Terug naar college 1.
Even een voorafje.
Dit verhaal is voor een klein deel aan mijn fantasie ontsnapt. De basis is werkelijk gebeurd. David bestaat echt, maar heet eigenlijk anders. Mijn relatie met David is ook echt! De studierichting en –plaats is wat aangepast en daarmee toch weer anonimiteit, met name voor David, gewaarborgd. En natuurlijk heb ik het een en ander hier wat mooier gemaakt.
Ik heb dit verhaal oorspronkelijk geschreven onder mijn auteursnaam Johan en daar blijf ik bij. Die naam was bij Oliversverhalen als forumlid niet meer beschikbaar en ik heb daar dus maar iets anders bedacht: Hein, ook wel leuk dacht ik.
Dit verhaal, in verschillende episoden, is eerder gepubliceerd op Hot homo 100 verhalen. Nu heb ik hier en daar wat aangepast, de laatste tikfouten (zit er nu geen tikfout meer in?) eruit gehaald.
Verwacht van mij geen verhalen waar het alleen maar gaat om seks, er is meer in het leven en ja, goede seks is ook fijn, maar daar moet meer voor zijn!
Hein, of zo je wilt met de auteursnaam: Johan
Door Johan.
Eindelijk was het zover: ik had mijn nieuwe baan te pakken. Weliswaar onder voorwaarden, maar wat kon mij dat schelen? Ik had een nieuwe uitdaging en daar ging het om. Daarnaast wat betere arbeidsvoorwaarden en een salaris, waar ik heel tevreden mee kan zijn. Afgestudeerd in de pedagogiek had ik al een tiental jaren in het onderwijs gezeten. Ik was het eigenlijk wel wat zat. Een maand na het laatste gesprek over mijn aanstelling startte ik bij een grote instelling als staffunctionaris advisering. Ik moest wel nog een paar cursussen volgen, maar dat leek mij juist leuk! De eerste cursus werd
gegeven in Nijmegen aan de faculteit rechten en handelde over gemeenterecht. Wel wat spannend om weer in de collegebanken te zitten. Op maandagavond was de eerste bijeenkomst en dan kom je zo’n collegezaal binnen tussen allerlei jonge studenten. Ik viel wel wat op: sommigen hebben zeker gedacht: weer zo’n laatbloeier.
Ik keek wat rond en opeens viel mijn blik op het gezicht van een student, net iets ouder dan de andere studenten, maar toch wat jonger dan ik (ik ben inmiddels 34). Ik bleef even kijken. Soms heb ik dat, dan zie ik een gezicht en dan ben ik gewoon even gefascineerd. Ne weer! Ik weet niet hoe het komt, misschien was het nu alleen de leeftijd? Ja, hij zag er gewoon wat volwassener uit, maar tegelijk trok het me. Ik voelde meteen iets, iets kriebeligs, spanning en ook zo van: toe maar, interessant, die blik, dat uiterlijk, daar kun je wel mee opschieten!
Ik schoof de collegebanken in en kwam naast hem te zitten. We maakten even kennis: David heet hij. Ik was meteen ingenomen. Ik heb wel wat met Joodse namen. Zij klinken altijd heel vertrouwd in mijn oren. Ik zeg: "Johan is mijn naam. Niet van Johannes de evangelist, maar de Doper. Vind je het goed als ik naast je kom zitten?". "Natuurlijk," zegt hij, " wat zou ik daar tegen kunnen hebben? Zo te zien ben je ook van de oudere garde of op herhalingsoefening?"
