Mijn overbuurjongens Frans en Peter deel 5

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Bingo
Berichten: 216
Lid geworden op: ma 22 dec 2008, 23:32

Mijn overbuurjongens Frans en Peter deel 5

Bericht door Bingo » za 06 feb 2010, 17:55

Mijn overbuurjongens Frans en Peter deel 5


Ik deed alsof ik wakker schrok en vroeg nog half slapende, ‘hé, wat is er Max?’
‘Jij lag zo te kreunen, dat ik bang werd en dacht dat je ziek was’, zei hij met tranende oogjes.
Ik kwam half overeind, een streek over zijn hoofd.
Terwijl ik zijn traantjes weg streek zei ik, ‘nee Max, er is niets aan de hand hoor, ik zal wel een droom hebben gehad.
Ga maar weer lekker slapen, droom wat leuks jongen’.
Max liep terug naar zijn bed, maar halverwege bleef hij plots staan en draaide zich om naar mij.
Heel voorzichtig en zachtjes vroeg hij, ‘John, mag ik alsjeblief bij jou in bed komen liggen, ik ben echt geschrokken en heb me zulke zorgen gemaakt, ik ben eigenlijk een beetje bang?’
Ik aarzelde even en dacht “ wat maakt het ook uit, hij is uiteindelijk bang geworden door mijn toedoen ”.
Terwijl ik het licht aandeed en opstond om een andere pyjamabroek aan te trekken, trok ik het beddek open en klopte met mijn hand op het matras.
Max begreep meteen wat dat betekende, hij liep naar zijn bed en haalde zijn kussen.
Max was snel terug met zijn kussen, sneller dan dat ik was met mijn pyjamabroek!
En voor de tweede keer in zijn leven zag hij me in mijn blootje staan, gelukkig dit keer alleen van achteren.
Mijn pik was gelukkig aan het krimpen, maar was toch nog half stijf.
Ik deed alsof er niets aan de hand was en trok mijn broek omhoog, ik kon nog net bij de lichtschakelaar komen en deed het licht uit voordat ik me omdraaide.
In bed kroop Max dicht tegen me aan, vertrouwd en beschermend legde ik mijn arm om hem heen.
Max keek me eventjes aan, ik gaf hem een kusje op zijn wang en zei, ‘slaap lekker jongen’.
Tevreden draaide hij zijn hoofd om. Hij had zijn zin gekregen en mocht in het grote bed slapen.
Dit was normaal alleen gebruikelijk bij onweer, daar was hij echt bang voor.
Ik was juist aan het inslapen toen Max opeens vroeg, ‘Johnny, slaap jij al?’
‘Bijna zei ik, wat is er nu weer vroeg ik een beetje geërgerd?’ Als je water wilt drinken dan moet je het toch echt zelf gaan halen hoor’.
‘Nee, ik heb geen dorst hoor’, zei hij.
‘Wat is er dan’, zei ik wat kortaf.
Hij schrok hier van en zei, ‘laat maar, dat komt nog wel eens’.
Max legde zijn hand op mijn schouder en schudde me eventjes.
‘Slaap maar lekker, volgens mij ben je moe’.
‘Ja, dat klopt, ga nu maar gauw slapen, morgen moeten we naar school en vergeet dat niet’.
De rust keerde terug in de slaapkamer, en we vielen dan ook snel in slaap.
Van het gesprek beneden in de woonkamer, wat werd gevoerd door hun ouders kregen ze niets mee.
Ik schrok wel wakker door het hard dicht slaan van een deur, ik keek op de wekker en zag dat het half twee was.
Gelukkig sliep Max gewoon door, hij had niets gehoord.
Of Raymond wat had gehoord weet ik niet, maar ik vermoede het niet.
Als hij wakker was geworden, dan was hij gelijk naar het toilet gegaan om een plasje te doen, dat deed hij namelijk altijd als hij wakker werd in de nacht.
