Het kan verkeren (deel 1)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Het kan verkeren (deel 1)

Bericht door Amexic » di 29 jan 2019, 22:19

Het kan verkeren (deel 1)

Als een lam naar de slachtbank ...
Zo erg was het niet. Ik moest er het beste van maken. Ik studeerde af als verpleegkundige in een groep van vijfendertig waarvan zeven jongens. De andere jongens hadden allen een vrijstelling: reeds een broer die zijn legerdienst vervuld had enzovoort.
Iedereen ging binnenkort werken. Als enige van het gezelschap diende ik 12 maanden legerdienst te vervullen. Een paar dagen na het afstuderen stond ik op het middenplein van de kazerne bevelen op te volgen. Ik hield me gedeisd, van plan om alles te bekijken vanop afstand.
Waar ik drie jaar voornamelijk tussen de dames had doorgebracht, bevond ik me nu in volledig mannelijk gezelschap, net zoals tijdens mijn middelbare school toen het katholiek onderwijs nog unisex was. Aan mijn opleiding tot verpleger hield ik goede herinneringen en vriendinnen over. Ik had me nooit laten gaan, braaf gestudeerd. De zachte sector beviel me. De helft van de studenten slaagde niet, sommigen omdat ze niet over de intellectuele capaciteiten beschikten, anderen omdat ze qua karakter niet geschikt waren.
Ik paste volledig in het plaatje. Nu kwam ik opnieuw in een mannenwereld terecht, zij het in de medische dienst van het leger, veel minder macho. We dienden tegen onze zin de dienstplicht te vervullen. Dat op zich schepte een band. Ik moest er het beste van maken, me amuseren tijdens dit verloren jaar.
Na de eerste week opleiding keerde ik naar huis terug, voor een weekend, met veel nieuwe indrukken. Iedereen zat in diezelfde boot als ik, van in het begin liep het goed.
Ik denk nog met heimwee terug aan die maand. We vormden snel groep. Ik had niet verwacht de dagelijkse marcheer drill oefeningen leuk te vinden. Rechts op de tweede rij stond ik in mijn peloton opgesteld, de kleinsten op de eerste rij. Wie te laat of verkeerd reageerde kreeg een verwensing naar het hoofd geslingerd. Ik vond het best grappig. Dat vond ook een jongen uit het peloton rechts van het onze waarmee die soms veelbetekenend oogcontact met me maakte wanneer het ergens misliep. De blik hoorde strak te zijn, het was oppassen met mimiek. Ik bespeurde soms een flauwe glimlach op zijn gezicht en dacht toen dezelfde gedachte met hem te delen.
Ik genoot van het sportaanbod. Het leger wilde gezonde jonge mannen kweken, een lachertje want een jaar later zou ieder van ons zich in het beroepsleven storten en zijn eigen leven leiden.
Jurgen wilde daar zijn brevet van redder halen. Dat kon tijdens je legerdienst. Hij moest een pop opduiken van de bodem van het zwembad. Ik bewonderde zijn inzet. Klein van gestalte , beetje tenger ook, slaagde hij er na enkele pogingen toch in de zware pop boven water te krijgen. Het was allemaal goed voor de sfeer in de groep.
Lopen. Wekelijks liepen we rond de waterbaan in Gent. Ik ging er voor. Zeven kilometer. Steeds moest ik duimen leggen tegen Frederik, Belgisch kampioen inline skaten die veel groter was dan ik en onvermijdelijk veel beter getraind. We mochten de kazerne verlaten soms, op aanvraag. We gingen een keer naar de studentenkamer van Peter, wiens kamer nog niet doorverhuurd was na z'n studies. Lachen geblazen met velen op een veel te kleine kamer en de volgende dag hoofdpijn...
