Wat een klas XI t/m XX

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XI t/m XX

Bericht door Pringles1 » do 24 sep 2020, 12:37

Op het moment dat mijn schouders beiden een handoplegging voelde, schoot ik uit mijn droomwereld en draaide me met een ruk om. Vol ongeloof keek ik in het stralende gezicht van mijn baas. “joh, je kijkt me aan alsof je naar een geest staat te kijken” vatte mijn baas doeltreffend mijn gezichtsuitdrukking samen. “Tsja, ik had u hier niet verwacht, zo in de middle of no where. Hoe heeft u ons eigenlijk gevonden?” vroeg ik hem, terwijl we naar de achtersteven liepen. “Nou dat leek me niet zo moeilijk: ik ben toch met jou hier naartoe komen varen?” Ik schoot in de lach: natuurlijk. Dom van me.

Als afleidingsmanoeuvre bood ik hem snel wat te drinken aan wat hij niet afsloeg. Dit gaf me even de tijd om na te denken over het waarom van mijn baas’ onaangekondigde bezoek. Ik wist uit ervaring dat mijn baas helemaal niets zomaar deed, hoewel het in het begin vaak heel lastig was om zijn uiteindelijke doel te ontdekken. Ik voelde me regelmatig één van de agenten uit de serie Baantjer: gezeten aan zijn tafel, thuis en onder het genot van een glas wijn legde de ervaren politieman dan uit waarom hij in een bepaalde zaak had gehandeld zoals hij had gehandeld. Ik moest erkennen dat ik regelmatig met een totaal verbluft gevoel naar huis ging: de hersens van mijn baas draaiden een tandje sneller dan die van mij en ik moest vaak enorm mijn best doen om hem in zijn denktempo te volgen.

In de kombuis was Mike nog druk bezig met het eten. “Mike, we hebben onaangekondigd bezoek”. Enigszins verstoord keek Mike op van de gevulde tomaten, die hij met bewonderenswaardig geduld met allerlei kleine tierelantijntjes aan het vullen was. “Wie?” Terwijl ik twee glazen zoete witte wijn inschonk, gaf ik Mike met tegenzin het antwoord: “mijn baas”. Mike slaakte een diepe zucht. “Ik had eigenlijk verwacht dat we eindelijk eens een weekend voor onszelf zouden hebben. Aan de andere kant, die man heeft er wel voor gezorgd dat we hier terecht zijn gekomen. Waarom denk je dat hij langskomt. Zomaar, of…” Met schouderophalen beantwoordde ik Mike’s vragende handbewegingen. “Ik heb op dit moment nog geen idee. Maar je hebt gelijk, zoals ik je al meermalen heb verteld, doet mijn baas nooit zomaar iets. Ik ben erg benieuwd naar de werkelijke reden van zijn komst.”

Mike gaf me een zoen. “Let je wel op dat je niet weer een of andere klus in je maag gesplitst krijgt die nog meer tijd kost? Ik wil wel tijd met je door kunnen blijven brengen”. Ik was bang dat Mike dichter bij de waarheid zat dan ik op dat moment durfde toe te geven. Mijn trackrecord was nog steeds buitengewoon goed: in allerlei benchmarks was het bedrijf waar ik werkte op operationeel gebied voortdurend in de top terug te vinden en het lukte me nog steeds aan alle eisen te voldoen. Dat zorgde er aan de ene kant voor dat ik materieel helemaal niets te kort kwam, maar aan de andere kant dat ik door het grote beslag op mijn energie en tijd die het behalen van deze doelen nu eenmaal met zich meebracht, over de niet-materiële zaken, met Mike als belangrijkste exponent daarvan, voortdurend met mezelf in de clinch lag.

Met een lichtelijke knoop in mijn maag en twee glazen wijn in mijn handen liep ik terug naar mijn baas, die zich inmiddels in een van de stoelen op het achterdek had genesteld. Op het moment dat hij me zag, zette hij zijn zonnebril af en keek me onderzoekend aan.

“Zoals je weet doe ik nooit iets zomaar..” een dun lachje verscheen op zijn gezicht: hij was zich terdege bewust van de reputatie die hij op dat gebied bij zijn collega’s had opgebouwd. “dus ik kom niet alleen kijken of jij en Mike het hier naar hun zin hebben. Ik kom inderdaad ook even wat tijd van je stelen, omdat ik je raad en advies nodig heb in een privé-kwestie”.

Ik fronste mijn wenkbrauwen; ook al werkte ik al jaren met hem samen, mij had hij op privé-gebied nog nooit om advies of mening gevraagd. “Tussen ons gesprek, waarin ik je vertelde dat ik afscheid ging nemen van de firma en als adviseur door zou gaan en nu is er het een en ander gebeurt”. Mijn baas stopte, ongetwijfeld voor het effect, even met zijn betoog en nam een slok uit zijn wijnglas.

“Als je terug komt maandag, zul je zien dat Chris van het toneel is verdwenen. Hou het er maar op dat we uit elkaar zijn gegaan met wederzijds goedvinden vanwege onoverbrugbare verschillen van inzicht over het te voeren beleid”. Ik had inmiddels geleerd in dit soort delicate kwesties nooit door te vragen en genoegen te nemen met de informatie die werd verstrekt; er op eigen initiatief over doorvragen werd in de zakenwereld nooit op prijs gesteld en bovendien probeerde ik me altijd alleen druk te maken over onderwerpen waar ik een zekere mate van invloed op had. En dat was in de beslissing om Chris te vervangen - toegegeven, een wel héél prettig nieuwtje - zeker het geval. Bovendien was de beslissing duidelijk al gevallen en dus een voldongen feit.

“Dat betekend dat er een gat in de directie is ontstaan.” Mijn baas zag dat ik steeds ongemakkelijker op mijn stoel zat; de waarschuwing die Mike me had meegegeven net voordat ik weer aan dek kwam, dreunde door mijn hoofd en blijkbaar had mijn baas dat heel goed in de gaten. Aan zijn gezichtsuitdrukking maakte ik, enigszins tot mijn ergernis, op dat hij mijn onzekere houding amusant vond. “Nee, ik ga jou niet naar voren schuiven. Althans, nog niet. Ik ben met het hoofdkantoor tot overeenstemming gekomen dat ik in ieder geval de komende twee maanden terugkeer in mijn oude positie. Maar wel onder de nadrukkelijke voorwaarde dat het me slechts drie dagen in de week kost. De rest zal het managementteam, waar jij ook deel van uitmaakt, op zich moeten nemen.

Ook heb ik besloten onze organisatie te gaan veranderen. Vooral jou onderdeel is de afgelopen jaren stormachtig gegroeid. Het feit dat je meermalen hebt laten doorschemeren, dat je verantwoordelijkheden wel erg uitgebreid werden en het aantal mensen dat je mocht aansturen, je span of control dus, wel heel erg groot werd, heb ik meegenomen in de besprekingen. Ik wil jou stuk opsplitsen in twee divisies: expeditie en transport en daar een teammanager boven zetten. Op die manier hoef je nog slechts twee mensen direct aan te sturen en krijg je tijd en ruimte om je te gaan ontwikkelen als partner; zoals je weet ben je dat inmiddels”.

Ik knikte; ik had nadat ik ermee akkoord gegaan was, een hele doos met papieren ontvangen maar had nog niet de tijd genomen om die door te lezen. Ik besloot daarom af te gaan op het oordeel van mijn baas; ik genoot van het contact dat ik had met de jongens op de werkvloer, maar ik besefte ook dat de groei in mijn functie dat steeds moeilijker zouden maken.

“Tenslotte, de leasetermijn van je Mercedes loopt af. Ik heb voor maandag een afspraak laten maken met een vertegenwoordiger van de leasemaatschappij. Zoek maar een auto uit, ik weet dat je een goede keus maakt, zowel voor jezelf als voor het bedrijf.” Ik begreep de hint die mijn baas met zijn laatste opmerking maakte: het moest een auto zijn die 'bij mijn nieuwe status paste'.

Ik nam een slok en nam het gesprek over. “Maar wat ga je doen na die in beginsel twee maanden? Je zou het toch rustiger aan gaan doen?” Mijn baas knikte. “Dat klopt. Maar als je eenmaal CEO bent, kun je niet zomaar vertrekken. Door het op deze manier te doen ben ik ervan overtuigd dat ik het bedrijf goed achterlaat. Ik heb namelijk bedongen dat ik mijn opvolger zelf kan selecteren en inwerken. Die twee maanden zullen dan ook waarschijnlijk wat langer gaan worden, maar ik blijf erbij dat drie dagen per week voor mij voldoende is.”

“Maar waarover wilde je nu mijn advies hebben?” vroeg ik hem. Mijn baas grinnikte. “Soms kun je ook advies geven door geen advies te geven en alleen te luisteren. Dat is iets wat jij heel goed doet. Je hebt me daardoor het juiste advies gegeven: hetgeen ik je zojuist heb verteld is een goede keuze geweest.”

Mijn baas stond op. “Genoeg zakelijk gesproken. Waar is Mike? Die heb ik nog geen hand gegeven!” Ik wees naar de kombuis en mijn baas liep direct met grote stappen richting trap.

Ik was in gedachten nog bezig de impact van mijn baas’ beslissingen in te schatten waardoor ik op enige afstand volgde. “Schat, zijn jullie onderhand eens uit geluld? Ik heb honger en ik denk dat Yannick en Yuri ook zo hier zijn. Vraag je…” ik hoorde Mike midden in een zin ophouden, hetgeen volgens mij betekende dat mijn baas de kombuis inmiddels had bereikt. Enigszins ongerust over de gevolgen van Mike’s vrolijke openheid versnelde ik mijn pas.

Toen ik de kombuis binnenkwam, stonden mijn baas en Mike over een plaat gebogen, met daarop allerlei kleine hapjes. Hij floot tussen zijn tanden, ten teken dat hij erg onder de indruk was van hetgeen Mike had gemaakt. Mike keek even opzij :“je blijft toch wel eten?” vroeg Mike aarzelend, zich realiserend dat hij net nogal lomp was geweest. Mijn baas twijfelde even, maar het driftige knikken van Mike deed hem al gauw overstag gaan. “Vooruit dan. Het ziet er ook allemaal heerlijk uit”.

Mike liep langs ons heen richting deur: “ik ga Yannick en Yuri zoeken. Ik sterf bijna van de honger”. Daarna liet hij ons in de kombuis alleen. Ik liep vervolgens naar de koelkast en haalde er een nieuwe fles wijn uit. Ik hield de fles op om daarmee aan te geven dat we nog genoeg aan boord hadden. Mijn baas knikte en we gingen weer aan dek. Mike was inmiddels verdwenen in het groen op het eiland. We namen wederom plaats op het dek en ik schonk de glazen weer vol met de heerlijke ijskoude drank. Ik merkte aan mijn baas dat hij nog niet helemaal klaar was met praten en besloot rustig af te wachten wat er nog komen ging; het had ook geen zin om dat te proberen te bespoedigen aangezien mijn baas altijd total in control was; het geven van hints in de hoop dat hij daarop reageerde was meestentijds het enige wat hielp.

“Hoe gaat het eigenlijk op het ROC?” vroeg mijn baas. “Nou, eigenlijk ben ik op zich erg tevreden over de resultaten..” Mijn baas onderbrak me met een guitig lachje: “ja, dat heb ik reeds gemerkt…” Mijn eerst verstoorde en daarna gespeeld boze blik deden mijn baas in schaterlachen uitbarsten. Nadat hij weer bedaard was, kon ik mijn uitleg afmaken. “de klas die ik toegewezen heb gekregen, stond er op het moment dat ik eraan begon erg slecht voor: lesuitval, geen aandacht, allerlei persoonlijke ellende. Ik heb toen met al mijn leerlingen persoonlijke gesprekken gevoerd en ze drie dingen gevraagd. Ten eerste: waarom heb je voor deze opleiding gekozen? Op die manier kwam ik er achter wat de motivatie van iedereen was. Ik was blij dat het cliche dat over veel jonge ROC-leerlingen hangt, namelijk ‘als je niks kunt, kun je altijd nog naar het ROC’ in ieder geval voor deze jongens niet opging; ze waren allemaal behoorlijk gemotiveerd. Het waren vaak de omstandigheden, soms buiten hun schuld, die ervoor zorgden dat ze het soms erg moeilijk hadden. Ik heb het ook over die moeilijkheden gehad en, zonder dat ik hen directe oplossingen heb aangedragen, samen met ze gekeken hoe die problemen konden worden opgelost.

Ten tweede, en in het verlengde van de eerste vraag: wat leer je? Op die manier probeerde ik uit te vogelen of ze ook verder keken dan alleen hun neus lang was. Het was grappig om te zien dat het eerste antwoord wat ze gaven, puur op werk was gericht: metselen, voegen, stenen sjouwen. Als je dan doorvroeg begrepen ze op een gegeven moment het werkelijke doel van mijn vraag en kreeg ik verrassende antwoorden: zelfstandig zijn, verantwoordelijkheid nemen, dat stappen tot diep in de nacht niet samen ging met maandagmorgen weer fris werken enzovoorts. De laatste vraag die ik stelde was hoe ik het deed als hun mentor. Op die manier triggerde ik hen om constructief na te denken over andere mensen.

Ik vond het hele leuke gesprekken en ik heb er best veel van geleerd. Ik begin me wel steeds meer af te vragen of ik het wel kan combineren met de door jou geschetste werksituatie. Ik bedoel, de mensen die we aan gaan nemen, zullen ook ingeleerd moeten worden en dat zal voor een groot deel door mij gedaan moeten worden. Heb je trouwens al mensen op het oog daarvoor?” Ik begreep uit de gezichtsuitdrukking van mijn baas dat hij daar al goed over had nagedacht en de noodzakelijke stappen had gezet. Natuurlijk, ik had ook niet anders kunnen verwachten.

"Ik heb deze week al gesproken met twee jonge, maar wel heel enthousiaste managers. Ze hebben hun eerste stap gezet en zijn klaar voor de volgende. En die kunnen ze bij ons zetten. Je zult ze inderdaad werkinhoudelijk moeten begeleiden, maar dan meer in de zin van ‘waar kan ik welke informatie vinden’. Ze zijn erg initiatiefrijk, dus ik ben ervan overtuigd dat ze op korte termijn je werklast aanmerkelijk zullen verkleinen. En dat moet ook wel, omdat je er dus enkele directietaken voor in de plaats krijgt. En jongen, als je het echt heel goed blijkt te doen, is er een kans dat je alsnog wordt voorgedragen als nieuwe CEO van ons bedrijf. Ik heb begrepen dat er vooral vanuit Japan, onze veruit grootste handelspartner, subtiele signalen in die richting worden uitgezonden.”

Mijn baas stond op. “ik ga even naar het toilet”. Ik kende mijn baas; hij hoefde helemaal niet naar het toilet, maar wilde me even de tijd en de ruimte geven om ongestoord zijn relaas op me te laten inwerken. Ik zette mijn wijnglas op tafel met een diepe zucht. Het aanbod klonk bijzonder aanlokkelijk, maar ik zag enorm op tegen het moment dat ik Mike moest gaan uitleggen dat mijn werksituatie weer ging veranderen. Dan zou ik, zeker in het begin, nog minder thuis zijn dan nu al het geval was en Mike zou zich daar zeker tegen gaan verzetten. Ik zuchtte nogmaals. “wat een luxeprobleem…” mompelde ik voor me uit.

Ik hoorde gestommel op de loopbrug: Mike was teruggekomen van het eiland. Ik keek achter hem, of Yannick en Yuri achter hem aankwamen, maar dat was niet het geval. Mike zwaaide enthousiast toen hij me op het dek zag zitten en versnelde zijn pas. Niet veel later viel Mike in de stoel waar enkele minuten daarvoor mijn baas had gezeten.

Mike sloeg me vriendschappelijk op mijn knie. “waarom kijk je zo somber?’ vroeg Mike me. Ik zuchtte diep. “slecht nieuws?” vroeg Mike me, met een ernstige ondertoon. “Euh, ja en nee…” gaf ik hem als antwoord. Mike keek me nieuwsgierig aan en wachtte zwijgend tot ik mijn verhaal zou vervolgen. Ik wist dat ik er niet onderuit kon komen en moest hem het nieuws dat mijn baas me zojuist verteld had, meedelen. Ik korte zinnen deed ik dat, en enigszins tot mijn vreugde, viel Mike me niet een keer in de rede maar luisterde aandachtig.

“…en nu moeten wij gaan nadenken wat we hiermee gaan doen” besloot ik mijn uiteenzetting. “Hoezo wij?” vroeg Mike me. “Je bent toch oud en wijs genoeg geworden om dat zelf te beslissen? In ieder geval oud” Ik keek hem niet begrijpend aan, maar toen hij zijn tong naar me uitstak wist ik weer voldoende. Toch vond ik de grap niet op zijn plaats; ik worstelde met wat mijn baas me had verteld. Qua carrière wat het een absolute wereldkans, maar diep in mijn hart twijfelde ik hevig: was ik hier echt wel goed genoeg voor en vooral, zou ik dit kunnen combineren met Mike? Een halfjaar geleden had ik direct ja gezegd op het voorstel van mijn baas, nu raasde een wervelwind vol twijfels door mijn hoofd. Mike zag dat ik zijn geintje niet waarderen kon en kroop, ietwat geschrokken, terug in zijn stoel en keek me wederom zwijgend aan.

“Laten we daar eens een nachtje over slapen” zie Mike uiteindelijk, terwijl hij me ernstig aan keek. “Ik snap dat het voor jou een wereldkans is en ik snap ook dat je graag ja wilt zeggen. Ik wil alleen afspraken met je kunnen maken, want ik wil niet dat mijn grootste angst, namelijk jou verliezen, ooit zal uitkomen”. Ik keek Mike verwonderd aan. Ik had van alles verwacht, van scheldpartijen tot huilbuien, maar dit niet. Blijkbaar had mijn gezicht een nogal grappige uitdrukking, want Mike moest zichtbaar moeite doen niet in lachen uit te barsten. Hij sloeg me nogmaals op mijn knie, gevolgd door een knipoog. “We bedenken wel iets!” zei Mike tegen me, terwijl hij langzaam opstond.

“Ik ga eens kijken waar die twee kleine neukertjes blijven, ik verga bijna van de honger” riep Mike uit, terwijl hij richting loopplank liep. Ik zag aan het gezicht van mijn baas, die inmiddels weer aan dek was gekomen, dat hij Mike’s laatste opmerking had gehoord. Mijn een glimlach ging hij weer zitten en keek me vragend aan.

“Wat wil je vragen?” vroeg ik hem, enigszins uit het veld geslagen nadat ik had gemerkt dat mijn baas Mike’s nogal ongenuanceerde opmerking duidelijk had gehoord. Mijn baas antwoordde niet direct: hij ging achterover zitten en stak een dun sigaartje aan. Nadat hij het zilveren doosje met daarin zijn sigaren zorgvuldig had opgeborgen en een paar trekjes had genomen, gaf hij antwoord. “Nou, ik ben eigenlijk razend benieuwd wat je vriend van mijn aanbod vindt”. Ik besloot hem uit te testen en kaatste de bal terug: “wat denk je?” Mijn baas blies een wolkje sigarenrook uit over het water. “Ik denk dat Mike aan de ene kant heel blij voor je is, maar aan de andere kant doodsbang dat ik nog meer beslag op je zal leggen en dat de balans tussen je werk en je privé-sfeer nog meer onder druk komt te staan.” Ik keek mijn baas met open mond aan; ik was er zeker van dat hij nog onderdeks was toen Mike zijn mening had gegeven en dus niets van ons gesprek had kunnen horen. Enigszins geamuseerd keek mijn baas me aan. “Volgens mij zit ik er niet zo ver naast.”

Ik kon niet anders dan besmuikt knikken. Mijn baas draaide zich om en keek naar het eiland. Daar was alles nog stil en bewoog alleen een vogel die over de strook gras direct aan de loopplank huppelde, op zoek naar wat eetbaars. Hij draaide zich vervolgens weer naar me toe. Het leek er sterk op dat mijn baas eerst even wilde inschatten hoelang Mike en de rest nog op het eiland zouden zijn. Als dat in zijn ogen voldoende was, ging hij me nu enkele ervaringslessen geven die ik maar beter goed in me op kon nemen als ik Mike’s vrees succesvol wilde wegnemen.

“Op managementniveau, en zeker op het niveau waartoe je zult gaan behoren op het moment dat je positief antwoord op ons aanbod, wordt je voortdurend geconfronteerd met mensen die iets van je willen. Het gros van de mensen met de beste bedoelingen, sommigen met minder juiste intenties, maar de grote gemene deler daarvan is dat ze je energie en tijd kosten. Bovendien is de hoeveelheid onderwerpen waarover je moet oordelen, groot en divers en heb je ook niet voldoende tijd en ruimte om alle ins en outs van die onderwerpen door te nemen. Je moet dus voor een groot deel sturen op gevoel. Ik noem dat ‘sturen in de mist’: je weet wel welke kant je opgaat, maar niet wat je allemaal tegenkomt. Dat vraagt veel van je; ik kan het weten. Wat dan heel belangrijk is, is een goede tegenhanger: familie, vrienden, hobby’s. Iets waarbij je jezelf kunt zijn en niet voortdurend hoeft na te denken welke impact je doen en laten zal hebben.

Ik heb dat jarenlang gevonden in een boot: lekker weg van alle drukte, even helemaal niets, tijd om na te denken. Daarnaast, en dat zul je wellicht vreemd vinden gezien de ontwikkelingen van de laatste tijd, maar daarnaast heb ik veel steun van mijn vrouw gehad. Onze relatie was jarenlang niet spannend, maar wel stabiel: een veilige thuishaven zeg maar. Uit die dingen haalde ik zoveel energie dat ik het vooral geestelijk zware werk goed kon uitvoeren. Ik ben ervan overtuigd dat Mike jouw veilige thuishaven zal zijn. Hij zorgt er bovendien voor dat je ook nog verhalen te horen krijgt uit de ‘gewone wereld’, de wereld waarin mensen hard moeten werken en altijd goed nadenken wat ze met hun beperkte financiële mogelijkheden kunnen. Zoals je weet was ik in het weekend bijna nooit bereikbaar. Je snapt nu de reden: ik had het weekend nodig om door de week goed te kunnen functioneren. En eerlijk is eerlijk, ik had de financiële middelen om van dat weekend iets te maken dat er voor mij voor deed: een lekker stukje varen, uit eten, concerten bezoeken, musea bekijken.”

Mijn baas stak een nieuw sigaartje aan en bood er mij ook een aan. Ik twijfelde even, maar ik wilde de prettige, vertrouwelijke sfeer die er nu om ons heen hing, niet verstoren en accepteerde daarom. Hij hielp me de brand in mijn sigaartje te zetten en stak toen behendig de zijne aan. “Mijn ouders waren arm. Mijn vader moest heel hard werken om mij en mijn broers en zussen te eten te geven, eenvoudig te kleden en naar school te laten gaan. Ik heb mijn ouders altijd vereerd omdat ze me hun onvoorwaardelijke liefde hebben gegeven en me duidelijk hebben gemaakt dat materiele dingen alléén zeker niet zaligmakend zijn. Toch is er altijd een soort grauwe sluier blijven hangen over mijn jeugdherinneringen: donker en koud. Al erg jong had ik een innerlijke drive: dat zou me later niet meer gebeuren. Ik heb heel hard moeten werken om te komen tot wat ik nu ben.

Ik ben er van overtuigd dat je de juiste man op de juiste plek zult zijn. Je zult echter voor een veilige haven moeten zorgen en zoals ik al tegen je heb gezegd: Mike is dat voor je: hij houdt onvoorwaardelijk van je en dat is iets wat je moet koesteren als een van je grootste bezittingen. Je zult echter meer tijd in hem moeten steken dan ik ooit in mijn vrouw heb gedaan. Bedenk daarbij dat hij nog jong is en dat zijn manier van leven niet altijd past op het leven van een directeur van een dergelijk groot bedrijf als dat van ons. Ook zul je geconfronteerd worden met mensen die je homoseksualiteit dankbaar zullen gebruiken om conflicten met je uit te vechten. Je moet constant zoeken naar de balans, jongen, de balans…”

Gestommel en uitgelaten stemmen bij de loopbrug betekenden het einde van ons tweegesprek. “Het vuur brandt, we kunnen over tien minuten eten” riep Mike naar ons, terwijl hij met zijn twee vrienden onderdeks ging om eten en drinken op te halen. Wij stonden op en liepen, met de fles wijn en onze glazen in onze hand, via de loopbrug het eiland op. Het was al aardig gaan schemeren en het was aanmerkelijk frisser dan enkele uren geleden. Vandaar dat ik Yannick, wiens hoofd ik als eerste zag, vroeg twee truien te pakken uit onze hut. Na een hoofdknik en een vriendelijke lach verdween de jongste van het gezelschap weer uit beeld. “Leuke groep jongens is het” complimenteerde mijn baas het gezelschap.

We zaten nog maar net, toen Mike, Yuri en Yannick met veel eten en drinken bij de barbecueplaats aankwamen. Mike pakte zijn zelfgemaakte hapjes en ging er mee rond. Omdat iedereen honger had, vonden ze gretig aftrek en complimenteerde iedereen Mike voor zijn niet aanwezig geachte kookkunsten. Yuri had zich intussen ontfermd over de barbecue en was, met de tong tussen zijn lippen, ingespannen bezig om het vlees zo snel mogelijk gaar te laten worden.

Het etentje in de natuur werd een groot succes. Mijn baas kon het verrassend goed vinden met de drie jongelingen en ik keek van een afstandje, met een warm gevoel, toe. Tot mijn en mijn baas’ verbazing, bleken de drie een bijna niet te stillen honger te hebben, waardoor de barbecue pas na twaalven alleen nog als verwarming dienst deed. Toen het helemaal donker was geworden, stond mijn baas op. Ik ga weer eens op huis aan”. Alle drie de jongens protesteerden en Yuri en Yannick boden zelfs hun slaapcabine aan, maar mijn baas was onverbiddelijk. “ik heb jullie weekend eigenlijk al ongevraagd verstoord door zakelijke onderwerpen te komen bespreken terwijl het jou verjaardagsweekend is, Mike. Geniet ervan, en als jullie zin hebben gaan we morgenavond nog samen een hapje eten. En erewoord, dan geen zakelijke onderwerpen!” De drie jongens keken elkaar aan en gaven middels een heftig hoofdknikken aan dat ze de uitnodiging met graagte accepteerden.

Mike stond op. “Zal ik u even naar de boot brengen? Het is zo donker hier”. Zonder af te wachten liep hij richting boot, mij en de twee achterlatend. Yannick vroeg me wie de man nu precies was. Ik legde Yannick uit dat het mijn baas was en sprak breeduit over wat ik met mijn baas allemaal had meegemaakt: van mijn allereerste, onzekere stapjes als beginnende manager tot wat ik nu geworden was. Ik vergat daarbij niet de rol van mijn baas daarin te benadrukken.

Na ongeveer een half uur hoorde ik een motor aanslaan en het geluid daarvan vervolgens langzaam wegsterven in de, de nasmeulende barbecue wegdenkend, nu aardedonkere omgeving. Niet veel later kwam Mike, met een nieuwe fles wijn, uit de struiken te voorschijn. “Nou, de laatste dan” zei ik, “ik ben moe”. De glazen werden ingeschonken en we klonken vervolgens met z’n vieren op ons en op het welslagen van het weekend. We beloofden elkaar plechtig dit vaker te doen: lekker met z’n vieren er op uit.

Ik keek op Mike’s horloge: het was inmiddels na drieen. De fles was leeg, evenals mijn glas. Ik stond op en merkte dat lange tijd zitten op een koude steen in mijn benen was gekropen: mijn eerste stappen zagen eruit als die van een dronkaard, wat uiteraard niet onopgemerkt bleef voor de drie jongens: allerlei flauwe grappen vielen me te deel.

Nadat we ons ervan hadden overtuigd dat de barbecue helemaal gedoofd was, liepen we terug richting boot. Yuri en Yannick gingen direct naar hun hut, Mike pakte echter nog een fles uit de koelkast en keek me verwachtingsvol aan. Ik was eigenlijk te moe om te protesteren; bovendien zou dat toch weinig hebben uitgehaald aangezien Mike me al voorbij was gelopen en richting achtersteven ging. Daar schonk hij twee glazen vol en stak zijn rechterhand, met daarin een gevuld glas, in mijn richting. Ik zuchtte een keer en liep vervolgens richting Mike. Ik pakte het glas uit zijn handen en voordat ik een slok kon nemen, boog Mike zich naar me toe. Gretig accepteerde ik zijn lippen op die van mij. Ik zag dat Mike zijn ogen had gesloten en voelde dat hij me vol vuur zoende. Ik verbrak de zoen en pakte het glas uit de handen van mijn verbaast kijkende vriend. Ik zette beide glazen op het tafeltje en vervolgde onze zoen met passie. Niet lang daarna lagen mijn handen op Mike’s billen en Mike’s handen op mijn rug.

Ik merkte aan mezelf dat ik doodmoe was; de indrukken die ik de afgelopen dagen had opgedaan en in het bijzonder de woorden van mijn baas, bleven mijn gedachten beheersen. Mike merkte aan me dat ik afwezig was; hij onderbrak onze omarming en keek me begripvol aan. “Ik snap het” zei hij en liep vervolgens naar de trap en verdween uit het zicht. Ik zuchtte diep: ik wilde Mike niet teleurstellen, maar ik kon het op dat moment eenvoudigweg niet opbrengen. Ik keek naar de fles; hij was nog halfvol. In het schijnsel van het maanlicht keek ik zwijgzaam uit over het water, nergens specifiek aan denkend.

Ik zuchtte nogmaals en schonk mezelf nog maar een glas in en staarde opnieuw voor me uit. Ik bemerkte de zachte voetstappen op het houten dek maar half; het “zit er nog iets in die fles?” haalde me uit mijn diepe, alle kanten opschietende gedachten. Ik draaide me om en zag dat Yannick voor me stond, met in zijn hand een leeg wijnglas. “Yuri wilde direct gaan slapen en ik ben nog niet moe. Mike kwam alleen beneden en zei dat je nog op het dek zat. Ik dacht toen: laat ik hem maar eens gezelschap gaan houden”. Yannick begreep mijn bezorgde blik: “Mike was niet boos ofzo. Volgens mij begreep hij heel goed dat je nu ook andere dingen aan je hoofd hebt. Mag ik trouwens weten wat je met die man besproken hebt?” Ik glimlachte, blij te horen dat Mike me mijn afwezigheid niet kwalijk nam. Omdat ik er vanuit ging dat mijn verhaal aan de lange kant zou zijn, nam ik plaats op een van de stoelen en gebaarde naar Yannick om ook plaats te nemen. Met een vragende blik op zijn gezicht nam Yannick plaats in de stoel direct tegenover me, en schoof naar voren: hij was bijzonder benieuwd.

Ik bevestigde het vermoeden van de jongen dat het bezoek van de – voor hem – vreemdeling, te maken had met zakelijke ontwikkelingen binnen het bedrijf waar ik werkte. Ik probeerde zo eenvoudig mogelijk aan Yannick uit te leggen, dat mijn baas me als zijn zogenaamde kroonprins zag en dat hij wilde dat ik binnen afzienbare tijd zijn plek zou innemen. “Krijg je dan een nog mooiere auto dan je nu al hebt?” vroeg Yannick vol jeugdig enthousiasme. Ik schoot in de lach van zijn aanstekelijke vrolijkheid en kon niet anders dan zijn vraag bevestigend beantwoorden: mocht ik de nieuwe directeur worden dan was het aan mijzelf om te bepalen hoe en waarmee ik me verplaatste.

Yannick schonk mijn glas nog een keer vol en pakte een glas van tafel, zag dat het nog ongebruikt was en schonk voor zichzelf ook een glas in. Yannick stak het glas naar me toe ten teken van proost en klonk het voorzichtig tegen dat van mij: “op een goede toekomst dan maar!” sprak de kleine jongen met een glimlach uit.

Na een slok viel er even een stilte, die door Yannick opeens werd doorbroken: “en hoe zie je de combinatie werk – Mike voor je?”. Ik antwoordde niet direct; dat kon ook niet aangezien ik zelf nog niet precies wist hoe ik dat zou gaan doen. Ik besloot de bal terug te kaatsen en vroeg Yannick hoe hij daar mee om zou gaan. “Kweenie… Yuri is net zo arm of rijk als ikzelf, dus ik heb dat probleem niet denk ik zo. Ik zou het aan de ene kant wel heel gaaf vinden: een vriend die alles kan kopen wat –ie wil en die ook nog heel aardig is en waarvan ik weet dat –ie heel goed is in…” Yannick had mijn boze blik gezien toe hij aanstalten maakte om ons avontuurtje op de boot in zijn verhaal te betrekken en stopte wijselijk midden in de zin. “Nou ja, ik zou in ieder geval goede afspraken maken. Aan een leuke, rijke en lieve vriend die er nooit voor je is heb je ook niks.” Yannick had zijn punt gemaakt en zweeg – en ik begreep hem en zweeg ook.

Na enkele minuten stond Yannick op. “Ik ga toch maar eens slapen. Welterusten”. Yannick nam de lege fles van de tafel en nam zijn glas mee. Na enkele ogenblikken was ik alleen op het dek. Ik keek op mijn horloge en zag dat het inmiddels na vieren was. Ik besloot om ook naar bed te gaan, kijken of Mike al sliep.

Voorzichtig opende ik de deur van onze hut. Het was behoorlijk donker in de hut; alleen een kleine straal maanlicht scheen zwakjes door een patrijspoortje naar binnen en voetje voor voetje, en met mijn handen voelend voor me uit, baande ik mezelf een weg naar ons bed. Ik was er met terugwerkende kracht blij mee dat ik gekozen had voor de kant die het dichtst bij de deur lag; op die manier had ik de minste kans ergens tegenaan te botsen en zo Mike wakker te maken.

Toen ik het bed gevonden had, ging ik voorzichtig op de rand zitten, in de hoop dat het niet zou gaan kraken onder mijn gewicht. Blijkbaar deed ik voorzichtig genoeg: het bed gaf geen enkel geluid. Voorzichtig kleedde ik mezelf uit en sloeg het bed open. Ik draaide mezelf en kroop onder het dekbed. Ik bewoog me heel voorzichtig richting Mike, met de bedoeling hem vooral niet wakker te maken. Langzaam schoof ik mijn hoofd over mijn kussen richting dat van Mike. Toen ik heel dichtbij zijn gezicht was, zag ik het opeens: hij was wakker en lag me met pretoogjes aan te kijken. “leuk dat je zo je best doet om me niet wakker te maken, maar je geloofd toch niet dat je met een zoen en een aai over mijn billen wegkomt?”

Zonder mijn antwoord af te wachten, rolde Mike zichzelf bovenop me. Mike’s lichaam was warm en voelde heerlijk aan. Opeens voelde ik dat Mike geheel naakt was en voelde zijn stijve tegen mijn bovenbeen kloppen. Mike keek me recht in mijn ogen. Het flauwe maanlichtschijnsel was even wel krachtig genoeg om Mike’s prachtige lichaam te accentueren. Ik sloeg mijn armen en benen om Mike heen en die handeling beloonde Mike met een diepe zoen. Ik merkte dat ik alle remmingen verloor en betastte Mike overal waar ik maar kon, wat Mike direct beantwoordde.

Ik gooide Mike van me af en kroop direct op hem. “Ik wil je tong overal voelen…” fluisterde Mike naar me en mijn gezicht was al onderweg, langzaam naar beneden. Ik kreeg niet genoeg van het voelen van mijn gespierde schouders en bovenarmen; ze waren precies goed: natuurlijk, niet het gevolg van urenlang sportschoolbezoek maar van gewoon goed eten en hard werken en dat maakte dat ze op mijn een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenden. Na een grondige behandeling van zijn drijfnatte oksels, nam ik zijn tepels een voor een in mijn mond, wat Mike met goedkeurend gegrom ontving. Al zoenend ging ik langzaam naar beneden: via zijn borstkas naar zijn buik, zijn navel en toen ik het puntje van mijn tong in zijn navel liet zakken, voelde ik Mike’s drijfnatte eikel tegen mijn keel drukken.

Onverstoorbaar zoende ik verder naar beneden en kwam bij zijn schaamhaar terecht en niet veel later zoende ik de wortel van Mike’s keiharde pik. Direct nadat ik zijn pik voor de eerste keer met mijn mond had geraakt, slaakte Mike een diepe zucht, gevolgd door een gedempte kreun. Ik besloot Mike op de proef te stellen en begon met het puntje van mijn tong, Mike’s pik te likken, maar sloeg zijn eikel bewust over. Mike spreidde zijn benen nog verder en legde zijn handen op mijn hoofd. Na de stam kregen vervolgens zijn ballen een zorgvuldige lik beurt, en kon het niet laten eenmaal heel snel, heel vluchtig maar wel voelbaar, met mijn tong over zijn anus te likken. Mike’s onderlichaam schokte op het moment dat ik zijn anus beroerde. Ik plaatste het puntje van mijn tong op het onderste deel van zijn ballen en verplaatste me, op een hoog ritme kringetjes likkend maar wel heel langzaam van plek veranderend, naar boven.

Op het moment dat mijn tong zijn eikel raakte, stootte Mike ongecontroleerd met zijn bekken naar voren en slaakte een luide kreun. Wetende dat Yannick en Yuri op hetzelfde moment ongetwijfeld ook elkaar aan het verwennen waren, maakte ik me daar niet druk over en concentreerde me het verwennen van mijn steeds dieper en zwaarder ademende vriend.

Toen ik mijn lippen om zijn kloppende pik sloot, kon Mike zich niet meer beheersen en stootte wederom naar voren en dat was voor mij het sein om Mike op hoog tempo te zuigen en tegelijkertijd met mijn linkerhand af te trekken. Met mijn rechterhand betastte ik zijn tepels, oksels en armspieren. Mike woelde steeds wilder door mijn haren en maakte steeds meer geluid. Mijn lippen bemerkten dat zijn pik steeds harder klopte en uiteindelijk, met een langdurige kreun, kwam Mike in mijn mond klaar. Ik zoog zorgvuldig al het zaad van Mike uit zijn pik en gaf ten slotte nog enkele kussen op zijn pik en zijn ballen. Mike’s ademhaling lag fors hoger dan normaal.

Nadat ik me weer langs Mike had gelegd en we naar elkaar toe waren gedraaid, keek Mike me, met een gelukzalige blik, diep in mijn aan. “Dit was echt heeel erg lekker… maak je het dadelijk nog wel even lekker af?” Ik kon alleen maar knikken en streelde met mijn linkerarm zijn rechte roksel en ging vervolgens via zijn massieve schouder, via zijn zij naar beneden. Ik streelde voorzichtig zijn billen en op het moment dat ik bij zijn bilnaad kwam, trok Mike zijn rechterknie op, waardoor ik makkelijker toegang krijg tot één van zijn meest begeerlijke plekjes. Voorzichtig stak ik een vinger in zijn anus. Op het moment dat het eerste kootje van mijn vinger in Mike zat en de tegendruk van zijn sluitspier echt voelde, boog Mike zich naar voren en vonden zijn lippen weer de mijne.

Voortvarend, maar ook voorzichtig, maakte ik Mike klaar om mij in zich toe te laten. “Ik wil dat je me als eerste op mijn buik pakt, net zoals toen bij het meer. Dan voel ik je extra goed…” Mike draaide zich vervolgens van me weg en ging op zijn buik liggen. Hij spreidde vervolgens zijn benen en trok zijn billen van elkaar, zodat ik uitzicht kreeg op Mike’s drijfnatte anus. Ik bewoog me op mijn knieen tussen zijn benen in en plaatste voorzichtig mijn eikel op zijn anus. Wederom teasde ik Mike even door heel langzaam met mijn eikel door zijn bilnaad te gaan. Mike gromde van afkeuring en ik was inmiddels opgewonden genoeg om het plagen te beeindigen en me te concentreren op het meest intieme dat Mike en ik hadden.

Ook al had ik Mike inmiddels behoorlijk vaak gepenetreerd, dit standje kostte me meer moeite dan andere. De royale beloning echter het gevoel dat Mike zich nauwer om me sloot dan op andere gelegenheden, op die manier ook mijn genot verhogend. “hard alsjeblieft, hard…en snel, heel snel en hard… alsjeblieft…” riep Mike naar me en ik voldeed met graagte aan zijn verzoek: ik haalde mijn pik terug tot bijna over de rand van mijn eikel aan toe en stootte vervolgens helemaal terug en herhaalde dat steeds sneller. Ik verbaasde me regelmatig over het geweld dat Mike’s anus blijkbaar kon handelen: Mike was een liefhebber van hard en snel en spoorde me vaak aan er een schepje bovenop te doen op het moment dat ik bang was hem ernstig pijn te doen.

De spanning van de dag en mijn enorme geilheid zorgden ervoor dat ik – veel te snel volgens Mike – diep in hem klaarkwam. Ik had Mike meermalen voorgesteld om condooms te gebruiken, maar zijn ‘waarom? We hebben alleen seks met elkaar en bovendien is het gevoel als jij, diep in me, keihard spuit zo ongelofelijk lekker. Geen geklooi met rubber dus, ik wil alleen jou!’ had dusdanig stellig geklonken dat ik het onderwerp verder liet rusten.

Na de laatste druppel voelde ik pas de vermoeidheid die als een waas over me heen trok. Mike gaf me een kus op mijn voorhoofd en keek me met zijn prachtige ogen aan. “Morgenvroeg nog een keertje…” fluisterde hij me in mijn oor. Hij keek me vervolgens met zijn pretoogjes aan en draaide zich vervolgens om. Snel zorgde hij ervoor dat we in no time lepeltje – lepeltje lagen. Ik sloeg mijn arm om Mike heen en viel niet veel later in een diepe slaap.

Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XII

Bericht door Pringles1 » do 24 sep 2020, 12:41

Toen ik uit mijn slaap ontwaakte, was het al licht. Voorzichtig - Mike sliep nog en die wilde ik niet onnodig wakker maken – wurmde ik mezelf uit Mike’s omstrengeling en stapte, nadat me dat gelukt was, uit bed. Op mijn tenen lopend verliet ik de hut en liep richting kombuis. Ook uit de hut van Yuri en Yannick kwam geen enkel afwijkend geluid, teken dat verder iedereen aan boord in diepe slaap verkeerde. In de kombuis aangekomen, opende ik de koelkast en inspecteerde de inhoud daarvan.

Ondanks dat ik had gemerkt dat de drie jongens konden eten en drinken als ossen, was er nog van alles aanwezig. Ik twijfelde even tussen een blik cola- lekker, maar eigenlijk vloeibare suiker dus niet goed - en een glas verse jus- gezond, maar weer enigszins zurig - en was vervolgens trots op mezelf dat ik de jus uit de koelkast pakte. Ik werd vervolgens trots op de jongens, toen ik opmerkte dat de hele kombuis kraakhelder en opgeruimd bleek. Sandra had me gewaarschuwd dat de boot na twee dagen een enorme puinhoop zou kunnen worden. Vandaar dat ik de drie op weg naar de boot erop had geattendeerd dat we de boot geleend hadden en dat ik er vanuit ging dat ze ook als zodanig met de boot om zouden gaan. Tevreden concludeerde ik dat mijn verzoek niet aan dovemansoren was gericht.

Ik verliet de kombuis en ging aan dek; de opgekomen zon was al verbazingwekkend warm en het beloofde wederom een warme zomerdag te worden. Op mijn communicator – die had ik snel van het nachtkastje gegrist – zag ik dat het inmiddels 9 uur was. Ik nam plaats en opende mijn communicator. Ik zag dat ik enige tientallen e-mails had ontvangen. Ik keek nog een keer vanuit mijn stoel naar het trapgat, maar zag en hoorde daar geen enkele beweging en besloot daarom het drietal te laten slapen en de tijd te gebruiken om zakelijke dingen af te ronden.

Het gros van de mails waren cc’s van berichten die door mijn leidinggevenden waren verzonden. Het had even geduurd, maar het was me uiteindelijk gelukt deze mensen ervan te overtuigen dat zij me van alles op de hoogte moesten houden; beslist niet vanuit controle-oogpunt, maar om op die manier geïnformeerd te blijven over de lopende zaken. De informatie die ik op die manier ontving, gebruikte ik vervolgens voor beslissingen op het niveau waarop ik acteerde. Voordeel van deze structuur was voor mij dat ik ook op afstand kon werken: zoals nu.

Ik had de mails op onderwerp gerangschikt. Een van de uitzendkrachten uit het magazijn - hij was inmiddels een van mijn leidinggevenden - had me die truc ooit uitgelegd. Veel onderwerpen worden enkele malen heen en weer geforeward en op deze manier kon ik snel de meest actuele stand van zaken lezen en de mails die daaraan vooraf gingen, zonder probleem verwijderen. Van Sandra las ik, buiten de vergaderingen die ze in mijn agenda had gepland, ook nog een ‘sterkte en ik hoop dat je dit weekend overleeft’ mailtje. Er zat een grappig plaatje bij die me deed grinniken; ik was dol op haar soms erg droge humor.

Opeens zag ik een mailtje staan van Wim Daniels, de man waarmee ik bij het ROC gesproken had. Met een mengeling van nieuwsgierigheid en angst opende ik het mailtje. Ik merkte dat ik in situaties waarin mijn relatie met Mike een rol zou kunnen spelen, nog steeds werd gegrepen door een niet definieerbaar, onderhuids angstgevoel. Ik weet het aan mijn constante afweging tussen gevoel en verstand; gevoelsmatig zat het zonder enige vorm van twijfel uitstekend tussen Mike en mij maar mijn verstand hield veel rekening met de mogelijke negatieve reacties van anderen als ze hiermee zouden worden geconfronteerd.

Aan de ene kant hoefde ik me geen zorgen te maken: mijn directeur wist inmiddels van de hoed en de rand en Mike en hij konden het uitstekend met elkaar vinden, de ouders van Mike vonden het na een begrijpelijke gewenningsperiode inmiddels ook best, Sandra vond het drietal enig en de twee beste vrienden van Mike hadden inmiddels samen ook een relatie. Aan de andere kant had ik soms het gevoel dat ik, juist vanwege mijn maatschappelijke positie, er voor moest zorgen dat ik ‘niet buiten de lijntjes kleurde’, zoals mijn vader ooit tegen me had gezegd. Ik had het enkele keren met Mike besproken, maar Mike was er erg resoluut in: jij en ik houden van elkaar en als iemand daar een probleem mee had, was dat vooral zíjn probleem. Diep in mijn hart wist ik dat het zo was maar toch bleef ergens iets in me er problemen over maken. Ik opende het mailtje.

Beste, ik heb naar je bedrijf gebeld, maar je secretaresse vertelde dat je dit weekend weg was. Zou je z.s.m. contact op willen nemen? Er gaan een aantal geruchten door het gebouw over jou en ik wil voordat ik iets van moet gaan vinden graag jouw kant daarvan horen. Groeten, Wim.

Dus toch... Mijn onbestendig gevoel was waarheid geworden; het kon niet anders dan dat de relatie tussen Mike en mijzelf uit was gekomen en gezien de populatie op het ROC en de leeftijd van de groep, kon ik me goed voorstellen wat de inhoud van de geruchten waren. Ik overwoog wat te doen. Ik had mezelf als manager aangeleerd om lastige onderwerpen direct bij de kop te pakken. Nu het over mezelf ging, aarzelde ik echter. Terwijl ik over het water keek, was de mij maar al te bekende ‘gevoelens rollercoaster’ alweer gestart met een dollemansrit door mijn hoofd.

Ik zuchtte diep en keek op mijn horloge hoe laat het was. Het was inmiddels half tien. Ergens hoopte ik dat Mike nu uit het trapgat tevoorschijn zou komen, maar ik wist dat dit een loze gedachte zou zijn; Mike hield van uitslapen dus die zou nog wel met zijn gedachten in dromenland zijn, onwetend van wat ik nu ervoer.

Ik zocht in mijn contacten naar dat van Wim Daniels en drukte vol tegenzin de ‘call’ knop in. Het ene deel van mijn hoofd wilde dat de telefoon niet door hem zou worden opgenomen, waarschijnlijk in de op zich aantrekkelijke illusie verkerend dat niets doen het probleem zou oplossen. Dat was ook de reden waarom het andere deel van mijn hoofd zo snel mogelijk het vriendelijke geluid van Daniels’ stem zou willen horen; dat zou immers de mogelijkheid openhouden om de gevolgen binnen de perken te houden.

Het tweede deel van mijn hoofd won: “goedemorgen, met Wim Daniels”. Ik vertelde zo neutraal mogelijk dat ik zijn berichtje had ontvangen met het verzoek terug te bellen.

“Ja, goed dat je belt. Ik wil graag een afspraak maken, als het kan op korte termijn. Ik hoor een aantal verhalen en als die waar zijn, hebben we een groot probleem. Ik wil echter jou kant van het verhaal ook horen. Vandaar.” Ik slikte. “Zou je me alvast iets kunnen vertellen?” vroeg ik hem. Het bleef even stil aan de andere kant.

“Luister” vertelde Wim. “Je bent nu pas enkele weken bij ons aan het werk en ik hoor van alle docenten dat jouw groep sinds jij er op zit, ineens op allerlei terreinen forse stappen maakt en van de praktijkadressen krijg ik alleen maar juichende verhalen over hoe onze leerlingen het momenteel doen. Qua werk doe je het uitstekend. Maar…” Wim viel weer even stil. “ik hoor dat je buiten het werk ook met leerlingen om gaat. Ik hoor zelfs dat je momenteel met drie leerlingen op een boot zou zitten. Je snapt dat dit reden kan zijn om allerlei wilde verhalen de wereld in te brengen; verhalen die je functioneren hier ernstig kunnen bemoeilijken en bovendien allerlei vragen op kunnen werpen over jou maar ook over de zorgvuldigheid van het ROC. Kortom, ik wil snel met je praten, en dat doe ik bij voorkeur niet door de telefoon.”

Zakelijk antwoordde ik dat ik maandagochtend gelijk een afspraak zou maken met hem – in het midden latend of de gebeurtenissen die hij had gehoord, ook daadwerkelijk plaats hadden gevonden. Nadat Wim me een prettige zondag had gewenst, hing hij op. Op dat moment zag ik Mike’s hoofd boven het trapgat uitkomen; een gezicht met twinkelende oogjes.

“Wie was dat aan de telefoon?” vroeg Mike me nieuwsgierig. Ik slaakte een zucht en zag Mike’s glimlach van zijn gezicht verdwijnen. “Is er iets?” Mike versnelde zijn pas en nam enigszins ongecontroleerd plaats in de stoel tegenover die waar ik in zat, mijn telefoon nog in mijn handen. “Nou Mike, dat was Wim Daniels. Er gaan blijkbaar verhalen door het ROC heen die jou en mij betreffen en misschien Yannick en Yuri ook nog wel. Daniels wil met mij praten.” Vol ergernis om mijn eigen onvermogen gooide in mijn handen in de lucht en slaakte ik opnieuw een diepe zucht. “Het zou wel eens het einde van mijn werkrelatie met het ROC kunnen betekenen en misschien nog wel meer.” Mike keek me vol ongeloof aan. “Hoezo? We wonen toch in een vrij land en wat wij buiten het ROC doen is toch lekker aan ons. Bovendien maken mijn ouders er geen probleem van dus ik begrijp het niet?”

Ik slikte. “Mike, je vergeet dat, op het moment dat ik jou klassenmentor werd, jij minderjarig was. Wettelijk is er niets aan de hand, maar ook jij weet heel goed dat relaties tussen leerlingen en begeleiders heel erg gevoelig liggen en vaak direct voor heel veel gedoe zorgen. Ik kan me voorstellen dat Wim Daniels enigszins bang is voor de gevolgen van deze verhalen voor het imago van zijn school." Mike schudde heftig zijn hoofd, duidelijk makend dat hij het helemaal oneens was met mijn uitleg. “Je doet je werk toch goed? Ik heb het er vorige week tijdens de pauze met een groep klasgenoten nog over gehad en iedereen was heel blij met de manier waarop je iedereen begeleidt; totdat jij je ermee ging bemoeien moesten we het grotendeels allemaal maar zelf uitzoeken. En volgens mijn staat er nergens in de wet dat je niet van iemand mag houden. Ze moeten niet zo zeiken!"

Misschien gewaarschuwd door het hoge volume waarmee Mike zijn laatste punt duidelijk maakte, kwamen Yannick en Yuri met nogal slaperige gezichten aan boord. “Goedemorgen….” Mompelde Yannick in onze richting, zich tegelijkertijd uitrekkend. “Wow? Wat is hier aan de hand? Jullie kijken of er iemand dood is?”

Mike keek me aan een besloot vervolgens het woord te nemen. “Nou, het schijnt dat onze relatie bij het ROC bekend is geworden en nu wil Wim Daniels zo snel mogelijk een gesprek". Yuri floot tussen zijn tanden. “owkee…. Maar waarom dan? Je hebt toch niets fout gedaan? We hebben nog nooit zo’n goede klassenmentor gehad!” Ik ging wat verzitten. “Nou Yuri”, begon ik mijn verhaal, “ik vind het fijn te horen dat je tevreden bent met mijn begeleiding en feitelijk gezien heb je helemaal gelijk. Alleen, en dat heb ik Mike zojuist ook proberen uit te leggen, alleen was Mike op het moment dat we een relatie kregen minderjarig en bovendien liggen relaties tussen leerlingen en begeleiders logischerwijs heel erg gevoelig. Er zijn voorbeelden genoeg dat er door begeleiders misbruik is gemaakt van de gezagsverhouding tussen leerling en begeleider en als je onze relatie niet zou kennen, zou je die van ons als schoolvoorbeeld daarvan kunnen zien...” Yannick was inmiddels langs Mike gaan zitten. “En wat ga je nu doen?” vroeg hij.

Ik legde de telefoon op het tafeltje tussen ons in en maakte een hulpeloos ‘ik weet het niet’ gebaar met mijn handen. “Ik heb wat tijd gewonnen door aan te geven dat ik morgen pas een blik in mijn agenda kan werpen voor het maken van een afspraak. Ik weet ook niet wat er allemaal de ronde doet, dus dat zal ik even af moeten wachten. Ik vind het wel erg goed van Daniels dat hij het zorgvuldig wil doen; in de huidige hysterie op dat gebied meegaan zou voor hem even doeltreffend als makkelijk zijn; het feit dat hij dat niet doet pleit voor hem vind ik.”

Ik zag Mike’s gezicht een erg boze grimas trekken. “Nou als jij”, en hij weer met een uitgestoken vinger naar me, “weg moet bij het ROC ga ik direct van die pokkeschool af. Wat denken ze wel niet!” Ik probeerde Mike met gebaren te sussen. “Laten we eerst het gesprek afwachten en kijken wat er aan de hand is. En tot die tijd wil ik nog een leuke dag met jullie doormaken, want je weet, je moet je..” Ik kreeg de kans niet om mijn zin af te maken; dat deden de drie jongens voor me: “niet druk maken op dingen waar je nu geen invloed op hebt”. Ik zag gelukkig op Mike’s gezicht weer een glimlach verschijnen.

Nadat we samen op de boot hadden geluncht, sprongen de drie jongens overboord en gingen in het water met een meegebrachte bal overgooien. Ik verkoos de relatieve stilte van het achterdek, om daar na te denken over de mogelijke scenario’s. Ik kon me goed verplaatsen in het conflict dat nu ongetwijfeld door Wim Daniels’ hoofd zou gaan: aan de ene kant een mentor die uitstekend werk verichte en wat verloren zou gaan als ik zou verdwijnen. Aan de andere kant de verantwoordelijkheid die Wim Daniels had voor het imago van zijn school; door het breed bekend worden van een relatie tussen een leerling en een begeleider - beide mannen nog wel - kón een grote imagoschade ontstaan voor zijn school en daar moest hij ook rekening mee houden.

Ik kwam niet tot een aanpak waar ik me in kon vinden en besloot het te laten liggen. Na een half uurtje vroegen de jongens of zij met de speedboot mocht gaan varen – ze zagen blijkbaar feilloos in dat ik even behoefte had aan een moment écht alleen. Ik zag daar geen probleem in, mits Yannick – die had ik immers uitgelegd hoe je veilig met de boot moest omgaan – zou varen en dat ze de snelheid laag zouden houden. Nadat ze me daarvan overtuigd hadden, startte ik de motor voor hen. Zwaaiend verdwenen de drie langzaam uit mijn zicht en niet veel later verstomde het geluid van de motor in de verte en was ik omringd door stilte, soms verstoord door een vogel.

Ik liep naar de kombuis, nam een fles wijn uit de koelkast en nam plaats op de bank op de achtersteven. Ik overwoog om mijn baas in kennis te stellen en hem te vragen wat te doen. Ik besloot uiteindelijk niet te bellen; ik zou mijn baas dan veel meer informatie moeten geven dan ik op dit moment wilde en had er bovendien geen trek in om dit probleem vanuit mijn privé in mijn werksfeer te brengen. Ik besloot om het zelf te doen. Na deze beslissing zocht ik een boek en begon daarin te lezen, met pozen drinkend uit mijn wijnglas.

Rond vier uur hoorde ik vanuit de verte het geluid van de speedboot langzaam aanzwellen, ten teken dat de groep weer in aantocht was. Yannick had zich keurig van zijn taak gekweten en had het aandringen van Yuri en Mike, om ook een stuk te mogen varen, simpelweg beantwoord met ‘dat hebben we zo niet afgesproken’ en gaf het stuur geen moment uit handen. Terwijl ik de technische kant van de boot zorgvuldig inspecteerde, ruimden de drie het schip voor de laatste keer op: het was immers tijd om terug te varen naar de haven van Willemstad en om met de drie aan te schuiven bij mijn baas. Ondanks dat iedereen zijn best deed om ‘business as usual’ uit te stralen, was er onderhuids merkbaar dat de sfeer was veranderd en dat iedereen zorgvuldig over een juiste houding nadacht; de een slaagde daar beter in als de ander – mij lukte het helemaal niet. Er heerste een wat te neergeslagen stilte toen ik vanaf de boot in de speedboot stapte waar de drie alle spullen al in hadden geladen. Ik startte de boot en zette koers naar Willemstad.

De terugweg verliep voorspoedig en het aanmeren in de haven ging ook zonder problemen. Na alle formaliteiten te hebben afgehandeld, stapten we in mijn auto en reden richting restaurant. Onderweg kreeg ik een sms dat mijn baas een uurtje later zou zijn. Dar veroorzaakte bij mij de eerste glimlach nadat ik het gesprek met Wim Daniels achter de rug had; mijn baas was bekend en berucht vanwege het feit dat hij zich erg slecht aan tijden kon houden. “Waarom lach je?” vroeg Mike, terwijl in mijn stem een hoop op wat ontspannenheid duidelijk doorklonk. “Nou, dat was mijn baas. Zoals gewoonlijk is hij een uurtje later. Zo ken ik hem weer”. Ik zag Mike langs me opveren. “Als we dan even naar jou rijden en kijken of we die twee zwervers achterin iets fatsoenlijks aan kunnen trekken? We kunnen toch moeilijk in ons huidige kloffie met je baas aan tafel gaan. Toch?” Ondanks dat Yuri en Yannick vanaf de achterbank luidkeels tegen hun benaming protesteerden, was iedereen het er uiteindelijk over eens dat Mike’s idee wel slim was. Een blik op het dashboard leerde dat een verkleedsessie, mits ik door zou rijden, er wel in zat en gaf gas.

Nauwelijks nadat ik de auto in de garage tot stilstand had gebracht, vlogen de drie mijn auto uit en enkele tellen later hoorde ik ze de trap op rennen, richting dressroom. Ik verliet de garage en opende mijn postbus, nieuwsgierig of er post was bezorgd. De postbus had eerst voor het oude kantoor van mijn bedrijf gestaan; nadat we verhuist waren naar een nieuw en groter pand was de postbus overbodig geworden. Ik had mijn baas gevraagd of ik hem als aandenken mocht hebben en het witte gietijzeren ding, nadat mijn baas toestemming had gegeven, aan het begin van mijn oprit laten plaatsen. Er zat vooral reclamemateriaal in, en mijn salarisstrook. Toen ik deze opende, zag ik dat mijn baas woord had gehouden ten aanzien van de verbeteringen in mijn contract. Nadat ik de salarisstrook had opgeborgen in de daarvoor bestemde map in mijn kantoor en de andere poststukken had weggewerkt, liep ik de trap op, nieuwsgierig hoever de drie waren.

Op het moment dat ik boven aankwam, zwaaide de deur van mijn dressroom open en kwamen de drie naar buiten. Ik verbaasde me weer over de prima keuze die de drie hadden gemaakt; zelfs voor Yannick, die toch een stukje klein was dan de andere twee, hadden ze een keurig kostuum bij elkaar gezocht. Ook hadden ze zich zichtbaar gedoucht en toen ik wat dichterbij kwam, rook ik enkele mij zeer bekende after shave geuren.

Terwijl de drie beneden de TV aanzette, kleedde ik me snel om en keek mezelf aan in de spiegel. Weer zuchtte ik diep. Ik staarde mezelf aan en mijn gedachten verlieten wederom de huidige wereld. Ik werd daaruit opgeschrikt toen ik een zoen in mijn nek voelde: Mike stond achter me. Hij sloeg van achteren zijn armen om me heen en bracht zijn mond heel dicht bij mijn linkeroor. “Wat er ook uit dat gesprek komt, ik blijf bij je. Zo’n school komt niet tussen ons in staan. Ik hou van je”. Ik draaide me om en gaf Mike een zoen. “Kom, we kunnen het niet maken dat wij nu te laat komen”.

Ik zag dat we behoorlijk achter liepen op mijn tijdschema maar gelukkig was het niet druk op de weg en kwamen we keurig op tijd aan bij het restaurant; op het moment dat wij drieen uitstapten, draaide mijn baas zijn auto het parkeerterrein op en stak zijn hand op, ten teken dat hij ons gezien had.

Aan tafel verbaasde ik me erover hoe ongedwongen de drie jongens met mijn baas omgingen. Ik moest me meermalen corrigeren mijn aandacht bij hier en nu te houden en niet bij het gesprek dat zou komen; ze hadden allemaal mijn aandacht verdiend en dus vermande ik mezelf en probeerde er een leuke avond van te maken. Gezien de reacties van mijn tafelgenoten lukte dat gelukkig aardig.

Rond tien uur dronken we het laatste kop koffie leeg en vertrokken, mijn baas had ondanks mijn tegenwerpingen de rekening voldaan en reed luid toeterend voor onze neus van het parkeerterrein af. In de auto, op weg naar Sandra om daar Yuri en Yannick te droppen, bespraken de drie de gebeurtenissen van de afgelopen dagen en eerder dan ik had verwacht, stonden we bij Sandra voor de deur. Mike en ik sloegen de uitnodiging om nog even binnen te komen af: het was al laat en morgen moest iedereen weer op tijd uit de veren. Op weg naar Mike bleef het in de auto stil; Mike en ik hadden even voldoende aan onze eigen gedachten. Toen we de oprit van Mike’s ouderlijk huis opreden, ging de voordeur al open en kwamen Mike’s ouders samen naar buiten. Mike stapte uit en terwijl Mike’s vader zijn bagage uit de kofferbak haalde, legde Mike zijn moeder vol enthousiasme uit hoe gezellig het was geweest.

“Vergeet je niet iets?” schamperde zijn vader, toen Mike aanstalte maakte het huis binnen te gaan. Mike’s gezicht kleurde in recordtijd rood. “O ja…” en rende vervolgens richting mij. Met een zoen bedankte hij me. “Het was echt heel erg leuk. Het was een geweldig verjaardagscadeau!” Met een glimlach stapte ik in mijn auto, knipperde met mijn groot licht toen ik achteruit de oprit verliet wat door de drie van Weem’s zwaaiend werd beantwoord.

