Terug naar college deel 11 van Johan, geplaatst door Hein

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Hein
Berichten: 42
Lid geworden op: wo 04 nov 2009, 18:13

Terug naar college deel 11 van Johan, geplaatst door Hein

Bericht door Hein » do 21 jan 2010, 21:54

Johan heeft niet zo’n beste nacht achter de rug. Hij maakt zich zorgen. Terecht? Hij heeft het toch goed? Zowel zijn vrouw als zijn lieve vriend accepteren, zo het blijkt, de situatie en allen genieten!

We sliepen een gat in de dag, een groot gat. Dat had ik ook wel nodig, want ik had lang liggen “malen”, nadenken over van alles en nog wat.
Om half elf werd ik langzamerhand wakker en keek opzij. Uiteindelijk was ik dus toch in slaap gevallen, maar had gedroomd van drukke bezigheden, zo’n nacht waarbij je je afvraagt of je wel gerust hebt. Ik draaide me nog een keer om, maar kon toch de slaap niet meer vatten. Ergens voelde ik angst, bang zijn voor iets, voor iets dat ik niet kon grijpen.

Elly was nog in het land der slapende gelukzaligen. Ik liet mijn gedachten rondgaan, wat was het enerverend geweest, maar ook zo fantastisch! Hoe had zij het ook weer tegen David gezegd? “Ik ben blij met jou?”? “Jij geeft zoveel aan Johan”? Ik was overrompeld. Kijk, ik weet wel dat het allemaal geaccepteerd wordt door Elly, maar deze uitspraken verwonderden mij, maakten mij blij, lieten zien hoeveel zij van mij houdt en hoeveel zij mij toelaat. Zij is mijn echte levensmaatje. En toch, wat was er dan aan de hand dat ik toch zo onrustig was? Waarom kon ik niet gewoon een rustige slaap hebben en moest ik gisteravond nog zo lang liggen te malen, terwijl Elly lekker sliep? Ik was daar eigenlijk best wat jaloers op.

Zo lag ik te mijmeren en voor mij uit te staren. Ineens kwam het gezicht van Elly boven mij. Ze keek mij aan en vroeg me waarom ik zo somber keek. Ik moest toch eigenlijk dolgelukkig zijn. Dat was ik ook en ik vertelde haar dat ik zomaar wat lag te mijmeren en te denken hoe het zo met ons gaat en dat ik het zo fantastisch vind, hoe zij tegen onze relatie aan kijkt en mij zoveel ruimte laat.

Ze maakte mij dolgelukkig en dus verscheen er weer een brede lach op mijn, ook op haar gezicht. Ik maakte een lekker ontbijtje, terwijl Elly nog wat lag na te soezen. Dat vonden wij altijd wel lekker op zo’n vrije dag: starten met een ontbijt op bed, elkaar wat plagen, kietelen, ook wat zoenen. In het begin ging dat wat verder, maar echt lekker zoals ik dat bij David beleefde, nee dat was het niet.

Het is zo jammer dat seks tussen ons niets is geworden. Op een of andere manier lukt dat nu eenmaal niet. Nou, een fijne zoen, een kus, dat gaat goed, maar daar is ook alles mee gezegd. Zij heeft er niet die voldoening, die extase van en ik ook niet. Voor mij zelf begrijp ik dat, ik geniet van David. Ja, dan is het goed dat wij het goed met elkaar kunnen vinden.
Zij vroeg me mij weer wat er aan mankeerde en ik liet haar mijn gemijmer delen. “Lieve Johan,” zei ze, “doe mij een lol, laat dat rusten. Plaag jezelf daar niet mee en doe mij daarmee geen pijn. Jij kunt er niets aan doen, dat jij op jongens valt. Ik kan er niets aan doen dat seks mij het genoegen niet geeft, dat het eigenlijk zou moeten doen. We hebben daar genoeg over gepraat, ook met mensen die daar anderen wel in kunnen helpen. Het is zo, ik heb er vrede mee, kwel jij je dan niet verder en geniet van onze lieve momenten, en geniet van het lekkere en lieve dat David je kan geven. En eet nu dat eitje maar op, anders is het dadelijk koud!”. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Zo ziet zij er ontzettend lief uit.

