Terug naar college, deel 4, van Johan, geplaatst door Hein

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Hein
Berichten: 42
Lid geworden op: wo 04 nov 2009, 18:13

Terug naar college, deel 4, van Johan, geplaatst door Hein

Bericht door Hein » di 08 dec 2009, 20:36

Terug naar college deel 4
Oke, mensen, net iets vroeger dan gewend, maar donderdag heb ik andere belangrijke zaken te doen, dus ik dacht, laat ik maar wat eerder het vervolg plaatsen, hoeven jullie niet zolang te wachten. Ik wens je veel leesplezier. Groet, Hein.

De tijd verstreek. De weken vlogen voorbij. We werkten hard aan onze opdrachten en verzonnen er leuke “privé-opdrachten” bij. Met andere woorden zowel in de studie als in ons privé genoten wij van elkaar. We merkten dat we veel opstoken van de colleges, maar ook doordat we echt gemotiveerd waren, leek het vaak niet moeilijk om juist dat beetje meer te doen. En dus ook net wat langer bij elkaar te zijn. We genoten van elkaars aanwezigheid. Ik deed steeds mijn best om de juiste match te vinden tussen wat ik daar in Nijmegen mee mocht maken en de thuissituatie. Steeds weer vertelde ik aan mijn lief thuis hoe een avond was geweest. Het was gewoon heerlijk om dat ook te kunnen vertellen en daarvoor het begrip te krijgen, wat ik hoopte te kunnen krijgen. Ook zij vertelde van haar leuke avonden met vriendinnen, het uitgaan, samen naar een voorstelling, ook wel wat meer met elkaar delen wat je echt alleen maar deelt met degenen die je helemaal vertrouwt. Er was geen jaloesie, we konden het echt goed van elkaar verdragen en we gunden elkaar ook de vrijheid die we zo fijn vonden en vinden. En ook samen hadden we het goed! We wisten en weten van elkaar te genieten, het was gewoon perfect!

David werd steeds liever, hoe is het eigenlijk mogelijk!? Als ik terug kijk naar onze eerste ontmoeting, ik stond perplex van die markante en mooie en lieve kop. En toch steeds weer zag ik meer in hem. Hij kon zo heerlijk zijn eigen gang gaan en tegelijk zo ontzettend veel rekening met mij houden. Hij liet bijna alles toe en ik gaf bijna alles. Dat “bijna” was dan ook genoeg. Wij voelden samen aan, dat het maar langzaam moest groeien. Heel langzaam leerden we steeds meer van elkaar kennen, onze vreugdes, maar ook de verdrietjes en grote teleurstellingen. Hij kwam nog wel eens terug op het verhaal van zijn vorige liefde. Soms met toch veel tranen, maar meestal zich afzettend, duidelijk makend dat hij zich echt verlaten voelde. En ik? Ik trachtte steeds duidelijk te maken dat ik een fijne relatie heb, dat ik hem echt lief vind, maar ook dat ik het claimerige gedrag, zoals ik dat ervaren had, echt niet aankan. Dat wil ik niet. Ja, ik weet, het lijkt alsof je dan van twee walletjes wilt eten, maar ik was en ben gelukkig met mijn lief, maar voelde ook heel veel voor David, niet alleen was hij mooi en vriendelijk en lief, aardig en aandacht schenkend, nee, het was meer. En ik voelde mij daar zo heerlijk bij. Ik zweefde over de A59 naar Nijmegen, ik jubelde het uit als ik terug kwam. Het was mooi!

Hoewel mijn lieve vrouw – ik realiseer mij dat jullie haar nog niet van naam kennen: Elly! – ernaar had gevraagd, was David nog niet bij ons te gast geweest. Gewoon: het was er niet van gekomen. Dus vroeg Elly er nog een keer naar en vroeg meteen erbij of David dat misschien niet wilde, of niet durfde. Ik kon daar geen antwoord op geven, tenminste niet anders dan dat wij het er gewoon nauwelijks over hadden gehad en dat het eigenlijk alleen maar onhandig was: David had geen eigen vervoer, behalve zijn fiets! Moet leven van een beurs, dat kan natuurlijk royaal, maar dan bouw je ook veel schuld op. Ik zou hem best wat willen steunen, maar dat wilde hij voor geen geld van de wereld! Elly gaf duidelijk aan hem nu toch wel eens een keer te willen ontmoeten, te weten waar mijn aandacht naar toe ging. Ik beloofde haar om eraan te denken en dat we snel eens iets konden organiseren. Per slot van rekening: ik kon David natuurlijk van de trein ophalen. Hij kon blijven slapen, logeerkamer staat altijd klaar!

