele ontnuchtering tegelijk. Ik vlamde. Wat hield ik van
hem, Thom.
De Luit schoot er van in de lach. Eindelijk. Terwijl Thom zacht grinnikend aan
het typen sloeg met z’n moeder.
‘Endo?’, vroeg de Luit me, ‘wat is dat toch met Joachim. Jij kent hem beter….’
Joachim, dacht ik.
‘Joachim?’, zei ik, ‘Joachim is zoekend, denk ik…. die branieschopper… in ieder
geval zoekt hij naar warmte en vriendschap… naar genegenheid… en misschien wel
veel meer,’ voegde ik er geheimzinnig aan toe.
‘Hij is tien jaar jonger dan ik,’ zei de Luit bijna verontwaardigd.
‘Nou en? Hij heeft al met een jongen staan vrijen, en dat was hem niet tegen
gevallen…,’ glimlachte ik en duwde plagend nog een keer met mijn voet tegen
zijn knie, ‘…’k weet niet hoever jij bent?’
Want ergens voelde ik dat zijn vlinders voor mij sinds vannacht definitief waren
uitgevlogen. Een gefrustreerde verkramping, zo had hij het zelf net genoemd.
‘En hij is een ondergeschikte. Niet zoals als jullie, gelijkwaardige collega’s.’
‘Joachim is mijn ondergeschikte…,’ grinnikte ik, ‘…en niet de jouwe.’
Het sloeg nergens op, wist ik.
‘Waar is Joachim nu?’ vroeg ik omdat hij bleef zwijgen.
‘Die? Die heb ik weggestuurd…,’ bromde hij en keek zo vertwijfeld over zijn mok,
dat ik mijn lach om de humorvolle situatie binnenhield. Hij was er echt mee aan,
begreep ik. Mijn Luit, die iedere situatie het hoofd kon bieden, maar hier min of
meer naar toe was gevlucht, Joachim was ontvlucht.
‘Hé Chandro…’, zei ik geraakt, ‘… ga gewoon bij hem liggen. Hij is ontwapenend
lief. Echt. Gewoon voor één nachtje. Zeg hem dat.’
‘Ik ben niet van steen!’
‘Nee, dat weet ik,’ grinnikte ik, ‘maar ik ken ook je zelfbeheersing.’
Hij zuchtte diep en zweeg, staarde voor zich uit, mijn Luit.
‘Breng ik jullie morgenochtend koffie op bed,’ grijnsde ik.
‘Nou, dan moet je wel heel vroeg zijn…’, bromde hij, ‘…want ik moet morgen met
de Overste naar het Brigadehoofdkwartier aan De Haven. Voor een gesprek met
de kolonel.’
‘Wie weet hoe lekker ontspannen je dan bent,’ glimlachte ik, nog e’s plagend
tegen zijn knie duwend.
Hij zuchtte nog e’s.
‘Hé Chandro. Kom op. Joachim wil het zelf. Hij heeft je nodig. En jij hebt het
ook nodig.’
Toen stond hij op en zette de lege mok naast mijn gesloten laptop.
‘Vijf uur morgenochtend koffie, één mok, want ik slaap alleen,’ zei hij grinnikend.
‘Shit,’ zei ik, stond op en wilde de cabinedeur achter hem afsluiten, riep toen nog:
‘Hé, wat moeten jullie morgen bij de overste?’
‘O dat? Ons leiderschap staat ter discussie. Dat van de overste omdat hij mij
niet in de hand hield. En ik om sergeant Johan.’
Ik sloot de deur, draaide me om.
Thom grinnikte, zat nog te chatten met z’n moeder, zag ik toen ik achter hem
kwam staan. Ik knielde, bukte me achter hem, sloeg een arm om zijn schouder,
legde mijn kin op de andere. En ik zag haar, die vrouw, met diezelfde langzame
glimlach, met een lichte ontroering, zag ik toen ik in beeld verscheen.
> Schoonzoon? <, typte ze.
Ik knikte, met de kin op Thoms schouder, kneep in zijn andere schouder.
