Wakker worden, deel4

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
rickyboy
Berichten: 19
Lid geworden op: ma 10 mei 2010, 13:00

Wakker worden, deel4

Bericht door rickyboy » ma 10 mei 2010, 13:16

Hoofdstuk 10

(woensdagavond, na het tennissen, Sven)

Ik voelde me verdrietig tot en met. Ik wist me geen raad. Ik was ook boos, en voelde me vreselijk opgelaten. Shit shit, godverdomme kut.
Zo, dat is er uit!
Natuurlijk voel ik me op een rotte manier afgewezen door Daan, hij heeft me echt pijn ge-daan. Van de andere kant kan ik mezelf wel vervloeken dat ik alles zo ver heb laten komen. Oké, Daniel hád een erectie en was duidelijk opgewonden, ík had een stijve en was opgewonden, maar achteraf beschouwd had ik het er gewoon bij moeten laten, als ik verstandig geweest was. Ik heb me helaas enigszins laten meeslepen door de hele situatie en een poging ondernomen mijn vriend te verleiden, dat was een ontzettende fout realiseer ik me nu. Daniel was in de war, ik voel me afgewezen en reageer daarbij ook nog eens gekwetst en boos, maar het was eruit voor ik er erg in had.
Ja, ik kan mezelf wel vervloeken.

Ik fiets naar huis, terwijl de tranen als vanzelf komen. Ben ik Daantje nu voorgoed kwijt?
Eenmaal thuis kwakte ik m’n sporttas in de bijkeuken en hoopte dat ik niemand zou zien voorlopig, ik wilde alleen zijn met m’n gedachten. Natuurlijk kwam pa net binnen (die grappig genoeg ook Daniel heet) en me vriendelijk goedendag zei. Ik bromde wat terug en snelde naar boven, naar m’n kamer. Ik plofte neer op m’n bed en toen kwam mijn verdriet er pas goed uit. Mijn emotionele pijn leek wel vanuit m’n tenen te komen, het was heel heftig. Jezus! Ik verviel in een krampachtig snikken en wist me geen raad. Wat was er toch met me aan de hand??
Dat wist ik natuurlijk wel, dat wist ik drommels goed, en die wetenschap maakte het in mijn ogen alleen maar erger. Het was heel simpel, kinderlijk eenvoudig. My dear Watson, it’s so obvious, can’t you see?
Ik was tot over m’n oren verliefd op m’n beste vriend, en dat al sinds ruim een half jaar.

In de winter van ‘72/’73 was het besef dan gekomen. In februari van dit jaar werd ik 17 en op mijn feestje werd ik hartelijk omhelsd door Daniel, die me feliciteerde met m’n verjaardag en me het allerbeste wenste voor het jaar dat komen zou. En in een “split second” ging er dus die beroemde knop om bij mij en vielen alle puzzelstukje in elkaar, om dat mooie cliché maar eens te gebruiken.
‘Ik hou van je, Daniel’, dacht ik, terwijl ik een warme knuffel kreeg, ‘ik hou zielsveel van je, ik wil de jouwe zijn en dat voor altijd.’
Die zelfde avond heb ik me in slaap gehuild, zo vol van onvervuld verlangen.
‘Och liefste Daniel van me, je bent zo dichtbij en tegelijkertijd zo ontzettend ver weg, kon ik je maar, durfde ik je maar te vertellen hoe ik écht voor je voel, had ik maar de moed om je toe te vertrouwen hoe groot mijn liefde voor je is…..’
Helaas, ik kon en durfde niet, bang om onze mooie vriendschap op het spel te zetten.
Gelukkig kon ik in de weken die daarop volgden de zaken weer enigszins op een rijtje krijgen en vond ik weer enigszins mijn innerlijke rust. Ik telde mijn zegeningen, en dacht aan al die mooie dingen die Daan en ik wél konden delen.
Het leven was goed voor mij, tot vanavond dan…

