Zo, beste mensen, lieve lezers. Het nieuwe jaar heeft zijn start gemaakt en wij gaan daarin mee. Ik hoop dat het voor jullie allen mooi is geweest. Ik heb genoten van een fijne jaarwisseling en van het geluk wat ik zie in mensen om mij heen. Zie hier deel 9. Ik hoop dat degenen die het lezen er van genieten!
Terug naar college 9
Het ging snel, de autoweg was leeg. Toch mooi op 120 blijven, je weet het maar nooit op de A50! Dus was ik toch nog aardig op tijd thuis. Elly zat al te wachten met een lekkere fles wijn en wat kaas. Elly had zich goed vermaakt met haar vriendin in de schouwburg. Was een mooie voorstelling. Daarna gezellig bijeen geweest. Haar vriendin was echt aardig, lief! Maar dat vond zij minder interessant, nu. Ik ook, ik was toch wel blij weer bij haar te zijn, mijn maatje door dik en dun. Ik vertelde haar over onze laatste twee tentamens en ook het voorvalletje met Hans. “Was je echt jaloers?”, vroeg zij, eigenlijk best wat cynisch, plagerig. Ach, ik wist niet of het jaloezie was, of meer teleurstelling dat ik David niet meteen buiten de collegezaal zag. Ik vertelde haar ook over het gesprek met David en hoe hij had gereageerd, erbij te willen horen, het zo fijn te vinden dat hij ook door haar geaccepteerd werd. Dat deed haar goed en met een glimlach zei ze: “Ben maar blij dat hij homo is, anders was je hem misschien nog aan mij kwijt!”, waarop ik meteen: “Jij kunt toch zo goed met homo’s?”. “Ja, maar alleen met jou dan toch!”
Ik vertelde haar ook dat we zo lekker bijeen waren geweest, dat hij mij dat fijne gevoel gaf één te kunnen zijn. Zijn en mijn overgave. Zij keek mij wat vragend, verwonderd en iets hulpeloos aan. Had ik nu iets verkeerds gezegd? Ik had toch beloofd eerlijk te zijn? Ik vroeg haar daarnaar. Ik vroeg haar of ik er niet met haar over moest praten, of ik haar niet mocht vertellen hoezeer ik genoot van de aanwezigheid van David, hoewel ik zo graag alles met haar wilde delen.
“Johan, geniet maar, heb het fijn, heb plezier, kom bij mij terug, alsjeblieft, blijf bij mij terug komen, want ik kan niet zonder mijn liefste maatje. Ik weet dat wij niet of nauwelijks vrijen en jij weet ook waarom. We kunnen het zo, wij kunnen zo echte maatjes zijn, elkaar steunen in idealen en ambities. Dat vind ik heerlijk, meer hoeft ook niet. Geniet, maar geniet voor jezelf en voor David.” Ik vroeg haar nogmaals of dit betekende: maar vertel het mij liever niet? En zij antwoordde: “Ach, ik snap dat jij wilt laten zien wat het voor je betekent. Dus best, maar doe het anders!”. Ik snapte haar, ik begreep wat zij bedoelde en gaf haar een lieve kus. Zo zaten wij wel tien minuten in elkaars armen. De warmte van onze lichamen werden één warmte. Het is heerlijk om zo kort bij haar te zijn.
Wij dronken bijna de hele fles leeg. Het was middernacht, even nog mijn mail kijken: ja hoor, morgen vroeg op. Meteen aan het begin van de dag een gesprek met de directie, belangrijke opdracht binnengehaald, kijken hoe we dat aanpakken bla, bla, bla. Ik had er eigenlijk geen zin in. De volgende dag zou blijken hoe interessant dat was!
Binnen de kortste keren sliepen we en we sliepen aan één stuk door totdat de wekker liet horen dat het tijd werd. Snel douchen, gauw even samen, ook mooi. Scheren, aankleden ontbijten en ik vloog de deur uit. Elly ging mee, tot aan het station; afspraak in Utrecht.