Het hoogtepunt van de opleiding werd een overnachting in de tent op het reserve vliegveld van Ursel. Tent opzetten, overlevingsrantsoen klaar maken... het hoorde allemaal bij legertje spelen. Ik als lichtgewicht, werd Chinese vrijwilliger om me als gewonde op een brancard te laten afvoeren. Net als een andere jongen werd ik geïmmobiliseerd op een draagberrie. Die ongelukkige lieten ze vallen tijdens de overtocht over een sloot. Het werd grabbelen om hem uit het water te hijsen. Gelukkig bereikte ik, droog zelfs, de overkant.
Bij valavond organiseerde men een sluipoefening. Ik bleek goed te zijn in het onopgemerkt blijven. In de figuurlijke betekenis is dat zonder twijfel waar. Ik kwam samen met Ludo als eerste aan bij onze bivakplaats. Als beloning kregen we de taak die nacht het tentenkamp te bewaken terwijl de rest op nachtelijke dropping vertrok. Wij zaten lekker droog te keuvelen in de tent terwijl onze onfortuinlijke medesoldaten onderweg getrakteerd werden op een hevig nachtelijk onweer. Het gesprek luchtte me op. Soms moet je je problemen aan iemand kwijt. Het is niet altijd koek en ei in een relatie.
Na een maand opleiding in de kazerne, kregen we voor de rest van het jaar een nieuwe stek toegewezen.
Het centrum voor recrutering en selectie in Brussel werd mijn bestemming. Samen met een tiental van nieuwelingen zat ik een hele dag opgesloten in een kamertje op mijn nieuwe eenheid. We gingen de miliciens vervangen die een dag later zouden afzwaaien.
Omdat we nog niet aan het werk mochten, zette men ons daar een hele dag . We hebben toen een volledige dag gekaart: kleuren wies. Jan ,Wim en Kurt van mijn eigen peloton in Gent waren er bij. De jongen van het andere peloton ook, Marc. Wij waren medische dienst. De medische keuring van de nieuwe recruten werd onze taak een jaar lang. Andere nieuwe jongens die het kamertje met me deelden, Eric, Stefaan en Luc, kregen hun opleiding bij de landmacht. Zij waren voorbestemd tot groepsleider en moesten groepen van 30 jongens begeleiden tijdens hun eerste dag bij het leger.
In de late namiddag hadden onze voorgangers hun oude kamer verlaten. Wij de nieuwelingen die bleven overnachten, kregen een kamer toegewezen. Sommige miliciens keerden dagelijks huiswaarts; die keuze bestond. In ruil voor deze gunst leverden ze in een beurtrol in het weekend de wacht. Wij, in-slapers hadden steeds het weekend vrij.
De nieuwe waren gearriveerd: ik voelde keurende ogen op mij gericht bij de verdeling van de kamers. Ik deelde de kamer met drie jongens. We schudden handen. Koen, Dirk en Rudy.
'Dit is je kast. Pak rustig uit. Dit is je bed.' Rudy nam de taak op zich om me te verwelkomen. Ik kreeg onmiddellijk een warm gevoel bij hem.
'Binnen een uur gaan we eten. Kom dan maar met ons mee. Als je wil geef ik je straks een rondleiding.'
Dirk las intussen een boek. Koen en Rudy kleedden zich om van militair naar burger en legden zich op bed om te niksen. Bedlinnen lag klaar in een keurig opgevouwen stapeltje. Ik legde mijn gerief in de kast en maakte het bed op.
De twee zetten zich overeind toen ik me op bed zette. Van waar ben je? Hoe was je opleiding? We beantwoordden veel wederzijdse vragen zoals dat bij een kennismaking hoort.
