Op school werd ik vreemd aangekeken en genegeerd, ik voelde dat er iets was maar niemand zei iets, vragen durfde ik het al helemaal niet. Ook de leraren negeerde me, niets vroegen ze aan mij, gemiste proefwerken mocht ik niet inhalen. Steeds minder voelde ik me op mijn gemak. Ook thuis merkte Henk en Marjon dat het niet goed ging en er wat was. Toen ze er naar vroegen, zei ik maar dat het niets was.
Een week later mocht ik weer met de fiets naar school en belde ik Anton een jongen uit mijn klas waar ik wel meer mee naar school fietsten. Ik vroeg hem of we weer samen konden gaan.
‘Sorry,’ zei Anton, ‘maar dat mag niet van mijn ouders.’
‘Waarom niet Anton, we fietsten toch meer samen en dat was toch geen probleem? Ik begrijp het niet, waarom het nu ineens niet meer mag.’
‘Ik mag niet meer met je omgaan omdat jij anders bent dan wij.’
Van schrik liet ik de telefoon vallen, hoe kon hij dat weten?
Marjon zag het. ‘Wat is er?’ vroeg ze bezorgd.
Ik barste in tranen uit. ‘Hij mag niet meer met me omgaan omdat ik homo ben!’
Geschrokken van wat ik zei wilde ik weglopen maar Marjon riep me terug.
‘Yorick, kom eens even zitten’.
‘Jongen, je bent wie je bent, daar kan je niets aan doen of veranderen. Luister Yorick wij hebben er geen probleem mee. Hoe weten ze het op school? Wie heeft dat verteld?’
‘Ik weet het niet, ik heb nog nooit iets gezegd of gedaan, tegen niemand! Als ze het op school weten heb je geen leven, dus ik kijk wel uit. En jullie gaan toch ook naar de kerk, dan kan ik hier niet blijven’.
‘Ho Yorick, stop, ik zeg toch, wij hebben er geen probleem mee. We hadden allang het vermoeden maar vonden dat je het zelf moest vertellen. Alleen jammer dat het op deze manier moest, en maak je geen zorgen wat ze er van vinden in de kerk, want daar hebben ze er ook geen probleem mee’.
-----
Toen ik die middag thuis kwam vertelde Marion wat er gebeurd was. Ik pakte de telefoon en belde gelijk de ouders van Anton om te vragen of ik hen die avond nog kon spreken.
Nadat ik vriendelijk was ontvangen door de ouders van Anton, die ik vanuit mijn werk in de kerk kende, viel ik maar gelijk met de deur in huis en vroeg hen wie het verhaal over Yorick verteld had.
Anton’s vader vertelde dat de mentor alle ouders heeft “ingelicht”.Hij vond dat de ouders het moesten weten.
‘En jullie geloofden het? Vonden jullie het niet vreemd?’
‘Ja, dat wel, maar de man vertelt toch niet zomaar iets.’
‘Dat doet hij dus wel, hij weet niets van de problemen van Yorick. Hij weet alleen dat Yorick uit huis is geplaatst en bij ons woont. Maar het is, afgezien of het waar of niet waar is, niet aan hem dit te doen. Wat ik jullie nu ga vertellen vertel ik in vertrouwen, ik weet dat je als ouderling ambtsgeheim hebt en daar doe ik nu een beroep op. De reden dat Yorick is weggelopen is dat hij thuis mishandeld en verkracht is, en zijn vader heeft altijd de pik op hem. Waarom is nog steeds niet duidelijk. Dus bij hem kon hij niet terecht ook zijn moeder durfde hij niet te vertrouwen. Maar dit is nog niet alles. Zijn moeder heeft bij zijn vader niets in te brengen. Toen hij twee weken geleden voor een weekend thuis was is hij weer door zijn broer verkracht. Toen zijn vader de slaapkamer van de jongens binnen kwam en zag wat er gebeurde heeft hij Yorick als straf voor het weglopen ook verkracht en daarna mishandeld. Dat is de reden dat Yorick uit huis is geplaatst.’
Anton’s ouders waren geschokt.
‘Hier hadden we geen vermoeden van’.
‘Yorick is officieel uit huis geplaatst. Wij hebben inmiddels de voogdij en jullie zullen begrijpen dat wij het hier niet bij laten. Maar hebben jullie enig idee hoe de mentor aan het verhaal komt dat Yorick homo is?’ vroeg ik.
‘Nee Henk, geen idee maar al zou het zo zijn dan heeft hij toch geen enkel recht het op deze manier rond te bazuinen! Zeker als hij niet weet hoe de situatie thuis was. De mentor gaat wel erg ver buiten zijn boekje’.
‘Dit is niet de eerste keer dat mentor dit doet, ook met de cijferlijst van Yorick heeft hij geknoeid. Morgen zorg ik voor een gesprek op school samen met jeugdzorg, we gaan in ieder geval aangifte doen van discriminatie bij de onderwijsinspecteur’.
Na nog een poosje te hebben gepraat stelde Anton’s vader voor dat Anton Yorick zou ophalen om samen naar school te fietsen. Natuurlijk stelde ik het op prijs maar vond dat eerst het probleem met de mentor moest zijn opgelost voor Yorick weer naar school kon. Thuis vertelde ik Marjon het verhaal dat Anton’s ouders mij verteld hadden.