‘Ze gaat zo janken…,’ zei Thom zacht,’…let maar e’s op.’
‘Thom, toe…’, fluisterde ik, als kon ze het horen.
Opeens draaide hij zijn hoofd naar me toe en gaf me een lange zoen op de mond,
vol in het beeld van z’n moeder.
> Mijn maatje, ma. <, typte hij toen.
Ze knikte.
> Kun je voor ons niet ergens een huis opscharrelen? Voor over een maandje. <,
typte Thom.
Ze zwaaide nog even en sloot toen de verbinding.
En ik schoof mijn handen voor zijn borst en zijn holle buik langs zoende hem in zijn
hals, knabbelde aan het zilveren kettinkje.
‘Morgen vroeg. Vijf uur. Dan moet ik een volwassen puber van koffie voorzien,’
fluisterde ik, zuchtend in zijn hals ademend.
Hij grinnikte, langzaam en zacht, diep. Ik voelde het onder mijn handen vibreren
en bewegen.
‘Dan moeten we maar op tijd naar bed,’ zei hij, z’n hoofd bijdraaiend. Ik voelde
zijn zoen op mijn voorhoofd, voelde z’n holle buik bewegen, warm en makkelijk,
onder mijn hand.
De laptop piepte.
“Xavian meldt zich”
We zuchtten beide. Xavian. De studievriend van Thoms stiefbroer. Xavian die
gekeurd was en commando wilde worden.
Thom sloot de verbinding af. Even geen Xavian.
En ik schoof mijn hand over zijn holle buik omlaag, zijn short binnen. Ik voelde
zijn ontspannen viriele penis, drukte de huid wat naar achteren, sloot er mijn
hand om en voelde het warme vlees langzaam alweer groeien, voelde hoe hij
even trilde in zijn lijf, zag hoe hij naar mij bijdraaide, proefde zijn lange zoen,
zacht en langzaam zuigend bewegend, merkte hoe genietend hij in mijn mond
kreunde toen ik mijn hand even bewoog, toen ik mijn hand losmaakte en terugtrok
uit zijn short.
‘Ik ben zo gelukkig, Giles…’, zei hij.
Pubers, verliefde ontdekkers, ondekkende verliefden. Hij trok me overeind.
Ik klom schrijlings bij hem op schoot, omdat hij me er naar toe loodste.
‘…weet je…?’ vervolgde hij, ‘…dit werk past ons niet meer… toch? Als we nou e’s
overplaatsing gaan aanvragen… als instructeurs bij een opleiding of zo iets… geen
langdurige oefeningen meer… geen missies… gewoon ’s avonds lekker thuis…’
Warme handen op mijn middel, warme ogen… die stoere…
‘…wat vind jij?’ vroeg hij.
Ik knikte. Ik had daar nog niet over nagedacht. Thom was al veel verder. Maar hij
maakte me met de minuut gelukkiger.
‘Ja,’ zei ik.
‘Wat zijn we gek, hè?’, grinnikte hij.
‘Ook,’ zei ik.
‘Zullen we dat doen?’
‘Ja…,’ glimlachte ik.
‘We kunnen er toch over nadenken?’, vroeg hij naar me opkijkend
‘…tuurlijk.’
‘Wat heb je?’ vroeg hij.
‘Niks. Ik geniet.’
‘Ga ik weer te snel?’
‘Nee, echt niet,’ antwoordde ik.
‘Zit je nog over de Luit in? Omdat ‘ie morgen bij de kolonel moet opdraven?’
‘Nee. Dat komt wel goed, denk ik…. Ik begrijp het alleen niet. Als je zo gelukkig bent,
dat er dan mensen zijn die…’
‘Johan? Zit die je nog dwars? Morgen, Giles. Morgen gaan we samen naar hem toe.
Echt. Ik ga nog wel wat uitbroeden waar hij van achterover valt.’
‘Dat doet ‘ie sowieso wel,’ glimlachte ik, ‘als blijkt dat we meer zijn dan roommates.’
