Terug naar college, deel 7, van Johan, geplaatst door Hein

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Hein
Berichten: 42
Lid geworden op: wo 04 nov 2009, 18:13

Terug naar college, deel 7, van Johan, geplaatst door Hein

Bericht door Hein » zo 27 dec 2009, 11:12

Hallo, beste lezers. Terug naar college deel 7, zoals beloofd. Ik hoop dat jullie weer genieten, ik vond het weer fijn om te schrijven en te bewerken.
Verder natuurlijk veel gezondheid, veel liefs en mooie aandacht in het nieuwe jaar. Geniet van alles waar van te genieten valt!
Hein.


Terug naar college 7



Het was maandagmorgen. We stonden op tijd op. Ik voelde de spanning, die ik eigenlijk niet meer kende: de spanning van moeten presteren, laten zien wat je kan, laten zien wat je waard bent, kortom de spanning van tentamen of examen te moeten doen. Daardoor was ik gewoon wat kortaf. Elly kent dat van mij en reageerde daar laconiek op: “Je weet dat je het kent, dus straks bel je mij en dan hoor ik natuurlijk weer: was een gebakje, ging goed. Dus ik maak me niet druk.”

David leek het allemaal niet aan te gaan. Hij liet niets merken van spanning of wat dan ook. In de auto praatte hij honderd uit. Hij kon zijn mond niet houden, druk, druk, druk was hij. En dat ging mij irriteren, spanning en dan die drukke David naast me! Op een gegeven moment werd het mij wat teveel. “Houd toch eens een paar minuten je mond, je maakt me knettergek met je gewauwel!”. Ik kon het niet laten; ik realiseerde mij meteen: het is fout! En toch. Hij schrok, keek mij aan, hield de mond en trachtte mij even over mijn knie te aaien. Ik trok terug. Eigenlijk niet eerlijk van mij. We hielden toch van elkaar? David ging verzitten, alsof hij in een hoekje wegdook, wegkroop voor mij. Ik had meteen spijt, maar zei even niets.

Zo kwamen we in Nijmegen aan. Het was nog vroeg, maar de tijd was te krap om bij David thuis langs te gaan. Dus meteen naar de collegezaal, waar het tentamen was. Daar maar even koffie. Ik heb nog nooit zo’n smakeloze koffie gedronken! David zei niets tegen mij, keek alleen maar zo van: nu ben jij aan de beurt. En ik, wat stijfkoppig, maar ook eigenlijk wat boos op mijzelf. Ik kreeg er gewoon geen woord uit. Ik wist ook niet wat ik moest zeggen. Alleen maar sorry is ook niets.
Het tentamen begon, multiple choice en een paar open vragen. Het was doodsimpel. David zat rechts schuin voor mij. Zo nu en dan keek ik naar hem, wat glansde zijn haar weer, wat was ik toch verliefd op dat jong en nu zat ik daar. Ik wilde hem eigenlijk om de hals vliegen, kussen, goed maken. Dat kon nu natuurlijk niet. Dat moest even wachten. Bijna twee uur werkten we door. Een enkeling verliet de zaal al na tien minuten: alleen maar komen kijken wat de vragen waren. Ik kende dat nog wel van vroeger: studenten die wat meer tijd nodig hadden en bij de eerstvolgende herkansing eigenlijk pas het tentamen kwamen maken.