Ik huilde met gierende uithalen in mijn intens verdriet en voelde me verloren. Hoe verdrietig kan een 17 jarige jongen zijn….. Ik schrok op door een hand die mijn schouder streelde. Verdwaasd en ook wel geschrokken keek ik om.
‘Pa’, mompelde ik.
‘Ja sorry, jongen, ik heb een paar keer geklopt, maar dat hoorde je blijkbaar niet. Ik dacht dat ik maar eens moest komen kijken, want zojuist zag je er nou niet bepaald goed uit’.
Hij ging op m’n bed zitten.
‘Wil je me niet vertellen wat er is, Sven?’
Zijn teder gebaar van zijn arm om mijn schouder bracht me niet meteen aan het bedaren, maar voelde natuurlijk wel goed aan. Geleidelijk aan kalmeerde ik wat en kwam tot het besef dat ik nu – meer dan ooit – een soulmate nodig had, wilde ik er tenminste niet helemaal onderdoorgaan van verdriet. Ik ging op m’n rug liggen en keek vader Daniel strak aan.
‘Het is niet makkelijk, pa.’
Nee, om de dooie dood niet!! Helemaal niet gemakkelijk!
Er was maar een iemand op de wereld die van m’n geaardheid op de hoogte was en die was voor zover ik wist ruim 3000 km van me verwijderd. Hoogste tijd om m’n ouders in te lichten, te beginnen met pa, want geloof me, ik trók het gewoon niet meer langer. Ik wilde mijn ontzettende eenzaamheid nu maar eens doorbreken en – hoe moeilijk het ook zou zijn – mijn ouders inlichten. Kome wat komen gaat, dacht ik.

Het begon precies één maand voor m’n 16e verjaardag.
Nú weet ik dat ik jongens eigenlijk altijd al veel interessanter heb gevonden dan meisjes, nu durf ik dat tenminste onder ogen te zien, al heb ik jaren mijn uiterste best gedaan om dat heel virtuoos weg te stoppen.
In die tijd trok ik veel op met Evert, een van m’n tennisvriendjes; we zaten niet op dezelfde school, maar hadden redelijk veel contact via het tennissen dan. Hij was best aardig, al voelde ik niks speciaals voor hem. Een enkele keer kwam ik wel eens bij hem thuis en daar is HET begonnen…. Och, jullie kunnen je met een beetje fantasie de heel voorspelbare gang van zaken wel voorstellen. Zoals zo vaak tussen puberjongetjes kwam die keer het gesprek weer eens over jongens en meisjes, over seks, vooral over seks, want dat was een bezigheid waar we beiden maar weinig ervaring mee hadden, maar het onderwerp intrigeerde ons bovenmate en die heerlijke vrijetijdsbesteding had toen onze volle aandacht….. Een jaartje daarvoor had ik de wel zeer prettige bezigheid van masturberen leren waarderen, en uiteraard was het ook Evert niet ontgaan dat je met je piemel een hoop leuke dingen kon doen.
Van het een kwam het ander. We trokken ons af bij die gelegenheid en kwamen beiden tot een orgasme. Natuurlijk ging het verder en een paar weken later waren we zo ver gekomen dat we elkaar aftrokken, wat – in ieder geval in mijn optiek – het genot aanzienlijk groter maakte. Uiteraard was er niets van affectie tussen Evert en mij, laat staan liefde, maar het feit dat die lange donkerharige slungel zich door mij liet aftrekken en er ook niet vies van was om met behulp van zijn rechterhand mij tot een hoogtepunt te brengen zorgde ervoor dat het genot bij mij erg groot was. Voor hem: just fun, voor mij: thuiskomen in een wereld die de mijne was, en ik schrok er echt van. Ik was dus homo, en hoe nu verder????
Na een kleine 3 maanden hield het vanzelf op, op verzoek van Evert overigens, want – hoe leuk hij het ook gevonden had – ‘dat gerotsooi tussen 2 kerels verpestte je wel voor de mei-den’…. Exit Evert, sans rancune, want zo leuk vond ik hem au fond toch ook weer niet, al heeft hij me zonder het zelf te weten wel een stuk geholpen met m’n bewustwordingsproces.

In juli van dat jaar gingen we een kleine 3 weken naar Egypte, vader Daniel, mijn moeder Karlijn en mijn 18 jarige broer Kars. Het zou een vakantie worden om nooit te vergeten……


Hoofdstuk 11

(Sven)