Hij glimlachte, ik zag een ondeugende fonkeling.
‘Hé, geef me e’s een zoen?’, vroeg hij.
Zittend op zijn schoot, boog ik me naar hem over, zoende hem. Langzaam,
ontspannen en proevend weer in hem opgaand, samenvoegend, verkennend één
wordend.
‘Giles. Ik ben echt gelukkig… ’t is zo volledig….en ’t voelt zo goed…’ fluisterde hij,
‘… zie je er tegenop om te gaan samenwonen?’
Ik schudde mijn hoofd, zoende hem nog een keer, voorover leunend op zijn
schouders, zijn korte dikke asblonde haar strelend, zijn stille handen warm
op mijn middel.
‘Nee,’ zei ik, ‘’k zou het verschrikkelijk vinden als we het niet zouden doen…
Stel je voor…’
Hij glimlacht, langzaam en knikte, naar mij opkijkend, met zijn duimen mijn
middel even strelend, genietend.
‘We kunnen van hieruit de dingen alvast gaan regelen, toch?’, vroeg hij.
Ik knikte.
‘En we kunnen zolang altijd nog in mijn flatje,’ zei ik.
‘Hmm, ’k kan niet wachten… die gevangenis hier… hé Giles? Vindt je het erg
dat ik zo… nou ja…elke keer naar je verlang… zo lijfelijk ben?’
‘Thom toe, twijfel niet zo…’k vindt het heerlijk… ‘k wil wel in je kruipen…’
‘Gek…’ glimlachte hij, ‘…zie er tegen op om voor je omgeving uit de kast te komen?’
‘Nee. Met jou niet. Jij?’
‘Nee. Ik sleep je overal mee naar toe. Iedereen moet het weten…,’ zei hij en
vervolgde, ‘…hé. Giles. Komt onze Luit nu ook pas uit de kast? Is ‘ie echt zo groen?’
‘’k Denk het wel.’
Thom grinnikte en ik zag in de langzame glimlach weer een ondeugende fonkeling
ontstaan.
‘Zullen we hem een handje helpen?’, stelde hij voor
‘Hè?’
‘Die barjongen Mauce… zullen we die een mailtje sturen dat de Luit morgen op
het hoofdkwartier moet zijn…’
‘Thom, alsjeblieft,’ gromde ik, ‘Luit Chandro zoekt het maar lekker zelf uit…
Het enige wat wij nog gaan doen is ons geheim met Johan delen… we maken
hem deelgenoot met een zwijgplicht… alleen Ruud en Joachim en de Luit weten het…’
‘Zou Winst’n niet gepraat hebben?’
‘Nuh,’ zei ik.
‘Want ik verdom het om hier nog al die weken te zitten, zonder samen met jou
te kunnen zijn. Dan houd ik nog liever m’n mond.’
‘Thommy…’ zei ik langzaam en plagend, ‘…je wou Johan toch scheren, zei je?’
‘Ja, je hebt gelijk… we gaan het heel spannend aanpakken…’
Toen ontspon er zich een gedachte in mij… om alles wat we de laatste tijd samen
hadden meegemaakt…. Alles.
‘Weet je…,’ zei ik, nog steeds zo op zijn schoot zittend, ‘…als je zo jong bent,
als je achttien bent, dan lijkt het dat je alles kunt overzien… de toekomst is één
grote verwachting, één grote uitdaging… Maar als ik toen eerlijk voor mezelf
was geweest, zoals Xavian dat nu is, en ik toen geweten wat ik nu weet…
Onze eerste verliefde dagen…’ vervolgde ik dromerig vooroverhangend, met
zijn asblonde hoofd in mijn handen, ‘…toen hadden we ook al zoiets van: we
moeten wat anders…Behalve toen die vliegende rit door De Stad naar het ziekenhuis
en die Amerikaanse raid op het dorp wat voor ons met een sisser is afgelopen…
maar dat was meer om de spanning, want wat er hier in De Stad werkelijk gebeurd…
niet alleen wij horen hier niet in dit land… eigenlijk horen wijzelf hier niet meer…
je zit in een maalstroom, je moet mee, je doet mee… soms is het leuk, soms saai,
maar als je er goed over nadenkt…
Waarom stappen we er niet helemaal uit en gaan echt wat anders doen… een
nieuwe uitdaging zoeken, samen… waar we gewoon onszelf kunnen zijn… niet
langer zo’n gevangenis zoals jij het zelf net noemde…’
Die langzame verbredende glimlach, die brede grote blauwe ogen naar me opkijkend.
