Zwart -7

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Kevin-K
Berichten: 35
Lid geworden op: wo 22 mei 2019, 08:56
Vul het getal in: 123

Zwart -7

Bericht door Kevin-K » do 04 jul 2019, 08:25

Zwart - Deel 7

Resoluut trek ik de schuurdeur achter me dicht en draai hem op slot. Gekleed in mijn regenpak stap ik op mijn fiets. Een rugzak verpakt in een vuilniszak achter op mijn fiets. Ik begin te fietsen en trotseer daarbij de wind en de neerstortende regen. Als ik de wijk uitfiets zie ik weer die flat van 16 verdiepingen. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat die flat mijn bestemming was. Een rilling gaat over mijn rug als ik eraan terugdenk.


Maandagochtend, daar zit ik, naast mijn moeder in de auto. We zijn onderweg naar school, een voor mij nieuwe school. Eentje wat verder weg waar ik straks met de bus heen ga want fietsen is te ver voor het mooie. Maar deze eerste keer stond mijn moeder erop om me te brengen. Terug ga ik wel met de bus.

De afgelopen maanden waren zwaar, ja inderdaad, ik probeerde zelfmoord te plegen door van het dak van een zestien verdiepingen tellende flat af te springen. Maar op het moment dat ik wilde springen werd ik vastgegrepen door een agent. In plaats van voorover viel ik achterover. Wat er direct daarna allemaal is gebeurd weet ik niet meer want ik verloor het bewustzijn en daarna ben ik plat gespoten met kalmeringsmiddel. In de weken die erop volgden heb ik een intensieve behandeling van een psychiater (dhr. Hublart) gehad. In het begin waren de sessies met alleen de psychiater en ik, maar later ook sessies met mijn ouders. Teveel wil ik hier alleen niet over kwijt behalve dan dat het me heeft geholpen en niet alleen mij maar ook mijn ouders. Ik moet vooral leren om mezelf te accepteren en te respecteren. Mijn ouders accepteren mij zoals ik ben, mijn geaardheid staat hun niet in de weg!  Natuurlijk ben ik er nog niet maar ik ben wel op de goede weg.

Paul heb ik nog een paar keer gesproken maar dit was raar en oppervlakkig. We hebben gewoon afgesproken dat onze wegen simpelweg scheiden. Hij heeft ook ontslag genomen bij het restaurant van mijn vader.

Mijn moeder remt af en vlak bij school stopt ze, zoals ik al zei, een nieuwe school. Een veel kleinere school met alleen havo en vwo leerlingen. De directeur, Dhr. Janus Jakobs, heb ik al een gesprek mee gehad samen met mijn moeder. Het is een zeer vriendelijke man en hij verzekerde ons dat ik me heel erg op mijn gemak zou gaan voelen. Toch ben ik behoorlijk nerveus. Met zowel de psychiater als mijn ouders heb ik afgesproken om te proberen om me meer “open” te stellen voor anderen. Minder teruggetrokken leven, belangstelling zou tonen in anderen. Zucht, ik heb mijn woord gegeven maar weet niet of ik het durf…

‘Joey, zal ik nog even met je meelopen?’ Verschrikt kijk ik naar haar. ‘Een moeder die met haar 17, bijna 18 jarige zoon het schoolplein wil oplopen om hem naar school te brengen?’

Lachend kijkt mijn moeder me aan. ‘Nee, ik maak maar een grapje’ Ik zucht even opgelucht en open mijn portier, stap uit en neem mijn rugzak welke bij mijn voeten ligt mee en dan hoor ik mijn moeder dan achter me. ‘Weet je zeker dat ik je niet hoef op te halen? App je als je naar huis komt?’
‘Maaam’ zeg ik geërgerd.  ‘Je weet wat Hublart (de psychiater) heeft gezegd.’
We kijken elkaar even aan, ik zie dat ze bezorgd is. Ik snap het ook wel. Ik tover een geruststellende glimlach tevoorschijn en geef haar een knipoog. ‘Komt goed mam, echt.’ Daarna draai ik om en loop ik het schoolplein op met de rugzak hangend over één schouder. Direct loop ik door naar de voordeur, ik zal me moeten melden bij de balie. Maar daar zie ik de vriendelijke Jakobs al op me af stappen, direct geeft hij e een hand. ‘Welkom Joey, loop gelijk maar even mee.’ Ik knik en volg hem direct. De leerlingen die op het schoolplein hangen kijken nieuwsgierig naar ons. Een ongemakkelijke rilling loopt over mijn rug. Zonder op of om te kijken volg ik Jakobs en even later komen we terecht op zijn kantoor. Hij begint een kletspraatje en probeert mij een beetje op mijn gemak te stellen, hoewel ik precies weet dat het ook zijn bedoeling is om mij op mijn gemak te stellen lukt het hem nog ook. Ik voel de spanning gewoon van mijn schouders glijden. Als vervolgens de bel klinkt door de gangen kijkt hij me opnieuw vriendelijk aan. ‘We wachten even totdat iedereen in haar of zijn lokaal zit en daarna zal ik je brengen naar je nieuwe klas. Geloof me, het is misschien wel de leukste en hechtste klas die we ooit op deze school hebben gehad.’