Het plan was simpel: een kleine 10 dagen rondreizen door Egypte en vervolgens 10 dagen bijkomen aan de Rode zee, in Hugharda. Ik ben dol op reizen, was nog nooit in Egypte ge-weest, dus ik verheugde me er mateloos op. Het eerste deel was zonder meer schitterend en iedereen die ook zo’n reis gemaakt heeft weet precies wat ik bedoel.
Het tweede deel viel in eerste instantie wat tegen.
Hugharda is zo’n typische subtropische badplaats, en aangezien ik niet echt een strandtype ben – in tegenstelling tot bv mijn broer Kars – verveelde ik me na een dag al stierlijk. En zo lag ik de tweede dag, een beetje landerig, aan de rand van het prachtige hotelzwembad en bedacht hoe ik de dag verder moest doorkomen tot het avondeten.
Mijn ouders en Kars waren zoals zij het uitdrukten Hugharda aan het verkennen, maar ik had totaal geen zin en kon onderhand het ene souvenirwinkeltje tegen het andere wegstrepen. Ik bladerde lusteloos door mijn boek, dacht een beetje aan mijn escapades met vriendje Evert, tot ik uit mijn overpeinzingen gerukt werd door een uiterst prettige en melodieuze stem die vroeg: ‘Est ce que monsieur veut quelque chose a boire?’
Ik keek op en ontwaarde de zachtste en mooiste ogen die ik ooit van m’n leven gezien had! Ze behoorden toe aan een naar schatting 20 jarige jongen (achteraf bleek hij 22 te zijn), een slanke Egyptische knul van ongeveer 1.70 meter. Ik was meteen bij de les!
‘Un coca cola, s ‘il te plais’ stamelde ik.
De jongen liep naar de bar en kwam even later terug met het gevraagde. Ik betaalde en vroeg in het Frans hoe het kwam dat hij die taal sprak (Gode zij dank dat ik Frans heb op het gym!!). Hij antwoordde dat zijn grootvader van moeders zijde van Franse afkomst was, en dat hij tweetalig was opgevoed. Engels had hij er later zelf bijgeleerd.
We keuvelden gezellig verder en ik kwam er snel achter dat hij eigenlijk Ashraf heette maar zich voor het gemak voor de toeristen Félix noemde. Natuurlijk sprak ik hem aan met Ashraf, want dat is uiteindelijk zijn échte naam. Ik begon het bepaald leuk te vinden en vond het dan ook jammer dat het wat drukker werd aan het zwembad en Ashraf dus vaker weg moest. Ik had wel inmiddels vernomen dat hij 22 lentes jong was, voor elektricien studeerde, drie talen sprak en 2 broers en 3 zussen had. De familie woonde in Hugharda en Ashraf werkte in de zomer in het hotel om z’n studie te kunnen betalen en z’n familie financieel te ondersteunen. Ik kreeg respect voor de jongen.
Tegen half 6 was het zo druk geworden dat we niet echt meer gelegenheid hadden om met elkaar te praten. Ik beloofde de volgende dag terug te komen, zij het pas tegen 5 uur (vader, moeder, Kars en ik zouden met ons allen een soort jeep safari houden). Ik nam afscheid van Ashraf en had echt het gevoel dat ik er een vriend bij had gekregen.
In het hotel trof ik mijn ouders en Kars en vertelde over m’n nieuwe vriendschap.

De dagen erna kregen door de vriendschap met Ashraf een totaal nieuwe dimensie. Ik voelde me in m’n element en keek uit naar de momenten dat we samen konden zijn. Natuurlijk er-voer ik een bepaalde aantrekkingskracht naar hem toe, maar obsessief was het niet bepaald, gelukkig maar, ik genoot alleen maar.
De dag na de jeepsafari had Ashraf vanaf 17.00 uur vrijaf en hij stelde voor – aarzelend en met veel schroom – of ze misschien die avond samen wat leuks zouden kunnen doen. Inwendig juichte ik, maar liet niet te veel merken. Hij mocht de auto van z’n vader lenen en stelde voor om een dorp verderop eerst wat te gaan eten en dan wat te gaan stappen of zo. Ik vond het een uitstekend idee en afgesproken werd dat hij me tegen kwart voor 6 aan het hotel zou komen ophalen.

Hoofdstuk 12

(Sven)

Mijn ouders vonden alles best, en ze waren geloof ik ook wel blij dat ik het zo naar m’n zin had. Ashraf stond even na half 6 met de auto voor het hotel en ik nam hem mee de lobby in om hem voor te stellen aan m’n ouders en Kars die onderhand natuurlijk wel nieuwsgierig geworden waren wie Ashraf nu wel was. De conversatie ging in het Engels en ik had stellig het idee dat Karlijn en Daniel erg ingenomen waren met hem, nou ja, des te beter!
Ruim een half uur later voeren we weg in Ashrafs auto, nou ja, die van z’n pa dan.
Na ongeveer een half uurtje waren we dan op de plaats van bestemming. We stopten voor een op het eerste gezicht onooglijke gribus, maar schijn bedriegt, want het bleek een meer dan voortreffelijk restaurant te zijn, dat door een vriend van Ashraf gerund werd. Ik werd aan hem voorgesteld: een uiterst dikke veertiger met een bonhomie die je maar zelden tegenkomt; het was sympathie op het eerste gezicht. Ashraf vertelde Moustafa dat ik een speciale vriend van hem was en dat hij zonder meer verwachtte dat ik ook als zodanig behandeld zou worden. De man omhelsde mij en zei onomwonden dat een vriend van Ashraf ook zijn vriend was.
Het werd een gezellig en vooral fantastisch etentje.

