Terug naar college 8
Vinden jullie het ook zo lekker, lieve lezers, om ’s morgens naast je lief wakker te worden en dan zo’n stralend gezicht te zien, helemaal gelukzalig!
Ik keek naar David, hij lag erbij als een god in Frankrijk, hij straalde. Zijn lokken glommen in het binnenkomende zonlicht. In zijn slaap glimlachte hij. Vast en zeker droomde hij van iets moois. Droomde hij van ons beiden? Ik kuste hem, zocht onder het dekbed naar zijn mooie slappe pik, geschoren en wel. Wat voelde dat lekker! Ik zocht zijn mond en zocht een lange zoen. Hij opende de ogen, werd wakker en fluisterde: “Dat is nog eens een lekkere manier van wakker worden. Hey, lekker geil jong, nu al weer zin?”. Je kon toch haast niet anders dan geil worden als je dat mooie jong zo naast je zag liggen. Maar er zijn meer dingen in het leven! “Ja,” zei ik, “zin in een mooi tentamen over anderhalf uur. Dan lekker lunchen en vanmiddag nogmaals presteren en dan zien we wel weer verder.”.
We douchten, natuurlijk samen, want “Ik kan mijzelf toch niet meer wassen, mijn handjes willen niet!”, David, ja!
Dan ontbijt en een lekkere kop koffie. David had het geleerd: geen gezeur aan mijn kop, rust! Ik wil niet zeggen dat ik last heb van een ochtendhumeur, maar zo ’s morgens vroeg wil ik even wat rust hebben. En dan naar de uni, tentamen, schriftelijk.
Ik ga jullie niet vervelen met allerlei juridische kwesties uit gemeenterecht, waar wij oplossingen voor moesten bedenken. Het was knap lastig! Maar ik wist mij er door heen te worstelen. Wel had ik alle tijd nodig, zo ook David. Wij verlieten tegelijk de collegezaal. “Sakkerloot, dat was pittig! Ik ben echt benieuwd wat ik daarvan gemaakt heb.” We vergeleken even wat antwoorden, leek aardig te kloppen. Een andere student, Hans, stond er ook bij. Hij kreeg het steeds benauwder: veel dingen heel anders begrepen, heel andere suggesties gegeven. Was toch eigenlijk ook wel een slimme (en mooie) jongen! We staken hem een hart onder de riem: “Je weet maar nooit, voor jouw interpretatie valt ook wel wat te zeggen. Dus laten we afwachten wat de docent ermee doet.”
Hand in hand liepen we naar de auto, op weg naar zijn appartement. We waren er langzamerhand mee vertrouwd, gewoon hand in hand lopen en je niks aantrekken van vreemde blikken of nietszeggende ogen. Veel leuker is het om te zien dat er ook mensen zijn die het leuk vinden, gedurfd, maar eerlijk.
Ik belde Elly even om te vertellen hoe het was gegaan. Natuurlijk ook van haar weer dat we wel zouden zien dat het goed was gegaan. “Jullie zijn zo knap met je twee! Dat moet wel goed komen.” Zij had een vriendin op bezoek, vandaag een vrije dag en zij waren wat aan het plannen, tot vanavond, want dan ging haar vriendin met een collega naar de schouwburg. “Oké, dan zie ik je vanavond wel!”.
Lekker geluncht, David kon niet van mij afblijven, het leek wel een pleister! Ik had er echter even geen trek in, was toch nog te gespannen voor het laatste tentamen en ook: daarna ga ik naar huis en hoe gaat het dan verder? Geen reden om naar Nijmegen te gaan, behalve David dan. Maar geen college meer, ja vrijdag alle uitslagen ophalen, en dan? Ik voelde mij een beetje als de jij-figuur in het liedje van Robert Long “Ik heb je ontmoet op het Thorbeckeplein”. Het zou toch niet kunnen dat het allemaal maar heel tijdelijk was geweest? Vreemd, moeten we het toch over hebben, dacht ik. Of maakte ik mij zorgen om niets? Het kan toch goed lopen? Zo zat ik wat te mijmeren en ik zag dat David het merkte. “Is er iets, Johan? Je zit daar met zo’n nadenkfrons op je kop. Heb ik iets verkeerds gedaan?”. Ik antwoordde dat ik inderdaad ergens over zat te peinzen, maar dat we daar het nog over zouden hebben vandaag, niet nu vlak voor het laatste tentamen, eerst daar op concentreren! En ook zei ik, dat hij vertrouwen in zichzelf moet hebben en niet meteen denken dat hij iets verkeerds heeft gedaan. “Oké, eerst tentamen,” zei David, “ik wil je ook nog iets vragen straks.”.
Nog even wat doorgebladerd, eigenlijk niets voor mij en zo werd het tijd om weer richting uni te gaan.
