Terug naar college deel 2

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Hein
Berichten: 42
Lid geworden op: wo 04 nov 2009, 18:13

Terug naar college deel 2

Bericht door Hein » do 26 nov 2009, 22:14

Hey, lezers! Ik hoop dat deel 1 jullie bevallen is. Hier komt dan deel 2. Ik zie dat veel mensen deze verhalen van bezoekers lezen en ben dan ook erg benieuwd wat jullie ervan vinden. Schroom dus niet om - elders: "discussie over verhalen van bezoekers"te reageren.
Geniet er maar van. Zoals ik de eerste keer al aangaf, heb ik dit verhaal geschreven onder mijn auteursnaam Johan en daar houd ik maar aan vast. Geniet ervan!
Hein.


Terug naar college 2

Daar ging ik dus naar huis, vlinders in de buik, een leuke ervaring rijker, maar ook “vol verwachting klopt mijn hart”, maar meer nog in verwarring. Wat gebeurt hier met me? Zo maar ineens, een jongen? Ik wist me geen raad. Had ik ooit eerder dergelijke gevoelens gehad? Ik was toch al heel gelukkig? Ja ik had wel ooit een vriend gehad, ik noemde dat net iets meer dan een gewone vriendschap, zo echt alles met elkaar delen. Wat was dit? We leven toch heel gelukkig samen? En toch ….
Inmiddels was het al laat geworden. Mijn vrouwlief had echter op mij gewacht. Zij wilde natuurlijk graag weten hoe mijn eerste ervaringen waren, na zoveel jaren weer terug in de collegebanken.
Ik kwam binnen, wij keken elkaar aan en zij zei: ”Volgens mij is het goed gegaan met jou. Je ziet eruit alsof je de hele wereld aankan!”. Nou dat was wat overdreven. Ik vertelde haar echter dat de colleges best interessant waren geweest. Ik had er wat tegen op gekeken, vooral het toch wel nieuwe: weer tussen jonge studenten, nieuwe onbekende situatie enzovoort. Ik vertelde haar mijn ervaring, contact met David, het gevoel dat het meteen klikte en natuurlijk dat we zo ongeveer hadden afgesproken om dit samen af te werken. “Leuke jongen?”, vroeg zij. Waarop ik alleen maar even kon glimlachen. “Oh ja, dan weet ik nu wel al waar haas hupt.” Ik keek haar wat vragend aan. Ja, ik weet wel dat we in de stad lopend allebei wel eens naar een vent kijken en tegen elkaar zeggen: “Wat een leuke kop!”. En ik verkondig natuurlijk ook wel ooit dat een mooie jongen niet lelijk is.
Daarbij moet ik kwijt dat ik juist een paar weken tevoren een knallende ruzie had gehad met een kameraad en collega van school, waarvan ik dacht dat we samen de hele wereld aankonden. Hij had me echt besodemieterd! Hij had doodleuk mijn ideeën over een nieuwe onderwijsvorm gejat. Ik had iets ontwikkeld voor kinderen die moeite hebben met leren lezen. En … het leek nog te werken ook in een aantal gevallen. Ik was apetrots. Dit zou een nieuwe methode kunnen worden. Natuurlijk had ik al veel met hem er over gesproken. Natuurlijk had ik mij ook laten beïnvloeden door zijn ideeën en natuurlijk zat er ook wel iets van hem in. Maar om met leerlingen zo in een onderwijssituatie te stappen, dat was mijn gedachte, dat was mijn “kindje”. En dat was gejat in een artikel in een prominent tijdschrift. Ik kon niets bewijzen, hoewel collega’s er wel meer van wisten. Het was meteen over en uit. Dat was ook een reden geweest om naar een andere baan uit te kijken! Mijn lief zat ermee en ik was een – dacht ik – goede vriend kwijt. Ik voelde me belazerd, bedrogen en dat door een kameraad waar ik zoveel mee deelde! Ja, als je dan iemand tegen komt als David, waarbij het zo klikt!

Tijd voor een glas wijn en dan: naar bed, ik was moe! Heerlijk heb ik geslapen, het leek wel of de wereld veranderde, alles draaide en dat niet vanwege dat ene glas wijn dat we gedronken hadden. Ik sliep als een roos. De volgende morgen werden wij wakker en mijn vrouw zei alleen maar: “Je hebt een echt heel tevreden grijns op je smoel. Dat doet goed! Wanneer moet je weer naar Nijmegen?”. Het was duidelijk: het leek erop alsof ik de ellende uit mijn vorige job helemaal kwijt aan het raken was. Bij het ontbijt werd weer heel wat afgepraat. Ook de netelige situatie van school, waar ik nu gelukkig ook weg was. Mijn lief gaf dan ook aan dat zij hoopte dat ik weer een kameraad gevonden had, waar ik weer helemaal op kon vertrouwen. Ach natuurlijk zijn er wel meer vrienden, maar het was iets speciaals, zou dit ook speciaal worden?

