NIEUW IN CALIFORNIË - Epiloog (1)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Lucky Eye
Berichten: 680
Lid geworden op: za 03 jan 2009, 19:35

NIEUW IN CALIFORNIË - Epiloog (1)

Bericht door Lucky Eye » za 17 nov 2018, 12:40

NIEUW IN CALIFORNIE
Een verhaal van Ardveche, met zijn toestemming vertaald in het Nederlands door Lucky Eye.

Epiloog

"Erg romantisch, Curtis," zei mijn moeder met al het sarcasme dat ze bijeen kon rapen in haar stem maar toch zag ik een spoortje van een glimlach rond haar lippen. "Maar serieus, als er iets is dat wij kunnen doen om de verhuizing gemakkelijker te maken, laat het dan weten." Dit was een erg genereus aanbod van haar gezien onze eigen precaire financiële situatie en ik was geroerd door het feit dat ze zo'n aanbod
deed. Maar dit was een jongen die niet eens de prijs van een pakje sigaretten wilde aannemen! "Dank u mevrouw Quinn. Maar het zal prima gaan, echt." Hij lachte breeduit naar haar. "Ik stel alles dat u en Lois voor mij gedaan hebben erg op prijs." "We hebben het met plezier gedaan," viel Lois in. "En over hulp bij de verhuizing gesproken, je doet wat je gezegd is jongeman. Weet dat ik je appartement gezien heb." Curtis keek alsof hij wilde protesteren maar iets weerhield hem. Het was niet angst voor het weerwoord van Lois maar meer het idee dat berusten in wat zij zei, dankbaarheid liet zien.
Hij glimlachte en knikte naar haar, haar blik ontwijkend. Maar vanwaar ik zat, zag ik de vochtigheid in zijn ogen en opnieuw voelde ik mijn liefde voor deze speciale jongeman. "En ik denk dat je nu ook wel kunt stoppen me mevrouw Quinn te noemen. Noem me maar Margaret, Curtis," voegde mijn moeder toe met iets dat veel weg had van een brede glimlach. "Oké." Hij klemde zijn lippen opeen en knikte opnieuw, zijn eigen stem niet vertrouwend omdat de tranen in hem opwelden. "De volgende keer." Ik lachte in elk geval naar mijn vriendje omdat hij verwelkomd was in onze kleine familiekring. "Oh, in hemelsnaam, Andrew geef die jongen een knuffel!" verweet Lois me en ik was dolgelukkig om haar commando op te volgen. Sloeg mijn armen om hem heen en hield hem zo stevig mogelijk vast terwijl hij vocht om niet in tranen uit te barsten.
We verlieten de keuken voorwendend dat Curtis een sigaret op de veranda wilde roken. Maar het was meer dat hij bij iedereen vandaan wilde. Ik had hem al een paar keer met zijn mouw door zijn ogen zien strijken. Buiten nam hij zijn gewone positie, leunend tegen de reling aan. Hij staarde in het duister, zijn adem langzaam en regelmatig. Ik was nog maar een week in dit huis maar associeerde het net zoveel met Curtis als met mijn grootmoeder. Alles hier ademde een herinnering aan de prachtigste week van mijn leven. De week waarin ik de liefde had ontdekt. Het leek dat hij niet wilde praten en ik vond het prima zo, leunend tegen de muur en naar hem kijkend in stilte. Eigenlijk heel prima. "Waar kijk je naar?" vroeg hij eindelijk met een zucht terwijl hij zijn aansteker wegstopte. "De mooiste, meest perfecte man in de wereld," antwoordde ik. Sentimenteel misschien maar het paste uitstekend bij mijn stemming. "Je bent grappig," lachte hij terwijl hij niet opkeek.
"En jij bent helemaal van mij." Ik stapte naar hem toe en legde een arm om zijn brede schouders. Hij zuchtte zachtjes en zijn spieren, die nog steeds pijn deden van zijn vaders pak slaag, ontspanden zich.
"Tenminste tot donderdag." "Ook nadien!" "Ja, daarna ook." "En voor de rest van je hele lange leven." Hij lachte luid, nam me in zijn armen en trapte zijn sigaret uit. "Is dat een bedreiging?" "Nee. Een belofte." Curtis kuste mijn nek zachtjes en kroop dicht tegen me aan. Ik smolt in zijn omhelzing. Het leek erop dat alles toch nog goed zou komen. "Ik zal je daar aan houden." "Je kunt het zwart op wit krijgen als je wilt."
Ik kon het niet helpen maar moest lachen. Hij klonk zo serieus, zo bezorgd. Ik nam zijn hand in de mijne en liep met hem de tuin in. We liepen in stilte naar wat ik onze boom had genoemd. Daar tilde hij me op een van de onderste, lage takken, duwde mijn knieën vaneen en ging er zelf tussen staan. Hij knuffelde me opnieuw en drukte zijn lippen op de mijne.
We waren ver genoeg van het huis vandaan om niet gezien te worden door mijn moeder en toch van elkaar te genieten. En dat deden we dan ook, gewoon daar bij elkaar in het duister. Kussend, knuffelend en genietend van elkaars lichaam, warmte en nabijheid. Niet voor de eerste keer leek het me toe dat het hele universum alleen maar bestond uit mijn vriendje en mijzelf. Ik weet niet meer hoelang we daar gestaan hebben en het kan me ook geen donder schelen maar uiteindelijk drong de kou door in ons Utopia en voelde ik haar te overduidelijk. "Je rilt," mompelde Curtis in mijn oor. "Ik tril," antwoordde ik, "van lust." "Je hebt je moeder gehoord hè," klonk hij wijs terwijl hij met zijn handen over mijn rug wreef. "Niets van dat alles tot donderdag." "Eigenlijk zei ze, totdat ik achttien was," corrigeerde ik hem. "Raar, zo heb ik het nou niet opgevat." Hij grijnsde en knipoogde naar me. "Nee, je kon wel eens gelijk hebben." Ik koos bewust een toon van ontluikend begrip. "Nu ik er nog eens over na denk, zei ze inderdaad donderdag."
"Ga je mee naar binnen?" Hij lachte en was zo te zien blij dat mijn geheugen net zo slecht was als het zijne. En ik voelde me plotseling veel beter sinds het verbod dat mijn moeder eenzijdig had afgekondigd. "Ja, laten we tv gaan kijken of iets anders." Ik lachte en knipoogde nu naar hem. "Ja, iets anders." Hand in hand liepen we terug naar het huis, voor nu in elk geval vergetend dat mijn moeder gezegd had dat we niet steeds zo aan elkaar hoefden te hangen en waren al snel weer terug in de gezellige warmte van de keuken. Ik kon mijn moeders stem in de verte horen, waarschijnlijk was ze aan het telefoneren in de woonkamer. Lois slurpte van haar koffie en las een boek en keek op toen we binnenkwamen. "Ah, de tortelduifjes zijn weer terug," mompelde ze met groot sarcasme. "Lois," mompelde ik terug als groet terwijl ik de hand van mijn vriend losliet, maar Curtis reageerde niet. "Ik hoop dat mijn bloemen jullie uitje dit keer wel overleefd hebben!" "Zeker."