We lagen nog wat te kletsen, plannen maken voor de dag van vandaag en morgen. Ja ik moest nog naar Nijmegen, de auto ophalen. Elly zou de boodschappen doen. Ik realiseerde mij zeer wel dat ik onmogelijk de auto kon pakken en meteen weer naar huis rijden. Dus dat was meer dan even op en neer.

Lekker even onder de douche, nadat ik alle wijntjes van gisteravond in de toiletpot had gespoten. Daarna met de bus naar het station, trein naar Nijmegen. Ondertussen David gebeld, die met een vreselijke geeuw de telefoon aannam. “Hey, slaapkop, nog niet bij de pinken? Ik zit al bijna in de trein en ben in drie kwartier bij jou aan deur. Zorg maar dat je aangekleed bent en koffie voor mij hebt.” Waarop hij vroeg, of dat aangekleed echt zo moest zijn. Ik liet het maar voor wat het was en sommeerde hem onder de douche te gaan.

Ik stapte de trein in, het was helemaal niet druk, slechts een enkele passagier. Dus ruimte genoeg om breeduit te gaan zitten. Ruimte genoeg, denk ik, waarom kwam die jongen dan zo recht tegenover mij zitten. Ik zag hem wel, maar keek eigenlijk niet naar hem. Ik was met mijn gedachten ergens anders, wat dacht je? Dan stootte hij met een voet tegen de mijne en dus moest ik zijn “Sorry” wel in ontvangst nemen en eek hem aan. Ik verschoot haast, gitzwart haar, keurig gekapt, stralend groene lichtende ogen, mooie volle lippen die een glimlach vormden, een mooi slank gezicht, een kuiltje in één wang, strakke wenkbrauwen, zijn neus slank, mooi recht, ik was gevangen in zijn blik. Zijn handen lagen in zijn schoot, mooie lange vingers, je kon zien dat deze knaap veel zorg aan zichzelf besteedde. Hij droeg een mooie strakke jeans en onder zijn handen zag ik een mooie bobbel, zijn jeans paste perfect! Een strak bovenlijf in een T-shirt met een mooi overhemd erover. “Die weet zich te kleden,” dacht ik, “wat een lijf, hij ziet er stralend uit!”

“Je verwondert je zeker dat ik hier zomaar neerplof, terwijl overal plek zat is.”, zei hij. “Maar ik kon niet anders, waarom weet ik niet maar toen ik jou op het perron zag, dacht ik: hier moet ik bij gaan zitten, contact zien te maken.” Ik was wat overdonderd, wist even niet goed wat te zeggen, was verward, verrast en kon allen maar vragen: “Waarom?”.
“Jouw kop, ik was meteen weg van jouw kop. Ik ben tekenaar, schilder, kunstenaar, maar heb zelden zo’n markante kop gezien. Sorry, klinkt misschien opdringerig, maar als ik zoiets zie, dan wil ik daar iets mee, eh, ik bedoel als kunstenaar, tekenaar. Bovendien val ik persoonlijk wel op markante mensen. En, hoe je het ook wendt of keert: een mooie vent is niet lelijk!”

