Verschillende Werelden 1

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Kevin-K
Berichten: 35
Lid geworden op: wo 22 mei 2019, 08:56
Vul het getal in: 123

Verschillende Werelden 1

Bericht door Kevin-K » za 25 mei 2019, 06:33

Verschillende werelden

Deel 1 - Max

Onderweg, naar Leiden, in mijn spiksplinternieuwe kobalt blauwe Mercedes A-klasse. Alles erop en eraan. Gisteren bij de dealer opgehaald. Toch kan ik er nu niet van genieten, zenuwen stapelden zich op naarmate dit moment dichterbij kwam. Op de begrafenis van hun zoon Johan, nu bijna een jaar geleden heb ik ze voor het laatst gezien. Hans en Ank, mijn voogdouders. Vijftien was ik toen ik noodgedwongen bij hun kwam wonen. Mijn navigatie geeft nog twintig minuten aan tot mijn bestemming. Zucht, over één kilometer een benzinestation. Ik neem de afslag en rij de parkeerplaatsen op. Zet de motor af en stap uit. Pak een sigaret en steek hem op.

Terwijl ik even een rondje loop dwalen mijn gedachtes weer naar vroeger. Acht jaar was ik toen mijn vader “sigaretten” ging halen. Ik ging op dat moment naar bed, de volgende ochtend trof ik mijn moeder in tranen aan. ‘Hij is niet meer teruggekomen gisteren en hij komt ook niet meer terug Max.’ zei ze. Ik begreep het niet, mijn moeder was verder niet aanspreekbaar, ik ben naar buiten gerend. Alle winkels in de buurt die sigaretten verkochten afgegaan, op zoek naar mijn vader. Verkopers keken raar me raar aan als ik vroeg: ‘Heeft u mijn papa gezien?…’ Natuurlijk heb ik hem niet meer gevonden maar toch sindsdien kijk ik onbewust bij elk verkooppunt rond. Hopend dat ik hem aan zal treffen. Een jaar later heeft mijn moeder ons riante huis noodgedwongen moeten verkopen en zijn we kleiner gaan wonen.

Johan, mijn jeugdvriend, beste vriend, beste maatje. Op de kleuterschool leerden wij elkaar kennen. Het klikte meteen. Zelfde basisschool. Vrienden voor het leven. We stonden bekend als de dikke en de dunne. Max de mooie jongen, kon iedereen om zijn vingers wikkelen en kreeg alles voor elkaar. Spontaan, vrolijk en slim. Johan de tegenpool, groot, gezet, verlegen, terughoudend en niet dezelfde hersenen als ik. Toch gingen we na de basisschool naar dezelfde middelbare school. Hij met moeite VMBO, ik VWO. In de eerste twee maanden zagen we elkaar steeds minder. Totdat ik er achter kwam dat hij veelal alleen zat in de aula. Hij viel niet goed in de groep en werd zelfs gepest. Zelf was ik populair, bijna tegen het arrogante aan. Ik kon het al snel niet meer aanzien, nam een risico om zelf misschien wel uitgekotst te gaan worden maar hij ging me aan mijn hart. Ik betrok hem bij mijn eigen vrienden, ging vaak bij hem zitten en nam het voor hem op. Hij leefde weer op en al snel stonden we ook op de middelbare school bekend als de dikke en de dunne. Johan werd geaccepteerd en hij was me er dankbaar voor. Nooit hebben we het naar elkaar uitgesproken mar we kenden elkaar zo goed dat onze blikken genoeg zeiden en we geen woorden nodig hadden.

Het leven ging van een leien dakje. Weliswaar woonde ik alleen met mijn moeder in een klein rijtjeshuis maar het was genoeg. Tot het moment dat ze ziek werd. Al snel kwam de diagnose ALS, 10 weken later was de begrafenis. Kapot was ik, ontroostbaar. Verder had ik geen familie, geen ooms of tantes en geen opa of oma. Mijn moeder had nog weten te regelen dat ik bij Hans en Ank kon inwonen. Liefdevol namen ze mij op in hun gezin maar ik was veranderd. “Thuis” was ik niet meer die leuke spontane jongen maar eerder teruggetrokken en recalcitrant. Twee weken na haar begrafenis trok Johan me weer mee naar school. Hij nam me op sleeptouw en probeerde voor me te zorgen. Nog steeds kwam ik overal mee weg, tegen de leraren wist ik wat ik moest zeggen op welk moment maar langzamerhand daalden mijn cijfers. Van het VWO zakte ik af naar de HAVO. Leren deed ik niet maar de HAVO kon ik op mijn sloffen.

