Zwart -5

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Kevin-K
Berichten: 35
Lid geworden op: wo 22 mei 2019, 08:56
Vul het getal in: 123

Zwart -5

Bericht door Kevin-K » do 27 jun 2019, 16:24

Zwart – deel 5

Ik loop het trappenhuis in en ga verder naar boven. Ik duw op de stang van de nooddeur en loop het dak op. Ik geniet nu al van het uitzicht! Ik grijns, het is windstil en dat terwijl ik zo hoog sta. Normaal waait het toch altijd op deze hoogte. Ach, wat maakt het ook uit. Ik trek mijn jas uit en laat deze bij me voeten vallen. Ik loop dichter naar de rand van het dak en geniet extra van het uitzicht. Ik sluit mijn ogen en snuif de frisse lucht in me op.

Kreun, ik word wakker van gepiep. Ik open mijn ogen en kijk opzij en geef een klap op mijn wekker. Pff, ik wil niet wakker worden! Ik wil niet naar school!

Rustig lig ik wakker te worden, denkend aan gisteren. Nadat ik en daarna Paul ons hadden opgefrist in de badkamer wilde hij naar het werk gaan. Hoewel ik eigenlijk niet hoefde te werken had ik besloten om toch ook te gaan. Onderweg en op het werk was Paul behoorlijk stil geweest voor zijn doen. Zelf was ik uitermate vrolijk en opgewekt en tijdens het werk werd dit niet minder. Uiteindelijk maakte mijn gedrag Paul ook weer een stuk vrolijker en man, we hadden toch een lol, het irriteerde zelfs mijn moeder! Alhoewel, aan de glinstering in haar ogen denk ik dat ze het ook wel leuk vond. Hoe vaak heeft ze immers niet gezegd dat ik eens wat vrienden moest gaan maken! Toen we terugfietsen werd Paul opeens serieus en vroeg me waarom ik toch zo terughoudend was op school. “Je bent gewoon een toffe gast Joey” had hij gezegt. Ik wist niet hoe ik daarop moest antwoorden en heb alleen maar mijn schouders opgehaald.

Shit, dat is waar! Ik heb gisteren natuurlijk de webcam aangezet voordat Paul boven kwam. Zouden de beelden dit keer beter zijn? Razendsnel stap ik uit bed en start ik de computer op. Ongeduldig zit ik te wachten tot hij zover is. Als ik eindelijk de beelden kan zien spoel ik snel verder naar het stukje dat we in mijn slaapkamer staan. YES!! Roep ik ingehouden. We verschijnen vol in beeld. Ik zie dat ik Paul zoen, dat hij me wegduwt en dat hij me daarna zelf zoent! Je ziet ons vanaf de zijkant als hij me aftrekt en als ik klaar ben gekomen en voor hem kniel is dat ook duidelijk zichtbaar!!! Yes Yes YES!!!! Die ga ik bewaren, o my god! Die ga ik nog heel vaak kijken!

‘Joooeeeyy, ben je wakker?’ hoor ik vanaf beneden. Razendsnel sta ik op, ik ben nog volledig naakt dus beetje raar als mijn moeder naar boven komt lopen… Ik loop snel naar de slaapkamerdeur en doe deze een klein stukje open. ‘Ja mam, ik ga me nu aankleden!’

‘Oké! Schiet je wel een beetje op, anders kom je te laat voor school.’

‘Maaaam, ik ben geen zes meer!’ roep ik geërgerd terug.

Ook al heeft ze wel een beetje gelijk. Snel sluit ik het filmpje en zet ik mijn computer uit en begin me razendsnel aan te kleden. Dan snel naar de badkamer en ontbijten. Hup hup hup zeg ik nog even tegen mezelf.



Blij kom ik aan op school. Met een glimlach zet ik mijn fiets in de fietsenstalling en met een glimlach loop ik het gebouw binnen. Op de gangen is het druk met leerlingen maar ik manoeuvreer me er handig tussendoor. Bij mijn lokaal aangekomen zit de deur nog dicht? Hmm, vreemd. Nonchalant leun ik tegen de muur en val niet op tussen mijn klasgenoten. Ook niet zo moeilijk met mijn 160 cm lang haha. Dan zie ik Paul, hij staat te praten met Ricardo welke met zijn rug naar me toe staat. Even hebben we oogcontact, ik lach naar hem en geef hem een knipoog. Spontaan verschijnt er ook een glimlach op zijn gezicht en geeft hij een knipoog terug. Op dat moment zie ik Ricardo zijn hoofd omdraaien, duidelijk geïnteresseerd naar wie Paul knipoogt. Ricardo kijkt me recht in de ogen en trekt een wenkbrauw op. Ik voel me rood worden en snel kijk ik weg. Shit, denk ik bij mezelf. In mijn ooghoek zie ik Ricardo iets tegen Paul zeggen terwijl hij met zijn hoofd naar mij knikt. Op hetzelfde moment komt de leraar aan en opent de deur. De leerlingen drommen naar binnen en ik snel me naar mijn vaste plekje.

