FLORIS deel 5.

[Hans Bernard]

FLORIS EN DE CONFRONTATIE dl.5




Zondagmorgen. De hemel kleurde even donker als Floris zijn humeur. Met een slaperig oog keek hij naar de wekker; het was kwart voor negen. Terwijl hij de slaap uit zijn ogen wreef werd hij langzaamaan wakker en stond het hele gebeuren in homobar ‘de Lollypop’ hem weer glashelder voor de geest. Op dat ogenblik besefte hij pas dat hij op de grond lag, in een slaapzak. Natuurlijk want Mailo lag in zijn bed. Voorzichtig kwam hij omhoog en keek over de rand van het bed. Op zijn zij, met zijn rug naar hem toe lag Mailo nog in een diepe slaap. Even kwam hij in de verleiding om tegen hem aan te gaan liggen. Zijn gedachten schoten terug naar eerder deze week bij Mailo op de slaapkamer. Ja, Mailo was zonder meer een lekkere kerel met een heerlijk lijf. Floris voelde zijn penis als een vlaggenmast rechtop staan. En golven van geilheid trokken door zijn lichaam. Hij besloot echter om op te staan. Misschien zou een lekkere douche zijn hoofd verfrissen en al die gedachten verdrijven. In de badkamer hing nog een vleugje parfum van zijn moeder. Hij trok snel zijn boxershort uit en dook onder de douche. Een ijskoude straal maakte dat het laatste restje slaap uit zijn lijf verdween. Dan draaide hij ook de warmwater-kraan open. Met spons en zeep ging hij zijn body te lijf. Hij voelde hoe tussen zijn benen zijn lid zich weer oprichtte. Binnen enkele ogenblikken stond hij opnieuw kaarsrecht vooruit. Floris pakte hem stevig vast en rukte zich af. Zachtjes kreunend kwam hij klaar en spoot zijn lading tegen de glazen douchedeur. Hij spoelde de deur schoon en zeepte zich verder in. Daarna stond hij nog een minuut onder de ijskoude straal, droogde zich af en ging terug naar zijn kamer om zich aan te kleden en Mailo wakker te maken. Hij hoorde zijn moeder de tafel dekken voor het ontbijt. Met zijn handdoek omgeslagen stapt hij de woonkamer in.

“Morgen mam” zei hij terwijl hij haar een kus gaf. “Mailo heeft vannacht hier geslapen. Het was niet meer verantwoord om hem alleen naar huis te laten fietsen. Kan hij direct mee ontbijten?”

“Natuurlijk, jongen, geen probleem. Leuk gehad gisterenavond?” vroeg ze terwijl ze al een extra bordje uit de kast pakte.

“Ja hoor, het was een gave film. Daarna zijn we nog uit geweest naar ‘de Lollypop’. Was heel gezellig en ook wel spannend zo’n tent voor de eerste keer. Maar ik ga eerst Mailo roepen en me aankleden, tot zo.”

Toen hij zijn kamer in stapte was Mailo al wakker. Hij lag op zijn rug en grijnsde naar Floris. Omdat hij op de dekens lag zag die duidelijk zijn stijve penis afgetekend in de boxershort. Hij voelde zich opnieuw week worden. Mailo zag goed waar Floris naar keek.

Plagend zei hij: “Je weet wat je deze week tegen mij gezegd hebt. We moeten flink zijn en het vergeten. Wij zijn gewone vrienden en dit kan niet. Temeer niet daar jij bijna een vast vriendje hebt.”

“Laat er dat laatste maar vanaf nu jij hem zo fijntjes verteld hebt wat er deze week gebeurd is.”

Mailo keek hem niet begrijpend aan. Floris legde hem in het kort uit dat hij zijn mond voorbij gepraat had toen hij met Wiebe in de hal van de flat zat te wachten op hem.

“Wiebe moet daarop boos geworden zijn en kwaad weggelopen. Maar dat alles zul jij je wel niet meer kunnen herinneren omdat je een tikkeltje teveel gedronken had.”

Opnieuw zag hij Mailo niet begrijpend maar ook schuldbewust kijken.

“Ja kerel, zo is het gegaan en niet anders.”

“En nu als een haas naar de badkamer en je aankleden want mijn moeder zit al te wachten met het ontbijt.”

Mailo kwam overeind, stapte uit Floris zijn bed, liep langs hem heen om naar de badkamer te gaan. In het voorbijgaan gaf hij Floris een vluchtig kusje op zijn wang en fluisterde:

“Ga maar vast naar je moeder voor ik je het bed in sleur. Je ziet er zo verleidelijk uit dat ik niet voor mijzelf insta.”

