Een vreemde (deel 2)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Een vreemde (deel 2)

Bericht door Amexic » zo 27 okt 2019, 20:01

Een vreemde (deel 2)

Ondanks de consumptie van toch wel wat alcohol, sta ik redelijk goed uitgeslapen op. Het ontbijt is copieus. Ik laat de gerookte  zalm, de croissants en meer lekkers niet links liggen. Van nature hoef ik mij niet te bekommeren om calorie-inname. Mij met gezondheid bezig houden en sporten is voor thuis. Zomer in Turku, ik moet dringend naar buiten. Dom om in lange broek te ontbijten. Ik trek op mijn kamer gehaast een short en een T-shirt aan en trek de stad in.In de meeste Europese steden  herken ik  dezelfde winkelketens en je verstaat min of meer de heersende taal. Niets van dat in Finland. De stad oogt op de een of andere manier modern. De orthodoxe Aleksandra kerk met cirkelvormig koperen dak, die ik als eerste gebouw binnenstap geeft een vreemde indruk hier in het noorden. De taal is voor mij onherkenbaar, verwant aan Hongaars, weet ik.De euro hebben ze wel. De twee zwanen van hun euromunt zoek ik niet. Ik verzilver in een winkeltje 1 en 2 eurocent munten die mijn tante besteld heeft, aan woekerprijzen. Ik merk dat de verkochte groenten op de markt toch niet van die eersteklas kwaliteit zijn die je bij ons mag verwachten. Ik koop bij een bakker een soort gevuld brood gewoon omdat het er onbekend uitziet.Ik eet het op buiten op een bank. Het blijkt een goede keuze. Tot mijn verrassing is het gevuld met vis, zalm en zo. Het is allesbehalve droge kost. Het smaakt me heerlijk. Ik kies een terras op de hoek van een plein. Armzalig drinken uit het flesje water uit mijn rugzak ben ik niet van plan. Ik bestel een Fins bier, niet wetende wat mijn tong te proeven zal krijgen. Men serveert me een donkerbruin bier. Het is een stout, 10 graden. Ondanks de smaak van gebrande mout en karamel, niet echt mijn meug, lest het ten minste de dorst.Drie kwart van de stoelen zijn leeg.  Mijn blik gaat naar die jonge man een paar tafels verder.  Ik moet te veel opzij kijken om onopvallend te blijven. Hij zit net als ik naar de passerende mensen te kijken en nipt af en toe van zijn koffie. Hij is ook alleen een reden te meer om op hem af te stappen. Een buitenlander net als ik, beoordeel ik hem aan zijn uiterlijk, rugzakje op de stoel naast hem en bermuda. Hij is verdomd knap. Dat is me helemaal duidelijk vanop een paar tafels afstand. Wat me helemaal beroert is dat veelkleurige polsbandje. Ik besluit mijn stoute schoenen aan te trekken, getriggerd. Ik neem mijn glas en stap naar hem toe. 'Am I disturbing you with my company?'
'Not at all. Please sit down.' gebaart hij me.  Het is gemakkelijk een banaal gesprek te beginnen. 
'Ook buitenlander?'' Niet moeilijk om te raden in het blonde Finland. Hij heeft gitzwart haar en hij zit alleen aan een tafeltje, redenen te over om mijn stelling te bevestigen.
'Waarom zou ik een vreemdeling zijn?' Ik zie het aan zijn mimiek en ik hoor het aan zijn stem dat hij lacht. Hij spreekt vloeiend Engels met een accent wat ik niet kan thuisbrengen. Zijn benen en armen hebben een donkere teint die weinig Vlamingen zelfs in de zomer kunnen evenaren. 
'Tja, je ziet er tamelijk on-Fins uit.'
Zijn alle Finnen blond denk je?'
'Natuurlijk niet.' Hij heeft iets onbestemd. Als ik zou raden zou ik 'Argentijns' zeggen. Hij heeft van ver iets 'Indiaans', zware gok.Ik hoef niet te raden.
'Ik ben Zweed.' zegt hij. 'Dus je hebt gelijk, ik ben buitenlander. Eigenlijk ben ik half Zweeds want ik heb een Finse grootvader.'
'Nu je het zegt. Je ziet er tamelijk Zweeds uit.'
'Dank je voor het compliment.' vervolledigt hij mijn surrealistische opmerking. 'En jij, waar kom jij vandaan?'
'België.'
'Jij komt in je eentje Turku verkennen?'
'Een zakenreisje en er daarna vrije tijd aan koppelen, ideaal toch.' Hij vraagt niet door en ik heb op het moment geen zin om uit te wijden over mijn job. Even valt het gesprek stil.'Mooi armbandje heb je aan.' merk ik op. Het is een 'skoebidoe' regenboogkleurig bandje. De regenboogkleuren zeggen genoeg. Ik schrik van zijn felle reactie.