Het was niet lastig, maar je moest wel je kop er goed bij houden. We hadden de tijd wel nodig, maar ik was niet zo moe als vanmorgen na het tentamen. Het ging wel. David was wat eerder klaar dan ik. Ik las de boel nog eens door en kwam tot de conclusie, dat een zes er zeker in zat. Ik zou hier en daar nog wel wat …….. , Och nee, het moest maar goed zijn.
Ik ging naar buiten, zag David nergens. Dus wachtte ik maar voor de collegezaal. Even later kwam hij aanlopen, terug van het toilet, in druk gesprek met Hans, wat lachend. Ze klopten elkaar op een schouder, keken elkaar lachend aan. Wat voelde ik daar? Schei uit! Hou op, geen jaloezie! Wat was er nu ineens met mij aan de hand? David vloog mij om de nek. “Hey, lief van mij, hoe is het bij jou gegaan? Ik stond hier maar te wachten en te wachten, maar moest nodig even piesen. Heb getracht het vol te houden, maar dat ging niet!” We wisselden een zoen en onze ervaringen. Hans leek heel wat vrolijker. Wij hadden zo ongeveer dezelfde zaken als antwoorden, dus het moest wel goed komen. Hans gaf aan snel weg te moeten, zijn vriendin stond op het station te wachten. Zij gingen er een midweekje even tussenuit. Voelde ik opluchting? Doe niet zo mal, man!
We gingen terug naar Davids onderkomen. Het was half zes. Daar vraagt David: “Wat keek jij benauwd, toen ik van het toilet af kwam?”. Ik kon niet anders dan eerlijk antwoorden dat het me even tegenviel dat ik hem niet meteen zag, en dan “kom je zo lachend, kameraadschappelijk, schouderkloppend, samen met Hans van het toilet af!”. Hij gierde het uit van het lachen: Johan is wat jaloers! Hij plaagde mij, kietelde mij, kuste mij, omhelsde mij en beloofde mij dat – als er ooit iemand zou zijn die…., ik de eerste zou zijn, waarmee hij daarover zou spreken. Wat is het toch een fijne vent!
Ik schrok, het werd al laat en ik wilde eerst even Elly bellen. Ik trof haar op haar mobiel. Ze had het gezellig met haar vriendin, lekker shoppen in ’s Hertogenbosch en een vraag, oh nee eerst even weten hoe ging het? Ervaringen gewisseld, David riep ertussendoor “Johan is jaloers!”, lachend, plagend. Dat gaf natuurlijk aanleiding tot wat opmerkingen van de andere kant van de lijn. Onder meer dat ik daar misschien wel reden voor kon hebben, want Elly zei dat zij erg graag die avond met haar vriendin naar de schouwburg zou gaan. Collega was ziek geworden, kaartje lag er dus. Dat kun je toch niet weigeren! Dus spraken wij af dat wij elkaar die avond dan wel wat later weer zouden zien. Ja ik moest immers morgen weer naar mijn baas! Ik wenste haar veel plezier en zei dat ik mij erop verheugde vanavond weer bij haar te zijn, wij hadden wel wat uit te wisselen! David keek wat beteuterd, ik kon er niets aan doen, zo zit het nu eenmaal in elkaar!
We kookten zelf wat, aten, wasten af en gingen aan de koffie. Ik keek David aan, terwijl hij heen en weer liep. Hij zat niet rustig. Er zat iets. Daar liep hij weer – naar mijn idee voor niets – naar de keuken. Ik erachteraan. Pakte hem bij het aanrecht vast en zei: “Vooruit, kom op, eruit met je onrust, wat is er, wat is er te zeggen?”
En daar kwam zijn vraag: hoe zit dat nu eigenlijk met jullie? Hoe ziet die relatie tussen jou en Elly er uit? Daarop antwoordde ik dat dit wel een verhaal is waar we even bij moeten gaan zitten. Terug naar de woonkamer en ik vroeg hem om kort bij me te komen zitten.
Ik vertelde:
“In mijn jeugd heb ik, net als alle jongens, wel wat geëxperimenteerd met jongens en met meisjes. Geen idee, dat ik voorkeur had voor jongens, het was allemaal leuk. Tot er op kostschool iets vervelends gebeurde met een leraar. Ga ik nu niet over uitweiden, dat komt wel een andere keer. In alle geval kan ik je vertellen dat het vervelend, smerig en pijnlijk was! Maar daarna kwam ik in een zorgcircuit terecht, “hulp” van een psychiater. En daarna? Ik vergat, en leefde gewoon verder. Na jaren heb ik Elly leren kennen en dat klikte. Wij waren een tijdje verloofd (zo ging dat in die tijd), trouwden en hadden het goed. We hielden en houden nog zielsveel van elkaar. Wij konden en kunnen niet zonder elkaar.