Floris deed een stap terug en stuurde Mailo met gemaakt boze stem de deur uit. Hij voelde de erotische spanning tussen hen en begreep dat hij beter meteen naar de woonkamer kon gaan voor dit hele gedoe uit de hand ging lopen. En dat wilde hij beslist niet. Terwijl hij het slaapkamerraam open zette merkte hij dat er gevoelens voor Mailo terug gekomen waren uit de tijd dat hij verliefd op hem was. Enigszins verward hierdoor stapte hij de woonkamer binnen.

“Sorry mam nog eventjes. Mailo had gisteren iets teveel gedronken en is nu pas onder de douche.

Jolijn antwoordde dat er geen haast was met ontbijten omdat het toch zondag was. En als bezorgde moeder vroeg ze daarop of de moeder van Mailo wist dat hij hier geslapen had. Waarop Floris geschrokken naar de telefoon liep om snel naar Oostwick te bellen. Wat dom dat ze dat vergeten waren. Gelukkig hadden de ouders van Mailo zich nog niet echt bezorgd gemaakt omdat het wel meer gebeurde dat Mailo ergens bleef slapen en zij de volgende morgen pas een telefoontje kregen. Op dat moment riep Mailo uit de slaapkamer of Floris even kon komen. Toen hij zijn kamer instapte stond daar Mailo met een handdoek om zijn middel geslagen ondeugend te lachen.

“Nee hoor, ik wil je niet verleiden maar heb jij misschien wat schone kleren voor mij want dat spul van gisteren kan ik onmogelijk aan. Mijn broek gaat nog wel maar voor de rest houdt het op.”

Floris dook meteen zijn kledingkast in en pakte ondergoed, een T-shirt, sokken en een overhemd.

“En nu opschieten anders krijg je geen ontbijt meer.” En weg was hij.

Op de gang stond hij even stil en haalde diep adem. Wat was er met hem, wat gebeurde er. Telkens als hij Mailo zag, voelde hij weer de opwinding die er was toen hij in stilte verliefd was op hem. Maar hoe zat het dan met zijn gevoelens voor Wiebe? Gisteren op de dansvloer had hij toch ook bepaalde gevoelens gehad voor hem. Hij wist het niet meer. Hij schudde zijn hoofd, ging de woonkamer binnen en liep naar de tafel. Jolijn zag aan zijn gezicht dat hij ergens over tobde maar zij hield haar mond en liet hem nu maar met rust. Daar was Mailo. De kleren van Floris paste hem wonderwel. Hij wenste Jolijn goede morgen en ging aan tafel zitten op de plaats waar voor hem gedekt was. Het werd een gezellig ontbijt. Jolijn luisterde met plezier naar de verhalen van de beide jongens, die uitgebreid verslag deden van het bezoek aan homobar ‘de Lollypop’ en het niet konden laten een demonstratie te geven van de meest nichterige types die ze daar gezien hadden. Op een gegeven moment biggelden de tranen over hun wangen van het lachen toen Mailo met een hoog stemmetje, heupwiegend met kleine pasjes door de kamer paradeerde. Jolijn genoot van alle verhalen en vergeleek onwillekeurig Mailo met Wiebe. Beiden, realiseerde ze zich ineens waren belangrijk in het leven van haar zoon. Het konden wel eens concurrenten worden. Ze betrapte zich erop dat ze stiekem voor zichzelf zat uit te maken wie haar voorkeur had.

“Mam, luister je nog wel?” vroeg Floris, tussen twee happen van zijn broodje.

“Natuurlijk” haastte Jolijn zich te zeggen.

“Ik zei net dat ik met Mailo mee naar Oostwick fiets om een frisse neus te halen want ik ben eerlijk gezegd ook duf van gisterenavond.

Een half uurtje later reden Floris en Mailo samen naar Oostwick. Het beloofde een zonnige dag te worden. Onderweg werd er niet veel meer gezegd en zat ieder met zijn eigen gedachten. Bij Mailo aangekomen ging Floris nog even mee naar binnen om gedag te zeggen. Hij wilde echter meteen weer terug en daarmee voorkomen dat hij met Mailo alleen op diens kamer zou zijn. Het was zo al verwarrend genoeg. Dus reed hij via de fietsroute weer terug naar Litburg. Bij ‘zijn’ bankje stapte hij af. Hij zette zijn fiets tegen een boom en ging zitten. Hij wilde ongestoord alles eens op een rijtje zetten. In gedachten verzonken tikte de minuten weg. Op het fietspad liep een fietser naast zijn fiets, oorzaak een kapotte band. Hij was op weg naar de bank waar hij iemand zag zitten en om te vragen of die soms plakspullen bij zich had. Dichterbij gekomen zag hij dat het een jongen van ongeveer zijn leeftijd was. Hij meende iets bekends aan hem te zien. Toen hij bijna bij hem was wist hij het ineens Het was die knul, Floris of zo, waar Wiebe op was! Ja, nu zag hij het goed.

