Het kan verkeren (deel 3)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Het kan verkeren (deel 3)

Bericht door Amexic » wo 20 mar 2019, 19:20

Het kan verkeren (deel 3)

Ze moet op wacht gestaan hebben toen ik aanbelde, zo vlug deed Anne de deur open. Een innige omhelzing, jawel, naar gewoonte. We hadden geen activiteit afgesproken voor de namiddag. Geen van beiden waren we uitgangstypes. Vaak gingen we wandelen in de natuur, af en toe een film zien of iets goedkoop eten in de stad. Vandaag hadden we geen plan.
'Wat drink je?'
'Een cola of zo?"
'Ik heb meer in huis dan dat.' Ze kuste me op de mond en troonde me mee naar de kleine wat muffe kelder.
Er stond een keuze van speciaalbieren uitgesteld die meer dan voldoende was. Anne dronk nauwelijks bier. Zo kende ik haar. Ze wist me altijd te verrassen.
'Allemaal bieren die ik lust.'
'Weet ik wel."
Ik koos. Ze nam net als ik een Tripel Trappist.
'Sinds wanneer drink jij trappist?'
'Sinds vandaag.. Wat jij lust, lust ik ook.'
We dronken uit het flesje, mag niet, maar het geschikte glas ontbrak in haar tamelijk lege keukenkast. Ze lustte het bier duidelijk niet, zag ik. Ondanks dat leegde ze het flesje sneller dan ik normaal doe.
Het zat in de lucht dat ze m'n gevoelige plek ging bespelen. Na wat met haar vingers rond m'n navel gecirkeld te hebben, bewogen haar vingers omlaag onder de broekknoop. Het frunniken in m'n haartjes aldaar en zette een gekend proces in gang.
Ze kon met een paar vingers gemakkelijk vaststellen hoe stevig de basis van mijn piemel geworden was.
Nogal demonstratief kondigde ze aan dat ze zich even ging opfrissen, weer met de boodschap dat in moest blijven zitten.
Ik hoorde water lopen in de keuken. De deur stond op een kier.
'Ik moet je iets laten zien.' zei ze even later en trok me uit de fauteuil recht.
Na haar volgde ik en aan de hand ging ik mee de trap op . Mijn hart bonsde fel.
'Kijk eens door het venster." Het venster van haar slaapkamer stond open.
'Ik zie niks.'
'Er is ook niks te zien.'
'Goed, doe nu je ogen maar toe.'
'Je bent iets van plan.' Ze antwoordde niet.
Ik gehoorzaamde braaf. Haar handen trokken het hemd uit mijn broek. Ze leidde me naar haar bed. Blijkbaar was het de bedoeling dat we lepeltje-lepeltje lagen en dat ik achter haar lag.
Even streelde ik haar zachte buik voor ik de sluiting van haar BH los maakte. Behendig ontdeed ze zich van dat kledingstuk zonder haar blouse uit te doen. De knopen één voor één los maken deed ik. Met haar blouse maakte ze korte metten. Ik had nog nooit zoveel naakte huid binnen handbereik . Mijn strelende hand trok ze naar de rits van haar broek, die ze na mijn beperkte hulp uit wrikte.
Ze kon niet veel in die positie behalve mijn broek los maken. Behoorlijk opgewonden hielp ik mee. Zalig huid op huid. tegen elkaar aan liggen en je vingers over de ander laten dwalen. Op de duur lagen we elkaar te betasten onder de stof van dat enige kledingstuk. Als je zover bent, dan kan je niet terug.
'Ogen toe houden.'
'Waarom?'
'Omdat ik te kleine borstjes heb.'
'Dat maakt mij niet uit.'
Anne draaide zich naar mij toe en had mijn piemel ineens veel beter binnen bereik. Ik voelde hem nog harder worden toen ze hem stevig in de hand hield. Ze voelde nat waar ik haar betastte.
Dan duwde ze me op mijn rug en zat zij boven op mij, eerst op haar knieën. Ze liet mijn harde niet los. Ik dacht dat ze me ging aftrekken. Haar schaamhaar prikte tegen m'n ontblote eikel wanneer ze over me boog. Moeiteloos gleed ik bij haar binnen. Ik dacht dat dat pijn veroorzaakte de eerste keer bij een meisje. Het ging schijnbaar moeiteloos.
Ik loosde alles wat ik in voorraad had. Het veroorzaakte zo goed als een ademhalingsstilstand bij mij.. Ze bewoog nu heftig op en neer, kreunde en rilde terwijl haar bekkenbodemspieren om mijn penis knepen. Ze bleef op me liggen tot ik helemaal slap was. Mijn ogen kregen haar borsten tenslotte heel even te zien wat waarschijnlijk verboden was.
'Wat vond je er van?'
'Ik was echt overweldigd, weet je.'
'Of je het goed vond?'
'Natuurlijk. Kan toch niet anders.'
Ze gaf me een knuffel.