Gelukkig won mijn vermoeidheid het van de mogelijke onheilstijding boven mijn hoofd, en sliep al snel. Ik werd alleen gewekt door twee sms berichten; eentje van Yannick en eentje van Yuri waarin ze me bedankten voor het geweldige weekend.

In tegenstelling tot anders, werd ik gewekt door mijn communicator; ik installeerde elke avond in mijn communicator het tijdstip waarop ik gewekt wilde worden, maar was eigenlijk altijd eerder wakker. Ik concludeerde dat dit wel met de gebeurtenissen van de afgelopen dagen te maken moest hebben en stond vervolgens op. Na een douche en een snel ontbijt reed ik naar kantoor. Tot mijn verbazing zag ik dat de kamer van Sandra al verlicht was. Nieuwsgierig geworden, liep ik daar naartoe en opende, nadat ik had geklopt, voorzichtig de deur. Ik zag dat ze haastig haar mobiel in haar tas stopte. “Is er iets?” vroeg ik haar. “Nee hoor, er is niets. Kan ik iets voor je doen?” Ik glimlachte. “Nee, ik vond het alleen wat vreemd dat je er op dit tijdstip al bent, dus vandaar dat ik even poolshoogte kwam nemen.” Ik verliet haar kantoor en nam plaats achter mijn bureau.

Nadat ik mijn computer had opgestart en een glas water had ingeschonken, checkte ik mijn agenda, om te kijken wanneer ik met Wim Daniels kon praten. Normaal gesproken beheerde Sandra mijn agenda, maar ik vond het in dit geval beter het zelf te doen. Ik zag dat ik die middag een gaatje had en belde Wim Daniels voor het maken van een afspraak: ik wilde er vanaf zijn merkte ik aan mezelf.

Gelukkig schikte de voorgestelde tijd in zijn agenda en nadat ik de tijd had afgeblokt in mijn agenda, ging ik verder met mijn werk, enigszins gerustgesteld doordat er nu schot in de zaak zou gaan komen – linksom of rechtsom. Rond elf uur kwam Sandra mijn kamer binnen en sloot de deur achter zich dicht. Ik fronste mijn wenkbrauwen, omdat Sandra normaal gesproken altijd de deur open liet. “Moet ik iets doen voor de afspraak die je tussen drie en vier in je agenda hebt staan? Ik kan me niet herinneren die gemaakt te hebben en bovendien staat er ook niet bij waar die meeting is en met wie”. Ik stond op. “Dat klopt. Ik heb deze afspraak er zelf in gezet. Het is prive.” Blijkbaar straalde mijn plotseling opkomende weigering om er verder iets over mee te delen, duidelijk uit aangezien Sandra niet verder vroeg. Met een hoofdknik verliet ze de kamer. Ik was niet gelukkig met de manier waarop ik Sandra afscheepte, maar ik vond dat er eerst duidelijkheid moest komen.

Om half drie verliet ik het kantoor en reed richting ROC. Ik kende de weg inmiddels op mijn duimpje en toen ik bij het laatste verkeerslicht stilstond voor een rood licht, stopten vier van mijn leerlingen langs me. Toen ze me herkenden, maakten ze me met drukke handgebaren duidelijk dat ik het raam aan hun kant moest laten zakken. Enigszins aarzelend voldeed ik aan hun verzoek. “he chef!” riep een van hen. “Je blijft toch wel onze mentor he! Er is toch niets van waar wat ze zeggen?” Ik wilde antwoord geven, maar het geluid van een claxon achter me maakte me duidelijk dat het verkeerslicht inmiddels groen was geworden en ik, zonder antwoord te kunnen geven, verder moest rijden. Gered door de claxon zou je bijna zeggen...

Ik parkeerde mijn auto zo dicht mogelijk bij de ingang en liep zo onopvallend mogelijk naar binnen. De deur van Wim Daniels stond half open. Ik klopte en opende de deur, nadat ik “binnen” had gehoord, verder, zodat ik naar binnen kon komen. Wim stond op en wees me met een armgebaar naar een van de stoelen voor zijn bureau. Ik nam plaats en wachtte af.

“Ik heb een groot probleem”, opende hij ons gesprek. “Jou klas presteert op dit moment het beste van alle ROC-klassen op deze school. Over dát stuk hoeven we het niet te hebben”. Wim zuchtte. “Ik heb vrijdag een leerling op bezoek gehad. Hij heeft jou en Mike van Weem zoenend gezien. Voor ik verder ga, wil ik weten of dat waar is”. Aangezien ik weigerde te liegen, kon ik niet anders dan erkennen. “Mike en ik hebben inderdaad een relatie sinds enkele weken. Ook al houden we die zo goed mogelijk buiten de openbaarheid, het zou kunnen kloppen dat we zijn gezien.” Er ontsnapte een vloek aan Wim Daniels’ mond. “Weet je wel in welke positie je jezelf daarmee hebt gebracht!” riep hij uit. Ik kon niet anders dan knikken. “Ik heb overlegd met mijn managementteam. Ik kan niet anders dan onze samenwerking per direct beeindigen. Het spijt me, maar ik kan niet anders. Je geloofwaardigheid en draagvlak is weg, ook al had ik je dolgraag gehouden. Ik verwacht dat je spullen uiterlijk morgenmiddag inlevert. Het houdt per nu op.”

De woorden kwamen binnen als mokerslagen. Rationeel gezien had Wim Daniels volkomen gelijk, alleen dit rationele gelijk was het gevolg van door irrationele, emotioneel gevoede denkbeelden. Ik overwoog nog even of het zinvol zou zijn te proberen Wim Daniels van het oneerlijke van zijn boodschap te overtuigen, maar ik zag aan hem dat hij ervan overtuigd was dat hij niet anders kon. Bovendien wilde ik hem niet in een nog lastiger parket brengen dat hij nu al door mijn toedoen was beland. Ik stond op, stamelde iets van ‘bedankt voor alles’ in de richting van de zichtbaar uit het veld geslagen, sinds enkele ogenblikken ex-collega en verliet, zonder om te kijken zijn kantoor.

Ik probeerde zo snel mogelijk, en ongezien, het pand te verlaten. Het lukte me bijna: bij de deuren hield één van de jongens, waar ik tot voor enkele minuten mentor van was, me aan. “Hoe gaat het met u en wanneer komt u weer eens langs op mijn bouwplaats?” Er vloeide een golf van emoties, een mengeling van boosheid, teleurstelling en angst door mijn lichaam op het moment dat deze jongen, ogenschijnlijk niets vermoedend, zijn vraag stelde. Iets in mij zorgde ervoor dat ik “met mij gaat het goed, maar een bezoek aan je bouwplaats zal nog even op zich laten wachten. En het spijt me, ik moet nu echt weg” uit mijn mond geperst kreeg, waarna ik de jongen achterliet bij de deur en zo snel mogelijk naar mijn auto liep, vechtend tegen de opwellende tranen. Ik stapte in mijn auto en reed van het parkeerterrein af; het parkeerterrein waarop ik naar mijn volle overtuiging, nooit meer zou terugkeren.

In een waas reed ik naar huis. Mijn communicator piepte met tussenpozen, ten teken dat mensen me probeerden te bereiken dan wel e-mails in mijn mailbox schoten. Het kon me op dat moment alleen allemaal niets meer schelen; ik wilde rust om me heen, rust om de nieuwe situatie op een rij te zetten. Ik besloot daarom naar een ven in de buurt te rijden; ik wandelde daar in mijn jeugd regelmatig omheen als ik voor belangrijke beslissingen stond of me wilde voorbereiden op een belangrijke karate-wedstrijd. Ondanks dat het een prachtige omgeving was, kwamen daar zelden mensen waardoor ik in alle rust met mezelf in overleg kon. Op het kleine parkeerplaatsje stond geen enkele auto; de al kleine kans dat ik nu mensen tegen het lijf zou lopen werd hierdoor nog verder verkleind. Bewust liet ik mijn communicator in mijn auto liggen en liep het bospad op, dat leidde naar het vennetje.

Langzaam maar zeker merkte ik dat mijn hersens de tred van mijn voeten gingen volgen: ik kwam geleidelijk aan tot rust en ik merkte dat de wolk in mijn hersenen weer langzaam plaats ging maken voor helderheid. Ondanks dat ik het werk dat ik leuk had gevonden, nu kwijt was, had ik er in Mike iets prachtigs voor teruggekregen. Daarnaast waren Yuri en Yannick ook tot mijn vriendenkring gaan behoren. Ik besloot dat de totaalsom van mijn avontuur op het ROC hiermee positief was, ook al was de afloop uitermate vervelend. Omdat ik merkte dat het wandelen in de natuur me goed deed, liep ik nog een extra rondje en slenterde daarna terug naar mijn auto.

Terwijl ik terugreed over het bospad, sloot ik mijn communicator aan en luisterde mijn voicemail berichten af. Eén ervan was van Mike. Ik sloot direct de voicemail box en liet het nummer van Mike draaien. Ik keek ondertussen naar de klok op mijn dashboard; het was inmiddels na zevenen dus Mike zou thuis moeten zijn. Tot mijn teleurstelling werd ik na zeven keer over gegaan te zijn, doorgeschakeld naar Mike’s voicemail. Ik sprak kort in en verbrak daarna de verbinding. De andere boodschappen waren allemaal zakelijk; vanwege het tijdstip besloot ik niet meer terug te bellen.

Thuis aangekomen haalde ik een magnetronmaaltijd uit de diepvries en at een kwartiertje later, met het bord op schoot en een glas wijn op tafel, voor de tv mijn avondeten op. Ik probeerde nogmaals Mike te bereiken, maar wederom kwam ik niet verder dan zijn voicemail. Ik pakte een boek uit de kast en ging, met een glas wijn onder handbereik, op de vlonder zitten en probeerde met het boek mijn zinnen te verzetten. Dat lukte beter dan ik had verwacht.

De volgende ochtend was het eerste wat ik deed toen ik wakker werd, kijken of Mike inmiddels gereageerd had. Enigszins tot mijn verbazing had hij nog niet gereageerd. Ik overwoog hem te bellen, maar het vroege tijdstip weerhield me ervan. Bovendien wilde ik Mike niet claimen: hij had ook recht op een eigen leven. Ik reed vroeger dan gewoon naar kantoor; aan de ene kant om het werk dat ik de dag ervoor had laten liggen in te halen, aan de andere kant om geen confrontatie met nieuwsgierige mensen aan te hoeven gaan. Ook al was mijn gemoedsrust inmiddels grotendeels terug, ik wilde het lot niet tarten en sloot me op in mijn kantoor. Daar werkte ik aan een stuk door totdat mijn maag duidelijk liet merken dat een lunch noodzakelijk was. Ik bestelde bij de keuken een lunch en liet deze op mijn kantoor bezorgen. Terwijl ik mezelf melk inschonk, toetste ik voor de derde keer het nummer van Mike in. Wederom voicemail.

De dagen daarna waren hectischer dan ooit: enkele grote projecten moesten worden afgerond en bovendien kreeg ik nieuwe taken uitgelegd. Ik was vroeg weg en laat terug. Mike had nog steeds geen contact met me opgenomen. Ik merkte aan mezelf dat ik hier steeds kribbiger over werd en besloot het initiatief ook aan hem te laten en geen contact met hem te zoeken.

Op donderdagavond zat ik, met een dikke map te tekenen facturen op mijn schoot, weer op mijn veranda. Ik had met mezelf afgesproken het weekend voor mezelf te houden: even de facturen afwerken, morgen twee afspraken in de ochtend en dan het weekend voor mezelf. Ik was druk bezig met het tekenen van de facturen, totdat ik ineens iemand hoorde kloppen op een van de tuindeuren, die toegang gaven tot de veranda. Enigszins verstoord keek ik om. Mike. Mijn kribbigheid was direct in alle hevigheid terug. Blijkbaar moest Mike dat gezien hebben, want zijn glimlach sloeg over in verbazing. “Waarom kijk je zo?” Ik keek Mike nors aan. “Ik heb je voicemail drie keer ingesproken de afgelopen dagen, maar ik hoorde niets van je. Ik vind dat erg vervelend”. Mike schoot in de lach. “O, dat ben ik helemaal vergeten te vertellen. Mijn mobiel is stuk en ik heb nog geen tijd gehad om een nieuwe te kopen. Sorry”. Dit was weer typisch Mike: geen idee wat zijn nonchalance bij anderen teweeg bracht. Mike had inmiddels plaats genomen in de stoel tegenover me. “Ik heb voor zaterdag afgesproken met een klasgenoot om bij hem thuis op het land te gaan werken; diens vader is ziek en dus ik ga hem een handje helpen. Het is heel veel werk, dus ik ben er het hele weekend niet”. Ik maakte Mike een compliment voor het feit dat hij een klasgenoot te hulp schoot en bood hem een glas aan. “Nee bedankt. Ik ga naar huis, ik ben erg moe”. Mike stond op, gaf me een vluchtige zoen en verliet vervolgens de veranda.

Toen ik een uurtje later, nadat ik de stapel facturen had weggewerkt, in mijn bed lag, verbaasde ik me over het eerst nonchalante en vervolgens afstandelijke gedrag van Mike. Ik overwoog of het misschien aan mijn nukkige houding zou liggen, of aan zijn karakter. Ik kwam er niet uit en viel vervolgens in slaap.

De vrijdagochtend liep uitstekend: de twee afspraken leverde concrete orders op en met een lekker gevoel verliet ik, na eerst de dames prettig weekend te hebben gewenst, het kantoor. Ik had voor de lunch een afspraak met een nichtje van me gemaakt; zij was een van de bijzonder weinige familieleden waarmee ik nog contact had en we gingen eens in de zoveel tijd samen iets doen. Nienke was niet alleen tien jaar jonger dan ik, ze was qua uiterlijk ook absoluut het tegenovergestelde: ze had al zo lang ik haar kende haar haren in felle kleuren en had, ondanks hevige protesten van haar ouders, zichtbare tatoeages en enkele piercings. We genoten ervan om samen te gaan eten en beschaafd misbruik te maken van alle vooroordelen die mensen tegen ons hadden: Nienke was altijd degene die bestelde en afrekende en dat zorgde regelmatig voor situaties met obers die zich helemaal hadden ingesteld op de veronderstelling dat ik, vanwege mijn keurige pak, degene was die bepaalde en betaalde.

Ik pikte Nienke op bij het station en reed naar een straatje waar verschillende eetcafé’s gevestigd waren. We vonden al snel een leuk terras en namen plaats. Nadat de ober onze bestelling had opgenomen, kwamen we ter zake. Nienke had sinds enkele weken een vriendje. Vol jeugdig enthousiasme vertelde ze over hoe hij, Harm, was en dat Harm ook een broertje had die van hardcore muziek hield. “Hoe zit het eigenlijk tussen jou en Mike?” vroeg Nienke opeens. Ik aarzelde. “Nou wel goed, denk ik. Ik merk alleen dat ik het wel erg druk heb op het werk en dat we dus weinig samen kunnen doen. Gelukkig snapt Mike dat prima.” Nienke nam een hap van de zojuist geserveerde tosti. “Wanneer zie ik die jongen eindelijk eens? Je hebt al best veel over hem verteld, maar ik heb hem nog nooit gezien!”. Ik pakte mijn mapje met autopapieren uit mijn binnenzak en haalde daar een foto uit, die ik van Mike voor het Vrijheidsbeeld op Ellis Island in New York had gemaakt, en gaf die aan Nienke die deze met een gretig gebaar accepteerde. “Zooooo, das een leuke knul! Meneer heeft een goede smaak!” riep ze over het terras.

Ik bloosde en zag enkele mensen aan aangrenzende tafeltjes verstoord, dan wel nieuwsgierig naar ons kijken. Nienke besefte dat ze een verkeerde opmerking had gemaakt en gaf gehaast de foto terug. Een half uur later bracht ik Nienke terug naar het station. “Doe je Mike de groeten van me?” vroeg ze bij het uitstappen. Ik reed vervolgens terug naar huis en ging met het boek waar ik al enkele dagen in bezig was, op mijn veranda zitten.

De zaterdag was heerlijk warm en ik genoot van de zon en het lekker ontspannen lezen in de tuin. Die avond ging mijn communicator en ik zag op het display dat het Sandra was. Ik nam de telefoon op en hoorde Sandra vragen of ik die avond zin had bij haar te komen eten: Yuri en Yannick waren de stad in en zouden pas laat terugkomen. Ik accepteerde het aanbod en stopte, op weg naar haar, bij een slijter om een goede fles wijn te kopen als dank. Sandra’s kookkunsten waren geweldig. Nadat we samen de tafel hadden afgeruimd, opende ik de fles en gingen we in haar woonkamertje zitten. “Waar zijn Yuri en Yannick eigenlijk naartoe?” vroeg ik belangstellend. “Nou, daar deden ze eerst nogal geheimzinnig over. Tot ik vrijdagmorgen twee kaartjes voor een of andere rave in de stad op Yannick’s bureautje zag liggen. Toen ik hem daar ‘s avonds mee confronteerde, lachte hij schaapachtig terwijl ik helemaal niet boos was of zo. Ik kreeg er echter geen vinger achter waarom ze daar zo geheimzinnig over deden. Zeg, dat ben ik helemaal vergeten te vragen aan je: waarom ben jij daar niet naartoe? Ik hoorde Yannick tegen Yuri zeggen dat Mike voor vanavond ook kaartjes had…”

Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XIII

Bericht door Pringles1 » do 24 sep 2020, 12:47

Verbaast keek ik Sandra aan. “Ik weet niet beter dan dat Mike dit hele weekend naar een klasgenoot van hem is, om hem te helpen op de boerderij van zijn ouders. Het schijnt dat de vader van hem ernstig ziek is, dus er blijft allemaal werk liggen en dat gaat Mike dit weekend wegwerken. Dat is hij donderdag nog komen vertellen. Maar ik kan me ook voorstellen dat hij zijn klasgenoot meeneemt naar dat feest als verrassing of zo. Ik kijk wat dat betreft bij Mike nergens meer van op!” Sandra keek me ietwat bedenkelijk aan, maar zei verder niets en ging over op een ander onderwerp. Rond 11 uur was de fles leeg en stond ik op: “het lijkt me goed maar eens op huis aan te gaan”. Sandra nam de lege glazen van me over en liep achter me aan, haar smalle gangetje in. Bij de voordeur draaide ik mezelf nog een keer om en bedankte haar nogmaals voor het heerlijke eten. Ik stapte in mijn auto en reed weg, driemaal toeterend ten afscheid.

Thuis aangekomen zette ik nog even de TV aan, maar kon eigenlijk niets van mijn gading vinden. Ik bestudeerde mijn communicator nogmaals: geen bericht van Mike. Ik schudde mijn hoofd en zei bestraffend tegen mezelf dat Mike nu druk was met het helpen van zijn klasgenoot en dat ik er trots op moest zijn dat mijn vriend zoveel voor andere mensen overhad.

Ik legde mijn communicator op mijn nachtkastje, kleedde me uit en ging in mijn bed liggen. Ik probeerde de slaap te vatten, maar een niet goed definieerbaar, maar wel onheilspellend gevoel, maakte dat ik voortdurend lag te woelen. De woorden van Sandra klonken steeds opnieuw in mijn hoofd en mijn gevoel van onbehagen nam met de minuut toe. Tot drie keer toe rolde ik mezelf richting communicator met het doel Mike te bellen, maar even zo vaak rolde ik terug, mezelf rust insprekend dat er niets aan de hand was. Uiteindelijk moest ik tot de conclusie komen dat ik Mike wel erg claimde: ik voelde mezelf min of meer buitengesloten nadat ik Sandra hoorde zeggen dat Mike ook kaartjes voor een rave had en mij niet meegevraagd had. Ik stond op en liep naar de badkamer. Ik floepte de lamp aan en keek mezelf aan in de spiegel, terwijl mijn handen op de tast een glas water vulde.

Ik nam een slok, boog mezelf voorover over de wastafel en gooide de rest van de inhoud van het glas in mijn gezicht. Het ijskoude water werkte verfrissend; ik deed het licht uit en draaide mezelf in bed op mijn zij. Ik sliep enkele minuten later.

Op zondagochtend werd ik badend in het zweet wakker. Ik had enkele vreemde dromen gehad, die allemaal op dezelfde wijze eindigden: ik viel plotseling in een diep gat en bleef maar vallen en vallen, zonder enige mogelijkheid mezelf ergens aan vast te grijpen. Ik keek routinematig op mijn communicator, maar de onderhuidse hoop op een teken van leven van Mike bleef onbeantwoord. Met een zucht stond ik op en zette de douche aan: ik hoopte dat een frisse douche het vreemde gevoel in mijn lichaam en hoofd zou verdrijven.

Dat bleek niet zo te zijn: mijn onderbuikgevoel maakte me onrustig, gejaagd. Ik probeerde me voortdurend ervan te overtuigen dat alle signalen op louter toeval berustten en dat er niets, maar dan ook niets, vreemd aan was. Sandra had me verteld dat mensen van de leeftijd van de drie jongens nu eenmaal wispelturig waren en dat ze daar naar verloop van tijd vanzelf overheen zouden groeien. Ik had 'ja' geknikt, maar niet bepaald overtuigend. Ik sloeg de veranda deuren open en liep, met een vers gezette kop koffie in mijn ene en de nog niet gelezen zaterdagkrant in de andere hand, de veranda op en nam plaats in een van de stoelen. Ik sprak mezelf bestraffend toe toen ik merkte dat ik instinctief de stoel zo had neergezet, dat ik iedereen die via de veranda deuren binnen zou komen, direct zou zien.

Ik begon te lezen, maar de artikelen konden me niet boeien. “dit heeft ook geen zin” sprak ik ietwat boos tot mezelf, vouwde de krant op en keek op mijn horloge. Het was half tien. Ineens schoot me te binnen dat we vrijdag 100 zeecontainers vol voorraad hadden ontvangen en dat deze voorraad vandaag en morgen in een van de magazijnen in de stad opgeslagen moest worden. Ik stond op en besloot daar een kijkje te gaan nemen, in de hoop mijn zinnen te kunnen verzetten.

Ik reed met hoge snelheid mijn straat uit maar liet, toen ik me dat realiseerde, het gas los: er was niemand die op me zat te wachten, dus waarom zou ik zo hard rijden. Ik schudde heftig mijn hoofd, in de hoop deze negatieve gedachte te verdrijven: ik wilde er voor waken dat ik mezelf in een negatieve spiraal zou drijven. Het lukte me om enkele afspraken die voor morgen op de rol stonden, in gedachten voor te bereiden en voor ik het in de gaten had, stond ik op de parkeerplaats van één van de grote magazijnen die ons bedrijf verspreid over de stad gebruikte.

Ik stapte uit en keek nogmaals op mijn horloge: bijna 10 uur, bijna tijd voor koffie. Een van de koffiebars in de stad was op zondag al om 9 uur open, dus ik had toen in de straat uitreed gebeld en 20 appelflappen besteld: het leek me goed voor de motivatie om de mensen, die op zondag voor me aan het werk waren, een blijk van waardering te geven. Ik deed dat wel vaker: ik was er van overtuigd dat een schouderklop in woord, gebaar of cadeautje, beter motiveerde dan een bepaald geldbedrag. Met de twee dozen in mijn hand liep ik het kleine kantoortje bij de ingang in. Daar was niemand, maar in de loods hoorde ik keiharde housemuziek en daar bovenuit geluiden die er op duidden dat er erg hard gewerkt werd.

Ik opende de deur en stapte de hal in. Op vijf meter van de deur stond Simon, een van de loodsmanagers die ik enkele jaren geleden als losse uitzendkracht had binnen gekregen. Hij was begonnen als orderpikker, maar ik had al snel in de gaten dat hij een stuk slimmer was en had hem, ondanks een gebrek aan diploma’s, een kans gegeven zich op te werken en hij had die kans met beide handen aangegrepen. Hij zag me staan en kwam, met de hand enthousiast vooruit gestoken, naar me toe gelopen. Ik schudde zijn hand en informeerde hoe het met zijn vriendin was; Simon had me enkele weken geleden verteld dat hij vader zou gaan worden en ik vond het belangrijk daarnaar te informeren. Simon’s ogen glinsterden toen hij vertelde dat het wellicht wel eens een tweeling zou kunnen worden. “Nog 20 containers en dan zit alles erin. We zijn vanmorgen om 5 uur begonnen met lossen zodat we straks op tijd naar huis kunnen. Het is nu al warm en dat wordt alleen maar erger vanmiddag heb ik op teletekst gezien”.

Ik vroeg hem zijn groep bij elkaar te halen omdat ik vond dat ze wel een kwartiertje pauze hadden verdiend. Simon liep weg en niet lang daarna kwamen achter allerlei stellingen en stapels producten mensen te voorschijn die mijn kant op kwamen lopen. De loods was onderverdeeld in een twaalftal gangen, met aan weerszijden lange, hoge schappen. Dat zorgde ervoor dat ik enkelen van de magazijnmedewerkers langere tijd kon bekijken. Het was een gemêleerd gezelschap, maar het gros waren jonge jongens en meisjes. Het dragen van een veiligheidsvest was in onze magazijnen een verplichting die al jaren gold. Ik zag tot mijn tevredenheid dat, ondanks de warmte, iedereen ook een dergelijk vest droeg. Toen ze echter dichterbij kwamen, zag ik ook dat de meeste jongens geen shirt meer droegen onder hun vest. Ik merkte dat mijn belangstelling was gewekt en ging op een strategische plek zitten, zodat ik rustig rond zou kunnen kijken zonder op te vallen.

Simon introduceerde me en wees op de twee dozen op tafel. De groep was zichtbaar verrast dat een van de hoogste bazen van het bedrijf zich zó om haar uitvoerende medewerkers bekommerde, dat deze op zondagmorgen langs kwam om iets lekkers voor bij de koffie te brengen. Ik glimlachte: ik was inmiddels ook blij aanwezig te zijn aangezien ik zo ongemerkt naar een aantal mooie jongens kon kijken. Enkelen stonden op en liepen naar het aanrecht dat direct links van me stond. De eerste, een jongen met, deels onder een zwarte pet met daarop het witte kenmerkende Londsdale-logo verborgen gemillimeterd blond haar, boog voorover om zijn handen te kunnen wassen. Op dat moment viel het veiligheidsvest wat hij droeg open, waardoor ik een close-up kreeg van zijn prachtige, grote tepels met brede tepelhoven en zelfs zijn verse zweet uit zijn prachtige diepblond behaarde oksels kon ruiken.

Het “dank u wel voor de appelflap, meneer!” uitgesproken door een van de medewerkers, deed me terugkeren in de realiteit. Ik lachte en probeerde, door vragen over de voortgang van het werk te stellen, mijn voelbaar ontluikend geil gevoel te onderdrukken: ik vond dat ik mezelf nu toch echt moest beheersen. Toen ik merkte dat ik daar behoorlijk wat moeite mee kreeg – op zich ook logisch met zoveel moois in mijn directe nabijheid – besloot ik op te stappen. Ik kon het echter niet laten de jongen die ik tijdens het handen wassen ongegeneerd had bekeken, bij het verlaten van het vertrek vriendschappelijk op zijn schouder te slaan en even in zijn schouder te knijpen. Hij voelde krachtig en gespierd aan.

Ik stond buiten en vroeg me af wat nu te gaan doen. Het begon al behoorlijk warm te worden wat me deed besluiten snel de koelte van mijn auto op te zoeken. Ik stapte in en startte de motor. Voorzichtig reed ik het parkeerterrein af, terwijl ik me realiseerde dat ik mijn communicator niet mee naar binnen had genomen. Met succes onderdrukte ik de neiging om te kijken of iemand contact met me had gezocht en koos instinctief de snelweg richting Duitsland.

Ik liet de medewerkers van Simon nog een keer door mijn gedachten gaan; zeker de jongen bij de wasbak vond ik een plaatje en zag zijn mooie naakte bovenlichaam scherp op mijn netvlies. Plots realiseerde ik me dat er op dat moment maar één blonde jongen in mijn leven mocht zijn en die heette nog altijd Mike. Mezelf dat realiserend slaakte ik een diepe zucht; ik baalde ervan dat ik niet effectief met de hele situatie kon omgaan.

Toen ik de Duitse grens passeerde, kon ik gaan doen waarvoor ik naar het oosten was gereden: ik gaf vol gas en liet de snelheidsmeter gestaag oplopen. Ik had dit enkele weken geleden al eens op een avond met Mike langs me gedaan; Mike had meermalen gevraagd wat de topsnelheid van mijn Mercedes was en ik had hem beloofd dat hij het bereiken daarvan een keer mee te mogen maken. Bij de aflevering had de verkoper me verteld dat de auto begrenst was, maar ik had daar verder geen aandacht aan geschonken: ik hield wel van doorrijden, maar echt hard rijden was in het drukke Nederlandse verkeer toch niet mogelijk. Mike gilde het uit van spanning toen de digitale snelheidsmeter 260 kilometer per uur aantikte, net voordat ik het gas losliet omdat enkele kilometers voor me een vrachtwagen ging inhalen.

Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht toen ik daaraan terugdacht en trapte het gas nog verder in. Waar ik met mijn gedachten was gebleven wist ik niet meer, maar ik zag wel ineens, terwijl ik erg snel naderde, een inhaalmanoeuvre voor me gebeuren. Ik schrok enorm en zag dat mijn remweg simpelweg te kort was zou zijn om een aanrijding te voorkomen. Instinctief stuurde ik mijn auto van de linkerbaan naar de vluchtstrook en vloog werkelijk via de vluchtstrook langs de twee elkaar inhalende voertuigen terwijl ik gecontroleerd remmend tot stilstand probeerde te komen. Met een aantal keren tegensturen lukte het vaart te minderen en enkele seconden later stond ik stil op de vluchtstrook, terwijl mijn hart intussen in mijn keel bonkte. Mijn ratio nam het weer langzaam over van mijn overlevingsinstinct dat me zojuist van een wisse dood had gered.

Met een bonkend hart maakte ik weer vaart, voegde in en zocht de eerste parkeergelegenheid op. Het bleek bij een Raststatte te zijn. Ik parkeerde mijn auto en ging naar binnen, nog steeds uit het lood geslagen door de levensgevaarlijke situatie waar ik mezelf luttele minuten daarvoor schijnbaar emotieloos had gebracht. Ik kocht een broodje en een beker koffie en liet deze inpakken; ik was nog steeds uit het lood geslagen en vanuit de eetzaal klonk een kakofonie van geluid, waar ik op dat moment geen enkele behoefte aan had.

Terug in de auto at ik het broodje gedachteloos op en nam een slok koffie. Vervolgens plaatste ik de beker in één van de vakjes tussen de voorstoelen, waarin je drank naar keuze warm of koud kon houden. Ik besloot weer terug naar Nederland te rijd: ik had mijn portie opwinding wel gehad voor vandaag, dacht ik zo. Ik liet mezelf meevoeren met de verkeersstroom en reed beheerst Nederland weer in. Op mijn dashboard zag ik dat het intussen na tweeën was en besloot in de stad een ijsje te gaan halen. Ik had jaren geleden een Italiaanse ijssalon ontdekt die alleen zelf gemaakt ijs verkocht. Ik was dol op ijs; zeker als het wat warm was ging ik eigenlijk elke dag daar een ijsje halen. Mike had mijn hartstochtelijke voorliefde voor ijs over genomen en we gingen er vaak samen een ijsje halen. Oh ja, Mike…

Voorzichtig likkend aan mijn ijsje reed ik langzaam terug naar huis. Het was intussen behoorlijk warm geworden en erg rustig op straat. Voor een van de grote kruisingen in de stad, moest ik stoppen voor een rood verkeerslicht. Terwijl ik rondkeek, bleef mijn blik ineens hangen bij iets wat ik enkele tientallen meters over de kruising waarnam: iemand liep bijna sloffend met een fiets aan zijn handen, zichtbaar balend. Nadat het groen was geworden, veranderde ik instinctief mijn richting: in plaats van wat ik aanvankelijk van plan was, namelijk rechtsaf te slaan, reed ik rechtdoor, nieuwsgierig geworden.

Aan de overkant van de kruising gekomen, kreeg ik een beter zicht op de situatie. Er ging een schok door me heen toen het plaatje me duidelijker werd: daar liep de jongen die ik vanmorgen met mijn ogen bijkans had uitgekleed toen hij zijn handen aan het wassen was, met aan de hand zijn fiets waarvan de achterband leeg bleek te zijn. Ik stopte langs hem en liet het raam aan de passagierskant zakken. De jongen hield zijn pas in en keek mijn auto in; op dat moment kon ik weer een blik werpen op zijn prachtig bovenlijf dat enkel door een loshangend veiligheidsvest werd bedekt. Een blik van herkenning kwam op zijn gezicht op het moment dat hij zag dat ik achter het stuur zat. “Problemen?” vroeg ik hem. De jongen zuchtte. “Ja, mijn band is zoals je ziet kapot. Ik heb naar huis gebeld, maar mijn moeder pakt de telefoon niet op. En het is zo warm…” Ik had de motor van mijn auto uitgezet en stapte uit. “Zal ik je naar huis brengen?” De jongen reageerde eerst verrast, maar accepteerde mijn aanbod daarna gretig.

Ik opende van binnenuit mijn kofferbak en legde vervolgens de achterbank plat, zodat er voldoende ruimte kwam voor de fiets. De jongen paste, zichtbaar voorzichtig, de fiets in de auto en sloot de kofferbak. Terwijl hij naar boven reikte om de kofferbak te kunnen sluiten - ik verzweeg even dat er onder mijn auto een sensor zat die het deksel vanzelf sloot als je er je voet voorheen bewoog - had ik een prachtig uitzicht over zijn mooi behaarde oksel en zijn stevige schouder. Met een armgebaar maakte ik hem daarna duidelijk dat hij in mocht stappen, waarna hij het portier aan de passagierszijde openende en plaats nam. Nadat ik was ingestapt, stak de jongen zijn hand uit, ten teken dat hij zichzelf wilde voorstellen. “Goedemiddag mijnheer, mijn naam is Björn.” Ik schudde zijn hand en stelde mezelf voor. Ik zag een twinkeling in zijn ogen toen hij het interieur van de auto in zich opnam. “Vind je het een leuke auto?” vroeg ik hem. Björn knikte heftig. “Hij is geweldig! Hoe hard kan ie?” Ik schoot in de lach: Het was precies dezelfde vraag die Mike me als eerste had gesteld toen we op het parkeerterrein van zijn school waren ingestapt. Die jongens zijn ook allemaal hetzelfde. Ook Mike. Mike…

Terug in de realiteit startte ik de motor en reed weg. Het adres dat de jongen opgaf was aan de andere kant van de stad. Ik vond het niet erg; het gaf me de gelegenheid nader kennis te maken met deze jongen en ik merkte dat mijn gevoel ook een sprongetje gemaakt had op het moment dat ik langs de jongen ging zitten. Björn bleek op zijn 16e van school te zijn gegaan en nu als uitzendkracht overal en nergens te werken. Ik vroeg hem waarom hij van school was gegaan. Het gezicht van Björn verstrakte. “nou, ik kon best goed leren en deed dat graag, maar mijn vader is vorig jaar overleden. Er was gewoon geen geld genoeg meer. Ik ben toen met verkeerde mensen in aanraking gekomen en dacht dat zij mijn vrienden waren. Inmiddels ben ik er wel achter dat ze dat niet waren. Maar nu is het te laat…” Ik probeerde het gesprek een andere richting in te sturen, geschrokken door het heftige verhaal van Björn. Ik realiseerde me dat ik het in mijn jeugd wel erg goed getroffen had, net als Mike. Mike…

Gelukkig werd het gesprek luchtiger; Björn werkte nu enkele weken bij ons bedrijf en hij sprak de hoop uit te mogen blijven. Ik besloot ter plekke dat ik maandag direct met Simon zou gaan praten om te kijken of we voor Björn iets konden betekenen. Ik realiseerde me dat dit niet direct getuigde van goed managerschap, maar vond dat ik in dit geval een uitzondering mocht maken; de jongen werkte hard en daarnaast vond ik zijn oogverblindend uiterlijk een uitstekend argument.

Björn woonde in een hoekhuis; ik stopte de auto aan de zijkant van het huis en hielp Björn met het uit de auto halen van zijn fiets. Met zijn fiets in de hand stond hij zichtbaar te treuzelen wat te doen. “Is er iets?” vroeg ik hem. Björn keek me schaapachtig aan. “nou eh, ik bedenk me nu ineens dat mijn moeder pas morgenavond thuis komt; ze is naar haar schoonzus. En ik ben vanmorgen vergeten de sleutel mee te nemen toen ik de deur achter me gesloten heb. Ik kan dus ons huis niet in." Ik schoot in de lach, maar Bjorns gezicht verstrakte voor de tweede keer in korte tijd. Ik besloot hem daarom te helpen. “Weet je wat, zet de fiets maar bij de poort en op slot en ga maar mee naar mijn huis. Dan kijken we daar wel verder”. Björn was zichtbaar gelukkig met mijn geste en stapte, nadat hij zijn fiets zorgvuldig had afgesloten, opnieuw bij me in.

Het bleek dat Björn ook enkele jaren aan oosterse vechtsporten had gedaan. Deze gemeenschappelijkheid zorgde ervoor dat we gespreksstof genoeg hadden tijdens de rit naar mijn huis.

Oplettend reed ik de auto de garage in en sloot via de knop in de auto de infra rood bediende garagedeuren. Ondanks dat er geen directe inkijk was op mijn garage, reed ik altijd direct de garage in als ik niet alleen was. Dat deed ik ook als Mike langs me zat. Mike…

Björn stapte aarzelend uit en liep, daarvoor door me uitgenodigd, voorop de keuken in. Ietwat onzeker ging hij met zijn rug tegen het aanrechtblad staan, afwachtend wat ik ging doen. Deze houding deed me opnieuw in de lach schieten. Toen Björn me niet begrijpend aankeek vertelde ik hem dat ik iedereen die in mijn huis was, als vriend beschouwde en dat hij vooral moest doen waar hij zin in had. Die opmerking deed hem zichtbaar goed.

Met een glas fris in de hand namen we plaats op mijn veranda. Ongetwijfeld zonder het zelf te beseffen, ging Björn zitten in de stoel die Mike normaal gesproken bezette als hij bij me was. Mike… Björn zwaaide met zijn hand voor mijn gezicht. “zijn we er nog” riep hij met een guitige blik. Ietwat ongemakkelijk lachte ik. Björn complimenteerde me met mijn huis en zwembad. “Als je een baantje wilt trekken, ga vooral je gang” vertelde ik hem. Ergens hoopte ik dat hij ja zou zeggen; ondanks dat hij niet veel kleding meer aan had vanwege de warmte, waren de allerleukste plekjes nog voor me verborgen. Ik merkte dat mijn nieuwsgierigheid daarna toenam, maar besloot geen misbruik van de situatie te maken; Björn kende me immers nog nauwelijks en wist niets over mijn achtergrond.

Vanwege de warmte besloten we op een gegeven moment naar binnen te gaan. Terwijl ik in de keuken de glazen opnieuw vulde, bekeek Björn met interesse de foto’s van mijn sportprestaties. Ik vertelde hem over de toernooien waar de foto’s gemaakt waren en beantwoorde zijn vraag waarom ik er mee gestopt was. “Zullen we in de kamer gaan zitten?” vroeg ik hem. Björn liep achter me aan, maar aarzelde om plaats te nemen. “Wat scheelt er?” vroeg ik hem. “Nou”, sprak hij aarzelend, “ik ben enorm bezweet en plakkerig en mijn kleren zijn stoffig. Ik vind het zonde om je bank smerig te maken. Zal ik buiten een tuinstoelkussen pakken en daarop gaan zitten?” Ik schonk hem een gemeende glimlach. “Ik heb misschien een beter idee. Als je wilt ga je hier eerst eens lekker onder de douche; dan zal ik in de tussentijd wat te eten gaan regelen. Lijkt je dat een goed plan?” Björn’s gezicht fleurde helemaal op. Ik ging Björn voor naar boven en wees hem de badkamer. “Handdoeken liggen in de dress-room, tweede deur aan de rechterkant”. Björn knikte me toe en liep de badkamer in. Ik moest me beheersen om hem niet achterna te lopen, maar sprak mezelf bestraffend toe: ik wist nog niets van die jongen op het gebied van liefde dus mocht ik daar ook geen misbruik van maken. Ik liep de trap af en dekte de tafel in de woonkamer. Vervolgens vulde ik de oven in de keuken met afbakbroodjes en nam plaats aan de tafel. De laatste katernen van de krant bleken interessanter dan ik had verwacht en hoorde daardoor Björn niet de kamer inlopen; ik merkte het pas toen twee handen op mijn schouders werden gelegd.

Ik schrok op uit mijn krant en draaide me om. Björn had het veiligheidsvest in de badkamer achter gelaten; het enige wat hij zichtbaar droeg was zijn zwart witte pet en een om zijn middel gebonden handdoek. Mijn hart ging sneller kloppen bij het aanschouwen van zo’n mooie jongen: een glimmend koppie met een guitig gezicht, platte buik, gespierde armen, prachtige tepels en mooi behaarde oksels.

“Ik kon zo snel niets anders vinden” sprak Björn. Ik was even van mijn stuk gebracht door de prachtige verschijning voor mijn neus. Gelukkig kon ik me snel herpakken, zodat Björn mijn tegenstrijdige gevoelens niet zou opmerken. “Neem plaats”, zei ik tegen Björn, terwijl ik hem met een geroutineerd armgebaar uitnodigde tegenover me te gaan zitten. Terwijl Björn plaatsnam op de stoel, hoorde ik een bel-signaal uit de keuken ten teken dat de broodjes gebakken waren en uit de oven gehaald konden worden. Ik verontschuldigde me, stond op en liet Björn alleen achter in de kamer.

Leunend op het aanrecht kwam ik weer bij mijn positieven en overzag de situatie. Ik werd verscheurd door twee gedachten: aan de ene kant die het van de zonnige kant zag: Mike die wat tijd voor zichzelf wilde en die tijd moest ik hem geven: dat zou onze relatie uiteindelijk alleen maar verstevigen. De signalen die wezen op afstand of, nog erger, ontrouw konden ook rationeel weerlegd worden.Niks aan de hand dus.

De andere kant was de donkere kant: Mike had me bewust voorgelogen en maakte ongegeneerd misbruik van mijn vertrouwen. Waarom zou ik hem niet met gelijke munt terugbetalen door de jongen die nu slechts gekleed in een grote badhanddoek in de kamer op me zat te wachten, te versieren en met hem het plezier beleven dat ik de afgelopen tijd niet met Mike had gehad.

Terwijl ik verzonken in een diepe tweestrijd de broodjes uit de oven in een broodmand plaatste, viel mijn oog ineens op een foto, die ik in de vensterbank van het keukenraam had geplaatst. Hierop was Mike te zien, terwijl hij achter de zijkant van mijn auto staat, zodat je alleen zijn schouders en zijn hoofd kon zien. Zijn armen lagen op het dak van de auto, met de duimen stevig omhoog en Mike’s karakteristieke glimlach op zijn gezicht gebeiteld. Op dat moment had ik mijn keuze gemaakt.

Met de mand vol broodjes liep ik vanuit de keuken terug de kamer in. Björn zat rechtop in de stoel, zijn handen ontspannen op tafel liggend. Zijn natte haren glinsterende in het licht van de lampen boven de eettafel en zijn ogen keken me nieuwsgierig aan. Ik zette de broodjes op tafel en met een armgebaar nodigde ik hem uit te gaan eten. Gretig pakte Björn een broodje uit de mand en sneed het met een mes in tweeën. Hij smeerde er boter op en deed er kaas op. Vervolgens presenteerde hij een helft aan mij. Ik vond het een galante actie van de jongen en, mede omdat ik ook honger had, nam ik het brood aan.

Er heerste een ietwat geladen spanning aan tafel; ik kon de bedoelingen en verwachtingen van Björn niet goed invoelen en hield rekening met de mogelijkheid dat Björn er hetzelfde over dacht.

“Was de douche goed?” vroeg ik hem, in de hoop een gesprek op te starten. “Dat kun je wel zeggen!” zei Björn met een glunderend gezicht, “ik heb wel even staan klooien met de knoppen die op de douche zitten, maar toen ik die eenmaal door had, heb ik de jetstreamers vol open gezet. Een dergelijke douche hebben we thuis niet. Daar hebben we een gewone huis-tuin-en-keuken douche.” Tijdens het eten probeerde ik wat meer van deze jongen te weten te komen, maar hij liet bijzonder weinig los van zijn privé-zaken; vooral het stukje ‘verkeerde vrienden’ integreerde me enorm, ook al besefte ik dat ik daar eigenlijk niets mee te maken had.

Om het ijs dan wat verder te breken bracht ik het gesprek op onze gezamenlijke passie: oosterse vechtsporten. Het bleek dat Björn een behoorlijk goede sportman was: de meeste toernooien waar hij aan deelgenomen had, had hij met een gouden medaille beëindigd. “Waarom ben je er dan mee gestopt?” vroeg ik hem. “Nou”, begon Björn aarzelend, “mijn vader was mijn voorbeeld. Hij ging mee naar alle tornooien en was ook mijn trainer. Toen hij ineens wegviel, stroomde alle kracht, inspiratie en doorzettingsvermogen uit mijn lichaam. Ik nam het mezelf kwalijk dat hij er niet meer was en vond het ook niet juist om er mee door te gaan. Sinds ik naast het graf van mijn vader heb gestaan, heb ik geen pak meer aangeraakt. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen. Denk ik…”

Ik keek Björn in zijn ogen; deze begonnen zich langzaam te vullen met tranen en enkele ogenblikken later liet Björn zijn hoofd in zijn handen vallen en barstte in huilen uit. Ik liet Björn even; ik vond dat hij het recht had om zijn verdriet op zijn eigen manier te uiten en te verwerken. Enkele minuten later hief Björn zijn hoofd op en keek me uitdrukkingsloos aan. “Het is goed Björn. Trek het je niet aan. Je vader is erg belangrijk voor je en dat is alleen maar goed. Jezelf op deze manier bloot geven vind ik een teken van kracht, niet van zwakte. Ik weet zeker dat hij heel goed voor je is geweest”.

Björn’s gezicht klaarde gelukkig wat op na mijn zorgvuldig gekozen woorden. Er brak zelfs een kleine glimlach door op het gezicht van de jongen. “Eigenlijk is het best vreemd”. Ik keek Björn niet begrijpend aan. “Nou, ik ken u pas een paar uur en ik heb u nu al meer verteld dat ik andere mensen heb verteld die ik al veel langer ken. Ik ben blij dat ik bij u mag zijn vandaag”. Ik keek Björn aan. “En ik ben blij dat ik je met zoiets kleins kan helpen.” Björn knikte, maar aan zijn gezichtsuitdrukking kon ik zien dat hij iets wilde vragen, maar twijfelde. “Wat wil je nog zeggen?” vroeg ik hem. “Ik zie aan je gezicht dat je iets op het puntje van je tong hebt liggen. Nou, voor de dag ermee zou ik zeggen”. Ik keek de jongen verwachtingsvol aan, terwijl Björn ging verzitten op de stoel. “Nou, euh, ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik moet beginnen” sprak de jongen aarzelend.

Ik schonk hem een bemoedigende glimlach. “Als je eens begint bij het begin.” Er schoot een korte grijns over het mooie gezicht en de jongen boog naar voren, alsof hij iets in vertrouwen wilde vertellen. “Zo straks, toen ik klaar was met douchen, ging ik op zoek naar een handdoek. Ik had niet goed genoeg naar je geluisterd, want de eerste deur die ik open deed was niet van een kledingkast of iets dergelijks, maar het was de deur van je slaapkamer. Omdat ik eerst dacht dat ik daar ook wel een handdoek zou kunnen vinden, ben ik je slaapkamer ingelopen, op zoek naar een handdoek.” De jongen pauzeerde even, zichtbaar zoekend naar de juiste woorden. “En toen?” moedigde ik hem aan om verder te gaan met zijn verhaal. “Nou, toen zag ik op het nachtkastje de foto van een jongen staan, zoiets van mijn leeftijd. Nieuwsgierig ben ik toen naar je nachtkastje gelopen en heb de foto van het meubelstuk afgepakt en de foto bekeken. Ik dacht dat het je zoon zou zijn.” De jongen aarzelde zichtbaar om verder te gaan. Ik probeerde het voor Björn niet erger te maken door hem neutraal aan te kijken.

“Toen ik in de gaten had dat ik daar geen handdoek zou kunnen vinden, ben ik de kamer uitgelopen en heb de volgende deur geprobeerd. Dat was wel de goede. Toen ik echter de deur van een van de kasten opende, zag ik aan de binnenkant verschillende foto’s geplakt van dezelfde jongen die op de foto op je nachtkastje stond. Toen ik een foto zag waarop hij op zijn rug in bed gefotografeerd is, zonder kleren, schrok ik enorm en heb de deur gesloten”. Aan de versnelde ademhaling en het hakkelen van de laatste woorden merkte ik dat de jongen veel moeite had met het plaatsen van wat hij die middag gezien had. “Het was echt niet mijn bedoeling om me te bemoeien met jou privé-leven, echt niet. Ik had wellicht beter op moeten letten toen je uitlegde waar ik een handdoek kon vinden. Het spijt me…”. Ik stak mijn rechterarm uit en legde mijn rechterhand op zijn recht voor zicht op tafel liggende gevouwen handen.

Het is inderdaad niet de bedoeling dat andere mensen de foto’s zouden zien, maar ik heb er niet bij nagedacht toen ik je aanbood om gebruik te maken van mijn douche. Erg slordig. De jongen die je op de foto’s hebt gezien is, zoals je wel zult hebben begrepen, niet mijn zoon, maar het is Mike. Mike is mijn vriend. Althans, daar ga ik nog vanuit”.

Er kwam een verbaasde trek op Björn’s gezicht. Ik zuchtte. “Laat ik beginnen met je te vertellen wie ik ben, wat ik doe, hoe Mike en ik met elkaar in aanraking zijn gekomen en wat de samenhang tussen die dingen is. Wellicht dat je het dan begrijpt.” Zo goed en zo kwaad als het ging, probeerde ik Björn uit te leggen dat ik al lang meer voor jongens dan voor meisjes voelde, dat Mike mijn eerste vriendje was en dat ik langzaam bezig was met een coming out. Ik overwoog even mijn verhaal kort en vooral zakelijk te houden, maar de aandachtige houding van Björn, gekoppeld aan het vertrouwen dat ik intussen in de jongen had gekregen, deed me besluiten ook mijn emoties met hem te delen. En met “…en daarom ben ik dit weekend alleen thuis en daarom heb ik een slecht gevoel over het verhaal van Mike” besloot ik mijn verhaal. Ik liet een stilte vallen om Björn de gelegenheid te geven om te antwoorden.

De ogen van Björn stonden fel en zijn mond was vertrokken. “Ik ben geen homo. Ik moet er niets van hebben.” Enigszins geschrokken trok ik mijn hand van zijn handen af. Had ik Björn dan toch verkeerd in geschat? “Je wilt dat ik vannacht ook in jou bed slaap zeker? Dat ga ik dus nooit doen, als je dat maar weet”. Ik slikte en overwoog wat ik zou zeggen; ik realiseerde me dat ik een vervelend gesprek ging krijgen en wilde de kans dat het gesprek zou ontsporen zo klein mogelijk maken.

“Björn, ik vind je een aardige jongen en, als ik eerlijk ben, je bent ook erg aantrekkelijk. Ik zal echter nooit iemand tot iets dwingen wat hij niet wil. Ik heb dat nog nooit gedaan en ik zal het ook nooit doen. Om in jou woorden te spreken: als je bij mij in bed zou willen liggen, moet je daar zelf het initiatief toe nemen, anders slaap je op de logeerkamer, net als alle andere gasten die bij me blijven slapen. En om je nog geruster te stellen: ik stel voor dat je naar boven gaat en in de kast naast die waar je de foto’s in hebt gevonden, wat kleding uitzoekt. Daar liggen spullen die ik voor Mike heb gekocht en ik schat in dat jullie wel ongeveer dezelfde kledingmaat hebben.”

Björn stond op zonder iets te zeggen en liep de kamer uit. Niet veel later hoorde ik voetstappen op de trap. Ik slaakte een diepe zucht. Ik schudde mijn hoofd en vroeg me af waarom ik me zo had laten gaan. Het gedoe met Mike had mijn zorgvuldigheid dus veel meer aangetast dan ik in eerste instantie dacht; ergens diep in me had mijn oerdrift blijkbaar gedacht door middel van een lekker avontuurtje met de beeldschone Björn wraak te kunnen nemen op het gedrag van Mike. Ik stond op en liep naar de keuken om koffie te gaan zetten. Ik ging daar zo in op, dat ik Björn, die gekleed in een trainingsbroek en een tanktop in de deuropening stond, pas opmerkte op het moment dat ik me had omgedraaid om met een kop koffie terug de kamer in te lopen.

Ik schrok en realiseerde me dat ik maar een kop koffie in mijn handen had. “Wil jij ook nog wat?” vroeg ik hem. Björn knikte, en het viel me op dat Björn treuzelde. Ik keek Björn in zijn ogen. “Mag ik jou ook iets vragen?” Afwezig knikte Björn. “Heb ik het straks goed gehoord, toen je zei ‘je wilt dat ik vannacht ook in jou bed slaap zeker?’” Het gezicht van Björn werd uitdrukkingsloos; ik merkte dat ik Björn recht in zijn ziel had geraakt met mijn opmerking. Ik schrok, overhandigde Björn mijn kop koffie en dirigeerde Björn terug de kamer in. Ik ging langs Björn zitten in plaats van er tegenover: ik had gemerkt dat je in dat soort gevallen vaak een heel ander gesprek kreeg. Björn nam een slok van zijn koffie en zette de beker met een harde klap terug op tafel. Ik zag dat Björn er zelf van schrok. Björn knipperde met zijn ogen en ik zag tranen opwellen.

“Björn” fluisterde ik zacht, “Björn, heeft iemand je gedwongen tot iets waar je tegen was?” Björn’s ogen waren gevuld met tranen en hij knikte zachtjes. “Wil je er over praten Björn?” vroeg ik hem. Björn zuchtte een paar keer en probeerde zijn snikken onder controle te brengen, wat hem na enkele minuten lukte. “Ik ben vijf jaar geleden door een begeleider van het sporten ook bij hem thuis uitgenodigd. Hij zei tegen me dat hij extra met me wilde trainen omdat ik al zo goed was, maar nóg beter kon worden. Ik was zo dom om daar op in te gaan. Hij had in zijn garage een oefenruimte ingericht. Het was daar altijd zo warm dat ik binnen enkele minuten doornat van het zweet was. Op zijn aanraden trainde ik dan verder zonder shirt en tijdens het trainen zat hij voortdurend aan mijn lichaam. Op dat moment was ik vooral heel blij met de extra training en zocht er niets achter…” Ik schoof mijn stoel wat dichter naar Björn toe, omdat ik aanvoelde dat de climax in zijn verhaal snel zou volgen.

“op een doordeweekse dag stelde hij voor dat ik die vrijdag bij hem zou slapen omdat we op zaterdag ver weg een toernooi hadden en hij mijn vader, die een drukke baan had, ook eens wat rust wilde geven. Het klonk allemaal heel begrijpelijk en ik was blij dat mijn vader dan eens een weekend samen met mijn moeder zou hebben. Ik heb op vrijdagmiddag mijn spullen gepakt en ben naar hem toe gefietst. Hij stond al in de deuropening op me te wachten. We hebben eerst getraind en toen ik helemaal op was, heeft hij me mee naar binnen genomen. Hij stelde voor dat hij me zou masseren, omdat dat me nog beter zou maken. Omdat ik hem blindelings vertrouwde, heb ik gedaan wat hij van me vroeg: ik trok al mijn kleren uit en ging op een tafel liggen.

Ik vond het vreemd dat ik helemaal bloot moest gaan liggen, maar ik wilde dat weekend goed presteren dus ik liet het gebeuren. Van spanning, maar ook van de manier waarop hij me aanraakte, kreeg ik op een gegeven moment een stijve. Ik schaamde me enorm, maar hij verzekerde me dat het er bij hoorde en complimenteerde me er zelfs mee. Die avond stelde hij me voor dat ik bij hem in bed zou slapen: dat zou veel makkelijker zijn voor ’s morgens en bovendien konden we de tactiek nog doorspreken. Ook op zijn slaapkamer was het erg warm, waardoor ik alleen in een onderbroek in bed kroop. Daar heeft hij me die avond verkracht. Ik was doodsbang en liet het gebeuren, omdat hij dreigde mijn vader te vermoorden op het moment dat ik mijn mond open zou doen.

In trance heb ik de wedstrijden dat weekend afgewerkt. De mengeling van onmacht, boosheid en schaamte zorgden ervoor dat ik alle wedstrijd vroegtijdig won: ik was oppermachtig. Als dank heeft hij me die avond gedwongen met hem in bad te gaan en heeft me daar nog een keer verkracht. Daarna heeft hij me naar huis gebracht waar mijn vader hem nietsvermoedend met mijn prestaties feliciteerde”.

Ik was sprakeloos van Björn’s verhaal. “En toen?” vroeg ik aarzelend aan Björn; ik wilde hem de kans geven zijn hart te luchten maar was me er aan de andere kant ook terdege van bewust dat mijn situatie met Mike bij Björn herkenningspunten kon opleveren, die eenvoudig verkeerd geïnterpreteerd konden worden. “Ik was doodsbang dat hij mijn vader inderdaad zou vermoorden als ik mijn mond open deed. Hij verzekerde me dat hij dat zou doen als ik mijn mond open zou doen, elke keer als we even alleen waren. Als er andere mensen bij waren was hij de vriendelijkheid zelfve en prees mij de hemel in. Zo gauw we echter alleen waren, kon hij niet van me afblijven.” Björn pauzeerde even, hij kreeg het even te kwaad. Ik gaf hem daarvoor de tijd en haalde een glas water voor hem, wat hij dankbaar aannam.

“Op een avond kwam ik in de sportschool. Normaal gesproken was hij daar, maar hij kwam niet opdagen. De voorzitter van de vereniging kwam op een gegeven moment vertellen dat de trainingen die avond niet doorgingen en dat we naar huis moesten gaan. ’s Avonds heeft mijn vader een telefoontje gehad van de voorzitter, waar in werd verteld dat de politie hem had opgepakt omdat hij kinderen had misbruikt. Mijn vader is na dat telefoontje direct naar mijn kamer gekomen en heeft me dat uitgelegd. Toen hij vroeg of hij ook mij had lastig gevallen ben ik in huilen uitgebarsten en heb mijn vader alles verteld. Het is de enige keer in mijn leven dat ik mijn vader heb zien huilen. Ik heb me daarna aan mijn vader opgetrokken en putte uit hem de moed uit om verder te gaan en wat me is aangedaan diep weg te stoppen. Toen mijn vader plotseling overleed, kwam alles weer naar boven. Ik heb het daar heel lang heel moeilijk mee gehad, maar dacht het een plaats te hebben gegeven. De foto van je vriend in dat bed aan de binnenkant van de kastdeur bracht me in gedachten weer terug in het bed van die man.” De jongen keek me aan en liet vervolgens zijn hoofd op mijn schouders vallen. Enigszins aarzelend legde ik een arm om de schouder van de jongen en liet hem rustig uithuilen.

“Wat wil je Björn? Wil je hier blijven slapen of zal ik je naar vrienden of bekenden brengen, een hotel wellicht? Geen probleem, ik begrijp hoe je tegen me aankijkt nu je me het verhaal hebt verteld.” Björn schudde zijn hoofd. “Nee, dat hoeft niet. Dat ik je nu alles heb verteld is voor mijzelf een bewijs dat je anders bent dan die kerel en dat je me wel leuk vind, maar niets zult doen zonder dat ik dat wil. Een stukje veiligheid dat me doet denken aan mijn vader”. De jongen barstte opnieuw in huilen uit. “Björn”, sprak ik aarzelend, “ik kan natuurlijk nooit de plek van je vader innemen. Dat wil ik ook helemaal niet. Ik wil er wel voor je zijn, in welke vorm dat jij wilt. Je zult alleen wel moeten accepteren dat ik homo ben en een vriend heb die even oud is als jij.” Björn knikte en er kwam zowaar een glimlach op zijn gezicht.

“Vind je het goed als ik naar bed ga? Ik ben moe, het weekend is voorbij en ik moet morgen weer vroeg werken”. Ik stond op. “Geen probleem jongen. Ik wijs je waar je vannacht kunt slapen.” Ik realiseerde me wat ik zei en liet er snel “op de logeerkamer natuurlijk” op volgen. Björn volgde me, de trap op en was verrast toen hij de logeerkamer in liep. Ik sloot de gordijnen en liep naar de deur. Achter me hoorde ik kuchen. Ik draaide me om en zag dat Björn intussen al in bed was gaan liggen. “Dank je wel voor alles” hoorde ik Björn zeggen. “Graag gedaan jongen en slaap lekker” antwoordde ik hem en met een glimlach op mijn gezicht sloot ik de deur.

Nu Björn in bed lag, keerden mijn gedachten terug bij Mike. Mijn communicator gaf wel ontvangst van enkele mailtjes aan, maar geen sms bericht, voicemail of gemiste telefoontjes. Geen Mike dus. Ik baalde van de situatie, vooral omdat ik mijn onderbuikgevoel niet kon staven en ik daardoor steeds onzekerder werd. Ik overwoog opnieuw om Mike te bellen, maar zag daar gezien het late tijdstip vanaf. In bed overdacht ik nog een keertje wat Björn was overkomen en was blij dat ik dat nooit had meegemaakt. Niet veel later sliep ik in.

De volgende ochtend schrok ik rond 8 uur wakker van het licht dat door mijn raam naar binnen scheen. Ik realiseerde me direct dat Björn al te laat was voor zijn ploeg. Ik liet me direct uit bed vallen en liep naar de logeerkamer om Björn te gaan wekken, ondertussen nadenkend hoe ik dit ging uitleggen op de zaak. Toen ik de deur opende, zag ik echter dat de gordijnen, die ik de avond daarvoor zorgvuldig had gesloten, open waren. Het bed was keurig opgemaakt: Björn was al weg.

Ik liep naar beneden en zag op de tafel, waaraan Björn zijn verhaal had verteld, een briefje liggen. “bedankt voor alles. De kleren krijg je snel terug en ik maak het wel een keer goed” stond er met een mooi handschrift op geschreven. Mijn gemoedsrust werd wat rustiger nu ik wist dat het Björn goed ging en op tijd aan het werk was. Ik liep terug naar boven, douchte me en kleedde me aan. Niet veel later was ik op weg naar de zaak. Onderweg belde ik Simon en vroeg hoe het gegaan was de middag daarvoor en of vanmorgen iedereen op tijd was. Simon vertelde me dat alles binnen de tijd klaar was zondag en dat iedereen op tijd was die ochtend. Ik overwoog even om Simon over Björn te informeren, maar besloot dat het beter was dat persoonlijk te doen.

Toen ik aankwam op de zaak liep ik direct door naar mijn kantoor en startte mijn computer op. Met een glas water in mijn hand staarde ik door het raam. Kloppen op mijn deur deed me terugkeren in de werkelijkheid. Ik draaide me om en zag dat Sandra in de deuropening stond. “Mag ik binnenkomen?” vroeg ze. “Ja natuurlijk, waarom niet?” vroeg ik haar. Ze kwam het vertrek in en sloot de deur achter zich. Het viel me op dat ze geen dossier of ander papierwerk bij zich had en ik vroeg me af wat de bedoeling van haar bezoek zou zijn.