“Hé, zomaar alleen op stap en niet met Wiebe?”

De aardige, vriendelijke knaap was op het fietspad blijven staan en keek hem vragend aan. Floris op zijn beurt keek zo verbaasd dat de knul nadere uitleg gaf.

“Ik ben Tjeerd, een collega van Wiebe en ik herkende jou. Toen jij met je moeder die avond kwam eten bij ’t Elfde Gebod heeft hij jou aangewezen en verteld dat hij helemaal weg van je was. En ik weet dat jullie gisterenavond naar de film zouden gaan. Klopt toch hè?”

Floris had met stijgende verbazing zitten luisteren en knikte nu als teken dat Tjeerd gelijk had.

“Ik heb een kapotte band, heb jij misschien plakspullen bij je?”

“Ja hoor, ik zal ze even pakken, kom maar dan help ik je wel.”

Terwijl ze samen de fiets op zijn kop zetten zocht Tjeerd de gelegenheid om met Floris een gesprek te beginnen. Want wat Floris niet wist, was dat Tjeerd op weg was naar Wiebe met wie hij heel goed bevriend was. Wiebe had hem vanmorgen gebeld en gevraagd of hij vanmiddag wilde komen. Tjeerd had meteen aan zijn stem gehoord dat er iets aan de hand was. Hij had niet verder gevraagd en belooft dat hij er vanmiddag zou zijn omdat hij ‘s avonds toch moest werken.

“Dus iedereen bij ’t Elfde Gebod weet van ons?” vroeg Floris terwijl hij de bandenspanners pakte.

Tjeerd knikte, maar zei meteen “Niet iedereen, maar veel wel. Maar ik had eigenlijk wel verwacht dat jullie er vandaag samen op uit zouden trekken. Wiebe hoefde nota bene het hele weekend niet te werken. Wij hadden zijn diensten overgenomen zodat hij met jou weg kon.”

Terwijl hij aan het praten was zag hij dat Floris nadenkend stond te luisteren. Hij had het dus goed aangevoeld er waren problemen tussen Wiebe en Floris. Nu moest hij Floris nog aan de praat zien te krijgen. Hij zette zijn meest onschuldige gezicht op en keek hem afwachtend aan. Floris aarzelde één moment. Kon hij zijn verhaal wel aan een ‘vreemde’ vertellen. Nou ja, Tjeerd was een goede vriend van Wiebe. Vooruit, hij waagde het er op, blij dat hij zijn hart kon uitstorten. In één adem, soms met horten en stoten kwam het hele verhaal eruit. Tjeerd was een en al oor. Toen Floris klaar was en met een diepe zucht de plakspullen weer wegborg, was het Tjeerd ook helemaal duidelijk.

“Kom op, wees een kerel en bedenk een oplossing. Er zal toch zeker wel een manier zijn om Wiebe duidelijk te maken dat het niet de bedoeling was. Stap er desnoods gewoon op af en zet hem voor het blok. Maar ik moet nu gaan anders kom ik te laat op mijn afspraak. Ik wens je veel succes en bedenk dat Wiebe en jij allebei om elkaar geven. Houd je haaks en ontzettend bedankt voor je hulp.”

Tjeerd sprong op zijn fiets en schoot weg, peinzend nagekeken door Floris. Nadat Tjeerd weggereden was bleef Floris nog een hele poos op de bank zitten nadenken. Hij kon zich nauwelijks herinneren, die avond dat hij met zijn moeder uit eten was geweest, Tjeerd gezien te hebben. En Wiebe gaf dus wel degelijk om hem want anders had hij hem niet aan zijn collega’s aangewezen. Hij merkte dat het steeds drukker werd op de fietsroute. Geen wonder het was al bijna half drie zag hij op zijn horloge. Kom, dan werd het tijd om ook op te stappen. Al fietsend besloot hij de raad van Tjeerd op te volgen en naar Wiebe te rijden om met hem te praten. Toen hij de straat in reed waar Wiebe woonde zakte hem de moed in de schoenen. Toch zette hij door, plaatste zijn fiets tegen de gevel en belde aan. Hij hoorde iemand naar de voordeur komen en de sleutel omdraaien. Met bonzend hart keek hij hoe de deur open werd gedaan. Het was echter niet Wiebe die de deur open deed. Totaal verrast keek Floris in het vriendelijke gezicht van Tjeerd, die in de deuropening stond.

“Hoe kom jij nou hier. Ik verwachtte Wiebe.”

“Ik had met Wiebe afgesproken dat ik naar hem toe zou komen van middag. En hij is net de deur uit gegaan en komt pas over een half uurtje terug. Hij had mij niet zo vroeg verwacht en er lag nog een dringende afspraak die hij persé vanmiddag moest nakomen. Daarom ben ik nu alleen. Kan ik soms iets voor je doen, een boodschap doorgeven aan Wiebe?”

