File X-007 / Deel 2
‘…het is niet om wat snelle seks, hoor. Je moet me goed begrijpen…’ zei Thom zacht, ‘…wel verdomme!… ik heb van z’n lang zal z’n leven nog nooit zo met een vent gepraat…!’
Thoms’ langzame glimlach met enige zelfspot, zijn blauwe blik, zijn hand voorlangs opeens warm op mijn middel rustend.
‘…shit man! Hoe moet ik het zeggen? Vindt je het erg dat ik je nodig heb?...’, vervolgde hij.
Ik stond er als versteend, gloeiend warm en moeilijk verstard zwijgend tegelijk.
‘…hé Lullo. Vind je het erg?’
Ik schudde mijn hoofd, met zijn warme hand brandend op mijn middel. Nee, erg vond ik het niet…
‘Nodig?’, vroeg ik terwijl mijn gevoelens op hol sloegen en ik dat woord niet kon plaatsen.
Opeens drukte hij zich tegen me aan, met zijn bijna blote lijf tegen mijn bijna blote lijf. En met zijn voorhoofd tegen mijn voorhoofd.
Ik had in geen maanden een warm lijf gevoeld. En ik had dit ook nooit verwacht van die mooie zelfverzekerde brok asblonde testosteron.
Het was zo dubbel als de pest. Want de geilheid gierde door mijn lijf en bloed joeg naar maar kruis. Zijn warme lijf tegen mijn lijf, zijn ademde borst tegen de mijne, zijn strelende adem over mijn wang, zijn neus langs mijn neus.
‘Net zo goed als dat jij hier in dit zandkamp iemand nodig hebt,’ fluisterde hij op mijn vraag, en drukte onze kruisen tegen elkaar. Gezwollen hardheid.
Duidelijker kon ik mezelf niet verraadden, en kon ik zijn bedoeling en verlangen niet voelen.
Toen hij me opeens een klein vragend zoentje gaf, die altijd zo stoere Thom, toen golfde het nog e’s door me. Het was een storm op zee in me, en ik legde mijn beide handen als vanzelf op zijn middel.
‘Dit moeten we niet doen. Thom,’ zei ik nog, probeerde ik nog, alsof we al jaren zo tegen elkaar spraken.
Thom nota bene, die al mijn zo veilig op afstand gehouden gevoelens aanboorde en nu door elkaar gooide.
Het ademende leunen, het warme lijf, zijn stilte, zijn voorhoofd en neus tegen de mijne.
Het hart bonkte me in de strot terwijl ik zo intens zijn warme middel onder mijn handen voelde, en zijn korte zoen nog op mijn lippen nabrandde.
‘Dat stadium zijn wij nu toch voorbij, Giles?’
Seconden leken minuten, terwijl hij zo warm tegen me aanstond, stil en zwijgend, vragend nog steeds omdat ik niet bij machte was geweest hem te overtuigen. Het leken minuten voordat ik hem een kleine zoen terug gaf, en een nieuwe drempel overstak.
Alsof hij daar op had gewacht, om mij daarna met een hand achter mijn hoofd en een arm om mijn rug te omhelzen, om me dan lang en zacht en absurd teder te zoenen, met proevende lippen.
Verdomme.
Ik kon niet anders meer dan hem beantwoordden, met mijn armen om hem heen.
Zijn warme lijf, nu zo overduidelijk en hard opgewonden drukkend tegen mijn spontane erectie, de intensiteit, het gedachteloze wegdromen en verzwelgen, verzwolgen worden.
Het tongen en snuiven, de heftiger wordende passie waarbij we als vanzelf de hand in elkaars short staken om elkaars warme erectie vastpakten, en erom bewogen. Nat en glad van opwinding.
We schokten en we huiverden allebeide, al snuivend en zoenend zuigend, in kracht elkaar omhelzend en elkaar bedienend om een plotseling opgelaaid vuur in een stormwind. Het was cumulatief. De één voerde de ander op, de ander de één.
Ik stond te trillen op mijn benen toen ik me samen met Thom ontlaadde.