Ik was uit het veld geslagen, maar hernam mij. Hij was wel echt to the point, open en dat weet ik eigenlijk wel altijd te waarderen, maar nu dat zo direct op mij was gericht, moest ik wel een paar keer slikken. Langzaamaan ontwikkelde zich een aardig gesprek over kunst, tekenwerk, reclametekenen enzovoort. Zaken waar ik eigenlijk geen bal verstand van heb, maar het was aangenaam om met deze jongen met zijn mooie stem te praten. We naderden Nijmegen voordat ik dat in de gaten had. Tempus fugit!. Hij vroeg mij een telefoonnummer met de toestemming mij een keer te mogen bellen. Of ik misschien eens wilde poseren? “Oh ja en ik heet Eric.” Ik kon gewoon niet weigeren, gaf mijn mobiele nummer en stelde mij ook voor. Ik wilde verder initiatief aan hem laten, per slot van rekening wilde hij iets van mij: portretteren! Bovendien had hij dat ook stiekem in de trein kunnen doen, zonder dat ik er erg in had. Hij vroeg het tenminste eerlijk. Ik moest de trein uit, gaf hem een hand, die hij net even iets langer vasthield en met de andere hand even in mijn schouder kneep. Verward liep ik naar de bus om naar David te gaan. En dan moest ik aan vanmorgen denken. Nog meer verwarring! Wat moest ik er allemaal toch mee?! Maar: eigenlijk toch ook wel vet op zo’n manier met iemand in contact te komen, toch? Het malen begon weer: “Wat gebeurt er nu bij mij? Hoe zit het met mijn “trouw”? Ben ik meteen hoteldebotel als ik een mooie knaap zie? Hou op, Johan! Natuurlijk valt het op als een knul er mooi uit ziet. Natuurlijk ben je gevleid als iemand zo complimenteus is naar je. Maar, dat betekent nog niet alles! Nee, je weet wel wat te doen! Vergeet het!”

Met kordate stap verliet ik het station en sprong op de bus naar David. Het duurde me eigenlijk te lang. Mijn gedachten knaagden, rommelden door mijn kop. Ik verlangde hevig ernaar David weer te zien!
David opende de deur voordat ik kon aanbellen, zelf voordat ik bij de deur was. Hij was inderdaad aangekleed, de koffiegeur kwam mij tegemoet en hij ook, stralend zijn mooie haar nog nat van de douche. Ik stopte even, wij waren twee meter van elkaar, hij stopte ook. We keken elkaar aan, ik keek naar zijn hele lijf. Het kon niet anders dan dat ik smoor was op deze vent. Ik dacht even aan Eric, maar moest meteen constateren dat mijn David er torenhoog bovenuit stak. Niet dat David zoveel mooier, knapper of wat dan ook is. Nee, bij David schoten de pijlen verliefdheid en liefde uit de ogen. Zijn hele lichaam straalde uit bij mij te willen horen. En bovendien, bij David wist ik wat die flinke bobbel betekende. We keken even, het leek wel een uur, naar elkaar en toen nam hij een sprong en landde zo in mijn armen. Ik kreeg een flinke zoen, onze monden openden zich, de tongen dansten een foxtrot, het was zo hevig dat wij elkaar haast op de tanden beten. “Kom op, naar binnen jij”, zei David.
Daar ging ons spel verder, met een voet trapte David de deur achter ons met een klap dicht. Hij pakte mij vast, aaide mijn billen, ik kuste hem in zijn nek, op zijn hoofd. Ik word nog eens gek van deze vent, dacht ik, of ben ik dat al? Wat is het toch, dat ik eigenlijk dacht gewoon snel even mijn auto op te halen en als ik dan David zie, alles vergeet, alleen maar hem zie, voel, proef, ruik en alleen maar hem wil vasthouden? Waar was nu ineens al die twijfel en al die vragen van vannacht en vanmorgen en daarnet?