"Goed. Neem wat koffie er is nog voldoende." Lois richtte zich weer op haar boek en Curtis schonk ons beiden een kop in. De warmte van de koffie deed me realiseren hoe koud het eigenlijk buiten was geweest. Natuurlijk het was ook onze eigen schuld geweest. We hadden allebei alleen een overhemd gedragen. We namen de koffie mee naar mijn kamer om tv te kijken. En raar genoeg was dat eigenlijk het enige dat we deden. We zaten op het voeteneind van het bed onze armen tegen elkaar aan en praatten af en toe wat. Af en toe wisselden we een kus uit maar het was niet de nacht voor passie, alleen maar intimiteit. "Nou, ik moet maar eens naar bed gaan." Curtis mompelde het in mijn haar en ik knikte terwijl hij opstond. "Loop je met me mee?" Ik keek naar zijn verbijsterende glimlach en moest gewoon teruglachen zoals hij daar stond mij zijn hand aanbiedend.
"Oké." Ik nam zijn hand aan en samen liepen we naar de deur van mijn kamer. Daar stopten we. Curtis draaide zich naar me om en pakte ook mijn andere hand vast. "Dank je voor deze prachtige avond Mr. Quinn," zei hij terwijl hij me diep in de ogen keek. Ik voelde me week worden ondanks de stupide
situatie. "Het was mij een plezier, Mr. Reid." "Zouden we dit nog eens kunnen doen?" "Dat zou ik prettig vinden." "Nou, goedenacht dan." Hij boog zich naar me toe en kuste me vluchtig op mijn wang. "Goedenacht," slaagde ik erin te zeggen. Alhoewel dit een avond was geweest waarop we het minst fysiek met elkaar bezig waren geweest toch had ik het behoorlijk opwindend gevonden. "Slaap lekker, schoonheid." Curtis werd weer zichzelf, lang genoeg in elk geval om met een grijns op zijn gezicht door mijn kapsel te woelen. Ik schold op hem toen hij dat deed. Oh, ik haat het toch zo als mensen mijn haar door de war maken. "Jij ook, Curtis."
Ik sloeg zijn hand weg en we kusten elkaar opnieuw. Nu minder dan karakters uit een film maar meer als verliefde tieners. Ik lag een tijdje zo in zijn armen voordat we uit elkaar gingen. En toen was ik alleen. Ik slaakte een diepe zucht en stond daar met mijn voorhoofd tegen de deurpost geleund totdat mijn maag stopte met draaien. Ik kleedde me om in mijn nachtgoed, ging naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en slipte uiteindelijk in een ineens enorm groot maar verschrikkelijk koud en leeg bed. Ondanks de vreselijke verlatenheidsgevoelens viel ik al snel in slaap. "Hey." Een ruwe hand rukte aan mijn schouder gevolgd door een zachte stem. "Wordt wakker!" "Mmmph?" Ik rolde weg van deze inbreuk op mijn slaap en verborg mijn hoofd onder het kussen. Maar de hand bleef op mijn schouder en rolde me
weer terug op mijn rug. Ik wilde niet wakker worden en naar school gaan. Ik had een wondermooie droom over Curtis. Curtis? Wacht eens, het was de stem van Curtis en zijn hand. Plotseling schoten mijn ogen open.
Het was nog steeds pikdonker en ik kon zijn contouren, alhoewel hij naast me op het bed zat, nauwelijks onderscheiden. "Ik heb echt geprobeerd om een brave jongen te zijn," fluisterde hij. "Huh?" informeerde ik op mijn eigen intelligente wijze. "Maar ik moest steeds denken aan jou hier in je eentje. Eenzaam." "Wie zegt dat ik eenzaam ben?" plaagde ik hem, terwijl ik plotseling wakker begon te worden. "Oké, ik moest er steeds aan denken dan hoe jij hier naakt lag." Hij grijnsde breeduit en ik kon zijn witte tanden zien schitteren in de duisternis. "Dat beter?" "Ietsjes." Ik probeerde niet te lachen en mijn stem op een fluistertoon te houden. "Maar ik ben niet naakt." "Naakt." Hij negeerde me volkomen en drukte een vinger tegen mijn lippen. "Ik dacht aan jou naakt, sexy en prachtig mooi, uhm, had ik al sexy gezegd?" "Yep." "Oké, ik geef het toe, ik was eenzaam daar beneden. Ik moest steeds aan je denken. En de kussens lijken nou niet echt op jouw lichaam. Zachter, dat wel maar ze knuffelen niet terug. Dat goed genoeg?"
Hij beet op zijn onderlip. "Kan ik er in komen?" "Moet je dat nog vragen?" "Nou ja, je moeder zei ..." "Curtis?" viel ik hem in de rede. "Yeah?" "Kan jij me één tiener in de hele wereldgeschiedenis opnoemen die geen seks heeft gehad, omdat zijn moeder hem dat verbood?" "Oh." Hij keek bedachtzaam. "Oh", stemde ik met hem in. "Zou ik dan de eerste moeten zijn?" "Uhm, nee?" Hij twijfelde, ogenschijnlijk oprecht onzeker wat het juiste antwoord moest zijn. "Nee," echode ik. "Zo, mag ik er nu inkomen?" "Schiet op voor ik mijn interesse in je verlies." Ik lachte naar hem en sloeg de dekens voor hem terug zodat hij achter me kon kruipen terwijl ik me op mijn zij draaide. Het eerste wat ik voelde waren zijn koude voeten tegen mijn warme benen en ik slaakte een gesmoorde kreet van schrik. Hij fluisterde een verontschuldiging, legde de rest van zijn lichaam tegen het mijne en sloeg een arm om me heen. Hij lichtte zijn hoofd op en onze lippen ontmoetten elkaar en gingen van een voor een lange, slome, mint-frisse zoen.
Het was een glorierijk moment. Waarom zijn stiekeme ontmoetingen toch altijd zo extra opwindend? Na een tijdje verbraken we de kus en draaide ik me terug op mijn rug terwijl ik hem met een vinger op zijn lippen vroeg stil te zijn. "Wacht." Ik rolde door en stelde mijn wekker in zodat ik zeker zou weten dat we
wakker zouden zijn voor mijn moeder. Het was twee uur in de ochtend en daarom zette ik de wekker op zes uur. Zo vroeg zou ze niet op zijn. Toch? "Goed bedacht, slimmerdje," mompelde Curtis tegen mijn schouder omdat hij met me meegerold was en zich opnieuw tegen mijn rug had genesteld. Het was prachtig, de manier waarop hij me in zijn armen hield en ik wist dat hij deze positie verkoos omdat zijn rug nog steeds pijn deed. En, om eerlijk te zijn, vond ik dit ook een lekkere houding. Zijn sterke handen hadden zo een vrije toegang tot de voorkant van mijn lichaam en gaven me het geweldige gevoel door hem toegedekt te zijn.
Alhoewel ik er bij moet zeggen dat ik in tegenstelling tot hem geen andere positie kende. Ik had geen vergelijkingsmateriaal. Maar, als vlinders in je buik door zijn aanraking een goed teken zijn (en dat is
het) dan wist deze jongen hoe hij je moest beroeren. "Mmm," zei ik terwijl zijn hand over mijn borst ging. "Mmm?" "Ja, ‘mmm'. Dat voelt goed Curtis." "Doet het dat?" vroeg hij zachtjes. Hij knabbelde aan mijn oor terwijl zijn hand over mijn buik streek en in mijn short gleed. Hij betastte mijn harde pik. "En hoe voelt dit?" "Goed," slaagde ik er in te zeggen tussen twee zuchten door. Het voelde fantastisch maar ik liet geen kans voorbij gaan om hem te plagen. "Gewoon goed? Misschien moet ik stoppen?" En hij liet mij los. "Waag het niet!" piepte ik. "Heb ik al gedaan, zak." Hij rolde van me weg op zijn rug maar ik had
een klein lachje gehoord en wist dat dit zijn manier was om me terug te pakken. Snel als een weerlicht rolde ik met hem mee en sloeg een been over hem heen hierbij alle lakens en dekens van hun plaats trekkend. Ik zat nu op hem met een knie aan elke kant van zijn lijf.