De stappen door de lege gangen klinken hol terwijl ik half schuin achter meneer Jakobs aanloop. Al snel zijn we bij het lokaal en klopt Jakobs op de deur. Zonder verder te wachten duwt hij de deur open en blijft in de deuropening staan. Zo te zien richt hij zijn aandacht op de leraar die voor de klas staat. ‘Meneer de Graaf, zoals besproken kom ik u Joey brengen, de nieuwe leerling.’ Glimlachend draait Jakobs zijn blik naar me en stapt opzij. Ik haal diep adem, zet mijn gedachtes uit en stap naar binnen. Alle ogen in de klas zijn op mij gericht, heel snel kijk ik de klas in en scan naar lege stoelen. Achterin is, naast een jongen, een plek vrij maar ook voorin zijn twee banken leeg. Elke vezel in mijn lichaam verlangt naar die plek voorin, de plek waar je kan opgaan in de massa. Ik dwing mezelf naar de leraar te kijken en zeg zacht ‘Goedemorgen meneer.’

‘Goedemorgen’ klinkt zijn heldere stem en daarna kijkt hij de klas is. ‘Dames en heren, deze jongeman komt jullie klas dit jaar versterken.’ Daarna kijkt hij mij weer aan. ‘Stel je maar even voor.’ Ik dwing mezelf de klas in te kijken en forceer een glimlach tevoorschijn. Al die ogen die op mij gericht zijn, het zweet breekt me bijna uit. Ik schraap mijn keel. ‘Hoi, ik ben Joey en ehh, ik ben 17 jaar.’ Wat zou ik nou meer moeten zeggen?, snel kijk ik opzij naar de Graaf en blijkbaar ziet hij mijn blik. ‘Zoek een plekje en ga lekker zitten jongen.’ Dankbaar kijk ik hem aan en direct zet ik een paar stappen naar de lege banken voorin maar dan galmen de woorden van de psychiater en mijn moeder door mijn hoofd… Ik zet mijn tas neer en ga recht mijn rug, weer schakel ik alle gedachtes en gevoelens uit en ik draai me om. ‘Meneer de Graaf?’ hoor ik mezelf zeggen. Verwonderd kijkt hij me vragend aan. ‘Ja Joey?’
‘Mag ik nog iets toevoegen aan net?’
‘Ja, natuurlijk! Graag zelfs!’
Wederom draai ik me richting de klas en kijk naar de muur achter in het lokaal.

‘Ik ben Joey, Joey Langman. Ja inderdaad, mijn naam is lang maar ik niet. (gegrinnik door de klas) Ik ben die jongen uit het nieuws van een aantal maanden geleden die in elkaar is geslagen om zijn geaardheid, ik ben die jongen uit het nieuws die bovenop die flat stond om eraf te springen. Maar nu ben ik hier, een nieuwe school, een nieuwe omgeving. Ik vraag niet om medelijden of medeleven. Ik wil gewoon mijn havo halen en meer niet.’

Doodse stilte, er heerst doodse stilte in de klas. Als versteend sta ik daar, voorin de klas, alle ogen op mij gericht en dan plots begint er ergens achterin iemand te klappen. Direct volgen er meer en staan er leerlingen al klappend op. Van alle reacties die je zou kunnen bedenken is dit de laatste die ik had verwacht maar er komt een grote natuurlijke glimlach op mijn gezicht. Meneer de Graaf heft zijn hand op en al snel is iedereen stil. ‘Joey, bedankt dat je zo open bent. Wellicht overbodig om te zeggen maar je bent hier meer dan welkom.’ Zijn woorden zijn warm en geruststellend. Uit mezelf kom ik in beweging en wil ik gaan zitten op mijn nieuwe plek voorin de klas maar dan hoor ik plots. ‘Hey Joey!, naast mij is een plekje vrij. Kom hier zitten!’ Ik kijk op en zie de jongen achterin naar me lachen, zonder erbij na te denken pak ik mijn tas op en loop naar de lege stoel. Ik zet mijn tas neer en ga zitten. De jongen kijkt me aan en stekt een hand uit. ‘Ik ben Chris. O, en dat is Anna mijn vriendin.’ Hij knikt naar voren. Anna kijkt me nieuwsgierig aan en ik glimlach naar haar. ‘Hoi Joey’ zegt ze.

