Sjoerd deel 5

[Hans Bernard]

SJOERD deel 5.



Het was al bijna twee uur toen Sjoerd en zijn vader van het politiebureau terug reden naar huis. Ze waren op het bureau vriendelijk te woord gestaan door een aardige politieagent, die geduldig geluisterd had en bereid was geweest om met hen mee te denken. Voor hem was het een koud kunstje geweest achter de betekenis van het vreemde woord te komen. Hij had al snel iemand van de opsporingsdienst benaderd en die had via een collega voor de ontcijfering gezorgd. Het ging hier om het door elkaar zetten van de letters van twee voornamen: TREPEROUSD te weten Dorus en Peter. Sjoerd zag het nu ook maar kon de link tussen de twee jongens niet leggen. Maar men had nu in ieder geval via Dorus een aanknopingspunt voor de meer dan vervelende gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Nadat het proces verbaal opgemaakt was, konden vader en zoon naar huis met de belofte, dat men morgen meteen achter beide knapen aan zou gaan. En wanneer er meer bekend was, zou men hen op de hoogte brengen.

Zo gauw ze de straat in reden, zag Sjoerd tot zijn grote verbazing de auto van Paul en sloeg zijn hart een slag over. De wagen van zijn vader stond amper stil of hij spurtte naar binnen. Paul zat in de kamer samen met Ma en Vonne aan de eettafel. Toen Sjoerd binnen stormde stond hij meteen op en liep hem tegemoet. Sjoerd vloog Paul om zijn nek en begon te huilen. Alle opgekropte spanning van de laatste uren kwam er nu uit. Na enige tijd werd hij wat rustiger en kon Pa verslag doen van hun bezoek aan het politiebureau. Ook het raadsel van TREPEROUSD werd ontrafeld. Nu men het eenmaal wist leek het zo simpel. Maar waarom waren Dorus en Peter zo dom geweest zich te verraden door hun eigen naam te gebruiken? Ze konden er slechts naar gissen. Het was een veel voorkomend verschijnsel, dat daders soms de neiging niet konden onderdrukken zich bekend te maken. Men koos dan voor een telkens terugkerende geheimzinnige korte tekst. Maar eigenlijk gebruikte men nooit zijn eigen naam. Deze twee waren echter zo dom geweest dat wel te doen. Bleef alleen de vraag over welke band er was tussen Dorus en Peter. Sjoerd en Paul braken zich daar het hoofd maar niet over; dat was een klusje voor de politie.
Al met al werd het een latertje die nacht en Paul op een zeker moment toch maar besloot naar huis te gaan. Sjoerd bracht hem weg naar de auto. Paul zei nog eens dat hij blij was dat Vonne hem gebeld had na het incident met de baksteen door de voordeur. Sjoerd gaf Paul een stevige zoen en wenste hem opnieuw welterusten. Met een “tot morgen” verdween de auto in de nacht.

Toen Sjoerd weer de kamer in kwam, zei Vonne meteen dat ze Paul zo’n ontzettend aardige knul vond: “Je mag best blij zijn met zo’n vriend. Wat lief van hem om midden in de nacht meteen te komen”.

Sjoerd kreeg helemaal een rode kleur. Hij was echter zo langzamerhand ook erg moe en besloot om ieder welterusten te zeggen en linéa recta zijn bed in te duiken. Ook de anderen wilden nu eigenlijk niets liever dan naar bed. En zo waren een kwartier later overal in huis de lichten uit. De rust was weergekeerd en iedereen hoopte dat morgen de rest van de puzzel opgelost zou worden. En hoewel het leek of het huis en zijn bewoners in diepe rust waren, was dat schijn. Men lag nog na te denken over alles wat er die dag en avond gebeurd was. Ook Sjoerd kon niet in slaap komen. Zijn leven leek momenteel wel op een wildwaterbaan. Hij werd meegesleurd door het water in een onstuimige tocht met rustige, dan weer woeste en soms ook gevaarlijke hindernissen. Bij iedere bocht was het afwachten wat voor een verrassing hem te wachten stond. Zijn leven was in een stroomversnelling gekomen. Gelukkig was Paul zijn stevige houvast. En met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht viel hij tegen de morgen in slaap.



