Hallo, lieve lezers, daar is dan deel 5! Hier en daar wat aangepast, dus een wat nieuwere versie van wat ik eerder gepubliceerd heb. Groet!
Terug naar college 5
Zaterdagmorgen, ik werd wakker. Eigenlijk sliep ik nog half. Ik hoorde wat gestommel in huis, moest nodig naar het toilet; jullie weten wel waar je dat aan merkt! Half nog in slaap loop ik de hal op en bots zo tegen David aan. “Goedemorgen, Johan, ik heb heerlijk geslapen en jij bent wel erg enthousiast om mij zo te begroeten!”. Hij lachte, ik kon niet anders, maar was meteen diep onder de indruk: weer die mooie ogen, zijn krullenbol nog nat van de douche, in zijn boxer een mooie bobbel en daar stond ik met mijn ochtendpaal. Hij pakte mij even vast, kuste mij en trok de deur van het toilet open: “Ga je gang, jongen. Denk erom: wie naast het potje piest moet zelf opruimen!”.
Zo vroeg in de morgen en dan al zo bij de tijd! Douchen, scheren, tanden poetsen en aankleden! Ik ging naar beneden en trof twee mensen aan de ontbijttafel, wachtend op mij, in een amicale conversatie. Ik hoorde juist mijn naam toen ik binnenkwam, het was even stil. “Jullie mogen gerust doorgaan. Hoor ik misschien iets nieuws over mijzelf!”, zei ik, eigenlijk wel wat streng. Alsof zij het hadden afgesproken sprongen ze allebei op, omhelsden mij en David zei: “Nee dat doen we niet, word je alleen maar ontzettend arrogant!”. Och natuurlijk, je komt er dan toch achter. Die twee hadden even uitgewisseld wat zij zoal van mij vonden. “Nou, mijn lief, wij zijn er achter gekomen dat wij heel verschillende kanten van je kennen en dat is maar goed ook, kunnen wij allebei je lief vinden, zonder elkaar te storen. En bovendien zegt dat ook iets over ons.”, waarop Elly meteen: “Je zult het misschien vreemd vinden, maar ik snap waarom je David zo’n aangenaam gezelschap vindt, het is dat hij een echte homo is, anders zou ook ik verliefd op hem kunnen worden.” Dat klikte dus! Dat kon alleen maar goed zijn!
Na het ontbijt aan de studie. David moest nog een stukje van een werkstuk afmaken, ik wilde nog een deel van een uittreksel doorkijken. Op tijd pauze voor koffie. Elly zou dan boodschappen gaan doen en wij weer aan het werk. Ik keek de laatste pagina’s die David had geschreven nog eens door. Natuurlijk: ik ben van origine onderwijzer, dus qua taal heb ik wel wat. David was het met mijn opmerkingen eens. Hij dankte mij voor mijn hulp met een lekkere zoen, nee niet zo maar op mijn wang, ik voelde hoe zijn tong zich een weg baande naar binnen. Wat is het toch een lekker jong! Ik moest mij inhouden, anders was er van studie niet veel meer gekomen.
Het schoot lekker op. Na de lunch begonnen we aan de laatste herhalingen. Zo langzamerhand hadden wij beiden zoiets van: laat ze maar komen met die vragen. We zullen ze wel laten merken dat we het gewoon kennen! Zo verstreek de dag. Serieus waren wij bezig. Elly vroeg hoe de zaken ervoor stonden en we konden eigenlijk alleen maar zeggen dat het werkstuk van David nog even netjes uitgeprint moest worden en dat we het verder wel gezien hadden. Ja, morgen nog zondag en maandag het eerste tentamen. Wat ga je dan nog op zo’n zondag doen. “Uitwaaien!”, zei Elly. Zij had die zondag wat afgesproken met een vriendin. Een gezamenlijk bezoekje, waar beiden eigenlijk niet zo’n zin in hadden, maar het moest er toch maar eens van komen. Zij zou haar vriendin opbellen, zodat zij opgehaald werd. Dan hadden wij de auto tot onze beschikking en konden wij onze gang gaan. Lief toch!