Ik weet niet zo goed hoe ik me moet voelen, ik wil geen onderwerp van gesprek zijn, zeker niet bij Ricardo! Op één of andere manier voel ik gedurende de les zijn ogen in mijn rug. Ik moet gewoon weten of hij naar me zit te kijken maar ik ga nu niet spontaan over mijn schouder kijken. Dat durf ik niet. Expres laat ik mijn pen vallen. Terwijl ik opzij reik om hem te pakken kijk ik vlug naar achteren en staar ik direct in Ricardo zijn ogen. Snel ga ik overeind zitten en voel me fucking nerveus.

Na de les, vlucht ik als vierde ofzo de klas uit, op in de menigte met Paul en Ricardo ver achter me latend. De volgende lessen weet ik Paul en Ricardo behoorlijk te vermijden, ik ben een soort van trots op mezelf maar ja ik ben er dan ook goed in geworden in de loop der jaren hier op school. Tijdens de lunch schiet ik onopvallend naar de bibliotheek. Hier komen Ricardo en Paul sowieso niet. Wanneer de lunch is afgelopen hebben we nog een blokuur wiskunde. Met lood in mijn schoenen loop ik de gangen door. Onopvallend schieten mijn ogen van links naar rechts om Ricardo als eerste te spotten zodat ik uit zijn buurt kan blijven. Plots krijg ik een schouderduw van iemand die me passeert en valt mijn tas op de grond. ‘Kijk uit waar je loopt kleine flikker!’

’S.. s.. sorry’ stamel ik terwijl ik mijn tas opraap. Ik kijk op maar zie de passant verder lopen. Fuck, het is Ricardo. Waarom noemde hij mij een flikker? Heeft Paul iets verteld?

In de klas kijk ik niet op of om. Klein houden! Zeg ik tegen mezelf. Als eindelijk de laatste bel gaat spring ik bijna op en ben ik als eerste de klas uit. Ik snel me naar buiten naar de fietsenstalling pak me fiets en scheur weg. Meerdere leerlingen kijken me verbaasd na maar dat maakt me niet uit, ik moet hier weg…



Woensdag, ik kom op school aan en ga weer op in de menigte. Gisteren heb ik gespijbeld, ja ik was schoolziek. Maar vandaag kwam ik er niet onder uit. “Je gaat het maar gewoon proberen” had mijn moeder streng medegedeeld. Nu heb ik me in ieder geval voorgenomen om oogcontact met Paul te vermijden. Na een blokuur economie valt er een les uit en daarna natuurkunde. Ik heb me al voorgenomen om tijdens het tussenuur in de bibliotheek te gaan zitten. Maar een half uur voor het einde van economie voel ik mijn telefoon in mijn broekzak trillen. Onopvallend haal ik hem tevoorschijn. Het is een berichtje van Paul. “Straks bovenste verdieping, jongens wc, achterste hokje. Jij en ik!” Ik besluit om geen antwoord te geven en stop mijn telefoon weer weg. Zonder om te kijken bedenk ik me naast wie Paul zit tijdens deze les. Ik weet eigenlijk wel zeker dat hij niet naast Ricardo zit. Dan verman ik mezelf en besluit om gehoor te geven aan zijn verzoek.

Als de les eindelijk is afgelopen haast ik me de klas uit, naar boven. Als ik helemaal boven ben kijk ik over de reling van het trappenhuis. Als Paul samen met iemand naar boven komt kan ik me altijd nog verstoppen. Plots zie ik hem verschijnen en kijk ik op zijn rug. Er is zo te zien niemand die hem volgt. Voordat Paul ziet dat ik over de reling kijk loop ik naar de jongens wc en ga deze binnen. Er is hier niemand zoals gewoonlijk want deze wc wordt praktisch nooit gebruikt. Een muffe vieze geur van oude urine hangt er maar ik negeer dit en loop direct naar het achterste hokje. Ik doe de bril omlaag, sluit het deurtje en ga zitten. Muisstil blijf ik zitten, mijn handen beven terwijl ik aandachtig luister. Ik hoor opeens de deur open gaan en probeer op te maken of diegene alleen is. Het lijkt er wel op. De voetstappen komen dichterbij en opeens klinkt er een zacht geklop op deur waarachter ik zit. Ondanks dat ik dit wel had verwacht schrik ik er toch van. ‘Ben je alleen Paul?’ hoor ik mezelf zacht vragen. ‘Ja Joey.’