Op de trein herbeleefde ik de namiddag. Ze had gelijk. Je kon je onthouden tot het huwelijk. We leefden in de moderne tijd. Ik zou het kunnen opgebracht hebben om te wachten. Zondig kon het niet zijn,de liefde bedrijven.
Ze had de pil hopelijk trouw ingenomen. Stel dat ze de pil niet nam en zwanger van me wilde worden. Dan kon ik nooit meer terug. Dan was de beslissing om met haar te trouwen honderd procent definitief. Die gedachte mocht ik niet hebben.
Ik behoorde vanaf nu tot de club van jongens die 'het gedaan' hadden, dacht ik voldaan. Fier, neen, iedereen kan het.
Het beschamende wat me de voorbije week overkwam tijdens mijn doop, verzweeg ik tegen Anne. Ik vermoedde dat Koen iets gelijkaardigs te beurt viel. Preutsheid bezat ik weinig. Ik kon bij gelegenheid douchen als mannen onder elkaar. Dan durfde ik tonen wat we gemeenschappelijk hebben. Dus dat ze me te kijk hadden gelegd, kon ik relativeren. Alleen je doet zoiets gewoon niet,
'Waarom hadden ze mij uitgekozen?' Dat beschouwde ik als veel erger. Ik mocht Koen. Hem een sukkel noemen ging te ver. Hij kwam in aanmerking als slachtoffer. Ook ik kozen ze om een bepaalde reden als doelwit. Ik besefte maar al te best dat ik me onwennig gedragen had. Als zwakkeling aangeschreven staan, zinde me niet.
In een andere stemming dan ik op de trein stapte, arriveerde ik in de kazerne.
Mijn kamergenoten deden mijn sombere gedachten oplossen. Mijn kamer was een veilige haven.
Tot mijn verbazing repte niemand meer over de doop. De buren deden normaal tegen mij alsof er niets gebeurd was. Hoewel ik hen wantrouwde, gedroeg ik me normaal. Thibault verachtte ik. Spic en Span waren min of meer in orde. Spic had een opvallend lelijke kop. Hij had de neiging om wallen onder de ogen te hebben. Hij had wat het uiterlijk van een mopshond. 's Avonds liep hij graag rond in legerbroek en mouwloos onderhemd. Zijn lijf stond in contrast met zijn kop. Misschien probeerde hij de lelijkheid van zijn hoofd te compenseren door zijn mooie gladde armen en goedgevormde schouders te tonen, dacht ik.
De adjudant wilde me mee op missie. Het betekende dat met de auto mee moest buiten de kazerne.
Men deed er geheimzinnig over. ''Pas maar op. Hij wil je testen.'
Ik informeerde wantrouwig bij Nico. 'Je bent nieuw en hij wil weten welk vlees hij in de kuip heeft. Eigenlijk wil hij gewoon gezelschap.'
De man praatte tijdens de autorit honderduit tegen me. Hij gebruikte me als klankbord. Tijdens de terugrit moest ik mee op café. Hij trakteerde me een pint.
'Of ik een vriendin had?' Er volgden een aantal bijna indiscrete vragen. Ik achtte hem in staat om te vragen of we het al gedaan hadden, de voorbije zondag in gedachten.
'Drie dagen geleden voor de eerste keer.' zou ik hem absoluut niet Diets gemaakt hebben. Rare man.

Anne kwam niet vaak meer bij mijn ouders thuis sinds ik dienstplicht vervulde. Ze werkte één weekend op twee. Het was gemakkelijker om 's avonds van bij haar thuis naar het leger te vertrekken. Het klikte niet goed tussen mijn ouders en haar.
Openlijk legden ze haar niets in de weg. Eens ze onze deur uit was, kwam er steevast kritiek. Ze zou mij om haar vingers winden. Ik was veel te braaf. Ze was 'jongenszot' zoals ze dat noemden.
Het wekte dikwijls wrevel bij me op. Ze moesten eens weten wat we intussen deden. Maar 'mannengek' was ze niet. Wat we deden, beslisten we samen. Ik liet me niet voor haar kar spannen.
Het kopen van dat huis had olie op het vuur gegooid. Normaal koop je geen huis zonder je partner er bij te betrekken. 'Oeps, ik heb een huis gekocht.' dat doet wenkbrauwen fronsen.
Bij mijn ouders kon ze vanaf dan weinig goeds doen.
De beslissing hoe ik daar op reageerde, was aan mij. Mijn ouders moesten zich onthouden van te veel commentaar. Ik wenste mijn gedachten niet door hen te laten vertroebelen.
De aankoop van het huis had ik doorgeslikt. Het lag nog een beetje op mijn maag. Er lagen soms nog kleinere dingen op mijn maag. 'Je moet iemand nemen zoals hij is.' prentte ik me in.
'In goed en kwade dagen.' zegt de Bijbel. Daar was ik toe bereid.