Daarna eist de leraar de aandacht op en wil nu dan eindelijk beginnen met de les. Aangezien het allemaal stof is wat ik vorig jaar al heb gehad kan ik maar moeilijk mijn aandacht bij de les houden. In plaats daarvan kijk ik dan ook rond om iedereen in me op te nemen. Raar, voor het eerst zit ik achteraan in de klas. Vanaf hier zie je alleen maar ruggen! Toch wordt er regelmatig door sommige leerlingen achterom gekeken. De leraar heeft het heus wel door maar laat het vooralsnog toe. Af en toe fluistert Chris wat namen als hij mij ziet kijken en zo langzamerhand leer ik een aantal namen. Chris verteld me ook naast de namen een klein beetje achtergrond over de anderen. Zo verteld hij bijvoorbeeld welke sporten sommige doen of wie een stelletje is want blijkbaar zitten er meerdere stelletjes in de klas.

Onbewust sta ik aan het einde van de les als één van de eerste op, klaar om het lokaal te verlaten. ‘Joey, wacht, niet zo snel.’ Zegt Chris als hij ziet dat ik wil gaan. Hij komt naast me staan en legt een hand op mijn schouder. Al pratend laat hij me niet los terwijl we het lokaal verlaten. Ik laat me door hem leiden en al snel komt de volgende jongen naast me lopen wie zich voorstelt als Jelmer. Chris en Jelmer praten veel tegen mij en elkaar, blijkbaar willen ze alles doen om mij op mijn gemak te stellen. Het lukt ze, ik begin zowaar ook meer te praten en ik voel me op mijn gemak bij ze. In de volgende les komt ik naast Jelmer te zitten aangezien Chris bij zijn vriendin Anna gaat zitten.

Nu is het Jelmer wie de in en outs over iedereen verteld en blijkbaar is hij ook geïnteresseerd in mij want hij stelt met regelmaat persoonlijke vragen. Ook deze keer laat de leraar het oogluikend toe dat Jelmer steeds aan het fluisteren is.

Het is bizar, gewoon bizar want na deze les word ik meegenomen door de volgende, ditmaal Sanne. ‘Ha Joey, we gaan naar de aula want we hebben een tussenuur. In de aula zitten we eigenlijk altijd met onze hele klas bij elkaar.’ Onder de indruk van alles laat ik me opnieuw leiden, in de aula schud ik vele handen en ga ik bijna scheel kijken van alle informatie die ik in mijn schoot geworpen krijg. Ook al zou ik me willen terugtrekken, me op de achtergrond willen houden…. Hier zal dat nooit gaan lukken. Chris stoot me aan en vraagt: ‘Wat is je telefoonnummer?, dan kan ik je direct toevoegen op de Whats App groep.’ Uiteraard geef ik deze en even later trilt mijn telefoon zowat mijn broekzak uit. Tijd om te kijken heb ik niet want ik krijg de ene vraag na de andere op me afgevuurd. Waar woon je, wat zijn je hobby’s, wat voor werk doen je ouders et cetera, et cetera. Gelaten geef ik overal antwoord op en ik voel me meer en meer op mijn gemak in de groep. Eén jongen houdt zich iets meer afwezig, hij zit in de hoek en heeft als volgens mij als enige mij nog geen hand gegeven maar ik zie hem wel steeds naar mij kijken. Hij heeft de mooiste ogen die ik ooit heb gezien. Ik ben benieuwd hoe hij heet. Maar echt de kans krijg ik niet om het te vragen want op één of andere manier kom ik niet bij hem in de buurt.