‘…als we nu morgen, terwijl de Luit en de Overste bij de Kolonel zitten, onze
sergeant Johan e’s flink onder druk zetten… Kijk! Toegeven zal hij nooit… maar
als wij zeggen dat wij om zijn gedrag ons ontslag gaan indienen, en dat we dat
hoog willen uitspelen. Het is zijn eigen achterbakse spelletje… en voor zijn
carrière is dat fnuikend… als we hem zo e’s dwingen om excuses te maken
naar onze Luit en bij onze Overste…’
Ik zoende Thoms mooie langzame glimlach, voelde zijn handen om mijn
middel knijpen.
‘Ik weet niet of ik jou nog wel wil… je begint nu echt een valse nicht te lijken,
jij. Wist je dat?’, gromde Thom.
‘O…?’, grinnikte ik, ‘…maar als Johan nu diep genoeg voor ons door de
knieën gaat… dan wordt het een keurige ontslagbrief…’
Hij trok me tegen zich aan, zoende me, knelde me vast.
‘Ik verlang naar je, Thom…’ fluisterde ik, ‘…ik wil samen met jou in de bank
hangen en naar een of ander lullig tv-programma kijken, met jouw hoofd in
mijn schoot, jij lekker stoer in een jeans, om jou dan wat op te winden…’
‘Mmm, Giles… houdt op…’
‘…en je een beetje opvrijen…’
‘Giles!’, zei Thom waarschuwend.
Ik grinnikte, verliefd en half opgewonden, warm en leunend, hem een zoen
gevend.
‘Is dat wat?’ vroeg ik.
‘Giles… zeg nooit meer dat je saai bent. Voel je wat je met me doet?’
’Ja…’, zei ik, ‘…want ik zit er boven op, dat harde verlengstuk van je blonde
ego,’ en grinnikte, schuurde er stevig met eigen harde kruis over. Thom kreunde,
ik zag hoe hij genietend zijn ogen even half sloot. Tot ik op hield met schurend
bewegen en hij weer naar me opkeek.
‘Meen je het echt…? de dienst uit…?’, vroeg hij.
‘Ga ik nou te snel voor jou?’, vroeg ik ondeugend
‘Nee, dat niet. Helemaal niet… maar zoals nu? Dit? Deze hele missie… ik heb er
zo tabak van… al weken… hé Giles?’
‘Hmm?’
‘Als we terug zijn… na de Missie… we trekken twee dagen uit voor de familie…
een dag voor de jouwe en een dag voor de mijne. En dan gaan we samen op
vakantie.’
‘O? En eh… jij hebt natuurlijk al weer iets bedacht…’
‘Ja. Geen zand en geen hitte en geen strand…’ zei hij resoluut, ‘…wat dacht je
van gewoon de groene Ardennen. Met een tentje. Wat sjouwen in de bossen en
wat luieren, vissen en zo… ‘k wil van je genieten. Vierentwintig uur per dag…’
‘En ons huis dan?’, plaagde ik hem.
‘Komt allemaal wel… ik wil weer veel te snel… we trekken gewoon eerst in jouw
flatje en dan zien we wel… Kom, we gaan naar bed.’
Thom sloot de schervenwerende lamellen, ik knipte het licht aan, we poetsen
onze tanden, naast elkaar, plagend duwend, ik zette mijn trilwekker op even
voor vijf.
Als twee lepeltjes in zijn bed, hij lag achter me, met een arm onder mijn hoofd
door, met de andere hand op mijn buik. Bloot en warm, nog een zoen.
