Hoofdstuk 59
(Sven, donderdag ochtend)
Het leven lacht me weer toe! O, wat is het leven zalig! Mijn grote liefde lééft!
Ik heb Daniel terug weten te halen, of we hebben het samen gedaan, hoe dan ook: dat geeft onze relatie een nog grotere verbondenheid dan ze al had…..
Ik ben razend verliefd op die jongen, Daantje houdt van mij, en ik hoop en verwacht dat we samen heel gelukkig door het leven zullen gaan….
Rozengeur en maneschijn…
O ja, ik ben lichtelijk (?) sentimenteel, maar wat is daar mis mee?......
Gisteravond heb ik ze thuis in geuren en kleuren verteld wat er al die uren in het ziekenhuis voorgevallen was, en ze leefden helemaal met me mee. Ik was natuurlijk ook best geëmotioneerd, maar dat hoort er gewoon bij….
Die zelfde avond, op mijn slaapkamer heb ik een beetje zitten te denken over onze toekomst; hoe nu verder? Samenwonen was natuurlijk voorlopig uitgesloten! Trouwens, dat zou ook niet goed zijn… en sowieso moesten we nog 2 jaar op de middelbare school doorbrengen. En dan? Moeilijk moeilijk! Nou ja, daarover zouden Daniel en ik nog vaak genoeg komen te praten…
Ik kwam maar moeilijk in slaap…
De volgende ochtend sliep ik uit, ik was natuurlijk békaf! Redelijk uitgerust heb ik na het ontbijt de school gebeld om me af te melden. Ze kunnen me wat! Daniel gaat voor……
Tegen elven ben ik naar het ziekenhuis gefietst, naar Daniel.
Ik liep zo snel ik kon naar zijn afdeling, naar zijn kamer en klopte op de deur. Daniel riep binnen en ik deed de deur open.
Daniel was niet alleen. Twee agenten stonden aan z’n bed, ik herkende ze: het waren dezelfde twee die ook al bij ons thuis geweest waren.
‘O sorry, ik wist niet dat je bezoek had’, verontschuldigde ik me.
‘Kom binnen, schatje, voor jou heb ik geen enkel geheim!’
Ik liep naar het bed en keek in z’n ogen. O, wat een lieverd is mijn Daniel toch! Hij zag er redelijk goed uit. Ik boog me voorover en gaf hem een voorzichtige kus op z’n mond, tenslotte was hij nog steeds ernstig verwond en had misschien veel pijn nog….. Ik ging zitten.
Daniel ging verder met praten. ‘Ik heb nog heel vaag die trap tegen m’n hoofd gevoeld, maar op dat moment was ik al te zeer verdoofd om dat heel bewust mee te maken, op dat moment was ik heel duidelijk bezig om weg te zakken in een soort coma, tenminste zoals ik me die situatie nú voor de geest haal….Nou dat was wel zo ongeveer het hele gebeuren.’
Het was even stil, en uiteindelijk nam Yannick nam het woord. ‘Met jouw welnemen zou ik graag de hele zaak nog eens willen samenvatten, waarbij jullie allebei nog eens kritisch moeten kijken of ik de zaken goed samenvat en verwoord, oké?’
Wij knikten instemmend.
‘Dus die woensdagmorgen zijn jij en je vrienden tussenbeide gekomen bij een ruzie die gaande was tussen Pieter enerzijds en Karel en z’n twee vrienden anderzijds. Jullie hebben het conflict weten te sussen, en Karel, Joop en Roy zijn weggegaan, onder het uiten van diverse dreigemen-ten, klopt?’
‘Helemaal, en er waren behoorlijk wat kinderen bij aanwezig, die dat maar al te graag zullen willen getuigen!’, beaamde Daniel.
‘Goed, twee dagen later werd jij dus onverhoeds rond drie uur - half vier overvallen door dat-zelfde driemanschap, in het bosje, dat gelegen is achter het fietsenhok. Zij waren duidelijk uit op ruzie, en als eerste hebben ze jouw gitaar kapot geslagen. Vervolgens hebben ze jou met enkele harde trappen tegen de grond gekregen en uiteindelijk door een harde trap in je gezicht bewusteloos gemaakt, zeg ik het zo goed?’
Daniel huiverde. ‘Ja, zo is het gegaan, helaas….Bij mij is van alles gebroken en beschadigd, maar daarvoor verwijs ik jullie naar mijn moeder, dokter Eveline Ter Horst, zij zal jullie héél graag het medisch dossier ter inzage geven…..’
‘Goed, we zullen haar straks opzoeken. Daniel, we hebben heel erg veel respect voor wat je vanochtend gedaan heb; het is beremoeilijk voor je geweest, emotioneel ook heel zwaar. Maar dankzij jouw verhaal, en die van de andere getuigen, kunnen we er nu voor zorgen dat de daders hun gerechte straf niet zullen ontlopen..’
‘En over wat voor straf denken we dan?’
Ik mengde me ook in het gesprek.
Yannick keek zijn collega aan, Melissa knikte. ‘Nou, je begrijpt, we zijn geen rechters, maar op grond van jouw verhaal en soortgelijke geweldsdelicten die we helaas in onze praktijk vaker zijn tegengekomen kan ik in het algemeen wel wat zeggen… Om te beginnen is er hier sprake van geweld met voorbedachten rade, en geen uit de hand gelopen ruzie. De dader had duidelijk veel kwaad in de zin, toen hij jou die middag daar opwachtte, en uit jouw verhaal zouden we kunnen opmaken dat hij wellicht bereid was om echt tot het uiterste te gaan, maar dat is iets dat verder onderzoek zal moeten uitwijzen. Het feit dat jij bijna dood bent geweest zal hem ook zwaar aangerekend worden, én zijn vrienden natuurlijk… Je hoort er verder nog van, Daniel. Mag ik je overigens wel verzoeken hier verder met niemand over te spreken, behalve met Sven natuurlijk, dit in het belang van het onderzoek.’
Daniel knikte.
De agenten gaven ons een hand en verlieten de kamer.
Eindelijk alleen!
Ik rende min of meer naar het bed en omhelsde mijn vriendje uiterst voorzichtig.
‘Gaat het een beetje, schatje?’ Daniels ogen vulden zich met tranen.
‘Och, het gaat wel, ik heb nog veel pijn natuurlijk, en dat van zojuist was natuurlijk ook geen lolletje….’ Ik gaf Daan een kus op z’n mond. ‘Hey kanjer, het komt wel goed!’
Daniel glimlachte.