Ze nam plaats in de stoel die ik haar aanbood. Ik ging achter mijn bureau zitten en vouwde mijn handen onder mijn hoofd, nieuwsgierig wat ze me te vertellen had. “ik heb vanmorgen Yannick gesproken. Hij wilde zonder iets te zeggen naar zijn werk, maar het geheimzinnige gedoe rondom dat feest van zaterdag zat me niet lekker. Hij is ook pas gisterenmiddag laat thuis gekomen. Na wat duwen en trekken heeft hij verteld wat er gebeurt is. Yuri en Yannick zijn inderdaad naar het feest geweest. En ze hebben Mike daar ook gezien…” Met elk woord nam mijn onrust toe: wat was er waar van het voorgevoel dat me het hele weekend al bezig hield.

“Yannick is op een gegeven moment naar Mike op zoek gegaan. Bij de herentoiletten heeft hij Mike gevonden. Tot Yannick’s verbazing bleek Mike helemaal niet blij te zijn dat hij daar door hem werd gevonden en aangesproken. Mike was erg kortaf en hij kreeg geen duidelijk antwoord op de vraag waarom jij er niet bij was. Yannick kreeg stellig de indruk dat Mike daar op iemand stond te wachten. Omdat Yannick geen zin had in ruzie is hij terug de zaal in gelopen.” Sandra pauzeerde even. “Enkele uren later heeft Yannick Mike nog een keer gezien: hij stond, met alleen een witte trainingsbroek aan, bij de bar met zijn armen om hem heen, heftig te zoenen met een jongen en Mike had er, leek het, plezier in. Yannick was er zeker van dat het meer was dan gewoon een flirtje tussendoor. Toen Yannick en Yuri ’s morgens naar huis wilden gaan, zagen ze Mike, terwijl ze richting de bussen liepen, bij die jongen in de auto stappen en wegrijden.

Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XIV

Bericht door Pringles1 » do 24 sep 2020, 12:51

De laatste zin die Sandra uitsprak, drong maar gedeeltelijk tot me door: mijn onderbuikgevoel, het gevoel waar ik vaak blindelings op vertrouwde, had me dus wederom niet in de steek gelaten. Gevoelens van boosheid en teleurstelling vochten om voorrang. Ik keek Sandra glazig aan. “Ik hoop wel dat je Yannick buiten beeld houdt; ik heb enorm mijn best moeten doen vanmorgen om hem aan het praten te krijgen. Ik zag gewoon aan zijn gezicht dat hij ergens enorm mee zat. Yannick wilde aan de ene kant zijn vriend niet afvallen, maar vond aan de andere kant dat jij zo’n gedrag niet had verdiend na alles wat je voor hem hebt gedaan.” Ik zuchtte. “Wat gaat Yannick nu doen?” Sandra stond op. “Yannick en Yuri weten het ook niet. Mike heeft vanmorgen Yannick gebeld, maar Yannick heeft niet opgenomen. Ze willen enerzijds Mike niet afvallen omdat het hun vriend is, maar anderzijds vinden ze Mike’s gedrag naar jou toe ook asociaal. Met andere woorden: ze weten het echt nog niet. Maar als ik jou was, zou ik me daar niet zo druk over maken. De vraag die jij voor jezelf moet beantwoorden is: wat ga ik hier mee doen?”

Sandra liep naar de deur. “Oh ja, ik heb Yannick moeten beloven dat jij nooit tegen iemand, zult vertellen dat Yannick heeft gepraat. Ik ga er vanuit dat je dat ook niet zult doen."Ze zweeg voor een paar seconden en keek me toen indringend aan. "Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe.”

Daarna verliet mijn trouwe secretaresse mijn kantoor en sloot de deur achter zich. In trance liep ik naar het dressoir waar altijd een kan water stond, schonk mezelf in en liep richting de grote ramen. Ik tuurde gedachteloos voor me uit, niet wetend wat te doen. Mijn communicator gaf aan dat mijn volgende afspraak over vijf minuten zou beginnen. Ik had, geheel tegen mijn gewoonte in, niets aan voorbereiding gedaan; sterker nog: ik had geen flauw idee wie er zo dadelijk mijn kantoor zou worden binnengeleid en welk onderwerp we zouden gaan bespreken. Ik sloeg het glas achterover en liep terug naar mijn bureau. Ik pakte het juiste dossier van de stapel en probeerde mezelf op de inhoud te concentreren.

Ik worstelde mezelf door de dag heen, zo goed en zo kwaad als het ging en was erg blij toen om zes uur de laatste afspraak mijn kantoor verliet. Ik sloot de deur en slaakte een diepe zucht. Besluiteloos nam ik plaats achter mijn bureau en staarde daar minuten voor me uit, totdat zacht geklop op de deur me terug in de realiteit bracht. Sandra stond in de deuropening. Ik wenkte haar naar binnen, waarna ze de deur achter zich sloot.

“Ik heb zojuist Yannick gesproken. Hij en Yuri zouden graag vanavond even met je praten. Het ging, maar dat zal geen verrassing voor je zijn, over Mike. Ik heb gezegd dat je Yannick binnen een uur terug belt.” Ik boog naar voren en mijn linkerhand ging richting mijn communicator om de jongste van de vriendengroep te bellen, maar Sandra maakte een gebaar waarin ze kenbaar maakte dat ze nog niet klaar was met haar verhaal. “Ik heb sterk de indruk dat ze meer weten dan Yannick me vanochtend heeft verteld. Ik heb daarom gezegd dat je binnen een uur terug belt zodat je even de tijd krijgt om na te denken of je nu wel behoefte hebt aan een gesprek. Het zou best kunnen zijn dat het nog pijnlijker voor je wordt dan het nu al is.” Ik stond op en liep naar het raam en staarde daar even naar buiten. “Het gedrag van Mike is voor mijn absoluut niet te begrijpen. Vandaar dat ik graag met hen wil praten; wellicht dat zij meer duidelijkheid in deze zaak kunnen brengen. Ik heb er eigenlijk meer problemen mee dat Mike niets heeft gezegd, dan dat hij met een andere jongen staat te zoenen. Ook al doet dat ook enorm veel pijn: zoenen is wel zo intiem, dat doe je niet zomaar. Althans, zo kijk ik er naar.”

Ik zuchtte. “En ik vind het vervelend voor jou.” Sandra kreeg me verrast en verbaast aan. “Nou ja, ik heb je met Yannick opgezadeld. Zeg nou zelf, denk je dat er nog een secretaresse is in Nederland die zo veel tijd kwijt is met het gedoe rondom het liefdesleven van zijn chef zonder dat ze daar zelf onderwerp van is? Ik geloof het niet.” Sandra schudde krachtig haar hoofd, ten teken dat ze het volledig oneens was met mijn stelling. “Volgens mij ben ik daar altijd nog zelf bij” vertelde ze. “Bovendien heb ik zelf voorgesteld om Yannick in huis te nemen, weet je nog? En tenslotte: we werken al zoveel jaren samen en je bent erg goed voor me, dus dan is het logisch dat je wat meer voor elkaar doet. Welke baas laat haar secretaresse een weekend in zijn auto rondrijden? In zijn huis verblijven? Toch ook geen een? Nou dan.”

Ik liep terug naar mijn bureau, pakte de communicator en belde Yannick. Na twee keer overgaan nam Yannick al op. Ik probeerde zo normaal mogelijk tegen Yannick te klinken, ook al was ik behoorlijk gespannen. Aan de toon van Yannick’s stem te horen was ik echter niet de enige. We spraken af dat ik om half acht uur bij Sandra zou zijn; Yannick beloofde Yuri te bellen zodat deze ook op tijd bij Sandra zou zijn. Ik besloot het gesprek en liet vervolgens Sandra uit. Ik overwoog nog even te werken, maar liet die gedachte varen: mijn gedachten stonden er helemaal niet naar. Daarom sloot ik mijn computer af en verliet snel daarna het gebouw, op weg naar huis. Thuis aangekomen pakte ik de eerste de beste diepvriesmaaltijd die ik kon vinden uit de vrieskist en plaatste deze in de magnetron; Sandra had me aangeboden bij haar te eten, maar dat had ik vriendelijk doch beslist afgeslagen: ik wilde Yannick niet nog zenuwachtiger maken dan hij nu al ongetwijfeld zou zijn.

Zonder enige smaak te proeven at ik de maaltijd op en reed om kwart over zeven mijn oprit af, op weg naar Sandra. Tijdens de korte rit overwoog ik welke strategie ik zou kiezen. Ik besloot het aan de twee jongens over te laten om te beslissen wat ze me wel en niet wensten te vertellen. Ik wilde het vertrouwen dat ze in mij hadden niet verliezen: alle drie de jongens kwijt raken was helemaal een optie voor me waaraan ik absoluut niet wilde denken. Keurig op tijd kwam ik bij Sandra’s huis aan. Yannick had me blijkbaar al aan horen komen, omdat de voordeur al openging toen ik mijn auto had afgesloten. Ik liep de gang in en in de kamer zaten Yannick en Yuri langs elkaar in de bank; Sandra stond op, wees me een stoel en verdween vervolgens met een doorzichtig smoesje uit de kamer: ze wilde ongetwijfeld ons de kans geven alleen te praten.

“We hebben het vanmiddag uitgebreid met elkaar besproken”, begon Yannick zijn verhaal. “Sandra heeft jou al verteld wat ik vanmorgen tegen haar heb gezegd?’ Ik knikte. “Nou, het verhaal is nog iets langer. We twijfelden er vanmiddag over of we het jou wel moesten vertellen: Mike wist niet wat wij gezien hebben…” Ik onderbrak Yannick. “Je praat in de verleden tijd. Moet ik daar uit opmaken dat jullie intussen met Mike gesproken hebben?” Yannick en Yuri keken elkaar aan, beiden twijfelend wat te zeggen. “Dat klopt.” Vertelde Yuri aarzelend. “vanmiddag heeft Mike Yannick gebeld.” Ik schoof naar voren op mijn stoel, belangstellend wat er nog zou komen. Yannick nam het gesprek vervolgens over. “Mike begon over het feest en vroeg waarom ik ineens weg was gelopen. Ik ben toen heel boos geworden en heb hem verteld dat het een hele grote eikel was. Daarna heb ik de verbinding verbroken. Mike heeft direct daarna nog een keer of vijf gebeld, maar ik heb niet meer opgenomen.” Yannick keek naar Yuri, twijfelend wat te doen. Yuri gaf Yannick een hoofdknik, ten teken dat hij verder kon gaan.

“Ik heb meteen Yuri gebeld en hem verteld dat ik Mike aan de lijn had gehad. Niet veel later belde Mike met Yuri. Mike vroeg op een verbaasde toon waarom ik zo boos was. Yuri heeft vervolgens tegen Mike gezegd dat hij om zes uur maar bij Sandra langs moest komen, dan zouden we het wel bespreken.” Ik keek beide jongens met een mengeling van ongeloof en verbazing aan. “Om zes uur stond Mike ook voor de deur” vervolgde Yuri. “Ik heb de deur open gedaan en heb Mike binnen gelaten. Hij begon heel joviaal, maar merkte al snel dat we allebei heel boos waren. We hebben Mike op de man af gevraagd waar hij mee bezig was. Hij probeerde zich er nog uit te praten, maar toen Yannick hem vertelde wat hij precies gezien had, viel hij stil en boog zijn hoofd: hij durfde ons niet aan te kijken. We hebben allebei gevraagd waarom hij dat had gedaan, waarom hij jou zo behandelde. Er kwam geen antwoord: we hoorden hem wel heel zachtjes snikken. Hij is op een gegeven moment opgestaan en is zonder nog iets te zeggen of zonder ons zelfs maar aan te kijken, vertrokken.”

IK was totaal van de kaart: ik wist absoluut niet wat ik met deze situatie aan moest. Blijkbaar was Mike zich inmiddels bewust van wat hij had aangericht. Ik keek de twee jongens aan. “En nu?” vroeg ik hen. “Ik denk dat Mike nu aan zet is” gaf Yuri als antwoord. “Hij zit fout, dus hij moet het recht gaan zetten, als hij dat tenminste nog wil. We zullen af moeten wachten. Wij hebben in ieder geval afgesproken dat wij geen eerste stap gaan zetten.” Ik knikte: ik wist dat beide jongens gelijk hadden, maar toch had ik het er erg moeilijk mee: ik voelde me ongelofelijk gebruikt, maar aan de andere kant was ik blij dat Mike blijkbaar spijt had van wat hij gedaan had. Er gloeide gelukkig weer een twinkeltje hoop dat het uiteindelijk toch nog goed zou komen.

Met gemengde gevoelens nam ik van de twee jongens afscheid: ik bedankte ze voor hun openhartigheid en hun steun. Thuis aangekomen pakte ik in de keuken het fotolijstje van de vensterbank waarop Mike stond, achter mijn auto. Met het lijstje in mijn hand liep ik naar mijn Bang en Olufsen muziekinstallatie. Ik zette de CD-speler aan en ging vervolgens zitten op de bank, mijn ogen gericht op de foto. Terwijl de hardcore op orkaankracht door de kamer gierde, werd mijn zicht op de foto steeds troebeler door de tranen die uit mijn ogen op het glas van de fotolijst vielen, totdat niet meer te onderscheiden was wat er op de foto stond.

Ik werd de volgende ochtend wakker, liggend op de bank. Geschrokken stond ik op en zag dat ik nog een half uur had voordat mijn eerste afspraak op kantoor zou staan. Terwijl ik mezelf aankleedde, belde ik Sandra die vervolgens mijn eerste afspraak ging bellen. Ik rende, na een dollemansrit, het kantoor binnen en liep, met Sandra in mijn kielzog, mijn kantoor binnen. Kort deelde ik met Sandra het gesprek van die avond en vertelde haar dat ik de jongens’ raad ging opvolgen: het was aan Mike om nu iets te ondernemen. Sandra liet met een glimlach merken zich achter mijn beslissing te scharen en verliet vervolgens mijn kantoor. Het lukte me wonderwel om mijn gedachten bij mijn werk te houden: ‘een beslissing is altijd beter dan geen beslissing’, had mijn vader me ooit meegegeven. Blijkbaar was die wijsheid meer dan waar.

Vrijdagmiddag vroeg Sandra of ik zin had om die avond bij haar te komen eten. Ondanks dat ik het een aardige geste vond, besloot ik er niet op in te gaan: ik wilde dit weekend écht voor mezelf houden. Ik had woensdag voor de TV een lijstje gemaakt van dingen in en om het huis, die ik al lang op de planning had staan maar nooit had uitgevoerd. Daar wilde ik dit weekend aan spenderen, aangezien Mike niets van zich had laten horen; niet alleen richting mij, maar ook richting Yuri en Yannick. Nadat ik om zes uur iedereen prettig weekend had gewenst, verliet ik het kantoor en reed richting centrum: ik had besloten mezelf op een flinke portie sushi te trakteren en reed naar het afhaalrestaurant waar ze heerlijke sushi maakten. Omdat het was gaan regenen dat het goot, duurde de rit een stuk langer dan normaal. Met een flesje sake toe verliet ik het restaurant en nam, thuisgekomen, plaats voor de TV en begon vol smaak aan de sushi: hij was heerlijk. Ik sloot de gordijnen: het was inmiddels donker geworden en de regen viel met bakken uit de hemel.

Ik ging zo op in mijn maaltijd, dat ik pas laat in de gaten kreeg dat ik niet meer alleen in mijn huis was. Ik draaide me om en, in de deuropening, stond een drijfnatte jongen: grote regendruppels vielen in een constante stroom stuk op de marmeren vloer. Ik dacht eerst dat ik droomde. Dat deed ik niet. Het was Mike.

“Geen feest dit weekend?” vroeg ik hem. Het kwam er een stuk sarcastischer uit dan ik eigenlijk had bedoeld. Mike boog zijn hoofd en mompelde iets. Omdat de TV nogal hard stond, pakte ik de afstandsbediening en schakelde het geluid uit. “zei je wat?” vroeg ik hem, op dezelfde toon als de eerste vraag. “sorry… het spijt me…” hakkelde hij, terwijl zijn blik op de grond voor hem bleef gericht. “Is dat alles wat je te zeggen hebt?” vroeg ik hem. Het sarcasme was dan wel uit mijn stem verdwenen; de boosheid in me nam toe met elk woord wat ik uitsprak. Mike zweeg enkele ogenblikken terwijl het regenwater van hem af bleef gutsen: er had zich ondertussen een plasje rondom Mike’s voeten gevormd.

“Ik heb het verkloot. Hier heb je je sleutel terug. Vergeet me maar. Ik ga nu weg van iedereen. Tot nooit meer!” De laatste zin schreeuwde Mike, volledig over zijn toeren, uit, terwijl hij de huissleutel, die ik hem ooit had gegeven zodat hij altijd binnen kon, op tafel smeet. Hij rende de keuken in. Een ogenblik zat ik verbijsterd in de bank. Een ogenblik maar. Daarna nam mijn instinct het over: ik vloog omhoog en rende de keuken in, achter Mike aan. In de keuken was hij niet. Ik hoorde één van de garagedeuren met een harde klap dichtslaan.

In één enkele beweging opende ik de garagedeur waardoor Mike naar buiten was gerend en smeet deze open. Het regende nog steeds hevig en toen ik mijn oprit was afgerend, moest ik mezelf even oriënteren: waar was Mike naartoe gerend? Opeens zag ik hem in het licht van een lantarenpaal. Ik rende zo hard als ik kon Mike achterna, mezelf niets aantrekkend van de regen die me in enkele seconden doorweekte. Ik merkte dat ik steeds meer op Mike inliep. De richting waarin Mike rende maakte me ook steeds verbetener: Mike rende richting de drukke spoorweg die niet ver van mijn huis liep en ik had intussen heel goed door waaróm Mike die kant op rende en ik was vastbesloten dat met alles wat ik in me had te voorkomen. De flauwe, gele lichten die in de verte de komst van een trein aankondigden, gaven me het extra beetje snelheid dat ik nodig had om, met een ultieme sprong, Mike’s jas van achteren vast te pakken en hem vervolgens ten val te brengen.

Mike was helemaal door het dolle heen: ik moest mijzelf tot het uiterste inspannen om Mike onder me te houden. Hij schreeuwde dat ik hem los moest laten, dat hij niets meer waard was en sloeg en schopte om zich heen in een poging uit mijn greep te komen. Na enkele minuten gaf Mike zijn verzet op: schreeuwen, slaan en schoppen maakten plaats voor een ongekende huilbui. Ik liet Mike. Na enkele minuten vroeg ik hem of ik hem los kon laten. Mike, met zijn gezicht van me afgewend, knikte bijna onzichtbaarf. Ik hielp Mike overeind: we waren beiden smerig en drijfnat van de modder en van het regenwater. Mike durfde me niet aan te kijken. Ik ging daarom voor hem staan. Mike bleef mijn blik ontwijken door roerloos naar de grond te blijven staren, terwijl de regen onophoudelijk over ons uit gestort bleef worden. Ik nam zijn kin in mijn handen en trok deze naar me toe, zodat ik hem in zijn gezicht kon kijken. “Mike, kijk me aan. Alsjeblieft jongen, kijk me aan”. Heel langzaam sloeg hij zijn ogen naar me op en keek me met holle, emotieloze ogen aan. De schittering, waar ik zo weg van was, was volledig verdwenen. “Ga je mee?” vroeg ik hem. Mike knikte, maar durfde me nog steeds niet aan te kijken.

Zwijgzaam liepen we terug naar mijn huis; Mike snikte nog steeds en ik liet hem: ik was nog steeds niet zeker hoe ik hiermee om moest gaan en hield zijn arm stevig om zijn schouder geslagen. Ik was wel vastbesloten dat ik Mike niet de kans wilde geven zijn desperaat plan alsnog succesvol ten uitvoer te brengen. De rest zou ik wel zien. Ik opende de deur van de garage en liet Mike als eerste binnen. In het licht van de garage zag ik pas hoe erg Mike eruit zag: nat, smerig en zijn gezicht liet duidelijk zien dat hij de laatste dagen niet of nauwelijks geslapen had.

Ik duwde hem voorzichtig richting keuken en zette hem aan de keukentafel in een stoel. Ik ging tegenover hem zitten, Mike’s hoofd bleef naar beneden. Ik zweeg. Langzaam begon Mike te praten: eerst enkele woordjes, vervolgens zinnen. Mike had enorme spijt van wat hij had gedaan; omdat hij enkele dagen geleden vond dat ik de laatste weken voor de zoveelste keer niet voldoende aandacht voor hem had gehad, had hij zich daardoor onbewust opengesteld voor de aandacht van de jongen met wie hij op het feest was geweest. Deze jongen had Mike enkele dagen voor het feest een kaartje cadeau gedaan en hem vervolgens geraffineerd het hof gemaakt en daar was hij volledig in getrapt. Op het feest had hij Mike stiekem een behoorlijke hoeveelheid XTC gegeven en daarna dronken gevoerd en vandaar dat hij Yannick afgeblaft had en met hem had staan zoenen.

Die nacht had de jongen Mike ook nog overgehaald seks met hem te hebben: de drank en de pillen hadden zijn verweer uiteindelijk gesloopt, en, het voelde toen ook als het mij terugpakken voor mijn gebrek aan aandacht. De volgende ochtend begon het Mike langzaam te dagen wat hij had gedaan; hij schaamde zich er voor en hoopte dat hij wat hij gedaan had geheim zou kunnen houden. Het gesprek met Yuri en Yannick had die hoop daarop echter volledig de bodem in geslagen. Hij had vervolgens thuis verteld dat hij enkele dagen bij mij zou slapen en had ten einde raad, met wat spullen in een weekendtas, enkele dagen in de bossen verbleven, totaal niet wetend wat te doen. Deze ochtend had hij in zijn binnenzak mijn huissleutel gevonden. Met die sleutel in zijn handen besefte hij nog veel duidelijker wat hij had gedaan en omdat hij niemand meer onder ogen durfde te komen en ook niemand meer tot last wilde zijn, had hij in zijn totale wanhoop besloten daarom uit het leven te stappen. Mijn ingrijpen had dat gelukkig voorkomen.

Ik stond op en ging langs Mike staan. Mike stond vervolgens langzaam op. Ik pakte Mike met beide handen vast en trok hem naar me toe. Op het moment dat Mike zijn hoofd optilde, zoende ik hem vol liefde en sloeg mijn armen om hem heen. Langzaam en ietwat onzeker sloeg Mike zijn armen vervolgens ook om mij heen. Heel langzaam maakten vreugdetranen plaats voor het regenwater en de ellende van de afgelopen dagen: ik had Mike, degene die het allerbelangrijkste was in mijn leven, terug!

Onze zoenen werden steeds intenser, dieper en langduriger. De vloerverwarming hielp de kou uit onze lichamen te verdrijven. Opeens keken we elkaar aan en, zonder dat we iets zeiden, begonnen we elkaar uit te kleden: eerst langzaam maar vervolgens steeds ruwer en sneller. Nadat Mike mijn boxershort met een ruk naar beneden had betrokken, pakte ik Mike bij zijn schouders beet en smeet hem voorover op de tafel. De aanblik van Mike’s naakte lichaam en de kenmerkende geur van Mike’s zweet deden mijn pik steigeren.

Mike plaatste zijn voeten uit elkaar en stak zijn billen naar achter. Ik legde mijn stijve in zijn bilnaad en omklemde Mike van achteren; ik voelde zijn tepels, zijn oksels, zijn pik en zijn ballen en genoot van wat ik veel te lang had moeten missen. Mike trok zijn billen uit elkaar en ruw nam ik bezit van Mike en een warme gloed omsloot mijn pik. Ons gedrag werd bijna dierlijk: ik penetreerde Mike veel woester dan ik ooit had gedaan en Mike kreunde, zuchtte en steunde harder dan ooit. Met een hand trok ik Mike overeind, trok me uit hem terug en sleurde hem vervolgens mee, de kamer in. Mike’s prachtige stijve pik slingerde voor hem uit terwijl hij achter me aan liep. Ik duwde Mike op de bank en terwijl hij met zijn knieën op de bank ging zitten en zijn handen op de leuning legde, drukte ik mezelf weer ruw bij Mike naar binnen.

De ontlading bleef niet lang uit: ik kwam diep in Mike klaar en ongeveer op hetzelfde moment spoot Mike zich leeg in mijn hand. Uitgeput viel ik op de bank, nog bijkomend van de emoties van de afgelopen minuten.

Mike keek me aan. “Ik heb je gemist. Ik laat je nooit meer gaan” zei ik hem. “Vergeef je het me?” vroeg Mike me, aarzelend en met een bange ondertoon. “Ja. Ik ben ook heel erg dom geweest door niet goed naar je te luisteren. Vergeef je mij ook?” vroeg ik hem. Mike keek me aan. “Op een voorwaarde.” Ik keek Mike vragend aan. “En die is?” Mike pakte mijn pik vast en begon hem weer langzaam stijf te maken. “dat je me vannacht neukt zoals je me nog nooit geneukt hebt. Ik wil, voor dat we gaan slapen, je pik in me hebben gevoeld op alle plekken waar ik maar kan zitten, liggen of hangen. Je moet me vannacht neuken, hard, lang en diep. Ik wil dat je ballen helemaal leeg zijn en dat je sperma uit me loopt voordat de zon morgenvroeg opkomt”. Toen we beiden opstonden, zag ik dat de glinstering terug in Mike’s ogen was…

Ik keek Mike diep in zijn ogen aan en pakte zijn hoofd tussen mijn handen. Ik schudde mijn hoofd. “Nee Mike, dat gaan we niet doen. Je ziet er verschrikkelijk moe en zwak uit. Dat je nu weer bij me terug bent is voor mij meer dan voldoende en maakt me weer volkomen gelukkig. Jij bent nu voor mij het belangrijkst. Kom, ik ga voor je een lekker bad vol laten lopen en daarna gaan we lekker naar bed. Slapen. En ik wil dat je morgen als eerste werk een aantal mensen uitlegt wat je hebt gedaan en daarvoor je excuses maakt”. Ik zag op Mike’s gezicht even teleurstelling dat ik zijn wens niet wilde vervullen, maar toen we samen de trap opliepen, moest Mike toegeven dat de gebeurtenissen van de afgelopen week hem zowel lichamelijk als geestelijk totaal hadden uitgeput.

In het heldere licht in de badkamer kon ik Mike beter bekijken en ik schrok van de aanblik: zijn haar was dof, zijn gezicht grauw en de kou en ontberingen straalden gewoon van hem af. Toen ik me probeerde voor te stellen hoe Mike een aantal nachten in het bos moet hebben doorgebracht, schoot er een diepe rilling door mijn hele lichaam en besloot ik ter plekke Mike nooit meer de aanleiding te geven dit soort fratsen uit te halen. Ik zette de thermostaatkraan wat heter dan normaal, spoot twee flesjes badolie in de zich snel vullende badkuip en gooide er een badtablet achteraan, zodat Mike’s lichaam extra verwend zou worden: dat had hij wel verdiend!

Voorzichtig liet Mike zich in het bad zakken en begon, nadat hij lekker was gaan zitten, zichzelf met een spons krachtig schoon te boenen. Ik verliet het vertrek nadat ik enkele handdoeken en een badjas op het badmeubel had achter gelaten.

In de slaapkamer schonk ik mezelf een glas witte wijn in; ik had, nota bene op advies van Mike, een kleine koelkast op de slaapkamer laten installeren. “Dan hoef je niet telkens naar beneden als je wat te drinken wilt” was destijds Mike’s argumentatie. Ik keek uit het raam en zag dat de gestaag neer kletterende regen gezelschap had gekregen van onweer. Ik had ambivalente gevoelens ten aanzien van onweer: ik vond het natuurverschijnsel aan de ene kant een prachtig gezicht, maar sinds enkele jaren geleden, tijdens een tochtje door de polder, de bliksem in mijn auto was geslagen bleef ik liever uit de buurt van onweer. Ik sloot de gordijnen en nam plaats in een van de stoelen die in mijn slaapkamer stonden, in afwachting van Mike.

Ik moet in slaap zijn gesukkeld, want ik werd wakker doordat iemand me liefdevol op mijn voorhoofd kuste. Toen ik mijn ogen opende, keek ik recht in Mike’s gezicht, dat door het warme water en de juiste oliën gelukkig weer zijn normale, levendige kleur had teruggekregen. “Zullen we gaan slapen?” Ik knikte en stond op. Mike liet zijn badjas vallen. Geheel volgens zijn gewoonte had hij verder geen kleding aan. Mike keek me nog eenmaal verwachtingsvol aan, maar zag direct dat hij zich vanavond moest concentreren op slapen. Mike wachtte totdat ik ook in bed was gaan liggen en kroop vervolgens dicht tegen me aan. “Bedankt. Bedankt voor alles” fluisterde hij in mijn oor nadat ik de lamp had gedoofd. “Welterusten Mike” gaf ik hem als antwoord. We sliepen allebei binnen een paar minuten.

De volgende ochtend werd ik als eerste wakker. Mike sliep nog als een os. Met wat moeite – ik wilde Mike niet wakker maken – kon ik me aan zijn omhelzing ontworstelen en liep op mijn tenen naar beneden; ik vond dat Mike ontbijt op bed had verdiend en dat ging ik klaarmaken. Terwijl de waterkoker haar werk deed en de broodjes in de oven langzaam bruin werden, opende ik mijn communicator om te zien of er nog berichten waren. Tussen de zakelijke mails door viel een berichtje op: ‘heb jij nog iets van Mike gehoord? Grz Y’ Ik overwoog even om Yannick te melden dat Mike veilig bij mij in bed lag, maar besloot dat Mike dat zelf maar aan zijn vrienden moest melden; dan kon hij ook direct proberen de onderlinge verhoudingen weer te normaliseren. Ik sloot het apparaat aan op de lader in de keuken en bekommerde me vervolgens weer om het ontbijt.

Met een dienblad vol broodjes, yoghurt en een thermoskan koffie in mijn handen liep ik terug naar boven. Op de overloop hoorde ik de televisie die boven het voeteneind van het bed was bevestigd. Ook dat was een idee van Mike: hij vond dat we TV moesten kunnen kijken als we ’s morgens wakker werden. Aanvankelijk zag ik het hele idee niet zitten, maar uiteindelijk had ik me over laten halen en Mike beloofd dat hij mocht beslissen wat het zou worden. In de winkel aangekomen had ik direct spijt van die belofte: het werd namelijk een hypermodern bakbeest met niet alleen TV, maar ook een ingebouwde DVD speler, een satellietontvanger met honderden zenders en een internetverbinding. Hoofdschuddend, maar wel lachend, had ik de aanschaf betaald en Mike, die toch best technisch was, had er een paar uur voor nodig gehad om alle mogelijke opties te installeren.

Toen ik de deur opende, zag ik dat Mike het bovenste deel van zijn kant van het bed omhoog had gezet, zodat hij min of meer rechtop in bed kon zitten. Op zijn schoot had hij het draadloze toetsenbord dat bij de TV zat liggen en zijn vingers dansten over het toetsen. “Lukt het?” vroeg ik hem, terwijl ik de kamer in liep. Mike keek even op van het toetsenbord. “Nou nee. Niet echt…” Ik zag dat hij zich betrapt voelde: hij sloot het programma af en legde het toetsenbord op het nachtkastje terug. Ik zette het dienblad voorzichtig tussen ons in en pakte een broodje. Mike had duidelijk honger: hij had al drie broodjes op voordat ik de eerste had weg gekauwd. Ik realiseerde me dat Mike ook wel eens een paar dagen niet gegeten zou kunnen hebben en stopte Mike er nog een, vergezeld van een knipoog, in zijn handen.

Op het moment dat alle broodjes op waren en de thermoskan koffie leeg, plaatste ik het dienblad langs me en ging weer in bed liggen, met mijn gezicht naar Mike. Aarzelend, hij realiseerde zich ongetwijfeld dat hij nu moest gaan praten, zette hij zijn kopstuk weer horizontaal en rolde hij zich mijn richting in. “Waarom Mike? Wat heb ik precies fout gedaan?” vroeg ik hem. “Ik kreeg gewoon het gevoel dat ik niet belangrijk genoeg voor je was. Als ik je af en toe hoor bellen dan begrijp ik helemaal niet waar het over gaat en dan voel ik me zo dom. En de laatste weken was het regelmatig dat je dan een kwartier of zo aan de telefoon hing. Ik voelde me dan zo niet gewenst.” Ik rolde wat dichter richting Mike. “Waarom zei je daar dan niets van?” Mike haalde zijn schouders op. “Alsof jij iets zou aannemen van een simpel metselaartje…”

Ik voelde mijn bloeddruk weer oplopen: deze discussie hadden we al vaker gevoerd en ik vond de opmerking oprecht niet fair. “Mike, dat vind ik een gemene opmerking. Je diskwalificeert niet alleen mij daarmee, omdat je me wegzet als iemand die alleen maar aan zijn eigen belang en welvaart denkt, maar ook jezelf; ik heb je al zo vaak gezegd dat je mijn vriend bent omdat je Mike bent en niet omdat je metselaar bent. Een relatie kan alleen maar bestaan als beide mensen zich gelijk aan elkaar voelen. Nou, ik voel me gelijk aan jou, ook al heb je minder opleiding en is mijn salarisstrook een stuk beter gevuld dan die van jou. Daar gáát het mij helemaal niet om. Het wordt tijd dat jij hetzelfde gaat vinden en je ook zo gaat gedragen. En als ik weer eens een keer te ver doordraaf met mijn werk, zég dat dan gewoon. Dat verwacht ik zelfs van je! Je bent het beste wat me ooit overkomen is en dat heeft verder niets mijn jou of mijn werk te maken. Ik wil je echt nooit meer kwijt. Nooit meer. Hoor je dat?”

Mike keek enkele ogenblikken voor zich uit. Vervolgens slaakte hij een diepe zucht. “Ik ben echt dom geweest hé?” Ik keek Mike aan. “Dat ligt er aan.” Mike trok zijn wenkbrauwen op. “Nou”, verduidelijkte ik, “als je er wat van opsteekt kan het zelfs nog wel eens een leerzame ervaring voor je zijn. Je moet bij jezelf goed nagaan waarom je tot die ingrijpende beslissing bent gekomen. Let op: ik keur je beslissing alleen af omdat ik vind dat je er geen enkele goede reden voor had. Je hebt jezelf alleen maar op lopen fokken totdat het waanidee dat niemand je meer zag staan en je bestaan waardeloos was geworden in je hoofd post vatte. Je hebt mij of alle mensen die om je geven geeneens de kans gegeven om je te verlaten!” Er brak een flauwe glimlach op Mike’s gezicht door. Aanvankelijk haatte Mike dit soort diepzinnige gesprekken: hij wilde in het begin alleen maar ongedwongen plezier maken en lastige kwesties lachte hij van zich af. Ik was er intussen in geslaagd Mike te laten beseffen dat het leven niet één groot feest was maar dat er ook serieuze momenten waren waarin nadenken en bewust keuzes maken essentieel was.

“Hoe ga ik dit aan mijn ouders uitleggen? Aan Yuri, aan Yannick?” Ik streelde Mike door zijn gezicht. “Dat zul je zelf moeten doen. Maar als je wilt, ga ik langs je zitten”. Mike gooide de dekens aan zijn kant van zich af en keek me aan. “Waar wachten we nog op?”

Een kwartier later waren we op weg naar Mike’s ouders. Het was gelukkig opgeklaard en de zon scheen; alleen de plassen die her en der nog op de weg stonden waren stille getuigen van het noodweer van de afgelopen nacht. Toen we de oprit opreden, werd de voordeur geopend en kwam Mike’s moeder naar buiten gelopen, de auto tegemoet. In tegenstelling tot wat ik verwachtte, liep Mike’s moeder naar mijn kant van de auto en stak, toen ik uitgestapt was, direct van wal.

“Wat aardig van je dat je Mike enkele dagen bij jou hebt laten logeren. Wat een nobel idee van je om ’s avonds met Mike extra te studeren voor zijn school. Ik weet zeker dat het geholpen heeft!” Ik keek Mike aan en hij keek moeilijk terug. “Wat is er? Waarom zijn jullie zo stil ineens? Is er iets? Mike?” Mike pakte zijn tas wat steviger vast. “Laten we naar binnen gaan mam. Praten we daar wel verder…”.

Ik sloot zorgvuldig de voordeur achter me nadat ik als laatste Mike’s ouderlijk huis was ingelopen en volgde Mike richting woonkamer. De vader van Mike hield toen zijn zoon het vertrek betrad direct op met het lezen van de krant, vouwde deze dicht en gooide hem in de krantenbak die langs zijn stoel stond. Zoals ik Mike had beloofd nam ik doelbewust langs hem plaats; Mike was zichtbaar gespannen. Toch lukte het Mike om, weliswaar met horten en stoten, zijn verhaal te doen. Ik bewonderde zijn ouders dat ze Mike eerst helemaal lieten uitpraten: ik zou bij het horen van zo'n heftig verhaal al vele malen Mike in de rede zijn gevallen. “Het spijt me” sprak Mike, bijna fluisterend, als laatste uit, zijn hoofd gebogen en tranen in zijn ogen.

Mike’s ouders, wiens ogen ook vochtig waren, stonden tegelijkertijd op en kwamen op Mike afgelopen. Ik gaf Mike een voor zijn ouders onzichtbare por in zijn zij, waarna hij zonder te kijken opstond. Zijn vader en moeder omarmden hun zoon stevig en bleven minutenlang, doodstil, in elkaar verstrengeld staan. Ik stond op en wilde zachtjes vertrekken; ik vond dat het gezin nu even tijd voor zichzelf moest hebben en dat ik daar niet bij moest zijn. Mike zag me echter richting deur lopen. “Je blijft toch nog wel even?”, vroeg hij met een mengeling van angst en hoopvolle verwachting in zijn stem. De moeder van Mike keek me aan. “Ik heb voor vier gekookt”. De vader van Mike liep al richting drankenkast. “Zonder ijs toch hé?” Enigszins opgelaten nam ik weer langs Mike plaats. Het gesprek werd algemener, totdat Mike’s moeder riep dat het eten klaar was.

Ik zag op Mike’s horloge dat het inmiddels twee uur was geweest. “Als jullie het goed vinden, stap ik maar eens op”. Mike schudde direct zijn hoofd. “Dat zeg je verkeerd. WIJ stappen maar eens op”. Ik schoot in de lach; de laatste zin sprak Mike met een zeer geslaagde imitatie van mijn stem uit. “Ik ben in ieder geval blij dat jullie elkaar nog steeds hebben en dat Mike weer gerust gesteld is. Laten we er allemaal een wijze les uit trekken. Mijn oma zei altijd: vergeet de fout en onthou de les” zei de moeder van Mike terwijl we richting deur liepen. De ouders van Mike zwaaiden ons hartelijk uit terwijl we de oprit verlieten.

In de auto zag ik Mike treuzelen met zijn telefoon. “Bel ze nu gewoon op Mike. Je kunt het wel uit blijven stellen, maar dat schiet ook niet op.” Mike keek me bang aan. “En als ze nu eens niets meer van me willen weten?” Ik zuchtte. “Daar geloof ik helemaal niet in, maar als dat wel zo zou zijn, dan wéét je het tenminste. Een Amerikaanse president zei ooit 'the greatest fear for mankind... is fear itself” Mike keek me aan. “Zou jij ze willen bellen? Ik zal het verhaal wel vertellen, maar jij moet de afspraak maken. Alsjeblieft?”

Ik sprak de naam van Yannick uit, waarna mijn telefoon automatisch zijn nummer draaide. Het leek wel alsof Yannick bovenop de telefoon zat, want hij nam bijna direct op. “Heb je al iets van Mike gehoord? We maken ons enorme zorgen!” was het eerste wat ik Yannick hoorde zeggen. “Om je vraag te beantwoorden”, begon ik, “ja, ik heb al van Mike gehoord. Hij is veilig en hij is bij mij. Ik zou het op prijs stellen als jullie morgenmiddag allebei naar mij toe komen, dan kan Mike jullie uitleggen wat er is gebeurd en vooral zijn excuses aan jullie maken”. Yannick antwoordde niet direct. “Ik zal het met Yuri overleggen; ik laat nog wel iets van me horen hoe laat we er morgen zijn. Bedankt voor je telefoontje in ieder geval”. Daarna verbrak Yannick de verbinding.

Thuis aangekomen sloot ik de deuren van de garage en liep Mike achterna, de kamer in. Mike was inmiddels op de bank gaan zitten en keek me verwachtingsvol aan. “Wat is er?” vroeg ik Mike. “Ik heb gedaan wat je gisteren zei.” Ik kon Mike helemaal niet meer volgen. “Mijn ouders weten het nu en met Yannick en Yuri hebben we voor morgen een afspraak gemaakt”. Ik stond op en liep naar de keuken om wat te drinken te halen. “Ja en?” Toen ik een kast van de keuken opende om een glas te pakken, voelde ik Mike’s hand bij mijn pik.

“ik heb mijn stukje dus gedaan. Ik heb echter gisteren ook een voorwaarde aan jou gesteld om jou te vergeven, weet je nog?” Ik draaide me om en keek Mike in zijn prachtige ogen aan. Toen was ik verloren.

Zonder dat ik het had opgemerkt, had Mike in de kamer al zijn kleren uit getrokken. Tijdens het bezoek aan zijn ouders die ochtend had hij zich langdurig gedouched, zijn mooie blonde stekeltjes in de gel gezet en niet te vergeten de ketting en de oorbellen, die hij van mij als cadeau had gekregen, om zijn mooie hals gedaan en in zijn oren gestoken. Ik duwde Mike wat van me af, om hem eens goed te kunnen bekijken. Hij was prachtig; er was niets meer te zien van zijn ontberingen van de afgelopen dagen: mijn Mike was weer helemaal terug.

Toch wilde ik Mike niet direct zijn zin geven; Mike had de afgelopen maanden ook mijn geduld meermalen tot het uiterste op de proef gesteld en ik was vastbesloten hem met gelijke munt terug te betalen. “Ik ga eerst even een baantje trekken. Dat kan nog net voor de zon achter de bomen is verdwenen.” Ik liet Mike achter in de keuken en moest me bedwingen niet om te draaien om te zien hoe mijn opmerking bij mijn vriend gevallen was. Ik ging er echter vanuit dat Mike me zou volgen en, nadat ik de tuindeuren had geopend, merkte ik aan de voetstappen in de kamer dat mijn voorgevoel klopte: Mike volgde me.

Ik trok zonder iets te zeggen mijn kleren uit, gooide deze op een van de stoelen op de veranda en nam een duik in het water. Op het moment dat ik weer boven kwam en mijn natte haren voor mijn ogen had weggeslagen, keek ik recht in het gezicht van Mike. Ik streelde met mijn handen door zijn gezicht. Mike zette een stap dichterbij en ik voelde zijn stijve pik tegen mijn bovenbeen duwen. Zonder iets te zeggen sloegen wij onze armen om elkaar heen en trok ik Mike dicht tegen me aan. We zoenden als bezetenen en onze handen dansten werkelijk over onze lichamen. Ik nam het initiatief en trok Mike mee naar de zwembadrand en gebaarde dat hij er op moest gaan zitten. Mike voldeed aan mijn verzoek en het lukte me nog met om, op het moment dat hij zichzelf uit het water hees, mijn handen over zijn gespierde billen te laten glijden. Mike draaide zich om en keek me verwachtingsvol aan; zijn stijve pik glinsterde van het water en van het voorvocht.

Ik keek Mike vanuit het zwembad aan; heftig knikken was Mike’s reactie op mijn niet hoorbaar gestelde vraag. Er ging een siddering door mijn lichaam op het moment dat het puntje van mijn tong Mike’s smaak herkende. Pesterig liet ik mijn tong razendsnel over zijn eikel gaan. Mike liet zich achterover zakken en ondersteunde zichzelf met zijn onderarmen. Na het slaken van een diepe zucht liet Mike zijn hoofd achterover vallen: Mike genoot intens van de bewegingen die ik met mijn tong over zijn pik en ballen maakte.

Als beloning voor Mike’s tekenen van genot besloot ik ook mijn handen mee te laten doen; terwijl ik met mijn mond zijn eikel omsloot, trok ik Mike met mijn ene hand voorzichtig af en speelde ik met mijn andere hand met zijn ballen. Na enkele minuten liet ik mijn handen en tong van plek wisselen en zoog zijn ballen een voor een naar binnen en liet mijn tong elke plekje raken. Nadat ik zijn ballen uit mijn mond had vrij gelaten, liet ik het puntje van mijn tong heel langzaam afdalen naar zijn lekkerste plekje; Mike begeleide mijn afdaling met een toenemend gekreun wat mijn opwinding tot een nog hoger punt opstuwde dan ik tot dat moment al door Mike was gebracht. Op het moment dat mijn tong zijn anus raakte, voelde ik een siddering door Mike’s lichaam gaan en ontsnapte uit Mike’s mond een diepe kreun. “Eindelijk…” hoorde ik Mike fluisteren.

Ik maakte Mike goed vochtig met mijn tong en streelde in de tussentijd met mijn handen Mike over zijn gehele lichaam. Na enkele minuten ging Mike langzaam rechtop zitten. Hij keek me diep in mijn ogen en liet zich vervolgens langzaam in het water zakken. We omarmden elkaar opnieuw, keken elkaar diep in de ogen en zoenden elkaar vervolgens intens. Weer enkele minuten daarna verbrak Mike de zoen, keek me in mijn ogen en draaide zich vervolgens langzaam om. Ik had tot dat moment nog nooit sex met Mike gehad in het zwembad; Mike had er wel enkele keren op gezinspeeld maar om onduidelijke redenen had ik er eigenlijk nooit gehoor aan gegeven – tot deze avond dan.

Ik deed Mike’s billen voorzichtig van elkaar en Mike reikte achteruit naar mijn pik. Hij trok er nog enkele keren aan en plaatste deze vervolgens op zijn anus. Ik keek Mike nogmaals diep in zijn ogen en drukte vervolgens voorzichtig naar binnen. Op het moment dat mijn eikel zijn kringspier passeerde, slaakte Mike een diepe kreun en begon hij hijgerig te ademen. Dit was voor mijn het teken langzaam door te drukken, tot het moment dat mijn buik zijn billen raakten. “Wat is dit lekker….” Fluisterde Mike. Steeds sneller ging ik in en uit Mike en het ging ook steeds ongecontroleerder.

Mike reikte naar achter en pakte mijn pik vast. Ik keek Mike verbaast aan: wilde hij nu al stoppen? Mike wees echter naar een luchtbed, dan Yuri enkele dagen daarvoor had meegenomen toen hij met Yannick was komen zwemmen. Niet begrijpend volgde mijn blikken Mike, die uit het zwembad klom en naar het luchtbed liep. Met een grote glimlach op zijn gezicht en zijn stijve pik trots zwiepend vooruit, liep Mike terug naar het zwembad en gooide het luchtbed in het water. Daarna dook hij terug het zwembad in. Mike pakte het luchtbed en kwam terug naar me toe. Met het luchtbed tussen ons in zoenden we opnieuw en onder het luchtbed door voelden we elkaars stijve pikken. Mike liet het luchtbed opzij drijven en sloeg voor de derde maal zijn armen om me heen, maar sloeg vervolgens zijn benen ook om me heen. Ik moest moeite doen om overeind te blijven: Mike’s gespierde lichaam woog een stuk meer dan de gemiddelde 18-jarige en dat koste me behoorlijk wat kracht, ook al stonden we in het water. Na enkele diepe zoenen liet Mike zich los en pakte het luchtbed. Hij draaide zich opnieuw van me af en ging met zijn buik overdwars op het luchtbed liggen. Ik begreep Mike’s bedoeling en zette een paar passen naar hem toe. Ik liet me op Mike’s rug vallen en drukte me zelf direct weer bij Mike naar binnen. Mike moest al zijn spieren spannen om het evenwicht te bewaren en ik genoot van de aanblik van al die spierkracht; dit was een van de redenen waarom ik zo verslaafd was geworden aan mijn veel jongere vriend.

Omdat Mike’s billen niet op het luchtbed lagen, kon ik Mike’s stijve pik gemakkelijk bereiken. Het viel me weer op dat Mike’s pik stijf was; ik had me laten vertellen dat veel jongens terwijl ze gepenetreerd werden hun stijfheid niet vast konden houden. Mike had daar, tot mijn vreugde overigens, nooit problemen mee. Mijn aanraking had direct succes: onder het slaken van enkele harde kreunen kwam Mike klaar. De combinatie van Mike’s prachtige lichaam, de nieuwe setting en onze herboren liefde dreef ook mij vervolgens richting een knallende explosie: begeleid met een schreeuw kwam ik diep in Mike klaar en liet me vervolgens uitgeput languit op Mike vallen.

Het duurde minuten voordat het me lukte weer in het water te blijven staan: de lichamelijke en geestelijke ontlading van daarnet had mijn capaciteiten om rechtop te blijven staan in het water voor enkele minuten buiten werking gesteld. Ik keek Mike in zijn ogen; op zijn gezicht stond zijn karakteristieke glimlach die ik veel te lang had moeten missen. Mike duwde het luchtbed van ons vandaan en liep richting zwembadtrap.

Heel galant hielp hij me uit het zwembad te klimmen. “Dat was beurt een. Op naar de volgende…” fluisterde hij in mijn oren toen we ons afdroogden bij het terras. Mike draaide zich naar me toe en gaf me vol zicht op zijn pik die al weer stijf stond; Mike begeleide een van mijn handen naar zijn voelbaar kloppende pik en langzaam trok ik Mike voor de tweede keer af. Mike bewoog langzaam achteruit, totdat hij met zijn rug de veranda tafel raakte. Hij nam vervolgens plaats op de veranda tafel, liet zich achterover vallen en spreidde zijn benen.

Opnieuw nam ik Mike’s keiharde pik in mijn mond. Ik besloot het liefdevolle echter achterwege te laten: ik wilde Mike’s zaad weer eens proeven en dat moment kon niet snel genoeg komen. Ik was inmiddels gelukkig uitermate ervaren op het gebied van Mike’s voorkeuren en ondanks dat Mike verschillende pogingen deed om zijn hoogtepunt uit te stellen, proefde ik Mike nadat hij onder het uitschreeuwen van “kuuuuuhhuuuut, wat is dit lekker…” in mijn mond klaar kwam.

Met één van de handdoeken maakte ik Mike’s pik schoon en droog. Mike bleef liggen, maar volgde nieuwsgierig elke beweging die ik maakte. Ik stak mijn hand naar hem uit en trok Mike omhoog en vervolgens van de tafel. Een diepe zoen volgde. De zon was ondertussen achter de bomen verdwenen en het viel me nu pas op dat de op lichtsensoren werkende tuinverlichting inmiddels was aangesprongen. De aanleg van deze verlichting had me duizenden euro’s gekost, maar maakte van mijn tuin en zwembad een plaatje dat zo uit een zonovergoten resort zou kunnen komen en vervulde me van trots.

“Zullen we naar binnen gaan?” vroeg Mike me. Ik knikte, liep achter Mike naar binnen en sloot de tuindeuren achter me. Mike had in de tussentijd plaatsgenomen op de loungebank en keek me verwachtingsvol aan. Ik schudde mijn hoofd. “Even pauze Mike. Ik ben niet meer zo jong als jij… Zal ik eerst wat te drinken inschenken? Wijntje?” Mike schudde zijn hoofd. “Sinds die eikel drink ik nooit meer alcohol. Echt nóóit meer. Geef mij maar wat fris.” Ik liep naar de keuken en pakte een fles cola uit de koelkast. Uit de ijsmachine liet ik ijsblokjes in twee glazen vallen en vulde de glazen daarna met cola. Met de glazen in mijn hand liep ik terug de kamer in en nam naast Mike plaats. Mike kroop tegen me aan terwijl hij met de afstandsbediening in zijn hand een TV-zender probeerde te vinden die hem bekoorde. Na behoorlijk wat zappen kwam hij bij een Zweeds muziekkanaal terecht dat hardcore-clips uitzond. Terwijl hij de volumeknop naar rechts draaide, dronk hij zijn glas in een teug leeg. “Zal ik nog een keer inschenken?” vroeg ik Mike. Mike schudde zijn hoofd. “Eerst beurt drie.” Ik slaakte een diepe zucht. Geestelijk was ik nog wel in staat om Mike te verwennen, maar of ik er lichamelijk nog plezier aan zou beleven betwijfelde ik ernstig. “Zal ik je matsen, hoef jij niet zoveel te doen” fluisterde Mike in mijn oren. Hij duwde me vervolgens met mijn rug tegen de leuning en spreidde mijn benen. Vervolgens nam Mike op zijn knieen voor me plaats. Hij keek me vluchtig aan en nam vervolgens mijn pik in zijn mond.

Ook al was ik moe, het plaatje van Mike voor me in het algemeen en zijn tong in het bijzonder zorgden ervoor dat mijn pik enkele minuten later weer keihard was. Mike gaf vervolgens een kus op mijn eikel en keek me een seconde met zijn guitige lach aan. Ik had door wat Mike wilde en pakte Mike vast zodat hij niet van de bank zou kunnen vallen. Terwijl ik Mike vasthield, reikte Mike naar achteren en zette zijn voeten voorzichig wat naar achteren totdat hij zich recht boven mijn stijve had gepositioneerd. Langzaam liet Mike zich zakken en voorzichtig verdween mijn pik voor de derde keer die avond in Mike’s anus.

Ook al keek in nu tegen Mike’s rug aan, ik kon met mijn handen Mike’s lichaam betasten en die kans liet ik me niet afnemen. Ik vond het heerlijk om mijn handen Mike’s gespierde schouderpartij te laten verkennen; Mike’s harde, prachtig gevormde bovenarmen deden me besluiten dat Mike niet al het werk alleen hoefde te doen en mijn eerste stoot werd begroet met een stevige grom. Mike liet zich langzaam achterover vallen, zodat ik Mike op meerdere plekken kon betasten terwijl Mike zich concentreerde op het op peil houden van de snelheid waarmee ik in en uit Mike bewoog. Ik had vooraf niet verwacht dat ik in zo’n korte tijd twee keer zou kunnen klaarkomen. Mike’s aanwezigheid en zijn bewegingen zorgden er echter voor dat ik voor de tweede keer die avond diep in Mike klaar kwam.

Mike liet zich voorzichtig van me af glijden en ging langs me liggen. Ik keek Mike aan. “Ik mag hopen dat dit echt de laatste was voor vanavond. Ik trek een nieuwe keer echt niet meer, Mike.” Mike trok eerst een verongelijkt gezicht, maar nadat ik die grijns met een boze blik had beantwoord, begreep Mike dat het me menes was en schonk hij me weer zijn prachtige glimlach. “Mag ik wel tegen je aan komen liggen?” vroeg hij me. Ik opende mijn armen en Mike kroop in mijn armen en gaf me een zoen. “Je was geweldig. Ik had dit echt even nodig. Dank je wel.” Mike zoende me opnieuw en nestelde zich vervolgens tegen me aan. Gelukkig was de vloerverwarming ondertussen aangesprongen, zodat het behaaglijk warm was in huis en we onze kleren op de stoel konden laten liggen. Ik liep dan wel enkele keren naar de keuken om wat te eten of te drinken te halen, maar we bleven vooral dicht bij elkaar en deden beiden ons best van ons samenzijn te genieten en dat lukte uitstekend.

Om twee uur keek in Mike aan. Hij was erg moe. Ondanks dat Mike behoorlijk zwaar was, lukte het me om, gebruik makend van mijn vechtsport-ervaring, Mike van de bank te tillen en de trap op, naar de slaapkamer te dragen. Mike keek me aan en zijn hele gezicht straalde. Voorzichtig legde in Mike in bed en ging vervolgens aan de andere kant liggen. Mike draaide zich vervolgens in mijn armen en sliep al voor ik het licht doofde.

Ook al was het een van de fijnste avonden geweest, het lukte me niet de slaap te vatten. Ik probeerde me voor te stellen hoe Yuri en Yannick zouden reageren als ze met Mike’s uitleg geconfronteerd zouden worden. Ik hoopte maar dat de twee Mike’s uitleg zouden accepteren, zodat alles weer als vanouds zou kunnen worden, ook al realiseerde ik me goed dat dit tijd zou kosten. Meer doen dan Mike hierin steunen kon ik toch niet, dus ik besloot het verder te laten rusten. Ook schoot door mijn hoofd wat er gebeurd zou zijn als ik er niet in zou zijn geslaagd om Mike op tijd bij het spoor weg te halen. Ik had enkele jaren geleden een zelfmoord in het bedrijf meegemaakt en de gedachten aan die gebeurtenis deden me nog steeds huiveren. Ik zag dat Mike rustig sliep en streelde hem voorzichtig door zijn haren en zoende hem vervolgens op zijn voorhoofd. Niet veel later sliep ik in, met Mike liggend in mijn armen.

Rond twaalf uur werd ik wakker van het geluid van mijn communicator. Niet veel later werd ook Mike langzaam wakker; omdat ik het apparaat aan zijn kant op het nachtkastje had gelegd, rolde hij naar het apparaat toe. Hij keek op het display en toen hij zag wie er belde, vertrok zijn gezicht. Ik zag, toen Mike me het apparaat overhandigde, dat het Yannick was.

“Goedemorgen” sprak ik zo neutraal mogelijk, terwijl ik in mijn ooghoek zag dat Mike me angstvallig volgde. “Hoi met Yannick. Vinden jullie het goed als we rond half twee bij jou zijn?” Ik keek naar Mike en ondanks dat hij het gesprek niet woordelijk kon volgen, zag ik aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij goed wist waar het over ging. Mike knikte en daarna bevestigde ik de afspraak met de twee vrienden. Ik beeindigde het gesprek en overhandigde Mike mijn telefoon. Mike keek me angstig aan. “Je zult er doorheen moeten Mike. Ben in ieder geval blij dat Yannick en Yuri naar je willen luisteren. Als ze je echt de rug zouden willen toekeren, hadden ze nooit ingestemd met een gesprek. Je moet open en eerlijk tegen ze zijn, dan heb je de meeste kans dat het goed komt.” Mike zuchtte diep. “Waarom verkloot ik altijd alles…” Ik keek Mike aan. “Dat heet nu volwassen worden. Kom, we gaan ontbijten. Ik heb honger. En nee, geen ochtendsex, ik ben nog moe van gisteren!”.

Ik dekte de tafel op de veranda en Mike had zich deze keer over de catering ontfermd. We aten onze broodjes en dronken onze jus d’orange zwijgend op, beiden in onze gedachten bezig met de komende ontmoeting. Mike was als eerste klaar. “Ik ga douchen en mezelf aan kleden. Mag ik wat van jou aan? De kleren in mijn tas zijn allemaal vies…” Ik knikte. “Natuurlijk, maar maak het niet te gek. Doe normaal, dat werkt dadelijk het beste.” Mike zuchtte een keer en liep vervolgens naar binnen. Ik had op zich te doen met de jongen, maar ik vond ook dat het goed was dat Mike eens werd geconfronteerd met het feit dat ouder worden automatisch betekende dat er meer verantwoordelijkheid voor je daden van je werd verwacht.

Ik doodde de tijd tot half twee met het lezen van een boek; Mike zapte langs de kanalen die de satelliet aanbood maar ik zag dat niets hem kon bekoren; Mike was zichtbaar erg gespannen op wat komen ging.

Precies om half twee ging de voordeurbel. “Zal ik open doen?” vroeg ik Mike. Mike knikte, waarna ik opstond en de gang inliep. Ik opende de voordeur en liet Yuri en Yannick binnen. “We vonden het in dit geval het beste om even aan te bellen, We weten de sleutel allebei te hangen, maar het leek ons niet goed om nu via de garage binnen te komen” vertelde Yuri, terwijl ik beide jongens voorging naar de kamer. Mike zat zichtbaar ongemakkelijk op de bank. Ik wees Yuri en Yannick de bank er tegenover en ging zelf in de stoel zitten tussen de twee banken in; ik had geen enkel idee hoe het gesprek zou verlopen en wat ik moest verwachten. Ik had wel besloten dat ik ging proberen Mike en zijn twee vrienden weer te herenigen, maar niet ten koste van alles. “Hoe gaat het me je?” vroeg Yannick. Mike had zijn hoofd gebogen en staarde naar de vloer. “wel goed, eigenlijk…” mompelde Mike voor zich uit.

“Zou je wat duidelijker kunnen praten en je vrienden aan willen kijken? Ik denk niet dat Yannick en Yuri het hebben verstaan. Ik in ieder geval niet”. Het kwam er wat scherper uit dat ik bedoeld had, maar ik vond het geen pas geven dat Mike zijn twee vrienden niet eens aankeek terwijl zij nu juist de moeite deden om zijn verhaal aan te komen horen.

Voorzichtig richtte Mike zijn hoofd op. “Dat is beter” zei ik. Er kwam een flauwe glimlach over Mike’s gezicht. “Waarom Mike? Waarom?” vroeg Yannick. Mike haalde zijn schouders op. “Het spijt me. Ik weet echt niet waarom ik jullie heb laten zakken. Het had in ieder geval nooit mogen gebeuren…” Ik stond op; ik vond het beter als de drie zonder mij verder spraken. Ik liep vervolgens naar mijn kantoor, sloot de deur hoorbaar en probeerde me op mijn post te concentreren.

Na ruim een uur klonk er een bescheiden klop op mijn deur. Vervolgens werd de deur langzaam geopend en stak Mike zijn hoofd door de deur. “Mag ik binnen komen?” vroeg hij. “Ja natuurlijk. Kom erin. Hoe is het gegaan?” Mike stapte de ruimte binnen. “Ik heb ongelofelijk op mijn flikker gehad van Yuri en Yannick. Ze hebben me heel duidelijk laten inzien dat echte vriendschap iets is waar je heel erg zuinig op moet zijn, dat dat niet vanzelfsprekend is en dat je er elke dag opnieuw aan moet werken. Ik heb hen, maar ook jou, a-sociaal behandeld en dat hadden jullie allemaal niet verdiend. Ik ben blij dat jullie mij een goede speigel hebben voorgehouden en dat ik heb gezien wat echt belangrijk is.” Mike zweeg. Ik probeerde mijn mond te houden, maar mijn nieuwsgierigheid won het. “En?” Er verscheen een glimlach op Mike’s gezicht. “Ze hebben mijn excuses geaccepteerd. Zand er over en verder gaan waar we gebleven waren.” Ik stond op en Mike omhelsde me. “Bedankt voor je hulp. Ik ben echt weer helemaal gelukkig”. Ik keek Mike in zijn stralende ogen.

Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XV

Bericht door Pringles1 » do 24 sep 2020, 12:59

“En wat wil je verder vandaag nog gaan doen? Heb je al plannen gemaakt of zo?” vroeg ik belangstellend aan Mike. “Nou…” sprak Mike enigszins twijfelend uit, “ik heb eigenlijk met Yuri en Yannick afgesproken dat we vanmiddag naar de film zouden gaan. Ik was zo blij dat we het uitgepraat hadden, dat ik ze als dank heb uitgenodigd. Mits jij het goed vind, natuurlijk…” Een glimlach trok over mijn gezicht. “Natuurlijk vind ik dat goed. Ik ben erg blij dat jullie het uitgesproken hebben. Als je wilt, zal ik het avondje wel betalen”. Ik wilde mijn portemonnee uit mijn broekzak halen, maar een handgebaar van Mike maakte me duidelijk dat die geste niet nodig was. “Nee, ik wil het zelf betalen. Ik heb de problemen immers ook zelf veroorzaakt. Dus dan ook zelf oplossen en in dit geval dus zelf betalen”.

