Terug naar college 12
Johan is onderweg naar huis. Blij? In gedachten? Twijfels? Waaraan? Het gaat toch goed zo! Of is Johan eigenlijk toch maar een tobberd?
Ik kwam thuis. Het was weliswaar al laat, maar Elly had toch op mij gewacht. Ik kwam binnen en keek haar aan. Ik zag ineens een blik veranderen: een blije blik, zo van: “Gelukkig, je bent er weer.” Naar een blik die meer bezorgd, bedenkelijk was, zo van: “Hey vertel, wat bedrukt je?”.
Ja ik weet het maar al te goed van mijzelf: ik kan mijn emoties, ook vermoeidheid of slechte bui onmogelijk verbergen. Ik doe er ook niet meer de moeite voor. En ook nu kon ik moeilijk mij beter voordoen dan ik mij voelde.
“Kom zitten en vertel!”, was het commando. En ik kon niet anders dan mijn gevoelens uiten: mijn twijfel, kon het wel, was ik eigenlijk niet ontzettend ontrouw aan Elly? “Weet je, Elly, in feite ben ik gelukkig, ik hou van jou, zoals wij samen zaken hebben besproken. Ik vind David heel lief en hij geeft mij zoveel, maar kan dat allemaal zomaar? Voel je niet iets van ontrouw tegenover jou?”
Zij stond op, liep naar de kast, pakte twee glazen en met de opmerking “Dit kan wel een lange avond worden, voor ik je overtuigd heb” schonk ze twee glazen wijn in.
“Kom eens lekker hier heel kort bij mij zitten. Luister: het feit dat wij geen gewoon huwelijk hebben, dat hebben we allang besproken, we zijn het met elkaar eens. Nee, ik kan je niet alles geven en daar zijn – voornamelijk ook lichamelijke – oorzaken debet aan. Het is niet anders. Dat je ook op jongens valt heb ik geaccepteerd en ik houd nog steeds van je en wil je niet missen. Waarom? Nou heel eenvoudig omdat je mij trouw bent in mijn ambities, in mijn waarden. Ik kan doen wat ik zo belangrijk vind en jij steunt mij daarin. Natuurlijk, ik praat over de meest intieme zaken – ook over jou en David – met mijn beste vriendin. Ben ik nu ontrouw? Dat ik jou je geluk toelaat, ben ik dan niet trouw? En als ik dat doe en weet heb van jouw gevoelens voor David, moet jij je dan ontrouw voelen? Jij houdt van David, mooi toch. Ja je hebt ook seks met hem, geniet er maar van. Ik houd van mijn vriendin, nee ik heb geen seks met haar en je weet waarom. Maar de liefde die wij met zijn allen voor elkaar voelen, daar zit zoveel moois in. Je komt steeds weer bij mij, dus waar is dan die ontrouw?
Kijk, lieve Johan, als je mij niet meer zou toestaan om mijn ambities waar te maken en als je daar ook niet meer kritisch naar kijkt en mij soms juist even die kleine hint zou geven om verder te kunnen, dan zou ik boos op je kunnen worden .”
“Zo, dat is mijn verhaal, proost!” en zij stootte met haar glas even mijn glas aan. “Eerst de boze geesten uit de drank jagen en dan genieten!”
Ze keek mij aan met een vragende blik. Ik was wat uit het veld geslagen. Nee het was niet nieuw, maar zij vatte een twee jaar durende discussie in een kort stuk helemaal samen. “Dus je voelt je niet tekort gedaan als ik bij David ben?”
“Jongen, houdt toch op. Hoezeer zou ik mij dan zorgen moeten maken dat ik jou veel te kort doe? Jij accepteert dat toch ook van mij? En .. daar ben ik gewoon blij mee. Trouw zijn houdt voor mij niet in dat je niet naar een ander mag kijken, dat je een ander niet lief mag vinden of van een ander mag houden. En in onze situatie is het zo dat jij ook David lief vindt en dat op jullie manier uit, een manier die voor ons niet is weggelegd, maar er is nog zoveel meer dan seks. Dus maak je nu eens geen zorgen, leef! Leef de dag van vandaag, want wat is er morgen? Wij leven samen zoals wij dat goed vinden en gelukkig mee zijn. Geen zorg verder daarover!”