Bijna een kwartier later hoorde ik voetstappen op de trap, mijn moeder opende onze deur van de slaapkamer en keek zoals altijd nog even of alles in orde was.
Ik hield me slapende, ik verwachte dat als ze zou merken dat ik nog wakker was, wel een discussie zou beginnen over hun gesprek.
Daar had ik nu even geen zin in, het was tenslotte al na twaalven.
Via mijn oogspleetjes zag ik hoe ze naar het bed van Max liep, maar ja die lag dus bij mij in bed.
Toen ze dat zag draaide ze zich om, boos trok ze het dekbed weg!
Ze nam Max samen met zijn kussen op en legde hem in zijn eigen bed, stopte hem onder en verliet onze kamer.
Gelukkig dat Max altijd vast sliep, hij had niets gemerkt van de verhuizing.
De volgende morgen bij het wekken keek hij vreemd op, dat hij in zijn eigen bed lag.
Ik keek hem ook verwonderd aan, ik had natuurlijk niets gemerkt ik had zogenaamd geslapen.
Na het wassen en aankleden liepen Max en ik naar beneden, ik zette mijn schooltas en gymtas in de hal neer en ging de keuken in om te ontbijten.
Max en Raymond zaten al aan tafel toen ik binnen kwam, ik wenste iedereen een goede morgen en ging aan tafel zitten.
Ma reageerde er niet op, de jongens wel ofschoon ik Max boven al een goede morgen had gewenst.
Raymond keek me aan en trok zijn schouders op.
Na het ontbijt gingen we met zijn allen naar school, maar bij de deur hield ma me tegen.
‘John, na school wil ik met jou praten’, dat was het eerste zinnetje wat ze tegen mij zei deze morgen.
Raymond vroeg in de schuur meteen, ‘wat heeft ma vandaag, ze is zo anders?’
Ik zei, ‘dat weet ik ook niet, vannacht heeft ze zelfs Max uit mijn bed gehaald en terug in zijn eigen bed gelegd’.
‘Ja, en ik heb er niets van gemerkt’, vulde Max aan.
‘Als jij eenmaal slaapt, kan men een kanon afvuren en wordt je nog niet wakker’, zei ik lachend.
‘Dat is ook jouw grootste probleem, daarom plas je ook nog vaker in bed’, zei Raymond.
We pakten onze fietsen en reden naar school, Max was de eerste die afboog.
Drie kruisingen verder boog Raymond af, hij zwaaide en riep, ‘ik zie je vanmiddag wel weer’.
In gedachten verzonken reed ik verder, een vriendje die altijd op me wachtte reed ik zomaar voorbij.
Ik schrok toen hij ineens luid riep, ‘hé John, wacht even op mij.
Waar zit jij met je gedachten vandaag?’ vroeg hij toen hij naast me kwam rijden.
‘Stress thuis’, was het enige wat ik kon zeggen.
Tijdens het naar school fietsen zeiden we geen woord meer tegen elkaar.
In de fietsenstalling op school hield Marco mijn beste vriend met tegen en vroeg, ‘wat heb je, jij bent zo anders als normaal, wat heb je uitgevreten in het weekeind?’
‘Niets, dat is juist het vreemde, ik ben me van geen kwaad bewust’, zei ik.
We liepen het schoolplein op en gingen bij onze klasgenootjes staan. Zij stonden bij het mededelingenbord en hadden veel pret.
‘Vanwaar die goede zin?’ vroeg Marco meteen.
‘Kijk maar eens op het bord’, zei een jongen.
Marco en ik keken op het bord en zagen dat de laatste twee uur uit zouden vallen i.v.m. ziekte van de leraar.
Dat was een vak waar niemand blij mee was ( technisch tekenen ).
De zoemer ging en wij liepen naar het lokaal waar we de eerste twee lessen uren kregen.