'Ha, gaan we die toer op. Je bent in het buitenland en denkt ik ga er eentje versieren.'
'Het is niet omdat ik de betekenis van je polsbandje begrijp en omdat ik je knap vind dat ik je wil versieren.'
'Weet je, er komen er velen zoals jij op me af met het enige doel me in bed te krijgen. Blijkbaar trekt mijn naar de normen hier,  exotische uitzicht , nogal wat mannen van het verkeerde soort aan.'
'Wat wil je, je zit hier op een centrale plek op je eentje knap te zijn.'
'Noem me niet knap. Je moet goed beseffen dat ik niet te versieren ben en zeker niet door een buitenlander als jij.'
'Doe dan zo'n bandje niet om je pols. Mijn enige bedoeling is een beetje sociaal contact. Ik vind je behoorlijk agressief uit de hoek komen.'
Hij lacht luidop. 'Het lijkt erop dat we aan het ruzie maken zijn, terwijl we elkaar van haar noch pluim kennen.'
'Daar lijkt het inderdaad op. Ik begrijp niet waar dit soort reactie goed voor is.' Ik ben zelf nogal direct. Hij blijkbaar ook. Ik ben weinig onder de indruk van zijn assertieve houding maar ik stel vast dat hij me aangestoken heeft en dat ik geprikkeld reageer.
'Sorry.' zegt hij. 'Ik wil graag contact met soortgenoten vandaar het bandje. De meesten zijn slechts uit op een vluchtig contact, je weet wat ik bedoel. Dat is nu net waar ik geen behoefte aan heb. Het is simpel, ik kan van in het begin maar beter duidelijk zijn.' Hij heeft zijn harde toon laten varen.
'Ik zweer het, een buitenlands avontuurtje is mijn ding niet.'
'Maar je bent homo?'
'Ja. Is dat een voorwaarde om met je aan tafel te mogen blijven zitten?'
'Je mag ook hetero zijn, maakt  geen verschil uit.' Hij drukt me stevig de hand. 'Lukas.' zegt hij. 'Welkom in Turku. Mijn excuses dat ik niet al te gastvrij ben geweest.'
'Tom.' maak ik me bekend. 'Woon je in de stad?'
Ik woon buiten maar werk in de stad.'
'Zwaar werk dat je hebt.'
'Ja hé. Maar ik moet nog beginnen. Het weer is goed, ik woon alleen en doe waar ik zin in heb. Dus iets drinken en mensen observeren kan aangenaam zijn. Nu ben jij mijn gast. Beschouw je gerust als welkom.'
'Wat een opluchting.' Ik breng een toost uit met mijn lege glas tegen zijn lege kopje. 'Drink je er nog een op mijn kosten?'
'Verwacht je niet meer van de stad dan een terrasje? Ik begin pas te werken in de namiddag. Wat denk je van een kleine rondleiding?'
'Helemaal in orde.' Ik betaal voor ons beiden. Het zijn toch kosten die ik kan inbrengen.
'Heb je plannen? Wat wil je zien?'
'Ik dacht langs het water te wandelen of gewoon het centrum te verkennen.'
'Je maakt het me gemakkelijk.' Hij is een vlotte jongeman en jawel, ik ook. Daarenboven is niets gemakkelijker en veiliger dan praten met een volslagen vreemde.'Wat voor werk doe je eigenlijk?' vraag ik hem.
'Ik ben psycholoog.'
'Lap, daar heb je het. Ik heb zonet ongeweten een of andere psychologische test ondergaan.'
'Hou op, ik heb geen menselijke eigenschappen die jij niet hebt.'
'Wat doe je precies?'
'Ik werk met verslaafden.'
'Oei, moeilijk.'
'Waarschijnlijk erg moeilijk maar niet voor mezelf. Ik ben de verslaafde niet. Het zijn rokers, enkel tabaksverslaafden om precies te zijn. Ze leven gemiddeld een jaar of 10 korter. Dat is zelfs onbelangrijk. De winst zit hem in hen een betere levenskwaliteit te geven. De laatste jaren dat je leeft kan dat heel belangrijk worden. Rook jij?'
'Ga je me bekeren?'
'Dat kan ik niet. Gewoon uit interesse. Ja, ik besef het. Ik ben voortdurend op een soort kruistocht.'
'Nooit gerookt en niet van plan.' We stappen door het stadscentrum. Ik let nauwelijks op de omgeving. We zijn nu eenmaal goed aan de praat.
'Ik werk in een praktijk waar een aantal gezondheidswerkers actief zijn: een diëtiste, een huisarts, een pediater en nog een paar van dat. Het avondwerk maakt dat ik een belangrijk stuk van de dag vrij ben. Op Lukas' vraag vertel ik over mijn werk.