Hijgend.
En even meende ik dat het nu voorbij was. Maar Thom bleef me omhelzen, met beide handen nu, streelde me, zoende tongend zelfs weer, heel langzaam. Opnieuw golfde het.
Ik kwam niet los van hem. Letterlijk niet, maar ook figuurlijk niet. Dit was veel meer dan een belevenis met een seksvriendje.
Ik omhelsde hem, ik streelde al langzaam zoenend zijn warme zuivere lijf. Allemachtig, Thom, dacht ik en ervoer ik, dat je zo lief kunt zijn. Dat je het leven in me wakker schudt, doet branden. Juist jij…
‘Allemachtig… Thom…’, zei ik mijn gedachten na, na die lange zoen in de blijvende warme omhelzing.
Zijn langzame glimlach, dromerig en mooi, zonder ironie en directheid, met een diepe lange genietende zucht, van bevrediging. Van meer. Om het intieme..
‘’k Wil bij je slapen vannacht,’ zei hij terwijl hij een natte handdoek opraapte en de versmeerde sperma van onze buiken en lullen en handen veegde.
‘Hè?’, zei ik, omdat slapen met een andere vent in zo’n vertrouwelijke situatie als deze voor mij vanzelfsprekend was. Behalve hier op het kamp, in de soldatenwereld.
‘Ik wil je voelen en ik wil met je praten. In het donker. Da’s makkelijker voor me…’, zei Thom
Ik zweeg, min of meer verbijsterd omdat het een afstand leek in te houden, terwijl het zo heerlijk lijfelijk warm en intiem was.
‘Ik had dit willen uitstellen…’ging hij verder, ‘… een week, of nog langer… om aan mekaar te wennen… en om je er niet mee te overrompelen… verdomme Giles… dat lukte me gewoon niet…!’
Hier. Tussen soldatenmaten in een woestijnkamp vol dagen van verveling soms. Langzaam drong het tot me door. Om hoe ik morgenochtend aan het appèl zou staan. Hoe groot het contrast van mijn twee samenvallende werelden zou zijn.
*
Verdomde heerlijke en tegenstrijdige warmte. Toen waren de lampen uit, drong er nog wat avondlicht door de stalen schervenwerende lamellen, lag ik op mijn rug in mijn eigen nieuwe bed, lag Thom op zijn zij naast me, met een arm onder mijn nek, in de donkere schemer.
Buiten waren er nog geluiden van maten, voetballers, lachende kaarters, schuifelaars.
Op de gang achterlangs de containers klonken stemmen achter de afgesloten deur.
Ik ademde zwaar.
Onmogelijk. Soldatenliefde? Wat was het? Geen pure lust uit nood van maandenlange eenzaamheid, dat was zeker. Al had ik ook dat nooit willen zien, nooit willen weten om mijn eigen veiligheid en verborgen leven.
Thoms andere hand kwam op mijn borst, die zo moeizaam lucht pompte, zijn geknikte been over mijn benen, zijn hernieuwde erectie tegen mijn heup…
‘Hé Giles….’, fluisterde hij
Geen Endo. Het klonk intiemer dan ooit te voren.
‘…sorry, dat ik me niet onder controle had… maar ik loop er al zolang mee rond… ik voelde het… ik wist het van je… maar ik had dit echt langzaam willen laten gebeuren…’
Thoms eerlijke openheid ontnuchterde me.
‘Thom, doe niet zo gek… alsjeblieft!… ik had het alleen niet verwacht… van jou niet… van niemand hier niet trouwens, maar van jou zeker niet…’
Thom zweeg. Ik voelde zijn hoofd over mijn schouder komen leunen. Een verwarde Thom, totaal uit zijn doen? De sterke mooie asblonde patser.
Ik draaide me wat bij, naar hem toe. Als vanzelf schoven we meer in elkaar. Allemachtig. Ongelooflijk, zo lekker als het voelde, dit onmogelijke.
Ik zoende zijn voorhoofd en met mijn vrije hand streelde ik zijn schouder en nek, langzaam en zacht, als was ‘ie breekbaar.
