Terug naar college, deel 14, slot, door Johan, geplaatst doo

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Hein
Berichten: 42
Lid geworden op: wo 04 nov 2009, 18:13

Terug naar college, deel 14, slot, door Johan, geplaatst doo

Bericht door Hein » do 18 feb 2010, 21:23

Ja, beste lezers, jullie hebben wat langer moeten wachten, simpel en alleen omdat mijnheer Griep op bezoek was en mij maar niet kon loslaten. Gelukkig gaat het weer iets beter.
Johan leeft in twijfel en hij weet maar al te goed dat hij daar zelf een heel grote rol in speelt. Als David nu maar gewoon eerlijk is, misschien komt het dan allemaal wel weer goed. Lees maar, het staat er gewoon!


Ik was dus naar het toilet geweest en wat boos, of meer geschrokken, weggelopen nadat David en direct daarna Steven het toilet op kwamen.
Ik mengde mij in de feestende groep en voelde direct dat David meteen achter mij aan kwam. Hij nam mij mee naar de dansvloer en we dansten, kort bijeen. Hij vroeg mij wat er aan de hand was, was ik ergens door geraakt? Hij had er geen idee van, in zijn onschuld – zo dacht ik – zag hij niet wat er gebeurde.
“Lieve David”, fluisterde ik in zijn oor, “heb je niet in de gaten dat Steven je niet kan loslaten? Hij loopt als een schoothondje achter je aan. Dat kan mij in feite niets schelen, ja dat meen ik. Wat mij stoort is dat jij hem niet duidelijk maakt dat dit niet de bedoeling van dit feest is, dat je hier bent met een vriend waar je al zoveel mee gedeeld hebt. Ik wil je niet claimen, je weet dat ik daar een grote gruwel hekel aan heb. Als jij met een ander gelukkiger kan zijn, moet je dat zeggen. Dat zal pijn doen, maar ik zie je liever gelukkig bij een ander, dan smachtend naar een ander maar toch bij mij.”

Hij stond midden in de dans stil en gaf mij te verstaan dat hij Steven weliswaar een mooie vent vindt, maar geen moment heeft bemerkt dat hij achter hem aan zou zitten. “Doe je ogen open, David!” Hij pakte mij vast, keek om zich heen, schoot Steven en gaf mij een tongzoen vanjewelste midden op de dansvloer. Steven keek met een blik naar ons, we zouden zo beiden dood kunnen neervallen. Ik zag het in een glimp. Hij draaide zich om en kwam in gesprek met een andere oud-medestudent.
Het feest verliep verder zoals het moest verlopen. Het was gezellig En toch: ik raakte een rare kriebel maar niet kwijt, maar bedacht bij mij zelf: het zal zo’n vaart niet lopen, carpe diem, morgen zien we wel weer verder.
Steven kwam wel nog eens langs waaien, even weer eens proosten en that’s it!
Het werd vijf uur voordat we huiswaarts keerden. We waren blij te voet te zijn, ik had echt niet meer kunnen rijden. De wijn was net iets te lekker geweest. We hadden dan ook het benul niet meer te douchen, thuis samen nog een afzakkertje, naar de slaapkamer. Ik moest David helpen met uitkleden (wat ik maar al te graag deed) en hij hielp mij. In ons blootje doken we het bed in, schurkten tegen elkaar aan, ik voelde zijn slappe piemel tegen mijn bilnaad. Ik had echter niet meer de moed om nog wat dan ook te beginnen. Binnen de kortste keren waren we in dromenland.

De volgende morgen, ik werd wakker en voelde hoe David mij hard trachtte te maken. Ik moest echter ontzettend naar toilet en sprong dus het bed uit. De kater speelde bij mij wel erg op en toen ik aan David vroeg hoe hij zich voelde: “Geradbraakt! Maar ik vind je wel lekker!”.
We sprongen onder de douche, wasten elkaar en het kon toch niet anders of ons sperma liep langs de douchedeur langzaam naar beneden. Het was geil en lekker hoe hij mij aftrok en ik hem. De douchebeurt duurde langer dan ooit en we verwenden elkaar zoals wij dat lekker vonden.