Toch ben ik dan net iets nuchterder en wilde dus KOFFIE. We zaten naast elkaar op de bank. Ik vertelde David niets over mijn gesprek met Elly, deze morgen. Wel vertelde ik, met een smalle grijns op mijn gezicht, over Eric in de trein en keek hem daarbij ook scherp aan. Zijn gezicht veranderde iets of wat. Ik beschreef wat ik had gezien, vertelde over ons gesprek, hoe intens hij over zijn werk als tekenaar had gesproken en dat hij mij wel eens wilde portretteren. Daar verscheen een donkere grijze wolk voor de zon, zo had ik David nog niet gezien. Wat was dat? Jaloezie? Ik vroeg hem wat eraan scheelde en boos klonk het: “Dat vraag je nog?”. Toen moest ik toch eigenlijk lachen en herinnerde hem aan Hans, na het tentamen, toen hij met Hans van het toilet af kwam. “Weet je nog David, wat je tegen mij zei? ‘Johan is jaloers!’ Nou laat ik je vertellen dat er totaal geen reden is voor jaloezie. Als ik over Eric nadacht in de trant van seks of erotiek, zou ik dan er meteen zo met jou over praten? Ik wilde je alleen maar vertellen, dat mijn treinreis aangenaam was en – om Eric’s woorden te gebruiken: een mooie vent is niet lelijk en wij moeten toch genieten van het moois dat we op deze aardkloot tegen komen? Geef mij nog maar een bak koffie, lief ventje van mij!”.
Hij sputterde even tegen, maar moest toen erkennen dat ik wel gelijk had. Ik gaf hem een lekkere knuffel en zei dat hij de enige vent was die nu voor mij telde. Ineens realiseerde ik mij – hoe gek dat ook klinkt: IK HOUD VAN DIE VENT!
Ik keek hem aan, toen hij weer binnen kwam met twee mokken koffie. Hij zette ze op tafel, dook op mijn schoot zoende mij, waar hij mij maar raken kon en zei: “Ja, maar toen jij dat allemaal vertelde realiseerde ik mij dat ík echt van je houd en het is nu eenmaal zo: daar hoort Elly bij, maar geen andere kérel, snap je?”. Ja, ik snapte het!

We dronken onze koffie, praatten wat over de rest van het weekend. Ik moest nog wat afwerken voor maandag, dus morgen minstens een halve dag aan het werk. Vanavond een feestje in Den Bosch, collega van Elly. Verder wel nog wat boodschappen samen doen. “En heb je dan nog even tijd voor deze arme alleenstaande jongeman?”, vroeg David. Ja, natuurlijk had ik dat, maar ook hij moest eraan denken dat hij nog wat af te werken had. Nog twee weken en dan moest het af zijn. En hij wilde dat ik er nog een keer doorheen keek. “Dus baasje, ook jij moet aan de arbeid, want slagen dat zul je, zowaar ik Johan heet en van je houd. En dat laatste ga ik je nu laten zien in een lekkere vrijpartij, maak je borst maar nat jôngske!”.

Ik pakte hem vierkant op, hij is wel zwaar voor mij, maar het lukte mij hem naar de slaapkamer te dragen. Ik gooide hem op bed en kietelde hem, waar ik maar kon. Hij piste bijna in zijn broek. “Hou op, hou op, ik doe alles wat je maar wilt, als je maar ophoudt met kietelen!”. Heerlijk was het zijn smeken aan te horen. Ik ging boven op hem liggen, voelde zijn hardheid door twee keer jeans heen. Ik hoorde hem hijgen, voelde zijn borst op en neer gaan, voelde zijn strakke billen, zijn heerlijk kontje in zijn broek. Rook zijn heerlijke adem, lucht die diep in zijn lief gezeten had, rook ik en proefde ik. Ik keek hem aan en was weer helemaal weg van zijn stralende glinsters, zijn mooie lippen, vol, zachtrood, getuit om mij te vangen. Zijn huid op zijn wangen, mooi gebruind, strak, met wat stoppeltjes. Dat staat hem toch zo guitig, zo’n ééndags baardje. Hij keek naar mij, zijn ogen rolden bijna uit zijn kassen. “Ik snap waarom Eric je telefoonnummer wil, je bent mooi en karakteristiek, jij hebt die kop, waar ik jaloers op kan zijn. Je straalt af wat je wilt, een grote zekerheid ligt in je ogen, en tegelijk ben je de rust zelf, je rustige ademhaling brengt rust in mij. Jou wil ik hebben, beminnen, één met je zijn, jou alleen.”.