‘O, daar ben ik van overtuigd hoor! Ik voel me trouwens al beter dan gisteren, en zo zal het iedere dag beter gaan. Als ik genoeg op krachten ben, dan zullen operatief mijn neus en kaak hersteld worden, misschien over een week al! De plastisch chirurg verzekerde mij dat er niets meer te zien zal zijn als het eenmaal genezen is, dus je krijgt dezelfde mooie man terug als ik voor een week was….’ Ik kuste Daniel opnieuw. ‘Schatje, ik hou van je, en al zag je er uit als Quasimodo, dan nóg zou ik vreselijk veel van je houden; onze liefde overstijgt het lichamelijke wel kilometers ver!’
‘Klopt, maar ik zou het lichamelijke toch niet willen missen!’
Ik lachte, maar dacht intussen wel aan die kwetsuur tussen zijn benen.
‘Mijn schoonmoeder vertelde…’
‘Jouw schóónmoeder???’
Ik bloosde. ‘Nou ja, Eveline stelde het gisteren zelf voor, ik moet voortaan maar “moeder” tegen haar zeggen…’
‘Hihi! Wat grappig, maar wat wilde je over jouw schoonmoeder zeggen?’
‘Eveline vertelde dat je ook een gescheurde balzak hebt…. Doet dat erg zeer?’
‘Mmmm, gaat wel, maar Svennieboy, maak je daarover maar geen zorgen lieverd! Alles doet het naar behoren, man, vanochtend had ik alweer een stijve, dat wil jij niet weten! Trouwens, nu jij zo kort tegen me aanzit begin ik alweer een stijve te krijgen….’
‘Jij oude geilbok! Nou, zo te horen gaat het met jou de goede kant op!’
‘Ja he!’. We zwegen en keken elkaar in de ogen.
Daniel doorbrak de stilte. ‘Zo, en nu gaan we praten!’
‘We praten toch al!’
‘Je weet best wat ik bedoel, lieverd….’
‘Maar schatje, tot gisteren was je meer dood dan levend, dat kan later toch ook wel.’
‘Zeker, en in de naaste toekomst zullen we nog veel en lang met elkaar praten, maar er zijn wel dingen die absoluut gezegd moeten worden, en daar zou ik graag nú mee willen beginnen….Ik voel me naar omstandigheden bést, en ik heb zin om te praten, ik wíl praten….’
‘Ik ook, Daniel….’
‘Mooi zo, dan zal ik beginnen…..’
Hoofdstuk 60
(Daniel)
‘Het verhaal wat ik je nu ga vertellen is zeer gecompliceerd, laat me proberen om het je zo duidelijk mogelijk te vertellen, Sven, en natuurlijk mag je altijd tussendoor vragen stellen als je dat wilt.
Je moet weten dat ik tot vrij recent nooit homo-erotische gevoelens heb gehad, althans niet bewust. Ik wist niet beter, of ik was hetero! Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik heel soms naar jou toe wel eens gevoelens heb gehad, die echt verder gingen dan gewone vriendschapsgevoelens, en daar schrok ik ook wel van, en ik raakte er van in de war, zoals laatst in de tennishal…. Maar goed, ik wist niet beter dan dat ik hetero zou zijn, en die “andere” gevoelens die ik bij jou kreeg nam ik op de koop toe, en schreef ze toe aan de hele bijzondere en fijne aard van onze 10 jarige vriendschap… Dan krijg uitgerekend ík een paar maanden een lumineus idee voor een werkstuk voor maatschappijleer! Ik overdacht alles, en toen ik een en ander op een rijtje had ging ik met mijn idee naar mijn moeder (jóuw schoonmoeder dus!) die zich na enige aarzeling uiteindelijk wel kon vinden in het idee, en uiteindelijk ging ik ermee naar Saskia Vreeman, die erg enthousiast was.
Wat was namelijk mijn idee?
Nou, zet je schrap!
Ik zou namelijk een uitgebreid artikel in het schoolblad proberen te krijgen waarin ik de lezers zou vertellen dat ik homoseksueel ben…… Ik zou in dat stuk mijn gevoelens proberen uit te leggen, en ook waarom ik na veel mitsen en maren besloten heb om dat alles publiekelijk bekend te maken…’
Sven keek me gespannen, niet begrijpend aan…
‘Ik verwachtte dat dit artikel tot een regelrechte rel zou leiden, en uiteraard ook dat dit stukje bij veel mensen héél wat zou losmaken! Bij de leerlingen, bij mijn vrienden, bij jou……’
‘Ik snap het niet, geloof ik, ben je nu wel of niet homo?’
‘Geduld, lieverd! Zo meteen wordt alles duidelijk….
Zoals gezegd: ik verwachte een stroom van reacties, en DAT was nu precies waar ik op uit was! Ik wilde dus een trigger loslaten op 800 personen, wat ongetwijfeld tot een hoop commentaar zou leiden, en daar wilde ik mee aan de slag… Ik wilde observeren, ik wilde reacties analyseren, en dan uiteindelijk zou het de bedoeling zijn dat ik uit dat alles een aantal interessante conclusies zou kunnen abstraheren; dat alles zou ik dan keurig gaan verwerken in mijn werkstuk voor Saskia.
Kort samengevat: ik vertel dat ik homo ben, hoe reageert een scholengemeenschap??’
Ik trok een droevig gezicht, maar dat ging helemaal vanzelf als ik naar de verbijsterde ogen van Sven keek, en als ik er aan dacht wat Sven allemaal heeft moeten verhapstukken…
‘Dit was dus het plan, maar helaas ging er van alles mis….. Op de eerste plaats heb ik zo goed als geen rekening gehouden met jóuw gevoelens, jij die toch mijn liefste en dierbaarste vriend bent. En dat spijt me dus ontzettend, lieve Sven, meer dan jij je kunt voorstellen! Ik heb je onnodig gekwetst, en dat had niet gehoeven, en was zeker niet nodig geweest! Ik bied m’n excuses daarvoor aan, lieverd….’
Sven keek me zwijgend aan, met tranen in z’n ogen.
Ik wilde hem vasthouden, maar moest en wilde toch eerst mijn verhaal afmaken….
