Het kan verkeren (deel 4)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Het kan verkeren (deel 4)

Bericht door Amexic » do 21 mar 2019, 19:39

Het kan verkeren (deel 4)

Rudy de Teddy en Koen de Pioen. Zelf bedacht. Voor Rudy hoorde het een compliment te zijn. Hij had een hoog teddybeer gehalte, niet om hem letterlijk te knuffelen, puur om zijn zachtaardige karakter.
Koen de Pioen. Koen mocht een bleke jongen zijn, toch kreeg hij snel een blos op het gezicht. Ik deed de uitspraak in een poëtische bui. Jawel, bij Koen had dit het gewenste effect, van zijn kant bekeken een ongewenst. Hij kon er tegen, de context was goed bedoeld.
Het eindigde in een gevecht. We deden soms van die worstelpartijtjes veroorzaakt door dit soort aanleidingen. Ergens hoorde het niet als volwassenen, toch was het leuk. Koen kon zich fel verweren: een magere jongen en toch sterk. Pezig heet dat. Ik was kleiner dan hem maar achtte mezelf sterker.
Hij lag eerst boven op me , tenslotte onder. Het duurde lang voor de weerstand van zijn spieren verzwakte en hij zich overgaf. Ik kreeg een stijve van het 'kruis tegen kruis' liggen, in elk geval meer dan een halve. Zou hij er iets van gevoeld hebben? Ik dacht van niet. Het overkwam me in het volle strijdgewoel.

Lang dacht ik na over hoe ik het zou zeggen. De kogel ging door de kerk. Een gewone afspraak zoals elke week. Ik ging ook niet iets met Anne gaan drinken om onder vier ogen te spreken.
Ze liet me binnen, de gebruikelijke kus.
We praatten over koetjes , de gebeurtenissen van de voorbije week, en over de kalfjes.
'Ik zie het niet meer zitten tussen ons.' Meer dan toelichten dat er niks speciaals gebeurd was en dat ik de keuze om met haar voor de rest van mijn leven getrouwd te zijn niet zag zitten, heb ik niet moeten doen.
We hebben afscheid genomen. Ze weende en we hebben elkaar omhelsd voor de laatste keer. Het deed me pijn omdat ik haar geen pijn wilde doen.
Ik voelde me leeg op de trein onderweg naar de routine van elke week. Ik merkte bij mezelf geen verdriet, enkel opluchting. Ik had veel tijd nodig gehad om tot deze beslissing te komen.
Onze relatie was dood. Ik had me niets te verwijten.

Ik meldde me aan op het planton en begaf me naar m'n kamer waar m'n vrienden me begroetten.
'Fijn weekend gehad?' vroeg Rudy.
'Het is uit' zei ik kort.
'Oh nee.' Men begreep me onmiddellijk.
'Zelf uitgemaakt.' voegde ik er aan toe.
Meer werd me niet gevraagd.
Ik zag Koen en Dirk de oren spitsen. Ze zwegen.
Moeilijk en onvolwassen trouwens om over dit soort privé gebeurtenissen uitgebreid te gaan doorvragen.
Ik sliep zelfs goed die nacht.
Het leven in de kazerne ging zijn gewone gang. Ik was blij om zonder stress het soldatenleven te leiden. Ik denk het beëindigen van een relatie met Anne , de slapende honden in mezelf wakker maakte.
'Je ogen de kost geven.' beschouwde altijd ik als toegelaten, ook terwijl ik met Anne was. Ik voelde me vrij. De vrijheid triggerde me. Ik betrapte me erop dat kijken naar mooie jongens soms iets anders bij me naar boven bracht.
Ik had het altijd geweten van mezelf. Toen ik Anne leerde kenen was ik er min of meer klaar mee. En dan wordt er een meisje verliefd op je, zo hoort het toch. Dat doet wat bij een mens.