Ik kon eigenlijk niet wachten tot de volgende week. Ik ging naar mijn werk en een van mijn collega’s vroeg meteen hoe de start van de cursus was gelopen. In geuren en kleuren heb ik het hem verteld: leuke docenten, interessant colleges, verheug mij op de nieuwe dingen die ik ga leren, grote groep wel doorgaans jonge studenten, maar …… David hield ik voor mij zelf!
Een drukke dag, een stapel telefoontjes en mailtjes, maar ook twee gesprekken, om nieuwe projecten te initiëren. Projecten waar ook veel geld voor nodig was en dat mocht ik dan wel eens even hier of daar vandaan zien te halen. Leuk om te doen, betekent gesprekken met subsidiegevers, zoeken naar partners in den lande. Op bezoek bij de staatssecretaris, misschien wel minister. Zo kom je nog eens ergens. Niet dat ik nou zo’n hoge pet op heb van die pluchezitters, maar het leverde wel degelijk een aantal ervaringen op, waar ik alleen maar mijn voordeel mee kon doen!

‘s Avonds thuis na het eten meteen aan het werk om mijn aantekeningen van mijn eerste colleges uit te werken. Gaat die telefoon nog niet? Waarom belt hij niet? Heeft hij dan alles wel begrepen? Ben ik alleen maar zo dom, of heb ik misschien toch niet de aantekeningen goed bijgehouden? Eigen schuld, dikke bult! Zal ik initiatief nemen? Is dat niet wat erg opdringerig? Rustig even afwachten dus. Hoe zat dat ook weer met die bevoegdheden van burgemeester en wethouders? Ja, Johan, had je maar moeten opletten en niet David zitten aanstaren. Ik werd er gek van. Durfde ik nu wel of niet? En dan! Voor de tweede keer: saved by the bell. Ja hoor: “David hier! Ik weet toch echt niet hoe dat nu zit in het duale stelsel: B&W, waar liggen de grenzen van hun bevoegdheden?”. Ik dacht dat ik erin bleef. Hij zat ook te werken en we waren op hetzelfde probleem blijven steken. Was eigenlijk niet zo’n groot probleem, best wel na te kijken in literatuur. Ik kon het niet nalaten, durfde ik wel, ja het moet maar: “David, …”. En toen viel hij mij in de reden: “Kun je deze week een avond komen om samen die zaken uit te werken? We moeten ook nog een opdracht doen en ik denk dat we samen er veel sneller mee klaar komen.” Ik antwoordde: “Eh, klaar…”. Ik moest glimlachen. A dirty mind ….. . Nou ja, dirty, eigenlijk wel leuk. Ik overlegde even met de “achterban”. Natuurlijk kan dat, het gemakkelijkst op donderdag. Ik sprak met David af, gooide mijn boeken in een hoek en ging beneden lekker naar een spannende film kijken.

Donderdagavond, we aten wat vroeger en ik op naar Nijmegen. Mijn TomTom wees mij de weg. Al snel zei Bram: “Aan het eind van de weg links af en daarna: bestemming bereikt.”. Ik vond het toch wel spannend. Wat verwacht hij? Wat verwacht ik? Wat willen we? Ik vermande mij en dacht: een ding is zeker: we moeten ook studeren. En verder: we zien wel. Ik belde aan, het leek wel of hij achter de deur had staan wachten. Daar stond hij dan, “Kom binnen!”. Ik had nog steeds het juiste beeld voor mij, zijn mooie neus, die donkere krullenkop, die smile, die heerlijke glimlach. Ik stond als aan de grond genageld, was van de kaart. “Komt er nog wat van of moet ik je binnen trekken?” Hij nam mij bij de arm en we liepen het kleine gangetje in en de trap op naar zijn appartementje. Hij liet mij eerst zijn woning zien, klein, knus, met smaak ingericht. Niks geen studentenrommel. Een slaapkamer met een royaal tweepersoons bed, een mooie kast. Een levensgrote spiegel aan de wand, waardoor de kamer veel groter leek.
Op een nachtkastje de David van Michelangelo. “Dat is het mooiste beeld dat ik heb.”, zei David. Ik antwoordde ondeugend: “Je liegt dat het barst!”. “Hoezo, wat weet jij daar nu van, je bent amper drie minuten in mijn huis!”. Ik pakte hem van achter bij zijn schouders en manoeuvreerde hem voor de spiegel. “Volgens mij is dat het mooiste beeld dat je in huis hebt: je spiegelbeeld.” Hij draaide zich om keek mij even aan met die mooie bruine ogen, glunderde van oor tot oor, pakte mijn hoofd vast en gaf mij een klein lief kusje. Meteen bloosde hij. Ik wist niet waar ik de brutaliteit vandaan haalde, het was zo maar een spontane reactie van mij, waar ik zelf versteld van stond. Wat deed deze man mij? Waar was ik mee bezig? Wilde ik dit? Maar ik kon er niet tegen in gaan. Mijn voelen was zo sterk, ik kon er niet onderuit! “Ach sorry,” verontschuldigde David zich voor zijn uitlating, “ik ben nu wel wat te vrijpostig geweest, maar het klonk ook zo lief. Kom op naar de kamer, ik heb koffie klaar en dan aan het werk. Hoe eerder we beginnen hoe eerder het af is en kunnen we wat kletsen, aangenamer dingen doen.”