Het was zover. Ik had het gezien, ik had mijn vragen beantwoord en klaar! Ik leverde mijn papieren in, kwam langs David en kon het niet laten: aaide even zo over zijn kop. Hij keek even op, maar kreeg de kans niet iets te laten blijken. Ik wachtte buiten en even later kwam hij er aan. Hij kwam naar mij toe: “Moest dat nou?”. Hij leek ook boos, terecht. Wat te doen?
Het interesseerde mij geen klap wie er allemaal bij stonden. Ik pakte hem vast, trok hem tegen mij aan, kuste hem even op de wang en zei: “Lieve David, sorry, sorry, sorry! Je kent mij nog niet als ik zo onder spanning sta, zo ben ik nou eenmaal, dan moet ik gewoon even met rust gelaten worden. Je hebt gelijk, ik was bot, maar wil dat niet zijn.” En hij, en het klonk echt wel boos: “Wil je mij dat dan een volgende keer even normaal zeggen, voordat jij je boos maakt op mij, want daar kan ik niet tegen. Dat maakt mij echt verdrietig. Iedereen kan dat doen, maar jij niet! Ben boos, maar niet op mij!”. Tranen stonden in zijn ogen. Ik kuste zijn neus. Hij keek me aan en glimlachte even. Ik kuste zijn wangen en likte zijn zoute verdriettranen weg. Hij drukte zich tegen me een, beet even in mijn oorlelletje en fluisterde in mijn oor: “Niet meer doen, Johan, niet meer doen!”.
Wij gingen naar de auto om naar zijn appartementje te gaan. David vroeg heel voorzichtig en met een guitige lach op zijn gezicht: “Mag ik praten? Je moet weten dat ik je toch nog een beetje uitleg verschuldigd ben.” En daar kwam zijn verhaal. “Ik heb namelijk ooit een korte relatie gehad met een mooie jongen, een bloedmooie jongen en ik dacht dat hij net zo lief kon zijn als dat hij mooi was. We kenden elkaar een paar weken en ik dacht alles van hem te kennen. Op een dag, we hadden net lekker gevreeën, maakte ik een – ja een slecht – grapje. Ik zij iets over zijn kleine balletjes, want die had hij. Met dat ik het gezegd had, schrok ik ook van mezelf, het was eigenlijk wat gemeen, maar dan nog. Jac werd, kwaad, hij werd woedend en hoe meer ik trachtte te sussen en excuses aanbood, hoe roder en paarser, hoe kwader hij werd. En dat vond ik weer overdreven. Uiteindelijk, het leek wel of hij plofte, pakte hij de foto van ons twee en smeet hem met lijstje en al door het raam tweehoog naar buiten. Hij stond op en vertrok. Ik heb hem nooit meer gezien. Zijn telefoon nam hij niet aan en als ik aanbelde deed hij of hij niet thuis was. En nu: als iemand kwaad tegen me wordt komt dat verhaal weer in alle hevigheid boven en schaam ik me en schrik ik weer zo.” Ik keek hem aan, ik snapte het, maar dacht ook bij mezelf dat ik moeite zou moeten doen in de toekomst om niet zo uit mijn vel te springen, maar hij zou ook moeite moeten doen om die ervaring eens een keer te verwerken en er AMEN tegen te zeggen: het zij zo! Ik zei hem dat en net toen ik een bocht moest nemen aaide ik over zijn mooie haar. Oeps, dat ging net goed, wild getoeter van een andere automobilist. David keek naar me en glimlachte even: “Let nu maar op het verkeer en doe dat andere straks maar."; en tegelijk ging mijn mobieltje af.

Ik nam aan (ja, carkit!) en meldde mij. Het was een bekende stem: “Hey Johan, ben je het zelf? Hier Peter.” Ik meldde mij en hij vroeg even naar mijn geboortedatum om te verifiëren. “Kun je vrij praten?”. David keek mij aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Ik lachte alleen maar even naar hem en antwoordde Peter dat dit oké was. David verschoot haast. En toen kreeg ik het fijne bericht dat alles in orde was en ik mij dus nergens zorgen over hoefde te maken. “Vrij er maar lekker op los!”, zei Peter en groette. David keek zelfs nog verbaasder en vroeg: “Eh, beste jongeman, dit vraagt om enige uitleg. Who the fuck is Peter? Wat heeft die te maken met jouw vrijen? Ga je allang met hem om?” Ik moest even glimlachen en David keek steeds verbaasder. Ik vertelde hem dat ik Peter al jaren ken en al net zolang goed bevriend met hem ben. Hij is een goeie gozer, een fijne arts en zei ik er plagerig bij: ”Bijna net zo mooi, misschien wel zo mooi als jij! Maar troost je, hij is niet mooier dan jij!”. David verschoot nu echt. Inmiddels waren we bij hem thuis aangeland en had ik mijn handen vrij. Ik pakte David vast en zei dat Peter zo hetero is als maar zijn kan. Een goeie vent, homoseksualiteit volledig accepteert, maar nooit iets met een jongen – zelfs met mij niet – zal aanleggen. Hij is arts bij de GGD en ik was een tijdje terug, vlak na ons eerste college, naar de GGD gegaan en had hem gevraagd even bloed te prikken met de vraag naar onderzoek, zo breed mogelijk, maar vooral hepatitis en HIV. “En dus, lieve David, ik ben zo gezond als een hoen, eh .. haan.” Hij keek mij aan, kneep in mijn been en vroeg: “Hey malloot, kun jij gedachten lezen? Heb je dat voor mij gedaan?”. "Ja natuurlijk, maar eigenlijk wist ik het ook wel." Toen greep hij in zijn tas, haalde een brief eruit: GGD Nijmegen: zelfde verhaal, vertelde hij trots. “Dus daarom: “nog eventjes niet!” Jij ondeugd!”