Verder in de auto, de afslag, nog vijf minuten tot mijn bestemming. Ik besluit nog even om te rijden. Langzaam rij ik langs het huis waar ik opgroeide met mijn beide ouders. Zelfde huis, andere auto’s op de oprit. Ik rij door naar het huis waar ik woonde met mijn moeder. Alles gesloopt, nieuwbouw, niks meer als vroeger. Zucht, ik rij door. Even later rij ik de straat in van Hans en Ank. Ik parkeer de auto en stap uit. Nieuwe sigaret, even moed verzamelen. Elke vezel in mijn lijf schreeuwt om weer terug in mijn auto te stappen en rechtsomkeert te maken. Ik wil niet meer herinnerd worden aan deze tijd. Omdat ik weet dat ik het ze niet kan maken trap ik mijn sigaret uit en loop ik naar het huis. Mijn vinger gaat naar de bel maar voordat ik hem indruk vliegt de deur open. ‘Max!’ roept Ank. Direct pakt ze me vast en omhelst ze me. Wat geforceerd omhels ik haar ook. Geen woord komt uit mijn keel. Ze laat me los en trekt me bijna mee naar binnen. Nadat ik mijn jas heb uitgetrokken volg ik haar naar de woonkamer. Ze blijft aan één stuk door ratelen. Ik volg maar half wat ze allemaal tegen me zegt. Hans zit op de bank, hij ziet me binnen komen en staat op. Loopt op me af en geeft me een hand en legt zijn andere op mijn schouder. ‘Max, fijn dat je bent gekomen, we hebben je gemist.’ Ik knik naar Hans en weet uit te brengen: ‘Ja Hans, inderdaad veels te lang geleden, sorry dat ik niet eerder ben gekomen.’ Het verbaasd me dat ik zelfs een glimlach tevoorschijn weet te toveren.

Even later zitten Hans en ik op de bank. Ank is in de keuken en maakt het avondeten klaar. Hans heeft alle aandacht voor me als ik vertel over mijn baan die ik al heb sinds ik de HAVO heb afgemaakt. Er is een soort bewondering voor wat ik allemaal voor elkaar heb gekregen in de laatste tien jaar. Na de havo ging ik niet naar het hbo, had geen zin meer in school. Ik wist toch wel wat ik wilde en had daar heus geen diploma voor nodig. Al snel was ik begonnen bij een makelaars kantoor. Als jong guppie had ik me daar naar binnen weten te praten. In het begin zette ik koffie, nam ik af en toe de telefoon op en mocht ik weinig zelf doen. Elke seconde op het werk slurpte ik alle informatie op die ik kreeg, probeerde initiatieven te nemen. Werd af en toe weer terecht op mijn plek gewezen maar mijn baas had een zwak voor me. Ik werd zijn eigen pupil. Hij nam me overal mee naar toe, liet me al zijn rotklusjes oplossen maar ik leerde van hem. Doordeweeks en zelfs in de weekenden ging ik met hem mee naar klanten om huizen te verkopen of mee naar de golf. Daar was ik zijn caddie. Niet dat hij een caddie nodig had maar hij vond het leuk als ik meeging. Het was een ideale situatie om van hem te leren, ik leerde contacten moest leggen, hoe ik mensen het beste kon “lezen” waardoor je niet snel een flater zou slaan. Uiteindelijk gaf hij me een kans toen een andere makelaar zich ziek had gemeld terwijl hij die dag twee belangrijke afspraken had staan. Als jong guppie pakte ik die kans aan en wist die zelfde dag nog een deal te maken en de volgende dag was de ander ook gelukt. Nu, ben ik zijn rechterhand, heeft zelfs uitgesproken dat hij mij als opvolger ziet. Betrekt me daarom ook vaak bij grote beslissingen. Ik werf mijn eigen klanten, deel mijn eigen tijd in en ben de man die de grote deals afsluit. Wil jij een huis kopen of verkopen van zeven ton of meer dan moet je bij mij zijn.