‘Maar buiten dit alles gebeurde er iets – totaal buiten me om – wat ik TOTAAL niet verwacht had, en dat kreeg min of meer zijn eerste hoogtepunt – als je me de woordspeling wilt vergeven – in de doucheruimte van de tennishal….. Ja Sven ik werd vreselijk opgewonden van jouw toenaderingspoging daar, ik was heel erg geil en voelde me in álle opzichten ontzettend tot je aangetrokken, tijdens ons gemeenschappelijk masturbatieavontuur. Ik schrok daarvan…. Waarom was ik zo opgewonden, en dan vooral toen jij me begon aan te raken? Ik was in de war, want ik was immers toch hetero? Thuis, op m’n slaapkamer, als ik met mezelf speelde kreeg ik de laatste tijd steeds vaker fantasieën, waarin jij de hoofdrol speelt….. Ik vroeg me voortdurend af: WAT ben ik nu eigenlijk? Laat ik me nu erg veel meeslepen door dat artikel en alles wat er verder omheen gebeurt? Of ben ik eigenlijk altijd al homo geweest en is dat altijd heel zorgvuldig verborgen gebleven en door mij weggestopt tot de juiste combinatie van omstandigheden zich voordeed?
Daar zat ik erg over te piekeren, en ik kwam er in het begin niet echt uit…. Wat het extra moeilijk maakte – en dat is geen verwijt lieverd! – was dat jij je zo ontzettend gekwetst voelde en zo verdrietig en ook wel boos was (terecht natuurlijk!), en dat zorgde er wel voor dat mijn denkvermogen bepaald niet optimaal functioneerde…..
Ik stelde me een leven zonder jouw vriendschap voor: ondraaglijk!
Ik stelde me een leven voor zonder jouw liefde: onmogelijk!
Ik ben er gelukkig uitgekomen, lieve schat. Ik heb heel lang en erg virtuoos van alles in mijn binnenste verstopt, en dat is er uiteindelijk en hopelijk nog op tijd uitgekomen…. Ik durf sinds kort onder ogen te zien dat ik homo ben, en niet zo’n beetje ook!!! Dus per slot van rekening is NIETS in mijn artikel gelogen! Het is echter vanuit een andere invalshoek geschreven dan ik gedacht had, en het heeft volledig anders uitgepakt dan ik verwacht had……’
Ik was doodop!!!! De tranen liepen bij mij over ’t gezicht, net als bij Sven, die al eerder was gaan huilen. ‘Lieve schat, er is echt maar één ding wat ik wil op deze wereld, en dat is jou heel erg gelukkig maken. Ik heb je met mijn schrijverij heel erg pijn gedaan, en dat spijt me vreselijk….’
Sven pakte me voorzichtig vast- AUW!! – en kuste me heel teder.
‘Ik hou vreselijk veel, lieve Daniel, en ja, ik heb me best gekwetst gevoeld, maar dat stelt nu niets meer voor. Ik wil jóu heel erg gelukkig maken, ik wil dat wij samen alleen maar liefde en geluk kennen, en tot in lengte van jaren van elkaar zullen blijven genieten…..’
‘Dank je, schatje, het komt wel goed….’
We lachten beiden.
‘Overigens, zoek je alleen liefde en geluk?’, vroeg ik.
‘Wat bedoel je, Daan?’
‘Nou, als het ff kan wil ik toch ook wel graag mijn portie hartstocht, geilheid en ongeremde seks met jou meemaken!’
‘Jij denkt ook maar aan één ding, seksmaniak!’
‘Meestal wel, maar soms lees ik ook wel eens een goed boek, hoor….’
We hielden elkaar vast en knuffelde een klein beetje, zover mijn fysieke toestand dat toeliet…..
Mijn moeder kwam de kamer binnen.
‘Aha, “twee harten gloende aen een gesmeed” zei ze vrolijk.
‘Ghysbregt van Aemstel’ riepen we in koor.
‘Nou, het doet me deugd dat jullie ook nog ergens anders oog voor hebben, dan alleen maar elkaar….Hoe gaat het verder, Daantje?’
‘Heel goed!’ Ik vertelde haar hoe het gesprek met de twee agenten was afgelopen en natuurlijk ook over het (eerste) gesprek tussen Sven en mij.
Ze keek ons vertederd aan. ‘Jullie vormen een práchtstel! Dit is een blijvertje, let op mijn woor-den…..’ Sven kneep in m’n hand en gaf me de zoveelste voorzichtige zoen. Ach, zal dit heerlijke gevoel ooit overgaan???
‘En dan nu over tot de ernst van de dag! Ik heb dus een gesprekje gehad met jullie rector. Nou, ik was al te laat met m’n verzoek, want de drie knapen zijn inmiddels geschorst, in afwachting van verder onderzoek. Door jouw getuigenis Daniel zullen ze denk ik binnen korte tijd wel permanent van school verwijdert worden. Als ik de heer Ouwenaerde mag geloven heeft hij een wel zeer pittig gesprek gehad met de ouders van die drie…. Maar goed, de rector heeft in alle toonaarden zijn excuses aangeboden aan me, en wil hetzelfde tegenover jou doen…’
Mijn gezicht betrok.
‘Ik weet niet of ik daar wel zin in heb. Die klootzak heeft me vorige week van school willen trappen!’
‘Klopt helemaal, maar de man is bereid zijn foute zienswijze toe te geven, en wil dat aan jou komen vertellen, en daarbij zijn verontschuldigingen komen aanbieden; hij wil morgenmiddag komen.’
‘Vooruit dan maar’, bromde ik, ‘zeg maar dat het oké is, ik wil eigenlijk best wel horen wat hij allemaal te vertellen heeft.’
‘Ik zal hem terugbellen, schat. En dan is er nog iets……’
Ik trok m’n wenkbrauwen op.
‘Het is eigenlijk slecht nieuws en goed nieuws…..’
‘Ja?’
We zouden toch met z’n vieren in de herfstvakantie voor een paar dagen naar Londen gaan? Nou, dat gaat dus niet door!’
‘Wat is dat nu??’
‘Nee, het gaat niet door, althans voor jou niet, want zie je, in de herfstvakantie ga jij samen met mijn schoonzoon een weekje naar Antalya – Turkije, om eens heerlijk bij te komen van alle toestanden van de laatste tijd….’
Het duurde even voor ik haar mededeling doorhad, maar toen stak ik dan ook mijn beide armen de lucht in en juichte, net als Sven. Ik had er direct spijt van, want deze actie van mij deed verrektes pijn, maar goed!
‘Hoe kom je daar zo bij, ma?’
‘Heel simpel! Je weet toch dat Ernestine ons uitgenodigd heeft om naar haar toe te komen? Nou, ik bedacht gisteren dat het wel eens een heel goed idee zou zijn, dat jullie tweeën er een weekje tussenuit zouden zijn: lekker ver weg, in de warmte, genieten van dat prachtige land, en vooral genieten van elkaar, ver weg van iedereen…. Goed idee?’
Ik was sprakeloos.
‘Dank je wel ma, wat een heerlijk idee! Maar Claire en Eric dan?’