Het West-Vlaams dialect van Koen verstond ik soms moeilijk. Zijn nogal zware stem paste niet bij zijn uiterlijk. Zonder die normale lichaamslengte zou ik hem schriel genoemd hebben. Een wat spitse neus en een lang gezicht benadrukten zijn magerheid. Hij had hetzelfde hoekige in zijn spreken als in zijn bewegingen. Rudy was een stevige knaap: groot en stevig gebouwd, het teddybeer figuur. Licht rosse krullen kriebelden zijn voorhoofd. Sproeten op gezicht en armen hoorden onvermijdelijk bij zijn type. Hij droeg een bril met iets te dikke glazen die een minder goed zicht deed vermoeden. In gezelschap van de drie gingen we naar de refter voor het avondeten, een paar gebouwen verderop. Ik zwaaide naar Jan, Wim en Kurt die al zaten te eten en bleef bij m'n eigen kamergenoten.
Rudy stond er op me het hele complex te laten zien. Koen en Dirk verdwenen de heuvel over naar het slaapgebouw. Hij toonde me de enige sportaccommodatie van de kazerne, een tennisveld. 'Als je wil tennissen, moet je van thuis een racket meebrengen.'
'Breng ik volgende week mee.' 'Een tennisser ben ik niet maar je vind zeker kandidaten.' zei Rudy. 'Als je beroepsmilitairen tegenkomt, hoef je niet te salueren. Knikken is voldoende. Wel doen bij een militair van een andere kazerne, die kennen de gebruiken hier niet. Dankbaar aanhoorde ik zijn wijze raad. 'Wil je nog naar de kantine?' vroeg hij me tenslotte. 'Als jij wil?' 'Hoeft niet speciaal voor mij.' We gingen terug naar de kamer.
We kwamen een groepje van vier tegen. Ha, Rudy, de nieuwe aan het opleiden. Hij stelde me voor, beleefde jongen. Het viertal verwijderde zich richting kantine.
'Voor hen moet je oppassen. Thibault, de grote is advocaat van opleiding en een rotzak. Spic en Span, eigenlijk heten ze Jurgen en Robbe kom je nooit apart tegen, vandaar.' Meer vertelde Rudy niet. Zijn ontboezeming verraste me. Ik kwam hier terecht in een gevestigde groep. Heel anders dan de 'met z'n allen' mentaliteit van tijdens de opleiding. Het maakte me onzeker.
Op de kamer kreeg ik tenslotte straffe verhalen te horen over mijn voorganger. wiens bed nu voor 11 maanden het mijne werd.
Om zeven uur stipt werd er op de deur geklopt en knipte iemand het licht aan. Zoals tijdens onze opleiding in Gent, stond ik onmiddellijk paraat naast het bed. 'Geweldig.' zei Rudy. 'Wat een discipline. Je bent hier niet meer in de kazerne in Gent. Bedoeling is dat je op tijd op je dienst bent. Ofwel blijf je liggen en zorg je dat je op tijd op je dienst bent, ofwel ga je mee ontbijten.'
Ik koos voor ontbijt.
Om 8 uur verwachtte men alle nieuwe op het planton. Een sergeant bracht ons naar het magazijn. Ik kreeg een stuk zeep, schoensmeer, tandpasta en een blok scheerschuim als verbruiksmateriaal en tenslotte ook een lichtblauw verpleegoutfit. De andere kledij hadden we reeds in ons bezit van bij onze opleiding. snel de kamer binnen gooien en daarna werden we naar onze dienst gebracht.
Graag bleef ik samen met Jan en Marc die bloedafname mochten doen, alle verplegers werkten daar. Maar voor mij had men een plek op radiografie. Op de medische keuring wordt ook een thoraxfoto genomen. even uitleggen: een jongen die legerdienst moet vervullen, ondergaat eerst een medische keuring. Zijn ogen worden gecontroleerd. Hij moet een urinestaal afleveren, Het gehoor wordt getest. een radiografie van de thorax zoals gezegd en tenslotte wordt een bloedstaal afgenomen.
de medische testen gebeurden in de voormiddag. In de namiddag volgden psychologische en IQ testen.
Die eerste dag op 'mijn nieuwe werk' mocht ik toekijken. In de kleedkamer ontblootten de jongens, steeds een groep van dertig, hun bovenlijf. In rij schoven ze dan aan voor de foto. Daar was niets aan. Kin in de gleuf, handen in de heupen, ellebogen tegen het toestel. Biep.