Ik knikte. “Hoe laat heb je afgesproken?” vroeg ik hem. Mike keek op zijn horloge. “Het is half vier… De film begint over drie kwartier, en we wilden daarna nog wat drinken in het centrum. Yuri en Yannick hebben een leuke kroeg gevonden en ze wilden me daar mee naartoe hebben. Dus als je het niet erg vind, dan ga ik. Zal ik je straks nog even bellen? Wie weet kunnen we dan nog ergens afspreken?” Ik slaakte een gemaakte zucht. “Ga nu maar, we bellen straks wel. Veel plezier en doe ze de groeten van me”.

Nadat hij me een zoen ten afscheid had gegeven, verdween Mike door de garagedeur; na een zachte klap, ten teken dat de deur gesloten werd, werd het weer stil in huis. Met een opgeruimd gevoel nam ik plaats op een van de stoelen op de veranda. Ik ging wat achterover leunen en liet de zon dankbaar op mijn gezicht schijnen. Van de warmte ontspande ik; ik moest aan mezelf toegeven dat de gebeurtenissen van de afgelopen dagen me dieper hadden geraakt dan ik aanvankelijk wilde toegeven. Toch was ik erg blij dat Mike zijn ruzie met zijn twee vrienden had bijgelegd: het gaf me een gevoel van weldadige rust.

De stilte en de rust werden verstoord door mijn communicator. Enigszins korzelig pakte ik het toestel van de tuintafel en keek wie me nu wilde spreken. Ik dacht dat Mike het zou zijn, maar het display gaf 'Private call' aan, dus Mike kon het niet zijn: ik had hem gisteren een nieuwe smartphone gegeven omdat de zijne de vlucht van vrijdag niet had overleefd en het eerst wat Mike had gedaan was zijn nummer in mijn communicator zetten.

“Hallo?” nam ik op. Het was even stil aan de andere kant. “Goedenavond mijnheer. U spreekt met Björn. Komt het gelegen dat ik u bel?” Ik was even stil; ik had niet verwacht op zondagmiddag de jongen die een nacht bij me overnacht had aan de lijn te krijgen. “Ja, natuurlijk Björn, zeg het eens?” Ik hoorde Björn aan de andere kant van de lijn hoorbaar zenuwachtig ademhalen. “Nou, ik wilde de kleren die ik van u geleend heb, terugbrengen.” Ik schoot in de lach. “Nou Björn, dat hoeft niet per se vanmiddag hoor. Dat kan wel even wachten als je wilt”. Weer was het even stil aan de andere kant van de lijn. “euh… ik wilde u eigenlijk ook om hulp vragen, eigenlijk, namelijk…” Ik merkte dat mijn antwoord Björn lichtelijk uit het veld had geslagen en dat was nu ook weer niet de bedoeling. Vandaar dat ik Björn vertelde dat hij van harte welkom was. Ik controleerde of hij het juiste adres nog had en bood hem aan hem op te komen halen. “Bedankt, maar dat is niet nodig. Ik fiets liever, is goed voor me”. Met een “tot straks” beëindigde ik het gesprek en klapte mijn toestel dicht. Wat zou Björn willen van me?

Een half uur later hoorde ik de garagedeur. ‘Dat zal Björn zijn’ schoot er door mijn gedachte. “Ik zit buiten” riep ik naar binnen. “Oké!” hoorde ik als antwoord – het was inderdaad Björn. Enkele seconden later stond Björn in de deuropening van de tuindeuren, met een rode boodschappentas van de Dirk in zijn handen. Björn hield de tas omhoog “dit zijn de kleren. Mijn moeder heeft ze keurig gewassen en gestreken. Bedankt daarvoor.” Ik wees Björn een stoel. “Ben je alleen thuis?” vroeg Björn me. Ik knikte. “Mike is met twee vrienden van hem naar de film, dus ik heb het rijk alleen”. Björn knikte zonder iets te zeggen. “Wil je wat drinken?” vroeg ik aan Björn. Hij knikte. “Heb je sap in huis?” Ik moest even nadenken. “Volgens mij staat er verse jus in de koelkast en er moet ook nog ergens appelsap staan, ten minste als Mike die niet al heeft gevonden. Ik zal wel even gaan kijken.” Ik stond op en liep richting keuken. De appelsap was al verdwenen, dus ik schonk een glas gekoelde jus in en nam zelf een glas wijn. Met de twee glazen en een bakje met knabbels liep ik terug.

Terwijl ik Björn het glas aanreikte, maakte ik van de gelegenheid gebruik hem nog eens goed te bekijken. Björn droeg een vrij strak wit overhemd, waarvan hij de bovenste twee knopen los had gelaten. Daaronder een groene driekwartbroek met een brede witte riem en een paar beige, stoffen sportschoenen zonder sokken. In tegenstelling tot onze eerste ontmoeting ontbrak de baseball-pet.

We zaten enkele minuten zwijgend voor ons uit te staren: ik wilde Björn niet opjagen en Björn had zichtbaar moeite om de juiste opening te vinden. Op een gegeven moment begon Björn zijn betoog. “Ik heb ons gesprek nog een paar keer door mijn gedachten laten gaan. Vooral je opmerking dat het nooit de bedoeling van mijn vader kan zijn geweest om op te houden met karate nadat hij overleden was, heeft me behoorlijk bezig gehouden. En weet je, volgens mij moet ik je gewoon gelijk geven. Ik heb zelfs mijn pak weer van de zolder gehaald en heb me voorgenomen hard aan mijn conditie te werken en ...” Ik viel Björn in de rede: “…vandaar dat ik je niet op mocht komen halen. Heel goed joh!” Er verscheen een gelukkige grijns op de jongen zijn gezicht. “Nou dank je wel. Maar ik wil je eigenlijk wat vragen…” Ik keek de jongen nieuwsgierig aan. “Nou Björn, voor de dag ermee dan. Waar kan ik je mee helpen?” Björn schoof nerveus op zijn stoel. “Nou, ik wil eigenlijk weer wedstrijden gaan vechten. En jij vertelde me dat je jarenlang op een hoog niveau getraind hebt en ik heb een aantal foto’s in de gang van je huis gezien waar je met grote bekers in je handen op staat. Ik zou je willen vragen of je mijn coach zou willen zijn tijdens de wedstrijden”.

Björn keek me hoopvol aan. “Nou Björn, je overvalt me hier een beetje mee” gaf ik Björn als antwoord. Björn sloeg zijn ogen neer. “ho ho ho, ik heb nog geen nee gezegd Björn” verdedigde ik me tegen de teleurgestelde reactie van de blonde knul die, met een hernieuwde droom, hoopvol tegenover me had plaats genomen. “Als ik alle tijd van de wereld zou hebben, zou ik zonder aarzeling ‘ja’ gezegd hebben: ik zit namelijk al een hele tijd na te denken om mijn sport weer op te pakken. Probleem is echter dat ik niet alle tijd van de wereld heb, verre van dat zelfs. Zoals ik je verteld heb, is de ruzie die ik met Mike gehad heb, terug te voeren tot een verschil van mening over de invulling van het begrip 'tijd'. In normaal Nederlands: Mike vond dat ik niet genoeg tijd in onze relatie stak en eerlijk gezegd had hij daar voor een groot deel nog gelijk in ook. En ik ben eigenlijk iemand die iets goed wil doen, of er anders vanaf ziet. Aan de andere kant: ik voel me zeer vereerd omdat een uitstekende sportman als jij, mij benaderd met de vraag of ik je wil begeleiden. Laat ik het volgende met je afspreken: ik zal het met Mike overleggen; ik vind namelijk dat hij er ook mee moet instemmen, aangezien de tijd die ik in jou begeleiding ga steken, in ieder geval voor een deel ten koste zal gaan van de tijd die wie samen door kunnen brengen. Deal?” Björn knikte overtuigend. “Mooi, dan is dat afgesproken. Wil je nog iets drinken?” Björn stond op. “Zal ik het gaan halen? Zelfbediening is hier standaard heb ik begrepen?” Ik schoot in de lach vanwege Björn’s onderkoelde opmerking. “Neem je voor mij nog een glas wijn mee?”

Onder het genot van een drankje maakte ik van de gelegenheid gebruik om Björn van nader te leren kennen. Uiteraard kwam mijn relatie met Mike ook ter sprake, maar het viel me erg op dat Björn geen waardeoordeel velde; na ons eerste gesprek leek het erop dat Björn zichzelf voldoende veilig voelde om normaal met mij om te gaan. “Weten de mensen op het bedrijf trouwens wel dat je vriend hebt?” vroeg Björn. “Nope. En dat moet voorlopig ook maar zo blijven”. Björn trok een verbaast gezicht. “Waarom? Het is toch niet zo raar?” Ik slaakte een zucht. “Als je jou reactie van laatst in ogenschouw neemt, kun je je dan niet voorstellen dat ik mijn coming out nog even voor me uit wil schuiven?”

Björn schudde verontwaardigd zijn hoofd. “Dat van mij was toch heel anders en bovendien hebben we het uitgesproken. De meeste mensen zijn een stuk ruimdenkender geworden, hoor!” Er klonk zelfs enige verontwaardiging in de stem van de jongen door. “Dat kan wel zo zijn Björn”, antwoordde ik, “maar in de regionen waar ik in verkeer geloof ik niet dat men op een homoseksuele directeur zit te wachten, hoe erg en belachelijk dat ook is.” Björn liet een stilte vallen. “Wie weten het eigenlijk wel op het bedrijf?” Ik stond op. “mijn directe chef en mijn secretaresse. En jij nu. Ik ga er vanuit dat je er heel zorgvuldig mee om zult gaan. Tegen niemand op de zaak, echt helemaal niemand, ook niet tegen Simon. Afgesproken?” Björn knikte: hij had de boodschap begrepen en ik vertrouwde erop dat de jonge knul zijn woord zou houden.

Ons gesprek werd onderbroken door het geluid van mijn communicator en aan de ringtone te horen was het Mike. Ondanks dat ik het hem ten strengste had verboden, had hij onder zijn eigen nummer een aparte ringtone gezet. Uiteraard was het een knalhard hardcorenummer en toen ik eiste, dat hij de ringtone weer zou verwijderen, had hij alleen hard gelachen en tegen me verteld dat ik dat mooi zelf moest doen; Mike wist namelijk heel goed dat ik totaal geen verstand van telecom had.

“Lekker nummer” riep Björn terwijl ik geërgerd de telefoon opnam. “Hey, met Mike” hoorde ik hem roepen. “Ja, dat wist ik al…” verzuchte ik. “Aha, het is je blijkbaar nog niet gelukt om 'Inferno' te verwijderen? Wat vervelend nou voor je…” De laatste zin sprak Mike op een bepaalde ironische manier uit, zoals alleen Mike dat kon. “Nou, we zitten hier in de Ierse pub en het is echt heel gezellig. Er gaat over een half uur een Ierse muzikant optreden en we dachten dat jij het misschien ook wel leuk zou vinden, een keer een andere soort muziek zeg maar. Kom je?” Mike’s kenmerkende enthousiasme beviel me zeer. “Ik heb bezoek, Mike” gaf ik hem als antwoord. “Nou, dan neem je je bezoek toch gewoon mee? Chill man!”

Ik keek Björn aan, in de verwachting dat hij het gesprek had gevolgd. Dat bleek echter niet het geval te zijn, vandaar dat ik kort Björn Mike’s voorstel voorlegde. “Nou, ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe Mike er in het echt uit ziet, dus ik ga graag met je mee”. Ik sprak met Mike af dat we over een half uur in de pub zouden zijn. “We maken alvast wat ruimte, het is al best druk. We staan direct vooraan links, op een podium. Da’s ook handig met bestellen.” Ik liet Mike goed uitleggen waar de Ierse pub precies was; ik kende de kroeg namelijk helemaal niet.

Vijf minuten later waren we op weg naar de Ierse pub. In de auto probeerde Björn me uit te horen over Mike. Ik schoot in de lach en adviseerde hem zijn vragen aan Mike zelf voor te leggen. “Mike is niet alleen heel aantrekkelijk, hij is ook nog eens echt super sociaal, al zou je dat misschien niet direct zeggen als je hem ziet en het verhaal wat je net van me over hem hebt gehoord. Yuri en Yannick zijn zijn beste vrienden en eigenlijk net zo aardig. Ik weet zeker dat jullie het goed met elkaar kunnen vinden”.

Ik parkeerde mijn auto en liep met Björn het centrum in. Het was druk in de stad: de zomer liep ten einde en het leek er op dat mensen nog zo veel mogelijk zomer wilden meepikken voor de donkere maanden onvermijdelijk zouden gaan aanbreken. Björn wist waar de pub waar Mike het over gehad had was en leidde mij er naartoe. Na bij de tegenover gelegen bank nog wat geld uit de muur te hebben gehaald, stapten we de inderdaad behoorlijk drukke zaak binnen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen om ze te laten wennen aan de plotselinge overgang van scherp zonlicht naar beperkt kunstlicht. Ik zag de drie al snel staan: Yuri en Yannick met een groot glas donker bier in hun handen en Mike met een flesje cola; ze hadden de armen om elkaar heen geslagen en zongen luidkeels wiegend mee met een Iers folk-nummer dat ik niet kende, maar wel een heel aanstekelijke melodie had. Ik bekeek het plaatje eens goed voor ik het podiumpje tegen de bar opliep. Mike droeg de baseball-pet die hij in New York had gekocht, een witte Londsdale-trui en een zware trainingsbroek. Tot mijn verbazing zag ik dat hij werkschoenen droeg in plaats van sneakers. Mike zag er, afgezien van de nogal lompe werkschoenen, weer keurig uit: Mike vond het belangrijk zorg aan zijn uiterlijk te besteden, zonder dat het overdreven werd. Yuri en Yannick droegen allebei een trui met capuchon, spijkerbroek en sneakers. Als je het niet wist, zou je nooit denken dat daar drie jonge homo’s samen zichtbaar plezier maakten.

Met Björn in mijn kielzog beklom ik het podium en gaf de drie een vriendschappelijke duw. Ze waren alle drie zichtbaar blij dat ik gekomen was; ik maakte van de gelegenheid gebruik om Björn voor te stellen. De drie gaven Björn een vriendschappelijke klap op zijn schouders: het ijs was al gebroken voor het uberhaupt op kon komen. Terwijl Yannick een nieuwe ronde drank ging halen, ontfermde Mike zich over Björn. Als na enkele ogenblikken waren de twee jongens aan het kletsen alsof ze elkaar al jaren kenden. Ik vroeg aan Yuri hoe de film was. Ik begreep dat ze het een kwartier hadden uitgehouden: de film was zo slecht dat ze de zaal waren uitgelopen en rechtstreeks naar de kroeg waren gegaan. “Proef eens!” riep Yuri en hield me zijn glas voor. “Wat is het?” vroeg ik. “Guinness” riep Yuri boven de muziek uit. “Lekker!” gaf ik hem als antwoord nadat ik er een slok van had genomen. “Dat komt mooi uit, want Yannick neemt voor jou ook mee” vertelde Yuri met een lach op zijn gezicht.

Ik genoot van de aanblik van vier jongens die het erg naar hun zin hadden met elkaar. Na een kwartiertje werd de muziek van achter de bar uitgedraaid en klom een man op het podium met alleen een elektrische viool in zijn handen. Ik vroeg me af hoe hij met alleen zijn stem en een viool een goed optreden zou kunnen geven. Het antwoord daarop liet niet lang op zich wachten: de man was werkelijk virtuoos op zijn viool en hij speelde alleen Ierse nummers waarvan niemand de titel kende, maar die wel bekend in de oren klonken. De hele zaak zong en danste vanaf het begin voluit mee en het werd steeds gezelliger. Op een gegeven moment trokken Yuri en Yannick Björn mee van het podium: met gebaren maakten ze duidelijk dat ze wilden gaan dansen. Lachend weigerden Mike en ik en we gingen tegen de muur hangen. “Gaafleuke jongen, die Björn!” schreeuwde Mike in mijn oren. “Jammer dat -ie zo straight is als ik weet niet wat!”. Ik boog me naar Mike toe en gaf hem als antwoord dat hij niet altijd geluk kon hebben. “Dat is waar. Maar ik heb aan jou alleen voorlopig wel genoeg, denk ik”. Aansluitend gaf Mike me, discreet maar wel merkbaar, een zoen op mijn wang. “Jij nog drinken?” Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb aan een zo’n kelk voorlopig wel genoeg.” Mike knikte en wees op de drie, die hossend voor het podium stonden. Ik gebaarde dat hij ook naar beneden moest gaan.

“Mike schudde zijn hoofd. “Nee, ik wil nu bij jou blijven. Hier kunnen we ook zingen!” en Mike voegde direct de daad bij het woord, sloeg zijn arm om me heen en begon luidkeels mee te zingen. Dit nummer kende ik wél: Whisky in a Jar”. Na even getwijfeld te hebben, deed een blik opzij, waar ik mijn grote liefde met een stralend gezicht volop zag meezingen en een blik naar beneden, waar de drie vol overgave aan een soort rondo met drie deelnemers waren begonnen, liet toen alle schroom varen en zong luidkeels mee.

Rond tien uur stapte de Ierse artiest, die de hele zaak in een grote deinende massa had weten te veranderen met alleen zijn aanstekelijk enthousiasme en een elektrische viool, onder een oorverdovend applaus van het podium. Mike keek me met zijn stralend gezicht aan: “was een goed idee van ons hè, om je hierheen te vragen?” Ik kon niet anders dan zijn suggestie beamen: het was al weer een hele tijd geleden dat ik me in een kroeg had vertoond en ik had het meer dan geweldig gevonden.

Met fluitende oren verlieten we een kwartier daarna het café. “Zullen we nog wat gaan eten?” vroeg Yannick. “Lijkt me een goed idee” antwoordde Björn; “ik ken een goede shoarmazaak hier niet zover vandaan. Zullen we daar heenlopen?” Ik had al niets meer in te brengen aangezien de vier jongens in de richting van de door Björn voorgestelde eettent liepen.

Na een paar minuten liepen we de zaak binnen; het was redelijk druk maar we konden met z’n vijven een tafel vinden in de buurt van de counter. De eigenaar kwam met vijf papieren placemats en vijf menukaarten, maar die laatsten had de man net zo goed achterwege kunnen laten: Björn bestelde vijf porties shoarma speciaal en vijf cola. Aan het gezicht van de man te zien kwam Björn hier vaker. Terwijl we druk met elkaar aan het praten waren, kwam er een groep jongens van ongeveer dezelfde leeftijd als die van de jongens luidruchtig de zaak binnen. Hoewel ik met mijn rug naar de groep zat, kreeg ik een vervelend voorgevoel. Aan het taalgebruik en vooral de manier van praten te horen was de groep behoorlijk dronken. De eigenaar probeerde de groep in toon te houden door niet te reageren op de duidelijk uitdagende manier waarop de groep hem tegemoet trad. Gelukkig kwam onze bestelling snel op tafel. Yannick, die langs me zat, keek op tafel. “Mis je iets?” vroeg ik hem. “Ja, ik mis de uiensaus. Ik zal ‘m even vragen”. Yannick stond op en draaide zich om, om richting toonbank te lopen.

Ondanks dat ik Yannick even zag inhouden, nadat hij was omgedraaid, zag ik daar niets vreemds in. Dat bleek een misrekening. “He, daar hebbie dat kleine sukkeltje van de lagere school!” hoorde ik opeens uit de groep komen. “He homo! Kun je niet meer praten? Ken je ons niet meer!” De toon was zonder meer agressief en ik zag dat de bloeddruk bij Yuri, Mike en Björn begon te stijgen. “Mag ik van u een bakje uiensaus?” hoorde ik Yannick aan de eigenaar vragen. Ik draaide me half op mijn stoel, zodat ik kon zien wat er gebeurde.

De eigenaar zette het bakje uiensaus voor Yannick op de counter. Echter, voordat Yannick het bakje kon pakken, had een van zijn voormalige klasgenoten het bakje gepakt en ging voor Yannick staan. “Mag ik de saus? Ik vind dit niet leuk” hoorde ik Yannick met een onzekere stem zeggen. Er steeg een luid gelach op uit de groep. “Sukkeltjes hoeven geen saus. Trouwens, die vriendjes van je, zijn zeker ook van die vieze rugriddertjes net als jij?

Yuri was opgestaan. “Laat hem met rust!” riep hij naar de groep toe. “Kijk eens aan, je krijgt steun van je vriendje. Wat lief van hem. Nou, hier heb je de saus hoor”. Tot mijn afgrijzen zag ik dat hij de beker saus boven het hoofd van Yannick hield en hem daarna omdraaide waardoor de inhoud over het hoofd van Yannick werd uitgegoten. De jongen keek met een triomfantelijke blik naar de groep, die luidkeels lachte en Yannick in woord en gebaar belachelijk maakten. Ik zag het gezicht van Yannick helemaal verstijven: hij kreeg ongetwijfeld flashbacks van zijn verschrikkelijke lagere schooltijd waar hij mij onlangs over had verteld. Dat schoot door mijn gedachten, waardoor ik heel even niet oplette. In die fractie van een seconde zag ik Yuri bij de dronken jongen staan. De jongen gaf Yuri, voordat deze iets kon zeggen, een keiharde kopstoot. Het bloed stroomde werkelijk uit Yuri’s neus en ik zag hem, onder een ijzige gil van Yannick, langzaam in elkaar zakken. Een tweede klap kon de dronkaard echter niet meer geven: de rechtervuist van Mike daalde met een doffe klap neer op de kaak van de jongen.

De zaak veranderde ineens in een grote vechtende chaos. Ik had altijd geleerd om nooit te beginnen, maar toen een barkruk net langs mijn hoofd tegen de muur knalde en ik recht in het heftig bloedende gezicht van Yuri keek, kon ik me ook niet langer inhouden. Ook al waren we met drieën ruim in de minderheid, de jarenlange vechtsportervaring van Björn en mij plus de enorme spierkracht van Mike was voldoende om met een aantal rake klappen en een vliegende karatetrap van Björn het gevecht binnen enkele tellen te laten eindigen in het wegvluchten van de groep dronken jongens. Bij de deur draaide een van de dronkaards zich echter nog om en wees met een gepriemde vinger in de richting van Mike: “ik ken jou van Weem! Vuile flikker! Ik pak jou nog wel!” Mike maakte aanstalten om achter de jongen aan te gaan, maar ik kon hem nog net aan zijn arm terug trekken. “Hier blijven Mike! Het heeft geen enkele zin! Laten we ons druk maken over Yuri en Yannick!” De woede kon ik figuurlijk van Mike’s gezicht af scheppen, maar ondanks dat hij zijn arm ruw uit mijn handen lostrok, zag ik dat hij mijn opmerking begreep. Ik draaide me om en zag Björn gehurkt bij Yuri zitten; hij hield het hoofd van Yuri achterover in een poging het bloeden te helpen stoppen. De eigenaar kwam met een stapel handdoeken om het bloed weg te vegen en wees Yannick de keuken, zodat hij de saus uit zijn haren zou kunnen spoelen.

Mike hielp de eigenaar met het rechtzetten van het door de hele zaak verspreide meubilair. Gelukkig was er niets kapot. Enkele minuten later kwam Yannick, duidelijk nog onder de indruk van het gebeurde, terug uit de keuken. Het gezicht van de jongen was lijkwit. “Volgens mij is je neus gebroken, Yuri” hoorde ik Björn zeggen. “In dat geval ga ik met je naar het ziekenhuis” zei ik tegen Yannick’s vriend. “Dan gaan wij mee” hoorde ik Mike zeggen. Ik nam de eigenaar even apart, terwijl de jongens om Yuri heen stonden.

“Het spijt me dat het zo uit de hand gelopen is” zei ik tegen de man. De man maakte een wegwerpgebaar. “Om eerlijk te zeggen ben ik wel blij dat jullie ze aangepakt hebben. Deze groep zit al meer dan een jaar te vervelen in mijn zaak. Ik hoop dat ze voortaan wegblijven”. Ik knikte en pakte mijn portefeuille om af te rekenen. De eigenaar schudde met zijn hoofd. “Laat maar zitten. Zorg ervoor dat je snel in het ziekenhuis bent”.

Samen met Mike ging ik mijn auto halen. Ik nam Mike mee omdat ik niet het risico wilde nemen dat de groep terug zou komen en nog een keer met een nog steeds razende Mike zouden worden geconfronteerd. Het feit dat de jongen Mike z’n naam kende was niet mijn grootste zorg; dat de groep er blijkbaar van wist dat we – op Björn na – allemaal homo waren gaf me een onheilspellend en onprettig gevoel. Ik schudde het van me af onder de noemer van dronkenmanspraat, maar toch, het bleef continue in mijn achterhoofd doorzeuren.

Terwijl we naar de parkeergarage liepen waar ik mijn auto had geparkeerd, hield ik Mike nauwlettend in de gaten; ik kon heel goed zien dat Mike nog lang niet was gekalmeerd. Ik was geschrokken van de enorme woede waarmee hij zich op de dronkaard had gestort die Yuri de kopstoot had gegeven; de klap die hij op de kaak van de jongen had gegeven kwam volgens mij uit zijn tenen. Met andere woorden: het was in mijn ogen niet Mike’s bedoeling geweest om met een beheerste klap de ruzie te beslechten, maar wilde hij de treiteraar van zijn vriend echt veel pijn doen. Daar kwam bij dat de vriendelijke gloed in Mike’s ogen op het moment dat hij opstond om zich met het gebeuren te bemoeien, geheel verdween. Ik besloot mijn gedachten met Mike te delen.

“Het klopt” zei Mike na enige aarzeling. “Ik werd zo ongelofelijk boos toen ik Yuri in elkaar zag zakken en Yannick volledig in paniek zag raken, dat ik mijn zelfbeheersing verloor. Op dat moment wilde ik alleen maar zo veel mogelijk van die gasten raken waar ik maar kon.” Ik aarzelde even. “Hoe kende die jongen die zich bij de deur nog omdraaide trouwens jou naam?” Mike maakte een wegwerpgebaar. “Die gast zit ook op school. Hij doet metaalbewerking geloof ik.” Ik stak het kaartje in de betaalautomaat, viste wat muntstukken uit mijn zak en gooide die in de automaat. “Die gast is een keer in de gang zogenaamd per ongeluk tegen me aangelopen. Toen hij begon te dreigen en moeilijk te doen heb ik hem keihard in zijn gezicht uitgelachen en ben toen doorgelopen. Waarschijnlijk zit hem dat nog steeds dwars.”

We waren zo de parkeergarage uit en Mike gidste me door een aantal straatjes richting de shoarmazaak. “Stop hier maar, de zaak is direct om de hoek. Ik ga de rest wel even halen.” Mike wilde uitstappen, maar ik hield hem met een hand op zijn arm even tegen. Mike keek me verbaasd aan. “Alleen de groep ophalen hé? Geen gekkigheid alsjeblieft!” Mike schoot in de lach van mijn bezorgd gezicht. “He, we hebben die groep een pak slaag gegeven van heb ik jou daar. Geloof je nou echt dat ze hier nog rondlopen? Maar als het jou gerust stelt: alleen ophalen. Erewoord.” Met een zoen nam hij afscheid en liep de hoek om.

Gelukkig zag ik binnen enkele minuten de groep de hoek omkomen: het deed mijn bloeddruk dalen. Yuri hield een handdoek voor zijn gezicht, voor de rest had de groep ogenschijnlijk geen schade opgelopen, maar ik maakte me wel zorgen over de eventuele geestelijke schade en dan in het bijzonder bij Yannick. Ik nam me voor hem straks even apart te nemen. Met behoorlijk wat praatjes namen de vier jongens plaats in mijn auto. Het deed me goed dat Björn zich helemaal thuis voelde in de groep. Ik toetste het adres van het dichtstbijzijnde ziekenhuis in mijn navigatiesysteem en reed weg. “Waar heb jij trouwens die karatetrap geleerd?” vroeg Mike aan Björn. In de achteruitkijkspiegel zag ik een flauwe glimlach over Björn’s gezicht komen.

“Ik heb, net als je vriend heb ik ondertussen geleerd, jarenlang enkele keren per week getraind en heel veel wedstrijden gedraaid. Ik heb wel niet zo veel bekers als hem en ik ben geen Nederlands kampioen geweest, maar ik was best goed werd er verteld…” Ik zag Björn aarzelen en beëindigde subtiel het gesprek door Yuri te vragen of hij last van zijn neus had. “Nou, hij begint nu pas echt pijn te doen. Ik denk dat de adrenaline aan het zakken is. Die klap had ik echt niet aan zien komen. Ongelofelijk….” Björn stootte Mike aan. “Nou, ik denk dat die gast die van jou die klap gehad heeft, vannacht slecht slaapt. Die was echt hard” sprak Björn bewonderend uit. Mike beantwoordde met een glimlach: “niemand raakte een van mijn vrienden ongewenst aan. Helemaal niemand.”

We waren bij het ziekenhuis aangekomen. Ik zette de groep af bij de ingang voor de eerste hulp en ging vervolgens mijn auto parkeren. Terwijl ik naar de ingang liep, ging mijn communicator af. Ik kon niet zien wie het was, dus nam neutraal op. “Goedemiddag, u spreekt met de Vries van de politie. Ik heb uw nummer gekregen van de heer Faisal, de eigenaar van de shoarmazaak waar u en enkele andere mensen met u vanmiddag in gevecht bent geweest met een andere groep. Een van de leden van uw groep heeft een van de mensen ernstig verwond in zijn gezicht: hij heeft meerdere breuken opgelopen. Omdat het voor ons onduidelijk is wie wat gedaan heeft, wil ik u verzoeken naar het bureau te komen.” Ik slikte.

“Wij hebben alleen gereageerd op provocaties en fysiek geweld van de andere groep. We hebben ons dus alleen maar verdedigd. Ik begrijp dus niet helemaal waarom juist wij naar bureau moeten komen.” Ik was oprecht verbaasd over het telefoontje. “Het lijkt me verstandig als u naar bureau komt mijnheer. Met degene die geslagen heeft. Er is aangifte gedaan en gezien de verwondingen is er wellicht sprake van zware mishandeling.” Mijn gevoel voor rechtvaardigheid maakte me opstandig: “en als we niet komen? Ik sta nu bij het ziekenhuis en de jongen die de eerste klap heeft opgelopen, heeft waarschijnlijk zijn neus op meerdere plaatsen gebroken. De jongen die geslagen heeft, heeft zijn hand gebroken. Het lijkt wel of u suggereert dat wij zijn begonnen. Er waren genoeg mensen in de zaak aanwezig die het tegendeel kunnen getuigen!”

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. “Ik wil voorstellen dat u eerst de twee mensen met verwondingen in het ziekenhuis laat verzorgen. Nogmaals, ik wil u met klem aanraden mee te werken en verwacht u in de loop van vandaag nog op bureau. Als u niet zelf komt, loopt u de kans dat we u en degene die geslagen heeft op komen halen. Het betreft mogelijk een ernstig feit. Maak het voor u en voor de jongen die geslagen heeft niet moeilijker dan het al is.” Ik slaakte een zucht; het leek me gezien de omstandigheden inderdaad beter voorlopig mee te werken.

“We komen, maar ik laat de jongens eerst verzorgd worden.” Zonder te groeten beëindigde ik het gesprek. Even was ik besluiteloos, maar ik kreeg toen een heldere ingeving. Ik pakte mijn communicator, en belde mijn baas op: hij was de laatste maanden mijn steun en toeverlaat geworden en ik was er van overtuigd dat hij mij nu een goede raad kon geven. Gelukkig nam hij op. In enkele korte zinnen vertelde ik hem wat er was gebeurd en dat ik zijn raad wilde. Het eerste wat mijn baas echter vroeg, was hoe het met de jongens was.

“Mike heeft waarschijnlijk zijn hand gebroken en Yuri zijn neus. Björn, Yannick en ik zijn met de schrik vrijgekomen. Maar dat we hiervoor naar bureau worden geroepen. Het slaat toch nergens op? Zij zijn begonnen, niet wij!” Mijn baas maande me tot rust. “Je vriend heeft er niets aan als jij niet beheerst reageert! Dus: ben je rustig genoeg om te luisteren?” De stem van mijn baas was dwingend en bracht me weer tot de realiteit. “Natuurlijk. Sorry, u heeft gelijk”. Mijn baas liet even een stilte vallen. “Zorg eerst voor Yuri en Mike. Ik ga een paar telefoontjes plegen. Wacht met naar het bureau gaan tot ik je heb teruggebeld.” Enigszins verdwaasd hing ik op en beende toen naar de ingang van de eerste hulp waar ik enkele minuten geleden de jongens had afgezet.

Ik keek vanuit de gang in de wachtkamer. In een hoekje zag ik Yannick en Björn zitten. Hij zag me stak zijn hand op. Ik nam naast Björn plaats. “Zijn Mike en Yuri al naar binnen?” Björn knikte. “Ja, ze werden eigenlijk direct naar binnen geroepen. Ik heb even gekeken naar de neus van Yuri, maar dat zag er niet goed uit. Die klap is echt hard aangekomen.” Ik knikte. “Je zegt wel dat je al lang niets meer aan vechtsport gedaan hebt, maar de paar klappen die je uitgedeeld hebt, waren wel raak.” Ik lachte besluiteloos voor me uit. “Ik had het liever niet gebruikt.” Björn knikte. “Ja. Jammer dat een leuke middag uit zo moet eindigen.” Ik slikte. “Wat is er er?” vroeg Björn oprecht verbaast. Ik slikte nog een keer. “Nou Björn en Yannick”, begon ik, “het is nog niet ten einde. Toen ik de auto parkeerde, ben ik door de politie gebeld. De knul die Mike op zijn kaak heeft geslagen, heeft er blijkbaar behoorlijke verwondingen aan over gehouden en heeft bovendien aangifte tegen Mike gedaan. De politie wil dat we vandaag nog langskomen.” De ogen van Björn werden steeds groter en daarin zag ik een mengeling van boosheid, verbazing en angst.

Ik legde mijn hand op Björn’s arm. “Laat mij het straks maar aan Mike vertellen. We moeten het goed insteken om te voorkomen dat Mike hier grote problemen mee krijgt.” Aan Björn’s en Yannicks gezicht zag ik dat zij mijn verzoek begrepen. Ik pakte een voetbalblad van de tafel langs de stoel waar ik op zat; ik was dan wel geen echte voetballiefhebber, ik dacht dat het bladeren in een magazine mijn gedachten zouden verzetten. Enkele minuten daarna kwam Mike uit gang naar de onderzoekskamers lopen. Zijn rechterhand was in het gips gezet en hij droeg zijn hand in een mitella. Met een boos gezicht ging Mike zitten. Ik draaide me naar Mike toe. “Hoe is het met Yuri?” vroeg ik hem. “Blijkbaar heeft hij zijn neus op twee plekken gebroken. Volgens de arts heeft hij veel geluk gehad: als de klap iets anders op zijn neus was gekomen had hij het misschien niet eens na kunnen vertellen. Wat een eikel zeg! Gelukkig heb ik die sukkel goed geraakt.”

“Mike”, vroeg ik, “loop je even mee naar buiten?” Mike keek me verbouwereerd aan. “En Yuri dan?” Björn gebaarde dat hij gerust kon gaan, hij zou samen met Yannick op Yuri wachten. Ik stond op en liep naar de uitgang en in mijn ooghoek zag ik Mike achter me aan komen lopen. Buiten draaide ik me om. “Mike”, begon ik, “ik heb zojuist de politie aan de telefoon gehad. De jongen die jij hebt geslagen is ernstig gewond en heeft aangifte gedaan.” Mike’s gezicht trok wit weg en zijn ogen stonden opeens dof. “Ik heb met de agent afgesproken dat we vandaag nog langskomen.” Mike wilde me in de rede vallen, maar ik gebaarde dat ik eerst mijn verhaal af wilde maken. Ik haalde een keer diep adem. “Ik heb mijn baas gebeld en hem om raad gevraagd. Hij belt me zo terug; ik heb hem beloofd dat we niet naar de politie gaan voordat hij me heeft teruggebeld.” Ik pakte Mike met beide handen vast. “Jongen, ik vind dat je het enige juiste hebt gedaan. Laat het nu maar aan mij over om te voorkomen dat het voor jou vervelende consequenties heeft.” Mike knikte. “Oké. Maar ik ga even mijn ouders bellen. Het lijkt me goed als zijn weten wat er aan de hand is. Ik zal ze nog maar even niets over de politie vertellen.” Mike liep een stukje verder en ging zijn ouders bellen.

Mijn communicator ging af. Met een ruk haalde ik hem uit de binnenzak van mijn jas en nam op. Het was mijn baas. “Luister, ik heb onze huisadvocaat gebeld en die heeft met een collega gebeld die vaker met dit bijltje heeft gehakt. Mike moet alleen verklaren dat hij voor zijn vriend in de bres is gesprongen en dat hij alleen de ruzie heeft willen doen ophouden. Niet meer dan dat. En jij moet met de eigenaar van die zaak gaan praten of hij wil getuigen wat er is gebeurd. En ten slotte moet Yuri ook aangifte gaan doen tegen degene die hem de kopstoot heeft gegeven. Dat is toch degene die door Mike is geslagen?” Ik haalde enigszins nerveus mijn neus op. “Ja, dat klopt.” Mijn baas vroeg me of Yuri al behandeld was. “Ze zijn er nog mee bezig. Van Mike heb ik begrepen dat hij geluk gehad heeft, als de klap anders was geweest had het zijn leven kunnen kosten.”

Mijn baas vatte nog een keer samen wat er moest gebeuren en gaf me opdracht hem direct te bellen als we het politiebureau uit zouden lopen. Ik beloofde hem dat, bedankte hem voor zijn hulp en hing op. Mike was inmiddels weer naar binnen gelopen en ik ging ook kijken hoe het met Yuri was. Op het moment dat ik de schuifdeuren doorliep, kwam Yuri uit de gang gelopen. Hij had een soort masker op. Yannick stond direct op, liep direct naar zijn vriend toe. Ik ging de auto halen: we hadden in het ziekenhuis niets meer te zoeken. In de auto vertelde Yuri wat er aan de hand was. Hij had geluk gehad: zijn neustussenschot had wonder boven wonder geen klap gehad. Met een verdoving was zijn neus-botje weer recht gezet en nu moest hij zes weken het masker ophouden.

“Eind goed, al goed” hoorde ik Yannick zeggen. In enkele zinnen vertelde ik dat dat helaas niet waar was: dat ik met Mike naar de politie moest. Ik keek opzij en vroeg Yuri of hij aangifte tegen zijn belager wilde doen. “Normaal gesproken zou ik dat niet doen: het heeft toch geen zin. Maar als het Mike helpt, stel ik voor dat we nu direct naar de politie rijden.” Een kwartier later parkeerde ik mijn auto aan de zijkant van het gebouw waar de politie in gehuisvest was. Björn nam afscheid: hij ging met de bus naar huis omdat hij met zijn moeder die avond naar een tante zou gaan en om niet te laat te komen moest hij nu echt naar huis. Het deed me goed te zien dat de drie met een welgemeende knuffel afscheid van Björn namen: er was al sprake van echte vriendschap en dat gaf me een prettig gevoel.

Ik liep als eerste het bureau binnen en meldde ons bij de receptie. In de auto had ik Mike verteld wat hij wel of niet moest zeggen. “Mag jij niet mee naar binnen dan?” vroeg hij me. “Dat is niet waarschijnlijk. Hoeft ook niet. Ik verwacht dat als Yuri aangifte heeft gedaan en de eigenaar van de zaak zijn getuigenverklaring heeft gegeven, alles met een sisser zal aflopen.” We namen plaats op de bank in de hal. Het was doodstil in het gebouw: ik hoorde ergens een klok tikken. Enkele minuten later kwam er een in een spijkerbroek en trui geklede man uit de gang. Hij kwam op ons aflopen en stelde zich voor. “U bent degene die ik straks aan de telefoon heb gehad?” De man knikte. Zichtbaar gespannen liep Mike met de man mee; het lukte me nog net om even oogcontact met mijn vriend te hebben. Het viel me erg zwaar hem over te moeten geven aan de politieman die weliswaar erg beleefd was, maar Mike’s leven wel erg in de problemen zou kunnen brengen.

Yuri had in de tussentijd zijn vader gebeld. De man was direct naar het bureau gereden. Ik maakte daar nader kennis met Yuri’s vader. Het bleek een geschikte man, maar het was overduidelijk dat hij was opgegroeid in een volksbuurt. “Als je wilt neem ik Yannick wel mee naar huis.” Ik knikte: ik kon me voorstellen dat Yuri en Yannick even samen wilden zijn. Nadat de drie het gebouw verlieten, bleef ik alleen achter in de donkere hal die me een erg unheimisch gevoel gaf.

Drie kwartier nadat Mike de gang was ingelopen, kwam hij er weer uit gelopen. Ik stond op, liep naar hem toe en pakte hem goed vast. Ik keek hem diep in zijn ogen. Normaal waren Mike’s ogen de spiegels van zijn ziel maar nu kon ik er niets in zien. “Zullen we gaan?” vroeg Mike, duidelijk onder de indruk van het gebeurde. Ik knikte. In de auto vertelde Mike me dat hij alleen had verteld wat ik hem had gezegd. De politieman had hem op het einde van het verhoor verteld dat de aangifte van Yuri en het getuigenverslag van de eigenaar van de zaak hem in ieder geval voorlopig op vrije voeten hielden; de aanleiding was door de tegenpartij in de aangifte niet genoemd en zeker de getuigenis van de eigenaar had de zaak in een heel ander daglicht geplaatst. Hij moest zichzelf voorlopig wel beschikbaar houden voor nadere ondervraging. “Mag ik met jou mee naar jou huis?” vroeg Mike me. Ik was verbaasd. “Wil je niet naar jou huis? Ik denk dat je ouders je nu graag even willen zien.” Mike schudde van nee. “Ik heb ze aan de telefoon al gerust kunnen stellen. Mijn vader stelde zelfs voor dat ik bij jou zou blijven. Dus…”

Niet lang daarna reden we de oprit van mijn huis op en ik parkeerde mijn auto in de garage. We liepen naar binnen en Mike ging in de kamer op de bank zitten. “Wil je wat drinken?” vroeg ik hem. “Nou”, zei Mike, “ik wil eigenlijk eerst wel even in bad. Ik ben best bezweet en voel me plakkerig.” Ik knikte. “Je weet waar het is.” Mike keek me hulpeloos aan. “Hoe moet ik dat doen met een hand in het gips?” riep hij geïrriteerd uit. Ik schoot in de lach. “Dus dáárom wilde je met mij mee. Dan kan ik je als een slaaf dienen!” Mike knikte heftig. “Dat heb ik ook verdiend. Ik ben echt heel erg zielig.” De pruillip die hij daarbij trok deed me naar hem toelopen. Mike stond op en voordat hij weg kon lopen, pakte ik Mike ineens vast en gooide hem over mijn schouder. Hij spartelde en lachte luid toen ik hem de trap op droeg.

In de badkamer boog ik me voorover over het bad en stelde de temperatuur van het water in. Een druk op de knop deed de kraan openen en water van de gewenste temperatuur liep het bad in. Toen ik me omdraaide stond Mike direct voor me. Hij sloeg zijn armen om me heen en al snel waren we verwikkeld in een diepe zoen.

Mike keek me met zijn fonkelende ogen aan. “ga je mee in bad? Alsjeblieft?” Ik slaakte een gemaakte zucht. “Je moet me niet zo aankijken, Mike. Je weet dat ik daar geen weerstand aan kan bieden.” Mike knikte driftig ja. “Maar ik kan me zo toch niet wassen? Hoe moet ik nou badgel op een spons krijgen met een hand?” Ik hervatte onze zoen en ging voorzichtig met mijn handen zijn zwarte trainingsbroek in. Mike begeleide dat met een goedkeurende grom. Hierdoor aangemoedigd gingen mijn handen weer omhoog en ik streelde Mike over zijn gespierde rug. Ik verbrak onze zoen, zette een stap naar achter, trok vervolgens Mike’s witte trui over zijn hoofd uit en gooide deze met een boog op de grote keramische wastafel. Vanzelfsprekend droeg Mike geen shirt onder zijn trui en de aanblik van zijn gespierde lichaam, zeker in het sfeerlicht van mijn badkamer was grandioos.

Ik stapte weer richting Mike en met mijn mond verkende ik voorzichtig Mike’s bovenlichaam, terwijl mijn neus gretig weer de vertrouwde geur van Mike opsnoof. Zijn oksels, zijn tepels en zijn gespierde buik kregen stuk voor stuk de aandacht die ze verdiende. Mike begeleide mijn mondelinge lofzang met instemmend gezucht en zachtjes gekreun. Er trok een rilling van genot door mijn lichaam op het moment dat mijn tong het puntje van zijn pik raakte: Mike had, ongeduldig als hij soms kon zijn, zelf zijn trainingsbroek en boxershort naar beneden getrokken. Ik kriebelde met het puntje over zijn hele pik en zijn ballen en brak toen af: ik wilde Mike niet direct geven waar hij overduidelijk op uit was. Tergend langzaam trok ik mijn kleren uit, terwijl Mike al mijn bewegingen met een mengeling van ongeduld, geilheid en ergernis bekeek. Ik gebaarde Mike op de rand van het bad plaats te nemen, zodat ik zijn schoenen, sokken en de overgebleven kleding uit kon trekken.

Om Mike tot het uiterste te plagen wilde ik zijn kleren een voor een netjes op gaan vouwen. Ik kwam niet verder dan zijn trainingsbroek: Mike sloeg van achter zijn krachtige armen om mij heen en trok me richting bad. Mike draaide me in zijn richting en sloeg vervolgens zijn armen opnieuw om me heen; op het moment dat mijn lichaam zijn warme, jonge lijf raakte, trok dezelfde siddering door mijn hele lichaam. Terwijl we elkaar diep zoenden, stapte ik voorzichtig over de rand het warme water in. Mike begeleide me zoenend totdat ik op de bodem van het bad zat. Hij keek me ondeugend aan en stapte toen ook in bad. Voorzichtig nam hij met zijn rug naar me toe, tussen mijn benen plaats en ging toen achterover liggen, zodat hij zijn hoofd op mijn borstkas kon leggen.

“Dit had ik nu al altijd eens willen doen: samen in bad liggen” fluisterde Mike voor zich uit. “Is dat zo?” vroeg ik hem oprecht verbaasd. Mike knikte. “Ja, gewoon, lekker dicht tegen elkaar, in het warme water liggen.” Ik sloeg mijn armen om Mike’s bovenlichaam. Ik genoot opnieuw, zoals elke keer als ik zijn lichaam raakte, van zijn harde spieren en prachtig aanzicht, ook al was een groot deel van Mike onder het schuim verdwenen. “Wat heb je eigenlijk met Björn besproken straks?” vroeg ik Mike. Mike hield zijn hoofd schuin. “Wanneer bedoel je? In de kroeg?” Ik knikte. “Nou, we hebben elkaar eerst wat over onszelf verteld. Hij vertelde dat –ie jarenlang aan vechtsporten had gedaan en dat hij weer wilde beginnen. En dat hij jou gevraagd had om zijn coach te worden.”

Ik voelde dat mijn bloeddruk weer wat opliep. “En dat jij gezegd had dat je dat eerst met mij wilde bespreken, omdat je onze relatie als eens eerder op het spel had gezet door een tijdrovende klus op je te nemen zonder het met mij te overleggen.” Ik krioelde met een hand zachtjes door zijn haar. “We hebben toch afgesproken dat we het zo zouden doen?” Mike knikte. “Dat klopt. En ik ben ook heel blij dat je het zo tegen Björn hebt verteld, terwijl ik me heel goed kan voorstellen dat je je gevleid voelt om in je lievelingssport weer actief wilt worden. En ja, het blijft natuurlijk een hele lekkere knul…” Ik gooide een handvol water in Mike’s gezicht. Mike had dit niet aangekomen en het water smoorde een diepe lach plotseling in een forse hoestbui door het water dat zijn keel in was geschoten.

Ik klopte Mike een paar keer op zijn rug, waarna het hoesten stopte. “Lul” siste Mike terwijl hij zijn hoofd met gesloten ogen en zijn kenmerkende glimlach terug op mijn borstkas legde. Ik pakte een spons en een flesje ‘Les Huiles Essentielles’ badgel die ik ooit van Sandra had gekregen. Ik pompte wat gel op de spons en begon de gel voorzichtig op Mike’s borstkas uit te wrijven. Zijn gouden ketting en zijn gouden oorbellen glinsterden van het vocht; ik was blij hem echt gouden sieraden gegeven te hebben: die konden behoorlijk wat vocht weerstaan en gaven tenminste cachet aan Mike's prachtige lichaam.

Ik hielp Mike wat zodat hij rechtop kon gaan zitten en liet de spons verder over zijn lichaam glijden. Ik nam tenslotte een flesje shampoo, liet wat van de vloeistof in mijn handen glijden en begon dit voorzichtig in Mike’s haren te wrijven. Mike’s ogen waren nog steeds gesloten en omdat hij het puntje van zijn tong uit zijn mond liet komen, kon ik zien dat hij genoot van de behandeling die ik hem gaf. Na zijn bovenlichaam en hoofd te hebben afgespoeld met water, keek Mike me verwachtingsvol aan. Hij schoot in de lach van mijn niet begrijpende gezichtsuitdrukking. “Ik heb op nog een specifieke plek meer haartjes staan die dringend gewassen moeten worden” fluisterde hij in mijn oren. “Is dat zo?” vroeg ik hem. Mike knikte heftig. Voorzichtig, met een hand is het lastig opstaan in een bad, kwam Mike omhoog en draaide zich vervolgens om. Zijn stijve pik stond, glimmend van het water en de badolie, recht vooruit gericht, ter hoogte van mijn kin, terwijl Mike met ongeduld in zijn ogen keek wat ik ging doen. Ik spoot opnieuw wat shampoo in mijn handen en sopte daarmee zijn schaamstreek en zijn ballen in; gelukkig deed Mike niet mee aan de trend om alles te scheren. Na alles zorgvuldig gewassen te hebben, spoelde ik het schuim van zijn lichaam. Ik pakte vervolgens de spons en begon hiermee Mike’s pik voorzichtig te masseren. Uiteraard ging het masseren langzaam maar zeker over op het, geklemd in de spons, aftrekken van Mike’s prachtige pik. Toen Mike langzaam begon te kreunen, ten teken dat een eruptie nabij was, gooide ik de spons op de rand van het bad en nam Mike’s pik gulzig in mijn mond. Enkele zuigbewegingen later trokken Mike’s ballen voelbaar samen en kwam Mike vergezeld van een luide schreeuw voluit klaar in mijn mond.

Onverstoorbaar sponsde ik zijn eikel schoon met warm water en gaf er vervolgens een vluchtige zoen op. Mike keek me dankbaar aan en ik begeleide hem voorzichtig uit bad. “Zullen we nog even TV kijken?” vroeg Mike terwijl ik hem met een dikke handdoek afdroogde. “Wil je nu nog TV kijken? Het is al dik na middernacht gek!” riep ik hem toe. “Ik moet morgen gewoon werken hoor. Trouwens, wat ga jij doen morgen?” Mike haalde zijn schouders op. “Ik ga morgenvroeg eerst mijn baas bellen en vertellen dat ik mijn rechterhand heb gebroken en ik hoop maar dat hij wat klusjes voor me heeft die ik met een hand kan doen. Ik moet er niet aan denken dat ik zes weken thuis moet blijven zitten. Dan wordt ik helemaal geschift!”

We liepen samen naar mijn slaapkamer en ik hielp Mike in bed. Ik schonk nog een glas appelsap voor hem in – Mike was rigoureus gestopt met alcohol na de bekende relatiecrisis – en zette dat op het nachtkastje aan zijn kant van het bed. Mike keek nog even televisie en ik draaide me op mijn zij en viel al snel in slaap.

Mijn communicator wekte me ruw uit een heerlijke droom waarin – uiteraard – Mike de hoofdrol speelde. Ik zag dat Mike nog sliep en besloot hem vooralsnog te laten liggen. Ik besloot de normale douchebeurt ’s morgens over te slaan en waste mezelf met een washandje en gooide een paar handen ijskoud water in mijn gezicht wat zeker hielp bij het wakker worden. Ik trok een badjas aan en ging naar beneden om de krant uit de bus te halen. Toen ik buiten de krant uit de bus haalde, zag ik dat het licht op de overloop uitging, waaruit ik concludeerde dat Mike inmiddels ook wakker was. Terug in de kamer zag ik Mike met een boos gezicht aan tafel zitten.

“Wat is er? Slecht geslapen?” Mike schudde zijn hoofd. “Nee, ik heb heerlijk geslapen, dus daar ligt het niet aan. Ik heb mijn baas gebeld en die heeft helemaal niets voor me. Dus dat betekend dat ik de hele dag thuis moet blijven. Kutzooi.” Ik schoot in de lach van zijn boze uitdrukking en kon het niet laten hem wat verder te plagen. “Tsja”, zei ik, “zo zie je maar weer. Brute kracht is niet altijd de beste oplossing.” Mike keek me vernietigend aan. “ja ja ja, zo kan –ie wel weer. Kan ik er wat aan doen dat ik nooit training heb gehad. Trouwens, ik ga niet in zo’n dom pakje staan.”

Mike stopte een DVD in de speler en ging vervolgens op de bank liggen. “Hoe laat verwacht je jezelf terug?” Ik haalde mijn schouders op. “Ik heb geen idee. Maar waarom bel je anders Yuri niet op? Die zal met zijn neus ook wel thuiszitten denk ik zo.” Mike ging direct staan. “Goed idee. Ga ik dat doen. Maar eerst…” Mike liep naar me toe en gaf me een zoen. “Werk ze!” Ik sloeg hem ten afscheid een keer tegen zijn billen en liep vervolgens naar de garage. Twintig minuten later liep ik het kantoor binnen.

Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XVI

Bericht door Pringles1 » do 24 sep 2020, 13:12

Er brandde al licht in het kantoor van Sandra. Ik liep bij haar binnen en zag dat ze geconcentreerd op het computerscherm aan het kijken was en me dus niet in de deuropening zag of hoorde staan. Vandaar dat ik ook weer direct doorliep naar mijn kantoor. Ik klikte mijn communicator in de houder, waardoor deze automatisch een verbinding maakte met mijn computer en beide apparaten synchroniseerde. Ik pakte het eerste dossier van de stapel en begon te lezen.

Rond zes uur vond ik het mooi geweest: ik voelde me ook verantwoordelijk voor Mike en was daarnaast benieuwd wat hij de hele dag gedaan had. Ik had de indruk dat Mike voor een deel leefde voor zijn werk – van wie had hij dat overgenomen – en nu hij de hele dag thuis had moeten zitten, was ik benieuwd welke uitwerking dat op zijn humeur had gehad. Toen ik van de parkeerplaats afreed wilde ik Mike bellen, maar Sandra was me voor. “He Sandra, ik heb je de hele dag niet gezien. Hoe is het!” riep ik. “Jij ook goedenavond. Ik stond zojuist in je kantoor maar je was al weg zag ik.” Ik schakelde terug en sloeg vervolgens rechtsaf. “Ja dat klopt. Je zult van Yannick wel gehoord hebben wat er gisteren allemaal is gebeurd. Mike is bij mij gebleven en ik wilde vandaag op tijd thuis zijn.” Ik voelde dat Sandra daar niet over belde en mijn voorgevoel klopte.

“Ik bel omdat zo dadelijk je baas gaat bellen en ik het belangrijk vond dat jij het al wist. Zoals je weet is er komend weekend het jaarlijkse MT-weekend en onze directeur heeft me verteld dat, in tegenstelling tot andere jaren, het de bedoeling is dat elke manager zijn partner meeneemt. Voor de partners is er een apart programma heb ik me laten vertellen en ’s avonds gezamenlijk diner en daarna lekker borrelen. Het lijkt me verstandig dat je dit met Mike bespreekt.” Ik slikte. Ik wist dat het komend weekend MT-weekend was, maar nu Mike thuis zat en vooral het partner-verhaal duidelijk werd, kwam dat eigenlijk bijzonder beroerd uit. Ondanks dat het aantal mensen dat van onze relatie wist, langzaam groeide, het incident in de shoarmazaak en het feit dat ik ons MT als bijzonder conservatief inschatte boezemde me enigszins angst in. Aan de andere kant merkte ik aan mezelf dat ik me steeds meer aan het geheime karakter van onze relatie ging ergeren, mijn angsthazen-gedrag incluis.

Ik had Sandra naar het sushi-restaurant laten bellen en een bestelling laten plaatsen; Mike had me per sms laten weten dat hij had geprobeerd om te koken, maar dat dit met slechts een bruikbare hand op een complete mislukking was uitgelopen en hij voorstelde dat ik iets uit de stad mee zou nemen. Ik had met een glimlach het berichtje gelezen; het was typisch Mike: stilzitten was een straf voor hem. Ik parkeerde de auto zo dicht mogelijk bij de ingang van het restaurant; ergens in mijn achterhoofd zei een stemmetje dat ik wellicht het gezelschap waar we slaags mee waren geraakt, tegen het lijf zou kunnen lopen en dat wilde ik koste wat kost voorkomen. De medewerkster herkende me en terwijl ik op de bestelling wachtte, serveerde ze me een kommetje warme sake dat ik rustig opdronk terwijl ik een landelijke ochtendkrant las.

In de auto belde ik Mike en vertelde hem dat ik sushi bij me had. “Ja, lekker!” riep Mike blij uit. Enkele minuten later was ik thuis; Mike stond me op te wachten in de garage. Hij nam de tas met de sushi over zodat ik rustig uit kon stappen. Ik gaf Mike een zoen. “Hoe was je dag?” vroeg ik hem. Mike trok een vies gezicht. “Ik heb Yuri gebeld, maar hij moest van zijn huisarts een paar dagen in bed blijven liggen. Ik heb er even aan gedacht om naar hem toe te fietsen, maar ik zag dat de achterband van je fiets lek was. En proberen om met een hand een band te plakken leek me niet zo’n goed idee.” Terwijl hij sprak, liepen we door naar de woonkamer. Mike had ruimte gemaakt op de salontafel en zette daar de tas neer. “Hoe gaat het met je hand?” vroeg ik hem. “Nou, ik ben vanmorgen met mijn moeder naar de huisarts geweest. Volgens hem zou het mee kunnen vallen; de zwelling is zoals je ziet voor een heel stuk weg en ik heb er niet zoveel last van. Ik moet overmorgen terugkomen.”

Mike pakte een aantal stukjes sushi en sashimi met de bijgeleverde eetstokjes uit de doos en deponeerde ze op zijn bord. Hij dompelde elke stukje voorzichtig in de soya-saus en legde ze eerst nog even op zijn bord, voordat hij ze in zijn mond stak. Ik glimlachte bij het zien van Mike’s dappere pogingen zich te houden aan de Japanse eet-etiquette. Ik dacht een moment terug aan mijn eerste zakenreis naar Japan. Ik had me ingelezen in de sterk van Nederland afwijkende Japanse eetgewoonten maar haalde al snel enkele essentiële zaken door elkaar; mijn domste actie was het in de rijstkom plaatsen van mijn eetstokjes (hashi geheten). Een aanwezige ober redde mijn gezicht door de rijstkom vliegensvlug van tafel te pakken en me een nieuwe aan te bieden (met een nieuw paar hashi). Ik herinnerde me dat mijn baas me ’s avonds in het hotel behoorlijk de les las over mijn botte gedrag: het plaatsen van hashi in een rijstkom is een duidelijke verwijzing naar een overlijdensritueel en wordt gezien als zeer ongepast. Sindsdien ontving ik regelmatig complimenten van Japanse zakenrelaties over mijn voorbeeldige kennis van de Japanse eetgewoonten.

Na de maaltijd schonk ik voor mezelf een glas wijn in en voor Mike en glas appelsap en ging daarna ontspannen op de bank liggen. Mike nestelde zich tegen me aan. “Mike, ik wil iets met je bespreken” zei ik hem. Mike draaide zijn hoofd naar me toe en keek me nieuwsgierig aan. “Je weet dat dit weekend het jaarlijkse MT-weekend plaatsvindt.” Mike knikte. “Yep. Dat weet ik. Maar ik vermaak me wel hoor.” Mike ging wat verliggen en kroop nog wat dichter tegen me aan. “Nou, ik heb Sandra straks gesproken en het is de bedoeling dat, in tegenstelling tot andere jaren, de partners van de deelnemers ook mee gaan. Sandra is er overigens ook bij.” Ik keek naar Mike in de hoop te zien hoe deze boodschap bij hem binnen kwam; ik wilde samen met Mike een beslissing nemen over of en zo ja hoe we onze relatie aan de buitenwereld zouden tonen. “Dus als ik het goed begrepen heb, moet ik met een stelletje parelkettingen een heel weekend interessant over kunst ouwehoeren? Geweldig idee!” Ik keek Mike vragend aan. “Bedoel je dit nu sarcastisch of meen je het nu?” Mike schudde zijn hoofd.

“Als ik heel eerlijk moet zijn dan skip ik liever. Alleen, ik denk dat veel van je collega’s al lang weten dat je een relatie hebt en bovendien is je baas een hele geschikte kerel. Tenslotte vindt ik het tijd worden dat iedereen mag zien dat wij samen zijn. Ik wordt eerlijk gezegd heel erg kriegel van al dat geheime gedoe. Ik bedoel: degene die er op tegen is, kijkt maar een andere kant op of rot maar lekker op. Ik hou van jou en jij van mij en toevallig zijn we allebei jongetjes. Big deal! En dat Sandra er bij is, scheelt een heleboel; als ik genoeg van die dames heb heb ik in ieder geval aanspraak.”

Ik knikte begrijpend en grinnikte. “Sandra vroeg me trouwens of ik wat druk op jou wilde zetten om mee te gaan: het is ook haar eerste keer en ze vindt het nogal griezelig alleen, geloof ik. Kunnen jullie in ieder geval samen optrekken, ook al is het zeker niet de bedoeling dat jullie je afzijdig van de rest gaan houden.” Mike zette zijn glas op tafel. “En wat gaan wij dan doen als jullie aan het praten en zo zijn?” Ik zette mijn glas langs dat van Mike en gaf hem een zoen; ons gesprek verliep een stuk prettiger dan ik aanvankelijk had gevreesd. “Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Maar mijn baas kennende, zullen jullie je niet vervelen. Als het goed is belt hij vanavond nog.” Mike ging was verliggen en legde zijn hoofd op mijn borstkas. “Kunnen we dan wel samen slapen? Ik wil uiteraard wel worden gecompenseerd voor mijn voorbeeldige gedrag…” Ik prikte mijn vingers in zijn zij, waardoor hij luid lachend krioelend langs de bank belandde.

Een kwartier daarna belde mijn baas. Ik liep naar mijn kantoor terwijl Mike de glazen nog een keer vulde. “Heb je Sandra al gesproken?” vroeg hij. “Jawel, ik heb met Sandra gesproken. Het nieuwe deel van het management-weekend bedoel je toch?” gaf ik als antwoord. “Jawel, ik heb de afgelopen maanden een forse wissel op jullie allemaal getrokken en ik wil deze keer ook het thuisfront iets bieden. Zeg maar compensatie voor alle extra uren. Heb je al met Mike gesproken? Want om eerlijk te zijn, ik vind het moment eigenlijk wel gekomen dat je voor je collega’s uit de kast komt. Ik ben er van overtuigd dat Mike een goede indruk zal maken en de setting doet de rest.” Ik slikte. “Ik heb met Mike gesproken en ik moet zeggen dat hij best positief was, vooral toen hij hoorde dat Sandra mee zou gaan. Dan heeft de jongen in ieder geval aanspraak.” Ik beëindigde het gesprek en liep terug naar de kamer. Mike lag naakt op de bank en wenkte me met zijn linkerwijsvinger.