‘O, maar WIJ gaan wél naar Londen, dat komt dus wel goed! Overigens, maak je maar geen zorgen over de kosten, jij ook niet Sven. Ik heb namelijk ook een heel pittig telefoongesprek gevoerd met de vader van Karel; hij wilde nog bij je langs komen, maar dat heb ik je willen besparen…. Ik heb hem naar onze advocaat gestuurd, en laat die het maar verder regelen……. Zó! En dan ga ik weer eens verder met datgene te doen waar ik hier zo rijkelijk voor betaald wordt. Tot straks jongens.’
Ze gaf ons allebei een zoen en beende de kamer uit.
Ik gaf Sven een dikke kus en mompelde ‘alles komt goed……..’
Hoofdstuk 61
(Sven, Vrijdagmiddag)
Ik zat naast Daniel op bed en we probeerden een stuk uit Livius te vertalen. Na een half uurtje hadden we er beiden genoeg van. De boeken verdwenen in de tas, en ik lei heel voorzichtig mijn hoofd op z’n schoot.
Daniel streelde mijn hoofd, en dat voelde zoals gebruikelijk erg heerlijk! Als dat zo doorging beloofde onze relatie machtig mooi te worden!! We hadden nog niet echt seks gehad natuurlijk (het gebeuren in de doucheruimte telde ik niet mee), maar ik had er alle vertrouwen in dat ook dát aspect van onze relatie heel erg vertrouwd, liefdevol en heerlijk zou zijn…… Ik lag zo heerlijk te dagdromen, en bemerkte dat ons intieme samenzijn ook op Daan zijn repercussies had…… Hij had een stijve, voelde ik, en niet zo’n beetje!
‘Daniel ter Horst, je hebt een erectie!’
‘Ja, dacht het ook, heerlijk hè! Jij ook?’
Ja, ik ook, en ik zou er ik weet niet wát voor over hebben om nu lang en intens met dat joch te kunnen knuffelen, en zo……, maar hij had nog wel best veel pijn, en deze ziekenhuiskamer was nu niet bepaald de juiste ambiance voor een heerlijke en liefdevolle vrijpartij… Bovendien kun je gestoord worden, zoals nu bijvoorbeeld! Er werd geklopt.
Daniel riep “binnen” en de deur ging open. De rector kwam binnen en keek ons aan.
‘Goedemorgen, heren’. ‘Goedemorgen rector’, riepen wij in koor.
Ik ging rechtop zitten en gaf de rector een hand, net als Daniel natuurlijk.
Daniel nam het woord.
‘Ik ben blij dat u hier bent, Rector, Sven hier naast me kent u natuurlijk, en hij blijft bij het ge-sprek aanwezig. Niet dat ik u niet vertrouw of zo, maar hij is degene waar mijn hart naar uit gaat, en ik wil hem graag erbij hebben….’ Mijn hart gloeide, en ik streek Daantje vluchtig door z’n haren. Ik ging op een stoel zitten.
Ik wachtte af, zo ook mijn grote liefde.
De heer Ouwenaerde schraapte zijn keel, keek ons beiden aan. De rector keek Daniel nu recht in de ogen.
‘Ik zal heel eerlijk zijn , Daniel, en recht van uit mijn hart spreken, want onder deze omstandig-heden is dat denk ik voor iedereen het beste…..55 jaar lang weet ik niet beter dan dat homoseksualiteit zondig is…. Ik heb er dus grote moeite mee, en ja, ik heb het meermaals veroordeeld, zo ook in jouw geval. Ik heb je van school willen sturen, omdat ik van mening was, dat een dergelijke levenswijze NIET strookt met de normen en waarden die wij hanteren. Zo ben ik opgegroeid, zo ben ik opgevoed, maar in een later gesprek met dominee Beresford heb ik wél oog gekregen voor de andere kant van de medaille….. Je kunt niet zomaar abstract en absoluut diverse normen en waarden hanteren, en al helemaal niet als je zo’n 800 mensen onder je hebt. Ik zeg je heel eerlijk: jij, en jouw vriend Sven ook, jullie hebben er niet voor gekozen natuurlijk om zo te zijn, het is jullie overkomen, zover wil ik wel gaan, maar ik blijf er problemen mee hebben…. Daar ben ik heel eerlijk in. Nu wil ik deze zienswijze persoonlijk houden, en NIET op de hele school betrekken. Jullie zijn zoals jullie zijn, en daarom, Sven en Daniel, maar vooral Daniel natuurlijk, want nu gaat het over jóu, wil ik in schoolverband niet zover gaan om dit gegeven generaal te veroordelen, laat staan te verbieden… Dat is niet juist, dat zie ik nu….. Iedereen moet zich op mijn school thuis voelen, iedereen moet zich op mijn school wél voelen, ongeacht zijn of haar geaardheid……Iedereen, man of vrouw, de leerlingen, mijn docenten, iedereen moet met plezier naar school komen, en zich beschermd voelen, veilig en vooral: wélkom!!! Daarom wil ik nu uit de grond van mijn hart mijn oprechte excuses aanbieden aan jou, aan jullie, en zeggen dat het me spijt. Het spijt me van vorige week, ik ben fout geweest. Daniel, ik had het niet zo ver moeten laten komen toen. Ik wil graag dat jullie weten, Daniel en Sven, dat jullie altijd meer dan welkom zijn op school, dat jullie gewild zijn, en dat ik, en de rest van het MT jullie altijd de hand boven het hoofd zullen houden……’
De rector zweeg.
Ik was geroerd.
Daniel ook. Hij reageerde. ‘Mijnheer Ouwenaerde, ik ben heel blij met deze woorden, echt waar, en ik denk dat ik ook namens Sven spreek’, Daniel keek me aan, en ik knikte, ‘ik ben blij, omdat ik nu écht weet dat ik naar een school ga, waar ik een vertrouwd gevoel heb, dat ik naar een school ga die niet geregeerd wordt door een leiding die zonder aanzien des persoons een handvest van regeltjes hanteert, ooit gemaakt, maar verder geen rekening houdt met de ménsen die er werken, of die er onderwijs volgen. Ik voel me beschermd, en ik weet heel zeker dat anderen dat ook zullen voelen…. U houdt ons nu de hand boven het hoofd, en meer dan ooit zal ik met plezier naar school komen omdat ik me beschermd voel, en dat is goed zo…..’