Na de laatste les begeef ik me samen met Jelmer naar de uitgang van de school. ‘Ga je nog even mee de stad in?’ vraagt Jelmer. Lachend schud ik mijn hoofd. ‘Nee, ik ben gesloopt, echt, ik ben gewoon moe.’
‘Haha, dat snap ik wel’ zegt hij lachend terug. ‘Volgende keer dan?’
‘Dat is goed.’
Even later zit ik met nog twee andere klasgenoten in de bus maar die stappen eerder uit dan ik. Ik zak onderuit en haal mijn telefoon tevoorschijn. De groepsapp lijkt ontploft en ik heb meerdere privé berichtjes maar eerst zoek ik mijn moeder op. Blijkbaar heeft zij al meerdere appjes gestuurd en ik stuur snel een bericht terug. “In de bus, zo meteen thuis. Het was een topdag!” Daarna loop ik door de andere appjes heen. Zoveel mogelijk koppel ik namen aan de telefoonnummers. Tegelijkertijd stuur ik zoveel mogelijk terug. Als ik eindelijk bij de halte kom waar ik kan uitstappen loop ik met mijn telefoon in mijn hand de laatste paar honderd meter naar huis. Er is één privé bericht die ik niet kan koppelen aan een naam, ook de profielfoto is neutraal dus daar kan ik het ook niet aan zien. Maar door de inhoud van het bericht, “Hey Joey, leuk dat je bij ons in de klas zit. Je hebt me geraakt met wat je zei vanochtend.”, ben ik erg benieuwd wie het is. Ik scrol door het gesprek van de groep door maar daar heeft hij niks gepost wat ik kan lezen. Als ik bij de voordeur van mijn huis bent besluit ik terug te appen. “Hey, bedankt, het was niet makkelijk om te zeggen” Ik druk op enter en type dan: “Sorry dat ik het vraag, maar hoe heet je?” en dan verstuur ik het appje.

Dan stap ik binnen en hang ik mijn jas op. Als ik de keuken instap met mijn telefoon in mijn hand piept deze een paar keer achter elkaar met nieuwe berichtjes. Mijn moeder kijkt verbaasd maar dan verschijnt een grote glimlach op haar gezicht. ‘Joey, hoe was school, leuk zeker?’
‘Ja mam. Het was echt super!’
Ze schenkt wat te drinken voor me in en dan gaan we zitten aan de keukentafel. Ze wil natuurlijk alles weten en ik geef een uitgebreid verslag van de dag. Ik kan het niet helpen maar ik ben razend enthousiast. Ondertussen blijft mijn telefoon met regelmaat piepjes geven omdat berichtjes binnen komen. Wanneer ik mijn moeder alles wel heb verteld ben ik niet de enige die straalt. Lachend kijkt ze mij aan. ‘Ik ga de keuken schoonmaken en volgens mij heb jij nog genoeg te doen.’ en ze knikt naar mijn telefoon.

Direct begin ik weer te appen en kijk direct of het mysterieuze nummer een bericht terug heeft gestuurd. “Haha, ik ben Mees.” Mees? Vraag ik me af.
“eh, sorry maar dat zegt me nog niks (bloos smiley)”
Direct komen er twee blauwe vinkjes en zie ik dat Mees gaat typen. “Dan heb ik geen beste indruk gemaakt haha.” En dan volgt er een foto. Mijn mond valt iets open terwijl ik staar naar de foto. Mees is de jongen met die prachtige ogen. Diep, echt diep bruin met een leuke twinkeling. Bruin kort haar, een lief neusje, mooie kaaklijn en zijn mond vol met mooie witte tanden omringt door prachtige lippen. Snel wil ik terug appen maar ik kan natuurlijk niet zeggen dat hij knap is. Hij weet tenslotte dat ik homo ben en als ik gelijk ga zeggen dat hij knap is….  “ah, nu weet ik het!”
“Ja, heb je me wel gezien vandaag?”
“Zeker, jij zat op de hoek van de tafel in de aula vandaag.”
“Haha, dat klopt!”
Daarna blijven we appen, over van alles en nog wat. Steeds beter leer ik hem kennen en elke keer als het even stil is kijk ik naar de foto die hij stuurde. ‘Joey, kom je eten?’ hoor ik mijn moeder plots zeggen. Eten?, denk ik bij mezelf. Is het al zo laat? ‘Eh, ja mam.’