Tweede foto zijdelings: armen op 90 graden, handen boven hoofd en biep. De foto's werden per cassette van 30 door ons ontwikkeld in de donkere kamer, we waren met twee voor dit werk.
Onwaarschijnlijk, ik zou op een jaar tijd 30.000 jongens van mijn leeftijd zien passeren en een idee opdoen van de gemiddelde Vlaamse jongen.
Mijn maat heette Nico. Psycholoog van opleiding. een blonde kerel. Geen knapperd. Dunne blonde haren, pis haar noemen we dat, blauwe ogen. Hij legde me alles goed uit. Rustige jongen. Zou goed komen met hem.
Niet te vergeten. Een beroepskracht, adjudant in rang leidde de dienst feitelijk, ondergeschikt aan de arts radioloog die enkel de foto's moest beoordelen. Grappig dat hele hiërarchische systeem bij het leger.
Nico legde me piekfijn de gebruiksaanwijzing van de adjudant uit. 'De adjudant' zo noemde hij zichzelf ook. Ik heb een zeker respect ontwikkeld voor deze simpele man, wil hem niet te erg in diskrediet brengen.
Adjudant betekent 'helper', afgeleid van het Latijnse woord 'adjuvare' wat helpen betekent. Dat besefte de man niet. De adjudant besefte dat zijn spelling van het Nederlands niet al te best was, vertelde Nico me. 'Hij zal je soms een brief laten nalezen om spellingfouten te controleren' waarschuwde hij me. 'Verbeter die dan niet maar zeg dat het goed is.' Bevreemdend maar ik zou moeten ondervinden hoe het in de haak zat.
De juiste positie van de jongens voor de toestel, de cassette uit toestel nemen, het ontwikkelen.... moeilijk kon je het niet noemen. Vanaf dag twee kon ik het alleen. Enkel de routine nog vinden.
De juiste bus nemen en de aansluitende trein, thuis de was in de wasmachine deponeren. Ik had een gevulde week achter de rug. Slapen in m'n eigen bed...

Gewapend met kersverse ervaringen zocht ik zaterdagnamiddag mijn vriendin Ann op, vroeger ging niet want ze had vroege dienst. Ze werkte in het home voor demente bejaarden om de hoek van haar nieuwe huis . We hadden vele watertjes door zwommen. Fout. Ik had een moeilijke periode in onze relatie achter de rug. Ik ben niet het type van de vele watertjes. Ik ga altijd voor stabiliteit. Na deze week met vele nieuwe indrukken, had ik haar veel te vertellen, nog meer dan ik aan m'n ouders kwijt wilde.
De aankoop van het huis was een splijtzwam geweest. Meer dan twee jaar gingen we met elkaar. Er kwamen pogingen voor de toekomst na mijn legerdienst aan te pas. Trouwen. Dat magische woord viel. Niets lag vast. De planning zou volgen.
En dan kocht ze dat huis. Complete verrassing voor mezelf.
'Mijn ouders vonden dat ik het moest doen. Het was een koopje.' Ze zat altijd vol onverwachte wendingen. Aangename ook. Attent zijn, stond op haar lijstje van goede karaktereigenschappen.
Een huis gekocht! Ik die dacht dat wij samen onze toekomst zouden plannen. Een huis is een belangrijk onderdeel van dat 'samen'.
Ik voelde me gekrenkt. Ann heeft dat geweten. Ik was kwaad, iets wat vloekt met mijn persoonlijkheid.
De plooien werden glad gestreken. Elkaar aanvaarden met alle goede en slechte eigenschappen hoort bij een relatie. We waren beiden katholiek, een reden te meer om dit te beseffen. Praktiserend, zelfs dat en beiden. Elkaar vergeven, zeven maal zeventig maal... weet je nog?