Dat was een leuke binnenkomer en ik legde David uit hoe ik hier verzeild ben geraakt. Hij luisterde aandachtig, echt geïnteresseerd, zijn ogen lieten mij niet los, het leek alsof hij haast in mij kroop. Ik kreeg echt het gevoel van interesse, niet oppervlakkig, maar direct, intens. En in die tijd kreeg ik alle gelegenheid om hem goed aan te kijken. Ik raakte wat in de war; wat een mooie kastanjebruine ogen, donkerbruin golvend haar, net niet te lang, maar als lokken om zijn koppie. Die ogen keken wat guitig, vriendelijk en zijn neus verklapte meteen waar zijn naam vandaan komt. Zijn stem klonk gewoon heel leuk, een mooie klank wist hij er in te brengen. Ik keek naar zijn handen, mooi gevormd, lange, maar niet te lange, vingers. Geen ring. Hij vertelde dat hij door omstandigheden zijn studie een paar jaar had moeten onderbreken en nu met de laatste fase bezig is. Een paar onderdelen, die met name te maken hebben met gemeente- en bestuursrecht. En dan natuurlijk nog de scriptie.
Zo een en ander bij elkaar optellend bleek dat we samen een traject hadden te gaan, ik om in mijn nieuwe baan goed te kunnen functioneren en hij om eindelijk zijn studie te kunnen afronden.
De docente kwam binnen en begon meteen met haar college. In het begin kon ik maar weinig volgen, maar allengs kreeg ik de draad van haar verhaal te pakken.
Opeens, midden onder het college, tikt hij mij aan, kijkt mij recht en vastberaden in mijn ogen en zegt: "Hey, Johan, als wij dat varkentje nu eens samen zouden wassen? Samen de colleges volgen en studeren en samen tentamens doen? Zo lekker alles samen doen!" Ik was even verbaasd, zag die mooie ogen en voor ik het mij realiseerde zei ik: "Alles?". Hij keek ondeugend, glimlachte en zei zoiets van: we zullen wel zien waar het schip strandt. We werden onderbroken door de docente die opmerkte, dat ook wat oudere studenten de moeite moesten nemen om naar haar te luisteren! Onder de bank kreeg ik aan schop van mijn linker buurman, David, en een vette knipoog. Ik heb verder maar net gedaan of ik het college van haver tot gort aan het volgen was, maar mijn gedachten gingen steeds weer naar mijn
linkerkant. Soms keek ik even en zag hem ijverig aantekeningen maken. Zo in profiel zag hij er ook leuk uit, zo nu en dan even zijn tong tussen zijn lippen door, ingespannen luisterend, notities makend. Hij fascineerde mij, ik voelde mij ongemakkelijk, spannend, ik voelde hoe de adrenaline door mijn aderen joeg. Wat was er aan de hand met mij? Hoe kwam het dat hij zo mijn aandacht trok? Deed hij dat of was ik het die daaraan debet was? Opeens keek hij naar mijn kant. Ik kreeg het warm, werd rood, ik voelde hoe mijn bloed naar mijn kop steeg; betrapt. "Let nou meer op dat ding daarvoor!", zei David. Ik stotterde iets van: “Ja, zal wel!” Dus ik concentreerde me op de docente en het uur vloog voorbij. Maar wel met onrust in mijn borst, met vragen in mijn kop, met druk in mijn buik en kriebels, overal!
We hadden een korte pauze, even een bakje koffie en daarbij praatten we wat bij. Het bleek dat hij nog steeds in Nijmegen op kamers woonde, wel wat royaler dan een studentenkamer; een klein appartementje boven een frietkraam. Soms handig, maar vooral in de zomer niet ideaal: open ramen
en dus frietlucht binnen. Van de andere kant: heerlijke vrijheid. "En zo kan iedereen, die ik graag even bij mij wil hebben, blijven, als we dat allebei willen."
Dat vroeg wat meer helderheid en hij vertelde dat hij een vriend had gehad, maar deze was er vandoor gegaan "met een rijke stinkerd". Ik voelde dat het David nog heel wat pijn deed. "En nu ben ik alleen, kom soms wel wat leuks tegen, maar wil me niet binden. Zo zwabber ik wat rond. Oh, ja, maar dat heb je mogelijk wel al begrepen: ik val op jongens, maar dan wel vooral op mooie jongens en mijn vriend moet laten zien, van meet af aan, dat hij daadwerkelijk iets voor me voelt. Eigenlijk ben ik het zat om steeds maar weer wat anders in huis te hebben."