De zondagmorgen stond al in de steigers toen Peter voorzichtig de sleutel in het slot stak en er voor zorgde dat niemand wakker zou worden. Hoewel het al meer dan een uur geleden was dat hij die steen door de open voordeur naar binnen had gesmeten, was hij nog steeds niet tot rust gekomen. Voor zijn gevoel klopte zijn hart nog steeds in zijn keel. Waarom had hij zich ook door Dorus over laten halen om die twee knullen de stuipen op het lijf te jagen? Waarom in hemelsnaam zijn leuke bijbaantje in de concertzaal op het spel zetten? Hij kende Dorus van de basisschool en was nogal eens door hem gepest. Vooral in de laatste groepen had hij veel last gehad van de pesterijen en toen hij de mogelijkheid zag om op de volgende school een van de meelopers van Dorus te worden had hij die kans niet laten schieten. Achteraf gezien had hij daarvoor wel een hoge tol moeten betalen. Dorus was erg dominant en eiste veel van zijn handlangers. En zo kwam het dat Peter zich nogal eens aan zaken waagde die het daglicht niet konden verdragen.
Op één punt hield hij echter voet bij stuk, hij weigerde met Dorus te rotzooien hoewel die hem regelmatig probeerde te verleiden tot seksspelletjes. Hoewel hij vrouwelijke trekjes in zich had, was Peter absoluut geen homo. En had hij Dorus duidelijk gemaakt, dat er grenzen waren die hij beslist niet over ging. Hierin was hij zo stellig geweest, dat Dorus voor zichzelf besloten had daar ook geen moeite meer voor te doen. Peter had in het donker de weg naar zijn kamer gevonden en deed nu zachtjes de slaapkamerdeur achter zich dicht. Opnieuw sloeg de paniek toe, toen hij op de rand van het bed ging zitten. Hij zag weer het gezicht van Sjoerd voor zich, toen die door het raam op de bovenverdieping naar beneden naar de mensen keek en hem voor zijn gevoel had herkend. Was hij echt gezien tussen de mensen die waren toegestroomd op het geluid van brekend glas? Het zweet brak hem uit en hij nam zich plechtig voor een einde te maken aan zijn contact met Dorus. Als het allemaal uitkwam zou hij eerlijk de streken die hij uitgehaald had opbiechten. Zeker van wat er in de concertzaal was gebeurd had hij spijt. Dorus had zowel Paul als Sjoerd afgeschilderd als ontzettend nare gozers maar hij had zelf deze avond ervaren, dat het beiden buitengewoon sympathieke kerels waren. En Paul mocht dan homo zijn, hij gedroeg zich keurig en was op de uitlokkingen van hem niet ingegaan. Dat was dus nog eens wat anders dan Dorus. Die bijbaan als gastheer kon hij natuurlijk wel vergeten. Hij voelde de tranen achter zijn ogen branden. Waarom had hij het ook zo ver laten komen? Maar hij zou flink zijn en er een punt achter zetten. Even greep de angst hem bij de keel toen hij aan de bedreigingen van Dorus dacht. Dan liet hij zich doodmoe achterover op het bed vallen en viel aangekleed in slaap.

Maandagmorgen. Judith had het er maar moeilijk mee. Ze miste Sjoerd verschrikkelijk. Niet alleen omdat ze verliefd was, maar vooral omdat alle contact verbroken was. Ze was al die jaren zo gewend, dat ze samen optrokken en alles met elkaar deelden. Hij was haar beste vriend, een ware boezemvriend. In die jaren waren er ook geleidelijk aan andere gevoelens voor Sjoerd naar boven gekomen. Ze was echt verliefd op hem geraakt. Omdat ze van zijn kant geen verandering bespeurde, had ze dit angstvallig voor hem verborgen. Tot er opeens geruchten op doken dat Sjoerd homo zou zijn. Ze kon zich wel voor het hoofd slaan, dat ze zich zo had laten gaan en hem voor het blok had gezet. Nu had ze spijt als haren op haar hoofd, dat zij hun vriendschap had verbroken. Ze had voor hem moeten knokken en niet zonder meer de kant van haar vader kiezen, die een hekel had aan homo’s. Ze had partij moeten trekken voor Sjoerd en proberen haar vader op andere gedachten te brengen. Maar het was nog niet te laat. Ze zou de stoute schoenen aantrekken en met haar vader gaan praten. Maar ongeacht de uitkomst van het gesprek zou ze Sjoerd haar excuses aanbieden en proberen de zaken weer terug te draaien. Het zou nooit meer worden zoals het geweest was; dat begreep ze ook wel. Maar voor weer een goede verstandhouding had ze alles over. Vol van allerlei voornemens reed ze het schoolplein op naar de fietsenstalling.
Vrijdagmiddag, na een dagje school besloot ze niet meteen naar huis te rijden, maar in “de Glazen Koepel” te gaan kijken of Sjoerd daar misschien zou zijn. Het was een beetje hun vaste stekkie geweest wanneer ze elkaar na school en werk nog wilden zien. Ze reed met een zenuwachtig gevoel naar de Glazen Koepel. Zou hij er zijn? Hoe zou hij reageren als hij haar zag binnen komen. Ze was er, zette haar fiets tegen de gevel en ging naar binnen. Ze had goed gegokt want onmiddellijk toen ze binnen kwam zag zij Sjoerd staan, druk pratend tegen wat vrienden om hem heen.