Langzaam aan kwamen de tentamens in zicht. Nog een paar keer college, vragenuur en dan moest het er zijn. Wij maakten druk gebruik van het vragenuur.
Op een avond op weg naar college werd ik opgehouden in het verkeer. Ongeluk gebeurd, moest wachten en was dus te laat! Op de parkeerplaats geen David! Dat fijne lieve, lekkere moment van elkaar weer zien, even knuffelen, even tasten, soms wat geil, maar meestal gewoon alleen maar lief, was er niet! Ik miste het ontzettend. Het waren zo’n lekkere momenten, elke keer weer. Dus nu niet hand in hand naar de collegezaal. Nu niet die jaloerse blikken van die enkele – soms best wel mooie – jongen, die het zelf niet aandurfde. Stom eigenlijk: vrouwen en meiden lopen dik gearmd door de stad en wij: wij durven niet, is niet geaccepteerd. ……. Dat is dus iets waar ik mij aan ergerde en nog steeds gruwelijk aan stoor. Ik ervoer het als een geweldig moment als we zo samen, gewoon tussen anderen in, gewoon konden laten blijken wat we voor elkaar voelen. Die idiote cultuur! Die idiote vooringenomenheden!
Dus nu gewoon even niet. Ik was te laat, moest maar zien waar ik hem zou tegen komen. Ik haastte mij naar de collegezaal. Kwam binnen, bovenin, zocht met mijn ogen en ja, daar zat hij, geflankeerd door medestudenten, had dus geen plaatsje vrij kunnen houden. Of had hij het niet gewild? Kwaad of teleurgesteld dat ik niet op tijd was? Mijn G-d, wat kan een mens zich niet allemaal in gedachten halen.

Ik schoof in de rij achter hem. Kon gemakkelijk achter hem komen, zonder veel mensen te storen. Ik leunde voorover en hield mijn handen voor zijn ogen. Nu moet ik erbij vertellen dat wij met de docent al een paar keer een gesprekje hadden gehad over een of ander onderwerp uit haar college. Zij kende ons dus. Voordat David kon reageren klonk het dan ook door de zaal: “Ja, Johan, wij weten wel dat jij David leuk vindt en David jou, maar zou je nu niet maar gaan zitten en gewoon luisteren naar wat anderen te vragen en ik te antwoorden heb?” Ik kreeg een boei, David kreeg een boei en de zaal grinnikte, maar ik hoorde ook iemand hardop zeggen: “Leuk toch, dat die twee er zo voor uitkomen en echt elkaar heel lief vinden.”. Sommige studenten klapten even en we gingen over tot de orde van het college. Wat was het heerlijk om je gevoelens niet onder stoelen of banken te hoeven steken! Er zijn dus gelukkig toch veel mensen die mij en jou accepteren zoals we zijn. Indertijd voelde ik dat tenminste zo!