Ik vertelde hem dat ik wel nog een relatie heb, getrouwd. "We hebben veel respect voor elkaar en laten elkaar veel ruimte. Niks elkaar bezitten, eerlijk tegenover elkaar zijn, elkaar vertellen wat je bezielt en wat je zoals meemaakt, wat je in het leven raakt. Dat betekent ook dat we een open relatie hebben en elkaar alle geluk gunnen. Trouw, wat is trouw? Wat wij belangrijk vinden is dat je elkaar ruimte geeft, elkaar ondersteunt in ambities en idealen. Weet dat je er altijd zult zijn voor de ander, maar ook wetend dat er veel meer mensen op deze aardkloot rondlopen, mensen, waar je ook van kunt houden. Mensen die ook veel voor je kunnen betekenen. Dat proberen we elkaar te geven."
David vond dat ik wel openhartig was en ik kon niet anders zeggen dan dat hij mij door de manier waarop hij luisterde en naar mij keek, mij daar alleen maar toe uitnodigde. We besloten al snel elkaars telefoonnummer uit te wisselen, voor het geval we deze week bij de studie nog iets niet duidelijk was van het college. Smoes van hem? Smoes van mij? Laten we dat maar in het midden laten!
"Je zat mij wel aardig te bekijken onder college!", merkte hij op. Ik kreeg weer een beetje een kleur. Hij drong aan om van mijn hart geen moordkuil te maken en toen ging de gong: volgend college; saved by the bell! We kregen weinig kans om verder te praten: een werkcollege van anderhalf uur en opletten, want je kon zo door de docent of een van zijn assistenten in de discussie betrokken raken. Slagen voor het tentamen hing ook wat af van de deelname in het college-uur.
Eindelijk: het zat er op! Inmiddels al laat in de avond, ik wilde naar huis, was moe. Maar David liet even weten dat er nog een vraag open stond: “Waarom zat je me zo te bestuderen?”. Ik kon niet anders dan bekennen dat ik inderdaad onder de indruk was. "Je ziet er zo verdomd leuk uit, je ogen verraden boekdelen, je neus is mooi, je luistert op een manier, zo integer, dat ik me vanaf het begin op mijn gemak, maar ook wat gespannen voel, ik weet niet wat ik ervan moet denken; schizofreen eigenlijk. Ja, ach wat klets ik, ik ben wat in de war. Neem me niet kwalijk, het is allemaal wat raar. Ik weet niet goed wat er met me aan de hand is. Ik zie je volgende week wel weer, denk ik."
Hij keek mij aan, pakte mij bij mijn bovenarm en kneep er even in, net even iets langer dan je zou verwachten, net even iets anders. Het voelde goed. Wij stonden bij mijn auto, ik moest nu weg. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Ik had me nog nooit zo verward gevoeld. Hoe moest dat dadelijk thuis? Wat gebeurt hier in g-dsnaam met me?
Even pas op de plaats. Ik wilde instappen. Ik wilde weg, ik wilde uit deze situatie, waar ik geen weg mee wist."
Volgende week weer college?" vroeg hij. "Moet ik een plaatsje naast mij vrij houden?" Ik wilde het eigenlijk uitgillen: "JA, DOE DAT MAAR!",. Waarom wilde ik dat? Wat is er aan de hand? Ik zei: "Da's goed." Ik stapte in mijn Renault en voelde even een zachte aai door mijn haar. Ik reed weg, zette mijn radio aan op mijn geliefde station Radio 4. De Hafnersymphonie van Mozart. Luid meebrullend reed ik de straat uit en heel de weg jubelde mijn keel en maakte mijn hart soms een sprongetje!