Op kantoor aangekomen mijn post opgehaald, e-mails bekeken, die ene even uitgeprint. En dan naar de bestuurderskamer. Mijn grote baas Ton, inderdaad een boom van een vent, knap, stoer, maar ook altijd met een glimlach, zat al te wachten. Ik verwachtte dat hij meteen met het verhaal zou beginnen, maar nee, hij wilde eerst weten hoe de afgelopen dagen waren gegaan. Zou ik het gered hebben? Was het lastig? Hij nam gewoon even de tijd, haalde koffie voor ons. Hij was echt geïnteresseerd! Ik verwachtte ook niet anders. Er kwamen een paar anderen bij, hoofden van twee afdelingen, personeelszaken. Ik was benieuwd wat er ging komen. Ton draaide er geen doekjes om: Zoals altijd was Ton kort, zakelijk, bondig. In no time had hij uitgelegd wat er verlangd werd door de opdrachtgever. “Dit is de vraag, dat moet zo en zo in een projectplan gegoten worden; dat moeten jullie doen, waarbij Johan de eindverantwoordelijke is.” Afdelingshoofd Hans keek even verwonderd. Ton zag het meteen. Hij reageerde ook meteen: “Ja, ik vind dat Johan hiervoor verantwoordelijk moet zijn en niemand, hoor goed: niemand anders. Hij heeft zijn nek uitgestoken en het hele verhaal aan het rollen gebracht. Oké, als je dat durft, laat dan maar zien dat je het kunt! Dus: geen discussie, geen verhaal van deze of gene is beter of wordt bevoordeeld!”
Er kwamen natuurlijk wat vragen, de opdrachtgever is de centrumstad, college is aanspreekpunt via de wethouder sociale zaken/welzijn. Een mooie opdracht met veel perspectief. Met veel mogelijkheden voor de dienst, maar ook een opdracht waar veel van af kon hangen in de toekomst. Ja, ik was overdonderd, vereerd, voelde verantwoordelijkheid en ook wat benauwenis. Maar ik dacht: “Nu of nooit!”.
Het was duidelijk. Bijeenkomst werd gesloten en ik wilde opstaan. Ton liet mij even “nablijven”. Hij vroeg mij wat ik ervan vond. Natuurlijk interessant, andere zaken moeten door anderen worden overgenomen, er staat veel te gebeuren. Hij sloot af met de opmerking: “Als dit goed gaat, denk ik dat we een aparte afdeling opbouwen voor dit soort klussen. Ik hoop dat het impact heeft op onze orderportefeuille. En stel dat dit doorgaat dan hebben we iemand nodig die de leiding neemt. Dus laat maar zien in dit project dat jij dat aankunt. Je zou het record kunnen breken, zo kort na binnenkomst een dergelijke promotie te maken. Dus: aan de slag, Johan, ik vertrouw erop!”
Ik had niet beter kunnen starten na die kleine brake van tentamens.
Ik belde Elly op haar mobiel. “Dat wordt hard werken, maar je weet: op mij kun je rekenen!”.
Ik belde David even: Hij was dol enthousiast. “Vieren we dat vrijdag?”, vroeg hij. Ik: “Hoe dacht je dat te doen?”. De ondeugd: “In 69!”. Ik voelde hoe spannend het was, maar moest natuurlijk verder met allerlei taken.
De dag vloog voorbij: afspraken maken voor de nieuwe klus, andere zaken overdragen aan anderen, er zat wat haast achter. Maar iedereen was erg coöperatief, het liep als gesmeerd. Ik had er zin in, ja in het werk, maar ook vanavond lekker rustig met Elly, maar ook keek ik al weer uit naar vrijdag.
’s Avonds de zaken met Elly doorgesproken. Er was mogelijk sprake dat ik in het buitenland moest snuffelen hoe daar dit soort zaken waren aangepekt. De wereld van werken werd wat groter. Er stond nog een afspraak met Ton voor vrijdagmorgen. Ik was benieuwd en nieuwsgierig wat dat nog moest. Ik had hem gevraagd waarom niet meteen, maar hij gaf aan dat hij daarover nog wat moest rondbellen.
We hebben heerlijk gegeten. Ik had willen uit gaan eten, maar Elly had allerlei lekkere tapas meegebracht. Een goed glas wijn erbij, heerlijk. We genoten van het eten en daarna van elkaars ondersteuning. We hadden allebei nieuwe uitdagingen, ook Elly had een leuke klus weten binnen te halen als adviseur P&O. We spraken over allerlei zaken die op onze weg konden komen. Het was mooi en gezellig zo met zijn tweeën.
Ik belde nog een keer met David. Moest hem toch even horen en tegelijk vertellen dat ik vrijdag pas in de middag kon komen. Jammer, maar is niet anders. Maar hij zei dat hij nauwelijks kon wachten tot vrijdagmiddag. Ik zei hem: “Maakt toch niet uit man, haal die broek naar beneden en trek je lekker af, denk aan mij en geniet van jezelf.” Hij lachte hard: “heb jij videofoon soms?”. Die lekker geile David!
Wij doken in bed, sliepen de slaap der rechtvaardigen. Donderdag een gewone werkdag, veel plezier met collega’s, die mij nog niet eerder hadden gezien, maar wel gehoord van de klus. Felicitaties, vragen naar de studie, je weet wel hoe dat gaat.
