Diep gaan (deel 1)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Diep gaan (deel 1)

Bericht door Amexic » wo 01 mei 2019, 15:52

Diep gaan (deel 1)

Waar zal ik beginnen? Vanaf wanneer wordt mijn verhaal belangrijk? Ik ben altijd geweest wie ik ben. Het maakt deel uit van mezelf. Daar is geen leeftijd op te kleven. Er is wel een leeftijd voor rijpheid. Ooit ben ik wakker geworden, langzaam meer bewust geworden van mezelf net als iedereen.
Later dan de gemiddelde jongen.
Laat ik mijn verhaal hier beginnen: 'Ik woon al jaren in het woud en ken de meeste dieren. Maar er valt nog veel te ontdekken over het bos en over mezelf.'

Ik zit op een streng katholiek jongenscollege met internaat. Ikzelf ben extern samen met de helft van de schoolbevolking. Twee keer per dag zit ik op de bus, twee maal twintig kilometer. Het kost me dagelijks veel tijd en in de eerste jaren van mijn schoolloopbaan tegelijk veel energie. Dat is beter nu, gevochten en gewonnen. Wie ben ik? Ik vraag het mezelf vaak af. Ik ben een aanhangsel van de haantjes van de klas. Sterk zijn is een troef onder jongens. Ik ben niet sterk, ik ben verlegen. Ik heb troeven, die ken ik en daarom hoor ik er bij. Ik verzet me tegen kuddegeest. Ik wil erbij zijn maar niet ten koste van mezelf. Ik weiger mezelf toe te laten een schaap te zijn. Moeilijk. Ik worstel met mezelf.

Klasfoto's. We moeten op grootte gaan staan. Dat is elk jaar zo geweest, zelfs nu in het vijfde jaar van het middelbaar onderhoudt men die traditie. Ik begrijp dat om praktische redenen de grotere beter niet voor de kleine staat. Ik ben altijd de kleinste geweest van het eerste studiejaar in de lagere school tot het derde middelbaar. Je vindt me overal op de eerste rij ofwel vooraan links ofwel vooraan rechts. Het is de jaarlijkse vernedering die ik geleerd heb te begrijpen. Die vernedering ben ik ontgroeid. Eén van de lessen 'anders zijn', nuttig, achteraf gezien. School leert je veel, buiten het lessenpakket. Vorig jaar geraakte ik van die unieke maar weinig benijdenswaardige plek weg. Ik kwam op plaats vier terecht in de rangorde van klein naar groot. Wie is groter dan wie brengt het nodige gewriemel mee. Tot mijn grote tevredenheid neem ik een centrale positie in het midden van de tweede rij in. Het midden is een veilige plek en in mijn geval een serieuze bevordering.'Van muizen kunnen geen ratten voortkomen.' hebben mijn ouders mijn kleine gestalte vaak weg gelachen. Moeder en vader zijn allebei kleine mensjes.Tegen hun verwachting in en die van mezelf, ben ik alsnog beginnen groeien, en met welke inhaalbeweging.
'Laat in z'n puberteit.' formuleerde de schoolarts vorig jaar in zijn verslag. Ik vond het een belediging. Het is zo, ik kan het relativeren toch raakte hij een gevoelige snaar.
Het verschil tussen de jongens van onze leeftijd begint af te vlakken. Ik merk dat bij mezelf en heb die verschillen jaren bij de anderen geobserveerd. Iedereen begint een volwassen lichaamslengte te krijgen. Ik hoop langer dan de rest te blijven groeien omdat ik laat aan mijn groeispurt begonnen ben. Zal ik ooit de één meter tachtig halen?
Johan is definitief de kleinste, lijkt een voldongen feit. Hij staat beneden links. Hij is onze snelste loper en lid van een atletiekclub. Ik hou van zijn loopstijl die ik met die van een ree vergelijk. Zijn voeten slaan bij elke tred haast tegen zijn achterste, elegant. Eigenlijk vind ik hem wat schriel, hij mocht gespierder zijn om mooi te zijn.
Mijn vriend Jan staat op rij drie. Hij is breed geschouderd maar niet de grootste. Ik vind hem vreselijk sympathiek omdat hij verlegen is en moedig vecht tegen deze karaktertrek. Hij is mijn zielsverwant. Ik beschouw timide mensen gemakkelijk als veilig. Hij wordt snel rood, net als ik trouwens. Joost staat links van mij en daarnaast Ludo. Over Ludo heb ik heel gemengde gevoelens. Ik heb hem altijd als een 'verliezer' beschouwd. Samen met mij behoorde hij tot de allerkleinsten. Samen met mij is ook hij aan een grote inhaalbeweging begonnen. Ik ben hem qua lengte net voorbij gestoken. Rangorde in de groep en lichaamslengte, het maakt niet wie ik ben. Ik ben volwassen genoeg om te beseffen dat dat lucht is en toch... ik ben de middelmaat.
De klasfoto is een welkome onderbreking van de les. Lekker veel tijd verloren.

We hebben geschiedenis na de klasfoto's.
Pater Mermans, een van de weinig overblijvende pater-leraars op het college geeft dat vak. Hij heeft een voorliefde voor kaarten. We staan te wachten voor de deur van de klas. Hij heeft kaartmateriaal bij zich. Je kan van ver zien dat hij niet in staat zal zijn de deur te openen zonder zijn last op de grond neer te zetten. 'De deur niet opendoen.' zegt één van de haantjes, Rob.
Ik moet snel beslissen: me koest houden of handelen. Als een vleier beschouwd worden is een grote bekommernis. Zo ben ik niet. De pater komt bij de deur en heeft de stapel didactisch materiaal in één hand en probeert met de andere de deurklink omlaag te krijgen. De hele klas kijkt toe.
Mijn hart klopt in mijn keel. Ik stap naar voor en doe de deur voor hem open.
'Dank je.' zegt pater Mermans.
Niemand geeft negatief commentaar op mijn initiatief en volgt de pater de klas binnen.
Ik voel me trots dat ik tegen de hele bende ben in gegaan. Gaat Rob me dit aanrekenen?
Het duurt een tijd voor de onrust uit me wegebt.

Ik ben een rare. Ik ben anders dan de rest. Dat is mijn grote geheim. Ik heb een dagboek. Soms schrijf ik. Soms moet ik dingen verwoorden om ze van me af te zetten. Soms ben ik trots op mezelf. Soms ben ik verdrietig. Heel onregelmatig schrijf ik 'een verslag van de dag.' Het hangt van de stemming af.
'25 april 1981.' dateer ik.
'Klasfoto.' schrijf ik als titel. Er valt weinig over te vertellen. Ik schrijf over wat me bezig houdt. Daar is het me om te doen: 'Ik heb de deur open gedaan voor pater Mermans.' Voor deuren open doen is moed nodig. Ik ben er fier op. Rob heeft niets gezegd. Niemand heeft commentaar gegeven. Ik vind er een heel klein beetje geluk in, een klein puzzelstukje in de grote zoektocht. Dat schrijf ik allemaal niet in mijn dagboek maar waar het echt om gaat, kan ik nog niet ten volle beseffen. Ik ben volgzaam, geneigd om regels te volgen en toch zo rebels. Wie ben ik?
Niemand mag weten wie ik ben. Ik ben fier en haat mezelf. Een groot dilemma.

Gesloten