Ik was wat onder de indruk, ja ze had wel een punt. We hadden hier al eerder over gesproken, maar zo kernachtig had ze het nooit weergegeven.
Ik was moe, hondsmoe en meteen ook gelukkig, gerustgesteld. We kropen tegen elkaar aan en dronken ons glas in stilte leeg. Soms hoeft er niets meer gezegd te worden!
We doken onder de douche en dan in bed. Ik viel binnen de kortste keren in slaap en werd een aantal uren van het klokje van gehoorzaamheid – onze wekker – weer wakker.
De dagen vlogen voorbij. Ik had het druk op mijn werk. Het project vroeg alle, maar dan ook alle aandacht. Vaak toch nog ’s avonds iets uitwerken voor de volgende dag. Met David had ik afgesproken dat ik hem nog zou helpen met de laatste hand te leggen aan zijn scriptie. Op donderdag mailde hij mij het hele verhaal met de vraag of wij zaterdag erover konden praten, mijn commentaar konden doorspreken. Dat kwam wel goed uit, Elly had een werkafspraak, ook in Nijmegen, ook zij was erg druk. Eigenlijk hadden wij het allemaal te druk om gewoon van elkaars aanwezigheid te kunnen genieten, maar dat heb je zo nu en dan wel eens.
Ik nam de tijd om het werk van David door te nemen. Het zag er eigenlijk heel goed uit. Er waren enkele punten, waar ik wat scherper dacht te kunnen formuleren. Het was geen grote klus voor mij, omdat ik al eerder hiermee bezig was geweest. De scriptie werd echt een goeie! Ik was wel wat trots op David (en ook een beetje op mijzelf, ik had er toch ook mijn steentje aan bijgedragen?).
We vertrokken op tijd. Ik zette Elly af bij haar afspraak en reed naar David. Mijn Tomtom had ik inmiddels echt niet meer nodig om bij hem te komen. De koffie stond klaar, David wachtte mij al op. Een fijne knuffel, een dikke zoen en dan aan het werk. David moest eerst nog mijn opmerkingen lezen, soms gromde hij, zuchtte of mompelde: “Was het dan niet duidelijk dat ik dat bedoelde?”. We werkten aan een stuk door. David nam een paar zaken meteen over, tikte het ook direct uit. Bij sommige opmerkingen hadden wij even discussie en soms moest ik toegeven dat hij duidelijk was, of dat hij een betere interpretatie gaf dan ik had. Er was al heel wat koffie gevloeid. Daar word je op een gegeven moment flauw van, dus eerst een flinke lunch met lekkere frisse karnemelk. Tijdens de lunch hadden we het niet over de scriptie, maar David sneed een heel ander onderwerp aan: “Wat gebeurt er als ik een baan krijg in G-d-weet-waar? Blijven wij elkaar zien? Wordt de afstand mogelijk een probleem? Misschien moet ik verhuizen”.