De situatie was voor mij bizar: mijn baas had me zojuist min of meer opgedragen mijn grootste geheim op korte termijn in een potentieel gevaarlijke omgeving prijs te geven, en het grootste geheim zelf liet zich weer eens leiden door zijn puberdrang. Ik kon er niets aan doen: ik schoot in de lach. Mike keek me eerst verbaast en daarna boos aan. “wat is er met jou aan de hand. Heeft je baas je weer met een of andere rotklus opgezadeld?” Mike was intussen gaan zitten en keek me argwanend aan.

Ik nam naast Mike plaats en pakte met mijn hand Mike’s kaak vast en draaide deze, onder wat weerstand, in mijn richting en beloonde Mike’s meegaandheid met een gemeende zoen. Aanvankelijk aarzelend, maar al snel vol vuur, beantwoorde Mike mijn liefkozing. IK duwde Mike achterover op de bank en ging langs hem liggen, met onze gezichten dicht bij elkaar. “Mijn baas heeft me zojuist wat verteld en ik wil jou mening daarover horen” begon ik mijn verhaal. “Zoals je weet is komend weekend het jaarlijkse MT en je weet ook dat de partners van de MT-leden deze keer verwacht worden.” Mike gaf me een zoen en fronsde zijn wenkbrauwen. “ja, dat weet ik, maar dat hebben we toch al besproken? Ik ga gewoon met je mee en zal samen met Sandra zoveel mogelijk deel uit maken van het gezelschap. Dus wat is het probleem?” Ik keek Mike in zijn prachtige ogen. Ik was jaloers op zijn soms erg eenvoudige manier van het benaderen van problemen. Ik was gewend allerlei mogelijkheden te betrekken in mijn besluitvorming: Mike ging gewoon af op zijn gevoel en nam vaak niet verwachte complicaties op de koop toe, overtuigd van de juistheid van zijn beslissing.

“Ik zal eerlijk tegen je zijn Mike: ik zie er enorm tegen op.” Mike keek me vragend aan. “Waarom? Omdat we homo zijn? Ik mag toch wel hopen dat dit geen probleem meer in je bedrijf is? Ik bedoel: je baas is bij ons langs geweest toen we op de boot zaten en toen ik hem naar zijn schip terug begeleidde, heeft hij me op mijn hart gedrukt mezelf te zijn en te blijven en verzekerde hij me dat ik het beste was wat jou de afgelopen jaren is overkomen.” Ik was bang dat Mike weer in de boze overdrive zou schieten zoals in het verleden vaker gebeurde op het moment dat hij het gevoel kreeg dat mijn liefde voor hem niet onvoorwaardelijk was. Gelukkig bleef Mike beheerst en klonken zijn woorden overwogen en wijs, ook al maakte het de situatie voor mij niet eenvoudiger.

“Ik heb van Sandra begrepen dat die Chris bij jou bedrijf weg is. Je bent daarnaast bijzonder succesvol en je baas staat achter je. Ik bedoel: wat is het ergste wat je kan gebeuren? En tenslotte: ik moet straks als ‘partner van’ een weekend op stap met mensen die ik helemaal niet ken en die zich waarschijnlijk helemaal anders gedragen dan ik. Denk je dat ik daar op zit te wachten? Maar ik doe dat voor jou en omdat ik onderhand eens aan de buitenwereld wil laten zien wie ik werkelijk ben en wie mijn geliefde is. Ik wil van dat geheimzinnige gedoe af. En als blijkt dat de sfeer in jou bedrijf dusdanig is dat een goed functionerende baas, die toevallig homo is, daarom niet gewenst is wordt het hoog tijd dat je die toko van je gedag zegt; ze zijn het dan niet waard om van je diensten gebruik te mogen maken.”

Ik knipperde vol ongeloof met mijn ogen en kon Mike niet anders dan helemaal gelijk geven. Ik dacht aan een uitspraak van president Roosevelt van de Verenigde Staten, die de grote angst en onzekerheid in zijn land in de donkere jaren dertig en veertig te lijf ging met de spreuk ‘the only thing we have to fear, is fear itself’. Ik kroop wat dichter tegen Mike aan en gaf hem een zoen. “Je hebt gelijk Mike. Het is ook niet eerlijk naar jou toe om onze relatie nu nog steeds geheim te houden. Er zullen best mensen zijn die ons ons geluk niet gunnen louter en alleen omdat we niet voldoen aan het traditionele beeld van een relatie…” Mike schoot in de lach: “en die komen we dan tegen in een shoarmatent en ontdekken dan dat mietjes best hard kunnen slaan!” Ik schudde mijn hoofd. “Nou Mike, het is niet mijn bedoeling om iedereen die een andere mening heeft in elkaar te timmeren.” Mike schudde zijn hoofd. “He, het was maar een grap hoor. Maar ik ben blij dat je er nu zo over denkt.”

De volgende ochtend probeerde ik stilletjes uit de slaapkamer te sluipen: Mike lag nog te slapen en ik vond het niet nodig om hem te wekken. “Waarom sluip jij zonder iets te zeggen de kamer uit?” hoorde ik Mike met een verontwaardigde stem zeggen toen ik heel stil de slaapkamerdeur probeerde te openen. Ik draaide me om, keek Mike aan en vertelde hem mijn overweging. Mike gooide het dekbed aan zijn kant opzij, sprong uit bed en kwam naar me toe gelopen. Hij sloeg zijn armen om me heen en keek me met zijn prachtige, twinkelende ogen vol levenslust aan. Ik zoende Mike en hij reageerde gretig. Ondanks het vroege tijdstip ontbeten we samen en liet Mike me uit. “Ga je morgen mee naar de huisarts voor mijn hand?” Ik knikte. “Ja natuurlijk. Hoe laat?” Mike haalde zijn schouders op. Dat heeft hij niet precies verteld. Ik kan na drie uur bij hem terecht geloof ik.” Een glimlach trok over mijn gezicht. “Ik regel dat ik morgen na de middag thuis werk, dan kunnen we gaan wanneer we willen. Afgesproken?” Mike knikte heftig. “Ik ga vandaag naar mijn ouders als je het goed vindt. Eet je vanavond bij ons thuis mee? Hoef je zelf niet aan eten te denken en mijn ouders willen ons ook weer eens zien denk ik.” Ik startte de auto. “Ik ben rond zes uur bij jou thuis, is dat goed?” Een blij gezicht en een gemeende zoen waren voor mijn voldoende als antwoord.

Op kantoor aangekomen stortte ik me direct op het verder afronden van een deal met een Japans handelshuis. Ik wist dat zaken doen met Japanse zakenmensen compleet anders ging dan in Europa; Japanners namen in de eerste plaats veel meer tijd en bovendien waren hiërarchische verhoudingen in Japans veel strakker dan bij ons. Ik was er zo in verdiept dat ik Sandra niet hoorde binnenkomen. Enigszins verstoord keek ik op toen ik iemand de keel hoorde schrapen in mijn directe nabijheid. “Lukt het een beetje?” vroeg Sandra belangstellend. “Je weet hoe het gaat met Japanners, het duurt nogal lang. Maar wat heb je in je handen? Is dat voor mij?” Sandra knikte. “Het is het programma voor komend weekend. De accommodatie is geweldig kan ik zeggen; ik heb het hotel even gegoogled en het is een toplocatie.” Ik keek Sandra belangstellend aan. “En..?” vroeg ik haar, uitnodigend om verder te praten. “Het is een kasteel in de Ardennen, met slechts 12 kamers. Er zit een restaurant bij met een Michellin-ster en het staat bekend om de privacy en de uitstekende wandel-, fiets- en paardrijmogelijkheden. Aan de omgeving zal het dus niet liggen!” Sandra overhandigde me de enveloppe en verliet vervolgens mijn kamer. Ik bekeek het programma. De ochtend en het eerste deel van de middag zouden Mike en ik gescheiden zijn, maar tot mijn vreugde was het de bedoeling dat het tweede deel van de middag en de avond in gezamenlijkheid zouden worden doorgebracht. Ik was daar blij mee: ik wist dat ik van Mike iets vroeg waar hij eigenlijk helemaal niet op zat te wachten maar dat hij het voor mij deed.

Nadat ik Sandra op de hoogte had gebracht van mijn thuiswerken de volgende middag, reed ik om vijf uur weg van kantoor. Ik vond dat ik voor de moeder van Mike een bos bloemen moest meenemen, dus reed ik naar een goede bloemist en kocht daar een prachtige bos. Met die op de achterbank reed ik naar Mike en was er iets voor zessen. Slechts seconden nadat ik de oprit was opgereden, ging de voordeur open en kwam Mike naar buiten gelopen, zijn stralende glimlach op zijn gezicht gebeiteld. Ik kreeg een zoen als welkom en volgde hem, met de bos bloemen in mijn handen, naar binnen. De moeder van Mike accepteerde de bloemen met zichtbare blijdschap en ook Mike’s vader liet duidelijk merken blij te zijn me weer te zien.

Niet veel later gingen we aan tafel. Mike’s moeder had uitgebreid gekookt en het was heerlijk. Tijdens het hoofdgerecht vertelde Mike dat hij komend weekend met mij op MT-weekend zou gaan. Mike’s ouders keken elkaar even aan. “Dat betekent dat veel meer mensen zullen zien dat jullie een relatie hebben” zei Mike’s vader en ik hoorde een lichte aarzeling in zijn stem. “Dat klopt.” Antwoordde Mike. “Maar we hebben het er al uitgebreid over gehad en we zijn het er over eens dat het maar eens afgelopen moet zijn met het geheimzinnige gedoe.” Mike’s moeder keek haar zoon liefdevol aan. “Ik hoop wel dat jij, ik bedoel jullie, weten dat niet iedereen zo positief zal staat tegenover jullie. Dat gedoe in die eettent doet me nu nog de rillingen over mijn lijf lopen...” Mike’s vader nam het gesprek over. “Hoe staat het trouwens met die aangifte?”

Ik realiseerde me dat ik het goede nieuws nog niet aan Mike verteld had. “Ik denk dat dat wel los zal lopen. Mijn baas is vanmiddag nog even bij me binnen gelopen en het advocatenkantoor, dat voor ons alle juridische zaken behartigd, had contact opgenomen met de advocaat van de jongen die van Mike de kaakslag had gekregen. Ik denk dat ze duidelijk te horen hebben gekregen dat we getuigen hebben die het tegendeel bewijzen en dat het dus niet raadzaam zou zijn om de zaak door te zetten. In de auto kreeg ik een telefoontje dat de aangifte was ingetrokken.” Mike draaide zich verrast naar me toe en gaf me spontaan een zoen. “Dank je wel!” Enigszins opgelaten, het was immers de eerste keer dat we in het bijzijn van Mike’s ouders zoenden, ontving ik Mike’s bedankje. Ik zag echter louter opluchting in de ogen van Mike’s ouders. Tot tien uur bleef ik bij Mike en zijn ouders; ik had het programma van het MT-weekend meegenomen en Mike’s enthousiasme spatte werkelijk van zijn gezicht toen hij de folder van de accommodatie had gezien. “Wat een geweldig kasteel! Wow!” Ik keek Mike met genegenheid aan: op deze beeldschone, spontane jongen was ik nog steeds smoorverliefd en gelukkig was het wederzijds.

Na van Mike’s ouders afscheid genomen te hebben, liet Mike me uit. Het viel me op dat hij voor het eerst de deur naar de kamer open liet staan; tot vandaag sloot Mike de deur altijd als hij me uitliet. Ook Mike liet de geheimzinnigheid steeds meer varen, stelde ik vast. Ik kreeg een lange, liefdevolle zoen als afscheid en verliet met huis met een heerlijk gevoel.

De volgende ochtend was ik al vroeg wakker. Ik stuurde Mike een zielig bedoeld sms-je, waarin ik hem vertelde dat ik al om half vijf opgestaan was om straks met hem naar de huisarts te kunnen gaan. Ik verwachtte dat het nog wel enige uren zou duren voor ik een antwoord zou krijgen, maar terwijl ik naar beneden liep piepte mijn communicator al. ‘Nou pas opgestaan? Tssss… Tot straks. Mooi leven! Xxx M’ Ik grinnikte en reed in het donker naar kantoor. Ik was er als eerste en moest even goed nadenken wat de code van het toegangshek ook al weer was. Gelukkig was de code die in me opkwam juist en reed ik het parkeerterrein op. Niet veel later zat ik achter mijn bureau; ik deed dit wel vaker: als er verder niemand in het pand was werd ik ook niet gestoord en kon ik bijzonder efficiënt werken. Dat was in dit geval ook wel nodig: de deal met Japan ging de beslissende fase in en ik wist nu al dat er van ‘thuis werken’ vanmiddag niets terecht zou komen.

Om twaalf uur verliet ik het kantoor en reed naar huis. Ik had met Mike afgesproken dat ik om 2 uur bij hem zou zijn; dit gaf me de gelegenheid nog wat zaken thuis af te werken. Het lukte me wonderwel mijn gedachten bij mijn werk te houden en dus keek ik iets voor tweeën in de ogen van mijn geliefde. Mike stapte in en we reden naar zijn huisarts. Het was niet druk in de wachtkamer dus Mike werd al snel geroepen. Mike had me gevraagd of ik mee naar binnen wilde gaan. Ik had hem aanvankelijk verbaasd aangekeken, maar uiteindelijk wel toegestemd. De huisarts bleek erg traditioneel te zijn: hij droeg een lange witte jas met een keurig overhemd met stropdas daaronder. Verder was de inrichting van zijn praktijkkamer zoals je die vaak in oudere films zag: een enorm groot, kunstig bewerkt eikenhouten bureau, een paar statige kasten en stoelen waar je in weg kon zinken door de dikke bekleding. “Welnu, mijnheer van Weem”, begon de huisarts, ik heb de foto’s bekeken en u hebt geluk gehad: uw hand is niet gebroken maar alleen stevig gekneusd.” De man keek vervolgens mij aan. “Ik wil u alleen meegeven dat u uw zoon in het vervolg buiten dit soort gebeurtenissen houdt. Een volgende keer zou het wel eens heel anders af kunnen lopen.”

“sorry, mijnheer de dokter”, sprak Mike. “Het is niet mijn vader. Het is mijn vriend.” De huisarts was opeens duidelijk van zijn stuk gebracht door de onverwachte ontboezeming van Mike. “O. Juist ja. Vriend… In ieder geval: ben nog wat voorzichtig de komende paar dagen, maar verder is er niets ernstigs.” Mike bedankte de dokter en verliet daarna, mijn mij in zijn kielzog, het vertrek. Ik de auto barstte Mike in een onbedaarlijke lachbui uit. “Had je zijn gezicht gezien toen ik vertelde dat je mijn vriendje was. Dat had –ie echt niet verwacht!” Ik kon er ook wel om lachen, maar merkte toch dat ik enigszins gegeneerd was. Er kwam inderdaad niets van thuis werken terecht: Mike wilde nog eens naar de bioscoop en dus zaten we een uur later, met ieder een enorme bak popcorn op onze schoot, in een bijna lege bioscoopzaal. Mike had twee stoelen in een hoekje gekozen en toen de lichten doofden om aan te geven dat de film ging beginnen, kroop hij dicht tegen me aan. We aten die avond in de stad – uiteraard weer junkfood, ondanks mijn dappere poging hem ervan te overtuigen dat een goed restaurant ook lekker was - en om negen uur zette ik Mike thuis af.

Ik had met Mike afgesproken dat ik hem vrijdagmiddag om 2 uur zou ophalen. De avond van te voren had ik mijn koffer al ingepakt. In de uitnodiging stond expliciet dat pak en das niet mochten: het was duidelijk de bedoeling om een informele sfeer te creëren. Ik had Mike een greep in mijn kledingkasten laten doen, omdat ik zijn hardcore-truien niet vond passen. Gelukkig was Mike het daar mee eens en had met zorg een keuze gemaakt uit mijn kledingkast en vulde het aan met wat kleren van zichzelf. Op verzoek van Mike had ik Sandra gevraagd met ons mee te rijden en ze had het verzoek duidelijk opgelucht met ‘ja’ beantwoordt. Om een uur pikte ik Sandra op en om kwart voor twee stonden we bij Mike aan de deur. Omdat Mike niet direct naar buiten kwam, stapte ik uit en liep naar de voordeur. De bel klonk diep in het huis. Net voordat ik me ging verbazen waarom er niet werd open gedaan, zwaaide de voordeur open en keek ik in het gezicht van Mike’s moeder. Blijkbaar kon ze mijn gedachten lezen. “Zoals altijd is Mike weer eens niet klaar. Hij is zich boven aan het omkleden geloof ik”. Mike’s moeder stapte opzij en ik betrad de hal. “Mike! Schiet eens op! Ze staan op je te wachten!” riep Mike’s moeder met een hoorbare irritatie in haar stem het trapgat in.

Mike’s moeder vroeg me ondertussen wat de MT-meeting eigenlijk inhield; Mike had zich beperkt tot het vol enthousiasme vertellen hoe mooi de omgeving was. Zo goed als ik kon legde ik Mike’s moeder uit wat er dit weekend ging gebeuren en dat mijn assistente – waar Yannick logeerde en waar Mike ook regelmatig over de vloer kwam – dit weekend ook aanwezig zou zijn zodat Mike in ieder geval aanspraak had. Dat antwoord stelde Mike’s moeder zichtbaar gerust. Mike kwam met veel kabaal de trap af en gaf me een zoen. “Zullen we?” vroeg hij me. Voor ik, verbouwereerd, kon antwoorden, zoende hij zijn moeder ten afscheid en liep naar buiten. Ik kon niet anders dan volgen. Hij zag er prachtig uit: nette, zwarte schoenen, een zwarte pantalon met een leren riem en een donkerblauwe polo waarin zijn bruine, gespierde armen prachtig aftekenden. In zijn oren had hij de diamanten knoppen gestoken en om zijn hals droeg hij een zilveren schakelketting. Zijn keurig gegelde stekels maakten het plaatje compleet.

Mike opende de achterklep, slingerde zijn weekendtas in de kofferruimte en riep vervolgens waar ik bleef toen ik afscheid aan het nemen was van zijn moeder. Sandra was in de tussentijd op de achterbank gaan zitten, waardoor Mike langs me kon plaatsnemen. Ik stapte in de auto, toetste het adres van het kasteel in België in de boardcomputer en reed de straat uit.

De rit naar België verliep voorspoedig; ondanks wat file bij Eindhoven konden we goed doorrijden en via Maastricht en Luik reden we richting Ardennen. Enkele tientallen kilometers na Luik werden we van de snelweg gestuurd door de boardcomputer en reden we langs enkele riviertjes en over een heuvelachtige weg richting onze verblijfplaats voor de komende twee en een halve dag. Onderweg had ik met Sandra het programma nog eenmaal doorgenomen; ondanks dat mijn baas er een informeel gebeuren van wilde maken wist ik dat het niet louter ontspanning zou zijn. “Het zou me niets verbazen als onze baas dit weekend zijn definitieve afscheid bekend maakt” merkte Sandra op. “Het zal tijd worden!” riep Mike met een guitige glimlach uit en gaf mij een vriendschappelijke stomp in mijn zij. “Kun jij eindelijk de directeur worden” riep hij, terwijl hij glunderend naar mij keek.

Over een paar landweggetjes reden we steeds dieper de Ardennen in. Ik was blij dat ik laatst Mike de nieuwste versie van het kaartenprogramma in de boardcomputer had laten laden; zoals wel vaker in België was de bewegwijzering minimaal en ik sprak niet bepaald vloeiend Frans. “Eindelijk!” riep Mike ineens uit, terwijl hij recht vooruit wees. Op een mooi, sierlijk bord stond de naam van het kasteel met een pijl. We reden langzaam een oprijlaan op en deze leidde ons onder een eeuwenoud poortgebouw door. Enkele honderden meters verder verbreedde de rijen bomen aan weerszijde van de oprijlaan zich en stonden we voor de ingang van het kasteel. Een drietal in keurige kostuums geklede mensen liepen op de auto af op het moment dat ik de auto tot stilstand bracht. Een van hen nam de autosleutels in ontvangst, terwijl de andere twee zich over onze bagage ontfermden.

Ik zuchtte een paar keer diep; nu ging het daadwerkelijk gebeuren: mijn grootste geheim stond op het punt bekend te worden. In de auto hadden we uitvoerig over het onderwerp gesproken en we kwamen tot de conclusie dat doen alsof het de normaalste zaak van de wereld was, waarschijnlijk het beste zou zijn. Bovenaan de trap werden we met een hartelijke handdruk verwelkomd door de kasteelheer en zijn echtgenote. Een andere medewerker kwam op ons afgelopen en begeleide ons naar de ontvangstzaal. Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl we door de hoge gangen, met aan weerszijden blinkend gepoetste harnassen uit lang vervlogen tijden liepen, maar ik zag aan Mike dat hij zich totaal niet druk maakte over wie hij dadelijk zou ontmoetten. “Hoezo? Ik heb jou toch bij me? Nou dan” had hij me oprecht verbaasd geantwoord toen ik hem vroeg of hij nerveus was voor de confrontatie met mijn collega’s.

We werden bij de deur in het Frans geïntroduceerd (Sandra had onze namen doorgegeven via de mail aan de kasteelheer) en stapten naar binnen – ik een stuk minder zelfverzekerd dan Mike. Gelukkig voelde mijn baas goed aan hoe ik me voelde: hij kwam direct op ons aflopen en besteedde duidelijk tijd aan Mike, terwijl ik onopvallend probeerde te zien hoe mijn collega’s hierop reageerden. Tot mijn grote vreugde zag ik alleen belangstelling en nieuwsgierigheid in de ogen van de aanwezigen, in het bijzonder in die van de echtgenotes van mijn collega’s. Ons werd een glas champagne als welkom aangeboden; Sandra en ik namen een glas van het zilveren dienblad maar Mike sloeg beleefd, maar duidelijk, af. We stonden geamuseerd te kijken hoe Mike probeerde de ober duidelijk te maken dat hij een glas appelsap wilde.

Mijn baas stelde vervolgens Mike aan alle aanwezigen voor en ik was vol bewondering over de keurige, enthousiaste manier waarop Mike kennis maakte met alle mensen en niet lang daarna zag ik Mike, samen met Sandra, gezellig kletsen met twee dames die Sandra al eens eerder, tijdens een diner, had ontmoet. Dat gaf me voldoende rust om mezelf onder mijn collega’s te mengen. Na ongeveer een half uur, toen duidelijk was dat iedereen aanwezig was, nam mijn baas het woord.

“Beste collega’s, zoals elk jaar is ook dit jaar een weekend gereserveerd voor het complete MT. In tegenstelling tot andere jaren, heb ik dit jaar gemeend ook alle partners van mijn eigen dreamteam uit te nodigen. De reden daarvoor is meerledig: ten eerste zijn de afgelopen maanden niet eenvoudig geweest; er is door iedereen erg hard gewerkt aan het realiseren van onze doelstellingen. Dat heeft eenieder veel tijd en energie gekost en dat is misschien ten koste gegaan van jullie privé-leven. Zie dit dan maar als een schraal, maar wel welgemeend excuus. Toch kan ik jullie melden dat we ons niet voor niets zo hebben ingespannen. Onze doelstellingen voor dit jaar, ondanks dat het jaar nog niet ten einde is, nu al hebben gehaald. Vooral onze handel met onze handelspartners in Japan hebben een absolute recordomzet laten zien. Het is een gezamenlijke prestatie, maar ik wil toch een man apart noemen.” Tot mijn grote schrik wees mijn baas nadrukkelijk naar mij, waarna applaus klonk; ik zag Mike met een van trots glimmend gezicht als hardste klappen. Wat rood aangelopen stak ik wat schuchter mijn hand op en was wat blij dat mijn baas zijn toespraak vervolgde.

“De tweede reden is dat ik het belangrijk vind om kennis te maken met de man of vrouw die achter de manager staat. Zoals jullie weten heb ik dit jaar ervaren hoe belangrijk dat is.” Er klonk weer een applaus. “Zowel morgen als zondag zal ik met het MT me buigen over een aantal zakelijke onderwerpen. Mijn vrouw heeft voor de partners enkele activiteiten georganiseerd, zodat ook jullie uitgebreid de kans krijgen met elkaar kennis te maken. De avonden zullen we besluiten met een diner hier in het kasteel, waarbij we morgenavond vooraf een spannend spel zullen spelen. Jullie ontvangen zo dadelijk de sleutel van jullie kamer. De bagage is al op de kamer gebracht. Ik zie jullie graag rond tien uur terug hier in de ontvangstruimte.” Nadat het laatste applaus was weggestorven tegen het hoge plafond, nam iedereen de sleutel in ontvangst. Mike kreeg een enorme sleutel overhandigd. “Die raak ik in ieder geval niet kwijt” merkte Mike droog op.

We liepen de gang in, en waanden ons terug in de middeleeuwen: de verlichting bestond uitsluitend uit kaarsen die de wandeling naar de kamer een aparte lading gaf. Onze kamer bleek aan het einde van de gang te zijn. Nieuwsgierig opende Mike de zware, eikenhouten deur. Onze kamer bestond uit een eenvoudige badkamer met alleen een douche, een aparte zitkamer met prachtige antieke meubels en een balkon, voorzien van kantelen. De slaapkamer had iets weg van een balzaal en in het midden stond een enorm hemelbed, uitgevoerd in rode stof en het matras lag vol kussens. De verlichting bestond uitsluitend uit kaarsen: er was geen stopcontact of lichtknop te vinden. Mike stond alles met open mond te bekijken. Van de tafel pakte ik een klein flesje witte wijn en hield de fles omhoog. Mike schudde zijn hoofd. “Geen alcohol. Nooit meer.” Ik had geleerd om niet aan te dringen en schonk voor mij alleen in. Ik opende de deuren naar het balkon en stapte naar buiten. Ondanks dat het al tegen negenen liep, was het nog behaaglijk buiten. Mike kwam achter me slaan en sloeg zijn armen om me heen. “Wat een prachtige omgeving” fluisterde hij in mijn rechteroor. Ik kon niet anders dan knikken: het uitzicht was werkelijk prachtig.

Terug in de kamer pakte Mike mijn hand vast en trok me in de richting van de slaapkamer. In het kaarslicht glinsterden Mike's sieraden en zijn prachtige ogen me tegemoet. Bij het bed zoende ik Mike diep en mijn zoen werd direct beantwoord. Gehaast opende ik Mike’s broek, die op zijn enkels viel. Ik keek Mike in zijn ogen. Hij knikte.

Ik gaf Mike een zet tegen zijn borst, waarna Mike achterover op het bed viel. Ik trok Mike’s schoenen en sokken uit en smeet zijn broek de kamer in terwijl Mike geamuseerd toekeek. Op het moment dat ik zijn boxershort in mijn handen had, smeet Mike zijn overhemd en shirt op het lege deel van het bed en liet zich met een diepe zucht weer achterover vallen, duidelijk makend dat hij benieuwd was wat komen ging.

Veel tijd hadden we niet; we werden immers rond tien uur weer beneden verwacht en ik wilde niet het risico lopen dat we gestoord zouden worden door iemand; ik kon me immers niet herinneren dat Mike de deur gesloten had nadat we voor de eerste keer ons tijdelijke onderkomen hadden betreden. Ik knielde voor het bed neer en spreidde Mike’s benen. Toen ik met mijn hoofd op gelijke hoogte met Mike’s lichaam kwam, sloeg ik mijn ogen op en probeerde Mike’s gezicht te zien, nieuwsgierig naar zijn gelaatstrekken. Ik zag Mike’s keiharde pik van dichtbij, ontspannen liggend op zijn gespierde buik. Ook zag ik zijn gespierde borstkas en keek recht in zijn, duidelijk bezwete, krachtige oksels. Mike’s gezicht kon ik niet zien: hij had zijn hoofd diep achterover in het matras gedrukt.

Op het moment dat mijn tong zijn eikel raakte, ontsnapte aan Mike’s mond een geluid dat het midden hield tussen een kreun en een zucht en zijn ademhaling versnelde hoorbaar. Met mijn tong draaide ik pesterig langzaam rondjes rondom zijn eikel en de schacht van zijn pik. Naarmate ik verder afdaalde, nam Mike’s goedkeurend gekreun en zuchten toe. Toen ik beide ballen had laten kennis maken met mijn snel bewegende tong, trok Mike zijn benen op en gaf me zo toegang tot zijn meest gevoelige plekje. Op het moment dat ik zijn anus zoende, ontsnapte er een kreet aan Mike die me door het volume even deed schrikken. Mike beantwoordde mijn aarzeling door mijn hoofd met zijn kuiten in een soort van bankschroef te nemen en mijn mond vervolgens stevig tegen zijn anus te drukken. Ondanks dat er vele argumenten waren om Mike uitgebreid te verwennen, schoot er door mijn hoofd dat we binnen niet al te lange tijd beneden werden verwacht en besloot ik Mike wel effectief, maar niet uitgebreid te verwennen en het uitgebreide te bewaren voor later. Ik merkte aan Mike dat hij mijn aarzeling begreep. “effe snel, de rest doen we straks wel…” hoorde ik hem fluisteren toen ik mijn hoofd weer richting zijn nog steeds keiharde pik bracht.

Met Mike’s handen op mijn achterhoofd, waarmee hij me stuurde, mijn tong snel bewegend en mijn handen strelend en voelend, kwam Mike’s explosie binnen enkele minuten, vergezeld met een gesmoorde kreet. Mike’s smaak was zoals anders: werelds. Wat me wel opviel, was dat Mike in tegenstelling tot andere keren maar weinig zaad in mijn mond spoot. Terwijl Mike onder de douche stond, plaagde ik daar Mike mee. Direct stak hij zijn hoofd door het douchegordijntje. “Ja vind je het gek? Ik heb me suf gerukt de afgelopen dagen. Jij moest weer zo nodig werken, dus heb ik het zelf maar gedaan…” waarna hij luid lachend weer achter het douchegordijn verdween, mij met een mond vol tanden achterlatend.

Toen ik na mijn douche de kamer weer inliep, was Mike al helemaal gereed. We hadden beiden een prachtig ridderkostuum – gelukkig zonder harnas, maar wel met een vervaarlijk uitziend zwaard - meegekregen met de mededeling dat we dat moesten dragen als we ons weer bij de groep zouden voegen. Tot mijn grote vreugde zag ik dat Mike, ondanks de middeleeuwse dresscode, toch een keuze had gemaakt van alle sieraden die ik hem de afgelopen tijd cadeau had gedaan. Mike was ook echt ‘af’: glad geschoren, zijn stekels keurig in de gel en toen ik hem met een zoen complimenteerde voor zijn verschijning, rook ik subtiel een van mijn geraffineerde after shaves. Mike keek overdreven op zijn op het tafeltje liggende horloge – uiteraard de zwarte Tag Heuer die ik hem cadeau had gedaan in New York en waarop hij buitengewoon trots en zuinig was. “Zou je niet eens opschieten? Het is tien voor tien. Altijd dezelfde waar ik op moet wachten…” Toen ik hem aankeek stak Mike zijn tong naar me uit. Enkele ogenblikken daarna viel Mike, vergezeld van een luide lach, als gevolg van mijn duw achterover in een van de banken.

We liepen voorzichtig de gang uit richting de trap; omdat er geen enkele lamp te bekennen was en de verlichting uitsluitend uit kaarsen bestond was ons zicht erg beperkt. Wel maakte het flakkerende kaarslicht het kasteel tot een prachtig decor dat ons ongemerkt in een middeleeuwse sfeer deed belanden. Die werd nog versterkt toen we onderaan de trap werden opgewacht door een aantal in middeleeuwse kleding gestoken mensen. Wij werden begeleid door een ogenschijnlijk erg jonge jongen met halflang zwart haar en, voor zover zichtbaar, prachtige donkere ogen in een vriendelijk gezicht. Met mijn beste Frans begreep ik dat de jongen Philippe heette en dat hij ons naar de zaal ging brengen. Phillipe liep voorop en wij volgden, bijzonder nieuwsgierig naar waar hij ons ging brengen. We liepen in een deel van het kasteel waar we nog niet waren geweest; ik kon in ieder geval geen enkel bekend punt herkennen.

Plotseling hield Phillipe halt. Mike was met zijn gedachten waarschijnlijk elders, want hij had het onverwachte stoppen van de bediende niet opgemerkt en liep pardoes tegen hem aan. Hakkelend en stotterend verontschuldigde Mike zich, maar de glimlach op het gezicht van de jongen deed hem beseffen dat dit niet nodig was. Phillipe bonsde op de deur, waarna er “entré!” vanuit de kamer klonk. Gracieus opende Phillipe voor ons de deur en betraden wij het vertrek. We betraden een groot vertrek dat ongetwijfeld dienst had gedaan als Ridderzaal in lang vervlogen tijden. Aan de wand hingen enorme wandkleden en panelen met daarop wapenschilden. Aan de beide korte zijden van de zaal brandde grote vuren wat de temperatuur in het vertrek aangenaam maakte.

Ons werd een beker en een mes overhandigd. Ik begreep niet direct wat hiervan de bedoeling was, maar Mike had het door: “hiermee moeten we eten en drinken vanavond!” riep hij enthousiast uit en liep vervolgens richting een draaispit, wat hij in een van de hoeken van de zaal had ontwaard. Terwijl ik nog stond te twijfelen wat te doen, kwam Mike teruggelopen met een stuk vlees in zijn hand. Hij stak het me toe, terwijl hij zelf een grote hap nam uit een ander stuk.

Terwijl Mike Sandra opzocht – zij was gekleed in een prachtig jonkvrouwenkostuum – ging ik bij een aantal collega’s staan. Bedienden liepen rond met grote kruiken waarin wijn en bier zaten. Voor Mike was er een aparte kruik, gevuld met appelsap. Deze kleinigheden deden me beseffen dat dit weekend handenvol geld moest kosten; het was beslist geen normaal arrangement dat mijn baas voor ons had geboekt, maar gedetailleerd maatwerk. Rond elf uur, iedereen was al een hele tijd binnen, werd er ineens keihard op de toegangsdeur gebonsd. Iedereen keek verschrikt op en de gesprekken verstomden direct, toen een drietal, volledig in het zwart uitgedoste, ridders, luidruchtig de zaal betraden, met tussen hen in de vrouw van onze baas, verkleed als jonkvrouw. In het Nederlands werd, op barse toon, verteld dat zij de jonkvrouw van het kasteel hadden ontvoerd en dat alle ridders een poging mochten wagen haar te bevrijden. Degene die de hoofdman zou verslaan in een duel kreeg als beloning de hand van de jonkvrouw. Ik zag dat mijn baas genoot van het schouwspel en na wat schuchter rondkijken traden de ‘ridders’ naar voren.

Met handgebaren werd ons door de bedienden duidelijk gemaakt dat we onze mantels uit moesten doen en een soort van hardplastic maliënkolder, met daarom elektronische drukpunten, daarvoor in de plaats moesten aantrekken. Toen Mike zijn mantel uittrok, schoot ik in de lach: tijdens de verkleedpartij in onze kamer had hij luidkeels geroepen dat hij het al warm genoeg vond met een mantel en geen shirt aantrok en nu dus als enige zonder shirt stond. Phillipe schoot Mike te hulp en gespte het ding zorgvuldig om Mike’s gespierde bovenlichaam en hielp Mike vervolgens weer gedienstig in zijn mantel. Ik zag verschillende echtgenotes van mijn collega’s belangstellend naar Mike kijken en Phillipe had ook wel erg veel belangstelling voor Mike’s lichaam. Of verbeelde ik me dat maar?

De bedienden namen onze zwaarden af en dirigeerden ons naar het midden van de zaal. Onze groeps-controller stapte als eerste naar voren. Hij kreeg een helm op zijn hoofd en een zwaard aangereikt. Drie treffers op het lichaam bij de ander, keurig aangegeven met een rij lampen, betekende een overwinning. Het bleek al snel dat de zwarte ridders niet bepaald van plan waren om iemand van ons zo maar te laten winnen: de meeste duels duurde maar enkele minuten en de groep uitgeschakelde ridders werd steeds groter.

Het was mijn beurt. Luid aangemoedigd door de al uitgeschakelde collega’s en niet in de laatste plaats door Mike, stapte ik naar voren. Ik besloot mijn vechtsportervaring in te zetten en dat bleek een goede zet. We draaiden enkele minuten om elkaar heen en ik merkte dat mijn tegenstander alle show had laten varen: hij wilde per se van mij winnen! Een kleine onachtzaamheid zorgde ervoor dat hij me bij een stand van twee – twee een fractie eerder raakte dan ik. Ondanks dat het maar een spelletje was, was ik er volkomen in opgegaan en liep hevig teleurgesteld naar de grote groep ridders, die al eerder het onderspit hadden gedolven. Uiteindelijk bleek er nog een ridder over – Mike.

Ik was verbaasd van de enorme felheid waarmee hij werd aangemoedigd door mijn collega’s: het leek wel alsof alle aanwezigen hun leven aan Mike hadden te danken. Zelfverzekerd stapte Mike naar voren en knielde, heerlijk theatraal, in de richting van de jonkvrouw dat het geluid in de zaal nog verder deed aanzwellen. Mike bleek goed te hebben opgelet tijdens de voorafgaande duels: hij weerde de slagen keurig af en bewoog als een volleerde ridder. Ook hier liet de acteur zijn rol steeds meer varen, gebrand om ongeslagen de arena te verlaten. Mike raakte de acteur tweemaal en incasseerde ook twee treffers. De aanmoedigingen werden steeds luider en toen de ridder een stap naar voren zette, draaide Mike behendig weg en sloeg vervolgens krachtig tegen het bovenlichaam van de ridder. Terwijl de derde lamp aan de zijde van de acteur ging brandde, barstte een enorm gejuich uit en stak Mike zijn armen triomfantelijk omhoog.

Sportief feliciteerde de verslagene Mike met zijn overwinning en begeleidde hem naar de troon, waar de vrouw van de baas vandaan was opgestaan. Mike knielde voor de vrouw van mijn baas en gaf haar een handkus. Het gejuich barstte opnieuw los toen Mike opstond en mijn baas een toost voor Mike uitbracht, gretig gevolgd door iedereen aanwezig. Phillipe had, heel attent, razendsnel een aangeboden beker met bier verwisseld met een beker met appelsap. Met Phillipe in zijn kielzog liep Mike naar me toe en ik feliciteerde hem. Phillipe legde me uit dat het de bedoeling was dat Mike nu een overwinningsmantel ging aantrekken. Glunderend liep Mike Phillipe achterna: ik mengde me weer onder de andere gasten.

Een half uur later betrad Mike, nu gehuld in een gouden mantel, met zijn karakteristieke glimlach op zijn gezicht gebeiteld, weer de zaal. Er volgde luid applaus en verschillende collega’s maakten gebruik van de mogelijkheid om Mike te feliciteren. Ik stond het schouwspel van een afstandje te bekijken en was intens gelukkig dat Mike door alle collega’s werd geaccepteerd. Ik werd uit mijn gedachten getrokken door een tik op mijn schouders. Het was Sandra. “Mooi hé dat iedereen Mike accepteert?” zei ze tegen me. Ik kon niet anders dan voluit knikken; ik was enorm opgelucht dat mijn vrees voorbarig was geweest en dat schijnbaar niemand moeite had met het feit dat ik een vriend had in plaats van een vriendin.

Rond twee uur werden de vuren gedoofd en verliet iedereen de zaal, op weg naar de kamers. Phillipe ging ons voor en loodste ons door de donkere gangen – verschillende kaarsen waren intussen opgebrand – naar de trap en daar nam hij met een grote lach op zijn gezicht en een knipoog van ons afscheid. Op onze kamer aangekomen keken we elkaar aan. Geen seks. Slapen! Mike blies de kaars aan zijn kant van het bed uit en draaide zich naar me toe. Ik sloeg mijn arm om hem heen. Mike sliep direct en ik volgde zijn goede voorbeeld.

De volgende ochtend werden we gewekt door een klok, die vanuit het binnenste van het kasteel klonk. Ik was blij dat ik het bij twee bekers wijn had gelaten toen ik op stond. We gingen ontbijten en we zagen dat verschillende collega’s het niet bij een paar bekers hadden gelaten en met een uitgestreken gezicht aan tafel zaten. Geamuseerd zag ik dat Mike bij het buffet door iedereen met ‘warrior!’ werd aangesproken en nog verschillende vriendschappelijke klappen op zijn massieve schouders kreeg. Ondertussen vernamen we dat het management zich naar de torenkamer ging verplaatsen voor een brainstormsessie en dat de partners gingen kanoën in nabijgelegen grotten.

De brainstormsessie verliep uitstekend: ik vond het geweldig om met collega’s na te denken over onderwerpen en de haalbaarheid van ideeën bij elkaar te toetsen. Voor ik het wist was het al zeven uur en werden we terug naar de zaal begeleid waar Mike en de anderen net waren teruggekeerd van de kanotocht. Het bleek een spannende tocht te zijn geweest: het licht van de kano waarin Mike en Sandra zaten, was kapot gegaan en dus moest de groep dicht bij elkaar blijven. Sandra was behoorlijk bang geweest, Mike had het wel grappig gevonden leerde ik. We werden verzocht om ons op onze kamers om te gaan kleden voor het avondprogramma en kregen allemaal eenzelfde kostuum mee als de vorige avond. Terwijl Mike onder de douche stond, ging ik even op het bed liggen om te kijken of er nog berichten waren binnen gekomen. Ondanks dat het kasteel ver van de dichtstbijzijnde bebouwing lag, bleek ik toch bereik te hebben en zag een sms-berichtje.

Op het moment dat ik het had gelezen, werd ik ruw verrast door Mike, die zich, half afgedroogd, met een luide schreeuw naakt bovenop me stortte. Als antwoord kietelde ik Mike totdat hij om vergeving smeekte. Ik zoende hem en liep naar de douche, terwijl een kussen rakelings langs mijn hoofd zeilde.

“Van wie was dat sms-je?” vroeg Mike. “Het is van Björn. Of ik maandag even tijd voor hem heb.” Mike stond op en begon zich aan te kleden, wederom zonder shirt onder zijn mantel – vanzelfsprekend, Mike inmiddels kennende. “Heb je al met Björn gepraat over zijn vraag?” vroeg Mike terwijl hij zijn mantel dichtknoopte. “Nog niet. Maar ik wil dat samen met jou doen; we moeten het samen leuk vinden Mike. Ik heb mijn lesje wel geleerd.” Ik kreeg een zoen van Mike en hij schonk me een oprechte glimlach.

Beneden bij de trap stond Phillipe ons weer op te wachten. We kregen bij de deur van de ridderzaal wederom een mes en een beker aangereikt en namen plaats aan de lange tafels. In een ontspannen sfeer at en dronk iedereen en het viel me op dat er geen groepjes ontstonden: iedereen ging bij iedereen zitten en iedereen kletste ook met iedereen. Rond tien uur stelde onze baas de kasteelheer opnieuw voor en deze begon in de sfeerrijke ridderzaal, het spel uit te leggen. Het bleek dat er zich onder het kasteel een behoorlijk gangenstelsel bevond, dat ik de donkere Middeleeuwen regelmatig dienstdeed als schuilplaats en ontsnappingsroute bij belegeringen. We werden in groepjes van drie verdeeld en gingen, onder begeleiding van een van de bedienden, deze catacomben in om allerlei opdrachten uit te voeren en puzzels op te lossen. Voor de groep die het het beste deed was een prijs beschikbaar.

Ik keek geamuseerd toe hoe Mike ervoor zorgde dat Sandra zich bij ons voegde en dat Phillipe onze gids zou zijn. Bij de ingang van de catacomben stond een als soldaat verkleedde man. Deze vertelde ons dat we maximaal een uur de tijd hadden om de opdrachten uit te voeren en zo de weg terug naar boven te vinden; na het uur zou onze toorts op zijn en stonden we in het donker. De man overhandigde Phillipe een brandende toorts van de muur en opende de deur. In het flakkerende licht van de toorts daalden we de stenen trap af, de catacomben in.

Het bleek een prachtig opgezette, soort ondergrondse versie van Fort Boyard te zijn. In vertrekken en nissen stonden prachtig uitgedoste mensen die ons een spel lieten spelen of een puzzel op lieten lossen. Naar gelang van de uitslag kregen we telkens een stuk papier met een aantal strepen en hier en daar een pijl erop. Alle stukken bij elkaar vormden een plattegrond hoe we weer terug naar de trap naar boven konden komen. Met wisselend succes deden we ons rondje. Ik merkte aan mezelf dat ik vooral genoot van het plezier dat Mike en Sandra uitstraalden; de rangschikking maakte me eigenlijk niets uit. Bij de laatste nis kregen we een bord en konden we de gewonnen stukjes papier aan elkaar gaan leggen. Mike en Phillipe zaten binnen no time met de tong tussen hun lippen de stukjes aan elkaar te passen en Sandra en ik keken belangstellend toe hoe zij ons uit het gangenstelsel gingen loodsen.

Het richtingsgevoel van Phillipe bleek voldoende om de ontbrekende stukjes in te vullen. Toch was het krap aan: in de laatste gang voor de trap naar boven doofde de toorts en stonden we in het donker. Ik pakte Sandra’s hand vast en liep in het aardedonker voorop. Toen ik de deur opende en het licht vanuit de gang het trapgat in scheen, moesten Sandra en ik even knipperen met onze ogen. Tot mijn verbazing waren Mike en Phillipe niet direct achter ons, wat ik wel had verwacht. Ik overwoog even om de trap weer af te dalen om ze te gaan zoeken, maar ik hoorde opeens Mike’s kenmerkende lach uit de gang opstijgen en een minuut later stonden de twee jongens, grinnikend langs ons in de gang. “Waar bleef je nou?” siste ik ietwat boos richting Mike, terwijl Phillipe ons terug naar de zaal bracht. “Gewoon, even iets regelen. Dat merk je straks wel…” fluisterde Mike terug.

Toen alle groepen terug waren en iedereen voorzien was van eten en drinken, maakte onze baas bekend dat de groep, aangevoerd door de ICT-directeur, het spel had gewonnen. Na de felicitaties maakte onze baas ook bekend dat hij zondag de ochtendsessie had geschrapt en iedereen vrijaf gaf tot twaalf uur, wat door iedereen met gejuich werd ontvangen: dat betekende dat we het laat konden maken. Opeens kwam Mike naar me toe. “Heb je je telefoon bij je?” vroeg hij me. Ik keek hem niet begrijpend aan. “Waar heb je die voor nodig dan?” vroeg ik hem. Mike wees naar Phillipe. “Nou het later wordt wil hij naar huis bellen. Maar hij werkt hier pas net en durft het niet aan de kasteeleigenaar te vragen.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, die ligt op mijn kamer.” Mike draaide zich om en duwde Phillipe de zaal uit. Sandra keek me vragend aan en ik haalde mijn schouders op.

Ik had niet op de tijd gelet en had me kostelijk vermaakt met mijn collega’s. Uiteraard werden er, hoe later het werd, allerlei toespelingen gemaakt over mijn relatie met Mike en dan natuurlijk gerelateerd aan sex. Ik merkte dat ik daar een stuk ontspanner mee kon omgaan dan ik vooraf had verwacht. Rond drie uur tikte Mike me op mijn schouder. “Zullen we teruggaan naar de kamer? Ik ben doodop”. Snel namen we afscheid van de mensen die er waren en bij de deur maakte onze controller een nogal schuine opmerking over wat wij nu zouden gaan doen. Ik merkte aan mezelf dat ik kleurde, maar Mike riep terug dat, mocht hij morgen moeilijk kunnen lopen, hij mij de schuld moest geven. Terwijl er een lachsalvo klonk vanuit de groep achterblijvers, duwde ik Mike met een rood aangelopen hoofd de deur door.

In de kamer aangekomen sloeg Mike direct zijn armen om me heen en al snel waren we verzonken in een diepe zoen. Elkaar zorgvuldig zoenend, stelend en voelend kleedden we elkaar langzaam uit. Toen ik Mike’s laatste kledingstuk uittrok, gaf ik hem een vluchtig kusje op zijn eikel en tilde hem vervolgens op. Langzaam liep ik, in het erg schaars verlichtte vertrek, met Mike in mijn armen naar het bed en smeet hem er vervolgens op. Ik rolde hem op zijn rug en ging direct op hem liggen. We keken elkaar even diep in de ogen; Mike sloeg vervolgens zijn armen om me heen en zoende me diep. Strelend en zoenend lagen we minutenlang van elkaar te genieten. “Wat moest je nou regelen daarstraks?” vroeg ik hem. Mike keek me mysterieus aan en toonde me vervolgens zijn mooiste glimlach die me deed smelten. “Nou, ik heb gisteren de hand van de jonkvrouw gewonnen, maar je begrijpt dat ik daar niet op zit te wachten; ik mis aan een jonkvrouw iets wat in mij past zeg maar…” Ik keek Mike niet begrijpend aan en die blik maakte het voor hem zichtbaar nog leuker.

“Bovendien vind ik het leuker als we iets winnen waar we samen plezier van kunnen hebben. En dat heb ik gevonden!” Ik was totaal verward. Mike richtte zich even op en floot in de richting van de deur. De deur werd geopend en ik hoorde iemand binnen komen. Ik probeerde te zien wie dat het was, maar de schaarse verlichting verhinderde dat. Mike was intussen opgestaan en in de richting van de onzichtbare persoon gelopen. Met een mengeling van nieuwsgierigheid, verwarring en pure lust keek ik ongeduldig in de ruimte en zag dat Mike de onbekende persoon voorzichtig aan zijn hand meevoerde in de richting van het bed. Ik sloeg geen acht op het feit dat zowel Mike als ik spiernaakt en allebei een keiharde pik hadden; ik was enorm opgewonden geraakt van het spel dat Mike opvoerde.

Mike liet de onbekende langs het bed waar ik op lag, halt houden en kroop vervolgens weer op het bed. Ik kon nog steeds niet zien wie het was; het was niet alleen donker in de kamer, de persoon had ook een soort monnikspij aan waarbij de capuchon over het hoofd was geslagen. Mike ging op zijn knieën achter me zitten en ik voelde de vochtige eikel van zijn stijve pik in mijn rug drukken. “Steek je handen naar voren” beval hij me. Gretig voldeed ik aan zijn verzoek. “Pak het koord en trek het los” was zijn volgende bevel. Met een droge mond van de spanning trok ik het koord los.

Ik kon nog steeds niets herkennen. Mike was intussen weer van het bed opgestaan; ik merkte aan alles wat hij enorm genoot van zijn bedenksel en ik moest toegeven dat het me enorm opwond. Hij was inmiddels achter de onbekende persoon gaan staan waarvan de pij weliswaar geheel open was geslagen, maar waar ik nog niets in kon ontdekken.

Mike liep naar de kaarsen die op het nachtkastje stonden en ontbrandde ze een voor een. De hoeveelheid licht in de kamer nam dusdanig toe, dat ik ongeveer kon zien wat Mike deed. Omdat de gestalte enigszins voorover stond, kon ik verder geen kledingstukken ontdekken maar zag verder ook niets. Mike had zijn armen op de schouders van de nog steeds roerloos staande en stilzwijgende gestalte gelegd. “Ik heb de hand van de jonkvrouw met veel plezier geruild voor iets anders heerlijks...” hij wachtte even voor het effect, en trok toen in een keer het enigste kledingstuk van de gestalte. “namelijk dit!”

Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XVII

Bericht door Pringles1 » vr 25 sep 2020, 11:19

Voor me stond een jongen, waarbij mijn blik direct werd getrokken richting zijn grote, lange pik met een ontblote eikel: de knul was dus besneden. Langzaam ging mijn blik omhoog vanaf zijn onbehaarde benen, deze leken op de benen van getrainde wielrenners: onbehaard en tenger. Zijn buik was plat, niet zozeer gespierd maar wel mooi. Zijn tepels waren klein, maar het tepelhof erg breed. Zijn schouders waren ook eerder tenger dan gespierd en - voor zover ik in het flakkerende kaarslicht kon waarnemen – had de jongen beginnende okselharen. Uiteindelijk keek ik in het duidelijk verlegen en onzeker ogende gezicht van Philippe.

Langs Phillipe’s hoofd zocht ik oogcontact met Mike, die bij Phillipe in de tussentijd een hand om diens buik had geslagen en een onder zijn armen en hem zo tegen zich aan getrokken had. “Toen we gisteren beneden aan de trap kwamen, zag ik dat Phillipe niet had verwacht een jongen en een man samen van de trap af te zien komen. Nadat ik hem bijna omver gelopen had – er verscheen een schuchtere glimlach op Phillipe’s mond toen Mike de aanvaring in de gang in herinnering bracht – heb ik contact gezocht toen jij met je collega’s aan het praten was” Mike pauzeerde even om heel voorzichtig zijn rechterhand in Phillipe’s kruis te leggen. “Ik zag gewoon aan Phillipe dat hij van alles over ons wilde weten, maar het niet durfde te vragen.

Ik vond Phillipe eigenlijk ook heel leuk en was er van overtuigd dat jij dat ook zou vinden, en besloot daarom Phillipe wat uit zijn tent te gaan lokken. De mooie oogjes van Phillipe gaven me extra reden om die zwarte gast omver te slaan, omdat me dat misschien een mogelijkheid zou geven om even alleen met Phillipe te zijn. Dus toen ik gewonnen had, vroeg ik Phillipe om me te helpen en de knipoog deed blijkbaar wonderen, want hij leidde me naar een kamertje en het eerste wat hij deed toen we binnen waren, was de deur op slot doen.” Ik keek Phillipe aan. Zijn gezichtsuitdrukking was een mengeling van gene en nieuwsgierigheid. Voordat Mike zijn verhaal vervolgde, legde hij zijn hoofd op Phillipe’s schouder en speelde nu met beide handen met Phillipe’s pik en ballen.

“Toen Phillipe zich omdraaide, dacht ik ‘nu of nooit’ en zoende hem op zijn mond. Aanvankelijk leek het alsof ik iets heel doms had gedaan omdat Phillipe totaal verstijfde, maar gelukkig beantwoordde hij uiteindelijk mijn zoen.” Ik keek Mike aan. “En toen?” Vroeg ik hem ongeduldig. “Nou, toen was het ijs gebroken en heb ik Phillipe gepijpt.” Phillipe’s gezicht werd nog roder dan –ie al was, wat mij in de lach deed schieten. Phillipe keek me vervolgens schaapachtig aan, terwijl ik Mike met handgebaren duidelijk maakte dat hij zijn verhaal af moest maken. “Ik heb hem, toen hij klaar was gekomen, gevraagd hoe oud hij eigenlijk was en hoe zeker hij ervan was homo te zijn. De laatste vraag had ik misschien moeten stellen voor ik voor hem op mijn knieën ging, maar ja. Op basis van zijn antwoorden heb ik toen dit plannetje bedacht en het tijdens onze speurtocht in de catacomben van het kasteel met hem besproken…” Ik viel Mike in de rede: “dus daarom bleven jullie zo lang onderweg daar beneden!” Zowel Mike als Phillipe knikten, terwijl Mike zijn relaas vervolgde: “…en hij was direct enthousiast. Phillipe had echter maar dienst tot tien uur en dus moesten we een smoes verzinnen om hem langer hier te kunnen houden. Vandaar dat ik je telefoon nodig had. Want er is vannacht nog iets veranderd…”

Ik keek Mike verbaasd aan. “Hoezo verandert?” Mike liet Phillipe los en liep de kamer in, mij enigszins verward achterlatend met de aantrekkelijke Phillipe nog steeds naakt voor me. Mike kwam terug met zijn horloge in zijn hand. Mijn verwondering bleef groeien: Mike had wel vaker acties die ik aanvankelijk niet begreep en mijn ongeduldigheid, voorkomend aan de aanwezigheid van zoveel schoons in mijn directe omgeving, deed mijn humeur niet goed.

“Nou, het is nu kwart voor vier. Ik heb Phillipe 4 uur geleden de eerste stap laten zetten door hem in dat kamertje met een van de lekkere mogelijkheden te laten kennismaken. Phillipe vertelde me dat hij al lang naar do’n moment verlangde en nu blij was dat het gebeurt was. Hij liet ook doorschemeren dat hij heel graag verder wilde gaan, maar wel erg onzeker was. Na wat langer aandringen kwam de aap nog verder uit de mouw.” Mike was weer achter Phillipe gaan staan en had, terwijl hij vertelde, Filmpers pik liefdevol stijf gemaakt; dat Phillipe aan de situatie was gaan wennen kon ik opmaken uit het feit dat Phillipe zijn handen achterwaarts op Mike’s lichaam had gelegd en zich tegen het gespierde lijf van mijn vriend had genesteld.

Mike keek nog een keer op zijn horloge en legde het toen zorgvuldig op het nachtkastje. Ik begreep er helemaal niets meer van en baalde er aan de ene kant, maar genoot er aan de andere kant van dat ik de situatie niet in de hand had en moest afwachten wat Mike en Phillipe deden. “In België is het verboden om seks te hebben onder de 16. Dat probleem is sinds vier uur opgelost. Phillipe wil dat wij hem ontmaagden als verjaardagscadeau.”

Ik gaf Phillipe een vriendschappelijke stomp op zijn borst: “proficiat jongen met je verjaardag!” Ik keek daar na Phillipe weer ernstig aan. “Weet je wel zeker dat je dit wilt? Ik bedoel: je kent ons pas net en ik vind dat de eerste keer heel bijzonder is en bovendien kan het heel erg pijn doen”. Phillipe knikte. “Dat weet ik. Mike heeft me over zijn eerste keer met jou verteld. Ik wilde het al lang, maar ik wist niet waar ik iemand kon vinden die ik kon vertrouwen. Bovendien was ik nog maar 15 dus dat zou altijd problemen opleveren. Toen ik de namenlijst kreeg voor dit weekend en zag dat twee jongensnamen op een kamer waren ingedeeld probeerde ik er vanaf dat moment voor te zorgen dat ik met jullie in contact kon komen om te zien of ik mijn vertrouwen aan jullie kon schenken. Op het moment dat ik jullie duidelijk stapel op elkaar van de trap af zag komen, wist ik dat het goed zat tussen jullie en dat ik moest proberen bij jullie in de gratie te komen.”

Mike zoende Phillipe op zijn wang, terwijl hij langzaam doorging met het spelen met Phillipe’s pik, die voor zijn leeftijd behoorlijk lang was. “Dat is je 100% gelukt” riep Mike opgewonden. Phillipe draaide zijn hoofd om Mike aan te kunnen kijken en lachtte wat schuchter. “Beste Phillipe” zei ik hem. “Ik ben ontroerd door de eerlijkheid en de kwetsbaarheid van je verhaal. Je ziet er heerlijk uit en als ik eerlijk ben moet ik me al een half uur inhouden om je niet in bed te sleuren.” Phillipe schonk me opnieuw zijn ontwapenende lach en hij kleurde van het compliment. “ik wil alleen benadrukken dat je het moet doen omdat je er klaar voor bent, niet omdat wij toevallig op je pad komen en dat je het nu moet doen, omdat je misschien beng bent dat er geen nieuwe kans komt, want dan neem je absoluut de verkeerde beslissing. Je moet dus in vrijheid kiezen en je besluit niet af laten hangen van wat anderen er misschien van vinden. Het gaat om jou dus jij beslist en niemand anders.”

Mike had, waarschijnlijk als gevolg van mijn verhaal, zijn handen van het lichaam van Phillipe gehaald. Phillipe keek me enkele seconden roerloos aan. Toen zette hij een stap naar voren, plaatste zijn knie op de rand van het bed en gaf me een zoen op mijn mond. Vervolgens plaatste hij zijn handen op mijn schouders en duwde me achterover op het bed en ging direct op me liggen om zijn zoen te vervolgen. Terwijl ik mijn handen om Phillipe heen sloeg, voelde ik aan de beweging van het matras dat Mike langs ons was komen liggen. Mike’s en mijn ogen kruisten elkaar voor een seconde. Zonder iets te zeggen wisten we wat ons te doen stond.

Mike en ik streelden de onervaren jongen liefdevol over zijn gehele lichaam, terwijl we goed opletten welke signalen Phillipe afgaf om zo te ontdekken wat hij fijn vond. Terwijl ik Phillipe voortdurend zoende, daalde Mike met het puntje van zijn tong, langzaam maar zeker af op het lichaam van Phillipe terwijl hij zijn handen voorzichtig over diens lichaam liet glijden. Toen hij de eikel van Phillipe raakte, ontsnapte er een diepe kreun uit Phillipe’s keel. Ik keek naar beneden en zag de lange pik van de jonge Belg langzaam in Mike’s mond verdwijnen. Als reactie hierop sloeg Phillipe zijn hoofd achterwaarts en werd zijn ademhaling onregelmatiger. Terwijl Mike zich op Phillipe’s pik concentreerde, begon ik met mijn mond een ontdekkingsreis over zijn bovenlichaam. Ik zoende en likte zijn keel, zijn ranke schouders en zijn oksels. Vervolgens daalde ik via zijn schouders af naar zijn tepels. Hier draaide ik rondjes, geholpen door Phillipe die zijn handen op mijn achterhoofd had gelegd en me zo over zijn lichaam dirigeerde.

Ik ging op mijn knieën langs zijn lichaam zitten. Mike’s mond had Phillipe’s pik intussen verlaten en concentreerde zich op de ballen van de jongen Belg. Ik keek Phillipe aan en zag dat hij, met een glimlach op zijn gezicht, mijn blik met een duidelijke hoofdknik beantwoordde. Meer had ik niet nodig en nam gretig zijn pik in mijn mond. Wederom ontsnapte er een kreun aan Phillipe’s mond. Mike brak zijn verwennerij af en ging weer langs Phillipe liggen en begon hartstochtelijk te zoenen, waarbij Phillipe gretig Mike’s pik in zijn handen nam.

Ik ging met mijn hoofd tussen de tengere benen van Phillipe liggen, zodat ik niet alleen beter bij zijn pik en zijn ballen kon, maar ook langzaam kon gaan toewerken naar het gereedmaken van Phillipe om zo zijn hartenwens in vervulling te kunnen laten gaan. Toen ik, langzaam zoenend en likkend, afdaalde vanaf zijn ballen, trok Phillipe automatisch zijn knieën op, waardoor ik zicht kreeg op een onbehaarde anus. Voorzichtig begon ik het gebied rondom te verkennen met mijn tong en ik merkte aan de geluidjes die Phillipe maakte, dat hij intens genoot van de behandeling die hij van ons kreeg. Terwijl Mike Phillipe fluisterend aanwijzingen gaf hoe hij ervoor kon zorgen dat ik hem gereed kon maken om voor de eerste keer een jongen te ontvangen, maakte ik Phillipe’s anus vochtig.

“Phillipe is er klaar voor” hoorde ik Mike opeens fluisteren. Ik keek tussen Phillipe’s benen door en zag dat hij duidelijk knikte. Ik ging op mijn knieën tussen de tengere benen van Phillipe zitten en bracht langzaam mijn stijve pik naar de van vocht glimmende anus van de nu nog maagdelijke jongen.