Mijn andere arm lag tussen ons ingeklemd, met mijn hand tegen zijn buik die ik met een vingerknokkel streelde. Ik voelde hoe hij daar even huiverde. Als een puber, die sterke Thom.
‘Ik wist het wel…’ fluisterde Thom grinnikend in mijn oor, ‘…dat je lief bent,’ als reactie op mijn strelen, en zuchtte in mijn hals.
Onze benen schoven verder in elkaar, met onze armen omhelsden we elkaar, ons ademen werd zwaarder. Praten? Nu?, terwijl zijn vingertoppen me streelden?
Ik had met mijn paar stiekeme vrienden wel wat meegemaakt. Maar dit? Zo? Deze verstilde vertrouwelijkheid, de bijna onbeweeglijke warme aanraking, hij zo half over me heen. Het onmogelijke…
‘Hé Giles…?’
Thom bewoog. Het bedlampje werd aangeknipt.
Even het kleine harde licht. Dan mijn rare ongeloof om de al even harde realiteit. Die mooie en stoere en aantrekkelijke asblonde Thom opeens weer. Echt, dus. Weer sloeg het als een warme vloed door me heen, zo intiem en lijfelijk we lagen. Ik kon er niet aan wennen, ondanks dat we daarnet samen hadden gevreeën en waren klaargekomen in ons douchje.
Zijn langzame glimlach zo vlakbij terwijl hij op me neer keek. Ik smolt, streelde hem.
‘…dit is niet zomaar wat gerommel voor mij,’ vervolgde hij, ‘zoals met Ruud… en ook niet omdat m’n vriendin het uit heeft gemaakt… of dat we hier zo lang zitten…’
Hij bleef het maar herhalen, Thom.
‘…het komt er nu alleen uit… nu we hier… Godverdomme! Waarom is dit zo moeilijk!… Voel jij wat voor mij? Of is het… nou ja, omdat ik me als vent aan je opdring…’, vroeg hij.
Ik sloot mijn ogen. Want ik wist echt niet, meende ik nog even, hield ik me voor, of het was omdat hij me overrompelde, of omdat hij zo anders was en deed als wat ik zo stiekem weg buiten het soldatenleven gewoon was. Zo intens. Zo lief.
‘Nee, het is niet zomaar…’ zei ik met een verlegen glimlach, ‘… alleen… het is net of ik droom…’
Ik streelde Thoms wang, zijn wenkbrauw, zijn lippen die als altijd ontspannen iets open stonden.
‘…ik hield het alleen heimelijk…’ zei ik, ‘maar juist jij… en dat jij zo anders doet dan de jongens waarmee ik… ‘
‘Giles…Ik eh… sorry dat ik me niet in heb kunnen houden…’
Ik schudde mijn hoofd. Niet nog e’s.
‘Nee. ’t Is goed zo…’ fluisterde ik, ‘…echt!’
Hij knikte. Hij boog zich over me heen, zoende me. En stoere en sterke en ontspannen mooie vechtvent, zo lief en voorzichtig.
‘Ik voel me zo super, Giles… Zo… ik wil nou helemaal niks … alleen maar met je slapen…’
Ik zuchtte, langzaam. Dit kon niet. Het was zo onwerkelijk. En toch voelde ik hem, zijn intieme warmte; zag ik hem, mooi en sterk en ontroerd en lief.
Ik knipte het bedlampje uit.
Stille warmte. Zachte en lange zoenen, zuigend en intiem, samen bewegend in en om en tegen elkaar.
Maar het was ook zo heerlijk, omdat het tijd had, het hoefde nu niet. Het moest niet. Het was een nieuw ontdekken. Als pubers.
Misschien hapte ik daarom wel even naar adem toen ik zijn hand in mijn short voelde glijden en hij mijn tweede spontane erectie vastpakte..
‘Allemachtig! Giles! Daar kan Ruud nog een puntje aanzuigen…’ hoorde ik hem grinniken.
Thom ten voeten uit! Ik schoot in de lach.