Ik pakte mijn spullen en we gingen naar binnen. Daar werd even een lekkere zoenpartij weggegeven, kun je wel denken! Voor meer was geen tijd, vanmiddag en morgen nog tentamens!
Lunch, nog even wat nakijken, vanmiddag om vier uur gezamenlijk mondeling, burgerrecht en ethiek. Daar kun je van alles van verwachten, dus wij wachtten maar af. Dit college hadden we gehad van die docente die ons een keer zo mooi te pakken had genomen, weet je nog: “Ja we weten wel dat jullie elkaar leuk vinden.”. En het was gelukt om samen tentamen bij haar te mogen doen. Wij hadden zelfs ook het gevoel dat zij het erop aangestuurd had. We hadden een klein werkstuk gemaakt, iets dat op elkaar aansloot. Dat zou natuurlijk besproken worden en verder: wij zouden wel zien!
Het was een makkie: de werkstukken waren goed en daarna een open gesprek over allerlei zaken, meer in de trant van: wat is je mening daarover en wat vinden jullie van dit onderwerp en wat vind je daarvan? Zo kwam ook de kwestie aan de orde of een ambtenaar mag weigeren een homohuwelijk te sluiten. Daar waren wij het snel over eens. Zoals al gezegd: het was een makkie en om een uur of zes waren wij weer bij David thuis en dronken samen een goed glas wijn. Intussen besloten wij dat we die avond de studie maar zouden laten voor wat het was. We hadden allebei een goed gevoel bij het schriftelijk en allebei een acht voor het mondeling. Maar kijken hoe het verder gaat!

Heb je al eens een glas wijn met je vriendje gedronken en steeds toch meer het gevoel gehad: ik wil gewoon alleen maar aan je zitten? Ik wil je alleen maar heel dicht bij mij in de buurt hebben. Ik wil je lijf voelen, je adem voelen, ruiken je proeven. Met alles wat ik aan zintuigen heb kort bij je zijn. Ik bedoel dat hoeft dan niet meteen een heftige vrijpartij te zijn, maar je geborgen voelen bij elkaar. Nou zo was het tussen zes en acht. Alleen maar dat en soms een slokje wijn. Het was heerlijk. Het was geweldig om de situatie van die morgen nog eens de revue te laten passeren en elkaar te vertellen hoe je daar in zit. Soms een traantje zien, de ene keer wat verdriet gevolgd door groot geluk. En tranen van verdriet zijn fijn om weg te likken en tranen van geluk smaken heerlijk. We kusten, omstrengelden elkaar, aaiden en waren lekker bijeen.

Daar kwam nuchtere David: “We moeten ook nog eten en jij moet Elly bellen!”. Oké, hij haalde wat lekkers bij de chinees, zelf koken zat er toch niet in en ik belde Elly. Ja, die had mij al eerder aan de telefoon verwacht, maar begreep de situatie toen ik wat vertelde van die ochtend en de GGD en alles wat we meemaakten. Blij was zij met de resultaten: “Ik zei je toch: een gebakje noem je het straks!”. Een fijn gesprek, met de beste wensen voor de avond en veel succes morgen. Ik vroeg haar: “En wat doe ik met dat gat ertussen?”. Lief antwoord: ”Maak er iets moois van en slaap lekker!”.
Daar was David weer terug. We hebben lekker gegeten, afgewassen, opgeruimd en om negen uur zaten we aan de koffie in zijn zitkamertje. In eerste zin ging het gesprek over niets, koetjes en kalfjes. Soms even wat we morgen zouden kunnen verwachten. De koffie was op.