Ik buig voorover en ontgrendel het slot. Direct stapt Paul binnen en doet het deurtje dicht en op slot. Het is krap hier met zijn tweeën en met grote ogen kijk ik naar hem op. Paul legt een vinger op zijn lippen om te gebaren dat ik stil moet zijn. Ik knik dat ik het heb begrepen.

Paul maakt zijn broek open en fluistert ‘Ik ben verschrikkelijk geil, wil je me alsjeblieft helpen?’ Hoewel hij fluistert klinkt het alsnog bijna smekend. Mijn ogen kijken strak naar zijn kruis, er zit al een behoorlijke bobbel in zijn boxer. Ja, ik wil dit denk ik bij mezelf. Onhandig pakt mijn rechterhand de elastieken band van zijn boxer en trek deze naar beneden en direct schiet zijn half stijve lul tevoorschijn. Ik haak de boxer onder zijn ballen en pak zijn lul vast, direct voel ik hem in mijn hand groeien en zonder te wachten tot hij volledig hard is hap ik al toe. In een razend tempo is zijn lul keihard en heb ik zijn voorhuid naar achteren getrokken. Terwijl ik hem diep begint te pijpen hoor ik Paul ingehouden zacht kreunen. Gezien de grote kans dat we gepakt worden gun ik hem geen rust. Ferm trek ik hem af met mijn hand terwijl mijn tong zijn eikel bewerkt. Lang heeft deze manier bij hem niet nodig want na een minuut of vijf voel ik een bal omhoog trekken vanuit zijn balzak. Zijn eikel zwelt op en daarna voel ik de stralen sperma me mond in schieten. Ik slik het door en zuig en lik nog even door. Als hij zijn lul terugtrekt laat ik hem los en kijk naar boven. ‘Dank je’ zegt hij zacht. Maar de blik in zijn ogen vind ik vreemd. Plots zie ik dat hij zijn telefoon in zijn kontzak stopt, had hij deze net al in zijn hand? Nee toch? Wat zou dat betekenen? Terwijl ik me dat afvraag heeft Paul zijn telefoon al in zijn kontzak gestoken en zijn zaakje opgeborgen. Hij draait zich om en zonder verder wat te zeggen laat hij me alleen achter.

Nog twee minuten wacht ik, dan sta ik op en terwijl mijn gedachtes alle kanten opschieten loop ik snel naar beneden, even naar buiten, een frisse neus halen voordat de les natuurkunde begint.

Tijdens de les natuurkunde en de daaropvolgende lessen kon ik me niet concentreren, alles ging langs me voorbij. Oplettend zonder opzichtig te kijken hield ik iedereen in de gaten met in het bijzonder Paul en Ricardo. Toch kon ik geen bijzonderheden opmerken. Na de laatste bel heb ik me razendsnel uit de voeten gemaakt. Zo ontzettend snel dat ik heel veel blikken van menig leerlingen in mijn rug voelde. Zowel op de gangen als in de fietsenstalling. Of leek dit maar zo?



Donderdag, wederom naar school gegaan. Maar ik voel me gewoon niet op mijn gemak. Ik voel de anderen naar me kijken, fluisteren achter me rug om. Ook Paul gedraagt zich vreemd, hij ziet er witjes uit. Voor mijn gevoel kijkt Ricardo vaak naar me, en telkens met een blik die ik niet anders kan omschrijven dan een blik vol afschuw. Na de lunch hebben we twee uur gym, nog nooit ben ik zo nerveus voor gym geweest als vandaag. Wetende dat Ricardo en de andere populaire jongens altijd heel laat in de kleedkamer arriveren besluit ik om extra vroeg te gaan. Me snel om te kleden en de zaal in te lopen. Ook heb ik me voorgenomen om na de gym zo snel mogelijk in de kleedkamer te zijn, me om te kleden en zonder te douchen weg te gaan!

Het eerste deel is gelukt, ik was de eerste in de kleedkamer en net toen ik mijn schoenen aanhad kwamen de volgende binnen. Snel loop ik alvast naar binnen en de gymdocent kijkt verbaasd naar me op. ‘Zo Joey, jij bent snel.’ Ik forceer een glimlach op mijn gezicht. ‘Goedemiddag meneer van Dijk.’

‘Je kan me mooi even helpen met alles klaar te zetten.’

‘Is goed meneer.’ antwoord ik beduusd.