‘Liever niet… Ruud!, ik moet er niet aan denken…’ grinnikte ik terwijl een warme geile ontspannen drift door mij heen trok. Zijn warme hand om mijn harde lul.
Prompt stak ik mijn hand in Thoms short. Als het zo makkelijk ging en moest gaan… Ik taste over zijn harde en warme en weer nat geworden lul, die ik al eerder in handen had gehad, zonder zo’n direct besef.
‘Tjéssus… Thom!… wat heb jij een stuk hout voor de deur… laat e’s zien!’
‘Nee. Morgen,’ grinnikte hij.
‘k Weet niet of ik jou wel kan hebben,’ zei ik plagend terwijl ik over zijn warme en harde en grootse erectie tastte.
Pubers van heel erg ver in de twintig.
Maar ook: Vechtmachines. Dodelijk als het moest. En meedogenloos.
Dat ik nog maanden in een container samen met Thom…
Opeens schoot ik in de lach.
‘Ik heb nog nooit met een vent samengewoond.’
Samen wonen op je werk!
‘Hmm…’ grinnikte Thom zacht in mijn oor, ‘…gaan we iets leuks opbouwen?’
‘Ligt eraan…’ plaagde ik, ‘… hoe jij je gedraagt…’
Vechtmachines, die een hele nacht sluimeren en vrijen, elkaar voelen en strelen. Met onze handen om onze bijna constante stijve warme penissen, er samen geil van genietend.
Met onze andere hand achter elkaars hoofd, lijfelijk warm langzaam deinend tegen elkaar bewegend en zoenend wegzinkend. Glijdend rijdend in elkaars hand.
‘Heb jij veel ervaring?’ fluisterde Thom.
Was dat het? Die stoere macho! Was ‘ie onzeker?
Ik had van alles kunnen antwoorden. Om te plagen. Ik was er toe instaat, bij ieder ander. Behalve bij Thom. En nu, na die intense eerste uren en in deze donkere nacht had ik maar één antwoord.
Ik deed mijn short uit. En ik trok Thoms short omlaag, drukte hem ruggelings naast me neer en kwam schrijlings over hem heen.
Toen knipte ik het bedlampje weer aan. Want ik wilde hem zien. Omdat het meer was dan alleen geilheid.
En ik zag het, toen ik achter me langs zijn harde lul vastpakte en aanlegde, zijn natte eikel tegen mijn aars drukte.
‘Giles… toe… dat was niet mijn bedoeling…’ fluisterde Thom.
‘Sst,’ fluisterde ik terwijl ik hem aankijkend voorover boog en gelijk de druk op zijn eikel liet toenemen. Even was er, na al die maanden van onthouding, een onwennige pijn. Even. Een heerlijke.
Want ik zag hem huiveren, ik zag hem trillen en naar adem happen, toen zijn warme natte lul heel langzaam in me schoof. Ik smolt van zijn mooie en intense blauwe ogen, zijn kijken, zijn verbijstering bijna. Een langzame geile zindering om het intieme voelen glijden van zijn warme lul in me.
‘Godver… Giles… wat doe je… je kent me niet… ‘, fluisterde hij zacht.
Ik huiverde. Om het mooiste vertrouwelijke wat ik ooit had meegemaakt, toen zijn eikel tegen m’n genotspot drukte.
‘Sst… Thom? Ik wil je. Echt …’
Ik boog me verder voorover, sloot zijn hoofd in mijn armen en handen, zoog me aan zijn lippen vast, drukte er mijn tong tussen naar binnen.
Het was onmogelijk, zo intens, zo bijna teveel, zo lijfelijk maar ook zo …
Onze tongen streelden elkaar. Zijn warme lul gleed langzaam en neukend in en uit me. Ik ontspande. Dit…
Ik snoof en bewoog. Ergens werd het zo hevig dat ik me niet meer kon beheersen. En ik merkte hoe hij daarmee ook loskwam, hoe hij bewoog, in mijn mond kreunde, me omhelsde en me leek te willen samenknijpen, onder me schokte met zijn heupen opwerpend, diep telkens zijn neukende lul in me drong, mij deed zinderen om het genot van binnen.