Dan de stilte. De stilte van het Zandkamp. Lijfelijk en warm. Of dat erg was,
had hij me gevraagd. Ik zou nooit meer anders willen, dan zijn ademen voelen
achter me bewegen, strelend in mijn nek.
Ergens in de nacht werd ik wakker. Ik voelde zijn hand om mijn ballen, zijn
duim tegen mijn penis, warm. Ik voelde zijn erectie tegen mijn billen.
In de donkere stilte stak ik mijn hand tussen ons in, en vatte zijn harde verlangen,
streelde met mijn duim over het natte vlees, smeerde zijn voorgeil er over uit,
voelde even zijn sidderen om het gevoelige ervan, terwijl zijn duim tegen mijn
penis duwde, zijn vingers mijn ballen langzaam masseerden.
Ik was zo ontspannen, en zo open.
Midden in de nacht duwde ik zijn erectie tussen mijn billen, voelde nog een zucht
in mijn nek, toen ik aanzette en duwde, toen ik me om zijn warme harde verlangen
drukte.
Langzaam in de stilte.
Zo intens had ik het nog nooit ervaren. Als was het voor het eerst. Helemaal duwde
ik mijn billen in zijn schoot.
Toen draaide ik mijn bovenlijf naar hem toe, trok zijn hoofd naar de mijne, zoog
zacht zijn ademende mond, zijn ontspannen lippen aan de mijne, duwde mijn tong
langzaam in zijn mond.
Zijn harde erectie schokte spontaan, ik voelde het zo helemaal diep in me, toen
onze tongen elkaar raakten. Als een elektrische schok.
Stil, een ademend snuiven voelde ik over mijn wang, zijn tong strelend over mijn
tong, zijn lippen zuigend, zijn harde penis diep in me, zijn hand die zich om mijn
stijve sloot, langzaam bewegend.
Bijna ademloos, bijna te veel…
Langzaam.
Langzaam bewegend.
Langzaam deinend, glijdend. Mijn lul in zijn hand, zijn lul zo intiem bewegend en
voelbaar in me en uit me.
Langzaam, het opvoerende verlangen… het ging vanzelf, ontspannen en krachtiger
tegelijk, meer snuivend elkaar vastklemmen, spieren trekkend aanspannend bewegend.
Zijn hete lul, wat verlangde ik, wat snoof ik, hoe klemde ik niet zijn hoofd vast,
zoog zijn lippen, streelde harder met mijn tong over zijn tong, bewoog schokkender,
om zijn harde verlangen, voor meer en meer stotend… zijn handen… verlangend
bewegend en harder deinend in een laaiend vuur.
Langzaam… doorgaan… kracht… passie… vuur… transpiratie… hijgen met de
openmonden tegen elkaar, vastklemmend en schokkend… in en uit, schurend en
tintelend.
Ik voelde het. Zijn laatste krachten, heftiger en sneller, voelde hoe ik nog perste…
Ik schoot me leeg in zijn bed, terwijl ik het aan zijn korte sidderende laatste
krachten voelde, het stille kreunen, de verkramping.
Het uithijgend sluimeren zonder van elkaar los te komen… zo in slaap te vallen
met zijn warme penis nog in me, zijn natte hand om de mijne, half bijgedraaid,
zoenend nog even… stil… langzaam… sluimerend…
Toen de trilwekker om mijn pols trilde voelde ik zijn odol half in me steken,
voelde ik een warme ontspannen slapende hand half om mijn eigen odol.
Thom, dacht ik, wat ben je lief, wat houd ik van je…
Langzaam maakte ik me van hem los, schoot een short aan, zette de waterkoker
aan, drie mokken klaar. Het water ruiste, toen hij langzaam wakker werd en met
die grote brede dromerige ogen vol van bevredigd genot naar me keek. Even een
kleine langzaam glimlach, terwijl ik mijn korte camouflagebroek aantrok
Ik gaf hem een zoen en een mok koffie.
‘Tot zo.’
‘Ja,’ zei hij schor.