Die zaterdagavond was best gezellig, wij zaten gedrieën bijeen. Een leuk muziekprogramma op tv en gewoon wat heen en weer gepraat. Daarbij kwamen verhalen los over vroeger, onze jeugd, hoe wij het leven ontdekten. David werd na enige tijd wat loslippiger, ik stond versteld. Hij vertelde hoe hij ontdekt had homo te zijn, wat dat voor leuke en minder leuke ervaringen met zich meegebracht had. Op school was hij vreselijk gepest en zijn ouders hadden er ook al moeite mee. Eigenlijk was het een ongelukje geweest, dat zijn medeleerlingen erachter waren gekomen. Nou ja, een ongelukje?
Het was een keer na de gymles geweest. Hij had bij de leraar moeten komen, omdat hij iets verkeerds had gezegd en dus een standje in ontvangst moest nemen. Hij had ervan gebaald, had het helemaal niet zo bedoeld en hij had het er zomaar uitgeflapt. De leraar begreep hem en het was goed. Toen toch nog snel even douchen. Hij dacht alleen te zijn en kreeg “spannende” gedachten en binnen de kortste keren had hij een paal. En daar kwam ineens een van de klasgenoten, Henkie, binnen. Een vervelend ventje, altijd wel iets te zoeken om een ander te kunnen pakken. Hij was in zijn blootje en keek naar David: ”Ga je lekker? Zal ik je eens even helpen?”. David zag geen kans om weg te komen en Henkie trok hem tegen zich aan, zoende en pijpte. Vreemd was het, David wilde dit niet, maar voelde toch de spanning en ontlaadde zich heftig. Henkie spoot hem recht in zijn gezicht en David had dat alleen maar naar gevonden, vernederend was het toen voor hem. Ik zag het aan David, zijn mond stond strak, zo kende ik hem niet, er lag zelfs zoiets als haat in zijn ogen en tegelijk een heleboel droefenis. Ik pakte zijn hand en keek hem aan. “Nee, het is niet gemakkelijk, maar het voelt goed dit nu eens zo te vertellen. Ik droom er soms nog van en wordt dan nat van het zweet wakker!” Hij kneep even in mijn hand en ik kneep terug.
Hij vertelde verder hoe hij de volgende dag op school kwam. Alle klasgenoten keken hem met de nek aan. Henkie had rondgebazuind dat David dus een flikker was en dat hij hem had aangerand. Er waren jongens die langs hem liepen en fluisterden “Vieze flikker” of: “Aanrander”, of “Vuile zuiger”. Het was vreselijk! Een hele rel was het geworden op school.
Het was bijna een schorsing geworden. Natuurlijk bij de directeur komen, ouders werden ingelicht en Henkie zat gemeen te glimlachen, schijnheilig de vermoorde onschuld te spelen, maar vooral het zielige slachtoffer van een aanranding. Thuis was er geen gesprek mogelijk. Zijn vader was heel recht in de leer: hij geloofde de directie en dus….. Zijn moeder wist niet wat te doen of te denken. Zij keek medelijdend naar hem, maar ondernam niets. En dat allemaal viel hem zo tegen. Als hij er zelf over wilde beginnen stopte zijn vader hem meteen: ”We zullen eerst eens zien hoe het verder gaat daar op school en of die ouders van Henkie niet nog wat verder gaan.”.
David ging er bijna onderdoor. Totdat........, totdat één van de meisjes hem had gevraagd of het werkelijk zo geweest was en hij het echte verhaal kwijt kon. Daar had hij door de consternatie en de meesterlijke en lelijke manier van liegen door Henkie nog niet de kans toe gehad. Het slachtoffer werd geloofd en hij, David, was immers de dader! Zijn klasgenootje geloofde hem, zij dacht Henkie wel te kennen als een grote leugenaar en zij beloofde dat het wel goed zou komen! Zij had toen voor Henkie een valletje gezet. Aardig en lief tegen hem doende, gewoon met hem aangepapt. Hij was erin getrapt, in haar leugentje van medelijden te hebben met het slachtoffer. Zij had hem verder uitgehoord en toen was die ezel met het verhaal gekomen dat hij David toch wel mooi te pakken had gehad! Hij had gedacht dat zij wel met hem mee zou doen, maar daar had hij zich dus in vergist.