Ik trok zijn overhemd en T-shirt tegelijk over zijn hoofd. Zijn borst stond daar krachtig, zijn tepels hard vooruit. Ik kon niet anders dan likken en zoenen. Ik masseerde zijn borst, kuste en ging langzaamaan met mijn tong naar beneden. Ik zag dat streepje haar net boven de rand van zijn broek. Ik likte aan die kleine haartjes, hij grinnikte, aaide door mijn haar. Langzaam, tergend langzaam opende ik zijn broek, hij had geen boxer aan, was zo in zijn jeans gestapt. Ik pakte zijn pik, deed zijn voorhuid naar achter en likte zijn eikel, duwde mijn tong in zijn pisgaatje. Hij krioelde onder mij. Ik pakte zijn ballen, masseerde ze en likte en zoende. Hij kroop onder mij vandaan, ging naast me zitten en trok als een bezetene mijn kleren van mijn lijf. Binnen no time lagen we naast en op elkaar, naakt met allebei een mooie stevige paal.
We kusten en draaiden. Ik werd wild van dit jong, wilde hem helemaal hebben. Hij draaide mij op mijn buik en bewerkte mijn jongenskutje. “Ik ga eens kijken hoeveel vingers er wel in kunnen.” Hij masseerde mij, het was heerlijk, hij likte mij, het was om gek van geluk en zaligheid te worden. En dan opeens voel ik hoe hij bij mij naar binnen dringt, ik ontving hem, zette mij helemaal open voor hem en liet mij nemen. Ik trok mijn kringspier aan, pakte zijn mooie staaf vast. Hij gilde het uit en ik voelde hoe hij spoot en spoot en spoot en in mij klaar kwam. Hij vulde mij helemaal met zijn jongenssap. Bijna kwam ik spontaan klaar, maar wilde dat nog niet.

Hij gleed uit mij, ik likte zijn paal schoon en kuste hem, we proefden samen van zijn heerlijk vocht. En dan pakte hij mij vast, omklemde mijn billen, ging weer met zijn vingers in mij en nam mijn pik in zijn mond. Hij keek mij aan en begon mij heerlijk te zuigen. Hij duwde zijn mond zover mogelijk over mij heen, hoefde niet te kokhalzen, maar ik voelde hoe diep ik in hem zat. Hij liet mij op een geweldige manier klaar komen, ik spoot hem helemaal vol en gilde: “Laat mij mijzelf proeven, niet slikken! Eerst walsen onze tongen!”. Hij snoof als een briesend paard, ik kon niet anders dan hijgen, ik genoot! We zoenden en proefden mijn vocht. Heerlijk zoals hij mij naar mijn hoogtepunt had gebracht.

Aan alles komt een eind, ik moest naar huis, ja natuurlijk eerst even douchen, elkaar inzepen. Ik heb dat altijd een heerlijk moment gevonden, mijn David zo lekker inzepen, wassen, overal strelen en zo nu en dan net even ergens onverwacht knijpen. Elke keer weer stonden dan onze pikken weer als een paal boven water. Elkaar afdrogen en soms ook elkaar weer aankleden, ook dat vonden wij een mooi moment.
Afscheid nemen, ik moest nog aan het werk, terug rijden naar huis, Elly wachtte op mij, zwaaien naar mijn lief, mijn David en hij zwaaide naar zijn Johan. Ik mijmerde, hoe gaat dit verder? Kan dat zomaar, zoveel geluk?
Ik sprong in mijn wagen, een laatste zwaai en zoen op de hand, even blazen, weg was ik.

Ik draaide de straat uit, geen muziek aan, radio uit. Ineens voelde ik mij eenzaam, alleen. Ik miste zoveel, dacht ik. Ik kreeg voor mezelf maar niet duidelijk: waar zit dat, waar zit die twijfel, die ineens weg is als ik in zijn armen lig, als ik bij hem ben, als ik weer bij mijn lief, ook bij mijn Elly ben?

Ja, de twijfel van Johan, een angst, die hij maar niet kan duiden. Weet hij daar nog een draai aan te geven? Weet hij te duiden en dan voor een oplossing te zorgen? Of is het alleen maar een kwestie van accepteren en tevreden zijn met wat je hebt? We zijn benieuwd of in de volgende aflevering hier wat duidelijkheid komt!

Gesloten