David kwam naast mij zitten. Pakte mij vast, fluisterde in mijn oor: “Ik wil je vanavond helemaal hebben. Ik wil een zijn met jou. Ik wil dat je geniet van mij en ik van jou.”. Hij zoende mij en ik voelde meteen de opwinding. Ik streelde hem. Hij streelde mij. We konden gewoon niet meer van elkaar afblijven. “Kom op, ga mee, we gaan lekker douchen, schoon maken en dan ….”. Hij kleedde mij uit. Daar stond ik in mijn boxer. Ik kleedde hem uit, hij in zijn slip. Hij viel over mij heen, trok mijn boxer naar beneden en pakte mijn pik. Ik kon niet achter blijven, daar stond die mooie besneden paal. Gek word ik nog eens van dat jong, dacht ik. Ik sleurde hem mee onder de douche. Heerlijk dat warme water over je lijf en dan zijn mooie lijf tegen mij aan. Wassen ging haast vanzelf. Onze handen waren overal, het schuim spoot in het rond. Hij waste mij helemaal, ging met een ingezeepte vingen naar binnen, voelde mijn prostaat, ik wist niet wat mij overkwam! Ik ben lekker geschoren, David had nog een flinke bos haar. Zag er eigenlijk ook wel mooi uit, maar hij voelde hoe lekker het was zo glad te zijn en vroeg mij of ik hem wilde scheren. Ik pakte schuim en mesje van de wastafel, zette de kraan uit en begon hem heerlijk in te zepen. Het leek wel of ik een lantaarnpaal aan het schilderen was. Hij lachte, het kietelde wat. Ik zei nog wreed dat hem dat lachen nog wel zou vergaan als hij niet stil zou staan als ik hem mes ga hanteren. Ik deed het natuurlijk voorzichtig, geen druppeltje bloed, mooi glad. Wat was het mooi om te doen. Hij gaf zich helemaal aan mij over. Ik behandelde hem van voor en achter, alles werd mooi glad. Zijn billen en rond zijn gaatje, zijn zak, alles kwam aan de beurt. Hij genoot ervan en had een mooie strakke harde paal. Ik douchte hem af, hij pakte mij beet, kuste mij en bedankte mij. Heerlijk dat warme lijf onder de douche!

We droogden elkaar af, hij trok mij mee naar zijn slaapkamer en daar vielen wij op bed. Je kunt je wel bedenken dat dit een geweldige vrijpartij werd! We waren overal en nergens, de hemel viel naar beneden. We waren één, één met elkaar. Hij kroop in mij, eerst even wat wennen, maar al snel kwam dat overweldigende gevoel, terwijl hij zover mogelijk in mij stootte. Ik zag hem, hij zag er zielsgelukkig uit, kuste mij en ging verder, ik voelde zijn ballen tegen mij aan slaan, ik zag hem even verkrampen, voelde hoe ik bijna kwam, zonder enige actie, hij gilde het uit, ik voelde zijn warmte in mij komen en kwam spontaan klaar. Zo lagen wij, hijgend, snakkend naar adem, mond op mond, onze tongen vonden elkaar en speelden hun spel. Ik weet niet hoe lang wij lagen. Opeens trok hij zich terug en ging boven op mijn stijve zitten. Hij zakte langzaam over mij heen. Zijn overgave, hij was geweldig.
Ik kwam nog een keer en hij genoot. Hij pakte zijn paal, ik nam het over, hij straalde, haalde diep adem en spoot zijn zaad over mij heen. Hij viel boven op mij, we plakten aan elkaar, kusten en hielden elkaar vast.

Tegen twaalf uur werd ik wakker, David was naast mij gerold, hield mij in zijn armen, haalde heel rustig adem en fluisterde opeens: “Ben je weer wakker?”. Ik wist niet wat mij overkwam. “Je was zo snel lief in slaap gevallen. Ik heb alleen maar naar je liggen kijken. Je had een smile op je gezicht, alsof je de meest gelukzalige vent was op de hele wereld.” Ik antwoordde: “Dat was ik niet alleen, dat ben ik nog steeds en ik voel je nog steeds, ik wil je niet meer loslaten, ik wil zo met je slapen, de hele nacht.” Toch maar eerst even afgedoucht en daarna naar bed, nee, alleen maar slapen. Morgen weer “presteren”, je best doen en die twee tentamens halen. We vielen in slaap en sliepen tot de wekkerradio ons wakker maakte met de aria van Tamino uit de Zauberflöte “Dies Biltnis ist bezaubernd schön” en ik kon het alleen maar beamen, toen ik naar David keek, die zijn ogen nog dicht had.

Gesloten