Door mijn snelheid had ik hem verrast en was het mij gelukt zijn armen boven zijn hoofd vast te pinnen. Maar Curtis was gewend aan hard werk. Zijn armen waren veel sterker dan de mijne, verdorie zijn hele lijf was sterker dan het mijne en ik maakte me dan ook geen enkele illusie dat ik lang dit voordeel zou behouden. "Zeg dat het je spijt," eiste ik. "Oh? Je wilt het hard spelen, huh?" Hij grijnsde naar me en probeerde niet eens vrij te komen. "Nou, probeer me niet nog erger te verwonden." Zijn grijns verbrede, maar ik verstrakte door de gedachte aan zijn toegetakelde lijf, de vreselijk rode striemen op zijn rug die zijn vader hem toegebracht had. "Curtis ..." De herinneringen aan een T-shirt vast aan zijn lijf geplakt door het bloed, hij bewusteloos op de keukenvloer, zijn gezicht vol blauwe plekken werden me te veel. Ik liet hem los. Curtis' hand was ineens op mijn wang, de andere in mijn nek en hij trok me naar zich toe. Hij kuste het puntje van mijn neus.
"Drew, ik ben blij dat je je zorgen over me maakt. Dat je zoveel om me geeft. Maar dat is allemaal voorbij nu. Nooit krijgt hij meer de kans me dat aan te doen. Ik heb jou, jij hebt mij en dat is wat belangrijk is. Het is over en voorbij. Vergeet het! Oké?" Opnieuw kuste hij me, dit keer op de lippen. "Lach erom dat haalt de pijn eruit." "Curtis ..." begon ik. En opnieuw werd ik onderbroken door een kus. "Moet ik je blijven kussen tot je eindelijk je mond eens houdt?" vroeg hij me terwijl hij mijn hoofd van zich afduwde en me als een ongehoorzaam puppy voorzichtig aan mijn haren heen en weer schudde. "Misschien," grijnsde ik. "Vind ik prima hoor." Hij trok me naar zich terug en we hervatten ons stille, zachtaardige kussen, terwijl hij me omdraaide en nu bijna boven op mij lag. Een hand bleef over het stof van mijn T-shirt strijken en zond geweldig lekkere gevoelens door mijn lijf. Ze herinnerden me eraan hoe prettig ik het gevoel van zijn handen op mijn lichaam vond. Maar ook hoe zeer ik hem zou missen. Hoe vreselijk erg ik hem zou missen elke avond, elke nacht.
Ik weet dat het stom klinkt. Ik kende hem nog maar zo kort maar ik was hem geheel en al toegewijd. Ik had Curtis gewoon nodig om me compleet te voelen. Ik was even weg gedut toen ik hem zachtjes hoorde zeggen: "Ik was geloof ik hier gebleven." En hij bracht zijn hand opnieuw in mijn shorts. "Eek." Een andere manier om het geluidje dat ik voortbracht, toen zijn vingers me beet pakten, in letters neer te zetten weet ik zo niet. Ik was meteen weer volop wakker en ook meteen opgewonden. "Dat was een hoog toontje," fluisterde hij. "Je nam me bij verrassing." "Nee, bij je ballen," grinnikte hij. "Je wordt nooit een echt komediant, Reid." "Natuurlijk wel." Hij bespeelde me zachtjes en langzaam met zijn vingers. "Ik ben een grappige jongen. En het is niet slim van jou om iemand die je in deze positie heeft tegen te spreken." "Oké, je bent duidelijk."
Ik kreunde onder zijn heerlijke strelingen en gaf toe omdat ik niet wilde dat hij zou ophouden en met mij in een discussie zou geraken. Hij kneep wat harder en ik kreunde luider: "Oh, man." "Dat voelt goed hè, Pennsylvania?" "Dat is lang geleden dat je me zo noemde." Ik kreunde opnieuw en gaf geen antwoord op zijn vraag. "Weet ik," luidde zijn antwoord. Zijn adem kietelde in mijn oor. "Het was die eerste dag." "Kun je je voorstellen dat dat nog maar een week geleden is?" Ik keek over mijn schouder om hem aan te kijken en hij draaide een beetje naar me toe zodat we elkaar aan konden kijken. "Er is zoveel gebeurd." "Weet ik, ik draag de sporen om het te bewijzen." Hij grijnsde naar me in het duister maar ik wist dat zijn ogen niet lachten. "Oh, Curtis." Ik pakte hem beet en liet mijn vingers door zijn haren gaan. "Ik hou zoveel van je. Je hebt mijn hele leven veranderd. We kennen elkaar nog maar zo kort maar ik kan me geen leven meer voorstellen zonder jou. Dat zou gewoon vreselijk zijn."
"Vreselijk?" Geamuseerd trok hij een wenkbrauw op. "Wat is daar mis mee?" "Niets." Hij leunde naar voren en kuste me lichtjes. "Drew, jij bent het enige dat in mijn leven telt. Je bent mijn minnaar, mijn vriend en mijn familie en dat alles verpakt in een begerenswaardig omhulsel. Ik zal alles doen om je te houden, alles." "Weet je, dat ik eigenlijk helemaal niet hier heen wilde verhuizen?" "Nou, ik ben blij dat je het wel gedaan hebt." Hij stopte en liet mijn blik even los. Toen hij opnieuw begon te spreken was zijn stem laag en weifelachtig. "Wil je iets stoms horen?" "Oké." Ik stemde in en hij richtte zijn hoofd wat op en ik zag dezelfde droevige glimlach die ik al zo vaak had gezien als hij aan iets pijnlijks dacht. "Dit is echt, echt stom." "Probeer maar," antwoordde ik, terwijl ik mijn hand op zijn arm legde en er zachtjes in kneep. Ik hoopte dat het hem een soort van zelfverzekering zou geven. "Zal je niet lachen?" "Natuurlijk niet!" "Oké, nou je weet nog wel hoe stil ik was in de scheikundeles?" "Knorrig is het woord dat je zoekt," voegde ik toe.
"Oké. Dank je wel meneer Van Dale." "Huh?" "Van Dale, je weet wel die van het woordenboek! Jezus, en jij moet hier doorgaan voor de slimme van ons twee?" "Oké, je hebt me te pakken." Ik voelde me rot dat ik de clou van zijn grap gemist had en nog rotter omdat Curtis zichzelf weer eens onderuit haalde. "Nou ga door met het verhaal." "Oké, waar was ik gebleven?" "Knorrig in de scheikundeles," gaf ik aan. "Oh, yeah." Hij aarzelde een ogenblikje alsof hij moest bedenken wat de volgende zin zou zijn. "Nou, ik was verrast dat ik je daar zag en daarom had ik na de les zo'n haast. Ik moest nadenken." "Verrast? Maar ..." Wat bedoelde hij toch in vredesnaam? "Maar ik had je nog nooit eerder gezien?" Wachtend op een respons hield hij zijn hoofd een beetje schuin. "Precies!"