Aan alles komt een einde! Ik had vandaag ook mijn verplichtingen en de week stond weer vol met doe-dingen, die veel aandacht vroegen en ook wel wat voorbereiding. We brunchten, want voor ontbijt was het te laat. Ik belde Elly op en zei vroeg mij vooral niet te laat naar huis te komen.
Ik nam met een lekkere zoen afscheid van David met de belofte nog even te bellen.
Ik reed naar huis, nee ik was niet in jubelstemming, nee, was ik toch wat jaloers? Klopte het dat ik mij toch onzeker voelde? Was dat wel eerlijk? Dat gemijmer hield mij bezig en ik was thuis voordat ik het wist, hele stukken “op de automatische piloot” gereden!
Natuurlijk was Elly een en al oor. Ze gaf mij dan ook aardig weerwoord, maar gaf ook aan dat ik doorgaans dit soort zaken wel goed kon peilen. “We zullen zien hoe het verder gaat, maar, Johan, je moet je ook realiseren dat David het ook niet gemakkelijk heeft. Hij weet heel goed dat het delen zal zijn en blijven en hij snapt best dat we ruimdenkend zijn met z’n allen, maar ik zie het toch ook niet zitten om uiteindelijk met z’n drieën samen te wonen. Houd dat ook goed voor ogen.”
Ze had natuurlijk gelijk. Ja, dat is een risico, ja dat moest ik wel onderkennen, maar ja, hij is ook wel heel erg lief en geeft mij fijne gevoelens. Maar als ik moet kiezen, nee, ik laat Elly niet in de steek, nee, haar wil ik niet kwijt. Ik zat voor mij uit te kijken en mijmerde maar wat. Zag ik spoken, of reëel een probleem? “Je hebt het er toch moeilijk mee?”, hoorde ik in de verte Elly vragen. Ik zei: “Laat mij maar even gewoon, ja, ik heb zo mijn gedachten en ik realiseer mij dat ik van veel mensen misschien het onmogelijke vraag. Ben ik zo egoïstisch?”. Dat ontkende zij ten stelligst, maar gaf wel aan dat ik het ook mijzelf niet gemakkelijk maakte.

’s Avonds belde ik David op. Hij was enthousiast, had zich voorgenomen maandag meteen naar Arnhem te bellen voor een afspraak. Had al voor zichzelf wat zaken op papier staan, las me dat voor. Ja hij had er goed over nagedacht.

Een drukke week verstreek, veel werk verzet en ook een paar keer met David gebeld. Het gesprek in Arnhem had diezelfde week al plaats gevonden en was goed gegaan. In feite had hij een proefaanstelling in zijn zak. Het was alleen de vraag wanneer te beginnen. Hij had eerst eigenlijk nog een vakantie willen doen, maar het geld ontbrak. Ik had hem graag en week of zo meegenomen naar een leuk oord, maar ik kon niet weg bij mijn werk. Of maakte ik er niet genoeg werk van? Wat wilde ik eigenlijk? Nee claimen was mijn ding niet, daar hield ik niet van. Ik wilde niet geclaimd worden en ik wilde niet claimen. Het werk leidde wel af, maar als ik dan weer thuis was en niet direct een afleiding had, dan gingen mijn gedachten als wildemannen tekeer. Zo liep het leven door en dus begon David al snel bij zijn baas in Arnhem. Hij was enthousiast.

Twee weekenden later zocht ik hem weer op. Hij vertelde honderduit. Leuke collega’s, veel mensen om hem heen die hem hielpen om te wennen aan werk en hem de weg wezen. Ja, hij had ook iemand toegewezen gekregen, die hem wat meer zou coachen. Hij keek daarbij wat apart. Noemde geen naam en ik vroeg er niet naar. Zijn eerste advisering en een eerste kleine zaak had hij al achter de rug. Hij had een aanbod van de zaak om een klein appartement te kopen in Arnhem. Dat lokte wel, want elke dag heen en weer was het niet. Hij dacht erover om dus inderdaad op het aanbod in te gaan. We spraken verder over van alles en nog wat, hypotheek, verzekeringen, inboedel, ook nog een auto en veel van dat soort zaken. We lunchten gezellig samen, bij hem thuis. Hij had allerlei lekkere dingen in huis gehaald.