Het moet enkel weken later geweest zijn toen de bom insloeg. Zoals vaak bleef ik afwezig bij voorvallen in de late uurtjes.
Men was 'doorgezakt' en had dus te veel gedronken. 'Eric had Jan lastig gevallen en zijn handen niet kunnen thuis houden.' Daar bovenop zou Eric in zijn dronken toestand nog allerlei compromitterende uitspraken hebben gedaan.
Eric's taak was groepsleider. Hij leidde groepen rekruten van bestemming tot bestemming. Sympathieke jongen die niet tot mijn vast gezelschap behoorde maar waar ik goed contact mee had.
Eric een homo! Overal waar ik me begaf, was dit het gespreksonderwerp. Dat hij op Jan viel, daar kon k inkomen. Jan homo? In mijn ogen kon Jan enkel hetero zijn. Je weet het nooit. Jan had geen vriendin.
Van Eric had ik het ook niet vermoed. Nu ik het wist, ja misschien had hij een bepaalde manier van bewegen. Eric kon k niet aantrekkelijk vinden. Hij was te mollig naar mijn zin, had wat X-benen, ach ik overdrijf.
In ieder geval Jan was wel aantrekkelijk. Waarop baseerde ik me dat hij geen homo kon zijn? Hij was te mannelijk! Hij mocht wat minder haar op zijn benen hebben, vond ik. Maar dat kan toch geen referentie zijn over geaardheid.
Ik stelde me zelfs ooit voor dat hij bij aanraken stug zou aanvoelen. Zo zacht als Anne kon hij onmogelijk zijn. Als ik over mijn eigen benen wreef waren die nochtans 'best te doen' ondanks wat er op groeide.

Bij wat Eric allemaal te horen kreeg, voelde ik me niet goed. Soms noemde men hem openlijk homo en lachte men hem vierkant, vaker nog kwamen er van die kleine opmerkingen die hem zichtbaar pijn deden.
'Heb je al eens bij de kolonel geprobeerd? Je gaat niet zelf mogen schieten. ' van die domme dingen. Ik durfde ze niet tegen spreken. Ik ben niet die sterke figuur die op de barricaden gaat staan. Ze hadden me in het begin te pakken gehad. Ik had er geen zin in mezelf bloot te geven, figuurlijk deze keer.