Nadat ik ben uitgepraat over mijn werk zitten we aan tafel. Bijna zwijgend eten we ons eten op. Het is een ongemakkelijke stilte. We missen Johan, in dit huis was hij de motor. Hij wist de juiste onderwerpen op het juiste moment te starten. Bij het dessert kijkt Hans me aan. ‘Max, we willen dit huis te koop zetten. Ans en ik willen hier weg. De herinneringen zijn ons hier te pijnlijk. We zouden graag willen dat jij het voor ons regelt.’ Ik slik, geen elke uitdaging is mij te groot maar of ik dit kan. Kom op, zeg ik tegen mezelf. Ik weet een algemene glimlach tevoorschijn te toveren en zeg. ‘Als ik jullie hiermee helpen is dat natuurlijk het minste wat ik kan doen.’ Ank glimlacht naar me en zegt: ‘Fijn Max, maar laten we dit een andere keer bespreken, niet nu.’ Hans mort wat maar legt zich erbij neer. ‘Max, ik heb onlangs je oude kamer hier opgeruimd. Er staan nog wat spulletjes van jou welke ik in dozen heb gezet. Zou jij dit willen meenemen?’ Na het dessert volgt de koffie, we hebben het nog even over algemene onderwerpen en we verplaatsen naar de bank. De sfeer veranderd iets, het is bijna “prettig” te noemen. Nadat Hans me een biertje heeft voorgeschoteld en deze op is kijk ik op mijn horloge. 21:00, ik moet nog terug naar huis, morgenochtend heb ik een belangrijke afspraak. ‘Ik loop even naar boven als jullie het goed vinden, dan kijk ik even naar die dozen en kan ik ze inladen.’

‘Natuurlijk jongen’ zegt Ank zacht.

Boven loop ik over de kleine overloop langs Johan zijn oude kamer, even open ik zijn slaapkamerdeur en ik zie zijn oude bed staan. Tranen schieten in mijn ogen. Snel trek ik de deur weer dicht en loop naar mijn slaapkamer. De muren zijn leeg en alleen mijn oude bureau en mijn oude bed, een twijfelaar, staan er nog. Op het bed staan twee dozen. Ik loop er naar toe en kijk er in. Spulletjes, oude boeken, zooi is het. Andere doos. Ook zooi maar ook een map met foto’s. Ik ga op de rand van het bed zitten en kijk door de foto’s heen. Mijn ogen worden opnieuw vochtig als ik de oude foto’s van mijn echte ouders zie. Ook de foto’s van Johan en ik samen doen me veel. Lachend en ongedwongen. Ik kijk opzij, mijn oude kussen lijkt me te roepen. Even ga ik liggen op mijn rug, starend naar het plafond. Wat mis ik Johan vreselijk! Ik kijk opzij en in gedachte zie ik zijn slapende gezicht naast me liggen. Toen ik hier ging inwonen had ik het moeilijk. Johan stond altijd voor me klaar. Zonder woorden want ik wilde er niet over praten. Ik had goede en slechte dagen. Op de slechte dagen zag hij het aan me en kwam zonder wat te zeggen ’s avonds bij mij in bed kruipen. Hij ging troostend tegen me aanliggen als ik zacht huilend in slaap probeerde te komen. Rustig werd ik van zijn lichaamswarmte. Door hem viel ik in een rustige slaap om de volgende ochtend pas weer wakker te worden. Hij was dan altijd alweer naar zijn eigen kamer vertrokken.