Er ging een siddering door mijn lichaam op het moment dat mijn eikel Phillipe raakte; ik keek naar Phillipe en herkende dezelfde reactie bij hem. Heel voorzichtig probeerde ik mezelf bij Phillipe naar binnen te drukken, terwijl ik de reacties van Phillipe nauwgezet in de gaten hield zodat ik bij eventuele pijn tijdig kon stoppen. Heel voorzichtig bracht ik mijn eikel voorbij de sluitspier van de jonge Belg, een moment dat de jongen gepaard liet gaan met een paar snelle ademstootjes achter elkaar. Ik schrok daar enigszins van en stopte even, in afwachting van een meer normale ademhaling. Toen Phillipe inderdaad regelmatiger ging ademen, ging ik verder. Het was voor mij duidelijk te voelen dat dit de eerste keer was voor Phillipe: de jongen sloot als een nauwe, warme en vochtige cocon om mijn pik die hierdoor nog meer werd gestimuleerd. Ik zag dat Mike met liefdevolle kussen en strelingen Phillipe op zijn gemak stelde en succesvol afleidde van de pijn die ik de knul ongetwijfeld moest bezorgen. Op een gegeven moment voelde ik mijn ballen tegen de billen van de jongen slaan: ik was helemaal in de jongen doorgedrongen en toen ik opkeek, keek ik in het gelukkig lachende gezicht van Phillipe, die zich realiseerde dat hij succesvol ontmaagd was.

Net zo voorzichtig en behoedzaam als ik Mike de eerste keer had behandeld, begon ik langzaam in en uit Phillipe te bewegen. Phillipe had ondertussen de keiharde pik van Mike gevonden en begon deze, aangevuurd door Mike, steeds ruwer af te trekken. De ontwikkeling daarvan en het heerlijke gevoel dat de nauwsluitende Phillipe me bezorgde, deed me mijn tempo opschroeven. Ik genoot met volle teugen; niet alleen van het lichamelijke contact, maar ook van de setting waarin dit plaatsvond: een enorm klassiek bed in een prachtige, middeleeuwse kamer waarin het kaarslicht het geheel een bijna sprookjesachtige gloed gaf die mijn gevoel naar steeds grotere hoogten opstuwde. Aangespoord door Phillipe ging Mike over het gezicht van Phillipe zitten. Gretig nam Phillipe Mike’s stijve pik in zijn mond en begon hem, ondersteund door Mike’s adviezen, afgaand op Mike’s instemmende geluidjes, heerlijk te verwennen. Dit gaf me ook de mogelijkheid mijn handen niet alleen over Phillipe’s jonge lichaam te laten gaan, maar ook mijn vriend te strelen. Een luide schreeuw van Mike deed me deels terugkeren in de realiteit; Phillipe had Mike succesvol verwend en werd daarvoor, naast een gelukzalige schreeuw, beloond met een diepe zoen. Ik voelde mijn ballen steeds dichter tegen mijn lichaam trekken en het duurde dan ook niet lang totdat ik diep in Phillipe klaarkwam. Enkele seconden daarna kwam Phillipe, begeleid door een aantal diepe kreunen, klaar in de muis van Mike’s hand.

Ik trok mezelf voorzichtig terug uit Phillipe, die zich nu met enkele tranen in zijn ogen maar met een intens gelukkige blik in de uitnodigende armen van Mike nestelde en zijn hoofd op Mike’s gespierde borstkas legde. Van een afstandje keek ik naar manier waarop de twee jongens elkaar streelden en zoenden. Ik had eigenlijk verwacht hier jaloers op te worden, maar dat was in het geheel niet het geval. Sterker nog: ik besloot dat het het moment was om de slaapkamer even te verlaten en de twee samen achter te laten. Ik trok een badjas aan die in de slaapkamer op een knaapje hing en liep naar de deur.

Voorzichtig liep ik de kamer uit en keek bij de deur nog een keer achterom. In het kaarslicht zag ik de twee in elkaars armen liggen en sloot met een gelukkig gevoel de deur. Ik liep, voorzichtig laverend tussen alle antieke meubels die in de kamer stonden, door de kamer naar het balkon. Een frisse bries sloeg de kamer in op het moment dat ik de deuren opende. Ik stapte naar buiten en zoog de frisse Ardennenlucht in mijn longen. Langzaam gingen mijn gedachten weer in een normaal tempo draaien en kon ik rustig na gaan denken. Ik realiseerde me dat Phillipe wel erg veel vertrouwen in mij en Mike had; aan de ene kant vond ik dat een groot compliment voor mijzelf en voor Mike, aan de andere kant merkte ik dat ik mezelf enigszins bezwaard voelde. Phillipe had nadrukkelijk en meermalen gevraagd om ons intieme samenzijn, want anders had ik geweigerd. Ik vond eigenlijk dat de eerste keer met zijn vriend moest plaatsvinden en de kans dat Phillipe en wij een relatie zouden krijgen was uitgesloten.

De aanhankelijkheid van Phillipe en zijn vastberadenheid had me over de streep getrokken, maar ik was er nog niet zeker van of ik er goed aan had gedaan om aan zijn wensen tegemoet te komen. Het bezorgde me een dubbelslachtig gevoel en daar baalde ik van. Ik moest overigens wel toegeven dat ik Phillipe vanaf het eerste moment erg mocht en niet alleen vanwege zo-even. Ik was er van overtuigd dat Phillipe een goed en fijn mens was die onzeker was over zichzelf. Ik concludeerde dat de klik tussen Mike en Phillipe er duidelijk was, ik vond het geweldig om te zien dat de twee jongens ogenschijnlijk met elkaar konden lezen en schrijven, ondanks dat ze elkaar pas enkele etmalen geleden voor het eerst hadden ontmoet.

Ik analyseerde het weekend tot nu toe. Ik vond dat mijn baas er een prachtig weekend van had gemaakt; een perfecte combinatie van zaken en privé. Ik had er als een berg tegenop gezien en had zelfs even overwogen mezelf ziek te melden om op die manier aan mijn min-of-meer door mijn baas geforceerde coming out te kunnen ontkomen. Gelukkig was de standvastigheid van Mike en de steun van Sandra groot genoeg geweest om de stap toch te zetten en buiten enkele begrijpelijke plagerijtjes was het feit dat ik geen vriendin maar een vriend had, voor iedereen blijkbaar normaal, wat een grote opluchting voor me was. Ik realiseerde me dat deze soepele coming out voor een heel groot deel aan Mike en diens ongeremde spontaniteit te danken was; in tegenstelling tot mij voelde Mike zich zichtbaar ontspannen tussen allerlei soorten mensen in sociale bijeenkomsten. Hij had het hele weekend enthousiast met iedereen staan praten en verschillende mensen – vooral dames overigens – hadden me verteld dat ze Mike zo’n spontane jongen vonden. Onze marketing manager Europa had Mike zelfs aangeboden om bij hem te komen werken als account manager. Beleefd had Mike het aanbod afgeslagen en uitgelegd dat zijn hart meer bij bouwen lag.

Ik was zakelijk gezien bijzonder geslaagd en werd geroemd om mijn gave om mensen bij elkaar te brengen en onderhandelingen die hopeloos leken, vlot te trekken en succesvol af te sluiten. Als het echter om mijn privé-leven ging, was die gave veel minder: iedereen ging er voetstoots vanuit dat mijn zakelijke gerichtheid een op een overging in het sociale. Niets was echter minder waar: in werkelijkheid probeerde ik veel sociale gebeurtenissen aan me voorbij te laten gaan en mijn drukke baan was daarvoor een prachtig excuus. Zeker op eenzame momenten, in een hotelkamer in een vreemde stad, kwam die vraag voortdurend in mijn hoofd spoken. Wat me in dat verband nog onzekerder maakte, was dat ik in de loop van de tijd een uitstekende toneelspeler was geworden en de schijn van totale controle uitstekend kon ophouden. De komst van Mike in mijn leven had die ontsnappingsroute echter grotendeels voor me weggenomen. Ik had me al ontelbare malen afgevraagd waar de oorzaak van dat grote verschil zou liggen. Ik was nog nooit tot een voor mezelf bevredigend antwoord gekomen en ook die gedachte irriteerde me.

Onbewust dacht ik terug aan een periode in mijn jeugd waarvan ik vermoedde dat deze van grote invloed op mijn sociaal gedrag is geweest. Op de karate-mat was ik destijds heel zelfverzekerd en won ik alles, daarbuiten was ik diep in mijn hart het liefst alleen en voelde me onzeker in nieuwe situaties. Ik moest hard werken op school, maar dat betaalde zich uit in uitstekende cijfers en ik draaide loodzware trainingen, die zich in een steeds voller wordende prijzenkast uitbetaalden. Mijn focus lag totaal op school en sport en in die weliswaar loodzware, regelmaat voelde ik me goed, geborgen en veilig.

Ik had daarom grote moeite met veel van mijn klasgenoten, die op school niet het beste uit zichzelf wilden halen maar vooral zo weinig mogelijk wilde doen. Ik wist dat ik door mijn afwijkende instelling door een groot deel van hen werd geminacht, maar mijn reputatie in karate hield hen letterlijk en figuurlijk op afstand. Ik herinnerde me de laatste klas van de HAVO.

Op een lentedag fietste ik door de stromende regen naar huis, toen ik een meisje met de fiets aan haar hand zag lopen. Een blik op haar achterband verklaarde waarom ze liep in plaats van fietste: haar achterband was leeg. Ik stopte langs haar en vroeg of ik haar ergens mee kon helpen. Toen ze zich naar me toedraaide, schrok ik: het was Ilse, een meisje uit een andere 5 HAVO-klas en volgens bijna alle jongens op school de aantrekkelijkste meid van de hele school. Ik had me nooit met haar bezig gehouden: ze was spontaan, mooi en extravert, maar omdat ik vond dat ikzelf in alle drie categorieën het absolute tegenovergestelde was, had ik mezelf bij voorbaat geen enkele kans toegedicht en haar daarom altijd links laten liggen.

Ze was doorweekt van de regen en had het zichtbaar koud. Ik baalde ervan dat ik mezelf weer in een voor mij nieuwe, en dus ongemakkelijke situatie had gemanoeuvreerd, maar vond aan de andere kant niet dat ik haar aan haar lot kon overlaten, ongeacht wie ze nu was. Ik stelde daarom voor dat ze bij mij achterop zou gaan zitten en dat ik met haar fiets aan de hand, haar naar huis zou brengen. Ze aanvaardde mijn aanbod dankbaar en even later waren we slingerend op weg; niet zozeer omdat ik moeite had met fietsen en sturen tegelijk, maar meer omdat ik verbaasd en zelfs verwonderd was dat zij nu bij mij achterop de fiets was gaan zitten. Verrassenderwijs ging het na enkele minuten steeds minder hard regenen en na verloop van tijd stopte de regen zelfs helemaal. “ik vind je eigenlijk een heel interessante jongen” zei ze op een gegeven moment. Ik schrok: ik had dat nooit verwacht en omdat ik niet wist wat ik moest zeggen, zweeg ik maar. “Ik bedoel: je trekt je eigen plan en trekt je weinig aan van wat anderen over je zeggen. Knap hoor”. Ietwat verlegen antwoordde ik dat dit wel meeviel, maar bedankte haar voor haar compliment.

Met haar armen om me heengeslagen, reed ik, inmiddels wat vaster sturend, de oprit van haar huis op. Ze nam de fiets over en we stonden even twijfelend elkaar aan te kijken. Opeens boog ze zich naar voren en gaf me een zoen. “Ga je nog even mee naar binnen? Dan kunnen mijn ouders kennis met je maken.” Ik keek op mijn horloge. “Sorry, maar ik heb over een uur training dus ik moet al opschieten. Graag gedaan.” Ik draaide me om en reed snel weg, aan de ene kant dankbaar dat ik mijn training als ontsnapping kon gebruiken en aan de andere kant balend dat ik weer totaal gefaald had in een ontmoeting met een meisje.

Tot mijn grote verbazing ging Ilse de dag daarop langs me zitten in de lunchpauze. Ik zat meestal alleen aan een tafel in de hoek van de aula, te wachten totdat de lessen weer begonnen. Ze bedankte me nogmaals voor mijn hulp de vorige dag en het lukte me zelfs om wat met haar te kletsen. Toch was ik blij dat de bel ging en ik weer terug kon keren in een omgeving waarin ik me kon terugtrekken. Het laatste uur zat Ilse bij me in de klas en na afloop schoot ze me aan: “mag ik met je naar huis fietsen?” Verbouwereerd door het onverwachte verzoek had ik al ‘ja’ gezegd voor ik er erg in had en reed, vol ongeloof, enkele minuten later met haar aan mijn zijde de poort uit, nagekeken door een heleboel jaloerse jongens. We reden steeds vaker samen naar school en zij zocht me voortdurend op tijdens de pauze. Ik was regelmatig getuige van gesprekjes tussen opgewonden klasgenoten, die hardop fantaseerden hoe haar grote borsten er in het echt uit zouden zien. Ik moest dan inwendig grinniken, omdat ik meermalen bij haar was gaan zwemmen in de zomer en zij een broekje meer dan genoeg vond.

Ik zag Ilse als een ‘normale’ vriendin waarbij ik geen enkele bijbedoeling had: ik was er namelijk nog steeds van overtuigd dat ik bij een persoon als haar toch geen enkele kans maakte. Tijdens het eindexamenfeest kwam voor mij de ontnuchtering. Ilse ging in Utrecht studeren en ik bleef – veilig - in mijn omgeving, dus er zou een einde komen aan onze vriendschap en we zouden elk onze weg gaan. Zittend op een muurtje bekende ze mij dat ze, sinds onze eerste ontmoeting, verliefd op me was: mijn ogenschijnlijke rust, stunteligheid in haar nabijheid maar vooral mijn pure vriendschap zonder bijbedoelingen hadden me in haar ogen onweerstaanbaar gemaakt. Ik realiseerde me daar dat ik een hele grote fout had gemaakt, sloeg dicht en kroop terug in mijn veilige schelp. Huilend ben ik naar huis gefietst – ik heb Ilse nooit meer gezien.

Ik liet de zuivere Ardennenlucht zijn werk doen. Ik keek ietwat verstoord op toen ik de kamerdeur hoorde. Ik ging er vanuit dat het Phillipe zou zijn, die onze kamer zou verlaten, maar ik toen ik me omdraaide zag ik dat er iemand binnen kwam. Toen de gestalte de brandende kaarsen in het gangetje passeerde, zag ik dat het Sandra was. Ik wenkte haar en legde mijn vinger op mijn mond, ten teken dat ze stil moest zijn. Ik zag haar knikken en ze even laten vergezelde ze me op de uit grote brokken steen opgetrokken balkon.

“Kon je niet slapen?” vroeg Sandra me. Ik schudde mijn hoofd. “dat niet zo zeer, maar ik wilde een frisse neus halen. Mike slaapt al, denk ik.” Sandra knikte bevestigend. “Hoe voel je je?” vroeg ze. Ik begreep haarfijn wat ze bedoelde met deze vraag. “Ik moet eerlijk toegeven dat er een enorme last van mijn schouders is afgevallen. Ik zat het net te overdenken: ik zag er als een berg tegenop maar tot nu toe valt het allemaal reuze mee: Mike wordt door iedereen geaccepteerd en dat geeft mij een heel gerust gevoel. Ik heb me meermalen afgevraagd wat er zou gebeuren als Mike niet door mijn collega’s zou worden geaccepteerd. Ik heb toen niet voor niets het aanbod van mijn baas om met hem mee te rijden geweigerd; als het fout mocht gaan, wilde ik de mogelijkheid hebben om Mike naar huis te brengen. Ik ben echt heel blij dat al die doem-scenario’s niet zijn uitgekomen.”

Sandra sloeg vriendschappelijk met haar hand op mijn schouder. “Ik had eerlijk gezegd niet anders verwacht: altijd een ontsnappingsmogelijkheid inbouwen bij sociale evenementen. Ik ken echter je collega’s en Mike nu ondertussen een beetje en ondanks dat Mike soms domme dingen doet, is hij bijzonder sociaal en maakt heel makkelijk contact. Ik heb in de gesprekken met enkele echtgenotes van jou collega’s meermalen gehoord dat er een ideale schoonzoon voor hun dochters verloren is gegaan!”

Ik schoot in de lach. “Ik zal het maar als compliment zien”, zei ik en die suggestie werd met een hoofdknik bevestigd. Ik keek Sandra aan. “Maar vertel eens, waarom ga jij midden in de nacht door het kasteel dwalen en loop je zonder te kloppen onze kamer binnen?” Ik zag Sandra zichtbaar slikken. “Nou, ik wilde je al enkele weken iets vertellen, maar daar kwam telkens iets tussen.” Ik liet een stilte vallen, om haar op die manier uit te nodigen verder te praten. “ Zoals je weet is de scheiding tussen mij en mijn man niet bepaald soepel verlopen. Hij heeft sinds onze scheiding niets meer van zich laten horen en Bryan heeft het daar heel erg moeilijk mee. Om over de financiële toestanden maar te zwijgen: terwijl ik dag en nacht probeerde mijn leven op te bouwen, heeft hij er voor gekozen om helemaal niets meer te doen. Hij heeft ook, ondanks rechtelijke vonnissen, nooit een cent alimentatie betaald.”

Ik fronste mijn wenkbrauwen. Ik wist dat Sandra financieel krap zat en had mede daarom, haar in een hogere salarisschaal geplaatst, maar ik wist niet van de andere problemen.

“Nu stond hij vier weken geleden ineens aan de deur. Ik schrok me dood toen ik de deur open deed. Hij zag er heel slordig en vies gekleed uit en stonk naar alcohol. Ik wilde de deur weer dichtdoen, maar hij schopte de deur open en duwde me de gang in. Hij vertelde me dat hij me vergaf voor alles was ik verkeerd had gedaan en dat hij weer graag een gezinnetje wilde vormen. Ik stond perplex: hij had er alles aan gedaan om ons uit zijn leven te bannen en hij was degene die ons huwelijk op de klippen had laten lopen en nu moest alles ineens weer goed zijn.” Ik keek Sandra met groeiende verbazing aan. “En toen?” vroeg ik haar. “Ik was doodsbenauwd: de laatste maanden van ons huwelijk sloeg hij er bij het minste of geringste op los dus ik wist hoe sterk hij was. Toch voelde ik mezelf steeds bozer worden en toen hij een poging deed om me te zoenen, heb ik hem een knietje verkocht. Onder het schreeuwen van allerlei bedreigingen is hij toen mijn huis uit gestrompeld. Gelukkig waren Yannick en Bryan niet thuis. Ik heb hen ook niets gezegd, omdat ik wel dacht dat het over zou waaien. Dat is echter niet het geval: hij zwerft nu rond in de buurt van mijn huis en ik krijg ’s avonds en ’s nachts rare zwijgtelefoontjes.”

Ik onderbrak Sandra. “Dan wordt het hoog tijd dat je daar in ieder geval tijdelijk vertrekt!” riep ik uit. Sandra knikte. “Dat klopt, maar ik kan dat helemaal niet betalen! Ik kom niet in aanmerking voor een huurhuis en een koophuis kan ik met een inkomen en twee kinderen, ja Yannick ben ik als mijn kind gaan beschouwen, nooit betalen: Bryan heeft een overblijfmoeder en ik heb vorige week de kosten van Yannick’s school betaald omdat zijn ouders dat kennelijk ‘vergeten’ waren. Ik ben dus bijna blut en ik weet echt niet meer hoe ik het financieel aan elkaar moet breien. Ik slaap slecht en ik ben eigenlijk de hele dag doodmoe; ik wil de kinderen er niets van laten merken maar dat valt me steeds zwaarder.” Ik zag de tranen in Sandra’s ogen staan. “Sorry, maar ik weet het echt niet meer…” Ik pakte haar stevig bij haar schouders en keek haar recht in haar betraande ogen. “Ik ben heel blij dat je dit tegen me hebt willen vertellen. Dank je wel daarvoor. Als we terug zijn in Nederland gaan we dit samen oplossen. Jij hebt mij al zo vaak geholpen en bent de beste vriendin die ik heb. Maak je geen zorgen, we vinden wel een oplossing”. Er verscheen een dunne glimlach op haar gezicht.

Zichtbaar opgelucht haar verhaal te hebben verteld en het vooruitzicht dat een oplossing in zicht was, verliet ze nadat we samen zwijgend een flesje wijn hadden opgedronken, onze kamer. Ik merkte aan mezelf dat het verhaal van Sandra me van mijn stuk had gebracht. Sandra, degene die zich altijd voor anderen wegcijferde, was duidelijk aan het einde van haar Latijn gekomen en ik nam me voor om haar te helpen met alles wat in mijn vermogen lag. Ik sloot de deuren van het balkon zorgvuldig en liep terug naar de slaapkamer. Ik opende de deur en zag de gespierde rug van Mike het grootste deel van mijn blikveld vullen. Toen ik enkele passen naderbij zette, zag ik dat Mike zich bijna om Phillipe heen gerold had. Beiden waren in diepe slaap. Ik kon het niet laten en maakte met mijn communicator van het bijna sprookjesachtig tafereel een foto en legde daarna mijn communicator op het nachtkastje. Heel voorzichtig, ik wilde de twee jongens niet wakker maken, stapte ik in bed en rolde me in de deken. Niet veel later sliep ik.

De volgende ochtend schrok ik wakker. Ik had enkele seconden nodig om me te realiseren waar ik was. Ik keek naar rechts en zag dat de beide jongens, nog steeds in elkaar armen, rustig sliepen en besloot op te staan. Ik zag op mijn communicator dat het acht uur ’s morgens was. Ik pakte mijn kleren van de stoel en verliet stilletjes het vertrek. In de kamer kleedde ik mijzelf aan en een blik door het balkonraam leerde me dat het lekker weer was. Ik besloot daarom de dag te beginnen met een wandeling door het uitgestrekte tuinencomplex rondom het kasteel. Ik ontmoette niemand tijdens mijn wandeling naar de voordeur en ik vreesde dat deze op dit tijdstip nog gesloten zou zijn. Dat bleek niet het geval te zijn en zo stond ik na enkele minuten op het bordes voor het kasteel.

Ik wandelde rustig over de paden en terwijl ik genoot van het natuurschoon en richting een steeds meer overheersend geluid van snel stromend water liep (ten teken dat ik dichterbij kwam) dacht ik na over mijn gesprek met Sandra. In mijn hoofd begon zich langzaam een stappenplan te ontwikkelen, maar het was nog te onsamenhangend om een goed gevoel te geven. Bij het snelstromend riviertje aangekomen, ging ik op een boomstam zitten die pal langs het stroompje lag. Ik pakte een paar steentjes van de grond en gooide deze, gedachteloos, in het riviertje en keek naar de langzaam zakkende steentjes in het heldere water.

Terug in het kasteel was er al een stuk meer leven: enkele collega’s waren naar de eetzaal gegaan om te ontbijten. Ik besloot te gaan kijken of de twee jongens al wakker waren. Bovendien begon ik me zorgen te maken over de aanwezigheid van Phillipe in onze kamer; als hij daar ontdekt zou worden zou de acceptatie van mijn homoseksualiteit wel eens snel over kunnen zijn. Ik baalde er van dat ik daar niet eerder aan gedacht had, maar tegelijkertijd baalde ik er ook van dat ik me hier weer zorgen over moest maken. Ik opende de kamerdeur en ging naar binnen.

Ik opende de slaapkamerdeur en was verrast door wat ik daar aantrof. Phillipe zat, met zijn rug tegen de kopschot met gesloten ogen zichtbaar te genieten van Mike, die met zijn mond Phillipe’s stijve pik had omsloten. Ik zag Mike’s hoofd langzaam over Phillipe heen en weer bewegen, gestuurd door de op zijn hoofd liggende handen van de jongen Belg. Mike merkte dat ik het vertrek had betreden, maar ging gewoon verder met het verwennen van Phillipe en ik merkte dat ik erg opgewonden raakte van het tafereel dat zich voor mijn ogen voltrok. Mike gebaarde dat ik mezelf moest uitkleden en ik voldeed graag aan zijn verzoek. Ik nam op mijn knieën plaats achter Mike en trok zijn stijve pik naar achteren. Mike liet me duidelijk merken dat hij ongeduldig was en te veel voorspel overdreven vond. Ik kon het toch niet laten om Mike eerst te teasen en nam daarom plaats op het bed en had zo de mogelijkheid zowel Mike als Phillipe te zoenen en te strelen over hun hele lichaam.

Uiteindelijk verliet ik het bed en nam ik plaats achter Mike, die nog steeds tergend langzaam Phillipe met zijn mond verwende. Een tik op zijn billen zorgde ervoor dat Mike op zijn knieën ging zitten – precies op de juiste hoogte. Het spannende tafereel voor me zorgde ervoor dat ik voldoende opgewonden was om Mike te penetreren – wat ik ook deed. Terwijl Mike zich om Phillipe bekommerde, genoot ik van het in en uit bewegen in Mike; hoewel we inmiddels al vaak met elkaar gevreeën hadden, genoot ik van elke keer en probeerden we het voor elkaar voortdurend nog lekkerder te maken. Mike had de eigenschap om ongegeneerd onze vrijpartijen te analyseren - soms zelfs zo expliciet dat ik er een rode kleur van kreeg - en precies te vertellen wat hij lekker vond. Ik maakte daarvan dankbaar gebruik, zo ook nu. Het duurde dan ook niet lang voordat Mike klaarkwam, direct daarop gevolgd door Phillipe. Onder de benieuwde blikken van Phillipe voerde ik, naar wens van Mike, mijn tempo op en spoot mezelf leeg in mijn vriend, die me daarbij met een harde, langgerekte kreun begeleidde.

We gunden ons een kwartier om na te genieten; Phillipe moest nu toch echt naar huis toe gaan om problemen te voorkomen en wij moesten ons nog gereed maken voor de laatste paar uren in het kasteel. Voordat we ons gingen douchen en aankleden knuffelden we elkaar nog een keer intens en bedankte Phillipe ons nog verscheidende malen uitgebreid voor zijn belevenissen van de afgelopen uren. Mike en Phillipe wisselden hun telefoonnummers en msn-adressen uit en Phillipe verliet de kamer en sloop het kasteel uit. Een half uur later ontving Mike een sms waarin Phillipe ons nogmaals bedankte en meldde dat hij ongezien uit het kasteel was gekomen en ook ongezien thuis in bed was gekropen.

Wij zaten inmiddels weer in de ridderzaal, waar een uitgebreid middeleeuws brunchbuffet klaarstond. Een P&O manager probeerde Mike uit de tent te lokken door te vragen hoe de sex die nacht was geweest. “Ik hoop dat jij net zo genoten hebt als ik” was het antwoord wat Mike de man gaf, waarna hij een homp brood in zijn mond stak en naar mijn, hierdoor vuurrood geworden hoofd, knipoogde. Mijn baas nam rond half een het woord en vatte het weekend samen: wat het doel geweest was en dat dit doel in zijn ogen bereikt was. Instemmend geknik was zijn deel. Uiteraard liet hij alle medewerkers van het kasteel naar voren komen en bedankten wij hen allen met gemeend applaus voor de goede zorgen. Ik keek naast me, zag en vooral hoorde Mike enthousiast op zijn vingers fluiten en genoot van Mike’s nabijheid. Daarna kwam er een einde aan het MT-weekend; we pakten onze spullen in liepen naar beneden. Ik vond het zeer attent dat Mike op mijn baas wilde wachten en toen deze de trap was afgedaald, hem ging bedanken voor een geweldig weekend. Mijn baas was zichtbaar gesteld op de spontane actie van Mike.

We kregen bij de deur nog een hand van de kasteelheer en kasteeldame en stapten toen in de auto. Zowel Sandra als Mike lagen al snel te slapen en ik reed door een verlaten landschap terug naar Nederland. Ik zette Sandra thuis af en reed vervolgens door naar Mike. “O ja, ben ik helemaal vergeten! Ik ga komende week op rijleskamp!” Ik keek verwonderd naar rechts. Typisch Mike: belangrijke gebeurtenissen op het laatste moment vertellen. “Als het goed is heb ik volgende week mijn rijbewijs en kan ik een keer in jou auto rijden…” Ik zag Mike glunderen onder het vooruitzicht. En aangezien Mike, mits hij het wilde, eigenlijk alles kon had ik geen enkele twijfel of hij wel zou slagen.

Ik sloeg de aangeboden koffie bij de ouders van Mike vriendelijk, doch beslist af; ik gunde hen ook tijd met hun zoon en bovendien wilde ik mijn huis opruimen en de dag van morgen voorbereiden. Gelukkig reed ik naar huis en ontving een sms-je van Mike: 'over een week rij ik! Mooi leven! XXX M' Met een glimlach op mijn gezicht gebeiteld klapte ik mijn communicator dicht en gaf gas.

Op maandag en dinsdag bleef ik lang op het werk: het was niet alleen druk, ik wilde ook voor Sandra concrete stappen zetten. Ze had maandagochtend aangifte gedaan en mijn baas had, nadat Sandra op mijn advies hem van de zaak op de hoogte had gesteld, de juridische dienst van het bedrijf opdracht gegeven de zaak op te pakken. Dat was een van de dingen die ik enorm in mijn baas waardeerde: hij vroeg veel van zijn mensen maar stond ook werkelijk voor zijn medewerkers en steunde ze door dik en dun. Toen op dinsdagavond de ex van Sandra opnieuw aan de deur stond, had Yannick de man weliswaar het huis uit gewerkt maar vond ik de situatie te dreigend worden en na overleg met mijn baas trokken Sandra, Bryan en Yannick naar een appartement dat eigendom was van het bedrijf en aan de andere kant van de stad lag. Op woensdagavond, terwijl een slotenmaker andere sloten op het huis zette, verhuisde ik Sandra, Bryan en Yannick met de hoognodige spullen naar hun tijdelijke onderkomen; ik had Björn en Yuri gebeld en zij waren zonder aarzeling komen helpen. Mike was zichtbaar teleurgesteld dat hij niet kon helpen: hij had zijn theorie op maandagavond al op zak en zijn instructeur had hem verteld dat hij vrijdag normaal gesproken zonder probleem zou slagen: een opbeurend bericht in deze vervelende dagen.

De tijd vloog en voor ik het wist was het vrijdagmiddag; ik zat met Sandra een kop koffie te drinken op mijn kamer toen Mike ineens de kamer in kwam rennen. “Ik ben geslaagd!” riep hij uit en sprong ik mijn armen. Ik had de sprong niet verwacht, waardoor ik, met Mike in mijn armen, achterover op de grond viel. Gelukkig zorgden mijn val-technieken ervoor dat ik instinctief de juiste houding aannam en relatief zachtjes terecht kwam. Ik keek in het dolblije gezicht van Mike en een gevoel van trots en geluk nam bezit van me. Sandra en enkele collega’s die op de herrie waren afgekomen, kwamen Mike feliciteren en plaagden me met grapjes over mijn auto. De P&O manager deed een nieuwe poging om Mike op de kast te krijgen: “ik heb begrepen dat hij net zo ruw rijdt dan dat hij vrijt. Jammer van je auto…” Mike pareerde, uiteraard, direct: ‘hoe harder, hoe liever!’ en straalde nog steeds van blijdschap.

Het weekend ging Mike met zijn ouders op familiebezoek in het land. Dat gaf mij de gelegenheid een verrassing voor Mike te regelen. Ik had mijn idee met Mike’s ouders overlegd en, na nadrukkelijk tegenstribbelen, hadden ze uiteindelijk toestemming gegeven. Ik was op zaterdagmorgen de winkel ingelopen waar het cadeau voor Mike te koop was had uitgelegd wat de bedoeling was. Enkele uren later was de zaak geregeld en liep ik met een tevreden gevoel naar buiten. Zondag kreeg ik een telefoontje van Sandra dat haar ex-man had geprobeerd in te breken in het huis en daar op heterdaad door de politie was betrapt en vervolgens vastgezet. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om Sandra te vertellen van mijn plan en ze had er enthousiast op gereageerd toen ik uitlegde waarom ik vond dat Mike zo een cadeau had verdiend.

Ik wist dat Mike op maandagochtend zijn rijbewijs kon ophalen en had met hem afgesproken die avond naar hem thuis toe te komen. De ouders van Mike hadden Mike gevraagd zijn vrienden ook uit te nodigen voor een rijbewijsborrel. Mike, eigenwijs als hij was, was na het ophalen van zijn rijbewijs direct doorgegaan naar de bouwplaats en was gewoon tot vijf uur gaan werken. Ook die vastberadenheid was een van de eigenschappen van Mike die ik steeds meer was gaan waarderen. Ik was rond 19 uur bij Mike en de moeder van Mike deed open. “hij heeft iets in de gaten denk ik, dus ik ben blij dat je er al bent”. Ik stapte de kamer binnen en zag, naast de bekende gezichten van Sandra, Bryan, Yuri, Yannick en Björn, ook een paar onbekende gezichten. Toen ik me voorstelde, bleken het collega’s van de bouwplaats te zijn.

Op een gegeven moment kwam Mike’s moeder met een dienblad met daarop gevulde champagneglazen. Met een glas in de hand luisterden we naar een korte toespraak van zijn vader, die Mike feliciteerde met zijn rijbewijs en hem op het hart drukte dat rijden op de openbare weg geen speelplaats was en dat hij voorzichtig moest zijn. Ik maakte van het moment gebruik om Mike te feliciteren. Alle ogen waren op ons gericht toen ik hem een klein doosje overhandigde. “Maak het maar open!” moedigde Mike’s moeder haar zoon aan. Zichtbaar gespannen maakte Mike het doosje open. Met een ietwat teleurgesteld gezicht haalde hij de inhoud uit de doos: een normale deursleutel. “Wat moet ik hiermee?” vroeg Mike. “Je zou bijvoorbeeld eens kunnen kijken waar de sleutel op past…” probeerde ik zo neutraal mogelijk te zeggen, maar stiekem genietend van de verwarring die ik bij Mike had veroorzaakt.

“Kijk eens goed naar die sleutel knul. Komt die niet bekend voor?” hielp zijn vader. Opeens had Mike het door. Zonder iets te zeggen rende hij het huis uit, naar buiten. Alle gasten volgden Mike op de voet, ook benieuwd wat er zou gaan gebeuren. Van pure spanning lukte het Mike niet om de sleutel direct in het slot van de garage te krijgen. Hij paste wel. Mike opende de deur en stapte naar binnen. Een oerkreet ontsnapte aan zijn mond toen de lampen in de garage ontbrandde.

Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XVIII

Bericht door Pringles1 » vr 25 sep 2020, 11:27

Mijn baas had me enkele weken geleden verteld dat ik mijn auto maar eens in moest ruilen voor een andere. Ik had hier nog niets mee gedaan, omdat ik het nog niet nodig vond om mijn ge-tunede, zwarte metallic Mercedes S500L in te ruilen voor een ander exemplaar – tot voor kort althans. Mike leefde zo naar het halen van zijn rijbewijs toe: tijdens onze ritten en ook soms ’s morgens vroeg, fantaseerde Mike hardop over het rijden in een auto zoals die van mij en ik had mezelf voorgenomen dat ik, als Mike in een keer zou slagen, hem aan een eerste auto zou helpen.

De afgelopen week, die ik noodgedwongen Mike-loos had moeten doorbrengen, was langzaam mijn plannetje ontstaan en had ik hierover woensdag met mijn baas gesproken. Ik had duidelijk moeite gehad om mijn verhaal te beginnen, maar hij had me net zo lang geprikkeld totdat ik het hem verteld had. Hij vond het een geweldig idee en maakte het met een paar telefoontjes mogelijk om Mike een geweldig cadeau te geven.

Donderdagavond was ik naar Mike’s ouders gereden en had hen mijn plan uitgelegd. Aanvankelijk waren ze mordicus tegen mijn idee: ze vonden het erg overdone en als ik eerlijk was, kon ik een heel eind met hen meegaan. Ze hadden vooral twijfels of Mike, die zich soms nog als een echte puber gedroeg, wel voldoende verantwoordelijkheidsgevoel zou hebben om op een goede manier aan het verkeer deel te nemen. Ook vonden ze de verhoudingen tussen ons zo wel erg scheef komen te liggen. Na lang praten gingen ze ten lange leste overstag en waren, nadat ze het cadeau in werkelijkheid gezien hadden, trots.

Op vrijdag had ik een afspraak gemaakt bij de dealer en de dag erop de zaak rondgemaakt. Met een grote glimlach had ik de zaak verlaten, vol voorpret over hoe Mike zou reageren als hij thuis de garage in zou lopen.

Mijn voorpret had me niet bedrogen: ik genoot ervan om te zien hoe bij Mike gevoelens van ultieme blijheid, totaal ongeloof en onbegrensde trots om voorrang vochten. Ik had mijn auto, grondig gewassen en gepoetst en voorzien van een gouden strik (roze durfde ik toch niet aan), zondagochtend in de garage van de ouders van Mike gezet. Het had Mike’s ouders veel moeite gekost om Mike uit de buurt van de garage te houden zonder dat het op zou vallen, vertelden ze later.

Mike keek me met een verrukt gezicht aan. Ik kon niet meer doen dan lachend knikken. Besluiteloos keek hij elke malen naar de glimmende auto, naar mij en weer terug naar de auto, niet wetende wat eerst te doen. “Zou je niet eens achter het stuur van je auto gaan zitten!” riep ik hem toe; ik gebruikte bewust het woord ‘je’ in een poging om de laatste twijfel bij Mike weg te nemen.

Nadat hij de strik had verwijderd, ging Mike voorzichtig achter het stuur zitten. Ik had als extra cadeau een aparte geluidsinstallatie in de auto laten bouwen, netjes weggewerkt onder de hoedenplank maar met een onheilspellende kracht. Ik ging naast Mike zitten, om hem de bedieningsknoppen uit te leggen. De garage was in de tussentijd gevuld met Mike’s ouders, vrienden en collega’s en iedereen genoot van Mike’s spontaniteit. Mike stapte uit en liep naar zijn ouders, mij ietwat verbaast achter latend, en vertelde wat tegen zijn ouders. Door het volume van de geluidsinstallatie, kon ik niet horen wat Mike vertelde, maar ik zag aan zijn gezicht dat hij twijfelde over iets. Ik draaide met de toets op het stuur het volume terug en kon zo horen wat zijn moeder tegen hem zei: “Maak je niet druk, wij nemen je vrienden en collega’s dadelijk wel mee naar binnen, zodat jullie een rondje kunnen rijden. Maar wel een klein rondje hé; al die mensen zijn voor jou gekomen!” . Mike knikte en stapte glunderend weer in de auto. “Zou je niet eerst de garagedeuren opendoen, kluns…” Mike keek me betrapt aan en dat resulteerde in een lachsalvo van mij. Mike verliet opnieuw de auto en opende de garagedeuren.

Behoedzaam startte hij de motor. Ik gidste hem uit de garage en Mike reed, zichtbaar voorzichtig, onder het oog van zijn gasten rustig de straat uit. Mike had de opmerkingen van zijn vader goed in zijn ogen geknoopt: hij reed rustig mee met het verkeer en zat heel geconcentreerd achter het stuur. Ik genoot van het van trots glimmende gezicht van Mike en liet hem enthousiast praten en focuste me alleen op zijn rijgedrag. Al snel liet ik die focus los: Mike reed keurig en was zich goed bewust van de verantwoordelijkheid die het rijden in een auto met dik 450 PK met zich meebracht. Mike reed naar de parkeerplaats van een park in de buurt en stopte de auto. Toen hij de motor uitzette, keek ik hem verbaast aan. Mike gaf me als antwoord een diepe zoen, die ik gretig beantwoordde. “Ik heb je nog niet kunnen bedanken. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven dat jij mij jou auto hebt gegeven. Waarom eigenlijk?” Ik keek Mike lachend aan. “Tsja, waarom… waarom niet? Omdat ik een hele week zonder jou heb moeten doorkomen. Omdat ik genoeg kreeg van je gezeur over mijn auto. Omdat ik elke dag meer verliefd op je wordt. Omdat je hem verdient gewoon omdat je bent wie je bent. Omdat…” Mike zoende me opnieuw en fluisterde “… ik de lekkerste kont heb die er is…” Ik keek Mike diep in zijn fonkelende ogen, knikte en gaf Mike nog een zoen.

Terug bij Mike thuis ontstond er al snel een tweedeling tussen de gasten: de jeugd ging met Mike naar buiten om zich te vergapen aan zijn cadeau terwijl ik met de ouderen op de veranda plaatsnam en koffie dronk. Na verloop van tijd verlieten steeds meer gasten de veranda en uiteindelijk bleef ik met Mike’s ouders over. Mike’s vader had de koffie vervangen door whisky en hij had al enkele malen mijn glas opnieuw gevuld. Aanvankelijk had ik geprotesteerd, maar uiteindelijk vond ik het gezellige samenzijn zwaarder wegen dan alle rationele argumenten om geen alcohol te drinken, zoals bijvoorbeeld een vergadering om 8 uur de volgende ochtend.

Rond elf uur stapte Mike, zo trots als een pauw, de veranda op. “Pap, mam, ik heb Yuri en Sandra en Yannick naar huis gebracht en hij rijdt op zich prima.” Mike ging met een glas appelsap in mijn hand langs me zitten. “Maar toch moet –ie volgens mij terug naar de garage” zei hij met een ernstig gezicht. Ik schrok daarvan, nee sterker nog, ik voelde een flinke boosheid in me naar boven komen en reageerde fel: “ik heb de garage toch niet voor niets uitdrukkelijk de opdracht gegeven de auto helemaal na te kijken? Wat was dat voor prutswerk?!” Mike bleef serieus kijken. “Nou, ik hoor een rammel achterin als je over de 350 kilometer per uur gaat…” Mike proestte het uit van het lachen en genoot van het feit dat hij me – weer - op de kast had kunnen krijgen. Mike’s ouders lachten als een boer met kiespijn: ze zagen ergens hun angst voor Mike’s jeugdige bravoure bevestigd. Mike kreeg dat in de gaten en maakte hen snel duidelijk dat het een grapje was.

“Ik heb komend weekend nog een klus voor je” zei ik tegen Mike, terwijl ik Mike’s vader met een handgebaar duidelijk maakte dat ik voldoende drank gehad had voor het moment. Mike keek me vragend aan. “Ik ben autoloos nu jij de nieuwe eigenaar van mijn auto bent. Ik mag een nieuwe auto van de zaak gaan uitkiezen en dat wil ik komend weekend samen met jou gaan doen.” Voor zover mogelijk werd Mike’s gezichtsuitdrukking nog verrukter dan hij al was. “Ik ga er vanuit dat dit hiermee afgesproken is?” vroeg ik Mike ten overvloede. Heftig knikken was een duidelijk antwoord.

Rond 12 uur stond ik op om naar huis te gaan. Mike stond direct op, met de autosleutels in zijn hand. “Ik breng je wel.” Ik keek Mike’s ouders even aan of zij hiermee akkoord gingen. “Wel op tijd thuis Mike, je moet morgen weer gewoon werken.” Mike knikte en we verlieten Mike’s huis. Eenmaal in de auto begon Mike vol enthousiasme te vertellen over allerlei exotische sportwagens die hij op internet en in autotijdschriften had gezien en waarvan hij vond dat die wel bij mij pasten. Lachend onderbrak ik hem om hem duidelijk te maken dat ik een auto wilde waarmee ik ook zakelijk voor de dag kon komen, dus dat al te extravagante exemplaren bij voorbaat de shortlist niet zouden halen. “Ik maak wel een mooi lijstje” sloot Mike het onderwerp af.

Eerlijk is eerlijk: Mike reed uitstekend. Hij maakte gebruik van de kracht van de auto, zonder zich te buiten te gaan aan scheuren. Een voor mij spannend moment ontstond toen we, twee straten van mijn huis verwijdert, voor een rood verkeerslicht stonden te wachten. Links langs ons kwam een BMW staan, waarin een drietal jongeren zaten. Uit de auto klonk keiharde Amerikaanse rapmuziek. Door enkele malen het gas in te trappen, liet de bestuurder merken Mike uit te willen dagen voor een wedstrijdje ‘wie is het snelst bij het verkeerslicht weg’. Ik besloot niets te zeggen en te bekijken of Mike zich zou laten verleiden tot het wedstrijdje, dat Mike ongetwijfeld op zijn sloffen zou winnen. Uiterlijk onbewogen zat Mike achter het stuur. Op het moment dat het verkeerslicht op groen sprong, spoot de BMW met veel bandengepiep en herrie vooruit. Mike daarentegen liet de koppeling langzaam opkomen en reed rustig maar vloeiend weg van het kruispunt met nog steeds een onbewogen blik op zijn gezicht. Dit deed mij in lachen uitbarsten. Mike keek me verbeten aan: “je geloofd toch niet dat ik met dat soort sukkels wedstrijdje ga zitten doen? Tssss… Stelletje pubers…” De toon waarop Mike het vertelde en vooral de gezichtsuitdrukking die hij daarbij had, deden me dubbel liggen op de passagiersstoel van het lachen.

Mike stopte de auto bij de oprit van mijn huis. Mike keek me met zijn karakteristieke glimlach aan. “Echt heel erg bedankt voor je fantastische cadeau. Dit had ik nooit verwacht.” Ik keek Mike lachend aan. “Het is je van harte gegund Mike. Veel plezier ermee!” Langzaam kwamen onze hoofden dichter bij elkaar en uiteindelijk vonden ze elkaar in een diepe, langdurige zoen. Ik was het die de zoen uiteindelijk verbrak. Ik keek Mike nog een keer diep in zijn ogen. “Veel plezier ermee, Mike. Geniet ervan!” Op Mike’s gezicht brak opnieuw een grote glimlach door en vlug gaf hij me nog een zoen. Toen stapte ik uit, maar bleef op de oprit staan, nieuwsgierig als ik was.

Beheerst reed Mike van me vandaan, maar kon het niet laten flink te claxonneren net voor hij de bocht omreed. Hoofdschuddend, maar wel met een heerlijk gevoel liep ik mijn huis in. In de garage trilde mijn communicator. Een sms-je van Mike. “Ik ben echt zo ongelofelijk gelukkig met jou!!! Mooi leven! Xxx M.” In de kamer schonk ik mezelf nog een glas witte wijn in, las de avondkranten en ging daarna naar bed. Met een geweldig gevoel viel ik in slaap.

De volgende morgen werd ik door Sandra keurig op tijd opgehaald; ik had immers nu geen auto – die stond nu bij Mike op de oprit. Ik merkte aan mezelf dat ik de hele dag niet helemaal scherp was: ik genoot nog met volle teugen na van de ultieme blijdschap die mijn cadeau bij Mike had veroorzaakt. Vandaar dat ik rond de lunch al had besloten vandaag op tijd naar huis te gaan, maar een aantal dringende telefoontjes verhinderden dat. Rond vijf uur kwam Sandra vragen of ik met haar naar huis wilde rijden: zij moest wel weg omdat Yannick en Bryan over een half uur thuis zouden zijn. IK overwoog even om mee te gaan, maar realiseerde me dat ik nog twee dringende telefoontjes moest plegen en sloeg daarom haar aanbod af. Ik wenste haar een prettige avond en toetste, met enige tegenzin, het nummer van een in mijn ogen erg onbetrouwbare klant in, die geklaagd had over de kwaliteit van de laatste levering.

Het gesprek liep bijzonder stroef: de man wilde eigenlijk de hele onderhandelingscyclus overdoen, terwijl de goederen al conform afspraak aan hem geleverd waren. Ik hield vast aan de gemaakte afspraken en toen de klant zich realiseerde dat ik niet ging toegeven, werd het gesprek steeds onvriendelijker. Ik was intussen bij het raam gaan staan, en zag in de spiegeling dat iemand mijn kantoor betrad. Toen deze dichterbij kwam, zag ik wie het was: Mike. Hij zag er prachtig uit: sportschoenen, een strakke spijkerbroek en een witte trui met het logo van MOH erop. Om zijn bruine hals en in zijn oren glinsterden sieraden die hij van me cadeau had gekregen.

Terwijl de klant boos meldde dat hij de leveringscondities onacceptabel vond, sloeg Mike zijn armen van achteren om mij heen en begon me in mijn nek te zoenen, uiteraard op die plekjes waar ik deze liefkozingen het slechtst kon verdragen. Er ontstond een bizarre situatie, waarin Mike, naar mate de klant bozer en luidruchtiger werd, steeds feller zoende. Aanvankelijk probeerde ik Mike met gebaren duidelijk te maken dat ik een lastig telefoongesprek aan het voeren was, maar uiteraard had Mike daar maling aan en ik merkte aan mezelf, dat ik ook steeds minder geduld voor de man aan de andere kant van de lijn kon opbrengen: hij werd steeds onredelijker. Nogal bruut kapte ik het gesprek af en beloofde hem de volgende ochtend terug te bellen. Zonder zijn reactie af te wachten, beëindigde ik met een hopelijk gemeend klinkend “tot ziens” het gesprek en klapte mijn communicator dicht.

“Wil je dit nooit meer doen Mike. In dit geval was het dan wel een lul van een klant, maar ik hoop dat je snapt dat ik behoorlijke zakelijke belangen te verdedigen heb waar ik mijn aandacht hard bij nodig heb en bovendien niet wil dat privé en zakelijk te veel in elkaar overlopen. Hier moet ik mijn geld verdienen en bovendien wil ik mijn werk goed kunnen doen en dat gaat niet als jij me stoort terwijl ik aan het bellen ben.” Mike keek me aan met een ietwat verongelijkt gezicht. “Ben je klaar met mopperen?”. Ik slaakte een zucht en grinnikte vervolgens om Mike’s houding. “Waar heb ik de eer aan te danken?” vroeg ik hem. “Nou, ik had Sandra zojuist gebeld en die vertelde dat jij nog op kantoor was. En omdat jij nu geen auto meer hebt, dacht ik ‘laat ik die arme stakker eens een lift geven’. Zodoende.”

Ik schoot in de lach en gaf Mike een vriendschappelijke por in zijn zij. Ogenblikkelijk pakte hij mijn polsen beet en drukte deze naar achteren. Het was me al eerder opgevallen dat ik, ondanks mijn goed geoefende vechtsporttechnieken, steeds meer moeite moest doen om Mike’s toenemende spierkracht te compenseren. Toen hij me met mij rug tegen mijn bureau had gedrukt, boog hij zijn hoofd naar me toe en drukte een diepe zoen op mijn lippen. “Zullen we, brombeer?” Ik sloot mijn computer af en stak mijn communicator in de binnenzak van mijn colbertjas. We liepen naar beneden en wensten de dames van de receptie een fijne avond. Het was na het MT-weekend in het hele bedrijf bekend geworden dat ik een jonge vriend had, maar de dames van de receptie hadden Mike nog niet in levenden lijve gezien – tot nu dan. In mijn ooghoek zag ik de dames druk tegen elkaar fluisterden en naar Mike wezen toen we door de draaideur het kantoorpand verlieten.

“Hoe was de eerste dag rijden?” vroeg ik Mike toen hij behoedzaam het parkeerterrein afreed. “Nou”, zei Mike, terwijl hij behendig om een slordig geparkeerde auto manoeuvreerde, “ik ben vanmorgen gewoon met de bus gegaan. De buurt waar we nu aan het bouwen zijn vind ik niet echt jofel en ik kan mijn auto niet in het zicht parkeren. Dus voorlopig ga ik nog gewoon met de bus.” Mike’s antwoord verbaasde me ergens niets: ik wist dat met de Mercedes een grote droom van hem was uitgekomen, maar dat hij bijzonder zuinig was op zijn spullen wist ik ook. Ik bewonderde zijn zelfbeheersing: ik was er van overtuigd dat vele anderen, ondanks het risico, toch met de auto naar hun werk waren gegaan. “Ik had zo gedacht om in de stad een hapje te gaan eten. Als dank voor deze auto, zeg maar…”

Ik schoot in de lach om de stuntelige, maar wel hartverwarmende manier waarop Mike me wilde bedanken. Dit was ook een van de redenen waarom Mike’s ouders aanvankelijk geen toestemming wilden geven voor mijn plan om Mike mijn auto cadeau te doen: hoe zou Mike dat ooit goed moeten maken? Ik had hen verzekerd dat ik geen speciale dingen terug verwachtte en dat het was om Mike te belonen voor wie hij was en wat hij had bereikt en niet om toekomstige gunsten te kopen. “Mike, ik heb je deze auto cadeau gedaan omdat ik blij ben met de persoon die je bent, voor je prestaties en niet in de laatste plaats omdat ik elke dag meer van je houdt. Heus, geniet er van en voel je niet bezwaard”.

Mike reed de auto de parkeergarage in en parkeerde behendig, achteruit tussen twee auto’s in. In mijn ogen had Mike de parkcontrol niet nodig, maar ik merkte wederom dat Mike uitermate voorzichtig was met zijn auto; voor mij een bewijs dat hij wel degelijk geschikt was voor het cadeau. Hij sloot de auto zorgvuldig af en liep voorop de parkeergarage uit. “waar gaan we eten?” vroeg ik Mike. Er kwam een grijns op Mike’s gezicht, maar er kwam geen woord over zijn lippen. Toen we de hoek omsloegen, zag ik het. Natuurlijk. Ik had het kunnen weten. Met een brede grijns en driftige armgebaren loodste hij me de KFC-vestiging in. Ietwat opgelaten stond ik langs een uitbundige 18-jarige knul te wachten in de rij die verder alleen uit jeugd bestond. Ik probeerde Mike wat van zijn stuk te brengen, door te mokken dat zijn beloning wel erg karig was voor het cadeau dat hij van me gekregen had. “He, ik heb straks moeten tanken, omdat mijn cadeau zo ongeveer zonder brandstof werd afgeleverd. Mikey heeft dus even geen centjes voor een dure vreetschuur, dus je zult het hiermee moeten doen.” We keken elkaar een fractie van een seconde aan en barstten toen uit in een luide lachbui; verschillende mensen keken verstoord op van hun eten en verwonderden zich waarom wij zo’n plezier hadden.

Het had ook iets kolderiek: Mike die in hardcore outfit met een dienblad vol doosjes en een enorme beker cola voorop liep, en ik, in driedelig pak, met een dienblad met daarop een salade, fruit en drie flesjes melk, daar achteraan. Ik keek verwonderd naar de snelheid waarmee Mike het dienblad leegat. Mike voerde me een chicken-wing die me nog smaakte ook. Ik had uiteindelijk afstand gedaan van de gedachte ‘wat moeten andere mensen hiervan vinden’ en genoot van het samenzijn met Mike. “Zullen we nog ergens wat gaan drinken, armoezaaier?” vroeg ik Mike. Mike knikte gretig en stond op. We ruimden ons dienblad netjes op en verlieten het pand.

We namen plaats aan het raam in een zaak op de markt waar ik met zakelijke relaties wel eens ging lunchen. Mike bestelde een glas witte wijn voor mij en voor zichzelf een glas appelsap. Tot mijn verbazing bestelde hij er nog een bittergarnituur bij. “Honger”, was zijn duidelijke uitleg. “Heb je al met Björn gesproken?” vroeg Mike me. Ik schudde mijn hoofd. “Niet aan toegekomen. Bovendien hebben wij het er ook nog niet over gehad.” Mike ging wat verzitten. “Ik heb er op zich geen moeite mee als je Björn gaat coachen; ik weet dat je het heel graag wilt en Björn is een hele relaxte gast. Alleen…” Mike liet een stilte vallen. “Alleen wat?” vroeg ik hem. “Nou, ik ben gewoon bang dat het weer ten koste zal gaan van ons. Het gaat nu lekker tussen ons en ik ben erg bang dat het weer misgaat.” Ik legde mijn handen op die van Mike. “Ik ben blij dat je je angst durft uit te spreken, Mike. Dat ik Björn nog niet gebeld heb, ligt ook deels aan jou gedachte; die heeft namelijk ook al regelmatig door mijn hoofd gespeeld.”

Mike schraapte zijn keel. “De komende zes weken moeten we toch overwerken heb ik vanmorgen begrepen. Dus dan komt er van samen iets leuks doen door de week toch niets terecht. Als je het weekend vrij houdt, mag je door de week wat mij betreft je gang gaan. Vechtsporttechnisch gesproken dan, hè”. De knipoog en guitige lach waarmee hij zijn statement afsloot deden me smelten. “Bedankt Mike. Ik hou van je.” Mike stond op. “Ik ga even naar het toilet, dan kun jij Björn bellen als je wilt.” Ik belde Björn en vertelde hem het nieuws. Terwijl we afspraken maakten, zag ik dat er op Mike’s telefoon, die hij midden op tafel had laten liggen, een sms binnenkwam. Mike was intussen weer aan tafel komen zitten, met in zijn handen twee volle glazen. Mike pakte zijn telefoon van tafel en opende het bericht. Ik zag Mike’s gezicht verstrakken.

Mike bewoog enkele seconden niet en keek geobsedeerd naar het scherm van zijn telefoon. Daarna legde hij de telefoon rechts van hem op de tafel en pakte zijn volle glas appelsap en probeerde zo normaal mogelijk te drinken. Ik zag echter zijn hand trillen en zijn adamsappel duidelijk in zijn keel bewegen. Ik pakte Mike’s hand vast en keek hem strak aan. “Wat is er aan de hand, Mike?” Ik liet een stilte vallen om Mike de tijd te geven om zijn verhaal goed onder woorden te brengen. Met een trilling in zijn stem antwoordde Mike me: “kijk zelf maar” en schoof zijn mobiel naar me toe. Ik keek Mike aan en hij knikte. Ik opende zijn sms-box en opende het bovenste berichtje.

He flikker! Nu ook al een auto van je holmaat, toe maar! Ga je wel op tijd op je rug liggen? We weten je te vinden, vieze rugridder!


“Wat is dit?” vroeg ik Mike. Mike keek angstig voor zich uit. “Mike, wat is hier aan de hand? Is dit al langer aan de gang?” Mike slikte en knikte. “De andere sms-jes heb ik weggegooid. Maar dit is nog niet het enige.” Ik keek Mike aan. Mike nam de telefoon van me over en drukte een aantal toetsen in. Hij draaide het toestel naar me toe en ik keek naar het scherm. Na enkele seconden zag ik dat een filmpje werd gestart waarop ik Mike door de garagedeur bij mij naar binnen zag gaan. Na enkele seconden zag ik tot mijn verbijstering dat het filmpje verder ging met een zoen die Mike me gaf in mijn woonkamer. Iemand was dus mijn tuin binnengelopen en had, door de struiken heen, de opname gemaakt...

“Het bewijs is in ieder geval geleverd dat jij goed kunt zoenen…” probeerde ik Mike wat op te beuren. Ik was er uiteraard wel degelijk enorm van geschrokken: als ze dit al op de film hadden staan, wat dan nog meer? “Heb je nog meer van dit soort filmpjes gehad?” Mike schudde zijn hoofd. “Nee, geen filmpjes, maar wel verschillende sms-jes. En wat me het meest bang maakt, is dat er telkens iets in wordt genoemd wat ik heb meegemaakt, of gekregen. Het moet dus iemand zijn die bij mij in de buurt komt. Ik kijk nu wel elke keer als ik naar buiten ga om me heen. En ik ben zo bang dat ze dadelijk iets met mijn auto doen. Of met mijn ouders, of jou.” Mike slaakte een diepe zucht. “En nu?” vroeg Mike me. “Ik zou normaal gesproken zeggen: laten we aangifte doen. Ik vraag me alleen af tegen wie. Heb je enig idee wie dit doet?” Mike haalde zijn schouders op. “Ik denk dat het die gasten uit de shoarmatent zijn. Alleen kan ik het niet bewijzen.”

We stonden op en ik rekende af. We liepen langzaam terug naar de parkeergarage. Ik liep met het ticket naar de betaalautomaat, terwijl Mike de auto ging halen. Ik was net muntstukken uit mijn portemonnee aan het vissen om te betalen toen Mike aan kwam rennen. “jou, mijn auto… hij is weg!”

Verstoord keek ik op. “Kom op Mike, het is nu geen tijd voor grapjes. Ik ben moe dus haal die auto nu gewoon. Dus als…” ik viel midden in mijn zin stil: Mike was me nu dicht genoeg genaderd om aan zijn hele lichaamshouding te kunnen zien dat hij geen geintjes maakte. Toen ik me dat realiseerde sloeg mijn hart een slag over en nam mijn instinct het van me over. Ik probeerde Mike – zonder resultaat – te kalmeren en volgde Mike naar de plek waar we enkele uren daarvoor de auto geparkeerd hadden.

Toen we bij de plek aankwamen, waren een paar glasscherven aan de chauffeurskant de stille getuigen van een erg brutale diefstal. Mike stond met tranen in zijn ogen besluiteloos naar de glasscherven te kijken. Ineens schoot me iets te binnen en pakte ik met een driftig gebaar mijn telefoon uit mijn jaszak. “Wie ga je bellen? De politie? Maar die…” met een afwerend gebaar maakte ik Mike duidelijk dat hij even zijn mond moest houden. Mijn baas had me, toen ik de auto voor het eerst kreeg en vol trots met de sleutels in mijn handen stond, verteld dat ergens in de auto een zendertje was ingebouwd. Dit was een standaardactie van de leasemaatschappij, die, moe van alle diefstallen van auto’s met een dergelijke waarde, allerlei acties ondernam om het aantal diefstallen terug te dringen.

Ik legde de man die ik aan de telefoon kreeg uit wat er scheelde. Het password had ik ook nog: ik had het – zoals al mijn passwords - onder een fakenaam opgeslagen in mijn mobiele telefoon. “De zender is actief, en de auto rijdt, zie ik op mijn scherm” sprak de man. “En waar rijdt de auto nu?” vroeg ik hem. “Hij rijdt de stad uit, richting het bosgebied aan de westkant van de stad, aan de andere kant van de ringweg.” De man was nog niet uitgesproken, of Mike begon zo hard als hij kon naar de uitgang te rennen. “Mike!” schreeuwde ik, “wacht op mij!” Het leek helemaal langs Mike heen te gaan aangezien hij eerder harder ging lopen dan zachter. Ik wist dat Mike conditie uitstekend was, maar nu deze werd versterkt door zijn angst leek het onbekende krachten bij de jongen los te maken waardoor hij nog harder kon lopen en ik alle moeite had Mike in het oog te houden.

Bovenaan de oprit van de parkeergarage bleef Mike staan, waardoor ik de mogelijkheid kreeg bij hem te komen. “Laten we een taxi nemen” hijgde ik toen ik bij Mike aangekomen was. Mike knikte en rende rechtsaf de stad in, mij achter zich aan. Ik herkende de straat haar hij doorheen rende nog vaag en zag dat Mike koers zette naar de shoarmazaak waar we in gevecht waren geraakt met de groep die volgens Mike achter de diefstal van zijn auto zaten. Van verre zag ik dat het bordje ‘open’ op de deur stond en zag dat Mike de deur opgegooide en vervolgens met woeste armgebaren iets aan de eigenaar probeerde duidelijk te maken.

Toen ik buiten adem het pand betrad, kwam de eigenaar, terwijl hij snel zijn schort afdeed en op de balie gooide naar ons toegelopen. “Voor je een taxi hier hebt, is de auto al weg. Ik rij wel, dat ben ik aan jullie verplicht!” We volgden de eigenaar die een steegje inliep dat direct langs zijn zaak liep. Via een poort kwamen we op een binnenplaatsje uit en daarop stond, onder een afdak, een oude Ford Escort. Mike was naar de poort gelopen en opende de deuren, terwijl ik naast de eigenaar plaatsnam. “Als jij verteld waar ze rijden, zijn we er zo. Ik woon al ruim 40 jaar in deze stad.” De man liet de auto met veel toeren van zijn parkeerplaats vertrekken. Net buiten de binnenplaats stopte de man, om zo Mike de gelegenheid te geven achterin de auto te stappen. Mike maakte eerst nog aanstalten om de deuren te sluiten, maar de eigenaar schreeuwde naar Mike dat ze hiervoor geen tijd hadden, waarna Mike werkelijk op de achterbank dook. Vol gas reed de eigenaar in de richting van de plek die ik van de centralist had opgekregen.