‘Nu gaat hij te ver het wordt tijd dat Yorick daar weggaat,’ zuchtte Marjon.
De volgende morgen belde ik Robin, vertelde in het kort wat Anton’s vader verteld heeft. Robin was behoorlijk kwaad.
‘Zijn ze daar helemaal gek geworden!’ brieste hij.
Ik stelde Robin voor dat Yorick zo snel mogelijk naar een andere school zou moeten gaan. Robin was het hier mee eens. Robin maakte een afspraak met de directie van de school in Rotterdam, met het dringende verzoek dat de mentor hierbij aanwezig zou zijn. Daarna maakte ik een afspraak met een school bij ons in de buurt waar ook mijn kinderen op waren geweest en heel goede ervaringen mee had.
Het gesprek op de school in Rotterdam verliep niet erg prettig. We werden ontvangen door de rector, hij nam ons mee naar zijn kamer waar de mentor al aanwezig was. Wij vertelden het verhaal van Anton’s ouders en vroegen om uitleg. De rector wist hier niets van en was verbaasd dat de ouders waren ingelicht. Hij vroeg de mentor of hij de ouders ingelicht had. De mentor zei dat hij niets met homo’s te maken wilde hebben en hij vond dat ouders het recht hadden dit te weten. Ook gaf hij aan dat het beter zou zijn als dit soort kinderen van hun school geweerd werden. De rector zat verbaast te luisteren. Op de vraag van Robin hoe hij daar aan kwam gaf de mentor van Yorick een resoluut antwoord.
‘Ik heb zijn vader gebeld waarom Yorick niet op school was, want ik geloofde niet dat hij ziek was. Hij is tenslotte al eerder weggelopen! Zijn vader vertelde dat hij thuis was geweest en onhandelbaar was, dat hij aan zijn broers verteld had dat hij jongens leuker vond dan meisjes en dus homo was’.
‘En u geloofde dat? Weet u ook waarom Yorick uit huis is geplaatst?’
‘Nee, ik weet niet waarom hij uit huis is geplaatst, maar ik vindt dat ouders altijd gelijk hebben en kinderen moeten luisteren naar hen dus geloof ik zijn vader’.
Robin vertelde wat er in dat weekend gebeurd was en dat de rechter Yorick definitief uit huis heeft geplaatst, en dat het hele gezin onder toezicht van jeugdzorg staat.
‘Maar u wist wel dat Yorick onder jeugdzorg is geplaatst,’ ging Robin verder. ‘En dat u met ons moest overleggen en niet met de vader. Daar bent u volledig aan voorbij gegaan en met uw “actie” heeft u veel schade aangericht, beseft u zich dat wel? Er zal tegen de school en u als mentor een aanklacht wegens discriminatie worden gedaan’.
De rector liep rood aan.
‘Dat kunt u niet menen.’
‘U begrijpt dat wat hier is gebeurd absoluut niet kan’, zei Robin.
‘Ja, ik ben het met u eens, ik vind ook dat de mentor te ver is gegaan. Maar om hier de hele school de dupe van te laten worden gaat wel erg ver, maar ik begrijp het wel’.
Robin vroeg de rector of hij een andere oplossing had.
‘Mag ik u vragen nog even te wachten de onderwijsinspectie erbij te halen zodat ik binnen de school een oplossing kan zoeken’.
Robin stelde een termijn van een week voor, de rector bedankte ons en beloofde binnen deze termijn een voorstel te doen. De rector liep nog mee naar de uitgang en beloofde nogmaals met een goed voorstel te komen. Hij benadrukte het absoluut niet eens te zijn met de handelswijze van de mentor.
Na dit gesprek in Rotterdam zijn Robin en ik naar de school bij ons in de buurt gegaan. We werden hartelijk ontvangen, de rector kende ik al jaren. We hebben samen in de medezeggenschapsraad van de school gezeten. We vertelden het verhaal van Yorick, de rector kon er niet bij dat dit nog steeds op scholen voorkwam. Hij was benieuwd hoe de school dit zou oplossen. De rector beloofde er persoonlijk voor te zorgen dat het goed zou gaan. Thuis vertelde ik Yorick dat hij naar een andere school mocht. Na alles wat er op de oude school was gebeurd zou het voor hem moeilijk worden om tot rust te komen en zich zelf te zijn. Yorick kon de volgende week naar zijn nieuwe school.
Een paar dagen later belde de rector van de school uit Rotterdam, er waren tegen de mentor disciplinaire maatregelen genomen en hij was met onmiddellijke ingang geschorst. De ouders waren per brief op de hoogte gesteld waarin ook de uitlatingen over Yorick werden betreurd.
Na de rector bedankt te hebben voor zijn adequate handelen hebben we hem toegezegd dat we alleen tegen de mentor aangifte zouden doen. Verder vertelde ik de rector van het gesprek op de andere school en dat Yorick daar met onmiddellijke ingang terecht kon. De rector had begrip hiervoor en vond het een goede oplossing in het belang van Yorick, hij vond het alleen spijtig dat het zo gelopen was.