Op een gegeven moment had ik het overlijden van mijn moeder een plekje kunnen geven. Natuurlijk dacht en denk ik nog elke dag aan haar maar ik had Johan zijn steun minder nodig. Nooit uitgesproken naar hem maar hij zag het aan me. Tot er een dag op school kwam, iets met een project waarbij je moest vertellen over je ouders en je opvoeding. Het viel me zwaar en dat zag Johan. Twee nachten achter elkaar kroop hij weer in mijn bed. De derde avond had ik mezelf herpakt en lag ik zoals nu op mijn rug, wakker, na te denken. Johan kwam mijn slaapkamer in, ging naast me liggen op zijn rug. Ik draaide me naar hem toe, legde mijn hoofd op zijn schouder en mijn hand op zijn borst. Ik keek schuin omhoog en vroeg zacht: ‘Johan, hoe kan ik je ooit bedanken voor alles wat je voor me doet.’ Hij zei niks maar plots keek hij me aan, boog zijn hoofd iets voorover en kuste mijn lippen. Compleet verrast bleef ik doodstil liggen, niet bevattend wat er gebeurde. Door het schemerdonker zag hij mijn gezicht niet en ik denk tot op de dag van vandaag dat hij het verkeerd interpreteerde. Hij boog opnieuw zijn hoofd en drukte zijn lippen op de mijne, langer nu, ik voelde het puntje van zijn tong over mijn lippen likken. Zonder nog na te denken opende ik iets mijn mond en raakten onze tongen elkaar. We zoenden, hij kreunde zacht. Ik was met stomheid geslagen, had hem nog nooit bekeken op deze manier en wist niet wat ik moest doen. Ik was hem dankbaar en wilde hem niet teleurstellen en liet het begaan. De zoen werd heftiger en plots pakt hij mijn hand vast die nog op zijn borst lag. Hij tilde hem op en legde hem op zijn kruis.

Door zijn boxershort heen voelde ik dat hij hard was, heel hard. Automatisch zoals ik regelmatig bij mezelf deed kneep ik zacht in zijn harde pik en begon mijn hand zacht op en neer te bewegen. Hij stopte de zoen en schoof onhandig met één hand zijn boxer omlaag. Hij pakte opnieuw mijn hand en legde hem opnieuw op zijn kruis. Zonder er verder nog bij na te denken omvatte ik zijn harde en opvallend warme pik. Mijn hoofd nog op zijn schouder maar nu met mijn blik naar beneden gericht. In het schemerdonker zag ik de contouren van zijn pik met mijn hand eromheen geklemd. Zacht trok ik zijn voorhuid volledig over zijn eikel heen. Hij kreunde zacht. Wederom begon ik mijn hand op en neer te bewegen, wisselde het tempo van snel naar traag. Af en toe kneep ik wat harder om daarna weer losjes verder te gaan. Precies zoals ik bij mezelf deed, wat ik lekker vond. Johan bleef kreunen, niet hard maar ook niet zacht. Na een minuut of drie voelde ik zijn spieren samentrekken, zijn harde pik werd weliswaar nog harder in mijn hand. Hij trok zelf snel zijn shirt iets omhoog. Plots kwam de ontlading. Hij spoot over zijn eigen buik. Nog even trok ik zacht door, ik weet nog goed dat mijn hand onder zijn sperma zat. Zijn ademhaling werd rustiger, zijn pik verslapte in mijn hand maar ik hield hem nog even vast. Hoe lang we zo nog lagen weet ik niet meer maar plots merkte ik aan Johan zijn ademhaling dat hij in slaap was gevallen. Ik liet zijn inmiddels volledig slappe lul los en veegde mijn hand af aan zijn shirt. Ik draaide me terug op mijn rug en een paar minuten lag ik zelf ook te slapen.

De volgende dag lag hij niet meer naast me. Beneden aan het ontbijt voor school keken we elkaar kort aan. We spraken er niet meer over. Het normale leven ging verder. Een week of twee later kwam hij weer mijn kamer binnen vlak nadat ik in bed was gaan liggen. Hij zag dat ik keek, zonder woorden liet hij zijn boxer zakken en kwam naast me liggen. Op zijn rug. Zonder erbij na te denken ging ik weer half op zijn zij liggen. Het voorval herhaalde zich. Nadat hij klaar was gekomen stond hij op en vertrok uit mijn kamer. En weer werd er verder niet meer over gesproken. In die tijd heb ik het aan mezelf goed gepraat. Hij had dit nodig, zo kon ik hem bedanken voor alles wat hij voor mij had gedaan. Het is ook niet bij deze twee keer gebleven. Ik denk dat het ongeveer één keer per week herhaalde. Steeds hetzelfde ritueel. Hij kwam mijn slaapkamer binnen als ik in bed lag, in het donker deed hij zijn boxer uit en kwam op zijn rug naast me liggen. Soms zoenden we, meestal niet. Nadat ik hem had afgetrokken ging hij weer weg, heel soms viel hij in slaap maar nooit werd ik de volgende dag naast hem wakker.