"Nou, dat is dus het stomme gedeelte, dat had ik dus al wel, eigenlijk, zo'n beetje." "Hoe?" "Ongeveer een maand geleden, nadat mijn vader me ..." Hij dwaalde af."Nou ja, ik had een droom en jij kwam daarin voor. Of iemand die er uitzag als jij." "Een droom," zei ik zachtjes en voorzichtig. Niet zozeer een vraag als wel een poging om te begrijpen waar dit heen ging. "Ik zei toch dat het stom was." Hij haalde zijn schouders op en glimlachte verlegen. "Ik herinnerde me weinig van die droom maar elke keer als ik aan die jongen in de droom dacht voelde ik me geprikkeld. En ik had diezelfde droom nog een paar keer nadien." "Telkens dezelfde droom?" "Ja, de jongen, jij dus, was gekomen om me mee te nemen uit mijn
verrotte leven." Zijn stem was nu zo zacht dat ik grote moeite moest doen om hem te horen. Ik wist dat hij zich niet plezierig voelde.
"Nou en toen jij die dag dus binnenkwam in de scheikundeles, was het alsof mijn droom werkelijkheid werd. Het was gewoon ongelofelijk." Hij keek naar me op. "Weet je dat ik je naar huis volgde? Daarom was het voor me mogelijk om te stoppen en jou een lift naar huis te geven." "Je volgde me?" "Ja. Ik moest gewoon weten waar je heen ging." Ik had het gevoel dat als ik hem beter zou kunnen zien, ik kon zien dat zijn wangen bloosden. "Nou man, ik was reuzeblij dat je dat gedaan hebt." Ik trok hem naar me toe en omhelsde hem zo hard als ik durfde. "Ik ook," luidde zijn antwoord terwijl hij me knuffelde. "Het was zo stom maar ook zo werkelijk," mompelde hij in mijn nek. "Nee dat is het niet," mompelde ik terug. "Natuurlijk wel. En het meest gekke is dat ik niet eens weet of je wel zoveel op die jongen uit die droom lijkt of dat ik dat gewoon wilde. Snap je? Ik kan het me echt niet meer herinneren maar als ik nu mijn ogen sluit, zie ik jou." Hij kuste me teder op mijn lippen en ging verder. "Dat is het rare met dromen, je krijgt nooit alles." "Oh, dat weet ik nog ze net niet." Ik kuste hem terug met een gemene glimlach op mijn gezicht. "Hoge dunk van jezelf hè, Pennsylvania."
"Yup. Maar ik weet iemand, nog geen miljoen kilometer van hier, die die mening deelt." "Wat moet ik toch met je aan?" vroeg hij terwijl hij zijn hoofd meewarig schudde. "Bemin me?" bood ik me aan. "Nou, dat is mogelijkheid." Opnieuw kuste hij me. "Het is dat, of een pak rammel." "Ohhh," grijnsde ik naar hem. "Ziek figuur!" "Ik vind het niet stom, Curtis." Opeens was ik weer serieus, hield zijn gezicht in mijn beide handen zodat hij naar me moest kijken. "Ik vind het gewoon geweldig. Als dat er voor heeft gezorgd dat je me volgde, stopte en me een lift gaf, denk ik dat dat het beste is dat ons is overkomen. Zelfs al was ik het niet in die droom, in deze ben in het zeker wel." Ik kuste hem opnieuw en deze keer bleven we lang tezamen, elkaar vasthoudend en kussend. "Dank je Drew," zei Curtis toen we ons van elkaar losmaakten en naar adem hapten. "Je bent de beste."
Ik kon alleen maar glimlachen toen we elkaar weer opnieuw begonnen te kussen. Zijn handen gleden weer over mijn lijf en trokken aan de rand van mijn short. Ik besloot hem te helpen en verhief mijn lichaam een eindje van het bed zodat hij hem helemaal naar beneden kon trekken ook begon ik mezelf van mijn T-shirt te bevrijden en daardoor kreeg hij gemakkelijk toegang tot elk plekje van mij dat hij wilde. Hij lag stil naast me en keek naar me voordat hij zijn eigen T-shirt uittrok en bovenop me kwam. Ik lag languit op mijn rug en hij zat schrijlings op me. Mijn erectie drukte tegen de achterkant van zijn short en gemeen lachte hij naar me. Ik lag rustig achterover en gaf me over aan alles wat hij met me van plan was. "Ik vind het mooi als je zo slap en passief bent," mompelde hij terwijl hij de palmen van zijn handen op mijn schouders drukte en ze haast masseerde.
"Niet helemaal slap, zeker?" grapte ik en hij lachte naar me terwijl zijn handen liefelijke bewegingen begonnen te maken over mijn borst. Ik richtte me iets op en legde mijn handen op de warme, stevige
oppervlakte van zijn biceps terwijl ik door mijn strelende bewegingen zijn zachte, donsachtige, korte haartjes voelde. Mijn ogen waren gericht op zijn brede, krachtige borst en op de zacht gloeiende krommingen van zijn spieren. "Dat voelt prima," mompelde Curtis terwijl hij zijn eigen bewegingen even staakte en ik even kon genieten van de zekere, niet te vermurwen kracht van zijn armen. "Ben ik blij om, want ik wil dat je je goed voelt bij mij." "Ik ook, Drew." Hij leunde voorwaarts om me opnieuw te kussen. Zijn hand gleed onder mijn hoofd en hij begroef zijn vingers in mijn haar, me dichter naar hem toe trekkend. Het was geweldig.
"Jij ook, wat?" Wil je dat ik me goed voel? Of wil je dat ik jou een goed gevoel geef?" Ik grijnsde naar hem en eventjes keek hij bedenkelijk. "Beide." "Oké, dat vind ik goed." Ik knikte en sloeg mijn armen om hem heen, hem naar beneden trekkend in een warme omhelzing. "Zeg, over die hand van jou ...." Ik hoefde geen tweede keer aan te vragen want zijn hand gleed al verder over mijn lichaam naar beneden en stopte bij de binnenkant van mijn dijbenen waar hij me opnieuw heerlijk begon te strelen. Ik kromde mijn rug en kreunde van genoegen. Onze conversatie was nu volledig opgedroogd omdat Curtis volledig opging in het bewerken van mijn lichaam met zijn heerlijke handen. Zijn bewegingen stopten voor geen moment, steeds was er dat heerlijke gevoel van hem aan mijn hete lijf. Toen hij zijn hoofd ter hoogte van mijn kruis had gebracht, stopte hij even en keek me aan. Hij toonde me een plezierige glinstering in zijn ogen toen hij zich over mijn lid boog en hem in zijn mond nam.
Oh, wat heerlijk, oh wat vond ik dat fijn en wat had ik dat gemist. Die sensatie. "Wacht!" wist ik met moeite uit te brengen. "Wat is er mis?" "Niets." Ik draaide me om op het bed en in een betere positie om hem te benaderen. Ik wilde hem dezelfde dienst bewijzen die hij mij deed. Ik wilde dat we samen zouden genieten, elkaar plezier verschaffen op hetzelfde moment. Ik pakte de rand van zijn short en begon hem naar beneden te trekken. Hij hielp mee door zijn onderlijf heen en weer te bewegen. Eventjes was er een obstakel: zijn harde penis. Maar toen we beiden geheel naakt en plezierig daar lagen, leunden we simultaan naar elkaar toe. Warme adem op elkaars dijen, liefelijk strelende handen, zoekende tongen en gedienstige lippen. We concentreerden ons geheel op elkaar en werkten in stilte. Gaven al onze aandacht aan hetgeen we onder handen hadden, bij wijze van spreken. We namen de tijd en genoten van de sensationele gevoelens.