‘Welaan dan, om dit alles goed duidelijk te maken naar de buitenwacht heeft de leiding besloten een brief te sturen naar de ouders en leerlingen (jij had daar al op aangedrongen, Daniel), een brief dus waarin we duidelijk ons standpunt bepalen inzake deze hele affaire.’ De rector viste een papier uit zijn tas en overhandigde het aan Daniel. Deze liet vluchtig zijn ogen gaan over de regels en begon toen voor te lezen:
‘Beste ouders en leerlingen!
Enige tijd geleden verscheen er in ons schoolblad een artikel dat zowel bij ouders als ook bij leerlingen nogal wat stof heeft doen opwaaien. De auteur van het artikel – Daniel ter Horst, leerling van 5 gym – verwoordt in dat artikel onomwonden zijn homoseksuele gevoelens; hij probeert ons allemaal duidelijk te maken hoe een doorsnee jongen, op een middelbare school ergens in Nederland zich op een gegeven moment geconfronteerd ziet met zijn homoseksuele geaardheid.
In het beschrijven van die gevoelens is Daniel wonderwel geslaagd.
Heel integer schetst Daniel de problemen die zich aandienen – extern maar ook intern – vanaf het moment dat een jongen of meisje zich bewust geworden is van zijn of haar gevoelens. Hij schildert in eenvoudige bewoordingen het verdriet, de eenzaamheid, en vooral het onbegrip waarmee hij en anderen die daar ook voor durven uitkomen te maken kunnen krijgen.
En onbegrip is er! Heel veel helaas.
De tolerantie en het begrip voor onze homoseksuele medemens is er bij heel veel mensen gewoonweg niet, sterker nog: mannen en vrouwen die deze gevoelens in zich hebben en met deze geaardheid worden zonder meer door vele anderen veroordeeld. Wij als schoolleiding hebben ons ook daaraan schuldig gemaakt. Wij waren van mening dat homoseksualiteit nu eenmaal niet passend is binnen een scholengemeenschap van Christelijke signatuur als de onze, op grond van onze eigen overtuiging, maar ook op grond van de normen en waarden zoals die door ons geloof gedicteerd worden, en zoals uit de Bijbel spreekt.
Veel homoseksuele mannen en vrouwen realiseren zich dat maar al te goed, en maken vroeger of later de keuze om hun gevoelens voor zich te houden, met andere woorden: om hun geaardheid voor de buitenwereld verborgen te houden.
Met alle gevolgen van dien.
Mensen kunnen – zo is ons bekend – in ernstige psychische problemen geraken door iets heel eigens te verloochenen en te ontkennen, waar ze zelf niet voor gekozen hebben, maar wat er op een gegeven moment wel gewoon IS.
Een andere groep mannen en vrouwen durven de confrontatie wél aan, en kiezen er uiteindelijk voor hun ware aard, geaardheid publiekelijk bekend te maken, soms na een jarenlange strijd.
Daniel ter Horst heeft de moed kunnen opbrengen om in de openbaarheid te treden met zijn homofilie, en dat heeft tot tal van consequenties geleid! Zijn publicatie heeft een stroom van reacties opgeleverd, en helaas heeft Daniels openheid geleid tot diverse uitingen van verbale en helaas ook fysieke agressie.
Daniel is hierdoor mentaal en fysiek ernstig beschadigd.
De betrokken personen zijn inmiddels door de directie ter verantwoording geroepen, en enkelen zijn door ons – in afwachting van verder onderzoek – van school verwijderd. Daniel heeft dus ernstig letsel opgelopen, maar gelukkig zijn Daniels vooruitzichten heel gunstig; hij zal volledig herstellen. Maar het neemt niet weg dat het nooit zo ver had mogen komen! Als directie kunnen we natuurlijk nooit voor 100% voorkomen dat leerlingen die aan onze hoede zijn toevertrouwd het slachtoffer worden van lichamelijke of geestelijke terreur, en over wat buiten school gebeurt heeft de schoolleiding al helemaal weinig of geen zeggenschap.
Wat wij wél kunnen doen is een heel duidelijk signaal afgeven naar ouders en leerlingen toe, dat wij geweld en agressie in welke vorm dan ook in álle gevallen totaal onaanvaardbaar vinden! Tegen jongens en meisjes die zich daaraan schuldig maken zullen wij dan ook streng optreden.
Ons staat een school voor ogen, waar onze leerlingen in een prettige en vooral vertrouwde omgeving onderwijs kunnen volgen; onze leerlingen moeten zich gesteund voelen en vooral veilig.
De leiding speelt hierbij een belangrijke rol, en het staat ons dan ook niet toe om leerlingen te beoordelen of te veroordelen op grond van hun ras, geloofsovertuiging of hun seksuele identiteit. Wij willen een school met een open klimaat.
Helaas is dat in het geval van onze medeleerling Daniel ter Horst verkeerd gegaan, en dat spijt ons oprecht!
Ook Daniel heeft te allen tijde recht op bescherming van onze kant, en ook Daniel moet weten dat - als hij op school is – hij er zeker van kan zijn dat het er veilig is, en dat er geleerd en gewerkt kan worden in een prettige sfeer.
Derhalve bieden wij op deze plaats Daniel en zijn familie uit de grond van ons hart onze verontschuldigingen aan.
Wij beloven dat wij er vanaf nu alles aan zullen doen om er voor te zorgen dat wat er met Daniel gebeurd is binnen onze scholengemeenschap nooit meer zal voorvallen.
Wij respecteren Daniel om wat hij is, om wie hij is, en wij verwachten zonder meer van onze leerlingen én hun ouders dat ze hetzelfde standpunt huldigen.
Met de meeste hoogachting,
Drs, Ouwenaerde, Rector.’
Daniel zweeg enige tijd.
Uiteindelijk gaf hij een reactie.
‘Rector, dit is de precies de brief die me voor ogen stond, toen ik er enige tijd geleden bij u op aandrong om een dergelijke reactie namens de leiding uit te doen gaan. Ik kan me hier helemaal in vinden, en hoop dat deze brief tot een hele hoop positieve repercussies zal leiden…. Deze brief zal in ieder geval heel wat los maken, daar ben ik zeker van!’
‘Nou, ik ben blij dat jullie het eens zijn met de strekking van deze brief! Het zal in ieder geval niet makkelijk worden, en die “repercussies” waar jij het over hebt zullen er zeker komen!