Sjoerd, die het hoogste woord had, had Judith wel binnen zien komen. Maar het knaagde nog steeds zo van binnen, dat hij er zich niet toe kon zetten haar zelfs maar gedag te zeggen. Zij had hem zo’n pijn gedaan. Juut met wie hij jaren achtereen lief en leed had gedeeld. Daarnaast had de plotselinge ontdekking, dat zij verliefd op hem was, hem ook danig van slag gebracht. Toen hij vanuit zijn ooghoeken zag hoe zielig zij, als een klein vogeltje, aan een tafeltje zat, voelde hij toch wel medelijden met haar. Maar zijn vrienden eisten zijn aandacht al weer op en hij vervolgde zijn relaas. Het was zoals gewoonlijk erg gezellig. In de loop van de tijd was de gewoonte ontstaan om in de Glazen Koepel op vrijdag na het werk nog even een happy hour te houden. En daar werd druk gebruik van gemaakt door de jongens en meiden, die elkaar allemaal kenden van hun schooltijd en nu werkten. Sjoerd kon niet nalaten zo nu en dan een slinkse blik te werpen op Judith. En terwijl hij ook nu weer haar kant uit keek, zag hij dat zij hem zat aan te staren. Dit kon zo niet langer. Hij pakte zijn glas bier van de bar, baande zich een weg tussen de andere gasten en liep op Judith af.

“Is het goed als ik aanschuif?”

Judith was te verrast om iets terug te kunnen zeggen en knikte alleen maar. Sjoerd begreep dat zij mogelijk wat van haar stuk gebracht was en wachtte rustig af tot zij weer zichzelf was. En Ja hoor, al gauw begon Juut te praten. Eerst hortend en struikelend over haar woorden. Ze wist niet hoe ze moest beginnen en wilde alles tegelijk aan Sjoerd uitleggen. Dat ze ontzettend spijt had van haar gedrag. Waarom ze zomaar plotseling opgestapt was. Dat zij hem erg miste. Dat ze hem wilde accepteren zoals hij was. Ze was zo zenuwachtig en gejaagd dat Sjoerd er soms geen touw aan kon vastknopen. Hij maande haar kalm te blijven en stukje bij beetje kwam het hele verhaal eruit. Gelukkig kwam niemand hun storen zodat Judith, eenmaal wat kalmer geworden, haar hele verhaal aan Sjoerd kwijt kon. Om half zeven vond hij het toch wel nodig om hun thuisfront te verwittigen waar ze waren en dat ze voorlopig nog niet naar huis kwamen. Hij hoorde van Vonne, die hij aan de lijn had, dat Paul gebeld had. Dus stuurde hij hem een berichtje, dat hij wat later zou bellen. Toen hij zijn mobiel in zijn zak stak en Judith verder ging met haar verhaal, zag hij ineens Dorus en Peter de zaak binnenkomen. Als in een reflex dook hij wat dieper in zijn stoel. Doch de twee hadden het zo druk samen, dat ze niet om zich heen keken en naar achteren verdwenen. Juut had gezien dat Sjoerd ergens van schrok maar was zo met haar verhaal bezig, dat ze maar niet naar het waarom vroeg. En hoewel Sjoerd zich wat ongemakkelijk voelde, nu die twee ook binnen waren, probeerde hij het van zich af te zetten en naar Judith te luisteren. Hij was ontzettend blij met haar oprechte excuses en het feit, dat ze graag met hem wilde blijven omgaan.