Na een paar jaar huwelijk (en dat is twintig jaar na die psych) kwamen bij mij vraagtekens. Ik merkte dat jongens en mannen mij meer deden. Maar ook merkte ik dat ik een stukje van mijn geschiedenis niet kon terugvinden in mijn geheugen. Soms verlangde ik naar een goede seksdate met een jongen en heb toen een keer iets fout gedaan. Een brief geschreven met mijn fantasieën. Eigenlijk naar een vent die ik dacht te kunnen vertrouwen en die kwam op de verkeerde plek terecht. Ik kon niet anders dan open kaart naar Elly spelen en dat was aanleiding tot een paar heel diepe gesprekken. In eerste instantie had zij er veel moeite mee, wilde zelfs breken, maar voor mij kwam er lucht en tegelijkertijd benauwdheid. Het was er uit en uiteindelijk het bleek bespreekbaar. Gek, David, maar de discussies vielen vaak in de avond- en nachturen. Hele nachten hebben we liggen praten. Langzamerhand kwam er meer en meer acceptatie bij Elly. Zij begreep dat ik er niets aan kon doen, ik ben zo en that’s it! Het heeft een tijd geduurd, maar uiteindelijk kwamen wij tot de conclusie dat huwelijkstrouw meer inhoudt dan dat je alleen met elkaar seks hebt. We merkten dat wij veel, alles voor elkaar betekenen in de ondersteuning van de idealen, de normen en waarden, de ambities die we allebei hebben. Wij kwamen tot de conclusie dat wij maatjes zijn voor het leven en dat wij de dingen die we doen niet zouden kunnen doen zonder de ander. Wij horen bij elkaar en daar hoeven, kunnen en mogen mijn gevoelens voor jongens niet tussen komen. Maar ik kan ze ook niet verstoppen, wegpraten. Het is nu eenmaal zo. Het heeft lang geduurd. In het begin zei Elly: “Oké, maar ik hoef niet alles te weten, dus vertel mij maar niets.”. Langzamerhand, en dat heeft een paar jaar geduurd, is zij er meer en meer eigen aan geworden. Nee, ik heb niet gevlinderd van de ene naar de ander. Ik heb een vriend gehad, die erg bezitterig werd en het bij ons thuis wel even zou komen regelen. Eruit gegooid heb ik hem. Van de mooie relatie die ik met Elly heb blijft iedereen af. Lang heb ik niemand gehad, wel eens verliefd geweest, totdat ik jou ontmoette. En je hebt zelf ervaren dat Elly het accepteert en het mij gunt om aan mijn gevoelens ruimte te geven.”
De tranen stonden mij in de ogen, het was eruit, ook tevens eigenlijk mijn verhaal naar David: ”Ik laat Elly niet in de steek, voor wie dan ook!”. Hij pakte mij vast, kuste mij feliciteerde mij met mijn oprechtheid, was blij dat het duidelijk was en gaf meteen toe dat er dus ook een vraag bleef liggen: hoe gaan wij verder? Ik kon daar op dat moment gen antwoord op geven. Ik kon alleen maar zeggen dat het voor hem toch van begin af duidelijk moet zijn geweest . En dat gaf hij toe. En meteen daarbij: ”Lieve Johan, ik merk dat je veel hebt meegemaakt. Wat ik nog niet weet, hoor ik mogelijk nog wel een keer. Ik voel dat je van mij houdt en ik hou van jou. En zoals Elly het kan accepteren, moet ik dat misschien ook leren te doen. Ik zal je niet claimen, ik ga niet tussen jullie staan, maar vraag er wel bij te mogen horen, zoals ik gevoeld heb dat het kan, al die keren dat ik bij jullie was.”. Hij omhelsde mij, pakte mij vast. Ik huilde, wist niet of het van verwarring, geluk, of ook iets van verdriet was. Ik huilde stevig en hij pakte mij alleen maar steviger vast. “Huil, maar, laat het maar wegvloeien, ik ben er voor je en kan alleen maar zeggen dat ik, zoals ik je nu ken, dat zal blijven doen.” Waarop ik alleen maar kon antwoorden: “Ik kan geen garanties geven in mijn relaties, ook niet naar Elly, ook niet naar jou. Ik weet niet wat op mijn weg komt. Daarom vind ik die huwelijksbelofte erg zwaar. Niemand kan zeggen wat er gebeurt in je leven en daarom kun je alleen elkaar beloven elkaar te respecteren, er voor elkaar te zijn, eerlijk tegenover elkaar te zijn, elkaar te steunen enzovoort. Dat hebben Elly en ik ontdekt, dat geldt voor ons, maar ook voor jou en mij, David.”