Toen het moment van betalen daar was legde ik mijn hand op het doosje waar de rekening in lag en dat ontlokte een verontwaardigde reactie van de kant van mijn vriend.
‘Jij bent mijn gast, Sven, ik heb je uitgenodigd en ik betaal.’
Hij was gedecideerd.
Ik dacht snel na, ik wist ongeveer wat hij verdiende en dat was bepaald niet veel, ik zou er niet eens mijn bed voor uit komen….. Van de andere kant wilde ik mijn vriend natuurlijk niet voor het hoofd stoten.
‘Luister mijn vriend. Je hebt mij afgelopen dagen iets uiterst kostbaars gegeven, iets waarvan ik eigenlijk niet gedacht had het hier in dit prachtige land te mogen ontvangen, namelijk jouw toegewijde vriendschap. Ik ben gelukkig en ook dankbaar dat we nu zo tegenover elkaar zitten. Ik geef veel om je, ja heus, en ik hoop dat ik je niet beledig dat ik als tegenprestatie deze fantastische maaltijd betaal; als je wilt mag je me straks een biertje aanbieden.’
‘Een poëet’ zei Ashraf half spottend, ‘maar ik kan zien dat je het meent, ook ik ben blij je te hebben mogen leren kennen, en ook ik zegen onze vriendschap. Goed, ik accepteer.’

Ik rekende af en we gingen naar de volgende locatie, een soort koffiehuis. Daar rookte ik voor het eerst een waterpijp. Ik dronk er bier bij en voelde me uiterst gelukkig en ontspannen. Het was op deze plek en op dit moment dat ik een beetje verliefd begon te worden op Ashraf….. Wat al heel snel begonnen was als een mooie vriendschap tussen 2 jongens was – althans wat mij betrof – geleidelijk aan méér geworden.
Ik liet niets blijken.

De conversatie bleef levendig en werd steeds persoonlijker. We vertelden elkaar veel dingen over onze jeugd, ons opgroeien naar de volwassenheid (ik was nog volop bezig..) en onze toekomstdromen. Ook ons liefdesleven kwam – zij het heel omzichtig – ter sprake; uiteraard repte ik met geen woord over m’n echte gevoelens en liet alles maar zo’n beetje in het midden. Ashraf vertelde dat er een meisje was in z’n leven (m’n hart sloeg 2 keer over en m’n emotionele thermometer zakte prompt 30 punten), en dat hij waarschijnlijk na het beëindigen van z’n studie met haar zou trouwen. Hij keek daarbij (bewust of onbewust??) vrij somber, wat mij de vraag deed stellen ‘Is dat dan ook wat jij wilt, Ashraf?’
‘Natuurlijk, zo is het leven toch? Sherazade is mooi, slim en heel lief, zij is beslist een hele goede partij, ik mag me gelukkig prijzen!’
Ik kon nog net een vloek inhouden. Mijn hemel! Ik zal dus echt nooit aan die voorhistorische Islamitische huwelijksmoraal wennen! Begrijp me goed: sinds Ashraf in het bijzonder en Egypte in het algemeen ben ik de Moslim cultuur erg gaan waarderen, ik respecteer het geloof (een heel mooi geloof!) en ik respecteer de mensen die het geloof belijden en uitdragen, maar dit aspect….
We praatten er nog een tijdje over, in alle gemoedelijkheid overigens en veel, niet alles natuurlijk, werd me wel allengs duidelijker; ik voelde me steeds meer verbonden met m’n vriend en nu, op dit zelfde moment wenste ik meer dan ooit dat ik zijn hand zou mogen vasthouden…..

Tegen middernacht bracht hij me thuis en voor het hotel namen we afscheid van elkaar. Hij gaf me een vriendschappelijke omhelzing met 2 kussen, op iedere wang een, en ik liep met verende tred, gehuld in roze wolkjes het hotel in……

Gesloten