Hier lag voor mij geen vraag. Als hij een baan heeft, heeft hij binnen de kortste keren ook een auto en Nederland is in wezen maar klein! Wat hoorde ik daar tussen de regels? Hoorde ik twijfels? Ik vergat het maar voor een moment en liet hem duidelijk verstaan dat het wat mij betreft duidelijk was: hij en ik, ik en hij. We konden zoveel dingen samen doen en samen beleven. Hij vroeg:”En Eric dan?”. Ik dacht: Oh, waait de wind van die kant? Ik kon hem alleen maar trachten gerust te stellen. Ik was eigenlijk Eric helemaal vergeten en verder had ik ook geen behoefte om daarover na te denken. Als ik Eric zou bellen, was dat alleen omdat hij mijn kop wilde gebruiken voor een werk van hem. Dus kon ik alleen maar antwoorden: “Eric krijgt alleen mijn kop, de rest van mijn lijf is er voor jou. David, maak je geen zorgen daarover. Ik zit niet zo in elkaar dat ik ook maar één moment gedacht heb om jou los te laten voor Eric, geen haar op mijn hoofd dat daar ook maar aan denkt.” Ik had inderdaad niet meer bij Eric stilgestaan. David keek mij wat ongelovig aan. “Geloof je mij niet? Wat moet ik doen om dat ongeloof bij je weg te halen? Verdomme, David, wat is er aan de hand?” Ik werd eigenlijk een beetje pissig. Ik pakte mijn mobieltje, zette de luidspreker aan en belde Eric. “Wat ga je doen?”, vroeg David. “Dat zie je zo, of liever gezegd dat hoor je zo.”, zei ik geïrriteerd. “Met Eric”, klonk door de luidspreker. “Hoi Eric, dit is Johan, je weet wel ..”. “Hey, leuk dat je belt, natuurlijk weet ik nog wie Johan is. Wanneer spreken we af? Waarom heb je niets eerder laten horen?”. Ik antwoordde, terwijl ik naar een stomverbaasde David keek, “Nee, Eric, we spreken niets af. Ik wilde een tijd wachten voordat ik je zou bellen. Nu bel ik je om te zeggen dat ik afzie van geportretteerd worden. Vraag mij niet waarom, dat is namelijk mijn zaak. Ik vond het leuk om met je te kletsen in de trein, that’s it! Ik wens je veel succes, sorry, maar ik breek nu ook af. Geloof mij, dit is beter zo. Het ga je goed!”.
En wat verbaasd klonk: “Je zult je reden wel hebben, alle respect. Het ga jou ook goed!.” Ik drukte de rode knop in en keek naar David. Hij keek mij aan, wist zich geen houding te geven. “Dat was toch ook niet nodig, je kon het toch uitleggen?” Ik zei hem dat het er niet naar leek dat dit zou kunnen. Ik meende wat ik zei tegen Eric. David wist niet hoe te excuseren. “Dat hoeft niet, jongen, ik wil je alleen maar gewoon heel duidelijk maken hoe het bij mij zit. We praten er een andere keer mogelijk verder over, nu eerst weer aan het werk.” Ja, ik was wat kortaf, was ook wel nog wat boos, maar ook blij dat ik dit zo had opgelost. Ik zag toch niets in Eric?
Wij maakten ons werk af. Maandag kon David de boel inleveren, klaar is kees. Ja eerst nog netjes uitprinten, laten kopiëren en inbinden en al die rompslomp meer. Het was ook de opmerking van de docent geweest: “Nu verder zelfstandig afmaken, je eigen ideeën en dan op examen maar verdedigen! Afmaken en zien wat de docenten van je gedachtegang vinden.” Het was af!
Daar zaten we laat in de middag tegenover elkaar. David was nog steeds onder de indruk, terecht, dacht ik, of niet soms? Waarom twijfelde ik, waarom kan een mens niet gewoon beoordelen of hij wel goed heeft gedaan?
David kwam naar mij toe, pakte mij vast, gaf mij een kus en trachtte zich te verontschuldigen. Wat wilde hij nu van mij? Ik zoende terug en zei: “Het is niet alleen jouw fout. Er zit ook iets bij mij, maar je weet dat ik er niet tegen kan als ik geclaimd word. Ik heb thuis mijn vrijheid gekregen en die neem ik, ben ik blij mee. Daarover heb ik gisteren met Elly nog een uitgebreid gesprek gehad, en dat was fijn! Daarom kan ik jou zo ontmoeten. Ik claim jou ook niet. Ik weet niet of je iets met een ander hebt. Ik weet ook niet of ik daar wat mee te maken heb. Het enige wat geldt is dat ik je moet kunnen vertrouwen dat het veilig is bij jou. Daar kun je bij mij van op aan. Ook kun je ervan op aan dat als ik een andere leuke vent tegen kom, dat gewoon bij je op tafel leg. Maar, goede vrienden, liefdes, kun je niet in grote getale aan. Mij voldoet wat ik heb, hoef niet meer en kan niet meer aan ook niet. Nog niet eens voor een one night stand. Daar kun je op rekenen, anders hoor je dat van mij. Wat betreft Eric had ik je dit eerder moeten zeggen en jij had mij moeten geloven. Voor mij is dit af. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Kom hier en pak mij eens lief vast!”.