'Mag ik je eens iets vragen?'
'Als het niets erg is.'
Het was me gelukt om Marc te strikken voor een wandeling. Zo moeilijk ging het niet. De belangrijkste activiteit tijdens namiddagen was de tijd doden.
'Men heeft verteld dat jij bi bent. Is dat waar?'
Mijn vraag keerde als een boemerang in mijn gezicht terug.
'Waarom moet je per se weten of het waar is?' Ben jij zelf homo of nee, in jouw geval ook bi?'
Mijn eerste vraag was bedoeld als aanloop naar de volgende. Compleet van mijn stuk gebracht, werd ik vuurrood.
Ik kon niets uitbrengen. We waren gestopt met stappen. Ik zou gaan zitten zijn indien er een bank stond.
'Sorry.' zei Marc na de pijnlijke stilte. Ik heb een gevoelige snaar geraakt. 'Je bent dus bi.'
'Ik ben niet bi.' antwoordde ik veel te heftig.
' Ho, is er iets mis met bi te zijn.'
Ik antwoordde niet.
'Is er iets mis met bi.'
Bi zijn is uit twee ruiven eten. Je moet kiezen in het leven. Het is het een of het ander.'
'Waarom stelde je die vraag en waarom werd je zo rood daarnet?' vraag ik me af.
Ik merkte dat ik opnieuw rode kop kreeg.
Marc zuchtte.: ' Ik zou willen aandringen maar ik begrijp best hoe gevoelig die dingen liggen.Misschien kunnen we er ooit over verder praten. Je weet mij te vinden.'
Het werd een manier om van onderwerp te veranderen. 'Het gaat over Eric. Hij voelt zich verloren en ze pakken hem de hele tijd sinds hij uit de kast is. Jij bent bi of het doet er niet toe. Ik dacht dat jij ze zou kunnen afblokken of eens met Eric zou kunnen praten.'
'Dus ik zou dat moeten doen want als jij dat doet, wat zou men dan van je kunnen deken.'
Hoe scherp was Marc en hoe klein voelde ik me. Hij had natuurlijk gelijk.
'Ik ga wel met hem praten.' beloofde Marc.
Ik lag lang te kniezen voor ik insliep. Ik mocht niet laf zijn. Eric was veilig om mee te praten.
Ook met hem wilde ik op wandel. Hij deed wantrouwig toen ik om vroeg om eens met hem te praten onder vier ogen.
'Wat is er zo belangrijk?'
'Je loopt er nogal ongelukkig bij de laatste dagen, daarom.'
'Daar heb jij toch geen last van.'
Het gesprek vlotte niet omdat hij in de verdediging ging.
'Ik denk dat ik zelf homo ben, Ben er eigenlijk nogal zeker van.' Ik probeerde op die manier een opening te vinden.
'Hoe kan dat? Jij hebt een vriendin.' Verdorie hij wist dat.
'Correctie, ik had een vriendin. 'k Maakte het een maand geleden uit, verleden tijd dus.
'Nu beweer je ineens homo te zijn geworden.'
'Die vriendin was een vergissing. Dat is fout. Het is veel ingewikkelder dan dat. Ik legde hem uit dat ik me al anders voelde in de lagere school. Op die leeftijd besef je zoiets natuurlijk niet, veel later valt alles in de plooi'. In het middelbaar werd het me langzaam duidelijk dat het niet normaal was dat ik op die manier in jongens geïnteresseerd geraakte. Ik kreeg te pas en te onpas een stijve wanneer ik naar die jongen zat te kijken die altijd in veel te korte broek op de bus zat. Ik had dat niet onder controle en had schrik dat iemand de knots n m'n broek zou opmerken. Ook in de klas en zeker in de turnles werd ik een stiekeme gluurder. Ik wist maar al te goed dat ik mijn grote geheim diende te bewaren.'
'En in het zwembad?
'Dat is anders.Daar had ik schrik van. De kans om opgemerkt te worden, was er te groot denk ik. Nee nooit.'
'Ik wel. Het begon door met twee in de glijbaan te gaan. Ik ben een hele tijd in het water moeten blijven.'
We hadden een lang gesprek. Ik herkende veel van wat hij vertelde bij mezelf en des te gemakkelijker liet ik in mezelf kijken.
'Hoe ging dat met Jan. Ik heb het alleen maar horen vertellen. Je moet je er slecht door voelen.'
Eric praatte intussen ongedwongen.
'Ik ben zo dom geweest. Ik ben al maanden verliefd op hem. Stilaan kwam ik op het punt dat ik het hem wilde vertellen.'
'Wist je of hij homo kon zijn?'
'k dacht de hele tijd dat er iets wederzijds was. Zo dom van me dat ik te veel gedronken had, veel te veel.' Ik zag hem tegen de tranen vechten en kneep even in z'n arm.
'Ze zullen je niet blijven pesten. Nog even wachten en men laat je gerust. Het zijn altijd dezelfden, de meesten zijn niet tegen je.'
'Kan zijn. Jan ben ik voor altijd kwijt.'
Daar had ik geen rekening mee gehouden.
'Ik denk zelfs dat hij hetero is.' probeerde ik hem te troosten.
'Daar ben ik nu helemaal zeker van.'
Ons gesprek had me opgelucht. Voor het eerst had ik openlijk over mijn eigen gevoelens gepraat. Terwijl ik de bedoeling had om hem een hart onder de riem te steken, praatte ik uitgebreid over mezelf.
Eric omhelsde me kort, onhandig. Het kwam raar over. Gevoel van samenhorigheid?
'Bedankt..' Hij vocht opnieuw met zijn tranen.

Na het eten lag ik lang na te denken over het gesprek. Wat had ik hem verteld? Ineens was ik homo in zijn ogen. De puzzelstukjes van mijn leven vielen plots op hun plaats. Het klopte.
Hoe recht uit het hart ik ook sprak, het leek niet echt. Ik zou hem beter vragen om alles wat ik gezegd had te vergeten. Zolang hij niet uit de biecht klapte,kon het geen kwaad. Hij had geen reden om het naar buiten te brengen.

Marc liet er intussen geen gras over groeien. Hij nam me dezelfde week apart.
'Ik heb met Eric gepraat maar jij bent me voor geweest. Vind ik heel tof van je.'
'Sorry. Het zou laf geweest zijn als ik op jou afgeschoven had. .Dus ik heb hem zelf aangesproken. Ik moest dat doen.
'Waarom zeg je sorry? Ik vind het echt tof van je dat je het gedaan hebt. Je hebt hem goed geholpen, heeft hij verteld.'
'Heeft hij met je besproken wat we allemaal gezegd hebben?'
'Natuurlijk niet maar hij leek opgefleurd. Doe je mee: als ze hem door de mangel halen, blokken we ze af.'
'Hoe dan?'
'Gewoon aan hun verstand brengen dat ze niet grappig zijn.'

In de kantine was het prijs.'Pas op voor je kont, de homo komt binnen.' Ik was kwaad op mezelf omdat ik de lippen stijf op elkaar hield.

Gesloten