Maar goed, ik moet nog eens verder, vergaderingen en zo…..’ Mijnheer van Ouwenaerde stopte de papieren in z’n tas en maakte aanstalten om te vertrekken. Hij gaf ons beiden een hand en zei toen: ‘O ja, dat is waar ook! Ik heb nog nieuws met betrekking tot Kareltje en z’n vrienden…. Wellicht dat ik nu voor m’n beurt praat, maar naar ik begrepen heb zal de politie jullie sowieso spoedig op de hoogte brengen.. Karel, Joop en Roy zijn dus op basis van vooral de getuigenis van Daniel, maar ook die van anderen in hechtenis genomen. Ze zijn alle drie afzonderlijk ondervraagd. Kareltje bagatelliseerde aanvankelijk de hele zaak behóórlijk, en deed het voorkomen als zou het gaan om de een af andere uit de hand gelopen ruzie. Uiteindelijk kregen de rechercheurs het ware verhaal uit hem. Het zal hem zwaar aangerekend worden, vooral omdat hier dus sprake is van het met voorbedachte rade willen toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. Dat Daniel er niet onderdoor gegaan is mag een Godswonder genoemd worden, het punt is: had Karel de intentie om tot het uiterste te gaan? In dat geval zou er dus sprake kunnen zijn van poging tot doodslag. In ieder geval: dat is iets dat de rechter zal moeten bepalen. Sowieso zullen Kareltje en de zijnen tot hun 18e in een jeugdinrichting moeten verblijven, en wat er verder zal gebeuren hangt nogmaals van de rechter af, en natuurlijk ook hoe goed zijn advocaten zijn….
In ieder geval: van Kareltje en de zijnen zullen jullie voorlopig geen last meer hebben, dat is zeker!’
Met een laatste groet trok de rector de deur achter zich dicht.
Ik keek Daniel aan.
Daniel keek mij aan.
We lachten….
‘In de bajes!’ riep ik vrolijk.
‘In de nor!’ riep Daniel.
‘En hopelijk wordt Kareltje lang en veelvuldig van achter genomen door een zwaar getatoeëerde crimineel die op jonge jongetjes valt!’ We gierden het uit.
Hoofdstuk 62
(Sven en Daniel, Antalya)
Sven en Daniel stapten het gebouw van Antalya Luchthaven uit en voelden de warme najaarszon van de Turkse Rivièra op hun gezicht. De jongens keken elkaar aan.
‘Antalya, here we come!’, riep Daniel. ‘Antalya, here we come!’, beaamde Sven.
De jongens sloegen elkaar enthousiast op de schouders en voerden een koddig vreugdedansje uit, vertederd gadegeslagen door Ernestine die achter hun stond.
‘Kom jongens’, riep ze, ‘naar de auto, want ik mag daar niet meer zo lang staan. Op naar Kalè Içi!’
Ze liepen met z’n drieën naar de auto, laadden de bagage in de auto en stapten in.
‘Zo, en nu gaan we eens zien of ik de 15 kilometer naar de Oude Stad zo snel mogelijk afgelegd krijg! Rond deze tijd van de dag wil het nog wel eens erg druk zijn met name op de hoofdwegen, ik ga m’n best doen om zonder bekeuring thuis te komen…..’
De jongens hadden de raampjes opengedaan, en genoten van het verkoelend windje en natuurlijk ook van de prachtige omgeving die aan hun ogen voorbijtrok.
Het was 3 uur ’s middags, en de jongens hadden een voorspoedige reis achter de rug, een reis die via een tussenstop in Istanboel was gegaan.
Nu waren ze dan op weg naar pension ‘Mehmet’, eigendom van Ernestine, en gelegen op een van de mooiste plekjes van het centrum van Antalya: de Kalè Içi, de Oude Stad. De jongens verheugden zich mateloos op het avontuur dat hun te wachten stond, en op het feit dat ze een weekje in elkaars nabijheid konden zijn, ver weg van het gure Nederland, ver weg van iedereen die ze kenden.
Sven en Daniel hadden de afgelopen weken gepraat, heel veel gepraat, en alles wat eventueel nog tussen hun in stond was uitgepraat; alle onduidelijkheden en vooral oneffenheden waren weggepoetst, en hun liefde voor elkaar – die toch al heel groot was – leek daardoor alleen nog maar gegroeid te zijn…….. Daniels gezondheid was heel goed vooruit gegaan, hij was volledig hersteld van zijn verwondingen, en ook de twee cosmetische operaties die zo’n twee weken na het gebeuren waren uitgevoerd waren wonderwel geslaagd…..
En nu dus samen in Antalya, straks in het pension van Ernestine, en vanavond…… Vanavond samen in hun hotelkamer!
Natuurlijk hadden Sven en Daniel ook dáarover gepraat, met name tijdens de reis. Sven had het onderwerp aangekaart, en proberen uit te leggen dat hij vreselijk naar zijn vriend verlangde, maar dat hij tegelijkertijd best wel zenuwachtig was…. ‘Niet doen, lieverd!’ had Daniel toen gezegd. ‘Vergeet toch vooral niet: wij houden van elkaar, en niet zo’n beetje ook! Ik weet zeker dat alles zal gaan, zoals het moet gaan. Kom, laat het gewoon gebeuren, je zult zien: alles komt goed, zoals onze vriend Davy zou zeggen……’
De auto van Ernestine draaide een binnenplaatsje op en ze stopte de wagen.
‘Voila, tortelduifjes! Mijn pension!’ zei ze vol trots. De vrienden stapten uit, keken met welgevallen naar pension ‘Mehmet’, een van de vele mooie oude gebouwen in de Kalè Içi, en prachtig gerestaureerd. Ze stapten achter Ernestine het hotelletje binnen, die terstond in rap Turks enkele bevelen gaf; een jongen, slechts iets ouder dan de twee vrienden kwam aangerend en nam hun koffers over.
‘Dit is Etto, jongens, hij zal jullie je kamer wijzen; hij kan maar drie woorden Engels: “Yes”, “no” en “Thanks”, dus de communicatie zal wat moeilijk worden….. voor de rest doet hij z’n werk prima, en daar gaat het om! Ik moet me helaas weer aan m’n hoteltaken wijden. Als jullie straks de buurt willen verkennen meld je dan maar even hier aan de balie, ik ben voorlopig nog wel hier in de buurt.’ De vrienden bedankten haar uitvoerig voor haar moeite, en liepen toen achter Etto aan naar boven.
De kamer overtrof onze stoutste verwachtingen! De kamer – eigenlijk een zit slaapkamer - was heel groot, met ergens tegen de muur een groot en mooi bewerkt houten bed. De jongens keken elkaar aan en knipoogden… De badkamer was zo mogelijk nog mooier: heel groot, met aan de ene kant een mooie marmeren badkuip, en aan de andere kant een gigantische douchecabine, plus natuurlijk de gebruikelijke attributen die je doorgaans in een badkamer aantreft.