Harder en sneller, zijn wilde hartstocht die losbrak. Met ons snuiven en tongen en heftige bewegen mee. Het vuur. Zijn stoten. Zijn intense genieten en verlangen en loskomen. Zijn kracht. Zijn passie. Zijn handen opeens om mijn harde lul.
We hadden te lang gevreeën om het lang te kunnen volhouden Al ik had dit de rest van de nacht wel willen laten voortduren… vurige stoten. Kreunen, bijna vechtend krachtige passie…
Ik kwam met hem klaar. Moe. Hijgend, vol en leeg tegelijk zakte ik op hem neer, met zijn lul nog half in me.
‘Giles?’
‘Sst, Thom… toe… niet praten…’ fluisterde ik en knipte het bedlampje uit.
Maar dat heerlijk intieme en warme navrijen alweer. Het was ongehoord, zo lief hij was. Thom.
Maanden onthouding, de dodelijke spanningen buiten het kamp, de verveling er binnen, mijn overdaad aan energie. De lijfelijke bevrediging, het geestelijk samensmelten…
Endorfine? Zou ik dat nog nodig zijn met hem?
*
Vroeg. Heel vroeg. Veel te vroeg. En toch was ik de zevende hemel al ver voorbij toen ik dromend sluimerend wakker werd omdat Thom onder me vandaan gleed.
Door mijn oogharen zag ik hem, naakt, met een harde ochtenderectie. De viriele blonde lul die ik vannacht had verdragen, die me zo intiem had klaar gestuwd. Mooie slanke en pronte spierbillen.
Beweeglijk en geruisloos was hij, om mij niet te wekken, de waterkoker aanzettend, twee mokken, instantkoffie en suiker erin, met zorg. Alles maakte me warm en verliefd, deed me ontroerd worden om zijn mooie bloot stoere en verstilde concentratie.
Het geruis van kokend water dat ging borrelen. Zijn uitschenkende hand. Knisperende koffiekorrels. Twee handen die twee koppen oppakken, een lijf dat zich naar me omdraait.
Ik rekte me. Ik glimlachte. Ik zag hem glimlachen en toen hij naast me in het smalle bed schoof dat ik over hem dicht gooide en de ene mok aannam.
‘Lekker, dank je.’
Ik voelde zijn zoen op mijn voorhoofd. Dit geluk.
‘Morgenvroeg moeten we weer uitrijden,’ zei hij.
Ik knikte. Het contrast was groot. Vandaag zouden we ieder ons eigen werk hebben, gescheiden. De komende nacht zouden we nog samen zijn. Dat lag erin zijn woorden. Eén nacht nog. En dan op konvooi.
‘Giles?.. hoe kan het toch? Dat het zo zou zijn… ’
Hij streelde door mijn haar terwijl ik van de koffie nipte. Hij maakte me daarmee zo compleet.
‘… ken jij het?...’ vervolgde hij, ‘dat het niks meer uitmaakt… dat je zou willen deserteren… of samen doodgaan… of…’
Verdomme.
‘Hé Thom…’fluisterde ik, ‘…houd op. Ik wil niet denken… niet nu…’
*
De ommuurde zandbak tijdens het appèl lachte me opeens toe. Voor het eerst.
Het ontbijt smaakte beter dan ooit te voren.
Het was goed dat we ieder ons eigen pantservoertuig hadden, dat we niet samen overdag optrokken. Beiden als voertuigcommandanten, verantwoordelijk voor een groepje, verantwoordelijk voor het rijklaar maken vandaag. Omdat we morgen zouden uitrijden. Wij, zwaar bewapend, als escorteurs van een colonne vrachtauto’s.
Soms zag ik Thom even in de verte. Soms voelde ik hem naar me kijken. Ik kon het niet geloven, maar mijn lijf sprak anders, liet dat door me heen spoelen, die intieme warmte van vannacht.