De vrijdag kwam eraan. Meteen naar Ton. En dan blijkt dat er nationaal en internationaal nogal wat interesse voor het onderwerp is. De situatie in deze regio wordt gezien als een proeftraject. En dan later: elders implementatie, maar dan wel op maat. Dat lijkt in alle geval interessant!
En dan ’s middags naar Nijmegen. Elly zit druk in haar werk. Komt die avond ook naar Nijmegen, maar pas later.
David staat om twee uur zowat in de deur mij op te wachten. Hij kijkt heel guitig. Is niks niet zenuwachtig voor de uitslagen, ik wel. Ik kan nu geen hertentamens gebruiken. Er moet nu gewerkt worden! Ik stap uit, pak mijn spullen en loop naar David toe. Hij springt mij haast om de hals. Midden op straat kust hij mij, hij zoent en zoent. Ik wrik mij los: “Kom op David, eerst naar binnen alsjeblieft.” Ik wist niet wat mij overkwam, hij was dolenthousiast over wat mij was overkomen.
Oké het was natuurlijk interessant en spannend, maar op dat moment vond ik het veel interessanter en spannender bij David te zijn en nog twee uur zeker te hebben voordat we naar de uni moesten. “Ik wil koffie! En nu ook een echte kus van jou!”. Dat liet hij geen twee keer zeggen. De koffie was al bruin, mokken stonden klaar. We gingen gewapend met ieder een mok naar de zitkamer. Hij plofte op de bank. Ik er tegenover in een stoel. “Rotjong, dat je bent, waarom kom je niet naast me zitten? Is het je in je bol geslagen?” Gelukt! Hij trapte erin. Ik wilde eerst nog even het allerlaatste nieuws vertellen, maar kroop toch al lekker tegen mijn adonis aan. Ik vertelde en hij kon niet van mij afblijven. Hij aaide mij door mijn haar. Stak een vinger in mijn mond, midden in mijn verhaal, sloeg een arm om mij heen, aaide over mijn borst, vond mij tepels door het overhemd heen, kneep, likte eraan, beet erin wilde even protesteren, maar vond het eigenlijk wel steeds spannender worden. Hij maakte de knopen van mijn shirt los, kroelde in mijn borsthaar, trok mijn shirt uit mijn broek en gleed met een hand naar binnen. “Vanmorgen geschoren?” Hij had het meteen door, ja ik had mij die morgen mooi glad gemaakt. “Ik ook!”
Ik hield het niet meer, pakte hem vierkant op, liep met hem naar zijn slaapkamer, ik gooide hem op het bed: “Nu ga jij wat beleven!”. Ik was door het dolle. Gelukkig had hij een oud T-shirt aan. Ik rukte het van zijn lijf, rukte zijn broek open en stroopte die naar beneden, tegelijk met zijn slip. Ik zou hem nu proeven, aan alle kanten, overal. Ik weet niet wat mij overkwam, wild graaide ik waar ik hem maar pakken kon. Opeens nam hij mijn hoofd in zijn handen, drukte zijn mond op de mijne, onze tongen maakten een vreugde dans, een wals, nee het leek meer een tango, vol hartstocht. Hij hield mij stevig vast, fluisterde in mijn oor: ”Heerlijk zo wild, maar nu ben ik aan de beurt en ik heb alleen maar zin in tederheid, zacht, bijeen zijn. Je bent mijn lieve knuffel, ik houd van je en weet dat jij van mij houdt. Laten we zacht vieren wat we te vieren hebben, wat we nu al te vieren hebben, je succes onze liefde, jouw mooie relatie met Elly, die mij ook zoveel geeft.”.
Ik was aangedaan en liet hem zijn gang gaan. Hij kleedde mij uit, we waren puur, naakt, zoals wij zijn, geen belemmeringen meer. Hij streelde en likte, hij aaide en tikte zo nu en dan even op een bil. Hij was zo integer, ik verloor mij helemaal in hem. Onze mannelijkheid stond fier overeind. Hij nam die twee palen in zijn hand en masseerde ze in een heerlijk tempo. Pakte wat olie en wreef ons daarmee in. Ik voelde bij hem de spanning komen. Onze tongen verstrengelden zich weer. Onze monden waren één, door zijn hand waren onze stijve pikken één en wij kwamen klaar als één. Het was zalig. Het sperma spoot tegelijk uit ons, alles zat onder, het rook zalig, het proefde als nooit tevoren. Hij likte mij helemaal schoon en ik hem. Ik voelde mij in de zevende, nee de zevenduizendste hemel. Hij is geweldig, mooi, teder, soms hard, lief.
Lieve groet, van Johan en Hein!