Ik was blij dat Mike de tegenwoordigheid van geest had gehad om naar de shoarmazaak te rennen: de eigenaar kende inderdaad de hele stad en wist zo, ondanks dat het druk was op straat, snel vooruit te komen. Een brug over de ringweg rond de stad markeerde het einde van de bebouwing en we reden enkele seconden later het bosgebied buiten de stad in. De centralist had enkele minuten geleden verteld dat de auto al een tiental minuten stilstond. Ik noemde de plek die de centralist had gegeven. Onze chauffeur vloekte hardop en geselde zijn auto nog meer. Wat dit betekende wat mij niet geheel duidelijk, maar de lichaamstaal van de man sprak klare taal: dit was foute boel. Mike, die als enige geen veiligheidsgordel kon omdoen, had de grootste moeite zich vast te houden tijdens de rit die nu over hobbelige bospaadjes ging.

Opeens gooide de man de auto naar links en na een even scherpe bocht naar rechts bereikten we de plek: een open terrein midden in het bos. In het midden stond Mike’s auto. De vlammen sloegen uit de ramen. Mike gooide de achterdeur open en rende in de richting van zijn auto. Ik had de deur aan mijn kant geopend en rende Mike achterna. Met een sprong lukte het me om Mike’s benen te pakken te krijgen, waarna we beiden voorover in het zand vielen. Mike was door het dolle heen: zijn droom was een nachtmerrie geworden. In de verte hoorden we het snel aanzwellende geluid van een brandweersirene.

Slangen werden uitgerold en al snel zorgden twee krachtige waterstralen ervoor dat de vlammen doofden. Enkele minuten later was de brand geblust en werd duidelijk dat Mike’s droom letterlijk in vlammen was op gegeaan. Mike was op een afstandje op een boomstam gaan zitten, met zijn hoofd voorover gebogen in zijn handen. Ik had onze chauffeur hartelijk bedankt en verteld dat we wel thuis zouden komen: hij had zijn zaak ook maar in allerijl onbeheerd achter gelaten. De politie was inmiddels ook gearriveerd en ik raakte in gesprek met een vrouwelijke agent. “De auto staat op mijn naam, maar hij…”, ik wees naar Mike, “rijdt er in.” De agente knikte. “Is het uw zoon?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, Mike is mijn vriend. Ik heb hem de auto gegeven voor het halen van zijn rijbewijs.” Uiterlijk onbewogen maakte de vrouw enkele aantekeningen in een notitieblok. “En waar is de auto gestolen?” Ik vertelde de vrouw hoe we de dag hadden doorgebracht en toonde haar de autosleutel. “Ik heb geen idee hoe ze de auto hebben kunnen stelen.” De vrouw keek me aan. “U verteld dat de auto maximaal een half uur geleden is gestolen. En nu staat hij hier, op een afgelegen bosperceel, in brand. Ik heb terwijl we hier naartoe reden, de centrale gevraagd of er meldingen van overvallen of iets degelijks waren. Die waren er niet. Ik begrijp dus niet waarom uw auto schijnbaar bewust hier naartoe gereden is om in brand te worden gestoken. Heeft u enig idee of er een aanleiding is?”

Ik slikte een paar keer, maar besloot toen de agente te vertellen wat Mike me aan tafel in het cafe had laten lezen. Ik toonde haar het filmpje op mijn communicator. Ook vertelde ik haar over de ruzie in de shoarmazaak en van Mike’s vermoeden van het verband tussen de twee gebeurtenissen. “Ik ga met de commandant van de brandweer de afvoer van het wrak regelen. Op basis van uw verklaring lijkt het me goed als we de auto aan een nader technisch onderzoek onderwerpen en het wrak naar het bureau gaan vervoeren.” De vrouw knikte in de richting van Mike. “Ik stel voor dat u zich nu over uw vriend ontfermd, zo te zien kan hij wel steun gebruiken.” Ik knikte en liep naar Mike, die duidelijk huilend op de boomstam zat, zijn hoofd tussen zijn knieen gebogen.

Ik ging langs Mike op de boomstam zitten en wreef over zijn brede rug. “Waarom… waarom doen mensen dit? Ik werk hard, probeer goed voor iedereen te zijn en we zijn samen niemand tot last. Wat hebben we verkeerd gedaan? Waarom mag ik niet gewoon van jou houden?” Mike huilde hardop en ik wist me ook moeilijk een houding te geven. “Mike, ik kan daar geen zinnig antwoord op geven. De agente vertelde me dat de auto maximaal een half uur geleden is gestolen. Dat betekend dat ze net voor we terug waren in de parkeergarage hun slag hebben geslagen. We hadden ze dus ook tegen het lijf kunnen lopen en ik ben blij dat dat niet gebeurt is. Van de parkeergarage naar hier is ongeveer 20 minuten. Ik ben bang dat je vermoeden dus klopt: de auto is niet gestolen door ordinaire dieven, maar door mensen die jou een lesje wilde leren.”

De brandweer had het bos verlaten en een sleepwagen van de politie had Mike’s auto meegenomen voor onderzoek. Ik had Sandra gebeld en zij was onderweg hiernaartoe om ons op te halen. Op het moment dat de politie wilde vertrekken, zag ik Sandra’s auto onze kant op rijden en langs ons stoppen. Ze stapte uit en wij stonden op. Sandra liep direct op de ontredderde Mike af en sloot hem in haar armen. Dit was een van de redenen waarom ik zo op Sandra gesteld was: niet alleen goed in haar werk maar vooral voorzien van een geweldige sociale antenne. “Kom Mike, we gaan. We kunnen hier ook niets meer doen.” Mike liet zich op de achterbank vallen en ik nam langs Sandra plaats. “Laten we maar even naar mij rijden en daar een kop koffie nemen. Kijken we daar wel verder.”

Bij Sandra aangekomen vertelde ze in een paar zinnen wat er was gebeurt tegen Yannick en Bryan. Beide jongens deze vervolgens hun best om Mike op te beuren, maar dat was onbegonnen werk: Mike was verdrietig over het verlies van zijn auto, maar vooral over de aanleiding voor de brandstichting: het feit dat Mike dus blijkbaar niet mocht zijn wie hij wilde zijn.

Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XIX

Bericht door Pringles1 » vr 25 sep 2020, 11:50

Ik ging langs Mike zitten en sloeg een arm om hem heen. Mike reageerde direct door zijn hoofd tegen met schouder aan te leggen en begon wederom te snikken. Ik had echt met hem te doen: Mike deed sinds ik hem kende extra zijn best goed te zijn voor zijn omgeving, was druk bezig zichzelf te ontdekken en de juiste weg te vinden op zijn dagelijkse pad en ik was trots dat ik dat proces van dichtbij mee mocht maken.

“Heb je al aangifte gedaan bij de politie?” vroeg Yannick me. Ik stond op om een nieuwe kop koffie te gaan zetten. “De agente die in het bos is geweest, heeft mijn verklaring opgenomen. Ik heb met haar afgesproken dat we deze week langskomen om aangifte te doen. Het leek me (ik wees naar Mike die nog steeds als een dood vogeltje op de bank langs zijn twee vrienden zat) beter om nog geen uur en tijd af te spreken.” Tijdens de rit naar Sandra had Mike met zijn ouders gebeld. Zij stonden er op om direct naar hun zoon toe te komen en, enigszins met tegenzin, had Mike hen het adres van Sandra gegeven. Ik zag door de raam in de woonkamer de ouders van Mike voorbij komen en even later ging de deurbel. Sandra stond op en liet de ouders van Mike binnen. Toen de deur naar de gang open ging, hief Mike zijn hoofd even op, zijn ogen roodomrand door de tranen.

“O jongen toch…” Mike’s moeder stak haar armen naar haar zoon uit en ik zag dat Yannick hem door middel van een subtiel tikje in zijn zij een hint gaf om op te staan. Mike’s moeder sloot hem in haar armen en wiegde hem voorzichtig heen en weer.

Mike’s vader nam mij en Yuri mee naar buiten om te ‘roken’, ook al staken alleen Mike’s vader en Yuri een sigaret op. De vader van Mike inhaleerde gretig een trek aan zijn sigaret en blies vervolgens een flinke rookpluim uit. “Weet je al wie het gedaan heeft?” vroeg Mike’s vader. Ik moest mijn hoofd schudden. “Mike heeft wel een vermoeden, maar dat kunnen we vooralsnog niet hard maken. Omdat er zo weinig tijd zat tussen het moment van de diefstal en de brand lijkt het niet aannemelijk dat het de daders om de auto te doen ik geweest.” Mike’s vader trapte zorgvuldig zijn sigaret uit en keek me vervolgens strak aan. “Heeft het met jullie te maken?” Ik haalde mijn schouders op. “Mike denkt dat het de groep is geweest waar we in de shoarmatent ruzie mee hebben gehad. Een ervan heeft Mike herkend en geroepen dat hij hem nog wel zou krijgen. En ja, er werden ook opmerkingen over Mike en mij gemaakt toen ze de zaak uit renden. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ze na die ruzie zo ver zouden gaan om wraak te nemen, maar ik moet eerlijk bekennen dat de feiten anders liggen.” Yuri bood Mike’s vader een nieuwe sigaret aan, die hij graag aanvaarde. Handig hield Yuri een aansteker voor om de brand in een nieuwe sigaret te kunnen steken. “Als je zoiets doet, ben je toch gewoon zíek!” riep Yuri vol ongeloof uit. “Ik bedoel: jullie hebben ze de zaak uitgeslagen, maar daar hebben ze het zelf naar gemaakt. Ik kan me voorstellen dat je dan nog een keer verhaal gaat halen, maar op een dergelijke manier… Dan ben je gewoon geschift…”

Mike verscheen in de deur van de keuken naar het kleine tuintje van Sandra waar we al geruime tijd stonden. “Pap, ma wil naar huis toe. Ga je mee?” Mike’s vader doofde zijn sigaret en klopte mij en Yuri in het voorbijgaan vriendschappelijk op de schouder. Mike’s lichaamstaal sprak duidelijke woorden en daarom liep ik op hem toe. Ik gaf Mike een gemeende knuffel en kneedde even zijn machtige schouders. We keken elkaar even diep in de ogen en beëindigden de knuffel met een korte, maar wel gemeende zoen. Mike stak zijn hand op ten afscheid en liep vervolgens naar binnen, zijn vader achterna. Ik keek hem na totdat hij uit mijn gezichtsveld verdwenen was.

De volgende ochtend zag ik bij binnenkomst dat de deur bij mijn baas open stond. Ik klopte op de deur en liep naar binnen. Mijn baas keek op uit zijn papieren en wees naar de stoel bij zijn bureau. “Goed dat ik je weer eens zie! Hoe is het ermee? En met Mike?” Met een diepe zucht nam ik plaats op de stoel. Als reactie stond mijn baas op, liep naar de deur en sloot deze. Na er zo voor gezorgd te hebben dat we niet gestoord zouden worden, nam hij weer plaats achter zijn imposante bureau en boog zich voorover naar me toe, om zo duidelijk te maken dat hij alle tijd voor me had. Kort vertelde ik de gebeurtenissen van de afgelopen 24 uur die mijn baas met zichtbaar stijgende verbazing aanhoorde. “Heb je de track and trace…” Ik knikte. “door dat systeem wisten we waar we moesten zijn. Helaas heeft het weinig geholpen: de auto is totaal uitgebrand.”

“Heb je met de verzekering gebeld? Mike zal toch een andere auto nodig hebben denk ik zo” vroeg mijn baas. Ik schudde mijn hoofd. “Mike heeft gisteren heel duidelijk laten merken geen andere auto te willen voordat degenen zijn gepakt die dit op hun geweten hebben. Weet je, de aanleiding voor de brand heeft Mike, en ook mij, veel harder geraakt dan alleen het verlies van een auto. Blijkbaar zijn er dus mensen die het niet kunnen uitstaan dat Mike en ik samen, met horten en stoten, iets moois proberen op te bouwen. Dat niet iedereen positief tegenover homo’s staat, daar heb ik begrip voor en ook al heeft Mike met mijn opvatting daarover veel moeite, ik probeer me in het openbaar ook in te houden. Ik had deze onverdraagzaamheid echter nooit verwacht, in ieder geval niet in deze mate. Ik heb de afgelopen jaren regelmatig verhalen gehoord over toenemende afkeer tegen homo’s, maar nu komt het wel erg dichtbij. De bedreigingen van Mike en deze concrete actie maken mij bang en verdrietig; ik bedoel: wat volgt?”

Mijn baas knikte. “neem de tijd voor jezelf en voor Mike. Je hebt nog vakantiedagen genoeg, dus neem een paar dagen vrij om tot rust te komen.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, ik heb dit met Mike gisteren nog besproken, bedankt voor het aanbod, maar nee. Ik ben het met Mike eens dat we niet moeten laten merken dat we ons uit het veld laten slaan. We gaan deze week naar de politie om aangifte te doen en ik vertrouw er voorlopig maar op dat de politie de daders zal vinden.”

Mijn baas liet me persoonlijk zijn kamer uit en gaf me een klop op mijn schouder. “Als ik iets voor je kan doen, hoor ik het graag.” Ik bedankte hem voor zijn steun en liep naar mijn kantoor om te beginnen aan de drukke werkdag. Net na de lunch belde Mike. Hij vertelde me dat hij tijdens de lunch zijn collega’s had verteld wat er was gebeurd. Zijn collega’s wisten sinds enkele weken allemaal dat Mike homo was en afgezien van plagerijtjes, zoals het volplakken van zijn kastje met playboy-dames, had niemand daar moeilijk over gedaan. Dat de saamhorigheid van de groep werklieden groot was, bleek wel uit het feit dat de hele groep Mike (die veruit de jongste op de bouwplaats was) aanbood de daders een lesje te leren wat ze nooit meer zouden vergeten. Mike had zijn collega’s bedankt, maar gezegd dat hij voorlopig de politie de kans wilde geven hun werk te doen. Een verstandig besluit, aangezien Mike heel goed wist dat het gros van de groep absoluut de daad bij het woord zou voegen als Mike daar om vroeg.

De volgende ochtend arriveerden Mike en ik om 10 uur ’s ochtends bij het politiebureau. We werden een ruim kantoor in geloodst en een vriendelijke rechercheur bood ons een stoel aan en startte een computer. Nadat hij ons van een glas water had voorzien, nam hij tegenover ons plaats. We deden ons verhaal en de man maakte notities. Mike sloot zijn relaas af met het uitspreken van zijn vermoedens. “Bedankt voor jullie verhaal. Uiteraard hebben we al enig voorwerk gedaan. Zo zijn we al bij de parkeergarage geweest en hebben daar de bewakingsbeelden bekeken. En ik heb goed nieuws voor jullie: de daders staan er heel goed op.” De man schoof het beeldscherm een kwartslag, zodat we op het scherm konden kijken, waar we allerlei mensen de parkeergarage zagen inlopen. Opeens zag ik Mike’s blik verstrakken. “Dat zijn ze!” schreeuwde Mike en wees met een priemende vinger naar het scherm. De rechercheur spoelde even terug en toen zag ik het ook: twee van de jongens waarmee we in de shoarmazaak slaags waren geraakt, keken nietsvermoedend recht in de camera; de linkse herkende ik als degene die in de deuropening had geroepen dat hij Mike nog wel zou krijgen. Mijn hart sloeg een tel over: zouden zij werkelijk de daders zijn?

Ongeduldig bleven we naar het scherm staren. Na ongeveer een minuut schakelde het cameraperspectief over van de ingang van de parkeergarage naar de uitrit; bovenaan het taluut was een camera in het plafond bevestigd en opeens zagen we Mike’s auto in beeld komen. Ook al duurde het shot maar enkele tellen, zowel Mike als ik zagen de twee voor in de auto zitten: zij hadden Mike’s auto gestolen! De rechercheur noteerde de omschrijving die wij verder van de twee vechtersbazen konden maken nauwgezet en bedankte ons voor onze komst. Ongeveer een uur nadat we het politiebureau waren binnen gegaan, stonden we met een ambivalent gevoel weer op de stoep. “Wat denk je?” vroeg Mike me. “Wat bedoel je?” antwoordde ik. “Nou, of ze die gasten snel te pakken hebben en dat we dus weer gewoon kunnen leven?” Ik haalde mijn schouders op. “Ik weet het niet Mike. Ik heb tijdens ons gesprek vooral gelet op zijn lichaamstaal en volgens mij hebben die gasten meer op hun kerfstok dan alleen het in de fik steken van jou auto: ik zag een triomfantelijke glinstering in zijn ogen toen jij op het scherm die twee jongens aanwees.” Mike begon richting auto te lopen. “Kom je mee of blijf je hier wortel schieten?” vroeg Mike me met een glimlach. Ik schudde een paar keer met mijn hoofd en liep Mike achterna.

We reden van het politiebureau naar Mike’s ouders, zodat hij zijn werkkleren aan kon trekken. Terwijl Mike zich boven, op zijn kamer, aan het omkleden was, dronk ik met Mike’s moeder een kop koffie. “Hoe was het gegaan op het politiebureau?” vroeg ze belangstellend. “We hebben een paar opnames uit de parkeergarage waar Mike zijn auto had neergezet bekeken. Mike herkende de jongens waarmee we in de shoarmazaak slaags waren geraakt, direct. Mike’s vermoeden klopte dus. Ze staan ook duidelijk op de beelden: dat ze de garage inlopen en dat ze in Mike’s auto de garage verlaten. Het is nu zaak voor de politie om die kerels van straat te plukken.” Ik roerde in mijn koffie. “En in de tussentijd?” vroeg Mike’s moeder. Ik zuchtte. “Aan de ene kant wil ik normaal verder leven, aan de andere kant blijft het in mijn achterhoofd spelen en voel ik me wel een beetje bedreigd. Ik let beter op dan ooit en ben extra voorzichtig.” We hoorden gestommel op de trap. “Daar zul je hem hebben” zei Mike’s moeder met een glimlach. Ik bracht Mike naar de bouwplaats en reed vervolgens door naar kantoor.

Die avond zou ik mijn eerste trainingsavond met Björn hebben. Ik was eerst van plan de training te cancellen, maar Mike had me ervan overtuigd dat ik het gewoon door moest laten gaan. “Björn kan er toch niets aan doen dat we een paar eikels achter ons aan hebben? Bovendien heb je het hem beloofd”, was het enige commentaar dat Mike gaf toen ik het bij hem ter sprake bracht. Tot het moment dat de daders gepakt waren, hadden we van de politie het dringende advies gekregen om niet alleen over straat te gaan en alle rare dingen, hoe klein ook, direct te melden. Ik schrok behoorlijk van de mededeling, vooral van de klinische zakelijkheid waarmee de rechercheur ons die boodschap bracht. Toen ik hem deelgenoot maakte van mijn gevoel, zuchtte de man. “Mijnheer, het spijt me. Maar u zou eens moeten weten hoe vaak we dit tegen mensen zoals u moeten vertellen. Nederland is op sommige onderdelen een bananenrepubliek geworden. Sorry, maar ik kan het niet anders brengen.”

De opmerkelijke openheid van de man had er voor gezorgd dat we ons het advies erg ter harte namen. Yuri had daarom Mike aangeboden hem achterop zijn brommer naar huis te brengen. Ik had met mijn oude trainer contact opgenomen en met hem het verzoek van Björn besproken. Genereus bood hij me zijn dojo aan om te trainen met Björn; een geste die ik met dank aanvaarde. Ik was positief verrast over Björn’s vaardigheden en enorme doorzettingsvermogen. Zijn discipline viel me op en ik genoot van zijn enorme enthousiasme. Na anderhalf uur was Björn’s karategi doorweekt van het zweet en stuurde ik hem naar de douches. Met een goed gevoel verliet ik samen met Björn de dojo: ik was er van overtuigd dat Björn een goede kans zou maken. Ik stapte samen met Björn in een neutrale auto die ik van de leasemaatschappij te leen had gekregen en reed Björn terug naar huis.

Ook al probeerden we beiden het leven zo normaal mogelijk te laten verlopen, ik merkte aan mezelf dat ik me vooral geestelijk in mijn bewegingsvrijheid beperkt voelde. Ik ging bijvoorbeeld regelmatig alleen wandelen in de bossen: je gedachten langzaam in hetzelfde tempo laten gaan als je zelf loopt bracht bij mij een ongekende rust en ruimte om na te denken over allerlei onderwerpen. Ik besloot deze wandelingen voorlopig maar op te schorten. ’s Avonds snel even naar het tankstation dat bij mij in de buurt lag lopen voor wat snaaiwerk: ook maar even niet. Ik besprak dit met Mike en ik merkte dat hij hetzelfde deed: niet meer spontaan zelf iets ondernemen. Je wist immers maar nooit. Ik hoopte maar dat de politie de daders snel zou vinden, zodat we ons normale leventje weer op konden pakken.

Op vrijdagavond, Mike lag langs me op de bank met de afstandbediening in zijn ene hand en een bak radijsjes in de andere, ging de voordeurbel. Mike en ik keken elkaar verbaasd aan: wie komt er op vrijdagavond zo laat nog aan de deur, zonder eerst te bellen? We hadden iedereen die we vertrouwden een sleutel van de garage gegeven, zodat iedereen nog steeds op een redelijk ‘normale’ (lees: zoals het voor het incident gebeurde) manier mijn huis binnen kon. Mike had hier een halszaak van gemaakt: hij wilde zijn leven niet zo ver aanpassen zoals ik deed en ik kon hem daar deels wel in volgen. Enkele seconden later ging de bel opnieuw. “Tsjonge jonge wat een haast…” mompelde Mike wat slaapdronken en gooide de afstandsbediening langs hem in de kussens en stond van de bank op. “Zal ik gaan kijken?” vroeg Mike. Ik twijfelde; zou het geen truc zijn om de deur open te krijgen?

Mike zag me treuzelen en nam vervolgens maar de beslissing: hij liep de kamer uit, de gang in. Ik volgde op enkele meters afstand. Mike keek door het ruitje in de voordeur, maar omdat de buitenlamp al weken niet werkte (en ik er geen fut in had gehad de storing te verhelpen) was er weinig te zien. “Er staat een jongen voor de deur, misschien zijn het mensen die pech hebben met hun auto” hoorde ik Mike nog zeggen, terwijl hij de grendels van de deur haalde.

Op het moment dat Mike de voordeur opendeed, nieuwsgierig naar wie er op dat uur nog aan de deur zou komen, stond ik, met mijn zenuwen tot het uiterste gespannen, schuin achter Mike, bereid op alles. “Wat kan ik voor je doen?” vroeg Mike aan de volledig in het zwart geklede gestalte, toen hij de deur met de nodige argwaan tot een kier opende. Ik begreep Mike’s argwaan volkomen: de jongen die aan de deur stond was droeg donkere kleren en had een capuchon over zijn hoofd getrokken, zodat ik niet in zijn gezicht kon kijken. “Jij bent toch Mike van Weem, van wie ze laatst de auto in brand hebben gestoken…” Ik zag Mike schrikken van de vraag. Toch vermande hij zich snel: “en stel dat dat zo is, wat heb jij daar mee te maken?” De gestalte bleef staan en wachtte even met antwoorden. “Er vanuit gaande dat dat zo is, dan heb ik wellicht nieuws voor je…” Mike keek achterom richting mij, duidelijk op zoek naar houvast in deze situatie. Ik keek de jongen nog een keer aan en besloot dat het veilig genoeg was om de jongen binnen te laten: hij was alleen en niet al te groot, dus de dreiging zou wel mee kunnen vallen.

Mike zette een stap opzij en liet de aanbeller binnenstappen. Ik kreeg nu de kans de gestalte van dichtbij te bekijken; heb was een jonge lichtgetinte knul, ik schatte hem hoogstens 16 jaar oud. Hij droeg donkerblauwe basketballschoenen, een donkerblauwe spijkerbroek, een zwarte hood-trui waarvan de capuchon over zijn hoofd was getrokken en een zwarte jas met een bontkraag. Onder de rand van de capuchon uit kwam de witte klep van een baseball-pet. Ik zag aan de schokkerige bewegingen van de jongen dat hij doodnerveus was en liet mijn angst varen. “Wie ben jij?” vroeg Mike de jongen nogal nors. De jongen antwoordde niet direct op Mike’s vraag, maar vroeg met ietwat angst in zijn stem of de voordeur dicht kon. Mike voldeed met een zucht aan het verzoek van de onbekende en herhaalde zijn vraag.

Ik stapte naar voren: ik wist niet precies wat de jongen kwam doen, maar ik hoopte dat hij meer informatie zou kunnen geven over de mensen die het op mij en Mike gemunt hadden. Ik veronderstelde dat we deze informatie alleen uit de jongen zouden krijgen als het ons zou lukken hem op zijn gemak te stellen. Ik stak daarom mijn hand uit en de jongen accepteerde deze gretig; ik kreeg een stevige handdruk. Ik waardeerde dat; bij een begroeting hoorde mijns inziens altijd een stevige handdruk. De jongen ging in op mijn uitnodigend handgebaar om verder te komen en ik geleide hem de woonkamer in. Ik wees naar de stoel bij het raam en ging in de bank zitten die daar langs stond: mocht de onbekende toch kwaad in de zin hebben, dan zou hij zich eerst langs mij moeten vechten voor hij mijn huis zou kunnen verlaten. Mike nam langs me plaats en keek de jongen wantrouwend aan.

“Wil je wat drinken?” vroeg ik de jongen. De jongen knikte. “Koffie, graag.” Ik keek Mike aan en Mike begreep mijn hint: hij stond op en liep naar de keuken om koffie te zetten. Dat gaf me de mogelijkheid een poging te wagen om de jongen gerust te stellen, zonder de priemende, wantrouwende ogen van Mike op hem gericht. “Ik begrijp dat je onwennig in die stoel zit, maar ik vindt het prettig om te zien wie er tegenover me zit. In mijn huis is het normaal dat je je gezicht toont. Zou je dus zo vriendelijk willen zijn om de capuchon af te doen?” De jongen knikte en schoof met zijn handen de capuchon over zijn pet heen naar achteren. De jongen had een mooi gezicht: een kort geschoren kapsel ging grotendeels verborgen onder de pet en zijn opvallend zwarte ogen keken me met een mengeling van angst en nieuwsgierigheid aan. “Dank je wel, nu zie ik ten minste met wie ik praat.” Er brak een flauwe glimlach op het gezicht van de jongen door. Mike kwam de kamer in met drie mokken met dampende koffie; de geur van het vers gezette vocht vulde de kamer. Mike overhandigde zonder iets te zeggen de beker aan de jongen en ging vervolgens weer langs me zitten.

“Zeg eens, euh…” De jongen reageerde direct. “Mohammed. Maar iedereen noemt me Mo.” Ik ging wat verzitten op de bank. “Ok, Mo, je hebt voor ons misschien informatie over de auto van Mike die in brand is gestoken. We zijn heel erg benieuwd.” De jongen schoof wat naar voren op zijn stoel. “Mijn broer hoort bij een groepje die in de stad regelmatig rotzooi trapt. Op een zondagavond, een hele tijd geleden, kwam hij thuis en was helemaal over de rooie. Hij was met zijn groep de stad in geweest om, net als ze wel vaker deden, op homo’s te jagen. Ze proberen die dan te pakken te krijgen en in elkaar te slaan. Nu hadden ze in de stad een groep homo’s gevonden in een shoarmazaak, alleen had deze groep in tegenstelling tot andere, hem en zijn vrienden in elkaar geslagen in plaats van andersom. Hij zwoer dat hij die homo’s te pakken zou krijgen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zoiets had van ‘eindelijk overkomt je hetzelfde’ maar liet het verder rusten: hij riep wel meer rare dingen.” Hij onderbrak zijn verhaal om een slok van zijn koffie te nemen.

“Gisteren liep ik naar mijn kamer en die ligt langs die van mijn broer. Zijn deur stond open en ik hoorde dat hij aan de telefoon was. Zijn stem was vol opwinding, dus ik bleef nieuwsgierig bij zijn deur staan, benieuwd wat hij vertelde. Ik schrok heel erg van wat ik hoorde: hij vertelde vol trots dat ze wraak hadden genomen op een van de homo’s die hem geslagen had, door zijn auto te stelen en in brand te steken. Hij wilde nog meer gaan vertellen, maar aangezien ik hoorde dat hij richting zijn kamerdeur kwam, moest ik doorlopen en kon dus de rest van het gesprek niet afluisteren.” Hij nam weer een slok koffie. Ik merkte aan Mike dat zijn boosheid steeds groter werd. Ik hoopte maar dat hij zichzelf kon inhouden zodat de jongen zijn hele verhaal zou doen en niet – zoals veel mensen deden - de boodschapper zou aanvallen.

“Vanmorgen op school heb ik eens voorzichtig rondgevraagd en daar wist men te vertellen dat de auto van een van de medeleerlingen was. Op een gegeven moment noemde iemand de naam van hem,” hij wees naar Mike, “en toen wist ik wie het was: Mike heeft me op de lagere school een paar keer uit handen van een paar pestkoppen gehouden. Mike was toen de enige die met me wilde spelen. In de pauze heb ik net zo lang rondgelopen tot ik Mike zag en toen wist ik het zeker dat hij het was waar mijn broer over vertelde. Omdat Mike me toen geholpen heeft, wilde ik Mike helpen, maar ik wist niet hoe. Na lang nadenken besloot ik naar je toe te gaan.” Er viel een korte stilte. “Maar hoe wist jij dat je hier moest zijn?” vroeg ik scherp.

“Dat weet toch bijna iedereen op school. Jij bent toch die mentor die verkering met een leerling kreeg? Iedereen op school weet waar jij woont…” Ik schrok van de nonchalante opmerking van de jongen. Mike had me wel verteld dat hij, nadat bekend geworden was dat hij de leerling was die een relatie met een mentor had, enkele weken rare opmerkingen had gehoord in de gang, maar omdat hij zich er niets van had aangetrokken waren ze, in ieder geval op hoorafstand, snel uitgestorven. Ik voelde me ineens niet meer zo veilig in mijn eigen huis: als iedereen zo maar wist dat ik hier woonde! “Ik bewonder je moed om het hier te komen vertellen. Ik ben je daarom ook dankbaar voor je inlichtingen. We zullen er zorgvuldig mee omgaan.” De jongen stond op. “Ik hoop dat je er wat mee kunt. Ik vind het belachelijk wat mijn broer doet, maar niemand heeft vat op hem. Misschien dat het nu nog niet te laat voor hem is.”

Ik merkte dat Mike met grote tegenzin de uitgestoken hand van de jongen accepteerde en leidde daarom de jongen alleen naar de hal en liet Mike in de woonkamer achter. Ik opende de voordeur en gaf de jongen nog een keer een hand. “Ik hoop dat u het juiste doet mijnheer. Mijn broer is helemaal niet zo slecht, maar hij heeft alleen heel slechte vrienden. Volgens mij heeft hij helemaal geen hekel aan homo’s maar slaat hij ze alleen in elkaar omdat ze niet terugslaan, om stoer te doen tegenover zijn groep en omdat hij… “ de jongen zuchtte. “Ik weet het allemaal niet.” Ik glimlachte de jongen toe. “Ik ben blij dat je langs gekomen bent. Ik zal mijn best doen om je broer niet alleen te laten straffen, maar ook te helpen.” De jongen knikte dankbaar en stapte toen langs me heen, mijn huis uit. Enkele seconden later verdween hij uit het zicht en loste op in de duisternis.

Ik sloot de deur zorgvuldig en liep terug de kamer in. Mike liep opgewonden rond, met zijn mobiel in zijn oor. “Ja, zij zijn het. Ze zijn morgen ongetwijfeld in de stad en dan pakken we ze. Bedankt dat je meedoet.” Verbeten klapte Mike zijn mobiel dicht. “Wat ben jij in hemelsnaam van plan?” vroeg ik Mike op afgemeten toon. Mike keek me aan met ogen waar vuur uit spuwde. “Ik heb gedaan wat ik moest doen. Ik heb mijn vrienden gebeld en morgenavond gaan we in de stad die gasten aanpakken.” Ik liep op Mike toe en pakte hem stevig aan beide schouders vast. “Ben je nou helemaal gek geworden? Wil je hetzelfde doen als zij?” schreeuwde ik. Mike trok zichzelf los. “Die klootzakken hebben mijn auto in de fik gestoken! En alleen omdat ik homo ben. Snap je dat dan niet!” gilde Mike terug.

Ik knipperde met mijn ogen en mijn hersens draaiden op volle toeren, in de hoop een juiste toon te vinden om Mike van zijn plannen af te houden. “Mike,” sprak ik, weer enigszins tot rust gekomen, “ik begrijp dat je woedend bent en ik kan je verzekeren, ik ben ook heel boos over wat er gebeurt is. Ik weet echter zeker dan eigen rechter spelen geen oplossing is. Dat je dus het recht in eigen hand wilt nemen kan, wil en zal ik nooit toestaan Mike.” Mike was op de bank gaan zitten. “Wat wil je dan doen?” vroeg hij me. Ik keek op mijn horloge: het was intussen al na elven. “Ik heb van de politieagente die ik in het bos heb gesproken, een kaartje gekregen. Die ga ik morgen bellen en dan gaan we morgen ons verhaal bij de politie doen. En jij gaat je vrienden afbellen, in ieder geval voor wat die wraakactie betreft.” Mike keek me aan. “Nu, Mike. Je belt ze nu.” Ik was geheel rustig: ik had weer grip op de situatie en was er van overtuigd dat mijn aanpak de beste was. Met een verbeten trek op zijn gezicht pakte Mike zijn telefoon van de salontafel en stond op. Zonder iets te zeggen liep hij richting de keuken. Ik liet hem, dat leek me het verstandigst.

“Waarom mag ik die gasten niet een lesje leren?” vroeg Mike me, toen hij terug kwam gelopen uit de keuken. Ik keek mijn vriend scherp aan. Ik zag aan hem dat hij inmiddels tot bedaren was gekomen en nodigde hem met een armgebaar uit langs me te komen zitten. Ik draaide me naar hem toe en keek Mike diep in zijn ogen. “Ik ben tegen eigen rechter spelen zo lang het niet hoeft. We hebben de juiste informatie, dus is vertrouw erop dat de politie met deze informatie aan de slag gaat en deze mensen van de straat af plukt.” Mike keek me aan. “En als dat niet gebeurt?” Ik zuchtte. “Als ze er niets aan doen, kunnen we altijd de confrontatie met hen aangaan. Alleen moet je je heel goed bedenken dat jij veel meer te verliezen hebt dat zij.” Mike stond op, liep weg maar stopte abrupt. Hij draaide zich om en kwam terug naar me toe gelopen. Hij boog voorover en gaf me een zoen. “Je zult wel weer gelijk hebben. Zullen we gaan slapen?” Ik knikte en pakte Mike’s uitgestoken hand. Met een grote lach op zijn gezicht trok hij me krachtig uit de bank.

Eenmaal in bed draaide ik mijzelf naar Mike toe. In het maanlicht, dat door het balkonraam mijn slaapkamer in scheen, zag ik dat hij, met zijn handen achter zijn hoofd gevouwen, naar het plafond aan het staren was. “Schaapjes aan het tellen?” vroeg ik hem. Mike schudde zijn hoofd. “Nee, ik ben aan het nadenken over vanavond. Ik kan er nog steeds met mijn pet niet bij dat er mensen zijn die me haten, louter en alleen omdat ik homo ben. Ik heb toch geen besmettelijke ziekte ofzo?” Ik kroop wat dichter bij Mike en streelde met mijn duim door zijn gezicht. “Ik mag hopen dat je niet ziek bent nee, anders ben ik het nu ook…” mompelde ik voor me uit. “Ik ben het helemaal met je eens. Ik wil je trouwens nog wel vertellen wat de jongen in de hal vertelde, toen ik hem buiten liet. Als je dat wilt weten, tenminste…”

Ik keek Mike aan. Aan de lichaamstaal van Mike had ik genoeg om te concluderen dat ik verder kon gaan. “De jongen vertelde me dat zijn broer eigenlijk een hele grote meeloper is. Hij moet zich nog ‘bewijzen’ voor de andere mensen in de groep. Vandaar dat hij meedoet met het in elkaar slaan van homo’s.” Mike keek me aan. “En dus vindt jij dat zijn gedrag kan? Belachelijk!” Het kwam er scherper uit dat Mike bedoeld had. “Sorry, ik ben heel scherp vanavond.” Ik knikte. “Ik keur het gedrag helemaal niet goed, maar de jongen vroeg me of ik mijn best wilde doen om er voor te zorgen dat hij niet alleen gestraft, maar ook geholpen zou worden. Ik vond het heel moedig van hem. Vergeet niet: in zijn cultuur is het afvallen van een familielid, want dat heeft hij vanavond gedaan, een van de ergste dingen die je kunt doen. Hij maakt zich dus grote zorgen over zijn grote broer.”

Mike keek me aan. “Heb je hem verteld dat zijn broer op camerabeelden staat?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, het leek me niet verstandig. Zoals ik al zei, hij heeft een familielid verraden en hoe minder hij weet, hoe minder hij per ongeluk kan vertellen en zo zichzelf in problemen brengen. Maar alle puzzelstukjes zijn nu wel in elkaar gevallen wat mijn betreft.”

Mike ging verliggen. “Weet je, ik kan me echt niet meer herinneren dat er een Marokkaanse of Turkse jongen bij mij in de klas heeft gezeten op de lagere school. En de naam Mohammed zegt me ook niks.” Ik streelde Mike nogmaals door zijn gezicht. “Waarschijnlijk komt dat doordat je op innerlijk bent gefocust en niet op uiterlijk. Je hebt er toen waarschijnlijk helemaal niet op gelet.” Mike knikte. “Behalve bij jou dan…” Ik keek Mike verbaast aan, waardoor hij een guitig gezicht trok en me een zoen gaf. “Morgen gaan we naar de politie” zei Mike tegen me. Ik knikte. “Welterusten!” riep Mike nog en hij draaide zich om. Mike sliep binnen enkele tellen. Mijn hersens maalden nog door. Ik vond dat ik het aan de jongen verplicht was om iets voor zijn broer te doen, alleen wist ik niet hoe. Ik vond ook dat straffen alleen geen oplossing was. Met verwarde gedachten viel ik uiteindelijk toch in slaap.

Ik werd wakker van het geluid van een grasmaaier, dat klonk door de openstaande deuren van de slaapkamer. Dit weekend was aangekondigd als een typisch nazomerweekend: de laatste zonnestralen voordat herfst en winter hun opwachting zouden maken. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, verzekerde me ervan dat het inderdaad een grasmaaier was en keek vervolgens opzij. Het bed was verder leeg. Toen ik me realiseerde dat een en ander waarschijnlijk met elkaar te maken hadden, brak er een lach op mijn gezicht door en sloeg de dekens van me af.

Ik zag vanuit het raam dat Mike bezig was het gras te maaien. Hij was al bijna klaar, dus ik ging snel naar beneden om koffie te zetten. Op het moment dat ik met twee mokken verse koffie de veranda opliet, zette Mike de motor van de grasmaaier uit en klikte voor de laatste keer de opvangbak voor het maaisel uit de houder en gooide de inhoud in de GFT-container in de hoek van de tuin. “Ha lekker, koffie!” riep Mike toen hij me stond. Met een gemeende zoen wenste ik mijn vriend goedemorgen en ik kon het niet laten hem even aan te raken met mijn vrije hand. Mike nam een slok. “Gaan we dadelijk de politie bellen?” Ik knikte. “Maar eerst ontbijten. Ik heb honger.”

Terwijl Mike na ons ontbijt de tafel afruimde, zocht ik in mijn koffer naar het kaartje van de politie-ambtenaar. Na wat zoeken vond ik het in mijn agenda gestoken. Ik belde het nummer en na elke keren overgaan hoorde ik aan de andere kant van de lijn een vrouwenstem. Ik noemde mijn naam en vroeg of ze deze middag tijd had om mij en Mike te ontvangen. “Ik wil ook wel naar u toe komen, als u dat wilt” stelde de vrouw. “Nee, het lijkt me beter als wij naar u toekomen. We hebben extra informatie en omdat ik niet weet of de daders ons in de gaten houden, lijkt het me beter als wij naar u toekomen. Laten we ze niet wijzer maken dan ze al zijn.” Ik sloot het gesprek af en legde mijn communicator op tafel. “Om twee uur vanmiddag Mike.” Mike knikte.

Om twee uur stipt waren we bij het bureau. Een geüniformeerde agent vroeg ons in het halletje te wachten. Enkele minuten later werden we opgehaald door de agente die we in het bos hadden gesproken en een man die we nog niet hadden gezien. We volgden de twee agenten door de gangen van het bureau. Ze openden een deur en leidden ons naar binnen. We namen plaats in een kamer die overduidelijk dienst deed als verhoorruimte: ze was kaal, met fel Tl-licht en minimaal gemeubileerd: alleen een tafel en twee stoelen. Op de tafel stond een computer. Aan een zijde van de kamer was een raam, waarvoor een gesloten luxaflex hing. De twee namen tegenover ons plaats. “U vertelde me vanmorgen dat u extra informatie had over de diefstal en vernieling van de auto van uw partner?” Ik knikte, ook al vond ik het woord ‘partner’ voor Mike niet geschikt. Ik vertelde, met alle details, het verhaal dat de jongen gisteravond in mijn woonkamer had verteld. Mike luisterde goed en vulde mijn verhaal op enkele plekken aan.

“Het net rondom de groep begint zich te sluiten. Deze groep heeft al meerdere mensen in elkaar geslagen en vorige week zelfs iemand beroofd. We hebben nu voldoende bewijzen om de groep op te pakken. Ik kan u verzekeren dat dit heel snel zal gaan gebeuren.” Mike keek boos voor zich uit. “Het zal tijd worden ook” mompelde hij. De agent reageerde niet op Mike’s uitspraak en dat leek me ook het beste. Een half uur nadat we de verhoorkamer waren ingeleid, stonden we weer buiten. “Zullen we wat gaan drinken? Ik lust wel iets”, vroeg Mike me. We liepen samen de stad in, richting het centrum. Ik baalde van mijn dubbele gevoel: Mike was mijn vriend, maar ik durfde het op dit moment niet te laten merken. Wie weet werden we in de gaten gehouden!

We namen plaats in hetzelfde café als waar we de laatste keer hadden gezeten. Ik deed verwoede pogingen om de sfeer als vanouds te laten zijn, maar op de een of andere manier lukte het niet. Ik merkte dat Mike ook erg met zijn gedachten elders was. Ik dronk mijn koffie leeg en keek Mike aan. “Zullen we gaan?” Mike knikte. Buiten lieten we de zonnestralen even in ons gezicht schijnen. Mike pakte uit de binnenzak van zijn jack zijn zonnebril en zette deze op. Normaal gesproken was ik geen fan van zonnebrillen, maar vond de laaghangende zon reden genoeg om ook een bril op te zetten. Het zorgde er ook voor dat zowel Mike als ik minder snel herkenbaar zouden zijn. Althans, dat hoopte ik.

Ik zette Mike thuis af: hij ging die avond met zijn ouders naar de verjaardag van een oom van hem en morgen ging ik met Björn naar zijn eerste toernooi. Ik ging thuis mijn administratie wegwerken; niet het meest leuke deel maar wel noodzakelijk. Ook al omdat ik de envelop met daarin de stukken die mij mede-eigenaar van het bedrijf hadden gemaakt, alleen had opengescheurd. Ik zag aan mijn rekeningoverzicht dat de verzekeringsmaatschappij al tot uitkering was overgegaan. Een prettige gedachte, aangezien ik voor Mike dus een andere auto zou kunnen kopen als de daders gepakt waren. Rond tien uur gaf mijn communicator aan dat ik een sms had gekregen.”Ik hoop voor je dat het bij jou leuker is dan hier. Ik mis je. Mooi leven (ondanks alles) XXX M.”

Ik glimlachte en sloot mijn communicator. Een half uur later knipte ik het licht boven mijn bureau uit en ging me klaarmaken om naar bed te gaan. Ik had met Björn afgesproken dat ik hem om half acht zou ophalen. Ik liep alle deuren nog eens na en verzekerde me ervan dat ze allemaal goed gesloten waren. Daarna ging ik naar bed.

De volgende ochtend werd ik wakker voordat mijn wekker zijn werk zou moeten doen. Ik douchte me en ging naar beneden. Ik had mijn trainingspak al in mijn sporttas gestopt. Nadat ik mijn huis goed had afgesloten, reed ik naar Björn en met hem reed ik naar de stad waar het toernooi gehouden zou worden. Ik had Björn de afgelopen weken hard aangepakt en ik was trots op het doorzettingsvermogen dat hij op mijn loodzware trainingen had laten zien: hij was geen enkele keer voortijdig gestopt. Bij de sporthal aangekomen, ging Björn zich omkleden en meldde ik mezelf bij de wedstrijdleiding. Ik sprak een aantal mensen waar ik jaren geleden mee had getraind en zij waren blij verrast me te zien. In afwachting van Björn nam ik plaats op de tribune en raakte daar in gesprek met de ouders van een van de deelnemers. Toen Björn verscheen, verontschuldigde ik me en ging naar beneden. Het viel me op dat Björn een enorme rust uitstraalde, maar wel gekoppeld aan opperste concentratie. Het kumite-toernooi was eenvoudig van opzet: elke wedstrijd was een knock-out, net zo lang totdat er maar een karateka overbleef.

De eerste vier wedstrijden besliste Björn al snel. Zijn handelingssnelheid lag eenvoudigweg veel hoger dan die van zijn tegenstanders. De vijfde wedstrijd kostte Björn veel meer moeite: zijn tegenstander was een stuk groter dan Björn. Een sanbon enkele seconden voor tijd, zorgde ervoor dat Björn ook die wedstrijd winnend afsloot.

De lunch aten we, samen gezeten op de tribune, op. Ik genoot van de klasse van Björn: ik hoefde hem maar amper te coachen. Opeens voelde ik een arm op mijn schouders. Ik schrok: wie kon dat zijn? Een kenmerkende schaterlach maakte me duidelijk wie me had laten schrikken: Mike. Blij verrast zag Björn dat ook Yuri en Yannick met Mike mee waren gekomen om Björn te zien. Ze hadden zelfs, heel attent en god mag weten waar ze die vandaan hadden, een Braziliaanse vlag bij zich: Björn had ooit verteld dat zijn vader in Brazilië geboren was.

Björn draaide zijn wedstrijden zonder problemen. Toen er nog maar 16 deelnemers over waren, ging ik meer letten op zijn mogelijke tegenstanders. Het viel me op dat er eigenlijk maar twee echt goede deelnemers waren: Björn en een donkere jongen. Ik besloot deze jongen goed te gaan analyseren, omdat ik het waarschijnlijk vond dat Björn hem in de finale zou treffen. Terwijl de jongens nog even samen op de tribune bleven zitten, nam ik plaats aan de rand van de vloer waar de donkere jongen zijn volgende wedstrijd zou afwerken. Ik nam de technieken van de jongen goed in me op.

De drie wedstrijden tot de finale won Björn overtuigend, de donkere jongen deed hetzelfde. De verwachte finale, met daarin Björn, was een feit. Ik nam Björn even apart; ik bedankte hem voor het feit dat ik met hem had mogen werken en feliciteerde hem met het behaalde resultaat. “Wat dadelijk ook de uitslag wordt Björn, ik ben trots op je. Mike is trots op je. En Yuri en Yannick zijn dat. En ik weet zeker dat je vader ook trots op je zou zijn. Geniet van je finale Björn!”

Vol zelfvertrouwen stapte Björn de mat op. Mike, Yuri en Yannick schreeuwden de longen uit hun lijf toen de beide finalisten werden voorgesteld. Ik zag dat Björn de drie had opgemerkt en hij stak zijn hand een stukje op om hen te bedanken voor de steun. Nadat de plichtplegingen voorafgaand aan de finale waren afgerond, klonk de bel waarmee het begin van de laatste wedstrijd werd aangekondigd. “Je kunt het Björn!” hoorde ik Yannick schreeuwen vanaf de tribune en Yuri wild zwaaien met de vlag. De wedstrijd was spannend: Björn en zijn tegenstander gaven elkaar geen duimbreed toe. Gelukkig was een klein moment van onachtzaamheid voldoende voor Björn’s om een Ippon voorsprong te nemen en hoe verwoed zijn tegenstander ook probeerde de achterstand in te lopen, Björn bracht de voorsprong over de eindstreep. Toen het signaal klonk, stormden de drie vrienden van de tribune naar beneden, met de bedoeling hun vriend op de schouders te nemen. Ternauwernood kon ik ze tegenhouden zodat Björn eerst netjes de formaliteiten kon afhandelen. Toen Björn eenmaal van de mat was, liet ik de drie los. Het enthousiasme waarmee ze de toernooiwinst van Björn vierden, was hartverwarmend om te zien.

Ik ving Björn op nadat hij zijn tegenstanders en officials had begroet. Begrijpelijkerwijs was Björn erg gelukkig dat hij gewonnen had. “Luister Björn, je hebt een superprestatie neergezet. Zoals ik zal zei voor de finale: ik ben trots op je. Je hebt het heel goed gedaan. Ik weet zeker dat je vader vanaf ergens meegekeken heeft en dat hij heel trots op je is jongen...” Een fletse lach brak door op Björn’s gezicht. “Bedankt coach” sprak hij zacht. “Nee Björn, jij bedankt dat ik je mocht coachen de afgelopen weken” en woelde met mijn handen zijn haren door elkaar. Björn ging zich douchen en omkleden en ik ging op zoek naar de drie jongens die Björn zo enthousiast hadden aangemoedigd. In de kantine vond ik ze, lurkend aan flesjes cola. Ze waren druk de overwinning van Björn aan het bespreken, wat mij de gelegenheid gaf enkele oude bekenden de hand te schudden.

Björn was ondertussen ook in de kantine gekomen en zocht, nog zichtbaar beduusd van zijn overwinning, het gezelschap van zijn drie vrienden op. Mike nam de rol van ober op zich en liep voortdurend van de bar naar de hangtafel waaromheen de drie vrienden zich hadden verzameld. Verschillende mensen vroegen me waarom ik niet terug kwam in de sport waarin ik jarenlang had uitgeblonken. Het lukte me niet om daar een goed antwoord op te geven: ik had het als een tijdelijk iets gezien en had er niet over nagedacht. Verder als “ik zal er over denken” kwam ik eigenlijk niet. Ik merkte aan mijn maag dat ik honger begon te krijgen en een blik om me heen wees uit dat wij eigenlijk als laatsten in de kantine waren achtergebleven. De drie waren de beker die Björn had gekregen aan het bewonderen toen ik bij hen aan de tafel kwam staan. “Ik heb eigenlijk wel honger!” riep Mike toen ik bij de tafel aankwam. Ik schoot in de lach, omdat ik precies wist wat er nu ging gebeuren: ik ging voor eten zorgen.

Yuri en Yannick stapten bij Mike in de auto – het bleek de auto van Mike’s moeder te zijn die hij te leen had gekregen toen hij thuis vertelde als verrassing naar Björn te willen gaan kijken. Ik reed voorzichtig het parkeerterrein bij de sporthal af, en reed richting stad. Ik had Björn gevraagd wat hij wilde eten en hij vertelde me dat hij nog nooit sushi gegeten had, maar dat heel graag een keertje wilde proberen. Ik vond sushi heerlijk en Mike was het gelukkig ook gaan waarderen, dus een meerderheid was in voor sushi en bovendien: Björn had gewonnen! Toen we voor een verkeerslicht stilstonden, maakte in van de gelegenheid gebruik om het restaurant, waar ik vaak sushi ging halen, te bellen en een behoorlijke bestelling te doen. Toen ik ophing zag ik in de achteruitkijkspiegel dat Yuri uit de auto hing, wild wapperend met de Braziliaanse vlag en schreeuwend ‘kampioenen!!!’ Ik maakte Björn erop attent en hij schoot in de lach toen hij zijn vriend zo enthousiast zag doen.

We parkeerden de auto’s voor de deur van de zaak en ik liep naar binnen. De rest bleef bij de auto’s. Gelukkig was mijn bestelling al bijna klaar. Ik bestelde er nog vijf bekers miso-soep bij en betaalde met een enorme glimlach op mijn gezicht de forse rekening. We reden snel naar mijn huis en namen plaats aan de grote eettafel. Yuri, Yannick en Mike waren inmiddels zo thuis in mijn huis, dat zij het ophalen van de tafel en het klaarmaken van het eten voor hun rekening namen, zodat Björn en ik nog even konden nagenieten van het succes van die dag. Toen alles klaarstond, wilde Björn een stukje sushi van het bord pakken, maar hij werd, met keel geschraap, gestopt door Mike. Ietwat verbaast keek Björn Mike aan. “Voordat jullie culinaire doop begint, wil ik eerst nog wat zeggen.” Ik haalde mijn wenkbrauwen op: Mike gaat speechen? Grinnikend keken Yuri en Yannick voor zich uit: ze hadden dit blijkbaar tijdens de terugrit zitten bedenken.

Mike keek Björn aan. “Ik heb met hem” - hij wees naar mij – “je plan besproken en ik stond er vanaf het begin achter. Zeker nadat je je mannetje stond in die shoarmazaak, had ik het gevoel dat je echt, als echte vriend, bij mij hoort. En dat vinden Yuri en Yannick ook.” Ik zag beide jongens heftig knikken. “Vandaar dat we vanmiddag ook in de sporthal waren en we zijn heel trots op je. We zijn blij dat we jou vriend mogen zijn. Nogmaals proficiat!” Ik zag een traan over het gezicht van Björn rollen. “Geniet ervan, jongens!” riep ik. Ook al had ik extra veel besteld, er bleef niets over: ook Yuri en Yannick bleken sushi lekker te vinden en ook de miso-soep ging helemaal op. We kletsten onder het genot van een drankje nog wat na en rond 10 uur reed ik Björn naar huis – Mike bracht Yuri en Yannick naar huis.

Woensdagochtend stond de halfjaarlijkse meeting met onze grootste Japanse handelspartner op het programma; het complete management van het handelshuis kwam een keer per half jaar naar Nederland om de lopende zaken te bespreken en te bekijken of er nog meer mogelijkheden voor samenwerking waren. Het viel me op dat de bovenste naam op de lijst van gasten uit het ‘Land van de Rijzende Zon’ een andere was dan de laatste drie meetings. Dat was op zich opvallend, aangezien Japanse ondernemingen er om bekend stonden hun management zelden te vervangen. Van mijn baas had ik echter vernomen dat het bedrijf een product op de markt had gebracht, dat niet bleek te voldoen aan de wensen van de klant. In Japan werd dit gezien als gezichtsverlies en gezichtsverlies was in Japan een enorm probleem. Gevolg was dat de voorzitter van de Raad van Bestuur zijn conclusies trok en aftrad. Ik zou dus te maken krijgen met een voor mij totaal onbekende gesprekspartner.

Ik merkte dat het bezoek een behoorlijke spanning in het bedrijf teweeg bracht: mensen waren extra netjes gekleed en het gebouw en ook de magazijnen waren kraakhelder: iedereen was er zich van bewust hoe belangrijk dit bezoek voor ons bedrijf zou zijn. Rond negen uur kwam de delegatie aanrijden en we verwelkomden onze gasten met het gehele managementteam bij de ingang. Mijn baas had mij naar voren geschoven als woordvoerder; samen met hem was ik de enige in het managementteam dat vloeiend Japans sprak en in voorgaande meetings hadden we gemerkt dat de talenkennis van het Japanse management zeer beperkt was. Ik begreep heel goed welk signaal mijn baas met deze move wilde afgeven bij de Japanse gasten: ik zou in de toekomst hun belangrijkste gesprekspartner worden! Dat dit betekende dat ik ook regelmatig naar Japan zou moeten en de eventuele gevolgen daarvan voor mijn relatie met Mike, stopte ik op dit moment maar diep weg.

Ik verbaasde me erover dat de nieuwe CEO van het Japanse handelshuis jonger dan 40 was: in Japans was het traditie dat de hoogste managementposities door oude mensen werden vervuld; een CEO van ruim over de 70 was in Japan heel normaal. Ik vermoedde dat de buitenlandse contacten van het bedrijf ervoor hadden gezorgd dat zij zich meer aan de westerse manier van zakendoen hadden aangepast. Mijn verbazing was compleet toen de man mij in accentloos Engels bedankte voor de ontvangst in Nederland. Ik was zo verbaasd dat ik in het Japans antwoordde. Deze spraakverwarring zorgde ervoor dat het ijs gebroken was en dat ik een mooi bruggetje kon slaan naar de gesprekken later op de dag.

De gesprekken verliepen uitstekend: mijn baas in ik waren inmiddels vloeiend op elkaar ingespeeld en onze Japanse handelspartners lieten duidelijk merken erg content te zijn met de manier waarop de samenwerking verliep. Het viel me op dat mijn baas, veel meer dan bij voorgaande gelegenheden, de onderhandelingen grotendeels aan mij overliet en zich voornamelijk bekommerde over het – voor Japanners minstens zo belangrijke – informele gedeelte van de meeting. Rond vijf uur rondden we de gesprekken af en lieten onze gasten naar hun hotel brengen om hen rond acht uur weer op gaan halen voor een afsluitend diner in de stad.

“Mike ging toch mee vanavond?” vroeg mijn baas me toen we in zijn kantoor de meeting evalueerden. Ik haalde mijn wenkbrauwen op. “Euh… niet dat ik weet…?” Mijn baas keek me geheimzinnig aan. “Ik wilde je voorbereiding op de gesprekken niet verstoren; ik weet hoe gevoelig dit bij jou ligt. Daarom heb ik Sandra met Mike laten bellen. We kunnen hem straks thuis ophalen.” Ik keek mijn baas verbijsterd aan. “Maar hoe gaat dit vallen bij onze Japanse gasten? Stoten we hen daar niet mee voor het hoofd?” Mijn baas schudde zijn hoofd. “Ik heb in een gesprekje met de oude CEO verteld dat jij een relatie hebt. Hij wist dat jij tot dan toe geen relatie had, dus hij vroeg me zijn felicitaties aan je over te brengen. Ik heb toen subtiel duidelijk gemaakt hoe de vork in de steel zat. De man begreep het en herhaalde zijn verzoek je hiermee te feliciteren. Maak je dus geen zorgen: niemand zal jou of Mike vanavond raar aankijken.” Ik liet me op mijn kantoor in mijn stoel vallen: aan de ene kant was ik niet blij dat mijn privé-leven en mijn zakelijk leven nu door anderen werden gemengd, aan de andere kant was ik heel blij dat Mike er vanavond bij zou zijn: ik had hem drie dagen niet gezien!

Ik reed naar huis en belde Mike. Tot mijn verbazing schakelde zijn telefoon door naar zijn voicemail en hoorde ik zijn opgewekte stem: “Hey met Mike! ik ben er even niet, je weet wat te doen. Groetuh!!!” Ik sprak Mike’s voicemail in met het verzoek me zo snel mogelijk terug te bellen. Ik hing op en reed vervolgens snel door naar huis. Thuis aangekomen kleedde ik mezelf snel om en belde, terwijl ik mijn kleding aan het uitzoeken was, opnieuw naar Mike. Wederom voice-mail. Wat kortaf sprak ik opnieuw in: hij zou het toch niet vergeten zijn? Ik las snel de kranten van die dag door en belde Mike voor de derde keer. Weer voice-mail. Een ongemakkelijk gevoel begon zich meester van me te maken: ik had nog een uur om, met Mike, bij het restaurant te komen. Ik besloot om dan maar alvast naar Mike te rijden; wellicht was hij gewoon thuis of anders zouden zijn ouders misschien weten waar hij was.

Ik controleerde alle sloten en deuren nauwgezet en verliet vervolgens mijn huis. Met een wee gevoel in mijn maag stapte ik in mijn auto en reed richting Mike. Toen ik halverwege was, ging mijn telefoon. Omdat het een tijdelijke auto was, was dit voertuig niet uitgerust met een telefooninstallatie. Ik nam de gok op een bon en nam op. “Hoe laat ben je bij me? Ik zit te wachten!” Een ogenblik wilde ik heel boos reageren, maar ik was er van overtuigd dat het weer zijn jeugdige onschuld was. “Ik ben er bijna. Zorg je ervoor dat je klaar bent?” Een lach vulde mijn oor. “Ik zit netjes in de kamer op je te wachten. Tot zo!” Ik hing op en schudde mijn hoofd. Zou Mike het nou nooit leren? Aan de andere kant: zijn jeugdige spontaniteit en enthousiasme waren toch de dingen waar ik voor gevallen was. Al mijmerend reed ik bij Mike de oprit op. Ik stapte uit en liep naar de voordeur. De deur zwaaide al open voor ik de deurbel kon aanraken. Mike zag er weer prachtig uit: zijn haren netjes en glimmend in de gel, zilveren oorknoppen in zijn oren en een werkelijk prachtig donkerblauw kostuum, afgemaakt met een paar glanzende zwarte schoenen. Als je niet beter wist zou je Mike aanzien voor een zakenman.

Ik gaf Mike een zoen en complimenteerde hem met zijn kleding. “Waar heb je die gehaald? Ik kan me niet herinneren dat ik dit kostuum in mijn kledingkast had hangen?” De moeder van Mike was de hal in komen lopen en mengde zich in het gesprek. “Nou, het is weer een typisch gevalletje Mike geweest, om eerlijk te zijn. Sandra belde eergisteren en toen ik vroeg wat hij aan zou doen, vertelde Mike me dat hij wel iets bij jou uit de kast zou zoeken. Vanmorgen kwam hij er echter achter dat hij de sleutel van jou huis op het nachtkastje had laten liggen. In paniek heeft hij toen Sandra gebeld en zijn ze vanmiddag in de stad nog een kostuum gaan kopen. Hij stond nog in de paskamer toen jij hem belde.” Ik schoot in de lach: typisch Mike. Mike vond de ontboezeming van zijn moeder een stuk minder geslaagd, gezien de blik die hij zijn moeder toewierp. Ik keek op mijn horloge. “Kom Mike, we moeten gaan. Ik wil zeker niet te laat komen.” Mike gaf zijn moeder een zoen “tot morgen!” en liep me voorbij, naar buiten.

“Waarom belde je vanmorgen niet? Dan had ik iemand langs gestuurd om de sleutel te brengen?” Mike schudde zijn hoofd. “Nee, want ik had van Sandra begrepen dat de besprekingen heel erg belangrijk waren. Gelukkig had Sandra de oplossing. Er liep een heel lekkere verkoper in de winkel, trouwens.” De luchtige manier waarop Mike het verhaal vertelde en dan vooral de laatste toevoeging, was weer typisch Mike. Aangekomen bij het restaurant liepen we naar binnen en werden door de gastheer naar de aparte eetzaal begeleid. Mijn baas stond, samen met zijn vrouw, ons al op te wachten bij de deur. Hij complimenteerde Mike met zijn kostuum en gaf Mike een vriendschappelijke klop op zijn schouders. Het was me al eerder opgevallen dat mijn baas erg op Mike gesteld was. Ik was daar blij mee, omdat ik wist dat Mike diep in zijn hart nog steeds heel veel moeite had met dit soort officiële gelegenheden en zich vaak geen raad wist hoe zich bij een dergelijke gelegenheid te gedragen. Mijn baas had dat volgens mij goed door, want hij gaf Mike regelmatig subtiele hints.

Ik liep samen met Mike naar de CEO van het Japanse bedrijf en wachtte tot hij zijn gesprekje met een van zijn collega’s had afgerond. Ik boog uit respect naar hem toe en de man beantwoordde de buiging direct. Ik sprak een paar zinnen ter verwelkoming uit in het Japans en wilde toen Mike voorstellen. Tot mijn grote verbazing (en hilariteit van onder andere mijn baas, die er bij was komen staan), boog Mike keurig naar voren en stelde zichzelf in het Japans voor. Glunderend keek hij mij aan toen hij door de CEO werd gecomplimenteerd met de juiste uitspraak van het Japans en met zijn optreden had Mike de avond nu al gestolen. Mike boog opnieuw en ging vervolgens op zoek naar wat jongere mensen in het gezelschap en vond die ook. Als snel was Mike, met een glas appelsap in zijn hand, aan het praten met twee jonge Japanners, die gelukkig voor Mike goed Engels spraken.