Wachtend op elkaar, naderden we de rand en lieten dan weer gaan. Na een tijd die gigantisch lang leek, werd mijn ademhaling piepend en moeilijker. Mijn bewegingen waren haast spastisch en ook die van Curtis. We bereikten samen de rand en gingen er overheen, genietend van een ultieme climax. Na een poos van heerlijk nagenieten, kwam Curtis kussend langs mijn lichaam weer omhoog terwijl hij de lakens meenam. Hij begroef zijn neus tegen mijn sleutelbeen terwijl ik daar uitgeput en voldaan lag met een
arm om zijn rug geslagen. Een lange, slome, liefderijke kus volgde. Ik haalde een hand door zijn haren. Ik genoot met volle teugen van zijn warmte wetende dat het er de komende tijd niet zoveel van zou komen en wilde volledig verdrinken in dit gevoel voor zolang het nog kon. In gedachten ging ik na hoeveel ik van hem hield, hoe goed hij wel niet voor me was en hoe goed eigenlijk in alles.
Ik kwam maar tot een conclusie: ik was compleet verliefd op hem. "Dat was mooi," hoorde ik hem mompelen in mijn oor terwijl hij zich tevreden grommende en zuchtend tegen me aan vlijde. "Yup," bracht ik uit, mijn armen om hem heen slaand toen hij eindelijk stil bleef liggen. "Lig je prettig?" "Perfect." Hij kuste mijn blote borst zachtjes en legde zijn hoofd tegen me aan. Zijn adem kietelde me. "Je bent beter geworden." "Ik heb een goede leraar gehad," antwoordde ik gniffelend. Vastberaden hem niet het plezier te geven dat ik boos zou worden. Maar ik gaf hem wel een speelse tik tegen zijn schouder om hem te laten merken dat ik zijn geklier niet op zijn plaats vond. "Auw," jammerde hij terwijl hij zijn hoofd oprichtte en me versuft aanstaarde. "Gewonde man hier, hoor!" "Oh zanik toch niet zo, baby!" "Tiran!" gromde hij met zijn hoofd tegen mijn borst.
We lagen een tijdje zo, rustig met elkaar te praten en af en toe terugkomend op wat ons de laatste dagen was overkomen. Toen we dat onderwerp doorgenomen hadden, praatten we over onze kindertijd, hoe het was om als een homo op te groeien en hoe we dit beiden hadden aangepakt. Over onze ouders, over alles en nog wat dat ons voor de lippen kwam. De laatste keer dat ik naar hem keek was het tegen vijven en ik weet dat we daarna nog wat gepraat hebben maar wanneer ik nou precies in slaap gevallen ben weet ik niet meer. Het was mijn bedoeling geweest om hem vlak voordat we in slaap zouden vallen terug te sturen naar zijn eigen kamer maar dat kwam er dus niet van. "Eruit, eruit, eruit!" De stem van Lois vocht zich door de mist in mijn slaperige hoofd en ik richtte me op. Daarbij viel Curtis' arm van me af hetgeen me een woeste grom van hem opleverde. Het was bijna zeven uur en mijn wekker was dus niet afgegaan.
Lois stond in de deuropening in haar ochtendjas. Ik knipperde met mijn ogen en probeerde wakker te
worden. "Ik had al het idee dat jullie tweeën niet zouden luisteren naar Margaret en daarom dacht ik dat het goed was om het even te controleren. Ze is nu in de douche, dus Curtis, schiet op, eruit!" "Wat?" vroeg hij, slaperig en knipperend met de ogen zoals ik had gedaan. "Nu!" Lois stapte naar het bed toe en Curtis trok krampachtig alle lakens over zijn naakte borst. "Oh, in hemelsnaam Curtis, je hebt niets dat ik nog nooit gezien heb hoor. Schiet op, eruit, eruit." Curtis keek naar mij, weer terug naar Lois en toen weer naar mij en ik moest zo verschrikkelijk lachen om zijn verwarde gezicht. Toen begon hij onder de lakens te rommelen. "Drew, waar zijn mijn shorts?" vroeg hij uiteindelijk klagend terwijl hij de lakens heen en weer verplaatste en zijn best deed zichzelf te blijven bedekken, hetgeen hem maar slecht gelukte.
Toen hij eindelijk naast het bed stond, vond ik zijn shorts en gooide hem naar hem toe, toekijkend hoe hij hem met moeite aantrok vlak voor mijn grootmoeder. De hele scène was pathetisch en lachwekkend maar tegelijkertijd beangstigend omdat ik wist dat mijn moeder ons elk moment zou kunnen betrappen. "Oké, dan nu terug naar je kamer," commandeerde Lois hem. Ze keek over haar schouder naar mij en schudde haar hoofd. "Met jou praat ik later nog wel." Ik kon slechts grijnzen en knikken. De voorgaande nacht was zo'n boze blik van Lois best wel waard. Toen ik na me gedoucht en tot in de puntjes aangekleed te hebben eindelijk beneden kwam, zat Curtis al aan tafel met een enigszins beschaamd gezicht koffie te drinken met Lois en mijn moeder. Hij zag eruit alsof hij weinig had geslapen, hetgeen ook zo was maar hij zag er goed uit in zijn spijkerbroek, T-shirt en met blote voeten. Erg goed. Hij keek naar me op, zijn haar voor zijn ogen en lachte naar me toen ik binnenkwam.
"Goedemorgen, liefje, goed geslapen?" kirde Lois en ik antwoordde haar met een frons en een korte grom terwijl ik plaats nam. "Hey," begroette Curtis me. "Hey," mompelde ik terug. "Nou wat zijn jullie vrolijk zeg vanmorgen!" zei mijn moeder lachend om en naar ons. Duidelijk onwetend van wat er gebeurd was en hoe weinig we geslapen hadden. Ik keek zijdelings naar Curtis en glimlachte naar hem en hij naar mij. Hij werd rood en als mijn moeder het al gemerkt had, koos ze ervoor om niet te reageren. "Zo en wat zijn de plannen voor vandaag?" vroeg ik wetende dat ik naar school zou moeten en ondanks de steun die ik zou krijgen van David, Tyler en Dan keek ik er niet echt naar uit om Mike en zijn kornuiten weer te zien. Ik had het idee dat dingen niet gedurende een nacht zouden overdrijven en dat hij me niet met rust zou laten.
"Nou, ik moet naar mijn werk," viel mijn moeder in. "En ik heb mijn naaigroepje deze morgen," voegde Lois toe. "Maar Curtis en ik gaan nadien winkelen." "O ja?" Curtis' hoofd schoot omhoog. Het was duidelijk dat hij hier niets van had geweten, net zo min als ik. "Ja. Dat gaan we doen," informeerde Lois hem met nadruk. Curtis draaide zich naar me toe en zei. "Het lijkt er dus op dat ik ga winkelen." "Dat lijkt erop," antwoordde ik en sloeg hem vriendschappelijk op zijn schouder. "Met een oude dame." Hij hief zijn duim op naar Lois en toverde een grijns op zijn gezicht. Ze lachte hier onstuimig over en ging verder en overtroefde hem. "En daarna gaan deze ‘oude dame' en jij op bezoek bij Dr. Ellis." Ze lachte haar suikerzoete glimlach naar hem wetende dat ze hem afgetroefd had. Ik vond het prachtig dat Curtis begonnen was met de ‘oude dame' grap. Een teken dat hij zich openstelde voor mijn familie en ook dat
hij door hen geaccepteerd was.