Het was ruim half acht toen ze samen de Glazen Koepel verlieten, allebei gelukkig met het herstelde contact. Nadat Sjoerd Judith thuis had afgezet, reed hij naar huis om nog gauw een hapje te eten dat ze voor hem zouden bewaren. Hij voelde zich weer redelijk gelukkig. Blij met Paul en fijn dat alles met Juut weer in orde was. Nu nog de kwestie met Dorus en Peter. Hij was opgelucht dat hij het tweetal in de Glazen Koepel niet meer tegengekomen was. Toen hij de straat in reed zag hij dat Paul er was. Zijn auto stond voor de deur. Hij gaf nog wat meer gas om sneller thuis te zijn. Met een zwaai sprong hij van de scooter en zette hem op slot. Binnen gooide hij zijn jack op de kapstok en ging de kamer in. Paul zat in de bank met ma te praten en Vonne was al bezig zijn eten in de magnetron te zetten. Hij zei zijn moeder gedag, wist niet goed hoe hij Paul moest begroeten, aaide hem daarom maar een keer door zijn haren en ging aan tafel.

“Zal ik gezellig bij je komen zitten?” vroeg Paul


Ondertussen ruzieden Dorus en Peter verder in de Glazen Koepel. Regelmatig werd hun gemaand wat minder luid te spreken. De gasten om hen heen hadden er behoorlijk last van. Vooral Dorus begon steeds harder te roepen als hij kwaad werd. En kwaad was hij toen hij van Peter hoorde, dat die zich op het politiebureau wilde aangeven. Bovendien wilde hij helemaal stoppen met alle illegale zaakjes, die hij voor Dorus opknapte. Toen Dorus begon te dreigen, stonden de twee kerels die aan het tafeltje naast hem zaten plotseling achter hem en grepen hem vast. Zich verzetten hielp niet en hij voelde hoe de handboeien zich om zijn polsen sloten. Hij werd afgevoerd en was te verbouwereerd om ook maar iets tegen Peter te zeggen. Die viel toen Dorus weg was met een zucht in zijn stoel. Alles was volgens plan verlopen. Hij had Dorus in de val moeten lokken en dat was gelukt. De twee agenten in burger hadden alles wat Dorus gezegd had opgenomen. Op het bureau zouden ze hem confronteren met zijn eigen uitspraken. Het was voorbij. Nog een kop koffie op de goede afloop en dan zelf naar het politiebureau. Ook hij zou zijn straf moeten uitzitten. Afspraak was dat hij zich ook zou melden. Hij was er blij mee. Als hij daarmee schoon schip kon maken en opnieuw kon beginnen, dan moest dat maar. Een klein kwartiertje later verliet ook Peter de Glazen Koepel.

Tijdens het eten vertelde Sjoerd aan Paul en de anderen over zijn ontmoeting met Judith. Hij liet duidelijk merken dat hij erg gelukkig was met de herstelde vriendschap. Na het toetje gingen hij en Paul naar zijn kamer. De deur was nauwelijks achter hen gesloten of ze vielen elkaar in de armen. “Oh, wat heb ik hier naar verlangd”, verzuchtte Sjoerd en drukte Paul stevig tegen zich aan. Hij hield zijn lippen tegen het oor van Paul en liet zijn tong in diens oor glijden. Paul kronkelde zich van genot in zijn armen terwijl zijn handen over Sjoerd zijn rug streken. Allebei waren opgewonden en kreunden zachtjes van genot. Oh, Paul werd bijna gek van verlangen door het puntje van Sjoerd zijn tong dat ronddraaide in zijn oor. Zijn rechterhand schoof in diens broek en kneep in een bil. Hij voelde hoe stijf Sjoerd zijn paal was. Hij maakte nu diens broek los en schoof hem met zijn boxershort samen naar beneden. Met twee handen pakte hij Sjoerd zijn penis en bewoog die op en neer. Sjoerd liet zich ook niet onbetuigd en schoof op zijn beurt jeans en boxer in een beweging omlaag zodat de penis van Paul recht vooruit sprong. Toen hij de paal vast pakte voelde hij hoe nat de eikel al was. Hij zakte door de knieën en beet nu zachtjes in het stijve lid van Paul en likte zijn eikel. Die legde zijn handen op Sjoerd zijn hoofd, bewoog het heen en weer, terwijl Sjoerd zijn lippen om de penis van Paul sloot. Even later duwde Sjoerd Paul zachtjes achterover op het bed. Hijzelf bleef tussen de benen van Paul geknield en liet diens lekkere paal diep in zijn mond verdwijnen. Hij hoorde Paul zeggen dat hij even moest stoppen anders kwam hij al klaar. Sjoerd tilde zijn hoofd op en keek Paul lief lachend aan. Hij stond op en legde zich boven op Paul, hun pikken tegen elkaar. En de ander diep in de ogen kijkend, hun monden met elkaar versmolten, schoven zij tegen elkaar tot ze zacht hijgend allebei hun zaad naar buiten schoten. Nadat ze een tijdje stil waren blijven liggen, stonden ze op en wasten zich aan de wastafel. Weer opgefrist zaten ze later samen op de bedrand, de armen om elkaar heengeslagen, zielsgelukkig.