Er kwam ineens een brede glimlach op mijn gezicht. Mij viel ineens in dat die twee uur die uit zouden vallen betekende dat ik meer tijd had om met oom Thomas te praten.
Daar had ik tot op dat moment nog helemaal niet aan gedacht.
Marco die naast me zat zag gelijk dat mijn stemming was omgeslagen, en vroeg, ‘hoe komt het dat jou stemming ineens is omgeslagen?’
Ik zei, ‘Marco, ik zit echt met een groot probleem waar ik eerst uit moet zien te komen.
Als het zover is, zal jij het als eerste te horen krijgen!
Maar als mijn beste vriend, vraag ik je, geef me een poosje de tijd om tot rust te komen.
Marco keek me vragend aan, maar besloot om niets te zeggen.
Zoals goede vrienden het gewend zijn, legde hij een arm over mijn schouder en schudde die even troostend heen en weer.
De eerste uren gingen snel voorbij omdat het een vak was wat ik graag deed, hierna hadden we een korte pauze.
Na de pauze hadden we twee uur gym, onze eigen gymleraar was sinds drie weken ziek.
De eerste week verviel de gymles, maar toen bleek dat het een langdurige geschiedenis zou worden kregen we een vervanger.
Deze vervanger was een sympathieke kerel, alleen wat wij niet gewend waren moesten we van hem wel douchen. Hij vond dit erg belangrijk.
Toen de eerste les er op zat klapte hij in zijn handen en riep, ‘genoeg voor deze keer, nu gaan we lekker douchen’.
Iedereen keek hem verbaasd aan waarop hij vroeg, ‘wat is er jongens, dit is toch normaal?’
Een van mijn klas genootjes zei, ‘niemand van ons heeft douchespullen bij zich, bij onze oude leraar hoefde we dat niet’.
Hij zei, ‘oké dan, maar de volgende keer gaat iedereen douchen na het gymmen, zo niet dan zullen jullie punten er onder leiden.
Gymmen heet tegenwoordig lichamelijke opvoeding, dus dat geldt ook voor de hygiëne van het lichaam en dat vind ik zeer belangrijk’.
Dus nu liep iedereen met een badtas of reistas naar de gymzaal, de gymleraar stond ons al op te wachten voor de kleedkamer.
Hij begroette ons een beetje somber en liet ons binnen. Toen iedereen binnen was zei hij, ‘dat we even moesten wachten met ons om te kleden, de directrice zou nog langs komen met een mededeling’.
Terwijl we plaats namen op de bankjes keken we elkaar verbaasd aan, de deur ging open en de directrice kwam binnen.
Nadat de leraar naast haar was gaan staan, zei ze ons ‘dat Mr. Verkeken vannacht was overleden, en dat vanaf nu Mr. Heijnen onze vaste gymleraar zou zijn.
De begrafenis zal plaats vinden op donderdagmorgen, voor degenen, die bij de uitvaartdienst aanwezig wilden zijn, konden een verzoek bij haar indienen om vrijaf te krijgen’.
Hierna verliet ze het kleedlokaal, wij zaten stil voor ons uit te kijken.
Hij was als klassenleraar niet zou geliefd, maar als je problemen had kon je altijd bij hem terecht.
Vandaar dat de verslagenheid toch groot was bij ons, Mr. Heijnen zag dat en terwijl wij ons stil zwijgend omkleedde nam hij de interne telefoon en belde met de directrice.
Wij konden via de ramen van het lerarenhokje zien hoe hij sprak met iemand, hij knikte een paar maal en kwam terug in de kleedruimte.
‘Jongens, luisteren jullie even wat ik met de directrice heb besloten?’
Iedereen werd nog stiller dan we al waren.
‘Jullie hebben je nu al omgekleed, dus gaan we de gymzaal in en maken onze spieren even goed los en warm.
Maar we maken de twee lesuren niet vol, door de stemming die er momenteel heerst hier op de school door het overlijden van Mr. Verkeken, heeft ze besloten om vandaag alle lessen te
staken.