Tijdens de gym misdraagt Ricardo zich meer dan gewoonlijk. Docent van Dijk irriteert zich mateloos aan hem. Het laatste half uurtje gaan we voetballen. Ik zit in een ander team dan Ricardo en hoewel ik probeer uit zijn buurt te blijven lijkt het wel alsof hij me steeds opzoekt. Regelmatig krijg ik een douw in mijn rug, tegen mijn schouder of trapt hij tegen mijn scheen. Als hij me tenslotte expres pootje haakt en ik onderuit ga roept van Dijk Ricardo bij zich. Hij mag niet meer meedoen en moet plaats nemen op een bankje. ‘Jij mag zo helpen opruimen Ricardo!’ hoor ik hem streng zeggen.

Als de les eindelijk is afgelopen haast ik me naar de kleedkamer. Zodra ik mijn schoenen los heb komt Paul ook de kleedkamer binnen. Hij loopt langs me en zegt zonder dat andere het horen: ‘Schiet op Joey, maak dat je wegkomt.’ Ik slik, angst sluipt in mijn lijf. Nog sneller dan gewoonlijk kleed ik me om. Terwijl ik mijn schoenen aantrek en deze strik komt plots Ricardo de kleedkamer binnen. Hij kijkt de kleedkamer rond en ziet me zitten, direct stapt hij op me af. ‘Zo klein flikkertje’ hoor ik hem zeggen. Angstig kijk ik naar hem op, te bang om wat te zeggen of om te bewegen. ‘Jij houdt er dus van om te zuigen he!’ Hij roept het en ik voel iedereen naar ons kijken. In mijn ooghoeken zie ik Paul de gymzaal opnieuw inlopen. Niemand heeft het verder door omdat ze naar ons kijken. Plots pakt Ricardo mijn haren vast en kijkt me aan. Met zijn andere hand grijpt hij in zijn eigen kruis. ‘Deze pik wil je zeker ook wel zuigen he? Nou dat kan je uit je hoofd zetten want ik haat flikkers!’

Hij laat zijn kruis los en balt zijn vuist, hij tilt zijn arm op en maakt zich klaar om te slaan. ‘Nee, alsjeblieft.’ Roep ik smekend. Net op het moment dat hij wil uithalen schiet de deur van de kleedkamer open en brult meneer van Dijk: ‘Ricardo!!, LAAT DAT! Ben je helemaal gek geworden!’ Direct laat Ricardo mij los en draait zich om. Vrij uit zijn grip sta ik razendsnel op, grijp me tas en ren naar de deur van de hal. ‘Joey!’ hoor ik van Dijk achter me roepen maar ik negeer het en zet het op een lopen. Ik ren naar buiten, snel me naar mijn fiets en ben weg.

Hijgend kom ik thuis aan, nog nooit heb ik zo hard gefietst. Bang kijk ik om me heen maar zie niemand. Ik snel me naar binnen en duw de voordeur dicht. Ik laat me vallen op de grond en zit met mijn rug tegen de voordeur aan. Ik adem snel en oppervlakkig en probeer te bedaren. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem en blaas uit via mijn neus. Dit herhaal ik een aantal keer en voel me rustiger worden. Uiteindelijk sta ik op en ga ik wat drinken. Wat nu? Wat heeft Paul gedaan? Heeft hij me verraden naar Ricardo? Maar waarom haalt hij dan daarna de docent erbij? Steeds meer vragen schieten door mijn hoofd waar ik geen antwoord op weet. Eén ding weet ik wel. Ik durf echt niet meer naar school!

Opeens gaat mijn mobiel af en ik kijk wie er belt. Het is mijn vader, ik neem op. ‘ Met Joey.’ ‘Met je vader, Joop is ziek dus ik wil dat je komt werken, ik heb je nodig in de keuken.’ Hij klinkt vastberaden, mijn vader kennende weet ik dat tegen sputteren geen zin heeft maar ik kan het wellicht proberen. ‘Maar pap, kan Paul niet?’

‘Die valt al in voor Jan. Ik vraag je niet voor niks Joey’ Hoe bedoel je “vragen” schiet door mijn hoofd maar in plaats van dat te zeggen zeg ik: ‘Oké pap, hoe laat wil je dat ik kom?’