Wij bespraken het verder niet, wij waren niet van de woorden. Onze lichaamshouding was genoeg. Tot op, als ik het me goed herinner op een donderdag, Hans en Ank waren uit eten met vrienden en bleven tot laat weg. Tijdens het avondeten was het gezellig maar na het avondeten keek hij me aan met een blik in zijn ogen die ik niet goed kon plaatsen. Na het opruimen van de vaat ging ik naar boven om huiswerk te maken. Ik zat achter mijn computer aan mijn bureau maar kon me niet concentreren. Ik besloot eerst maar te gaan douchen. Nadat ik had gedoucht en afgedroogd stond ik met een handdoek om mijn middel geknoopt bij de wasbak. Vlak nadat ik mijn tanden had gepoetst ging de badkamerdeur open. Daar stond Johan, poedelnaakt, mijn blik daalde af en ik zag dat hij opgewonden was. Het was misschien vreemd maar dit was de eerste keer dat ik hem zag met lichten aan. Zwijgend stapte hij op me af. Legde zijn handen op mijn schouders en duwde mij zacht maar dwingend naar beneden. Ik verzette me niet en zakte door mijn knieën. Op mijn knieën met zijn harde pik op ooghoogte pakte ik hem vast. Ik trok zijn voorhuid langzaam naar achteren over zijn eikel heen. Hij rook vreemd, een sterke urinelucht. Licht misselijk werd ik ervan. Langzaam begon ik hem af te trekken vlak voor mijn gezicht. Plotseling duwde hij mijn hand weg en pakte hem zelf vast. Zijn andere hand legde hij op mijn achterhoofd en hij dirigeerde zijn eikel tegen mijn lippen. Ik sloot mijn ogen toen ik zijn eikel in mijn mond geduwd kreeg. Het smaakte vreemd en raar maar ik wilde het doen, ik wilde dit ervaren, ik wilde hem pijpen. Met mijn tong bewerkte ik zijn eikel. Hij liet zijn lul los terwijl hij kreunde. Zijn andere hand hield hij op me achterhoofd. Met zijn harde eikel in mijn mond pakte ik zijn stam vast en begon hem tegelijkertijd af te trekken. Het duurde niet lang, hij begon zwaarder te ademen, zijn knieën begonnen te knikken en hij liet mijn hoofd los. Ik wilde hem niet laten klaarkomen in mijn mond maar ik was net te laat. Zijn eerste straal sperma belande in mijn mond terwijl ik hem los liet, een tweede straal op mijn kin. De rest op de grond. Snel liet ik hem los.

Direct liep hij de douchecabine in en begon te douchen. Ik stond op, draaide de kraan van de wasbak open en spoelde mijn mond. Maakt mijn handen en gezicht schoon en poetste mijn tanden opnieuw. Iets later zat ik aan mijn bureau voor mijn computer. Een lesboek naast me opengeslagen. Ik hoorde de deur van de badkamer en even later hield hij stil voor mijn slaapkamerdeur. Ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken. Zonder te twijfelen zei ik op een resolute toon: ‘Johan, dit was de allerlaatste keer.’ Hij zei niks meer en ging verder. Van studeren is het die avond niet meer gekomen. Compleet verward viel ik die avond in slaap.

De dag erna op een schoolfeest ontmoette ik Karin. Ze zat een jaar onder me op dezelfde school. Die avond zoende ik met haar. Twee weken later hadden we een relatie. Mijn eerste liefdesrelatie. Met haar heb ik de seks ontdekt, goede seks. Johan was blij voor me dat ik verkering had. Hij sprak het weliswaar niet uit maar ik zag het aan hem. Tegelijkertijd was hij denk ik ook bang, bang om mij kwijt te raken. Mijn relatie met Karin heeft drie jaar geduurd daarna verbrak zij het. Ik ging teveel op in mijn werk, had niet genoeg tijd voor haar verweet ze me. Ze had misschien ook gelijk maar ik was ook van haar af gegroeid, we deelden niet meer dezelfde interesses.