Ik ging rechtstreeks naar haar werk om haar op te wachten. Voor het eerst gingen we samen naar haar nieuwe woonst, nog steeds moeilijk voor mezelf om het 'onze' te gaan noemen.
Een rijhuisje. Keurig. Door haar zelf en haar ouders vermoed ik, gereinigd en voorzien van goedkope bouwpakket meubels. Meer moest dat niet zijn. Het behang verried de leeftijd van de vroegere bewoners. Dat moest dringend vervangen worden. Ik beloofde het haar enigszins tegen mijn zin. De innige omhelzing bij het binnenkomen van het huisje hoorde er bij. Knuffelen behoorde tot Annes' positieve kenmerken.
'Ik moet me nog opfrissen. Ik ruik naar het zweet' zei ze. Daar had ik niets van gemerkt maar inderdaad.
'Niet komen kijken' waarschuwde ze me.
Deed ik niet. Ze stond zichzelf te wassen aan de gootsteen in de keuken. Het prikkelde me. Intussen keek ik onderuit gezakt in de splinternieuwe goedkope zetel naar het afschuwelijk lelijke behang en wachtte.
Eindelijk kwam ze, in andere kleren, casual in short en T-shirt. Het was zomer. Het huis betekende meer vrijheid, ik besefte het niet in het begin. Handen op een naakte huid, niemand kon ons zien.
Gepruts en gefoefel zijn oneerlijke woorden. Het hoort bij ontdekken. De sluiting van de beha, ik wist ze zitten. Daarna volgde het onzichtbare voelen. Haar tepels beroeren of onder de rits van mijn broek gaan, wat kwam eerst? Ik weet het niet maar het voelde goed.
Seks voor het huwelijk , neen. Daar waren we het over eens. 'Seks is niet het belangrijkste in een relatie' paste perfect in onze katholieke achtergrond waar dat zelfs verboden werd. Verboden, dat was passé. Onze leeftijdsgenoten gingen vrolijk samenwonen ondanks alle eventuele commentaar van hun omgeving. Ik denk dat Ann het geapprecieerd heeft dat ik als man me nooit aan haar opdrong.
Ze vleide zich tegen me aan. Rook lekker. 'Ik neem de pil.'
'Waarom?' Die spontaniteit ontviel me.
Ze reageerde verrast: 'Komaan. Ik woon nu alleen.'
'Dat wil toch niets zeggen.'
'Van mij mag het. En je weet maar nooit.'
'Dacht je dat ik het niet kon volhouden?'
'Nee dat niet.' Het ging de verkeerde kant op. Ik zou haar teleur stellen, dat zou zo zijn als ik doorging op mijn elan.
'Je mag je vertrouwen. Ik zou je nooit iets zonder je toestemming doen.'
Dat zat goed. Ik kreeg er een kus voor maar ook een kneepje...
We gingen wandelen, zomerse dag, niet te warm. Honger... frituur.. maag goed gevuld en warm afscheid... wat kan een mens meer verlangen.
De zondag, ook mooi weer. Ze had opnieuw de vroege dienst. Eén keer per week, de routine.. wat rondhangen in mijn dorp en 's avonds te vroeg bus en trein terug naar Brussel. Legerdienst. Je kan je hierbij enige neerslachtigheid voorstellen.
Ik had iets anders gewild.

Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Re: Het kan verkeren (deel 1)

Bericht door Amexic » di 29 jan 2019, 22:49

Deel 1 van een nieuw verhaal. De rest moet nog geschreven worden. Oproep aan de lezers: het mag interactief zijn. Post je commentaar in het gedeelte "discussies verhalen van bezoekers". Hoe zal het verhaal zich ontwikkelen? Wat denk je? Je kan alles mee sturen. Ik heb wel wat in het hoofd zitten voor het vervolg maar a.u.b. geef kritiek. Of nog beter schrijf zelf eens een verhaal. Ik schrijf niet alleen graag , ik wil ook jouw verhaal lezen.

Gesloten