We knuffelden, zoenden, er vloeiden wat tranen van spijt en verdriet. Er werd getroost, maar het kwam er niet van om seks met elkaar te hebben, kon ook niet, we hadden genoeg aan de emoties die wij bij elkaar hadden opgeroepen.
De bel, Elly. Zij zou naar David toekomen en dan zouden wij zien wat verder te doen. Ik wilde eigenlijk naar huis. Gek, maar ik wilde met Elly alleen zijn. Wat gebeurt er toch met me? Elly zag meteen dat er iets was. “Tsjonge, wat een dag, hard gewerkt en nou moet ik ook nog vóór maandag een stuk produceren. Hangt veel van af. Johan wil je mij er bij helpen? Zal ik onderweg wel vertellen hoe en wat.” Ik keek naar David. Hij keek met zijn mooie donkere ogen mij aan, het leek wel of een trouwe hond mij begrijpend aankeek: baasje moet nu zijn weg gaan. Ik hakte de knoop door. “David, alles komt goed! Reken op ons, op jou en mij. Maar nu: Elly is de eerste nu. Dus wij stappen op en gaan thuis aan het werk!” Hij vroeg mij of ik hem nog zou bellen die avond. “Ja, dat kan, maar jij kunt ook initiatief nemen!”
We gingen naar huis. Elly vroeg al voordat zij de auto gestart had wat er aan de hand was. De lucht was te snijden geweest. Ik vertelde het haar. “Komt goed, komt goed.”, kon ik alleen maar zeggen.
Haar werk kon nog wel even lijden. Ik was ook honds moe. We deden niets meer, lieten een pizza komen en ik trok een fles wijn open. Die avond gingen er twee eraan en veel heen en weer gepraat, zaken duidelijk krijgen, ook wel wat over het werk. De avond was snel voorbij en ik vergat dat ik eigenlijk ….. telefoon! Ja, David. Hij kreeg er bijna geen woord uit. Was ik nog boos? Kwaad? Hij had nagedacht en nu pas in de gaten dat claimen niet paste. Ja, hij was jaloers geweest en ik had hem duidelijk gemaakt dat …. Een half uur praatten we. Hij kwam tot rust. Even wat afgesproken: “Rust, zorg dat je werk op de uni komt, pak een paar dagen voor je zelf. Ga wandelen en bel mij maar als je bellen wilt, dat zal ik ook doen. Maak je geen overbodige zorgen, nergens voor nodig. En als je mij echt nodig hebt, je weet: dan kom ik!”. We wensten elkaar welterusten. Ik keerde terug bij Elly, die al naar boven was. Ik sprong onder de douche en kroop tegen Elly aan. Ik kon er niets aan doen, maar moest ook even emoties kwijt, ik huilde even heel zacht en Elly pakte mij vast. Ik was wat bang, ik voelde iets was wat er niet moest zijn, maar kon het niet thuis brengen. Ik zei dat tegen Elly en zij gaf als antwoord: ”Een nacht slaap kan veel goed doen. Jullie vinden elkaar op zijn minst erg lief, kom op, druiloor, we gaan slapen en morgen gaan we voor een deel wat werken en dan lekker een stuk wandelen en uit eten, ik trakteer!”.
Het duurde niet lang, ik sliep!
Wat gaat er allemaal niet om in hoofden van verliefden? Hoe oud of jong ze ook zijn! Liefde is een raar ding, kwetsbaar, maar zo mooi! Hoe het verder gaat? Lees maar, er staat wat er staat, ook in het volgende deel dat de volgende week verschijnt,
Groet van Johan/Hein