Zo gezegd, zo gedaan en binnen een mum van tijd waren we hard aan het werk. Allerlei zaken opzoeken, internet, gemeentesites, wetboeken, maar ook koffie en zo nu en dan een aanraking per ongeluk, of misschien toch? De tijd vloog voorbij, de koffie was snel op, iets anders te drinken, jammer ik moet rijden, dus maar fris. “Dan ik ook”, zei David, “kan ik tenminste de zaak goed in de hand houden.” Tegen een uur of tien hadden wij het eigenlijk wel gezien. We waren zover gekomen dat we gemakkelijk, ieder voor zich met een paar uurtjes het werk konden afmaken voor maandag.

Ik liet mij op de bank vallen en David ging tegenover mij zitten. “Johan, ik moet je iets vertellen. Ik wil dat kwijt, jij moet dat weten, voordat … Ik zei maandag al dat ik nog niet zo lang geleden een relatie had. Peter was super. Wij genoten van elkaar. Hij is onderwijzer, een leuke baan op een basisschool, met allerlei uitdagingen. Veel aandacht nodig om zijn kinderen te begeleiden ………”. David vertelde verder, hoe op een gegeven moment de vader van één van de kinderen bij Peter de klas binnenkwam. Een mooie man, strak in een jeans, schitterend hemd en trui. Zonder blikken of blozen zei deze man: “Ik heb geld genoeg, ben mijn vrouw zat en wil alleen maar jou!”. Peter had daarvan in eerste instantie niets aan David verteld. Wel had hij opgemerkt dat Peter steeds meer avondvergaderingen had. “Nou Johan, je snapt het wel. Op een dag kwam hij ’s avonds laat thuis. David ging verder: “Ik rook twee geuren: drank en een heerlijk mannenparfum. Toen we in bed lagen rook ik die parfum overal, zijn armen, buik, kont en … nou ja helemaal! Ik kon het niet nalaten om hem te vragen of hij in plaats van een vergadering een heel andere avond had meegemaakt. Hij draaide erom heen. Ik kon het niet voor me houden en heb hem recht op de man gevraagd of zijn nieuwe vriend liever is dan ik, of hij beter in bed is, of hij lekkerder neukt. Ik weet niet hoe ik het durfde, maar het vloog er allemaal uit. Die nacht is Peter woedend bij mij weg gegaan. Ineens deugde ik nergens voor. Ik was een klaploper, waarom was mijn studie nu nog niet af? Waarom moest hij voor de inkomsten zorgen? Het kon allemaal veel gemakkelijker met ons gaan. Geld, geld,…. ik schrok.
Hij pakte zijn spullen en twee dagen later kreeg ik een brief, waarin hij meedeelde zijn baan opgezegd te hebben, zijn nieuwe vriend had immers geld zat. Het was uit tussen ons en daarmee basta!”

Ik keek naar David, soms stotterde hij in zijn verhaal. Zijn wangen waren nat, zijn ogen schitterden van de tranen. Hij haalde een paar keer diep adem. Zijn adem stokte, hij probeerde diep adem te halen. Hij had het moeilijk, ik zag het, hij was ineens anders, kwetsbaar, broos, niks geen zekerheid meer. Maar tegelijk zag hij er ook lief uit, anders dan vorige week. De kwetsbaarheid, maar tegelijk de kwaadheid, het verdriet, de machteloosheid, alles bij elkaar maakten er een heel andere David van. Ik had medelijden, nee, ik voelde mij meteen bezorgd. Een tijdje was het stil en toen ….