Toen was Leiden in last! Zij naar de directeur en daar het verhaal verteld. Ja, er kwam een schorsing, maar dan voor Henkie.
De ouders van David hadden er natuurlijk vreselijke moeite mee. Excuses, had niet mogen gebeuren, was stom geweest om niet ook naar hun zoon te luisteren. Ja, voor David had de vertrouwensrelatie met zijn ouders wel een flinke deuk opgelopen, maar de tijd verstreek.
David kreeg een vriendje, een lief vriendje. En toen werd er opnieuw gepraat thuis, maar dan anders en kon David eindelijk eens gewoon uitleggen wat het was om verliefd te zijn voor hem en dan ook op een jongen. Het had wat geduurd, maar langzaamaan zag hij dat zijn vader veranderde en op een goede dag had hij hem verrast met een prachtige bos bloemen in allerlei kleuren, maar roze overheerste toch. Zijn vader had zoiets gezegd als: “Al ben je dan en flikkertje, je bent wel een ontzettend lieve! Weet dat wij er altijd voor je zijn! En nogmaals…”. Maar nu was het David die hem stopte: “Zand erover! Ik ben nu weer echt gelukkig!” De acceptatie was er! Ik zag dat een traan over de wang van David liep, Elly knipoogde naar mij en ging naar de keuken. Ik sprong op, nam David in mijn armen, kuste hem, waar ik hem maar raken kon. Hij huilde van geluk. Stukjes zin kwamen eruit, hoe heerlijk het bij ons was, hoe jammer dat zijn ouders dit niet meer mee konden maken, hoe fijn hij de acceptatie van Elly vond, hoe lief hij mij wel niet vond. Ik trok hem op mijn schoot en daar zaten we dan, kusten elkaar, hielden elkaar vast. En daar kwam Elly terug: “Kom op tortelduiven, iets lekkers te happen. David laat je nog een stukje van Johan over voor mij?”.
De avond vloog voorbij. Het werd bedtijd. Ik wilde even onder de douche door, alvorens in bed te duiken. Zo ook David, dus ik zei wel voort te maken. Hij keek even steels in het rond, “Niet samen?”, vroeg hij.
Wij douchten samen, we verstrengelden helemaal. Wat kan hij heerlijk zoenen, hoe weet hij het te onthouden waar die lekkere plekjes bij mij zitten? Hij aaide mijn ballen, zoog mijn paal helemaal naar binnen; het leek wel of hij mij wilde verzwelgen. Hij kriebelde zachtjes met een vinger achter mijn zak, hij beet net even flink in een tepel, hij streelde en aaide. Hoe heerlijk voelde dat. Hij pakte mijn billen vast, kneep erin, sloeg er met een vlakke hand op. Ik kon alleen maar kussen. Mijn handen door zijn haar, over zijn rug. Ik voelde zijn bilspleet, zocht zijn ballen, nam zijn heerlijke erectie, ging door mijn knieën en zoog mij aan hem vast. Met één en dan met twee vingers zocht ik zijn gaatje en masseerde hem, hij kreunde en zuchtte. We kusten elkaar, streelden elkaar overal en nergens, zonder elkaar te trekken, zomaar, spoten wij ons sap tegen elkaar aan.
Elly sliep bijna, wenste mij welterusten, zei alleen maar dat David echt lief was en vroeg nog even of het fijn was. Ik kon het alleen maar beamen, kroop tegen haar aan. “Is goed”, zei ze.
We sliepen een gat in de dag. Bij het ontbijt werden plannen gemaakt. Wij hoefde alleen maar met avondeten, zo tegen zes uur op haar te rekenen. Verder, met een big smile: “Wel hard studeren, jullie!” en de bel ging. Haar vriendin die haar ophaalde.
Genoten? Ik hoop van wel en zie dus je commentaar wel verschijnen in "discussies over verhalen van bezoekers". Vóór de kerst komt nog een deel, dus tot dan! Lieve groet van Hein/Johan.