Morgen gaan alle lessen wel weer gewoon door, dus vandaag heeft ieder de tijd om zich op te
geven om de uitvaartdienst bij te wonen.
Trots deze treurige gebeurtenis brak er een vreugde kreet los. Pubers van rond de dertien blijven tenslotte kinderen.
Voordat Mr. Heijnen de deur opende naar de zaal zei hij, ‘ik wil nog iets met jullie afspreken jongens!
Daar ik nu jullie vaste gymleraar ben, kunnen Jullie me gewoon Meneer Jack of Jack noemen. Mijn echte naam geef ik niet prijs hoor.
Het kon dan wel eens gebeuren dat er niets meer van de gymles terecht kwam, voor jullie lachspieren zou het wel ten goede komen.
Maar dan noem ik jullie natuurlijk ook gewoon bij de voornaam, waar ik vandaan kom is het namelijk gebruikelijk om de achternaam van de leerling te gebruiken’.
Iedereen ging hier dan ook mee akkoord, omdat de achternaam zo onpersoonlijk was en is.
Jack trok de deur van de zaal open en zei, ‘eerst maken we de spieren los door te lopen, vervolgens voeren we het tempo op tot we bij een sprint eindige’.
Bij iedere fluitsignaal moesten we harder gaan lopen, op het laatst liepen we zo snel als we konden.
Hij klapte in zijn handen en zei, ‘één fluitje is snelwandelen, twéé betekend dat jullie door je knieën gaan en vervolgens als kikkers gaan springen, en drié betekend dat jullie gaan springen’
Nadat hij dit een tijdje had laten doen en zag dat we echt vermoeid werden, klapte hij in zijn handen en riep luidt ‘ douchen’.
Wij liepen mooi in een rijtje naar de deur van de kleedkamer, waar Jack al op ons stond te wachten.
Toen hij ons naar binnen liet begonnen we ons uit te kleedden, maar er hing een vreemde spanning bij ons.
Hoe verder we ons uit kleedde des te langzamer werden we, iedereen dacht er natuurlijk aan dat we dadelijk voor het eerst naakt tegenover elkaar zouden staan.
Frans zijn woorden kwamen weer terug, “ wij zien ons bijna dagelijks naakt, gonsde er door mijn hoofd”.
Op een gegeven moment stond iedereen in zijn boxer of slipje, en niemand durfde verder te gaan uit schaamte gevoel.
Ik hoorde steeds de zelfde woorden van Frans ( bijna dagelijks naakt ), dus als onder hypnose trok ik mijn boxer uit en greep naar mijn douchespullen.
Naakt liep ik langs het hokje van Jack naar de doucheruimte, mijn handdoek hing ik op aan een haakje.
Ik stond te wachten dat Jack de kranen opende, nadat iedereen bloot in de doucheruimte was draaide hij de kraan pas open.
Er waren verschillende jongens die hun handen voor hun pikje hielden, maar eens moesten ook zij zich inzepen.
Nadat er veel wasem in de ruimte hing, durfde zij het uiteindelijk dan ook.
Eén voor één verlieten ze de douche en begonnen zich gelijk af te drogen en aan te kleden.
Ik bleef zolang mogelijk onder de waterstralen staan, ik had zelfs niet in de gaten dat ik als laatste de doucheruimte verliet.
Toen ik langs het hokje van de Jack liep, klopte hij op het raam en wenkte me dat ik moest komen.
Met mijn handdoek over mijn schouder geslagen liep ik bloot het hokje binnen, Jack legde beide handen op mijn schouders en zei, ‘dank je jongen, jij was degenen die het voorbeeld gaf.
Zonder jou hadden de andere nog steeds in hun ondergoed gestaan. Ze durfden gewoon niet verder te gaan, daarbij is de hygiëne toch zo belangrijk!’

Gesloten