Hij wilde wat zeggen, er kwam alleen maar uit: ”En dan maandagavond, zie ik iemand een plekje zoeken. Ik weet niet hoe het kwam, maar er knapte iets, ik wilde die man hebben! Nee, niet hebben, liefhebben. Ik zag iemand langzaam op me toe komen, het was voor mij in één keer, de wereld stond ondersteboven. Ik zag jou en alles in mij flitste. En dan, dan … vertel je even later dat je getrouwd bent. Een relatie hebt, ik vul in: hetero bent. Ik dacht dat ik door de grond zakte. Een ballon spatte uiteen. En toch klikte het, had ik het gevoel.”

David snotterde, huilde, ik gaf hem mijn zakdoek. Stond op ging naar hem toe. Pakte zijn hoofd vast en kon alleen maar met lieve woorden hem trachten te troosten. Hij stond op en klampte zich aan mij vast. Dat voelde pas goed! Zijn lieve, natte gezicht tegen mijn wang.
Maar ik was ook overdonderd! Dit ging mij eigenlijk te snel. Hoe dubbel allemaal! Had ik hiernaar verlangd? David, deze David in mijn armen te hebben. Ik wist me geen raad en tegelijkertijd voelde het goed en ook meteen merkte ik dat het te vlug ging. Hoe kan ik dit rijmen? Wat doet dit met me?
Ik heb wat meer tijd nodig. Kon ik mij zomaar inlaten met een ander? Waar ik het met mijn lief over had: respect, vrij laten, ruimte geven, dat kwam nu ineens als een onverwachte werkelijkheid me tegemoet. Wat was het gemakkelijk om er alleen maar over te praten, nu leek het echt te worden. In woorden is het zo eenvoudig, maar dan … Ik wist met mijn gevoelens geen raad.
En daarnaast dan dat idiote verlangen, het heerlijke gevoel hem in mijn armen te sluiten. Het ging me te snel. Ik ben gewend om tijd te nemen in het bouwen aan een relatie, intiem of niet, gewoon vriendschappelijk of meer, ik heb tijd nodig! Ik wil dat het groeit, dat kan snel gaan, maar ik moet mijn gevoelens kunnen plaatsen. Ik heb ook een relatie, met veel ruimte, maar niet pats boem. Zo zit ik niet in elkaar.

Ik troostte hem zo goed en kwaad als het kon. Hij sprak nog honderd uit over Peter, maar je kon horen in zijn stem en tussen de zinnen door: het was over. “Ik wilde je dit laten weten, gewoon het met je delen. Waarom? Ik weet het niet. Ik ken je nauwelijks en toch moest ik het kwijt. Zo zie je dat ik toch eigenlijk maar een raar jong ben.” En mijn antwoord kon alleen maar zijn: “Ik snap het wel en ik waardeer je oprechtheid, je openheid. Maar: geef mij even tijd. Ik voel dat het klikt tussen ons, maar je moet eerst wat meer van mij weten. Daar wil ik tijd voor nemen en ik hoop dat je mij die tijd kunt gunnen!”
Hij klaarde op. Hij was opgelucht, het voelde goed om dit allemaal al gezegd te hebben en hij respecteerde mijn vraag naar wat tijd. “Maar een zoentje kan er nu toch wel al van af?”, vroeg hij met een ondeugende glimlach tussen zijn natte wimpers. Ik pakte hem vast, zocht met mijn mond zijn ogen, kuste ze droog, likte aan een oorlel en gaf hem een zoen; een zoen zoals ik nog nooit met een jongen heb gedeeld!

“Je moet naar huis; het is al laat, morgen weer werken!”
We draaiden nog wat om elkaar heen. Ik pakte mijn studiespullen bijeen, kon eigenlijk niet wegkomen, maar moest. Morgen een bespreking met de grote baas over veel geld, moet ik wakker bij zijn. Hij zag het aan mij. Ga gauw, bel mij nog even als je thuis bent. Ik kan niet wachten tot volgende week!”
We namen afscheid en met melodieën als “Gute Nacht Freunden, es ist Zeit für mich zu gehen” reed ik rustig naar huis. Zo diep in gedachten dat het achteraf leek dat ik stukken had overgeslagen, maar er wel bijna twee keer zo lang over had gedaan als anders.
Thuis aangekomen zag mijn echtgenote mijn vermoeidheid. Ik zei:”Eén moment, schat, even bellen.”
Ik belde David. Hij was rustig, dankte mij voor het aanhoren van zijn verhaal, dankte mij dat ik niet had gezegd “Laat die gozer toch stikken”, dankte mij dat ik even tijd vroeg …. “Niet te hard van stapel…..”. Ik wenste hem welterusten. Er waren tussen mijn vrouw en mij niet veel woorden nodig. We kennen elkaar goed genoeg om direct alles te begrijpen en dus in bed te duiken en lekker tegen elkaar in slaap te vallen.

Johan

Gesloten