Na het eten ga ik naar mijn kamer, mijn computer laat ik voor wat die is en ik ga op mijn rug op bed liggen en heb mijn telefoon weer in mijn hand. Ik ben gewoon niet gewent om zoveel te appen. Haha, mijn duimen gaan er bijna pijn van doen! Ook is er een nieuw bericht van Mees. “Pff, ik haat wiskunde, ik snap er geen bal van.”
“Wiskunde? We hadden toch geen wiskunde?”
“Nee, maar daar ben ik vorig jaar bijna door gezakt dus ik had me voorgenomen om alvast vooruit te kijken voor morgen.”
“Haha, strebertje!”
“Ja, lach maar” gevolgd door een boze smiley.
“Sorry, ik heb het meeste vorig jaar al gehad en ik vind het wel makkelijk eigenlijk. Ik haat talen”
“Dat vind ik dan weer makkelijk haha.”
“Als je hulp nodig hebt met wiskunde zeg je het maar hoor” gevolgd door een knipoog smiley.
“Zullen we anders morgen naast elkaar gaan zitten tijdens wiskunde en Frans? Kan jij mij helpen en ik jou.”
Mijn hart slaat over en voordat ik er erg in heb stuur ik: “Meen je dat?”
“Ja, waarom niet?”
Ik weet niet hoe ik moet reageren en blijkbaar duurt het te lang voor hem “Maak je niet druk, morgen jij en ik bij wiskunde en Frans. Oké?”
“Oké”
Daarna appen we nog even kort maar dan gaat hij toch nog inlezen in wiskunde. Ik kijk naar de klok, het is pas half tien maar ik ben echt gesloopt. Ik sta op en ga naar de badkamer en maak me klaar om te slapen. Als ik even later naakt in bed lig pak ik nog even mijn telefoon.

Ik zet hem op stil en open opnieuw de foto van Mees. Hm, wat is die jongen toch mooi. Mijn vrije hand glijdt onder de dekens, aaiend over mijn buik langzaam naar beneden. Ik pak hem vast en direct groeit hij in mijn hand. De ogen op de foto, die mooie lippen… Mijn hand beweegt op en neer. Ingehouden kreun ik, ik stel me voor dat het zijn hand is die mij aftrekt. Ik leg de telefoon neer en sluit mijn ogen. Ik sla de deken van me af en masseer mijn ballen terwijl ik met mijn andere hand mijn eikel stimuleer. Al snel pak ik hem weer stevig vast en verhoog mijn tempo. Na een paar minuten lig voel ik het al opkomen. Snel gooi ik mijn benen de lucht in en zet ze achter me tegen de muur. Ik kantel mijn hoofd en mijn lippen omsluiten mijn eikel. Nog sneller trek ik me af en dan komt de ontlading. Al kreunend schiet het witte goud uit mijn eikel in mijn mond. Ik slik alles door en zuig nog even zachtjes alle restjes door. Daarna ga ik weer gestrekt liggen, sla ik de deken weer terug en val ik tevreden in slaap.



In de daaropvolgende weken leek het alsof ik steeds blijer en blijer werd. Nog nooit ging ik iedere dag met zoveel plezier naar school. In mijn nieuwe klas heb ik een aantal geweldige vrienden gemaakt. De directeur had niet overdreven, deze klas lijkt één grote familie te zijn. Net zoals het gaat in families wordt er ook af en toe een beetje geplaagd. Zo hadden we laatst gym en waren we ons achteraf aan het omkleden in de kleedkamer. Ik zat naast Mees maar ik zat een beetje verzonken in gedachten en ik zat dus een beetje te staren. Chris, die aan de andere kant van me zat gaf me een por. ‘En aan wie zit jij te denken Lange?’ (Lange is mijn nieuwe bijnaam. Blijkbaar erg grappig vanwege mijn achternaam en hoe klein ikzelf eigenlijk ben). Droog had ik geantwoord: ‘O, gewoon aan jou.’
‘Aan mij?’ vroeg hij verbaasd?
‘Ja aan jou, en eigenlijk ook aan mij, samen in mijn bed.’
Daarna begon ik te lachen en de rest lachte mee.

Maar Mees is bijzonder, met hem ben ik close. We zijn continu samen te vinden, niet dat wij ons afsluiten van de rest, integendeel, maar meestal zitten we naast elkaar in de lessen. Ik ben zelfs al een paar keer bij hem thuis geweest en heb kennisgemaakt met zijn familie. Mees is inderdaad niet goed in wiskunde maar ik help hem er graag mee. Als tegenprestatie helpt hij mij met Frans. Wie had dat ooit gedacht, Joey heeft gewoon een beste vriend! Ja, stiekem ben ik verliefd op hem maar dat zal niet wederzijds zijn helaas. Hij weet tenslotte dat ik homo ben dus als hij dat ook zou zijn had hij dat natuurlijk al lang kunnen zeggen!