“Vind je het goed dat we naar beneden gaan en daar samen met ma en Vonne nog wat televisie kijken?’’

“Natuurlijk Sjoerd, gezellig. Het is ook wat gek als wij de hele avond boven blijven.” Bovendien lijkt het me voor jouw moeder en Vonne ook leuker.”

Dus gingen de twee even later naar beneden en zochten een plaatsje op de bank.

“Wat lekker dat jullie meekijken. Iemand zin in koffie of thee?” vroeg ma.

Alle drie knikten terwijl ze ingespannen de verrichtingen van de quizkandidaat volgden.

Toen pa een uurtje later thuis kwam en de wijnfles met de hapjes op tafel verscheen was het helemaal een echte knusse vrijdagavond. Onder het genot van een hapje en een drankje keken ze naar de dagelijkse talkshow, een half uurtje stand up comedians. Er ontstonden gesprekken naar aanleiding van wat de televisie bracht. Natuurlijk kwam het gesprek ook nog op Dorus en Peter, maar al gauw kapte Sjoerd dit af. Zonde van zo’n gezellige avond was zijn commentaar.

Het was ver na twaalven toen Sjoerd, na uitgebreid afscheid te hebben genomen van Paul, hem uitliet. Ongemerkt zochten zijn ogen toch de omgeving af of er niet iets ongewoons te zien was. De angst voor Dorus zat er nog te diep in. Het was echter heel rustig in de straat. Met een “tot morgen” reed Paul de straat uit en sloot Sjoerd de voordeur.

Het werd een heerlijk weekend voor Paul en Sjoerd. Via de politie hoorden zij, dat Peter en Dorus allebei vastzaten op het bureau. Er werd niet bij verteld dat Peter mee had gewerkt aan het in hechtenis nemen van Dorus. Dat was voor hen ook minder belangrijk. Het feit dat zij niet meer lastig gevallen zouden worden door die twee, was voldoende om in opperbeste stemming te zijn. Zaterdagavond gingen ze naar de film, de nieuwe van James Bond en doken daarna een klein kroegje in tot in de late uurtjes. De vader van Sjoerd wilde dat hij thuis zou komen slapen. En hoewel ze alle twee daar best wel commentaar op hadden, begrepen ze ook wel het standpunt van hun ouders. Dus rolde Sjoerd, toen het al weer licht begon te worden zijn bed eindelijk in. En hoewel hij verschrikkelijk verlangde naar Paul naast hem in bed, had hij er ook vrede mee dat hij nu alleen in bed lag. Pa had ook gelijk. Het was beter om rustig aan te beginnen en elkaar de tijd geven om de ander beter te leren kennen. Sjoerd voelde zich op dit moment zowat de gelukkigste mens op deze wereld. Tegelijkertijd dacht hij aan Judith en nu begreep hij helemaal wat het voor haar betekende verliefd te zijn op hem en te weten dat het nooit iets zou kunnen worden. Naarmate hij zo alles lag te overdenken, kreeg hij hoe langer hoe minder slaap. Omdat hij de slaap niet kon pakken stond hij op en zette zich voor zijn laptop. Zonder er bij na te denken, maakte hij verbinding met Messenger en tot zijn grote verrassing was Lex nog online. Die was ook nog laat aan het chatten. Op hetzelfde moment lichtte onder in de balk Lex zijn naam op. Sjoerd klikte erop en het chat scherm verscheen.