Ik liep slippers en met twee koffie naar de Luit. Een voor hem en een voor mezelf.
Vijf uur had hij gezegd. Vijf uur, dan zou hij het krijgen ook.
Zijn deur was niet afgesloten. Hij sliep alleen. Hij ontwaakte alleen, mijn Luit.
‘Hei,’ zei hij schor en schoof wat opzij, duwde zich half overeind en nam de en mok
aan terwijl ik op de rand van het bed ging zitten. Ik zag een glimlach op z’n
fijnbesneden smalle gebruinde gezicht. Bijna als van spijt.
We nipten zwijgend van de koffie. Ik keek soms even naar hem, vroeg mij af, als
Thom er niet geweest was, of ik dan iets met hem zou hebben gekregen. Hoe totaal
anders… van vertrouwen… van een steekspel met woorden steeds.
‘Chandro…?’ vroeg ik, zo vol van mijn eigen genietend bevredigde nacht met Thom ,
‘…heb jij nooit iets met een vent gehad?’
‘Eergisternacht… toen lag ik in de armen van een voertuigcommandant… een hele
lieve sergeant…’
Ik glimlachte.
‘Nooit dus?’, vroeg ik.
‘Alleen als puber… en toen had ik eerlijk voor mezelf moeten zijn…’
Ik legde mijn hand op zijn borst die boven het laken uitstak. Harder als die van
Thom. Warm.
We dronken langzaam. Ik voelde zijn borst ademen, zijn langzame hartslag.
‘Als jij met de overste bij de kolonel zit…,’ zei ik, ‘…dan hebben Thom en ik een
gesprek met sergeant Johan… We gaan hem vertellen dat we ontslag nemen
omdat hij zich zo gedraagt… dat we ons niet veilig voelen bij hem… gediscrimineerd
worden… en dat we dat heel hoog willen gaan spelen.’
‘Jullie zijn gek…’
‘Nee, hoor… want we gaan sowieso de dienst uit…’
‘Hè?!’, zei de Luit verbaasd.
‘Ja… en als Johan zijn excuses maakt dan handelen we het op een keurig nette
manier…’
‘Allemachtig… Endo… Wat een… en dan… wat gaan jullie doen?’
‘We zien wel.’
‘Echt?’
‘Ja. Definitief,’ zei ik.
Ik voelde een lange en diepe zucht onder mijn hand en een vibrerende fluisterende
vloek, terwijl we zwijgend ons mokken leegdronken.
‘Hé Chandro…’, begon ik, ‘…Mauce, die barjongen… da’s echt een hele leuke lieve vent, hoor…’
‘Endo… hou op…’
‘’t Is wél zo… en hij vond jou ook leuk, begreep ik van hem… leuker nog dan mij…
want ik was wat te lief voor hem… we zijn een beetje te veel van hetzelfde,
begrijp je… Mauce en ik… dat klikt niet…’, grijnsde ik.
‘Endo, rot op.’
‘Was de koffie lekker?’, vroeg ik plagend.
‘Verdomme… Endo. Je maakt me wel echt wakker… zo… ‘k zal je gaan missen, kerel.’
‘Moet ook.’
Ik nam zijn lege mok en stond op, bukte me over hem heen en gaf hem een zoen.
En ik trok zijn laken even open. Hij lag er naakt en met een odol.
‘Spaanse stierenlul…’, bromde ik.
Hij grinnikte zowaar, mijn Luit.
‘Wanneer zijn jullie terug?’, vroeg ik.
‘’k Weet het niet precies… in de loop van morgen, vermoed ik,’ antwoordde hij.
‘Veel plezier, samen met je Overste. En doe de Kolonel de groeten van me,’
grijnsde ik naar de deur lopend.
‘Weet Joachim het al?’, vroeg hij.
‘Nee. Daar wacht ik nog even mee.’
‘Ja, da’s goed. De koffie was lekker, Endo.’
‘Mauce is echt lief, hoor. Maar doe wel voorzichtig… zo’n bullenpees…’
‘Ga weg!’