En toen ……., toen kregen wij het over ons. Wij zaten bij elkaar op de bank. Ik wilde hem knuffelen, pakte hem vast en herinnerde mij meteen weer hoe ik na het feest naar huis was gegaan. Hij zoende mij, ik aarzelde even.
“Johan, wat is er aan de hand?”, vroeg hij. En ik kon niet anders dan eerlijk zijn, hoe mijn gevoelens met mij op de loop gingen. Hoe hij verteld had “een coach” te hebben op het werk, maar geen naam had genoemd. Dat ik mij afvroeg of hij daadwerkelijk tegen Steven iets had gezegd over dat opdringerig gedrag. Ja, de coach kende ik wel en het betekende ook dat Steven en hij ook buiten het werk wel contact hadden. “Steven is ook echt aardig, hij doet alles voor mij om mij goed te laten functioneren op het werk en …”. David keek mij aan, pakte mij vast en aaide mij over mijn wangen, mijn haren, zakte met zijn hand over mijn rug naar beneden. Hij wilde mij kussen, keek weer mij aan en ik zag dat zijn ogen vochtig waren. Ik zag en voelde hoe hij worstelde, hoe hij krampachtig mij vasthield en mij aankeek met ogen die alleen maar heel veel begrip vroegen. Ik rook gewoon zijn twijfel, de sfeer stond stijf alsof het 30 graden vroor. Ik keek hem aan, gaf hem een kus en keek hem weer aan. Hij kon het niet tegen houden …. er kwam een dikke traan, hij schokte, en huilde hard, met grote halen trachtte hij mij duidelijk te maken: “maar … ik …. hou toch van jou!?”.

Ik troostte hem en vroeg hem gewoon te zeggen wat er te zeggen viel. Hij kroop tegen mij aan en vertelde dat hij Steven inderdaad heel aardig vond en Steven hem. Vorige week was het zover gekomen. Ze hadden samen gewerkt, tot laat. Nog een glaasje gedronken en hij was net even handtastelijk geworden. David had ervan genoten: eindelijk weer eens lichamelijk contact met iemand, die hij ook nog aardig vond. Van het een kwam het ander. “Ja, Johan, het was lekker. Hij nam mij en ik hem, we vrijden en Steven is blijven slapen.”
Ik wist niet wat te zeggen. Eigenlijk was ik opgelucht, dat hij het mij vertelde, maar tegelijk wist ik niet wat te doen. Ik troostte hem, zei dat ik blij was dat hij het vertelde, maar dat hij ook zich moest realiseren, dat er nu gebeurd was, waar ik zo bang voor was geweest. Ja, Steven had zich ook gerealiseerd dat hij mij wegschoof. “Maar hij stelde voor, misschien eens iets met zijn drieën te doen?”
“Nee, David, dat kan ik niet. Ik zie ook wel dat Steven er goed uit ziet, maar het gaat meer om wat er in zit. En ik vind dat toch niet zo fraai. Ik voel mij er niet lekker bij. Ik kan me goed indenken dat het gebeurd is, je miste mij en dan gebeurt zoiets. Maar hij moet niet met zo’n voorstel aankomen.”
En toen biechtte David op dat het niet bij één keer was gebleven. David vond Steven echt leuk en aardig en dat was wederzijds. David had het idee dat bij hem de liefde voor Steven aan het groeien was. Hij miste mij wel erg en ik moest mij ook realiseren dat het voor hem niet gemakkelijk was.
Ik keek hem aan. Mijn ogen schoten vol, ik had mij niet meer in de hand. Ik moest wel huilen, want nu wist ik: IK BEN HEM KWIJT!