Floris wist ook niet zo gauw wat te doen, schudde zijn hoofd en besloot maar naar huis te gaan. Hij vroeg Tjeerd niets tegen Wiebe te zeggen, zei gedag en reed naar de flat waar hij zijn fiets in de fietsenkelder zette. In plaats van de lift te nemen besloot hij met de trap te gaan, goed voor zijn conditie, te voet naar de negende verdieping. Lichtelijk hijgend bereikte hij de voordeur van hun appartement, stak de sleutel in het slot en stapte binnen. Het was doodstil in het appartement. Zijn moeder was waarschijnlijk weg naar een vriendin. Voor alle zekerheid keek hij even in de woonkamer. Niemand.
Floris ging naar zijn eigen kamer en viel neer op het bed. Hij kon zich niet langer inhouden en liet zijn tranen de vrije loop. Alle opgekropte spanning van de laatste uren kwam eruit.

o o o

Weer stond Floris bij Wiebe voor de deur. Hij belde aan. De bel galmde door het huis. Opnieuw deed Tjeerd open en haalde hem meteen binnen terwijl hij naar boven riep: “Wiebe, er is bezoek voor je”.

Aarzelend bleef Floris in de lange donkere gang staan, maar Tjeerd duwde hem verder. Floris hoorde een deur opengaan en boven aan de trap aan het eind van de gang zag hij Wiebe die een beetje zoekend het donkere trapgat inkeek. Met lood in zijn schoenen deed Floris een paar stappen naar voren en begon de trap te beklimmen. Maar toen hij halverwege was en vol verwachting opkeek naar Wiebe, die zijn hart sneller deed slaan, zag hij een van woede vertrokken gezicht.

“Hoe durf je doodgemoedereerd hier naartoe te komen, terwijl je met Mailo hebt liggen vozen. Heeft hij je gedumpt? Wil hij je niet meer? Nou ik kan je vertellen dat je hier niet aan hoeft te komen, want ik kan mensen die mij bedriegen missen als kiespijn.”

Hij draaide zich om en smeet de deur met een harde klap achter zich dicht. Floris bleef als verstijfd staan. Langzaam zakte hij onderaan de trap neer. Het huilen stond hem nader dan het lachen. Tjeerd ging naast hem zitten en sloeg als vanzelfsprekend een arm om Floris heen om hem te troosten.

“Zo ken ik Wiebe helemaal niet”, zei Tjeerd zacht. “Ik heb hem nog niet alles kunnen vertellen omdat je hier zo vlug voor de deur stond, maar hij zou toch moeten begrijpen dat jij een moment van zwakte hebt gehad.
Wacht hier even, dan ga ik het hem allemaal uitleggen en is alles zo voor elkaar. Ik ben zo terug.” Hij gaf Floris een schouderklopje……


o o o

Hé, wie tikte hem op zijn schouder?

Floris moest zich even realiseren waar hij was en besefte meteen dat hij de ontmoeting met Wiebe gedroomd had.

“Ik ben in slaap gevallen, geloof ik.”

Floris keek over zijn schouder in het bezorgde gezicht van zijn moeder
die ook wel zag dat hij gehuild had. Ze vroeg meteen of het een beetje ging. En Floris, die haar niet nodeloos ongerust wilde maken knikte.
Hij ging op de rand van het bed zitten en wreef eens door zijn ogen. Op de vraag of hij zin had in een kop koffie of thee antwoordde hij dat hij wel koffie lustte. Daarop liep Jolijn naar de keuken om de Senseo aan te zetten en viel Floris in de woonkamer neer in een stoel. Met voor hem koffie en voor haar thee kwam ze terug uit de keuken. Zij ging in de bank zitten. Na een paar minuten stilte, schraapte Floris zijn keel en besloot het hele verhaal te vertellen. Jolijn luisterde aandachtig en zoals hij van haar gewend was, zonder hem ook maar één keer te onderbreken.

“Wat vind je mam, moet ik naar Wiebe of moet ik rustig afwachten?”
“Dat is moeilijk te zeggen, ik denk dat jij dat zelf moet beslissen. Het is zo belangrijk wat je doet dat ik je daarin geen raad kan en wil geven.

Floris begreep het, hij moest het zelf doen. Dan bleef er maar één ding over en dat was naar Wiebe gaan en hopen dat hij naar hem wilde luisteren.

“Dat is heel verstandig knul” zei Jolijn “en ik weet zeker dat Wiebe dat ook erg zal waarderen.”

De bel!

Beiden keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wie kon dat zijn?




HJT. (CVD) oktober 2008 Floris en de confrontatie. dl. 5