Thuis zijn ze ook blij met de nieuwe Joey, met veel plezier ga ik ook weer regelmatig werken in het restaurant. Het enige probleem is dat ik nadat ik klaar ben met werken niet alleen terug durf. Je kan het laf noemen maar het idee dat ik weer in elkaar zou kunnen worden geslagen maakt mij bang. Gelukkig snappen mijn ouders dit heel goed en word ik vaak even door mijn moeder thuis gebracht. Meestal gaat ze dan nog even terug maar vaak ook niet.



Vrijdag, het weekend voor de deur. In de laatste les van de dag begon mijn telefoon weer eens te trillen. Stiekem haalde ik hem tevoorschijn en zag dat ik toegevoegd was aan een nieuwe groep. “Zaterdag stap avond, wie gaat er mee?”

Hoe iedereen het voor elkaar kreeg midden in de les weet ik niet maar meerdere berichtjes kwamen al binnen. Sommige konden en sommige niet. Naast me zit Mees en die glimlachte. Hij fluistert naar me. ‘Tof plan, ga je ook?’ Ik haalde mijn schouders op en stop mijn telefoon zonder te antwoorden weg. In mijn ooghoek zie ik een verbaasde Mees. Natuurlijk zou ik willen gaan, maar dan? Ik woon het verst weg, dat betekent alleen met de nachtbus naar huis… Dat zie ik echt niet zitten. Als eindelijk de bel gaat begint het rumoer gelijk in de klas. Enthousiaste stemmen voor morgenavond. Mees tikt me aan en ik kijk even naar hem. ‘Ga je ook?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Waarom niet?’ Ik wend mijn blik van hem af en stop de boeken in mijn tas. ‘Werken ofzo’ mompel ik. Ik gooi de tas over mijn schouder en loop naar de deur om te gaan. In de gang haalt Mees me in en legt een hand op mijn schouder. ‘Gast, wat is er?’ Op het moment dat ik wat wil zeggen springt Chris me om mijn nek. ‘Joey, je gaat toch wel mee he morgen. Echt, stappen met mij is legendarisch!’ Ik lach naar hem. ‘Ik moet werken.’
‘Dan zeg je dat toch af, kom op joh. Ga mee!’
Gelukkig wordt hij op dat moment afgeleid door zijn vriendinnetje. Met Mees naast me lopen we verder. Op het moment dat we buiten gehoorafstand van anderen zijn vraagt Mees opnieuw om mijn aandacht. ‘Wat is de echte reden dat je niet meegaat?’

Ik kijk hem aan in zijn mooie donkerbruine ogen, ik kan het niet helpen maar ik voel mijn ogen vochtig worden. Ik slik even en zeg dan. ‘Omdat ik het niet durf Mees.’ Mees snapt me niet, hij wil opnieuw een vraag stellen maar we worden weer omringd door anderen. Ik zie mijn kans schoon en roep boven het rumoer uit dat ik een bus moet halen. Gehaast loop ik weg en zie ik mijn bus al staan. Ik zet een sprintje in en godzijdank haal ik hem net.

Even later voel ik mijn telefoon weer trillen. Normaal pak ik hem gelijk maar nu negeer ik hem. Eerst moet ik bedenken wat ik ga zeggen.

Wanneer ik thuis kom is het huis leeg. Mijn moeder is weer wat meer gaan werken dus ik ben weer vaker alleen thuis. Hoewel ik het tegenwoordig eigenlijk best gezellig vind als er iemand thuis is als ik thuis kom vind ik het nu helemaal niet erg. Ik pak een glas cola en laat me op de bank vallen. Ik pak mijn telefoon en zie dat Mees me meerdere berichtjes heeft gestuurd.

Ik lees ze, hij maakt zich zorgen. “Waarom durf je niet? Wat is er aan de hand?” Ik besluit om eerlijk te zijn en stuur een bericht: “Mees, sorry dat ik kortaf was. Natuurlijk zou ik meewillen, lijkt me echt super maar ik durf niet alleen naar huis. Je weet dat ik in elkaar ben geslagen ben toen ik ’s avonds laat in het donker naar huis fietste en daardoor twee weken in coma heb gelegen. Sindsdien durf ik niet om ’s nachts alleen over straat te gaan. Sorry.”

Gesloten