Natuurlijk was er wat praat in de pauze, maar doorgaans gewoon leuk. We trokken ons even terug uit de hele groep en haalden met een fijne zoen in wat we gemist hadden. David was knettergek! Hij wist niet hoe te doen. Hij pakte mij vast. Aaide mij waar hij mij maar raken kon. Overal waren zijn handen, ik voelde onrust, wat was er? Hij stond haast in tranen! Snikkend vertelde hij hoe hij in angst had gezeten! Ik snapte het: dat wordt met de minuut erger, als je eenmaal in je hoofd hebt gezet dat het misschien, heel misschien, wel mogelijk zou kunnen zijn dat ik een ongelukje had gehad en daarom er nog niet was. Binnen no time lig je tussen autowrakken, half of helemaal dood! De ontlading, mede door de actie van de docente was dus enorm voor hem geweest. Lief hè, zo’n David. Ik zoende zijn onrust weg.
Nog maar een twee weken en dan: snel achtereen: de tentamens, vier stuks maar liefst, in één week. Ik had wat vrij geregeld van mijn werk, om mij helemaal er op te kunnen concentreren. Na de pauze kwam de docente van de eerste colleges nog even “inbreken”, mededeling: haar tentamens waren mondeling en mochten ook in tweetallen!, waarbij zij betekenisvol naar David en mij keek. Ik was benieuwd. Misschien nu juist maar apart? Of maar kijken wat er kwam?
Na de colleges nog even “aftanken” bij David thuis. Gewoon even aan elkaar vertellen wat er de laatste dagen was gebeurd, niks bijzonders. Ja, natuurlijk, we konden het niet laten! Mijn trui en hemd vlogen op een gegeven moment uit. Hij was daar ook zo handig in! Wist precies hoe dat aan te pakken en ik trapte er ook elke keer weer in. Wat heeft hij toch een lekker lijf, glad, mooi, gebruind, goed in het vel, niks overdreven 6-pack, nee gewoon lief. Hij is besneden en mag er zijn. Mooi recht, lekker, zacht en op het juiste moment keihard. Hij wist mij op het juiste moment, op de juiste manier op te winden, remmen los, niet helemaal. Even genieten van zo héél krap bij elkaar zijn. Weten los te laten, weten hoever te gaan, nee, nog niet helemaal! Ik genoot ervan. Ik genoot van de spanning en samen van de ontlading. Van elkaars geur en smaak. We genoten gewoon intens van elkaar. Het was heerlijk om hem te proeven, om zijn genot te ervaren, om dat ook uit te wisselen. Hij genoot, hij zinderde, rilde, zuchtte diep en liet een kreet toen hij klaar kwam. En ik…? Ik genoot niet minder. Hij wist zo goed de opwinding tot het bijna-hoogtepunt te laten komen en dan, eigenlijk gewoon sadistisch, net even los, om dan weer te starten, steeds net even iets hoger ging dan de schommel, tot hij het uiteindelijk toeliet en ik met een schreeuw mijn zaad wegspoot, klaar kwam, zoals haast niet eerder. Hij was een geweldig minnaar!

En dan toch weer naar huis. Toch even wat afspreken: de tentamens stonden voor de boeg. Twee weekenden intens studeren. We wilden en zouden het halen, gelijk op, gelijke kansen, en het liefst: gelijke scores.
Dus spraken we af: vrijdagavond komt hij naar ons. Slaapplaats genoeg, blijf het weekend en we studeren ons te barsten. En verder? Ach wie weet.
Ik kon niet wachten tot vrijdag. Om vijf uur zou hij aan het station zijn, waar ik hem zou afhalen. Eindelijk mijn lieve David bij ons thuis. Elly vond het allang goed, wilde nu wel eens weten welke jongen mij zo gek maakte, mij zo blij maakte en voor veel plezier en gesprekken in ons huis zorgde. Ja, zij wilde wel weten wie dat was, die mij zo intens liet leven, maar ook voor haar het allemaal fijner maakte. Ja dat klinkt gek, maar gewoon doordat ik zoveel liefde kreeg, thuis en bij David, het geluk kon bij mij niet op en dat straalde terug naar veel mensen om mij heen, op het werk, maar vooral ook thuis. Elly voelde mijn happiness en op het werk werd regelmatig geroepen: “Hey, vrolijke flierefluiter! Het gaat je wel voor de wind!”. En dat was ook zo. Ik had succes, het leven straalde mij toe als een mooie lentezon hoog aan het firmament. Geweldig die meid, geen greintje jaloezie, begrip voor het feit dat ik jongens ook lief vind en weet dat ik haar hoog in mijn vaandel heb staan. Dat was toen, dat is nu en dat zal zo blijven, denk ik.

Ik was 20 minuten te vroeg aan het station. Ik verveelde mij geweldig, kon niet wachten, maar kon ook niet naar het perron: zoen en zoefzone: in de auto blijven, tenminste bij ons. Het is geen parkeerplaats. Maar het had ook iets geweldigs: ik zag hem van de trap afkomen: zijn lokken waaiden in de tocht van het station, hij zocht mijn Laguna, die zoekende blik, die veranderde in een geweldige glimlach van herkenning en geluk; het leek wel als de eerste keer dat ik hem zag: die blik, die ogen, die glimlach, die overtuiging, kortom zijn liefde!
We knuffelden even, stapten in en reden naar huis. Ik kan je haast niet vertellen hoe het was toen David en Elly elkaar zagen. Het leek wel of zij elkaar al lang kenden. “Hebben jullie stiekem met elkaar aan de telefoon gehangen, of ben jij naar Nijmegen geweest?” moest ik wel vragen. Het antwoord was duidelijk: “Jij bent zo duidelijk geweest in je verhalen, dat wij elkaar eigenlijk al moeten kennen. Je bent gewoon helemaal vol van ons en steekt dat niet onder stoelen of banken!” Ja, dat zei Elly en David stond er bij te stralen, hij stak even zijn tong uit, zo van: ik heb je lekker te pakken! Ik kon het haast niet geloven: die twee konden goed met elkaar overweg, het leek wel alsof zij heel veel met elkaar hadden gedeeld. Het was duidelijk: ik was een trait-d’union geweest, had mijn verhalen duidelijk verteld!