Maar, misschien was het ook wel logisch. Hij en Lois hadden de laatste week natuurlijk ook veel tijd samen doorgebracht. Het was goed. "Dat hoeft echt niet hoor, ik voel me prima ...," begon hij zijn
protest. "Ik zou maar opgeven als ik jou was, jongen," adviseerde ik hem, hem op zijn schouder kloppend. "Ze is vastberaden. Je weet hoe stijfkoppig oudere mensen kunnen zijn." "Dat blijkt," zuchtte Curtis, overgave in zijn toon leggend en duidelijk af te lezen van zijn gezicht. "Brave jongen," richtte Lois zich tot hem. "Maar even serieus nu, die ribben van jou moeten nagekeken worden. En dr. Ellis vond het een prima idee. En nu even voor jou jongeman." Ineens richtte ze haar aandacht op mij. "Van die opmerking zal je nog spijt krijgen." "Hey! Hij beledigde je, niet ik?" Ik knikte hevig in Curtis' richting terwijl ik jammerlijk protesteerde. "Het is niet eerlijk!" "Curtis heeft meer speelruimte omdat hij gewond is," antwoordde Lois en gaf me een knipoog. "En bovendien is hij veel knapper dan jij bent." Curtis werd vuurrood en concentreerde zich hevig op zijn eten.
"Moeder!" Mijn moeder bemoeide zich met de conversatie, terwijl ze haar krant naar beneden haalde. "Laat die jongen toch met rust. Andrew, ben je bijna klaar? Ik rijd je naar school." "Dat is echt niet nodig." "Dat weet ik maar ik doe het toch." "Wat maakt het mij ook uit." Ik at snel af, stond in stilte op en kuste een verbaasde Curtis op zijn wang. Met hervonden vastberadenheid wendde ik me tot mijn moeder. Ik was klaar om naar school te gaan. "Oké, laten we gaan." We namen afscheid van Lois en Curtis (die nog steeds zijn hand tegen zijn wang hield) en mijn moeder leverde me bij school af om de massa tegemoet te treden. Ik liep het gebouw binnen en zocht mijn weg naar Tylers kluisje, de gebruikelijke ontmoetingsplaats van de jongens voordat de les begon. Ik had het gevoel dat het opstootje met Mike snel rond was gegaan want het leek me alsof ik raar werd aangekeken toen ik door de gangen liep.
Maar misschien was het ook alleen maar mijn verbeelding. Toen ik de hoek omliep was ik niet verbaasd dat David al bij Tyler stond, ik zag ze eigenlijk nooit alleen. Maar ik was wel verrast door de aanwezigheid van Brian en nog verraster werd ik toen hij als eerste begon te praten. "Hey, killer." "Hey, Brian," antwoordde ik voorzichtig. "Yo, Drew," zei David met een grijns en een knipoog. "Mooie blauwe plekken, man." "Yeah, dank je." Ik glimlachte naar hem terug. "Ik ben tegen een deur opgelopen, jongens." Dit maakte hen allen aan het lachen. "Hey, wat is er zo grappig?" vroeg Dan terwijl hij onze kleine groep naderde en mij op mijn rug sloeg. "Hey, kampioen. Auw! (terwijl hij mijn gezicht bekeek) Het is vast geen prettig gezicht je tegenpartij te bekijken."
"Hoi Dan," begroette ik hem met een brede grijns maar we hadden niet veel tijd om te praten omdat de bel klonk als signaal dat we opnieuw een nieuwe, diepe teug mochten nemen uit de bron van opvoeding. Ik pakte mijn rugzak van de grond en draaide me naar David toe met een trieste uitdrukking op mijn gezicht. Hij lachte naar me en trok beide wenkbrauwen ten teken dat hij begreep, zo legde ik het tenminste uit, dat ik niet echt overliep van enthousiasme. "Laten we gaan, amigo." "Oh, hey Drew?" Brian kwam ons achterop toen ik met David naar onze eerste les liep. Ik stopte en draaide me om, om te zien wat hij wilde, een vragende blik op mijn gezicht. "Na de lunch heb je vrij hè?" "Umm, ja?" "Cool. Zullen we dan naar het zwembad gaan, ja?" Ik staarde hem aan. "Wat aan je snelheid werken?" "Ja." Wist ik uit te brengen.
Waarom was Brian ineens zo vriendelijk tegen me? Ik realiseerde me dat ik niet echt oprecht klonk en vandaar. "Yeah, dat is echt tof van je, man." "Geen probleem." Hij haalde zijn schouders op en verdween naar zijn eigen les. Tyler keek naar hem toen hij wegliep met een brede grijns op zijn gezicht, draaide zich toen naar mij en knipoogde voordat hij zichzelf uit de voeten maakte zonder enige vorm van uitleg. Ik richtte me naar David. Maar hij haalde alleen maar zijn schouders op en daarom liepen we verder naar het klaslokaal. De morgen ging snel voorbij en zonder veel moeite. Ik had nog steeds het gevoel dat er over mij gepraat werd en dat mensen raar naar me keken, maar ik kwam Mike en zijn trawanten, die altijd rond hem hingen, gelukkig nergens tegen. Daarom haalde ik de lunch in een stuk. De volgende twee uren bracht ik met Brian door in het zwembad. Hij riep naar me, gaf me tactische tips en instructies en moedigde me enthousiast aan.
Tegen het eind voelde ik me een stuk beter over mijn zwemprestaties dan ooit tevoren. "Nog een paar weken training en dan ben je echt goed," zei Brian vanaf de kant waar hij zich zelf opgehesen had nadat hij een paar baantjes met me gezwommen had. "Ja, dank je." Ik leunde met mijn armen op de kant naast waar hij zat. Plotseling moest ik hem gewoon de vraag stellen die de hele tijd al door mijn hoofd had gespookt. "Waarom doe je dit, Brian? Ik kom nooit meer in het team." "Zeker niet, maar het kan nooit kwaad om aan je conditie te werken." Haalde hij zijn schouders op. "En, je hebt niet helemaal gelijk. De volgende keer kan je wel in het team komen." "Maar waarom?" vroeg ik opnieuw, me bewust dat hij de vraag genegeerd had. "Waarom help JIJ mij?" "Tyler vertelde me dat ik je te hard had aangepakt." Tyler, misbruik makend van zijn autoriteit. "Yeah?" "En bovendien, gedroeg ik me gisteren als een zak."
Dit laatste mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen mij maar ik voelde dat het oprecht gemeend was.
"Laat maar zitten." Ik probeerde mijn schouders op te halen. "Nieuw jochie moet niet denken dat iedereen hem meteen mag." "Maar je had wel een flitsende start!" Hij barstte uit in lachen en schopte wat water naar me toe met zijn voet. Daarom deed ik het enig mogelijke, op dat moment. Ik pakte hem bij zijn enkel en trok hem van de kant af het water in. Daarna zwom ik zo snel mogelijk bij hem vandaan. Een schreeuw klonk op en Brian zette de achtervolging in. Hij zwom veel sneller en het was onvermijdelijk dat hij me zou inhalen. Toen hij dat deed, sloeg hij zijn armen rond mijn middel en trok me onder water. Toen ik weer boven kwam, lachte hij nog steeds. Een tijdje lang klierden we door elkaar nat te spatten, wat te worstelen en te proberen elkaar onder te duwen. Uiteindelijk zwommen we naar de kant.