“Hey, nog zo laat Sjoerd?

“Hoi Lex, ik ben niet de enige zie ik.”

“Hoe is het, fijne avond gehad? Nog iets gedaan?”

“Ja, met Paul naar de laatste James Bond film geweest en daarna heerlijk met z’n tweeën zitten kletsen in een klein kroegje.”

“Goh Lex, ik heb je zoveel te vertellen.”

“Nou jongen, barst maar los. Ik luister wel.”

En Sjoerd begon zijn relaas met een verslag vanaf de avond in de concertzaal, de laatste keer dat hij Lex gesproken had. De ”grappen”, die Dorus en Peter uitgehaald hadden, het stenen gooien en de gang naar het politiebureau. Het feit dat ze alle twee nu vast zaten op het bureau en Paul en hij niet meer bang hoefden te zijn. Verder natuurlijk over zijn fijne relatie met Paul en de goede verstandhouding met thuis. Kortom zowat alles. Lex kon goed luisteren, plaatste zo af en toe een rake opmerking of een gaf goede raad. En zo kwam het dat de late uurtjes langzaam overgingen in de vroege uurtjes en de zon al bijna aan de hemel stond toen Sjoerd uiteindelijk in bed stapte. Hij sliep dan ook een gat in de dag.

Lex kon opnieuw de slaap niet pakken. Hoe graag hij Sjoerd ook een lieve vriend gunde en blij voor hem was, hijzelf was verdrietig dat die rol niet voor hem was weggelegd. Dat hij het niet was, die Sjoerd gelukkig mocht maken. Dat hij tevreden moest zijn met de enkele keren, dat hij met Sjoerd kon chatten. En hoe lang nog? Het zat er dik in dat dit ook steeds minder zou worden naarmate de verhouding tussen Paul en Sjoerd intenser werd. Hij kreeg plotseling een idee. Zou Sjoerd niet een keer met hem willen afspreken om samen over het schrijven te praten. Ze konden ergens een biertje gaan drinken of een hapje gaan eten. Hij knapte helemaal op bij de gedachte alleen al. Weet je, hij zou vandaag een mail sturen met een voorstel. Hij werd er zo waar vrolijk van. En met een lekker gevoel viel hij in slaap.

Lex stuurde die morgen zo gauw hij wakker was nog een mailtje naar Sjoerd. Daarin deed hij het voorstel om samen eens een flinke boom op te zetten over het schrijversvak. Tot zijn verrassing was Sjoerd erg enthousiast over het idee. Hij kwam meteen al met enige datums. Al gauw was de keuze gemaakt en dus zouden ze elkaar over enkele weken ontmoeten. Lex genoot er nu al van.

Het was diezelfde zondag dat er ’s middags om pakweg drie uur bij Sjoerd gebeld werd. Het hele gezin, incluis Paul, zat aan de koffie met gebak. Er werd voor de tweede keer gebeld en men keek elkaar vragend aan. Er werd niemand verwacht. Uiteindelijk sprong Vonne op en liep de gang in naar de voordeur. In de kamer werd er met gespitste oren geluisterd of men iets kon horen van het gesprek aan de deur. Maar buiten het feit dat het een mannenstem was viel er niets te beluisteren. Nu eens hoorde men de lichte klank van Vonne, dan weer de donkerdere stem van de man. Nu werd de voordeur dichtgeslagen en hoorden ze voetstappen in de gang. Het was duidelijk, degene die aangebeld had, kwam mee naar binnen. Pa, ma, Sjoerd en ook Paul keken naar de kamerdeur, die ieder ogenblik open kon gaan. Niemand wist waarom, maar er hing een zekere spanning in de kamer. Vonne stapte als eerste binnen met een gezicht van ‘ik snap er niets van’. Toen de bezoeker achter haar ook de kamer binnen kwam, konden Sjoerd en Paul hun verbazing niet bedwingen. Als uit één mond klonk het verontwaardigd:

“Wat kom jij in ’s hemelsnaam hier doen? Hoe durf je?”

Pa, ma en Vonne keken hen niet begrijpend aan.

De bezoeker deed zijn mond open en enigszins hakkelend kwam het er uit:

“Ik kom jullie mijn spijt betuigen en mijn verontschuldigingen aanbieden.”





SJOERD dl. 5 30-05-09 hjt.