Ik vertelde David wat ik voelde, dat ik dat eigenlijk al een tijdje voelde aankomen. “Ja, je hebt gelijk, ik verlang teveel van je. Ik kan Elly niet loslaten, ik wil bij haar blijven en ik heb even gedacht dat dit kon, zoals wij het deden. Maar ik kan mij heel goed voorstellen dat het niet genoeg voor je is. Ik kan niet kiezen tussen jullie twee en hoef dat van Elly ook niet. Maar ik kan mij indenken dat jij dat wel wilt en niet anders kan. Ik kan mij voorstellen dat je in een soort wanhoop bij Steven terecht bent gekomen en ja, dat is een mooie vent. Misschien – als ik jou niet kende – smolt ik ook voor hem. En nee, ik voel het niet alsof je mij claimt. Ik voel het wel als: mijn wens, mijn ideaal, het relatiepatroon, waarvan ik dacht dat het zou kunnen werken, werkt hier dus niet. En ik wil jou niet claimen, dat kan ik niet en dat mag ik van mijzelf niet.”

We vielen in elkaars armen, hielden elkaar heel stevig vast, knepen elkaar haast fijn, schokten van verdriet en huilden, zo dat we kletsnat waren. Ik gaf hem een zoen op zijn voorhoofd. Hij keek mij aan en zei: “Het had eigenlijk zo mooi moeten zijn, maar het lukt niet. We hebben geprobeerd, maar kunnen allebei niet winnen, de strijd is niet eerlijk. Ik houd van je, maar moet erkennen dat ik je bij mij wil hebben. Ik denk dat ik best zou kunnen delen, maar niet op een afstand en niet zo in de tijd. Ik dacht dat het kon, toen we nog college liepen, maar toen zagen we elkaar twee, drie keer in de week. Ik snap dat dit nu niet kan en ik weet geen oplossing. Ik weet wel dat ik ook Steven een fijne vent vind. En ik ben bang dat – hoe dan ook – een relatie met hem steeds verder zal groeien en dat kan niet allemaal samen.”

We begrepen elkaar en voor mij was er nu maar één mogelijkheid: terug naar huis, rust zoeken, rust bij mij zelf, David met rust laten. Als ik perse wilde, dacht ik kon ik hem wel terugkrijgen, maar het probleem waar het in feite om ging, kon ik en kon hij niet oplossen. Ik nam in tranen afscheid van David en vroeg hem of er misschien toch nog iets mogelijk zou kunnen zijn in de een of andere vorm van contact. “Johan, voor mij blijf je een fijne vent, ik zou willen dat het anders liep, maar het is nu eenmaal zo. Ik heb respect voor jouw keuzes, heb jij dat voor mij? En ik hoop van ganser harte dat we vrienden kunnen zijn, maar zie in dat we niet een koppel, hét stel kunnen zijn, wat we zouden willen.”

Ik sprong in mijn wagen en reed naar huis. Geen radio aan, geen jubel, ik huilde, had moeite om thuis te komen. Daar wachtte Elly op mij, ze nam mij in haar armen en troostte mij; David had al gebeld en gevraagd of ze mij wilde opvangen. Het was over!

Naschrift:
David heeft een andere vriend leren kennen, met Steven is het uiteindelijk niets geworden. David is er achter gekomen dat het echt een flierefluiter was, die van alle potjes wel wilde snoepen.
We zien elkaar nog wel zo nu en dan en kunnen goed met elkaar overweg. We lachen ook weer samen en soms, in een wat romantisch bui zegt hij wel eens: “Zoals jij met mij kon vrijen, dat maak ik nooit meer mee!”. Elly en ik gaan samen verder. Ik ben benieuwd hoe het leven verder gaat, kom ik nog eens iemand tegen, een David, waar het wel bij lukt? Iedereen, die ik sprak hierover had veel waardering voor Elly. Natuurlijk ik ook, maar ik had en heb nog steeds ook veel waardering voor David!
Groet, Johan.

Gesloten