Daniel floot en riep ‘Wauw!!’, hier kan ik wel een week doorbrengen!’
‘Dacht ik ook’, glunderde Sven.
Daniel gaf Etto een paar 100 Turkse Lira fooi, en deze verliet – haast saluerend – de kamer.
De jongens keken elkaar zwijgend aan.
Sven liep op Daan toe, nam hem in z’n armen en gaf hem een lange en hartstochtelijke tongzoen.
‘Nog eens WAUW!!!! Maar dan graag 1 of 2 octaven lager…..!’
‘Alles op z’n tijd, schatje, ik sta ook heel erg op scherp nu, maar tóch………je zult je geilheid ff in toom moeten zien te houden….’
‘Moet jij nodig wat van zeggen!! Jouw spreekwoordelijke hardheid is duidelijk bespeurbaar…’, zei Daniel, terwijl hij z´n vriend bij diens kruis vatte.
Sven kreunde.
´Maar, zoals je zelf al zei: alles op z´n tijd….. Kom op, opfrissen en op ontdekkingstocht!’
Enkele minuten later stonden de jongens bij de balie van het pension en vertelden Ernestine wat ze van plan waren. Ze wilden de Kalè Içi gaan verkennen, ergens wat gaan eten, en tenslotte de zon zien zakken in de buurt van de oude haven. ‘Een uitstekend plan, jongens! Lekker romantisch, en precíes goed voor een eerste dag in Antalya! Nou veel plezier dan samen.’
De rest van de middag vermaakten de jongens zich uitstekend met rondslenteren in de Oude Stad, en het bewonderen van al die kleine en grillige straatjes, merkwaardige gebouwen, groot en klein, waarvan een groot deel hoognodig gerestaureerd moest worden, maar ondanks de redelijke bouwvalligheid van sommige panden had het geheel een enorme bekoring op de twee vrienden.
Er waren ook tal van souvenirwinkeltjes, die van alles en nog wat te koop aanboden, maar Sven en Daniel waren het er snel over eens om het vergaren van souvenirs uit te stellen tot later in de week, tot ze uitgebreid hadden rondgekeken en enigszins een idee hadden wat er zo allemaal te koop was.
Op het einde van de middag kregen de jongens honger, dus gingen ze op zoek naar een leuk typisch Turks restaurant. Dat werd snel gevonden, in een van kleine pittoreske straatjes, waar de Kalè Içi er zo veel van heeft. Ze bestelden typisch Turkse gerechten, daarbij geholpen door de eigenaar die gelukkig goed Engels sprak, en om het geheel af te maken een halve fles Turkse wijn, uit Ürgüp, Capadocië.
Toen de wijn geserveerd was en ingeschonken hieven ze het glas.
‘Gezondheid’, sprak Sven, ‘op ONS!’
‘Proost, lieverd’, zei Daniel, ‘op onze toekomst!’
Ze keken elkaar verliefd aan en namen een slokje.
Na deze heerlijke en beslist zeer authentieke Turkse maaltijd liepen ze richting oude haven, daarbij geholpen door de reisgids, die Daniel van zijn moeder had gekregen.
In de buurt van een park vonden ze de ideale plaats om te gaan zitten: een bankje met uitzicht over de zee, de oude haven en een deel van de Oude Stad. De jongens gingen zitten en keken zwijgend naar het schitterende panorama onder hen, en genoten van de stilte en van elkaar….. De plek was zo goed als verlaten, met uitzondering van een verdwaalde toerist dan, en was be-paald rustgevend.
Terwijl langzaam de ondergaande zon de hemel rood kleurde namen de jongens elkaars hand vast en genoten van de laatste momenten van deze dag.
Beiden waren overweldigd.
‘Sven, ik heb gek genoeg een zelfde ervaring als toen, 5 jaar geleden op de Sint Pietersberg…’
‘Ik ook, schatje, ik ook…..Ik wil niet overtrokken sentimenteel doen, maar…. Ik voel wel een klein beetje God, net als toen…..’
“je hebt God al gezien”…..
Daniel schrok.
Korte tijd geleden, toen hij in coma was en ergens in Niemandsland rond zweefde was er een Entiteit die deze woorden sprak…..”Je hebt God gezien”…..Hij keek met tranen in z’n ogen naar Sven.
Hij begréép nu……..
Sven voelde aan dat er wat was, hij keek opzij.
Woorden waren niet nodig nu….. hij omarmde zijn vriend en drukte hem dicht tegen zich aan.
Langzaam ging de zon onder. Het was nacht….
Ze keken elkaar aan….stilte….. tegelijkertijd knikten de vrienden.
Ze stonden op en gearmd liepen ze richting Kalè Içi, richting…..warmte, tederheid en vooral Liefde…..
Ernestine was nergens te bekennen, te druk met haar dagelijkse beslommeringen, maar dat was niet erg….. Hun verlangen was groot….. Ze lieten een kort briefje achter voor haar, waarin ze schreven dat ze weer veilig terugwaren, en gingen toen naar boven.
Eenmaal op de kamer, met de deur achter hun gesloten, keken de jongens elkaar diep in de ogen en hielden elkaar vast. Ze omhelsden elkaar teder en kusten elkaar op de mond. Hier was nog geen passie, alleen maar tederheid, warmte en volledige overgave aan elkaar……
Na geruime tijd lieten ze elkaar los en begonnen zich zwijgend uit te kleden. Iedere verlegenheid, iedere aarzeling was verdwenen, er was alleen maar: verlangen…. Hand in hand liepen de jongens naar de badkamer en gingen onder de douche staan.
De warme stralen kletterde op hen neer, terwijl Daniel Sven aan het inzepen was, te beginnen met zijn rug. Daniel ging steeds lager en zeepte toen Svens billen in, en daartussen. Sven begon zacht te kreunen.
‘Goed?’
‘Heel goed’, zuchtte Sven.
Daniel ging verder, op een tedere manier, en begon op een gegeven moment de voorkant van zijn vriends lichaam in te zepen, met als laatste zijn piemel en ballen. De erectie van Sven was nu helemaal compleet.
De jongen kreunde harder, en was zichtbaar aan het genieten……
Daniel bukte zich en nam heel rustig de penis van Sven in z’n mond en begon er op te zuigen, terwijl hij met z’n hand Svens ballen streelde.
‘Oooooooo, wat is dit heerlijk!!!’
Sven kroelde wild door de inmiddels nat geworden haren van zijn vriend.
Daniel voelde aan de spanning dat het niet meer zo lang zou duren voordat zijn vriend een or-gasme zou gaan krijgen.