We gingen aan tafel, Elly had een lekkere spaghetti gemaakt. Eén glas wijn erbij; we moesten immers nog aan het werk. Elly wilde persé alleen afwassen zodat wij naar mijn studeerkamer konden. Van zeven tot negen, van kwart over negen tot na elven werkten we, stelden elkaar lastige vragen, zochten antwoorden op vragen die we verwachtten op tentamen, schreven de laatste stukjes van de laatste opdracht, werkten serieus, keken wel elkaar zo even aan met een glimlach, maar werken! En toen riep Elly ons: “Het is genoeg, nu even ontspannen en dan naar bed!”.
Nog een gezellig uur samen. Een lekker glas erbij, geen enkele spanning, los, elkaar waarderend, accepterend, respecterend en soms wel ook wat plagend. Het toppunt was wel Elly: “Ja, David, dat wordt dus toch de logeerkamer vannacht! Niet bij mij in bed!”.

Het werd tijd om te gaan slapen. Ik wees David waar hij alles kon vinden. Onze logeerkamer is echt gezellig, comfortabel, van alle gemakken voorzien. We hebben maar één badkamer en het was duidelijk: je moet het zelf weten, afsluiten mag, maar hoeft niet.
Elly was al bijna zover om onder het dekbed te schuiven. Ik kleedde mij uit. Ik slaap altijd in mijn adamskostuum. Een broek of shirt zit altijd als een worstenvel om mij heen. Heerlijk om in je nakie te liggen! Ik kroop in bed, gaf Elly een dikke zoen, dankte haar voor haar jovialiteit, pakte haar even lief vast. We waren moe! En dan zegt zij ineens: “Moet jij niet nog even David welterusten zeggen?”. Ik was verwonderd, “Meen je dat? Ik heb hem toch de weg gewezen? Hij weet toch wat en hoe?” En toen zei Elly: “Maar hij ligt daar maar alleen, jij op nog geen drie meter afstand, ga even goede nacht wensen, geef hem ook van mij een kus en laat mij niet te lang alleen hier liggen!”. Ik wist niet hoe ik het had. Wilde mijn ochtendjas aantrekken en zij zegt: ”Doe niet zo preuts, net alsof hij je nog nooit in je nakie gezien heeft!”.

Ik ging naar de logeerkamer, klopte aan, licht was al uit. “Mag ik nog even binnenkomen?”. Het was fijn, om David even vast te houden, zijn hele lijf te voelen, zijn haren te ruiken, zijn ademhaling zo te horen. Wij zoenden elkaar, wensten elkaar een goede gezonde nachtrust. Hij pakte mij vast, trok mij tegen zich aan. Ik voelde zijn lijf, rook zijn haren, geweldig, die geur! Ik keek hem in zijn ogen, hij glimlachte, een lieve, leuke, verliefde en gelukzalige lach. Ik werd hard, keihard en voelde hoe hij tegen mijn buik aan priemde. Hij schoot omhoog, draaide om en wij namen elkaar in 69. Het was er binnen no time! Schokkend, tegelijk, heerlijk spoten wij elkaar vol en deelden daarna in een heerlijke tongzoen. Het was een heerlijk moment! Kort en krachtig. We voelden hoe zalig het was.

Ik keerde terug naar mijn eigen bedje. Wat was ik toch bevoorrecht: twee mensen die zoveel van je houden. Elly, die mij mijzelf laat zijn. Maar tegelijk ook weet dat ik haar nooit of te nimmer in de steek zal laten. Ik dankte haar op een manier dat je als man je vrouw alleen maar kunt bedanken. We vielen in slaap, in elkaars armen. De slaap va de gelukzaligen. Ik dacht even niet aan David. Ik dacht alleen aan mijzelf en aan dat fantastisch leven dat ik heb.

Gesloten