Hij keek mij aan en vroeg met een glimlach: “Is dat een belofte? Moeten we daar niet nog eens over nadenken en praten? Ben je niet wat te vlug nu? Johan, wat ben je lief en soms ook naïef! Laten we kijken hoe het zich verder ontwikkelt, hoe wij elkaar verder leren kennen. Ik weet pas een maand of drie van jouw bestaan af. En dat is mij tot nu toe goed bevallen! En nu sluiten we dit hoofdstuk en pakken een lekker glas wijn erop! Dankjewel dat je mij dit verteld hebt, ik ben er gelukkig mee!”.
We namen een glas wijn, ééntje maar, ik moest immers nog rijden. Bovendien hadden we geen tijd noch gelegenheid om een tweede te nemen. David zat zo lekker naast mij, dicht tegen mij aan. We klonken op vier goede tentamens – zo hoopten wij. Wij klonken op onze vriendschap en namen beiden een glas wijn en met een volle mond kusten we, onze tongen spoelden de wijn, we slikten en David zei: “dat kan nog veel lekkerder!”.
Hij pakte mij in mijn kruis, een half harde vroeg daar om de vrijheid. Tergend langzaam kleedde hij mij uit en tergend langzaam liet hij zijn kleren vallen. We kusten en streelden elkaar. David kroop over mij heen, 69! Ik zocht zijn mooie gladde paal en kuste hem, kuste zijn ballen, zoog ze naar binnen. Wij pijpten elkaar, voelden overal en drongen met vingers naar binnen. Een heerlijk zalig gevoel overviel mij. Ik hoorde David kreunen van genot. Ik pakte hem zo diep mogelijk in mijn keel. Hij neukte mij, ik voelde zijn ballen in mijn gezicht en stootte zelf steeds dieper en feller. Ik kneep hem ten teken dat ik ging komen en voelde zijn pik zwellen, hij stootte heftiger, ik voelde dat hij ook ging komen. Tegelijk spoten wij ons heerlijk sap bij de ander naar binnen. Dat was heerlijk klaarkomen. David keerde om en gaf mijn een “volle-mond-tongzoen” en hij kreeg het zijne terug. Onze tongen zwommen in het sperma en vermengden het. Wat een heerlijke manier om één te zijn! We kregen haast geen adem meer, verstikten bijna in onze liefde voor elkaar. We slikten tegelijk, keken elkaar aan. Hij glunderde van oor tot oor. Zijn mooie lokken hingen wild over zijn gezicht, zijn mooie ogen straalden en schitterden. Ze waren iets of wat nat. Hij pakte mij beet, beet in mijn nek, beet in mijn tepels en zocht zijn weg naar beneden. Hij draaide mij op mijn buik, zocht met zijn tong een weg. Hij kietelde mij met zijn tong net achter mijn ballen, hoe goed wist hij nog dat gevoelige plekje te vinden en héél, héél zachtjes daar te bewegen. Hij maakt mijn holletje nat, likte mij en vroeg: “Mag ik?”. Ik zou niet durven nee zeggen, maar wilde hem wel zien, draaide op mijn rug, gooide mijn benen over zijn schouders en ontving hem. Het ging zo gemakkelijk, meteen voelde ik zijn fluwelen staaf diep in mij, hij lachte naar mij en in hetzelfde ritme dat hij neukte begon hij mij te trekken. Het was heerlijk, het was af! Dit was niet alleen maar seks, dit was overgave, één zijn, ik voelde zijn liefde door en door. Weer kwamen we tegelijk klaar en weer genoten we nog van bijeen zijn.
Ik schrok, het werd laat, ik had Elly iets beloofd en zei dat tegen David. Natuurlijk! Snel onder de douche, samen, elkaar lekker wassen, even nog overal hem aanraken. Maar ook even snel afdrogen en aankleden. Ik pakte mijn spullen en voelde een wee gevoel in mijn buik. Het kon niet anders! We kusten elkaar goedendag, ik beloofde nog even te bellen als ik thuis kwam. Ik stapte in, hij stond in de deur, kwam nog een keer naar mij toe, trok het rechter portier open, kuste mij en zei: “Tot vrijdag, lieve Johan. Je bent ze lief, lekker, eerlijk, zo geweldig, ik kan niet wachten tot vrijdag!”. En toch kon het niet anders en we moesten dat leren, zo is het en in feite wil ik ook niet anders!
Ik reed weg met gemengde gevoelens. David stond te zwaaien, totdat ik in mijn achteruitkijkspiegel niets meer van hem zag. Ik voelde een traan, van geluk, liefde, blijdschap. Gemengde gevoelens, enerzijds verdomd blij dat ik dadelijk weer mijn Elly zou zien en veel te vertellen had, anderzijds gelukkig met zo’n lief vriendje, maar ook wat droef en verward. Hoe zou dit verder gaan? Laten we maar het beste van hopen, dacht ik, naderde de autoweg en zette mijn cruisecontrol op 120.
Ik groet jullie, deel negen zal spoedig volgen. Johan/Hein