Hij laat me de orthodoxe kerk opnieuw bewonderen en ook de domkerk , wit en geheel anders van stijl. We dwalen tenslotte door het stadspark waar door het mooie weer een aangename drukte heerst. Ik heb weinig oog voor de omgeving want we blijven druk in gesprek. Ik probeer Lukas te overtuigen om iets te gaan eten. 
'Ik heb boterhammen bij.' pruttelt hij tegen.
'Ik trakteer want ik breng de kosten toch in.' Hij laat zich overhalen. Ik laat hem een schappelijk en typisch Fins restaurantje kiezen. De menu is eentalig Fins dus begrijp ik er geen snars van. 'Kies voor mij maar hetzelfde als jij.'Een beetje stereotiep kiest hij voor zalm maar het gerecht wordt geserveerd met veenbessen. Een gekke combinatie maar erg lekker.
Hij excuseert zich na het eten. 'Ik moet me haasten, anders kom ik te laat op het werk.' Hij vertrekt met stevige tred en komt dan haastig terug gelopen. 'Vind je het erg om je contact gegevens te geven?' vraagt hij gejaagd. Ik ben meestal terughoudend bij zo'n vraag. Hij heeft me zien twijfelen. 'Je mag in ieder geval de mijne hebben.' zegt hij en geeft me zijn visitekaartje.Daarna zet hij het op een lopen. Ik dwaal de rest van de namiddag doelloos door de stad in gedachten. Mooie jongen, heel erg ad rem.Terug op hotel ga ik door mijn e-mails. Er zit niks bijzonders tussen. Ik bekijk het adreskaartje van Lucas. 'Tabakoloog' staat er op. 'Moet je niet doen, je werk e-mail doorgeven.' denk ik.Ik hou die dingen gescheiden. Het was een leuk gesprek, het zindert na. Een beetje impulsief stuur ik hem een SMS-berichtje. Kan geen kwaad. 
Hij stuurt onmiddellijk terug: 'Dank je. Ben nu aan het werk. Stuur je later zeker meer.'Er komt niks meer die avond en ik ga op tijd slapen omdat ik geen zin heb mij te vermoeien door te kijken naar banale buitenlandse TV-programma's. Een ochtendmens als ik, gaat vroeg ontbijten. Ik ga voor gezond met yoghurt en fruit maar zondig met croissants en chocoladebroodjes. Een calorierijk dieet heeft geen enkel nadelig effect op mij.
'Pling.' zegt mijn smartphone. Lukas wil weten tot wanneer ik in de stad ben. 
'Tot de middag.' antwoord ik. 'Ik heb een vlucht om drie uur.''Kan ik nog afscheid van je nemen?' vraagt hij. Het klinkt een beetje raar 'afscheid' nemen na een vluchtige ontmoeting.Ik stem toe en geef mijn coördinaten.
'Binnen een uur ben ik er.' Hij zal naar de lobby komen.Ik  check uit en  zit pas in een zetel met een cappuccino en daar is hij al. Hij is rood aangelopen en half buiten adem. 'Ik heb me gehaast.'
'Dat zie ik. Ook een koffie?' Hij bedankt. Daar zit hij dan tegenover me. Dit is niet dezelfde vlotte  jongen van gisteren. Hij kijkt weg als ik hem aankijk. Zelf weet ik niet wat ik hem te bieden heb. 'Het was een leuke namiddag gisteren.' probeer ik.
'Vind ik ook. Sorry van mijn gedrag. Ik verkeerde in een vreemde stemming. Zo doe ik normaal niet.'
'Het heeft me niet gestoord, integendeel. Ik hou van een beetje pit.' Hij kijkt me even aan. Wat is hij verlegen. Dat had ik niet verwacht. Ik voel me er zelf ongemakkelijk door.
'Dat zeg je uit beleefdheid.'
'Ik meen het en trouwens het heeft geen belang. Je ziet me toch nooit meer.'
'Toch wilde ik nog even langs komen.' Ik kan zelf niets bedenken om het gesprek aan te zwengelen. 'Dan ga ik maar. Goede terugvlucht.' zegt Lukas en hij staat op.
Ik sta reflexmatig mee op. Hij laat me het nakijken. Ik voel me vreemd. De jongen die me vandaag kwam opzoeken, gedroeg zich heel anders dan gisteren. Wat wilde hij van me? Ik had nog gemakkelijk een paar uur met hem op pad kunnen gaan. Uit pure verveling drink ik nog een koffie en bestel daarna een taxi.
Veel te vroeg ben ik in de relatief kleine luchthaven van Turku.

Gesloten