'Je bent om op te eten.' zei Anne vaak. Ze lustte me steeds weer, iedere week.
De tepels van haar inderdaad kleine borstjes, mocht ik met de ogen open aanraken en hard maken. Ze kon me geen tweede keer vragen de ogen gesloten te houden, want ik dan ook niet deed.
Het elkaar fysiek vertroetelen, werd een steeds belangrijker deel in onze relatie. Ik hield er van haar genot te verschaffen. Omgekeerd lukte dat haar bij mij vanzelfsprekend zonder probleem, zo zijn mannen.

In het leger vond ik met enige vertraging mijn draai. Rekruten voor de gek houden, deden we uit verveling en omdat het kon. Soms kregen we groepen kandidaat paracommando's over de vloer. Dan zette iedereen zijn beste beentje voor.
'Als je para wil worden, moet je hier in de gang vier tegels ver kunnen springen", werd hen wijs gemaakt. een aantal onder hen kregen we onder luide aanmoediging zover.
Jurgen (Spic of Span, is me nooit duidelijk geweest) stond op de eerste rij als er iets kon uitgehaald worden. In het 'piskot' stond hij in voor het verzamelen van de urinestalen. We stonden met een paar achter de hoek te gluren.
'Wij hebben gisteren de zaak proper gemaakt, kondigde hij aan. Dus zet jullie allemaal in jullie onderbroek, kom een recipiënt halen en plas er in. Goed luisteren, niet verder dan het rode streepje.' De hele groep jongens, uitgekleed tot op hun onderbroek, schoof geduldig aan, leverde een staal urine en mocht zich daarna aankleden. Dat uitkleden was nergens voor nodig. Wat Jurgen deed, flirtte vaak met de grens van het toelaatbare.Je moet iedereen in zijn waardigheid laten. Ach, mogelijk ben ik te gevoelig voor die dingen.
Ik had op een keer iets meer fatsoenlijk bedacht. In de krant van die dag stond een bijna blanco met de naam van een bank en de boodschap: 'Daar tekenen wij voor.' Iedereen die voorbij mijn tafel passeerde vroeg ik: 'Hier tekenen alstublieft.' Oneindig lang duurde het voor eindelijk iemand vraag: 'Waarom moet ik hier tekenen.' Ongelofelijk hoe je mensen die zich onwennig voelen allerlei dingen kan laten uitvoeren zonder dat ze het zelfs in vraag stellen.
Mijn eerste maten werden mijn beste. Na het werk dat zelden langer dan de voormiddag duurde, moest de rest van de dag gevuld worden. Je kon me vaak bij de verplegers vinden voor een kaartspel. Ik keek ook erg uit naar het wekelijkse sportmoment. De avonden bracht ik afwisselend in de kantine door of op de kamer. De tijd doden bij een pint aan de toog dat deed iedereen. We waren een mini-maatschappij. Er viel weinig te beleven in het algemeen zodat elke nieuwsfeit zich onmiddellijk verspreidde. 'Ik ben bi.' zou Marc zich hebben laten ontvallen. Dat kon niet in een zatte bui gebeurd zijn. Hij verliet elke avond de kazerne om thuis te gaan slapen.
Je kon zoiets beter voor jezelf houden. Ze gingen hem het leven zuur maken. En dan nog wel bi. Dat vond ik decadent. Je moet weten wat je wil. Ofwel was je hetero ofwel was je homo. Zo iemand at uit twee ruiven. Stel dat zoiets thuis zou bekennen, het zou oorlog betekenen.alhoewel, ze zouden het woordje zelfs niet verstaan.
Ik kon goed met Marc overweg: Hij deed altijd vriendelijk, altijd respectvol.In ons vaste clubje kaartspelers bleef hij de Marc die ik gewoon was maar hij zakte in mijn achting vanaf nu.
Men liet Marc tot mijn verbazing met rust. Misschien was het een roddel. In ieder geval ging Marc als een populaire jongen door het leven. Zelfzeker maar zonder op de eerste rij willen staan. Gewoon een degelijke jongen. Helaas bi.

Het werd winter. Niet enkel buiten. Na een half jaar legerdienst doende aan de verre einder werken zoeken en andere toekomstplannen op aan de einder. Anne wilde het hebben over het plannen van ons trouwfeest en ik had daar steeds lauw op gereageerd. Ik wimpelde het steeds af in de zin van 'We hebben daar nog tijd genoeg voor.'
'Gaan we wel trouwen?' vroeg ze toen een gesprek over de plannen in een begrafenissfeer verzeilde. Ik reageerde er niet op maar de rest avond verliep ijzig. Ze had zelf een gedachte geformuleerd die sinds enige tijd in mijn hoofd rondtolde.
Waar was onze relatie op gebaseerd? Vrijen met haar kon een opwindende bezigheid zijn, het bood geen vaste grond in een relatie. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat ik dat onderdeel van de relatie probleemloos kon missen.

Gesloten