Brian was er als het eerste uit en reikte me zijn hand. Toen ik naast hem stond, legde hij een arm om mijn schouders. "Je bent oké, Drew." "Dank je, Brian." Ik denk dat ik een soort van test in het water goed had afgelegd of zo en was blij dat ik er een vriend bij had gekregen. We liepen naar de kleedkamer en gingen toen uit elkaar voor de volgende les die middag. De rest van de dag verliep gladjes en toen ik na de laatste bel naar Tylers auto liep, zag ik Mike voor het eerst. Verbazingwekkend genoeg, maakte hij zich echter uit de voeten toen hij mij zag! Tyler, had zijn belofte gehouden en wachtte op mij om me een
lift naar huis te geven. "Zo, dus jij hebt met Brian gepraat?" vroeg ik terwijl we wegreden. "Het was de bedoeling dat hij dat niet zou vertellen," zuchtte hij. "Dank je, Tyler," zei ik terwijl ik naar hem keek en enigszins bloosde. "Maar niet weer hè, oké?" "Niet meer wat?" "Mensen vertellen hoe leuk ik wel niet ben en dat ze aardig tegen me moeten zijn."
"Hey!" protesteerde hij terwijl hij zijn blik van de weg afhield en naar me keek. "Ik heb nooit gezegd dat hij aardig tegen je moest zijn. Ik heb nog nooit iemand verteld dat ze aardig tegen jou moesten zijn. Ik
heb hem alleen gevraagd jou een eerlijke kans te geven en te proberen je te leren kennen." "Yeah?" "Yeah!" "En David en Brian gevraagd om een oogje op me te houden?" vroeg ik wrang. "En jij rijdt me zeker niet naar huis om er zeker van te zijn dat Mike me niet te pakken krijgt?" "Eigenlijk," zei hij met een schuldige blik op zijn knappe gezicht, "heb ik wel een reden om je naar huis te rijden." "Oh?" "Ik wil weten wat mijn vader tegen saaie pier gezegd heeft." Het kwam er zo gemakkelijk uit dat ik vermoedde dat hij totaal vergeten was dat ik hem gevraagd had Curtis niet zo te noemen. "En daarom moet ik wel mee omdat ik zeker weet dat mijn vader het me niet zal vertellen. Beroepsgeheim en zo." "En ik dacht dat je alleen maar bezorgd om mij was!" lachte ik. "Nah, mij gaat het om Curtis."
"Dank je wel, zak," mopperde ik maar in plaats van me te antwoorden knipoogde hij alleen maar toen hij de BMW Lois' oprit opreed. "Eruit," blafte hij de sleutel uit de ontsteking halend. "Charmeur." "Je herkent het." Hij gleed van de bestuurdersplaats. "Kom op, kom op, schiet eens op man." We liepen samen naar het huis terwijl ik mijn hoofd schudde. Mijn moeder was nog aan het werk maar Curtis' wagen was er zodat ik concludeerde dat hij en Lois klaar waren met hun excursie en ook ik was nieuwsgierig naar wat Tylers vader gezegd had. We vonden ze in de keuken, vriendelijk met elkaar kletsend en omringd door een half dozijn tassen bij de keukentafel. Ze hadden dus serieus inkopen gedaan. Curtis keek me aan toen we binnenkwamen en gunde ons een vermoeide, kleine glimlach.
"Hey, Drew." Zijn lach verbreedde zich toen hij Tyler achter me zag. "Tyler?" "Hallo jongens," glimlachte Lois naar ons beiden. "Ice tea?" "Dat klinkt prima, Lois," antwoordde Tyler zoals altijd meteen geheel op
zijn gemak. Hij ging op de stoel naast Curtis zitten en maakte met een hand diens haren door de war hetgeen hem een diepe frons opleverde. "En wat zei mijn vader, saaie pier?" Oké, nu wist ik dat hij het gewoon deed om te klieren. Ik schudde mijn hoofd bedroefd en ging bij hen zitten terwijl ik een drankje van Lois aannam. “Hij zei dat ik in een prima fysieke conditie was," antwoordde Curtis. "Huh! Dat had ik je ook wel kunnen vertellen," zei ik zachtjes mompelend maar toch weer niet zo zachtjes dat ze het allemaal hoorden.
Tyler barstte in lachen uit en Lois schudde verontwaardigd kijkend, met een frons maar ook een beginnende glimlach op haar gezicht, haar hoofd. Curtis kreeg een diep rode kleur en ook ik moest blozen. "En Lois en ik hebben inkopen gedaan," veranderde hij snel het onderwerp van gesprek. "Yeah, wat heb je gekocht?" redde Tyler hem. "Spullen voor mijn appartement." En hiermee was voor hem de kous af. "Kussens, kleedjes, lakens!" voegde Lois triomfantelijk toe en arme Curtis moest opnieuw blozen omdat zijn macho imago geheel naar de knoppen werd geholpen. "Dat is niet alles dat we gekocht hebben!" mopperde hij, zijn hoofd gebogen. "Nee, we hebben ook spullen voor de keuken en de badkamer gekocht," vulde Lois het lijstje aan onwetend wat ze met haar woorden deed terwijl ze druk bezig was de keuken op te ruimen.
"En kleren en nieuwe schoenen, eigenlijk zijn het meer laarzen." Tyler, Curtis en ik wisselden geamuseerd een blik achter haar rug om. Nog een tijdje kletsten we over niets in het bijzonder totdat Tyler in beweging kwam. "Wel, jongelui, ik moet gaan. Ik zie je morgen wel op school Drew." Hij kneep ons beiden in de schouder. "En jij, als je hulp nodig hebt op donderdag bel me dan, saaie pier?" "Oké, Ellis, vanwege die laatste opmerking zal ik jou alle dozen laten dragen!" pakte Curtis hem terug. "Ik en Drew, wij zijn gewond." Tyler keek naar ons op terwijl hij het nummer van zijn gsm noteerde voor ons. "Yeah, ik had al wel gedacht dat jullie een echte man nodig hadden." Tyler liep van ons weg en bukte zich lenig om het mandarijntje dat ik naar hem gooide te ontwijken. Hij grijnsde en zwaaide ons gedag. De rest van de middag hingen we rond op mijn kamer.
Af en toe speelde Curtis op zijn nieuwe gitaar terwijl ik dingen voor school doornam. Na het diner zetten we dit voort. Soms praatten we over de ophanden zijnde verhuizing gewoon relaxed in elkaars nabijheid. Aan alle goede dingen komt echter een eind en dat was toen Lois binnenkwam om Curtis te zeggen dat hij naar zijn eigen kamer moest gaan. "En jongeman, dit keer blijf je op je eigen kamer. Ik heb geen zin om opnieuw vroeg op te staan om jullie huid te redden. Begrepen?" Ze trok een streng gezicht naar ons terwijl ze bij de deur stond en tikte ongeduldig met haar voet op de grond totdat Curtis opstond en zich in de richting van de deur bewoog. "Och, kus die jongen in vredesnaam goedenacht." "Huh?" Curtis richtte zijn hoofd op en lachte naar haar. "Goeie nacht, vriend," zei ik terwijl ik opstond, naar hem toeliep en hem op zijn lippen kuste.
"Slaap goed, schoonheid," mompelde hij terwijl hij een arm om me heen liet glijden. Lois wendde zich discreet van ons af en speels liet hij zijn tong tussen mijn lippen doorglijden. Het was een opmerkelijk enerverende ervaring. Misschien wel omdat mijn grootmoeder in dezelfde kamer was! Nadat hij weg was en ik in bed was gestapt, was ik in seconden in slaap. Het gebrek aan slaap van de vorige nacht eiste duidelijk zijn tol. Dat en natuurlijk dat vermoeiende zwemmen van die middag met Brian. Al met al, was het een prachtdag geweest. Woensdag kon me op school niet snel genoeg omgaan omdat Curtis en ik gepland hadden om de avond samen door te brengen. Onze laatste avond onder hetzelfde dak. Ik weet, ik had me miserabel moeten voelen omdat hij de volgende dag zou verhuizen. Zo snel nadat ik hem had leren kennen en hij mijn hele leven had veranderd. Maar ik voelde me allesbehalve miserabel. Het leek alsof ik de hele dag op lucht wandelde.