Dat onze pelotonscommandant, de Luit, tijdens deze Missie uit het luik van mijn voertuig stak, even had ik hem als een indringer beschouwd. Alsof de Luit een coupe pleegde op mijn territorium, en mijn taak overnam.
Maar hier, in de trillende roerloze zandvlakte met die ene lange grijs zinderende weg waar wij halverwege kampeerden, had hij het tijdens de escorte van de colonne te druk met het radio verkeer, met het leiden van ons peloton en de colonne, met de verbindingen naar de brigade, onze veiligheid. Hij bleek meer een bijrijder te zijn.
In de middag kwam hij nog even bij me, de Luit. Alles was nagenoeg voorbereid voor morgen.
‘Warm vandaag, Endo,’ vroeg hij me.
Endo. Geen Giles, zoals meestal, waarmee hij het officieel hield.
Ik keek verbaasd op uit mijn zwevend verrukkelijke nieuwe leven.
‘Twee zonnen vandaag die om het hardst stralen?’ vroeg hij.
Opeens stond ik met beide benen op de grond, was ik terug op aarde, stond ik met mijn stoffige kistjes weer in het zand.
Ik had gestraald.
Ik had mezelf verraden.
Zo voelde het, omdat alles zo pril was en ik het geen plek had kunnen geven.
Die indringende blik van die rustige man, een jongeman, een paar jaar ouder maar, met zijn fijnbesneden smalle hoofd, scherpzinnig en correct, sociaal op zijn tijd.
‘Het doet me goed, man, je zo te zien. Je kakte helemaal in…’, zei hij nu serieus.
Sinds die paar maand samen op het pantservoertuig hadden we wel een band gekregen. Maar zo informeel had hij nog nooit tegen me gepraat.
‘Je bent verhuisd, hoorde ik?’
Hij wist het. Natuurlijk. En hij legde precies de vinger daar waar de oorzaak van mijn opgeruimde gemoed lag, mijn zonnestraal, die nu achter een zandwolk schoof.
Ik knikte.
Er kwam een glimlach in zijn blik. Hij knipoogde zelfs, wat me bijna als een puber deed blozen. Verdomme.
‘Thom is de beste van ons peloton. Toch? Op jou na, natuurlijk…’, grinnikte de Luit.
My god. Waar was ik aan begonnen. Hoe had ik me kunnen laten meeslepen. Opeens leek de zinderende zandwoestijn een ijskoude pool.
Met een hoofdknik wenkte hij me mee, weg van ons voertuig en van de anderen. Mijn knieën knikten bijkans.
Daar, in het zand en met onze rug tegen de muur zakten we neer. Lui en met opgetrokken benen, nonchalant voor het oog van de buitenwereld. Maar mijn hart bonkte in mijn strot. Net als gisteren met Thom, maar nu om een totaal andere reden. Een vreemde onbestemdheid.
‘Wij houden dit onder ons, Endo…’vervolgde hij, ‘en ik kan me heel goed begrijpen dat je euforisch bent. Net zoals Thom dat trouwens is…’
Ik keek wat voorzichtig opzij, omdat hij grinnikte, maar ook omdat hij Thom op hetzelfde had betrapt. Dat sterkte me.
‘…maar probeer het gescheiden te houden… begrijp je me?’
Ik knikte. Ik kreeg er kippenvel van, om wat hij begreep en wat hij zei en vooral wat hij niet zei.
‘Denk je dat jullie dat gaat lukken?’, vroeg hij.
Jullie. Thom en ik.
‘Pff,’ verzuchtte ik.
Alsof de sluizen van emotie hier op het harde zandkamp opengingen.
‘Ik ben hartstikke blij voor je, hoor. Zo’n goeie gozer als Thom…’
Waarom kneep nu alles samen en begon de zandvloer in mijn ogen te deinen. Dat ik begrip kreeg voor iets, wat hier niet kon en niet paste…
‘…onderschat jezelf niet, Endo… ik zit niet voor niks op jouw voertuig… een integere slimme vent met gevoel in z’n bast. Want zo is het toch?...’