Ik kom te laat aan op werk, ik moest alle moed verzamelen om op de fiets te stappen. Ook wil ik Paul niet zien nu maar gelukkig sta ik in de keuken dus hoef ik hem ook niet te spreken. ‘Jongen, wat zie jij eruit!’ Het is mijn moeder die ik dit hoor zeggen. Ik kijk haar aan, zelfs een geforceerde glimlach lukt me niet. Ik haal mijn schouders op. ‘Voel me gewoon niet zo goed mam.’ Ze kijkt bezorgd naar me en ze wil nog wat zeggen maar dan hoor ik mijn vader. ‘Je bent te laat zoon, hup, aan het werk!’ Ik draai me om en ga aan de slag.

Het is druk en ik doe mijn best maar ik ben gewoon niet goed in de keuken en vanavond al helemaal niet. Ik zie aan mijn vader dat hij zich ergert maar hij laat het er verder wel bij. Mijn moeder is opvallend meer in de keuken dan normaal. Telkens weer kijkt ze naar me en ik zie dat ze zich zorgen maakt. Wanneer de grootste drukte voorbij is zie ik haar naar mijn vader lopen en kort overleggen ze. Mijn vader haalt op een gegeven moment zijn schouders op en daarna komt ze op me af. ‘Ga maar lekker naar huis jongen, kruip onder de wol voordat je echt ziek wordt.’ Dankbaar kijk ik haar aan. ‘Dank je mam.’ Zeg ik zacht. Mijn moeder fronst, ‘Is er meer aan de hand?’ Snel schud ik mijn hoofd. ‘Nee mam, ik ben gewoon moe.’ Met die woorden draai ik me om en loop naar achteren. Pak mijn jas en ga opgelucht naar buiten. Terwijl ik mijn fiets pak zucht ik even, Paul heb ik niet gezien of gesproken en die mag nog even doorwerken. Als ik het handig speel hoef ik morgen niet naar school, blijf ik lekker thuis.

 
Terwijl ik rustig naar huis fiets probeer ik mijn gedachtes op een rij te zetten. Gelukkig is het windstil met een heldere hemel. Het is super rustig op straat en stiekem geniet ik van de stilte. Verzonken in gedachtes hoor ik plots achter me het geluid van een brommer. Ik kijk over mijn schouder en zie niet één maar twee koplampen van wat dus twee brommers lijken te zijn. Al snel word ik ingehaald en de twee brommers blijken twee zwarte scooters te zijn waar per scooter twee mensen zitten. Als ze zijn voorbij geraasd zie ik ze een stukje verderop remmen, ze praten met elkaar en ze draaien om. Als ze in mijn buurt komen toeteren ze en als ze me opnieuw passeren hoor ik een stem ‘Flikker!’ roepen. Direct word ik bang. Ik ga op mijn trappers staan en zet een sprint in. Ik durf niet om te kijken maar ik hoor ze opnieuw naderen. Hoewel ik zo hard als ik kan fiets kan ik hier natuurlijk niet tegenop. Eén van de scooter komt naast me rijden. Angstig kijk ik opzij. Ze hebben helmen op en ik herken ze niet. ‘Smerige poot!’ roept er één en plots voel ik hem tegen mijn fiets trappen. Ik slinger even maar weet me overeind te houden. Dan rem ik uit volle macht en slippend sla ik een zijstraat in, plots komt de tweede scooter naast me rijden en diegene die achterop zit heeft een soort van stok in zijn hand. Zonder dat ik er wat aan kan doen steekt hij deze stok in de spaken van mijn voorwiel. Deze blokkeert hierdoor volledig en ik vlieg voorover, met een grote smak kom ik op het asfalt neer.

Voor een paar seconden blijf ik liggen, mijn hand gaat naar mijn gezicht en ik voel dat mijn gezicht nat is. Ik kijk naar mijn hand en zie bloed. Naast me hoor ik geschreeuw, ik kijk op en zie een viertal personen met helmen op. Ik herken ze niet en ik hoor ze me uitschelden maar ik maak maar weinig op van de woorden. Plots komt er één dichterbij en schopt me in mijn zij, ik schreeuw het uit en draai op mijn zij, direct voel ik nog meer trappen, tegen mijn benen, mijn buik en mijn rug. Ik wil nog meer schreeuwen van pijn maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik probeer me te verweren maar het lukt niet. Plots houdt het schoppen op, ik doe mijn ogen open en zie op dat moment een donkere schoen naderen. Een trap in mijn gezicht en dan is het zwart  voor mijn ogen.


De tijd vliegt voorbij, hoelang sta ik hier eigenlijk al? Ik open mijn ogen en kijk naar beneden en tot mijn schrik zie ik allemaal mensen staan die naar boven wijzen. Er staan twee politieauto’s met zwaaiende lichten. Ik word bewust van mijn omgeving en hoor meerdere sirenes dichterbij komen. Shit, dit was niet de bedoeling.

 

Gesloten