‘Max?’ hoor ik naast me. Ik schrik wakker uit mijn gedachtes. ‘Lukt het?’ vraagt Hans twijfelend. Snel herpak ik me en kijk ik hem aan. ‘Ja sorry, ik dacht even aan vroeger, hoogste tijd om maar weer eens te gaan.’ Even twijfelt Hans of hij nog wat moet zeggen maar in plaats daarvan stapt hij naar het bed en tilt één van de twee dozen op en neemt hem mee naar beneden. Ik sta op van bed, leg de foto’s terug in de doos en til hem op. Bij mijn slaapkamerdeur kijk ik nog 1 keer mijn slaapkamer in. Met een glimlach neem ik de tweede doos mee naar beneden.

Vijf minuten later staan we met zijn drieën bij mijn nieuwe auto. Terwijl ik de dozen achterin zet kijkt Hans bewonderingswaardig naar mijn auto. ‘Rijdt wel lekker zeker?’ vraagt hij. ‘Haha, jazeker, ik ben er erg blij mee. Wil je het even proberen?’ Ik reik hem de sleutels. Met een wuivend gebaar bedankt hij me vriendelijk. ‘Dat komt nog wel een keer jongen.’ Iets later rij ik de straat uit, uiteraard pas nadat ik Ans plechtig heb beloofd snel van me te laten horen. Met een glimlach draai ik de oprit van de snelweg op. Dat viel toch best mee!

Eindelijk, ik ben thuis, terwijl ik de voordeur achter me dichtdoe kijk ik op mijn horloge. Kwart voor elf. Mijn appartement, ik ben er trots op. Het heeft wat gekost maar dan heb ik ook wat. Een kleine hal met toilet, een ruim woonkamergedeelte met open keuken. Drie slaapkamers waarvan één kleine slaapkamer die functioneert als kast en één als slaapkamer voor eventuele gasten en dan uiteraard ook een prima badkamer. Waar ik nog het meest trots op ben is het dak. Het klinkt misschien raar maar vanuit mijn appartement kan ik het platte dak op, mijn dakterras. Snel pak ik mijn laptop en ga ik daar nog even heen. Steek nog even een sigaret op terwijl ik uitkijk over de stad. Ik start mijn laptop op en open Facebook. Op mijn twaalfde heb ik vaarwel gezegd tegen mijn achternaam en heb ik mijn moeders achternaam genomen, Wagenaar. Ik wilde namelijk niet meer geassocieerd worden met mijn vader. Een paar jaar geleden heb ik een account aangemaakt op Facebook met mijn vaders achternaam. Op één of andere manier was ik benieuwd of hij misschien nog contact zou zoeken met zijn zoon. Ik log in met Maxwell van der Velde. Er staat verder heel weinig op mijn profiel, zo inactief mogelijk. Geen vrienden en maar één verzoek: “Vader, ik hoop ooit nog is van je te horen.” Nee, geen nieuwe berichten. Ik sluit Facebook af en open mijn agenda, toch nog even doornemen.

Morgenochtend belangrijke afspraak om 10.00. Als de afspraak loopt zoals ik hoop dan ben ik tot minimaal halverwege de middag ermee bezig. Daarna nog even langs kantoor. Ik druk mijn sigaret uit, ik kan morgenmiddag ook gewoon vroeg stoppen. Dinsdag hebben we toch een vergadering met het team en wil ik nog wat huizen gaan bekijken. Woensdag twee afspraken, van één verwacht ik weinig en de ander heeft potentie. Donderdag ga ik golfen met Jan, mijn baas. Donderdagavond landt Chantal weer op Schiphol en ga ik haar ophalen. Vrijdag heb ik niks ingepland. Dat is Joost zijn sterfdag. Zucht, motorongeluk, op slag dood. Ik word verdrietig. Ik sluit de laptop af en ga naar bed. Als ik me op mijn zij het licht wil uitknippen zie ik op de wekkerradio dat het alweer half twaalf is.

Gesloten