Verdomme. Houd op, Luit, dacht ik vaag.
‘Voor mij is dat belangrijk,’ zei hij, ‘professioneel gezien, begrijp je? Maar dat je eindelijk e’s wat geluk uitstraalt… dat doet me persoonlijk goed….’
Het was stil. Het leek doodstil terwijl het hele kamp als een mierenhoop om ons heen wemelde en deinde.
‘Gooi het niet weg, Endo. Werk is maar werk. Maar liefde is het geluk van je leven…’
Ik begreep er echt helemaal niks van. Een officier die zo praatte…
Met een wat vertrokken glimlach keek ik opzij. Hij glimlachte naar me, gaf me een knipoog.
‘…laat het gewoon lekker gebeuren, man…’
‘Heb je ook met Thom gepraat?’ vroeg ik toen.
‘Tuurlijk niet. Jouw vriendje redt zich heel goed zonder mij…’
Vriendje. En dat hier in de harde militante wereld.
‘…je wilt het niet zien,’ vervolgde hij, ‘of je kunt het niet, je staat het jezelf misschien niet toe… maar er zijn hier meer mensen die om je geven, Endo.’
Doodse stilte. Zelfs de mierenhoop deed er het zwijgen toe, wriemelde nog wat voort, op afstand. Als keek ik naar een film.
Meer mensen, zei ‘ie. Mijn Luit.
‘Lastig, hè?’ hoorde ik hem zeggen.
Ik keek opnieuw opzij. Hij glimlachte. Ik had hem nooit goed begrepen, wist ik nu. Ik glimlachte terug. Want het was inderdaad lastig. Heel erg lastig.
‘Ik mag je graag. Daarom zitten we nu hier. Zonder rang of stand… en als er iets is… als je ook maar ergens tegenop loopt…’, zei hij.
‘Lag het zo dik bovenop?’ vroeg ik, hem onderbrekend, omdat het me toch echt te veel werd, wat hij zei.
De Luit grinnikte, hield zich in, zag ik.
‘Nou…’ glimlachte hij langgerekt, ‘…’t hoort ook bij m’n functie, om te zien hoe het met m’n mensen is… mij viel het wel op.’
Nu hield ik me stil. Bewust. Want zo’n gesprek had ik nooit eerder met hem gevoerd. Over gevoel, dat hier absurd was, dat altijd een laagje onder het zand van de stoere vrolijkheid lag. En hij altijd een correcte gereserveerdheid hield, die door iedereen gerespecteerd werd.
Maar hij bleef ook stil, staarde lui leunend voor zich uit, leek het. Iets wat niet waar was, wist ik. Want hij zag alles.
In de verte zag ik Thom, stoeiend met z’n voertuigchauffeur. Opeens voelde het heerlijk. Omdat Thom bij mij hoorde, ik bij hem.
Werk is maar werk. Maar dit werk is mijn leven en…
‘Wordt er over mij geluld?’ vroeg ik hem aankijkend.
‘Nee,’ zei hij, ‘je hebt het prima verborgen gehouden. Nog steeds.’
Ik vond het vreemd. Eerst Thom die het gewoon wist. En nu…
‘Hoe weet jij het dan?’, vroeg ik.
‘Kleine dingetjes. Voor mij herkenbaar,’ zei de Luit
‘Had je dat bij Thom dan ook?’, vroeg ik.
‘Nee. Tot voor kort niet. Laatst viel me iets op. ‘k Weet niet eens meer precies wat het was. Maar omdat hij vandaag zo extra uitgelaten is en omdat jullie sinds gisteren samenhokken…’
Eén en één is twee, begreep ik.
*
Na het avondeten die eerste dag liep Thom met me op naar onze cabine. Dat was voor mijn goeie gevoel nog net geoorloofd. We waren roommates, immers.
‘Wat had de Luit met jou te bepraten?’, vroeg Thom.
‘Hij weet het van ons,’ zei ik prompt.
‘Hè?’
Ik vertelde hoe mijn gesprek met de Luit was verlopen. Het was gelijk ook een pak van mijn hart. Het luchtte me op.