Met een knipoog sloot ik de deur.
Terug in onze cabine sloot ik de deur af, zette de mokken weg, deed m’n kleren
uit en schoof bij Thom in bed. Slaapdronken nestelde hij zich tegen me aan, half
over me heen, warm. En ik trok hem in m’n armen.
‘Wat bleef je lang weg,’ bromde hij in mijn hals.
‘’k Moest even een Spaanse bullenpees de weg wijzen…,’ grinnikte ik, ‘…en h’m
vertellen van onze plannen.’
‘Giles…,’ fluisterde Thom, mijn hals strelend, me er in de andere kant zoenend,
een been tussen mijn dijen drukkend ‘…dat je zo lief bent… zo’n groot hart hebt…’
‘Niet voor iedereen hoor.’
Ik streelde zijn warme schouders met mijn ene hand, door zijn diep rugholte met
mijn andere omlaag, over zijn nu ontspannen slanke billen.
Hij spinde als een lome luie lieve kater, mijn Thom, kreunde even zacht toen ik
mijn ene heup even opdrukte tegen zijn nog natte odol.
‘Van vannacht…’, bromde hij zacht, ‘…wat was dat lekker… de hele nacht in je…’
‘Niet overdrijven…,’ fluisterde ik en zoende zijn hals, ‘…een halve nacht.’
‘Da’s toch de droom van elke vent… wat denk jij…? Zijn we oversekst?’
Dat heerlijk lome, die ontspannen warme billen onder mijn hand, dat opene…
‘Nuh,’ zei ik.
‘Had je dat met je beide vriendjes thuis ook zo?’
Ik grinnikte.
‘Nee, echt niet…,’ zei ik, ‘…als het klaar was, was het over en uit.’
Ik voelde hem grinniken, zijn warme lijf, zijn adem in mijn hals.
‘Dan begint het bij ons pas…,’ grinnikte hij en drukte zijn odol hard op mijn heup,
perste zijn onderlijf op mijn stijve., ‘…als je d’r niet had uit gehoeven was ik nog
een keer gekomen…’
‘Hmm…,’ gromde ik zacht, ‘…wil je nog e’s?’
‘Dit moet nooit meer over gaan, Giles.’
‘Nee,’ fluisterde ik, ‘dat moet niet.’
‘Soms denk ik dat ik een druiper heb…’, grinnikte hij, stoere Thom, die stilliggende
aanhankelijk warme kater genietend en grinnikend, ‘…’k ben vaker nat dan droog.’
Ik schoot in een stille lach. Thom.
‘Volgende keer weer vechten?’ vroeg hij.
‘Ik dacht dat je nooit over de seks wilde praten.’
‘Nee, niet gelijk erna, dan wil ik met je genieten… Giles, ik ben gelukkig.’
Ik zoende hem, ik knabbelde aan zijn oortje, streelde zijn billen, en zijn dikke korte
haar, die luie krolse kater, mijn Thom.
‘We gaan een keer een vierentwintiguursmarathon doen, op een regenachtige dag in
het tentje in de Ardennen…’
‘Als je nou je kop niet houdt…’ zei ik en drukte mijn droge vinger diep tussen zijn
billen en tegen zijn aarsje.
‘…en dan ga ik daarna een hele dag vissen…,’ fluisterde hij, vervolgde na een lange
stilte, ‘…liefde zonder pijn, Giles… weet je dan ik soms wel kan huilen van geluk…
zomaar… dan wil ik het iedereen wel zeggen hoe wij bij elkaar horen…’
‘Lief,’ fluisterde ik geroerd terwijl de tranen me in de ogen sprongen.
‘Nog een paar weken, Giles…’
‘Ja…’, fluisterde ik schor en klemde hem even in een raar geluk zo stijf tegen me
aan dat ik zijn adem uit hem voelde persen.
‘Mmm…’
Een paar uur later, direct na het appèl en met een vrije dag in het verschiet, nodigde
Thom sergeant Johan uit, in onze cabine… voor een tête à trois…
© Wisse