Hij stopte met zuigen, kwam overeind en begon zichzelf snel in te zepen.
Dat liet Sven niet toe! Hij pakte de zeep van Daniel af en begon zijn lief zo teder mogelijk te wassen, zoals Daniel het zojuist bij hem gedaan had. Daniel genoot, en terwijl Sven liefdevol de buik en even later het geslacht van Daniel inzeepte schuurde Daantje met zijn erectie tegen Svens erectie; het gevoel was Goddelijk!
Voor Sven, en voor Daniel.
Daantje kuchte. ‘Ik hou dit niet lang meer vol, lieverd…… zullen we ons afdrogen en in de slaapkamer verdergaan?’
Sven knikte.
De jongens stapten uit de douche en begonnen elkaar af te drogen, langzaam, en met alle teder-heid die in hun was, en dat was heel erg veel….. Ze liepen naar de slaapkamer, beiden nog steeds in de hoogste staat van opwinding, en gingen naast elkaar op bed liggen.
Adempauze……
Ze draaiden naar elkaar toe, elkaar daarbij indringend in de ogen kijkend.
Langzaam begonnen ze elkaar te omhelzen, terwijl ze elkaar als vanzelf een innige en diepe tongzoen gaven. Ze waren nu in een stevige omstrengeling verwikkeld, de voorkant van hun lichamen tegen elkaar aangeperst, en hun monden waren één……
De passie nam toe….
Daniel ging nu op Sven liggen en begon met zijn pik tegen die van Sven aanrijden; hij liet zich een beetje zakken en begon Sven opnieuw hartstochtelijk te zoenen; het gevoel was overweldi-gend…… Hij versnelde zijn beweging, en daardoor steeg zijn opwinding, en die van Sven tot ongekende hoogte!
‘Even wachten!’, kreunde Sven, ‘ik kom zo……..’
‘Ik ook…. Geen probleem….’
Maar Daniel liet zich toch langzaam van zijn vriend afglijden en ging weer naast hem liggen.
Sven begon Daniel op zijn borst te kussen, te beginnen met de tepels, en langzaam, heel lang-zaam gleed Sven steeds verder naar beneden……Hij kuste en likte de buik van zijn vriend, ging daarbij verliggen, en tenslotte ging hij met zijn tong over de eikel van Daniel. Het voelde heerlijk! Hij strekte nu zijn benen. Daniel zocht hem ook, voelde Sven, en even later was het zover: Daniel nam heel traag de eikel van Sven in z’n mond en begon er op te zuigen.
Hoe veel kan iemand hebben???
Dit was het ultieme moment van hun liefde, van hun genot, waar de beide vrienden zo naar verlangd hadden. Ze zogen op elkaars piemel, ze pijpten elkaar, en intenser had hun samenzijn echt niet kunnen zijn…… Als in een reflex begon Daniel met zijn onderlichaam heen en weer te bewegen, en Sven genoot intens van deze move….. even later begon hij hetzelfde te doen.
Hun beider verlangen was groot, heel erg groot, en lang zou het ook niet meer kunnen du-ren……. De jongens kreunden, en Sven voelde op een gegeven moment hoe Daniel zacht zijn billen streelde, en met een vinger tussen zijn bilnaad ging….. de geilheid steeg ten top….
De jongens kreunden nu allebei, en het einde zou snel komen en uiterst heftig zijn…….Hun ultieme verlangen naar elkaar, hun uiterste verlangen naar dit moment van samenzijn moest wel tot een ontlading komen……. Daniel zoog heel fanatiek, daarbij de ballen van Sven strelend, in zijn handen houdend, en Sven deed op zijn beurt precies hetzelfde……
Daniel riep: ‘Ik hou het niet meer, lieve schat, ik ga komen, OOOOOOO!!!!!!.’
‘Ik ga ook komen!!!!!!’
‘Laat het gaan, alsjeblieft……kom schatje, ik wíl je!’
De jongens ontlaadden zich tegelijk, en spoten hun grote lading zaad in elkaars mond.
Het was heel heftig, en uiterst bevredigend……..
Er was veel zaad, bij allebei……
Ze lagen nu naast elkaar en kusten elkaar vol overgave, waarbij hun beider sperma zich vermengde. Het was heerlijk! Deze wilde en vooral liefdevolle tongzoen bezegelde hun liefde voor elkaar….. ze proefden elkaars zaad en waren verrukt…….
Lang, heel lang, lagen ze zo na te genieten, van hun seksuele daad, van elkaar.
Daniel zuchtte als eerste.
‘Ik hou ontzéttend van je, Sven……’
‘En ik van jou, lieve Daniel. Ik voel me als herboren, echt waar!’
‘En bij mij voelt het als: “wakker worden”, geloof me!’
‘Mmm, “wakker worden”……ik voel me een ander mens, lieverd, ik heb mezelf ontdekt , geloof ik, maar vooral jou!!!!’
De jongens gingen kort tegen elkaar aanliggen, omstrengelden elkaar, en vielen in een diepe droomloze slaap (sinds lang!)…….
End of story…….
EPILOOG:
Sven en Daniel brachten nog 2 hele gelukkige jaren door op hun middelbare school. Hun liefde voor elkaar was heel groot!
Daarna zijn ze samen in Amsterdam gaan studeren, Sven Conservatorium, en Daniel scheikunde, en de jongens woonden vanaf het begin samen in een klein en knus appartementje in Amsterdam zuid. Hun liefde leek volmaakt, maar helaas kwam daaraan na twee jaar een einde…. Hun vaardigheden om met conflicten om te gaan bleek toch niet zo groot…. In iedere relatie zijn er wel eens problemen, maar na verloop van tijd bleken Sven, noch Daniel daartegen opgewassen te zijn…..
Sven werd uiteindelijk verliefd op een mede student, en hij verliet zijn vriend om bij zijn nieuwe vriend in te trekken….. Gelukkig zijn ze als vrienden uit elkaar gegaan.
Vier jaar later ontmoetten ze elkaar weer bij een popconcert, waar Sven de grote ster was.
Ze praatten met elkaar, en vreemd genoeg (of niet natuurlijk!) sprong die oude vonk weer over….. er volgden gesprekken, ontmoetingen… en na veel heen en weer gepraat besloten de geliefden van weleer de draad weer op te pakken.
Een aarzelend begin…..
Het ging goed, en uiteindelijk steeds beter.
De passie van vroeger was er dus nog……..
Inmiddels wonen ze alweer 27 jaar samen, waar van 5 jaar getrouwd; ze zijn nog steeds supergelukkig met elkaar, en hopen samen heel erg oud te worden………..