‘Godverdomme…’ was Thoms reactie, ‘…ik wist het… waarom juist jij zijn voertuigcommandant moest worden… hij heeft een oogje op je… als ‘ie maar met z’n tengels van je afblijft.’
Zo had ik het nog niet bekeken.
‘Daar ben ik altijd nog zelf bij…’ grinnikte ik; dat Thom jaloers was, streelde me, ‘…en ik heb nog nooit iets gemerkt.’
‘Nee…’ bromde Thom naast mij voortbenend in het zand, ‘…dat is het h’m juist. Jou valt nooit wat op!… wat denk je van jullie voertuigchauffeur?’
Joachim?, dacht ik, die blonde vurige jongen van negentien, baardloos en blozend, een explosieve rasvoetballer die met ons pantservoertuig jongleerde als was het speelgoed?
‘…heb jij je ogen in je zak…?’, ging Thom verder, ‘…d’r wordt bijna openlijk met Joachim geflirt… Die luitenant van ons heeft jullie beide wel bij elkaar gezocht… ik mag wel e’s op hem gaan letten…’
De gang. De deur van onze tweepersoons aircocabine die Thom onmiddellijk achterons afsloot. Hij drukte me tegen de wand, keek me aan. Er lag vuur in zijn blik, woede op zijn gelijkmatige gezicht.
‘Nog meer te zeiken, nijdige nicht?’ vroeg ik.
Opslag veranderde zijn uitdrukking, kwam er weer die langzame glimlach en nam hij mijn hoofd in zijn handen, trok onze stoffige blote bovenlijven tegen elkaar.
En ik vergat alles. Ik schoof mijn handen om zijn blote middel naar achteren en omlaag tot over zijn korte camouflagebroek. Uit een oude gewoonte van mijn stiekeme verleden, uit een geil verlangen. Maar dat ik prompt spontaan een stijve kreeg van Thom, was meer dan lust.
Ik streelde over de korte broek zijn slanke spierbillen. Langzaam. Om het intieme dat bij zijn langzame glimlach hoorde, zijn warme handen om mijn hoofd, zijn verliefde blik.
Ik trok onze onderlijven tegen elkaar, voelde hoe zijn stijve mijn harde lul kruiste en er tegen drukte en schuurde.
‘Thom?...’, fluisterde ik om zoveel vertrouwelijke warmte dat het me bijna pijn deed van binnen.
‘Sst,’ fluisterde hij en trok onze hoofde naar elkaar, zoende me. Ik zoende hem. Openmonden, langzaam en intens tongstrelend, ademend, lijfstrelend en voelend bewegend, hunkerend.
We snoven en zogen.
We knoopten elkaars korte camouflagebroek los, drukten onze shorts omlaag en lieten het op de stoffige kistjes vallen, naakt.
Bloot.
Warm.
Verlangend en lief tegelijk.
Vuur en kracht, van ons, jongenmannen in een verlangen na een afstandelijke dag…
Elkaars hoofd vasthoudend in een klem, deinend, elkaars harde lul vasthoudend en er in neukend, elkaars lul bedienend.
We spoten schokkend en ongecontroleerd luid kreunend, voor elkaar, tegen elkaar op tegen onze stoffige lijven. Een oplaaiend vuur…
Ik was verbaasd. Thom bleef me verbazen. Geven in plaats van nemen. Ik kende het niet van mijn heimelijk seksvriendjes. Pas vannacht was het me overkomen met Thom, maar dat leek een droom. Nu? Nu was het als een bevestiging. Was het echt.
Hoe lief hij was, die stoere asblonde Thom, in het vrijen daarna weer, het bijna absurde voorzichtige, het gevoelige.
‘Zullen we douchen?’ vroeg hij fluisterend en schor.
‘Thom?’, vroeg ik.
‘Ik ben hier niet goed in, Giles… maar dit… het had jaren eerder moeten zijn…’
Ik trok zijn hoofd naar me toe. Zoende hem. Verlegen Thom met de langzame glimlach.
© Wisse