Ik was niet in staat me te concentreren op wat dan ook behalve op mijn gedachten aan Curtis. Kate wees me erop in de bibliotheek en Tyler en Dan maakten genoeg flauwe grappen waar ik anders om gegild zou hebben maar vandaag gebeurde dat gewoon dus niet. Toen de laatste bel ging, rende ik praktisch het gebouw uit naar het parkeerterrein voor de school waar Curtis op me zou wachten. Bewust deden we niets opzichtigs maar stapten in de auto en reden naar het meer voor onze privacy. Hey! Het was geen weekend dus Mike was er niet en daarom liepen we de rest van de middag hand in hand langs het water te praten. Af en toe stopten we voor een kus. We hadden Lois en mijn moeder verteld dat we niet thuis zouden zijn voor het avondeten en daarom reden we naar de McDonald's en kochten ons diner in de McDrive. In de auto aten we het op. Alles bekeken, was het eigenlijk best wel romantisch. Wij met z'n tweeën daar zo heel alleen.
En na het eten bleven we nog heel lang samen op een rustig plekje in de auto zitten. Uiteindelijk reed Curtis ons naar huis. Mijn huis, en na deze nacht niet langer het zijne. Ik hielp Curtis met het inpakken van zijn spullen en de nieuwe dingen die hij gekocht had. Er was nog steeds zo verrekte weinig, eigenlijk veel te weinig om een nieuw leven mee te beginnen. En om eerlijk te zijn, zat ik de meeste tijd op het bed en keek toe hoe hij aan het inpakken was en bekritiseerde ik hem omdat hij het fout deed naar mijn mening. Sommigen van ons zijn geboren werkers en weer anderen om toezicht daarop te houden. Ik behoor tot de laatste categorie en dat komt eigenlijk wel goed uit, want ik ben gewoon verrekte lui. Gelukkig nam Curtis mijn kritiek met een glimlach op. Af en toe echter, als het hem teveel werd, kreeg ik een klets tegen mijn benen.
"Dat is een mooi shirt," merkte ik op toen hij begon zijn kleren in te pakken. De kamer leek hopeloos leeg en de paar dozen met zijn spullen maakten dat ik me verdrietig begon te voelen. "Lois kocht het voor me vandaag," zei hij enigszins sip kijkend. "Ik zei haar dat het niet nodig was, maar je weet hoe ze kan zijn hè!" Hij haalde zijn schouders op. "Het was lief van haar." "Dat wee ik. Maar ik word geacht voor mezelf te beginnen en jullie hebben al zoveel voor me gedaan. Ik was nooit met haar gaan winkelen als ik geweten had dat ze dit van plan was." "Ja, ze kan behoorlijk overtuigend zijn." Ik grinnikte en dacht aan mijn eigen ervaringen met Lois. "Nou, ze heeft vandaag zowat driehonderd dollar uitgegeven," vertelde hij me terwijl hij doorging met zijn werk nadat hij het shirt op de stapel had gelegd. "Zoveel?" "Yeah."
Hij knikte en aan de houding van zijn schouder kon ik zien dat er meer zou komen. "Dus ik denk dat ik alles bij alles jullie zo'n 500 dollar schuldig ben." "Curtis..." Ik zuchtte. Moesten we nou echt deze discussie opnieuw gaan voeren? Oké, misschien had Lois niet zoveel moeten uitgeven maar ze was allesbehalve seniel. Ze wilde hem helpen en het was haar geld. "Drew, stop." Hij belette me verder te spreken en Lois te verdedigen. "Ik wil dat je iets voor me doet." "Wat?" Ik was meteen op mijn hoede toen hij begon met het opvouwen van een ander shirt en keek toe hoe hij de hanger terug hing in de kast. Dat was tenslotte van Lois en niet van hem.
"Ik moet zien uit te vinden hoeveel Tylers vader vraag voor een consult." "Huh?" "Ik heb er een hekel aan dat ik mensen geld schuldig ben, Drew. Ik wil weten hoeveel dr. Ellis van me krijgt en ik wil jou vragen of jij niet via Tyler daar achter kunt komen." "Hij zei dat hij het graag deed, Curtis," zuchtte ik opnieuw. "Maakt me niets uit." "Maar..." "Discussie gesloten, Drew." "Jezus, Curtis. Ga je dat altijd zo aanpakken?" Ik stond op en keek hem in zijn gezicht. "Nou? Ik bedoel, mag ik je misschien helpen? Of slaat dat stomme gedrag van je ook op mij?"
"Drew..." begon hij maar dit keer viel ik hem in de rede. "Nee, luister naar mij. Zo kun je niet leven. Je hoeft niet de martelaar uit te hangen die geen enkele vorm van hulp van zijn vrienden wil accepteren. Daar zijn vrienden en familie juist voor man. Je te helpen als dat nodig is. Zo, in vredesnaam, hou op je zo stom te gedragen en laat ons je helpen. Oké?" "Drew, daar ben ik niet aan gewend. Oké? Ik sta op mezelf. Ik moet op mijn eigen benen leren staan." "Maar dat is het nu juist. Je bent niet meer alleen. Je hebt mij en een hele groep vrienden die je kunnen helpen, die je willen helpen. Waarom sta je dat niet toe?"
Ik stak mijn arm naar hem uit en legde mijn hand op zijn arm. "Vergeet het verleden. Als je opnieuw wilt beginnen, moet je het verleden achter je laten." "Ik doe mijn best, Drew." Hij trok me naar zich toe en omhelsde me stevig terwijl hij mijn haar kuste. "Ik denk dat ik jou gewoon nodig heb om me te helpen de juiste richting te vinden." "Dat kan ik doen voor je." "Goed." Hij kuste me opnieuw, teder en zacht. "En er is geen enkele manier dat je me kwijt kunt raken." Ik knuffelde hem zo stevig als mogelijk was. "Weet je nog die eerste dag dat jij me knuffelde?" Ik voelde dat hij ‘ja' knikte. "En dat ik zei dat je me
los moest laten en dat jij zei ‘geen kans'?" Opnieuw knikte hij. "Wel dat krijg je nu dus terug, zak." "Dank je, Drew."
Hij begroef zijn gezicht tegen mijn nek en ik stond daar bewegingsloos en hield zijn wondermooie, stevige, mannelijke lichaam tegen het mijne terwijl hij zachtjes tegen me sprak. "Jij bent gewoon perfect, weet je dat? En ik? Ik ben de gelukkigste, meest blije persoon in de hele wereld." "Yeah, ik ben bijzonder," stemde ik in en daar stonden we, lichtjes heen en weer schommelend en elkaar vasthoudend. Er was nog zoveel dat we moesten bepraten en we waren beiden bang maar geen van ons zei een woord. We stonden daar in stilte en putten kracht uit elkaar. Wat er ook zou gebeuren altijd zou er deze stille communicatie tussen ons zijn. Dit gevoel van nabijheid dat ik nooit met een ander levend wezen had gevoeld. Het was eenvoudig, onbeschrijfelijk en wondermooi. Curtis was zo sterk en zeker en bij hem in de buurt zijn maakte dat ik me veilig voelde. Maar ook gewild en nodig. Vitaal.
...

Gesloten