Aan tafel werden geschenken uitgewisseld: een Japanse traditie. Ook werd door mijn baas en de CEO een toespraak gehouden, waarin de goede samenwerking werd benadrukt. Mike had een plek langs de twee Engels sprekenden gekregen en ik zag aan zijn gezicht dat hij, ook al was het allemaal vreemd voor hem, het toch naar zijn zin had: hij knipoogde toen ik hem aankeek. Het diner was voortreffelijk en de wijnen heerlijk. Mijn baas ging na het diner nog met het topmanagement de deal vieren. Ik wist intussen wat dat ‘vieren’ inhield en had besloten dat ik en Mike daar niet bij wilden zijn. We namen netjes afscheid van onze Japanse gasten, waarbij de CEO Mike opnieuw complimenteerde met zijn Japans. Hij overhandigde Mike zijn Meishi (visitekaartje), wat Mike op de juiste manier, dus met twee handen aannemen, eerst even kijken wat erop staat en een opmerking maken over wat er op staat, aannam. Mike boog opnieuw en liep toen met een brede grijs langs me heen, mij in totale verbazing achterlatend waar hij dit allemaal geleerd had.

Op de parkeerplaats nam Mike mijn autosleutels over: “jij hebt gedronken, dus ik rij” was zijn duidelijke verklaring. Nog steeds beduusd van zijn optreden, nam ik langs Mike plaats. Mike keek me eerst seconden lang aan en kwam vervolgens met zijn hoofd langzaam maar zeker naar dat van mij geboden. Halfweg ontmoetten onze lippen elkaar voor een diepe, langdurige zoen. “Slaap je bij mij vannacht?” vroeg ik Mike. Mike gaf me nog een zoen en knikte. Toen startte hij de auto.

Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XX

Bericht door Pringles1 » wo 30 sep 2020, 14:51

In de auto probeerde ik mijn gedachten te ordenen. Dat viel nog niet mee: de wijn en vooral de saké hadden hun werk gedaan en de verlichting langs de weg waarop we naar mijn huis reden, maakte mijn oriëntatie er ook niet beter op. Mike had een gabberzender gevonden maar gelukkig voor mij, had hij het volume aangepast aan mijn toestand. Ik ging wat onderuit liggen, draaide mijn hoofd naar Mike en begon hem aandachtig te observeren. Wat was ik enorm gelukkig met hem! Zijn enthousiasme en sociaal gevoel waren vanavond weer duidelijk zichtbaar geweest. Ik was intens blij dat hij me wilde vergezellen bij gelegenheden, ook al wist ik dat hij liever met mij thuis op de bank zat of iets anders leuks ging doen. Dat hij zijn eigen voorkeuren voor mij aan de kant wilde zetten, tekende zijn instelling en maakte hem, voor mij althans, nog aantrekkelijker.

Mike genoot duidelijk van het autorijden en ik had me er al bij neergelegd dat Mike, ondanks dat hij veel minder ervaring had dan ik, een veel betere chauffeur was: ik was in de loop van de jaren een stuk nonchalanter geworden. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik laatst, uiteraard in het bijzijn van Mike, hem in het bijzijn van zijn vader had gecomplimenteerd over zijn rijstijl; ik had opgemerkt dat Mike een veel betere chauffeur was dan ikzelf en de glundering op het gezicht van Mike die daarop volgde was voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Al mijmerend waren we bij mij op de oprit beland; ik merkte het eerlijk gezegd pas op toen Mike de motor afzette en de sleutel uit het contract trok. Ik voelde een natte zoen op mijn voorhoofd. “Wakker worden slaapkop, we zijn er” fluisterde Mike in mijn oor. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en wilde Mike met een zoen belonen voor zijn rijstijl, maar ik hoorde het portier aan zijn kant opengaan en zag uit mijn ooghoek Mike de auto verlaten. Ik zuchtte en stapte ook uit. Ik had echt even in de auto geslapen; iets dat me normaal gesproken nooit lukte: een drempel of een plotselinge rem-manoeuvre zorgde er altijd voor dat ik snel weer uit dromenland terugkeerde. Ik hoorde Mike rommelen in de keuken en zag toen ik de keuken inliep dat hij koffie aan het zetten was. Ik genoot ervan dat Mike zich helemaal thuis voelde in mijn huis: het leek net alsof hij al jaren bij me woonde ook al was dat, helaas, niet het geval. In de kamer deed ik mijn colbertjas uit en knoopte mijn stropdas los. Mike kwam binnenlopen met twee koppen koffie en ik pakte gretig de mij voorgehouden kop aan. Mike klikte de TV aan en ging zitten. Hij maakte zijn schoenen los en toen pas viel me op dat het niet een paar van mij betrof. Mike zag me kijken en las mijn gedachten. “Die heb ik bij het pak gekocht. Ik vond Nike’s onder een pak niet zo’n strak idee.” Ik schoot in de lach en hielp Mike met het losmaken van zijn stropdas. Mike trok me naar zich toe en keek me diep in mijn ogen.

Ik stond op en Mike volgde mijn voorbeeld. Even keken we elkaar aan en vervolgens zoenden we elkaar fel. Onze handen gingen wild over elkaars lichamen heen en waren vooral gericht op het elkaar zo snel mogelijk ontdoen van de kleren. Ik knoopte Mike’s overhemd los. Vanzelfsprekend had Mike geen T-shirt aan, zodat ik bij het openslaan van zijn overhemd direct zicht had op Mike’s prachtige bovenlichaam en toegang tot zijn hard geworden tepels. Vanuit het strelen van zijn tepels bewogen mijn handen naar zijn schouders. Ongeduldig trok ik het overhemd over zijn schouders en hielp zijn armen eruit. Mike smeet het overhemd op de bank en keek me verwachtingsvol aan. Ik draaide Mike met zijn rug naar me toe en trok hem vervolgens tegen me aan. Mike draaide zijn hoofd in mijn richting, waardoor ik hem hartstochtelijk kon zoenen. Ik kon Mike’s geilheid gewoon ruiken en mijn gevoel was niet minder: door alle beslommeringen van de afgelopen weken hadden we nauwelijks tijd gehad om van elkaar te genieten en beiden waren we vast van mening dit nu in te gaan halen.

Mike keek me aan. “Weet je nog, die avond dat je me in de stromende regen bent gaan halen?” Ik staarde terug. Natuurlijk wist ik dat nog goed: Mike had die avond geprobeerd een einde aan zijn leven te maken en ik was gelukkig in staat geweest dat te verhinderen. Ik begreep echter niet waar Mike naartoe wilde met zijn vraag. Blijkbaar was mijn vragende blik voldoende. “Hoe raar het ook klinkt, ik heb toen de lekkerste sex gehad tot nu toe. Ik verlangde enorm naar je en je ramde werkelijk je pik als een beest in me. Je was lekker ruw en je hebt me gewoon totaal afgeneukt.” Er verscheen een frons op mijn gezicht. Mike was naar mij toe altijd heel duidelijk en expliciet over wat hij van onze vrijpartijen vond. Ik was op dat gebied wat gereserveerder in mijn uitlatingen maar vanavond was dat anders. “Ik heb je toen een belofte laten doen, die je niet na wilde komen.” Ik schudde mijn hoofd. “Ik wilde het wel, ik vond de gelegenheid, om je op jou verzoek op verschillende plekken in huis achtereenvolgens te pakken niet gepast.” Mike keek me indringend aan. “Ik vind de gelegenheid nu wel uitermate gepast.” Ik knikte. “Ik ook.”

Mijn handen daalden af naar zijn middel. Ik maakte, terwijl ik in een diepe tongzoen met Mike gewikkeld was, de Gabrielle riem die in zijn pantalon zat, los. Tergend langzaam zakte Mike’s broek naar beneden en voelde ik zijn boxershort vrij komen. Ongeduldig greep ik met mijn rechterhand in zijn boxershort; zijn heerlijke pik was al stijf en ik voelde het klamme voorvocht toen ik met mijn vingertoppen zijn eikel beroerde. Met mijn andere hand streelde ik zijn gespierde bovenlichaam, vergezeld van Mike’s goedkeurende gegrom. Ik trok Mike’s boxershort naar beneden en door zijn benen te bewegen zorgde Mike ervoor dat zijn laatste kledingstuk op de grond viel en hij er uit kon stappen.

Woest draaide ik Mike om. We keken elkaar even aan en ik sloeg vervolgens mijn armen om hem heen en trok Mike dicht tegen me aan. Dat gaf me de mogelijkheid mijn handen op zijn billen te leggen en deze zachtjes te masseren. “Hou eens op met dat kleutergedoe…” fluisterde Mike in mijn rechteroor. Ik moest grinniken van Mike’s opmerking die een perfecte uiting was van Mike’s ongeduld. Langzaam, heel langzaam, liet Mike zich door zijn knieën zakken. Zijn handen vonden mijn broek en ervaren trok hij deze uit, direct gevolgd door mijn boxershort. Ik slaakte een zucht toen Mike’s tong mijn eikel raakte. Dit was een teken voor Mike om alle schroom – voor zover hij die had – overboord te zetten en mijn stijve pik in een keer in zijn mond te zuigen. Mike wist perfect hoe hij me moest verwennen en hij deed dat ook nu weer vol passie en vernuft. Het duurde dan ook niet lang of ik kwam met een luide schreeuw klaar in Mike’s mond.

Langzaam kwam Mike weer overeind. Ik zoende Mike in zijn hals, op zijn massieve schouders, likte met mijn tong door zijn drijfnatte oksels, zoog en likte zijn tepels en zoende mezelf via zijn gespierde platte buik langzaam een weg naar beneden, naar Mike’s keiharde pik. Ik had besloten om de rustige opbouw achterwege te laten en begon Mike, toen mijn mond zijn heerlijke pik had bereikt, in hoog tempo af te trekken en zijn ballen tegelijkertijd met mijn tong te bewerken. Mike’s ademhaling werd steeds dieper en sneller en ongecontroleerd kwam Mike in mijn mond klaar. Ik vond de smaak van Mike’s sperma apart; ik wist dat Mike het erg opwindend vond als ik zijn zaad zou doorslikken en daarom voldeed ik aan zijn wens.

“En dan ga je je belofte waarmaken. Lang. Diep. Op verschillende manieren. Tot je niet meer kunt…” Ik ging rechtop staan en keek Mike aan. Mike pakte mijn hand vast en trok me richting gang. Halverwege de trap kon ik me niet langer inhouden: ik stopte Mike, duwde hem voorover op de trap en duwde met mijn handen Mike’s billen uit elkaar. Mike draaide zijn hoofd en keek met ogen vol ongeduld wat ik ging doen. Ik liet een dus straaltje speeksel vanuit mijn mond in zijn bilnaad lopen en zag dat het zich langzaam richting zijn anus bewoog. Op het moment dat het speeksel zijn lekkerste plekje had bereikt, drukte ik mijn gezicht tussen zijn billen. Aan Mike’s ademhaling kon ik opmaken dat hij intens genoot toen ik met mijn tong zijn anus raakte. Mike sloeg zijn handen op zijn billen en trok ze voor zover mogelijk nog verder voor me opzij, zodat ik alle ruimte had om hem klaar te maken. Terwijl ik hem toegankelijk maakte, kneedde ik zijn stevige billen. Na enkele minuten duwde Mike mijn hoofd ruw aan de kant. “Ik wil je in me voelen. Nu!” Ik liep nog twee treden de trap op en bracht mijn pik tot bij zijn anus. Toen ik hem voorzichtig langs zijn kringspier had gebracht, drukte Mike plots zijn billen hard naar achteren, waardoor ik in een keer tot het einde in Mike werd gedrukt. Op dat moment slaakte Mike een diepe, bijna dierlijk aandoende kreet. Aangespoord door Mike werden mijn penetraties steeds sneller en harder. De laatste stoten voordat ik in Mike klaarkwam, waren ongelofelijk ruw en hard. Ik had me daar in het verleden bezorgd over getoond, maar Mike stond erop dat ik hem altijd hard en ruw behandelde; “anders voel ik niks en bovendien is er niks lekkerder dan dat je diep in me klaarkomt” was altijd zijn simpele commentaar.

Ik trok mijn pik uit Mike, een sliert sperma over zijn billen en rug trekkend. Ik kon ook niet anders: deze ongemakkelijke houding had het uiterste gevergd van het uithoudingsvermogen van mijn beenspieren. Mike draaide zich om en schoot in de lach van mijn vertrokken gezicht. “Stel je niet aan. Je bent nog niet oud genoeg om medelijden met je te hebben” en glimlachte naar me om vervolgens de laatste restjes sperma van mijn pik te likken. Daarna stond Mike op en liep langzaam richting slaapkamer, terwijl hij achterom keek en me met zijn wijsvinger maande achter hem aan te komen. Mijn drang om met Mike samen te zijn was nog niet gestild na mijn eerste keer. Ik bekeek Mike terwijl hij de slaapkamer inliep. Zijn gespierde lichaam was prachtig, zijn lange, stijve en van het vocht glimmende pik danste gracieus voor hem uit en zijn jonge, frisse koppie maakte hem absoluut onweerstaanbaar. Mike was in mijn slaapkamer richting balkon gelopen en opende de tuindeuren. Hij keek ondeugend over zijn schouders en stapte toen het donkere balkon op. Even twijfelde ik: was dit wel zo verstandig? Dit zou de eerste keer zijn dat ik niet met zekerheid kon zeggen dat niemand ons kon zien. Aan de andere kant: de vrijpartij bij het vennetje was ook risicovol geweest en in het Japans restaurant waren we eigenlijk al betrapt. Mike was intussen op de reling gaan hangen en keek achterom, ongetwijfeld om te zien waar ik bleef. “Je hebt me al in je garage, woonkamer, veranda, zwembad, keuken en gang gepakt. Hoog tijd dat je balkon aan het lijstje wordt toegevoegd. Ik vind het heerlijk zoals de wind nu tegen mijn eikel waait: ik wordt er nog geiler van…” fluisterde Mike in mijn oren toen ik naderbij was gekomen. Deze opmerking, gecombineerd met mijn geilheid, won het overtuigend van de voorzichtigheid.

Ik ging achter Mike staan en duwde Mike voorover. Ik ging dicht tegen aanslaan en sloeg mijn armen om hem heen en zette mijn benen tegen die van hem, waardoor mijn stijve in zijn bilnaad werd gedrukt, maar ik hem nog niet penetreerde. Ik vond deze innige omstrengeling heerlijk: op die manier genoot ik het beste van Mike’s heerlijke gespierde lichaam: al zijn spieren drukten zich op deze manier op die van mij, wat mij een onbeschrijfelijk lekker gevoel gaf. Met enige tegenzin liet ik Mike uit mijn innige verstrengeling ontsnappen. Mike liet namelijk in woord en gebaar merken dat hij al helemaal klaar was om een tweede keer mijn sperma te ontvangen. Mike nam een veranda-stoel en zette daar zijn linkervoet op. De hoek waaronder ik Mike nu zou gaan penetreerde veranderde dusdanig, dat het er waarschijnlijk voor zou zorgen dat ik nog dieper in kon komen en aan Mike’s gezicht kon ik afleiden dat dit ook zijn bedoeling was. Langzaam stak ik mijn pik opnieuw tussen de billen die Mike zelf uit elkaar hield om een optimale toegang te garanderen. Langzaam nam ik voor de tweede keer bezit van Mike. “Zit je er helemaal in?” vroeg Mike me op een fluistertoon tussen twee diepe tongzoenen in. Ik knikte. Mike’s hoofd draaide langzaam weer terug naar voren en hij liet een gelukkige zucht ontsnappen toen ik in hoog tempo Mike voor de tweede keer die avond tot de mijne maakte. Terwijl ik hard in Mike beukte, pakte en voelde ik Mike met mijn handen waar ik maar kon: zijn massieve schouders, zijn drijfnatte oksels, zijn verstijfde tepels, zijn steeds harder kloppende pik en zijn steeds dichter tegen zijn pik aan kruipende ballen. Hoewel vanzelfsprekend veel minder hoorbaar dan op andere gelegenheden, zag ik dat Mike genoot van mijn inspanningen ook al moest hij zijn best doen zijn evenwicht te bewaren onder mijn constante penetraties. Na enkele minuten voelde ik dat mijn pik naar een nieuwe ontlading toe werkte en Mike voelde dat klaarblijkelijk ook: hij spande zijn sluitspier dat weliswaar mijn genot verhoogde, maar me ook sneller naar mijn ontlading bracht. Het gevoel van in iemand klaar komen maakte het nog lekkerder. Hijgend stond ik langs Mike nadat ik me uit hem had teruggetrokken.

Mike draaide zich naar me toe en gaf me een zoen en trok me voorzichtig af. “Zullen we op bed gaan liggen. Kun je me daar nog een keer verwennen.” Ik keek Mike verbijsterd aan: had die jongen nou nooit genoeg? Ik schudde dan ook mijn hoofd. “Sorry jongen, maar ik ben uitgeput. Als ik nog een keer moet, wordt het mijn dood en alles wat ik heb zit al in je, hoe graag ik nog wel een keer zou willen. Hou het maar te goed voor morgenochtend ofzo…” Mike keek me even ietwat teleurgesteld aan, maar gelukkig brak er al snel een glimlach door op zijn gezicht. Mike boog naar me toe en gaf me een zoen, voordat hij naar binnen liep. “Kom je?” hoorde ik uit de slaapkamer komen. Ik haalde nog een keer diep adem en merkte nu duidelijk dat het zomerweer echt voorbij was: het werd zelfs kil. Ik moest grinniken toen ik naar beneden keek en me realiseerde dat het ook wel zou kunnen liggen aan het feit dat ik, midden in de nacht, naakt op mijn balkon stond waarover een fris windje woei. “Kom je nog?’ klonk er, dwingender dan het vorige verzoek, uit mijn kamer. Ik verliet het balkon, sloot zorgvuldig de deuren en liep naar het bed, waar Mike al bezit van had genomen. Liggend, met zijn gezicht naar me toe gedraaid, zag ik Mike aandachtig kijken wat ik ging doen.

Ik sloeg het bed aan mijn kant open en kroop in bed. De overgang van een koud balkon naar een warm bed en zicht op een prachtige jongen voelden als een warme weldaad. Opeens zag ik Mike’s blik verstarren. “Heb je de deuren beneden op slot gedaan?” Ik peinsde, dacht van wel maar wist het niet zeker. Met een zucht sloeg ik het bed weer open. Ik baalde ervan dat de daders van de diefstal van Mike’s auto nog niet waren opgepakt en dat we dus erg oplettend moesten zijn. Via de badkamer, waar ik een warme badjas van een van de designradiatoren pakte en die om me heen sloeg, liep ik naar beneden. Ik controleerde alle ramen en deuren nauwkeurig: uiteraard was alles potdicht. Voor ik terug naar boven liep, checkte ik de werking van de geavanceerde alarminstallatie. Ik herinnerde me dat ik, toen ik het huis kocht, de aanwezigheid van die installatie maar overdreven vond. In de huidige situatie was ik wat blij dat het was geïnstalleerd ook al baalde ik enorm van de aanleiding. Met dat in gedachte betrad ik opnieuw de slaapkamer. Mike had de TV, die hij vol trots zelf aan het voeteneind had geïnstalleerd, aangezet. Toen ik bij de rand van het bed aankwam, zag ik aan het langzaam op- en neergaan van zijn borstkas dat Mike inmiddels in slaap was gevallen. Voorzichtig pakte ik de afstandsbediening uit zijn hand en zette de TV uit. Daarna rolde ik mezelf in de dekens en viel binnen enkele minuten in slaap.

Langzaam, heel langzaam werd ik de volgende ochtend wakker. Ik keek opzij en zag dat Mike aan het bureau in de hoek van de slaapkamer zat met de laptop open. Toen ik opstond en naar hem toe liep, klapte Mike de laptop betrapt dicht. “Wat ben je aan het doen?” vroeg ik hem. Mike’s lach brak door op zijn gezicht terwijl hij opstond en me een zoen gaf. “Je hoeft niet alles van me te weten. Ik laat het je zien als het klaar is.” Ik keek Mike aan en schudde mijn hoofd. “Ik kan je soms niet volgen, van Weem…” Mike grinnikte. “Soms is dat ook precies de bedoeling” gaf hij me als antwoord en om zijn statement kracht bij te zetten, stak hij zijn tong naar me uit. “Nou, weg, dan kan ik nog wat afmaken.” Verbluft voldeed ik aan Mike’s verzoek en ging beneden ontbijt klaar maken. Ik had met mijn baas afgesproken vandaag vrij te nemen en Sandra had voor Mike ook een vrije dag geregeld. Ongeduldig wachtte ik beneden met een gedekte en volle tafel.

Na drie keer roepen, de laatste keer met het dreigement hem te komen halen, kwam Mike dan eindelijk de eetkamer binnen gelopen, mijn laptop onder zijn arm. Ik was razend nieuwsgierig naar wat hij aan het doen was, maar ik had ondertussen geleerd dat bij Mike aandringen een averechts effect had en besloot daarom mijn gedachten niet uit te spreken. Na het ontbijt liet ik Mike de brief lezen van de verzekeringsmaatschappij waar Mike’s auto ondergebracht was. Daarin stond dat de maatschappij alle schade zou vergoeden. “Heb jij je geld in ieder geval terug” mompelde Mike met een teleurgestelde blik op zijn gezicht, terwijl hij de brief terug in de enveloppe deed en met een zucht op tafel gooide. Ik merkte aan Mike’s houding dat hij nog steeds erg onder de indruk was van wat er met zijn auto was gebeurd; Mike had zich er heel veel van voorgesteld en de diefstal had zijn droom in gruzelementen laten vallen. “Mike,” zei ik tegen hem, toen hij me aankeek. “Wat moet ik met twee auto’s?” Ik liet de impact van mijn woorden even op Mike inwerken. Ik genoot van de eerst verbijsterde en daarna dolblije blik op Mike’s gezicht, toen hij zich realiseerde dat hij dus op zoek mocht naar een nieuwe auto. Ineens stond Mike op en sprong me juichend in mijn armen. Ik had grote moeite om niet om te vallen toen Mike vol bovenop me sprong. “Zullen we vandaag gebruiken om een ander karretje voor je te gaan zoeken?” vroeg ik Mike. Mike knikte overtuigend.

Een kwartier later reden we de straat uit. Mike wilde eerst naar een Mercedes gaan kijken. Ik had besloten de keuze ook echt aan Mike te laten. Ik had voor mezelf een andere auto bedacht, maar vond dat Mike zelf moest nadenken en dus reed ik met hem naar de grootste Mercedes-dealer in de stad. We stapten uit en liepen de showroom binnen. In mijn ooghoek zag ik een verkoper naar Mike kijken met een blik van ‘wat moet die hier’. Ik had mijn hele leven al een soort van radar voor dat soort opvattingen. Wellicht had het te maken met mijn homo-zijn; ik had altijd veel moeite met mensen die op basis van een eerste blik en vooral op basis van iemands uiterlijk een oordeel over iemand velden, zonder de betreffende persoon ook maar enigszins te kennen. Zowel Mike als ik droegen deze middag vrije tijdskleding, en blijkbaar was dit te min voor de dealer. Mike probeerde drie keer de aandacht van de man te trekken, maar zonder resultaat. “Dan niet” zei Mike opeens en liep met grote passen de showroom uit. In de auto barste Mike los. “Wat een lul! Ongelofelijk! Ik wil dus echt nooit meer een Mercedes!” Ik schoot in de lach van Mike’s woede-uitbarsting, maar zag ook dat het meer teleurstelling dan echte boosheid was. Mike kreeg weer een duidelijke les dat niet alles in het leven even vanzelfsprekend was en ik hoopte maar dat Mike hier de juiste conclusies uit zou trekken.

Ik liet Mike rijden; ik wilde namelijk ook eindelijk mijn nieuwe leasewagen gaan bestellen en wilde daarvoor een paar telefoontjes plegen. Ik had me deze ochtend mijn rit met Frenk van der Zanden herinnerd, die me na mijn reis naar Dubai vanaf Schiphol met zijn robuuste Audi A8 naar huis had gebracht. Toen was deze ‘top-end’ auto voor mij niet weggelegd, maar nu ik partner was geworden, kon en mocht ik zo’n auto van de zaak gaan rijden. Ik pakte mijn communicator en belde Frenk: ik had zijn nummer direct in geprogrammeerd op de avond dat hij me zijn visitekaartje had gegeven. Toen ik mijn naam noemde, was het even stil aan de andere kant van de lijn: Frenk moest even nadenken wie hij aan de lijn had. Toen het kwartje viel waren we al snel in een gezellig gesprek gewikkeld. Ik legde hem uit dat ik op zoek was naar een andere leasewagen en dat ik graag wilde weten waar hij zijn auto had gehaald. Ook, onder een steeds bozer wordende blik van Mike, vertelde ik hem onze ervaring van zojuist bij de Mercedes-dealer. Mike’s blik stond even helemaal op onweer toen Frenk erg om Mike’s reactie moest lachen. “Ga in dat geval maar naar van der Weijden. Ik weet zeker dat ze je daar netjes zullen behandelen. Verwacht geen glimmende showroom, want daar doen ze niet aan en let op waar je gaat zitten of tegenaan hangen, want overal zit vet en smeer. Maar ze weten echt alles van Audi’s en de liefde voor het vak spat daar werkelijk overal vanaf. Wacht even, dan geef ik je het adres. Noem mijn naam maar, dan komt het zeker goed!”

Ik noteerde het adres; ik wist waar het was, namelijk op het industrieterrein aan de noordkant van de stad. Ik bedankte Frenk voor de tip en beloofde hem dat we snel een keer zouden gaan lunchen om bij te praten. Ik loodste Mike naar het adres. Gelukkig was Mike’s boosheid ver gezakt toen we voor een oude loods stopten. Ik keek naar het adres en naar het verweerde huisnummer, dat op het groen geverfde, stalen gebouw was geschilderd. “Lekkere omgeving hier…” hoorde ik Mike langs me mompelen. Ik stapte uit en Mike liep achter me aan. Het was exact de soort loods die Peter R. de Vries had omschreven in zijn boek over de Heineken-ontvoering. Ik voelde aan de deur: ik kon hem openen. Ik stapte naar binnen en zag dat Frenk niets te veel had gezegd: het was inderdaad een grote bende in de loods. De hele loods stond vol met rekken met onderdelen, delen van auto’s en complete Audi’s; van hele exclusieve tot half gestripte.

“Volk!” riep ik de loods in, toen niemand reageerde op de deur. Mike en ik keken elkaar aan: waar waren we nu weer in beland. We liepen een stuk verder de loods in, totdat we een ratelend geluid onder de dichtstbijzijnde auto hoorde komen. We keken naar beneden en zagen een vriendelijk, maar wel vol smeervegen zittend jongenshoofd onder een auto uit komen. “Wacht even” zei de knul en rolde zichzelf helemaal onder de auto uit. Hij stond op en schonk ons een gemeende glimlach. “Ik zou jullie graag een hand geven, maaruh…” hij toonde ons zijn handen: vol smeer en vet, net zoals zijn overall.

“Pap!” riep de jongen de loods in. “Klanten!” Ik vertelde de jongen dat Frenk van de Zanden ons hierheen had gestuurd. De jongen knikte en wees naar een paar stoelen in de hoek. “Kan ik jullie wat drinken aanbieden? Koffie misschien?” Mike schudde zijn hoofd. “Later misschien” antwoordde ik hem. Onderwijl zag ik een oudere man aan komen lopen. Ik gaf de man een hand. “Koos van der Weijden” stelde de man zich voor. Ik vertelde ook hem dat Frenk van der Zanden ons hierheen had gestuurd en vertelde hem wat ik zocht. “Kom maar mee, ik denk dat ik u wel kan helpen” zei de man uitnodigend en wij volgenden hem naar een kantoortje. Het kantoortje was gevuld met een bureau met daarop allerlei stapels met slordig opgestapeld papier en tegen de muren stonden kasten met nog meer papier. Een kalender hing op het enige stukje muur waar geen kasten tegenaan gezet waren. Het vertrek werd belicht door vaal Tl-licht. We controleerden, Frenk’s waarschuwing indachtig, de stoelen voor we gingen zitten. Binnen no time waren we, ondanks de vreemde ambiance, in een prettig gesprek geraakt: de man probeerde duidelijk uit te vinden wat ik zocht, en niet om mij snel wat te verkopen. Ik was dan ook erg gecharmeerd van zijn aanpak. De man merkte dat Mike zich eigenlijk zat te vervelen: Mike zat wat achteraf voor zich uit te staren, duidelijk opgelaten dat hij niet kon deelnemen aan het gesprek.Koos stond op. “Wacht even” zei hij tegen Mike. Hij opende de deur van zijn kantoor en riep: “Koen! Laat jij deze jongen eens een paar auto’s zien!” Enkele ogenblikken later kwam de jongen, die onder de auto uit was komen rollen, het kantoortje in. “Loop maar even met mij mee als je wilt” sprak de jongen tot Mike. Mike stond op en liep de jongen achterna. “Koen zal hem wat sportwagens laten zien. Ik zie aan hem dat hij van sportwagens houdt” Ik lachte. “Dat doen ze allemaal rond die leeftijd.” Na een kwartier stond de man op. “Ik zal u een A8 laten zien die we vorige week hebben ingeruild. Dan krijgt u een idee over de mogelijkheden die Audi biedt in het topsegment.” Ik knikte en volgde de man, de loods in.

De uitvoerig en uitrusting van de A8 die de man mij liet zien, was op het moment dat ik er in ging zitten, wat mij betreft verkocht. Geduldig demonstreerde de man allerlei opties. Het viel me op dat de man goed had geluisterd tijdens ons gesprek: hij liet vooral zaken zien waarvan ik had verteld dat ik ze heel belangrijk vond: de per compartiment wisselbare airco, een goed instelbare stoel met verwarming en koeling, drinkbekerhouders tussen de voorstoelen en een uitstekende telefoonontvangst. Ik had zelf weinig verstand van auto’s en volgde daarom blind mijn gevoel en het gevoel bij deze man was uitstekend.

“Kan ik hier ook een auto onder een leaseregeling krijgen?” vroeg ik de man. “Dat ligt er aan bij welke maatschappij, maar in beginsel kan het. Voor Frenk doen we het immers al jaren zo.” Ik stapte uit de auto en liep met een uitstekende indruk van het vakmanschap van de eigenaar met hem terug naar het kantoor. Ik keek halverwege de loods in en zag Mike achter het stuur van een sportwagen zitten, met de jonge monteur gehurkt langs hem in de deuropening. Mike zag me: zijn karakteristieke glimlach brak door op zijn gezicht toen hij me zag en hij stak enthousiast zijn duim naar me op. Ik schoot in de lach en de man keek me niet begrijpend aan. In het kantoor vertelde ik hem kort het verhaal van de Mercedes en dat Mike van me een andere auto mocht uitzoeken. “Is het je zoon? Jullie lijken namelijk helemaal niet op elkaar.” Ik knikte. “Dat klopt. Mike is ook niet mijn zoon.” Om de man te testen liet ik expres een stilte vallen. De man keek me even aan en toen brak er een glimlach op zijn gezicht door. “Aha. Ik snap het.”

Ik besloot de zaak direct rond te maken: het model was wat ik wilde, de uitrusting die ik er op wilde was leverbaar maar wat voor mij de doorslag gaf was het uitstekende gevoel dat ik bij deze man had: hier was ouderwets kwaliteit leveren nog normaal en ondanks dat het een rommeltje was, straalde hij en zijn zoon absoluut vakmanschap uit. Een paar telefoontjes met het hoofdkantoor van onze onderneming zorgde voor groen licht zodat ik de benodigde handtekening kon zetten. Op het moment dat ik een handtekening zette onder de overeenkomst, kwamen Mike en Koen binnen. “En?” vroeg Mike me belangstellend. “Heb je een deal gesloten?” Ik knikte. Over drie weken kan ik ‘m afhalen.” Mike floot tussen zijn tanden. “Mooi man! Coole kar!” Ik zag dat hij heel even, maar wel overduidelijk, naar Koen keek. Ik stond op en we werden door Koen en zijn vader uitgeleide gedaan. Het was intussen gaan regenen, zodat we een sprintje moesten trekken over het nu met plassen gevuld parkeerterrein, om niet doornat te worden.

Ik zag aan het gezicht van Mike dat hij iets wilde vragen, maar niet goed wist hoe hij moest beginnen. Ik vermoedde dat het over de auto zou gaan waarin hij vanmiddag zat toen ik van de A8 terug kwam lopen. Ik overwoog even om hem een voorzetje te geven, maar besloot dat niet te doen: ik vond dit een prachtige mogelijkheid om Mike de gelegenheid te geven om voor zichzelf op te komen en duidelijk te zijn in wat hij wilde. “Wat vond je van de auto waar ik in zat?” vroeg Mike me, duidelijk proberend me uit de tent te lokken. “Ik heb hem eigenlijk niet goed bekeken. Hoezo?” Ik zag Mike even moeilijk kijken. “O, zo maar…” Er klonk duidelijk teleurstelling dat ik niet hapte in zijn stem door, maar ik was vastbesloten dat niet direct te doen. Ik had Koen’s vader echter al lang gevraagd wat de auto moest kosten en die kon met wat onderhandelen wel worden betaald uit de verzekeringspenningen. Ik had met Koen’s vader afgesproken dat we deze week Koen en Mike zouden coachen om de deal zelf rond te maken en we ons verder van de domme zouden houden: Koen zou dan zijn eerste stappen als autoverkoper maken en Mike die als koper. Een prima leermoment voor beiden!

Terwijl Mike geconcentreerd door de drukke stad reed, ging mijn communicator. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik besefte dat ik de inspecteur, die de diefstal van Mike’s auto behandelde, aan de lijn had. Ik luisterde aandachtig en slaakte een overwinningsschreeuw toen de man vertelde dat de politie die ochtend de dieven hadden opgepakt en dat ze tijdens het verhoor een bekentenis hadden afgelegd. “Wat is er?” vroeg Mike, nadat ik het gesprek met een welgemeend ‘dankjewel’ had beëindigd. “Mike, ze hebben de klootzakken die je auto hebben gejat vanmorgen opgepakt. Ze voelden zich in hun eer aangetast omdat ze door anderen voortdurend werden aangesproken op hun nederlaag in de shoarmazaak. Het werd dus een erekwestie. Omdat jij bij een van hen op school zat, was jij het meest voor de hand liggend slachtoffer. En dat jij, als jongen van net 18, in een grote auto rijdt die zij waarschijnlijk nooit zullen kunnen betalen, zorgde ervoor dat ze vonden dat ze jou – en mij, omdat ik je vriend ben – een duidelijk lesje moesten leren. Een mengeling dus van frustratie en jaloezie.” Mike sloeg krachtig met zijn handen op het stuur. “Wat ‘n ongelofelijke eikels! Waar gáát dit over! Door hun debiele gedrag heb ik geen auto meer!”

Mike was gelukkig gekalmeerd toen we bij hem thuis aankwamen. Hij opende de voordeur en riep dat hij thuis was. Er kwam geen antwoord. Hij liep verder het huis in en vond een briefje op tafel, waarop stond dat zijn ouders even wat te eten gingen halen en dat hij moest bellen als hij thuis was, mocht hij mee willen eten. “Attent van je ouders” zei ik. Mike knikte en pakte zijn mobiel. “Hoi mam! Neem je voor twee mee alsjeblieft! We blijven allebei eten!” Hij kletste even met zijn moeder en hing toen op. Mike klapte het toestel dicht en liep richting veranda. Hij opende de tuindeuren en liep vervolgens de veranda op naar buiten. De regen was gelukkig even verdreven door een flets zonnetje; het leek er op dat de zon haar laatste krachten gebruikte om Nederland nog even warm te maken, voordat ze enkele maanden met reces zou gaan. Mike trok in een vloeiende beweging zijn trui uit. Vanzelfsprekend droeg Mike er geen shirt onder en zo keek ik op Mike’s prachtig door de zonnestralen uitgelichte, naakte bovenlichaam. “Kun je het zien, of moet ik wat dichterbij komen?” vroeg hij op een pesterig toontje. “Nou, kom inderdaad maar wat dichterbij, dan kan ik je nog eens goed bekijken…” Mike kwam naar me toe gelopen en was totaal niet bedacht op mijn plotselinge uitval toen hij dichtbij me was gekomen. “… en een welverdiende kieteldood te geven!” Abrupt draaide Mike zich om, in een ultieme poging om aan mijn grijpgrage handen te voorkomen. Midden op het gazon had ik Mike echter te pakken en trok hem naar de grond. Met mijn vechtsportervaring had ik nog steeds een voordeel boven de massieve spierkracht van Mike en had hem dan ook binnen enkele ogenblikken in een stevige houtgreep. We rolden als jonge uitgelaten honden over het gras totdat de droge stem van Mike’s moeder klonk. “Als jullie zijn uitgespeeld: er is eten!”

Mike en ik stopten abrupt onze stoeipartij en keken elkaar lachend aan; onze kleren waren nat van het natte gras en we zaten allebei vol grassprieten. Ik plukte de meeste grassprietjes van Mike’s bezwete bovenlichaam en hij klopte zijn en mijn broek af. Mike trok zijn trui weer aan, we namen plaats aan de tafel en begonnen aan de rijsttafel die Mike’s ouders hadden gehaald. “Mam, ik heb prima nieuws!” begon Mike. “De daders van de diefstal van mijn auto zijn vanmorgen gepakt!” terwijl hij zijn bord vol bami schepte. Mike vertelde het verhaal en ik zag aan zijn ouders dat ze ook zichtbaar opgelucht waren. “Ik ben blij voor je jongen, dan kunnen jullie weer wat normaler gaan leven” zei zijn moeder. Mike knikte. “Dan kan ik nu eindelijk met een gerust hart gaan kijken naar een andere auto!” riep hij blij uit. Ik zag Mike’s vader direct ongemakkelijk naar mij kijken. Ik kon zijn gedachten wel raden en besloot daarom uitleg te geven. “Frits, ik weet dat je jou bedenkingen had toen ik Mike de Mercedes cadeau deed. Het is een hele dure auto voor een jongen van net 18. Maar ik vond, en vind, dat hij ‘m 100% verdiende. En daar is helemaal niets aan veranderd. Hij weet dat als hij langs zijn schoenen gaat lopen, ik de sleutels direct afpak. Geen gepats dus! Bovendien wil ik niet dat wat me het meest dierbaar is,” - ik keek even duidelijk naar Mike - “gevaar loopt. Dus heb ik Mike beloofd dat hij een andere auto mag uitkiezen. Dan weet ik namelijk zeker dat hij geen troep aanschaft met alle risico’s van dien.” Mike begon vervolgens vol vuur te vertellen over de auto die ik voor mezelf had uitgekozen, inclusief alle snufjes en toeters en bellen. Ik liet hem maar: ik hield immers enorm van zijn ongebreideld enthousiasme. Om tien uur nam ik, uiteraard met een diepe zoen, afscheid van Mike en reed terug naar huis. Halverwege piepte mijn communicator. SMS. Mike. ‘blij dat ze gepakt zijn. Kunnen we weer gewoon samen zijn en samen fijn verder gaan. Mooi leven! XXX M.’ Met een glimlach op mijn gezicht viel ik in slaap.

Vrijdagavond had ik een late middagmeeting met een grote potentiële klant. Tussen de middag had ik Mike gebeld en gezegd dat ik die avond pas na negenen thuis zou zijn. “Maakt niets uit, ik heb de sleutel dus dan ga ik van de bouwplaats recht naar jou en dan alvast in bad ofzo. Ik zie je vanzelf vanavond wel binnenkomen. Tot straks!” Ik schoot in de lach van Mike’s initiatief en was heel blij dat hij het blijkbaar zo leuk vond bij mijn thuis. Ik had zijn ouders laatst gevraagd of ze geen moeite hadden met het feit dat, sinds Mike en ik samen waren, Mike steeds vaker bij mij en niet meer thuis bij hem was. Ze hadden me geantwoord dat ze aanvankelijk erg moesten wennen dat Mike niet meer elke avond in zijn vaste hoek van de driezitsbank zat. Maar, zo gaven ze toe, dat lag aanvankelijk ook aan het feit dat ze er erg aan moesten wennen dat Mike voor het eerst serieuze verkering had en dat nog wel met een tien jaar oudere man. Ze waren echter blij met de tijd die Mike nog wel thuis doorbracht, met de gedachte dat ik Mike niet exclusief voor mezelf claimde en ze genoten vooral van de gedragsverandering die Mike sinds onze ontmoeting had doorgemaakt: van een stille, gesloten jongen die niets over zichzelf loslaat tot een open, hardwerkende en sociale jongen. Ik was oprecht trots op Mike.

Het was beestenweer toen ik die vrijdagavond naar huis reed. Het gesprek met de potentiële klant had niet zo lang geduurd, maar was wel vruchtbaar geweest: zij zouden een doorbraak voor ons op de Oostkust van de Verenigde Staten kunnen zijn. Ik had Mike gebeld en gevraagd of ik wat te eten uit de stad mee moest brengen, maar Mike had gezegd dat dit niet nodig was: volgens hem was er meer dan genoeg in huis en bovendien had hij die middag op het werk een groot stuk taart gegeten: bij het complex waar ze aan bouwden was het hoogste punt bereikt en dat betekende volgens de traditie dat de jongste bouwvakker de Nederlandse vlag op de nok van het bouwwerk moest gaan spijkeren. En omdat Mike veruit de jongste op de bouwplaats was, was Mike met de vlag in de nok geklommen en had deze daar vastgespijkerd. De traditie van het bij deze gelegenheid drinken van zogenaamd pannenbier (de dakpannen kunnen dan immers op het bouwwerk) had Mike overgeslagen: hij had het zoals altijd bij zijn appelsap gehouden. De enveloppe die hem door de eigenaar was overhandigd had hij dankbaar in ontvangst genomen en na werktijd direct bij de bank op zijn spaarrekening laten zetten: “voor mijn auto” had hij grinnikend gezegd.

Ik zette de leenauto in de garage en stapte uit. Normaal, als Mike al in mijn huis was als ik binnenkwam, dreunde er loeiharde hardcore door het huis, maar nu was het doodstil. Nieuwsgierig liep ik verder het huis in. Ik de keuken zag ik zijn zwarte bomberjack, met het kraakwitte “Masters of hardcore”-logo prominent achterop, slordig over de stoel hangen: hij was dus in huis. Mike was ook niet buiten of in de kamer, dus ik liep naar boven. Ik zag vanaf de trap dat de deur van de slaapkamer open stond en dat er licht in het vertrek brandde. Langzaam liep ik richting het licht en opende voorzichtig de slaapkamerdeur. Op de grond voor het bed lag een gebruikte badhanddoek. Mike lag op zijn buik dwars op bed, op een grijze baseball-pet op zijn hoofd na naakt, en was geconcentreerd een afbeelding op de laptop aan het overtekenen in een schetsboek. Mijn blik werd onwillekeurig naar zijn prachtige achterwerk getrokken. Mike’s billen waren gespierd, maar niet te: precies goed. Dichterbij zijn bilspleet waren kleine, blonde haartjes zichtbaar en die maakten zijn achterwerk alleen maar aantrekkelijker en het warme kunstlicht accentueerde prachtig zijn spieren. Ik kwam voorzichtig naderbij en wierp een blik op wat Mike aan het tekenen was. Ik was verbluft door wat ik zag. Mike had een prachtig kruis getekend, met aan de kruiseinden en in de hoeken Japanse tekens, die ik herkende als Japanse sterrenbeelden. Dus dát was waar Mike de afgelopen weken zo mysterieus over deed! Ik begreep nu ook een stuk beter waarom Mike het geen probleem vond om het zakendiner bij te wonen: het was voor hem een uitgelezen kans om vragen te stellen aan mijn Japanse gasten! En daarom lag Mike de laatste weken dus regelmatig met een Japans boek uit mijn boekenkast op de bank! Ik vond echter dat ik Mike had betrapt, vond dat niet helemaal netjes en deed daarom voorzichtig een paar stappen achteruit en klopte toen op de deur. Mike’s reactie was zoals ik had verwacht: hij schrok, klapte snel het laptopscherm naar beneden en sloeg zijn tekenboek haastig dicht.

“Wat ben je aan het maken?” vroeg ik belangstellend. “Oh, niks…” antwoordde Mike, maar zijn rode hoofd verried duidelijk iets anders. “En dat niks, moet je dat voor mij wegstoppen?” Ik keek Mike strak aan en voelde wat irritatie bij me opkomen. “Owkee, vooruit dan”. Mike sloeg het tekenboek weer open, waardoor ik nu rustig kon kijken wat Mike had getekend. Ik wist dat Mike prachtig kon tekenen, maar dit overtrof mijn stoutste verwachtingen! Ik ging op bed zitten, langs Mike. “Wil je me uitleggen wat je hiermee duidelijk wilt maken? Ik bedoel, ik ken de tekens en weet de betekenis daarachter, maar ik ben heel benieuwd wat jou achterliggende gedachte hierbij is.” Mike keek me ongemakkelijk aan. Ik merkte duidelijk aan hem dat hij niet precies wist hoe en wat hij moest zeggen. Ik moedigde hem daarom aan door hem een zoen te geven en hem een knipoog te schenken, in afwachting van zijn uitleg. “Nou,” zei Mike, “alleen als je me niet uitlacht en niet een hele preek afsteekt.” Ik keek Mike aan. “Volgens mij heb ik je nog nooit uitgelachen, alleen toegelachen. En een preek… ik weet geeneens wat je idee is, dus ik kan ook geen preek afsteken. Dus: zoals Roosevelt zei…” Mike onderbrak me met een glimlach. “jajaja… ‘the only thing we have to fear is fear itself’.” Mike kwam overeind, ging in kleermakerszit op bed zitten en spreidde de tekening in mijn schoot.

“Ik heb al een hele tijd een diepe wens om de mensen die me heel dierbaar zijn, op een speciale manier te eren. Ik wist alleen niet hoe; ik had er niet het juiste gevoel bij. Totdat ik in een van jouw tijdschriften een rapportage las over een Japanse man, die uitgezonderd zijn hoofd, handen en voeten, helemaal getatoeëerd was.” Mike onderbrak zijn verhaal en keek me strak aan om mijn reactie te peilen. Ik moest mijn tong er bijna afbijten, maar kon gelukkig de beheersing opbrengen om Mike zijn verhaal te laten vervolgen zonder nu al een waardeoordeel te vellen. “Ik dacht eerst dat het een verhaal over een Yakuza-figuur zou zijn, maar dat was het niet. In de reportage vertelde de man dat zijn tatoeages een ode waren aan de mensen die hem het meest dierbaar waren. Precies wat waar ik naar op zoek was! Nou vind ik een 'suit', zo heet zo’n tatoeage blijkbaar, wel veel te veel van het goede. Maar het idee liet me niet meer los. In jou boeken en op internet heb ik daarna tekeningen gezocht die bij mijn gevoel passen. Alles wat jij over Japan hebt verteld, wat je Japanse zakenrelaties me hebben verteld en wat ik in jou boeken heb gelezen en gezien, hebben een grote indruk op me gemaakt en dus was het voor mij vanzelfsprekend dat het een Japans tintje moest hebben. Bovendien hoeft niet iedereen direct te kunnen afleiden wat mijn bedoeling hiermee is en tenslotte wilde ik niet dat ik ooit iemand anders zou zien die met hetzelfde rondliep.”

Ik keek Mike aan; tot mijn verbazing kon ik Mike’s bedoelingen eigenlijk heel goed volgen en bewonderde zijn idee, waarover hij heel duidelijk goed had nagedacht. “Waarom heb je voor sterrenbeelden gekozen en wie symboliseren ze?” vroeg ik Mike. “Nou, Europese namen in het Japans is niet zo eenvoudig heb ik begrepen van je zakenrelatie. Een naam als ‘Gertruda’, de voornaam van mijn oma, lijkt me niet juist te vertalen in het Japans. Sterrenbeelden zeggen dan iets meer. Bovendien zijn sterrenbeelden in de Japanse cultuur van veel grotere betekenis als bij ons heb ik begrepen. Het geeft een band met overleden dierbaren – het Boedistische deel - , maar ook met de mensen die nu met je leven en belangrijk voor je zijn: het Shintho-deel. Je snapt dat ik helemaal begon te gloeien van binnen toen je zakenrelatie me dit allemaal verduidelijkte; het paste als een maatpak om mijn gedachten en ideeën!” Ik zag Mike’s hoofd rood kleuren; dat gebeurde immers altijd als Mike vol overtuiging iets waarin hij rotsvast geloofde vertelde.

Hij wees naar het sterrenbeeld op het bovenste deel van het kruis. “Jezelf moet bovenaan staan heb ik van een van je Japanse gasten geleerd. Het teken staat voor hitsuji, ofwel schaap en is zoals je weet voor mensen geboren in 1991. Voor mij dus. Schapen zijn volgens de Japanse mythe elegant, hebben gevoel voor kunst en houden van natuur. Ze zijn ook erg gepassioneerd bezig met alles waar ze in geloven.” Ik keek Mike aan. “een echte homo dus.” Ik kon het niet laten Mike even te plagen. Hij reageerde echter niet op mijn uitdaging maar ging onverdroten verder en ik moest toegeven: de kenmerken pasten prima bij hem als persoon.

“Op het onderste deel hoort je levenspartner te staan. Jij bent geboren in 1981, het jaar van de tori, ofwel de haan. Je denkt inderdaad veel na, bent altijd bezig en je besteed veel te veel aandacht aan je werk. Je wilt altijd meer doen dan je eigenlijk aankan en als het niet lukt dan baal je daarvan. Wat overigens niet klopt is dat je altijd duidelijk zou zeggen wat je denkt. Nouja, weeffoutje zullen we maar zeggen. Op het linkse en rechtse deel staan mijn vader en moeder, allebei uit 1959 dus inoshishi ofwel beer. Ze hebben behoorlijk wat met me te stellen gehad, maar hebben altijd van me gehouden. Die innerlijke kracht zag ik toen als zwak, maar nu bewonder ik die enorm. Ik heb echt keifijne ouders!”

Ik was sprakeloos van de uitleg die Mike me gaf. Ik had nooit verwacht dat hij zo ver zou nadenken over dingen. Ik boog voorover, sloeg mijn armen om Mike heen en gaf hem een stevige knuffel. Tranen welden op in mijn ogen; dat hij zijn onvoorwaardelijke voor me op zijn lichaam wilde vereeuwigen raakte me in mijn ziel. “Wanneer wil je hem laten zetten en waar op je lichaam?” Mike nam het schetsboek van me over. “Ik heb nog geen tijdstip gepland, de tekening is ook pas net af en ik wil rustig zoeken naar een hele goede tatoeeerder. Ik wil hem achter op mijn rug laten zetten, met echte Japanse inkt. Die is veel donkerder zwart dan die uit Europa.” Ik knikte. Er brak een glimlach op Mike’s gezicht door. “Ik ben blij dat je mijn idee niet meteen verwerpt. Ik heb echt een paar dagen rond gelopen met de vraag hoe ik jou dit ging vertellen. Mijn ouders zullen op hun achterste benen staan, dus ik ben blij dat jij niet direct tegen begint te sputteren.” Ik keek Mike aan. “Ik waardeer je mening, en…” Mike onderbrak me. “Dat waardeer ik zo enorm aan je: dat je mijn mening accepteert en niet direct begint te gillen.” Ik grinnikte. “Verwar waarderen nu niet met accepteren jongeman! En ergo: ik heb wel twee opmerkingen over je idee. Punt een is dat in een Japanse geliefdenboom, ook je grootouders thuishoren en die mis ik. En bovendien: als je het op je rug laat zetten, kun je er zelf nooit naar kijken en bovendien is je spierenpakket nog niet uitgegroeid. Je krijgt dus geheid te maken met een tekening die uit perspectief gaat als je verder groeit. Lijkt me heel zonde”. Mike keek me met een grote denkfrons over zijn hele gezicht aan. Opeens klaarde zijn gezicht op. Mijn opa en oma aan ma’s kant waren al dood toen ik nog niet was geboren. Ik zal opa en oma van mijn vader’s kant op de binnenkant van de bovenste hoeken van het kruis zetten. En van mijn rug: daar had ik niet over nagedacht, maar je hebt gelijk. Dan zal ik ‘m waarschijnlijk op mijn scheenbeen laten zetten: daar past –ie ook mooi op en daar groei ik niet meer.”

Mike stond op van het bed en liep mijn dressroom in om wat kleren bij elkaar te gaan zoeken. “Zal ik alvast met het eten gaan beginnen? Dan kun jij rustig douchen en omkleden.” Mijn hoofdknik werd beloond met een kus. “Tot zo!”, waarna Mike mijn slaapkamer verliet en luid zingend naar beneden liep. Dat hij beneden was, kon ik opmaken uit het feit dat ik ineens de laatste CD van The Prophet door het hele huis hoorde denderen. Ik grinnikte om deze duidelijke aanwijzing van ‘jezelf ergens helemaal thuis voelen’ en stond op, liep naar de slaapkamerdeur en sloot deze. Vervolgens pakte ik Mike’s schetsboek van het bed af en sloeg het nogmaals open. Ik bekeek Mike’s tekening aandachtig en liet Mike’s uitleg van zonet nog een keer op me inwerken. Met een klap sloeg ik Mike’s boek dicht en liep naar het balkon; ik merkte dat ik echt geëmotioneerd werd van mijn eerder getrokken conclusie uit Mike’s verhaal, namelijk dat hij onder andere heel duidelijk voor eeuwig wilde stellen dat hij volledig voor een leven samen met mij had gekozen. Deze conclusie raakte me opnieuw enorm en zorgde ervoor dat tranen van ontroering bij me opwelden. Ik prees me intens gelukkig met Mike, die mijn leven zo had verrijkt met zijn vrolijkheid, kwetsbaarheid, eerlijkheid en, ook niet onbelangrijk, zijn fantastische lichaam.

Ik vroeg me vaak af waaraan ik de absolute hoofdprijs uit de loterij, genaamd Mike, verdiend had en werd dan daarna steevast bang van de gedachte dat ik Mike zou verliezen. Deze angstaanvallen vonden meestal ’s nachts plaats, als ik alleen in bed lag en niet in slaap kon komen. Ik lag dan de hele nacht in bed te draaien en te piekeren en vervloekte mijn gepeins. Tot mijn verbazing was het wel eens voorgekomen dat blijkbaar enkele kilometers verderop iemand anders ook niet in slaap kon komen: dan piepte mijn communicator en verscheen er een nachtelijk sms-je vanuit huize van Weem op mijn beeldscherm. Vooral in het begin lagen we soms een hele nacht met elkaar te kletsen via sms. Ik moest nu grinniken om mijn toen nergens op gebaseerde en totaal doorgeslagen angst Mike om te verliezen die op een donderdagnacht volledig tot uitdrukking kwamen.

Die nacht, waarin ik mijn frustraties op het werk van die dag met Mike deelde, kreeg ik aanvankelijk lieve en opbeurende sms-jes terug, maar ineens kwam er geen antwoord meer op mijn laatste berichtje. Ik keek eerst of ik op een verkeerde toets had gedrukt: nee, dat was het niet. Batterij op? Nee, want het scherm lichtte nog helder op. Toenemende onrust: was ik te ver gegaan? Ik stuurde nog een paar sms-jes, bood daarin steeds explicieter mijn excuses aan voor mijn gezeur, vroeg, nee smeekte hem om me direct te bellen, maar het bleef verder stil die nacht. Ik lag steeds onrustiger in mijn bed, maakte me steeds grotere zorgen en sliep uiteraard geen seconde.

Rond 2 uur ’s middags de dag erop belde Mike me en hij verbaasde zich enorm over mijn totaal doorgedraaide gedachtegang. “Joh, ik heb een prepaid en mijn beltegoed was vannacht op. En er is ’s nachts geen telefoonkaartenwinkel open, dussuh…” Die avond nog had ik Mike’s pre paid uiteraard laten omzetten naar een abonnement. De muziek beneden werd plotsklaps uitgezet en ik hoorde enkele ogenblikken later Mike in de gang naar boven roepen dat het eten bijna klaar was. Ik haalde nog een paar keer diep adem, verliet het balkon en ging met een geweldig gevoel naar beneden, benieuwd of ik Mike nog kon helpen bij het klaarmaken van het eten.

Nieuwsgierig liep ik de keuken in en zag Mike in een grote pan roeren en ik rook tomaten, uien en basilicum. Ik ging achter Mike staan, sloeg mijn armen om hem heen en complimenteerde hem met zijn kookkunsten. Er brak een glimlach op zijn gezicht door en hij draaide zijn hoofd om me een zoen te geven. “Ik dacht, laten we wat makkelijks eten. Kan zo in een bord voor de TV als je wilt.” Ik bromde goedkeurend en verliet de keuken. “Wil jij wat drinken?” riep ik vanuit de kamer. “Ik neem wel een pak appelsap mee”, antwoordde Mike. Natuurlijk, Mike had de alcohol volledig afgedaan na zijn bijna fataal afgelopen escapade. Ik schonk mezelf in blijde afwachting van mijn avondeten een glas witte wijn in en pakte het Financieel Dagblad van de tafel. Mike noemde het FD altijd geringschattend de ‘bladiebla-bode’ omdat het gros van het nieuws in zijn ogen veel te ingewikkeld werd gebracht. “Dat begrijpt toch niemand!” verzuchte hij dan.

Een kwartier later kwam Mike met twee heerlijk ruikende, flink dampende borden spagetti de kamer in. Ik legde de krant opzij en pakte het bord aan dat Mike me aanbood. Daarna zette Mike zijn bord op tafel: “Even de extra’s erbij pakken.” Ik keek Mike nieuwsgierig na, en zag hem terugkomen met een zilveren kaasrasper, met daarin een stuk Parmezaanse kaas. “Dit ding zat in mijn laatste kerstpakket. We hebben in de keet een half uur zitten geinen over waar dat ding allemaal voor gebruikt zou kunnen worden, maar niemand had eigenlijk een werkelijk idee”, vertelde Mike, terwijl hij de spagetti op mijn bord begroef onder een dikke laag Parmezaanse kaas. Het smaakte heerlijk, ook al realiseerde ik me dat ik niet helemaal objectief was aangezien Mike had gekookt. Ik besloot dat het mocht.

Na het eten ruimde Mike de vaatwasser in en kwam met een vol glas appelsap terug de kamer in gelopen. Zette zijn glas op tafel en kroop vervolgens tegen me aan op de loungebank. Ik wist wat er zou gaan gebeuren; mijn ervaring was dat Mike zo ging zitten als hij een serieus onderwerp met me wilde bespreken. Ik gaf Mike de ruimte om lekker te gaan liggen en wachtte af. “De Audi die je gekocht hebt, ben je daar blij mee?” vroeg Mike me. Innerlijk moest ik lachen: ik had al een vermoeden waar Mike over wilde beginnen en vond het grappig dat ik het bij het rechte eind had.

“Ja natuurlijk, anders had ik ‘m ook niet gekozen. Waarom vraag je dat?” Mike keek me met twee stralende ogen aan. “Nou, ik ben niet vanuit werk direct naar je huis gegaan. Ik ben de afgelopen drie dagen na werktijd bij Koen geweest. In de werkplaats, weet je wel…” Ik knikte. “Nou, ik ben twee keer met hem een stukje gaan rijden met die Audi S5 en ik wil die auto heel graag hebben. Alleen…” Ik keek Mike aan. “Alleen wat?” Mike slikte. “Nou, de prijs is tienduizend euro meer dan jij van de verzekering hebt teruggekregen en ik heb maar vijfduizend euro spaargeld waar ik direct aankan, de rest staat voor langere tijd vast. Jammer, hij is echt heel mooi en echt helemaal mijn auto” Mike keek treurig naar de TV en drukte boos hard op de kanaalwisselaar van de afstandsbediening.

Ik wachtte even voor het effect. “is de prijs die Koen genoemd heeft de vraagprijs, of de laagste prijs die hij er voor wil hebben?” Mike keek me verward aan. “Hoezo?” Ik trok mijn wenkbrauwen op. “Simpel. Heeft hij een prijs genoemd, of heb je met hem onderhandeld. Heb je bijvoorbeeld een tegenbod gedaan?” Mike keek me aan. “Nee, want ik kon dat toch niet betalen.” Ik ging rechtop zitten. “Wat vraag Koen voor de auto?” Mike pakte zijn portemonnee uit zijn achterzak en haalde er een opgevouwen vel papier uit. Hij sloeg het open en keek. “Koen vroeg er 90.000 euro voor, inclusief een grote beurt, lichtmetalen velgen en een stereo-installatie met bassbox. De brief van de verzekering zei dat er 80 ruggen op jou rekening worden overgemaakt. Verschil 10, en ik heb maar 5. Jou wil ik niks vragen en bij mijn ouders hoef ik helemaal niet aan te komen want je weet hoe ze over de Mercedes dachten.”

Met een diepe zucht viel Mike terug in de bank. Hij keek me aan. “Wat?” Ik ging verzitten. “Waarom bel je Koen niet op en doe je een tegenbod?” Mike keek me aan. Ineens stond hij op en liep snel naar de keuken omdat zijn mobiel in zijn jas zat. “Natuurlijk! Ik biedt hem 85.000!” Ik slaakte een diepe zucht die Mike gehoord moest hebben, want hij staakte zijn gang naar de keuken ineens en draaide zich naar me toe. “Owkee… uit je zucht maak ik op dat je het een dom bod vindt?” Ik knikte heftig. “Waarom denk je dat ik het een dom bod vindt?” stelde ik hem een wedervraag. Mike sloeg zijn handen op. “Hoe kan ik dat nou weten!” riep hij wat geïrriteerd. “Denk nou eens logisch na. Wat zou jij doen als je Koen was?” Mike dacht even na. “Natuurlijk!” riep hij ineens uit. “Ik zou als ik Koen was 87.500 vragen en dan kan ik ‘m nog niet betalen. Ik bied ‘m 82.500 en met een beetje geluk komen we op 85.000 uit!” Ik moest lachen om zijn enthousiasme. “Ik ga Koen meteen bellen!” Ik wees naar de klok, die inmiddels half elf ’s avonds aanwees. “Koen heeft er geen probleem mee als ik laat bel” en Mike ging, zichtbaar zenuwachtig, op de bank zitten met zijn telefoon aan zijn oor.

Mike bood 82.500 en het telefoongesprek eindigde zoals ik Mike voorspeld had: voor 85.000 euro kon Mike de auto van Koen kopen. Mike noemde de prijs, keek me aan en toen ik knikte riep hij overenthousiast “verkocht!” Mike sprak af om morgenochtend de zaak rond te maken en sloot daarna het gesprek af. Mike liet zich met een diepe zucht en een triomfantelijk blik achterover op de bank vallen. Ik stond op. “Ik ga slapen. Hoe laat morgen?” Mike keek op zijn horloge. “Zullen we 9 uur doen?” Ik vond het eigenlijk aan de vroege kant, maar begreep op mijn beurt dat Mike zo snel mogelijk met zijn nieuwe auto de poort uit wilde rijden, dus ik stemde toe. Ik kreeg een kus van Mike. “Vind je het goed als ik vanavond thuis slaap? Kan ik proberen om mijn ouders al vast te laten wennen aan de auto. Ben ik om half negen bij jou” Ik knikte: het leek me een goed plan. Ik keek Mike na totdat hij in de huurauto om de bocht uit mijn zicht verdween.

Gesloten