Wollig (deel 10 slot)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Wollig (deel 10 slot)

Bericht door Amexic » di 26 jun 2018, 14:51

Wollig (deel 10 slot)

Dat niet Eric opendeed maar zijn vader, verraste met ietwat. Niet met klamme handjes maar toch behoorlijk zenuwachtig stond ik aan de deur.
Zou de man de gespannenheid van mijn gezicht kunnen lezen? vroeg ik me af. Hij zei: 'Welkom. Is het Wim die ik mag begroeten?'
Ik bevestigde terwijl hij me een stevige hand gaf. 'Sorry, dat ik je binnen laat. Soms ben ik sneller dan Eric.'
'Als hij geen fiets tussen zijn benen heeft.'
'Juist. Die bloemen zijn toch niet voor Eric? Echte mannen geven elkaar geen bloemen.'
Hola, die zat. 'Nee ze zijn niet voor u.' wist ik te antwoorden. 'Ze zijn voor de gastvrouw.'
'Dan is het goed. Dat ga je toch niet elke keer doen als je hier komt. We houden trouwens wel van bloemen.'
Er viel geen ijs te breken.
'Kom.'
Van zijn moeder kreeg ik een hand. Eric gaf me een zedige maar stevige kus op de wang.
Er kwam koffie aan te pas en koekjes.
De eerste schoolweek van Eric werd een belangrijk gespreksonderwerp.
Toch spannend. Ik herinnerde me de eerste patiënten levendig, lang geleden.
Eric had de vuurproef goed doorstaan.
Eric leek op zijn moeder. Dat sproetige had hij van haar. Misschien was ze roodharig van nature, kon ik niet zien wegens de haarkleuring. Ze zou vermoedelijk grijs zijn intussen.
Zijn vader een donkerder type, grijzend en wat kalend, daar had hij het joviale van.
Het gesprek ging voornamelijk over Eric's eerste werkweek. Die was vermoeiend geweest maar hij vertelde er met een aanstekelijk enthousiasme over.
Toen ik een uurtje later met Eric door het dorp wandelde rakelde hij verhalen op over de plekken waar voor hem herinneringen aan vast zaten.
'Ben ik goedgekeurd door je ouders, denk je?' vroeg ik terloops.
'Ik heb je niet thuis gevraagd om je te laten goedkeuren.' antwoordde hij vinnig.
'Het zijn gewoon m'n ouders en ik ga je niet verstoppen voor hen.'
'Ik had me allerlei scenario's voorgesteld. Het ging onverwacht vlotjes.'
' Ja leuk hé. Ik heb nu eenmaal de juiste ouders uitgekozen.'
'Je bedoelt dat je ze goed opgevoed hebt.'
'Helemaal juist.'
Ik miste dat warme nest. In de loop van m'n studies ontgroeide ik m'n thuis. Nu ik financieel zelfstandig geworden was, werd de relatie met m'n ouders nog afstandelijker.
Omdat het een goede zoon past af en toe langs te gaan, deed ik dat. Ik betwijfel het dat m'n levenswandel hen zwaar interesseerde. Van Eric wisten ze dus niets af. Ik kon het vertellen zonder probleem. Ooit zou ik het doen toch voelde ik de behoefte niet.
We hingen rond in het dorp van Eric's herinneringen. Ik had dezelfde voeling niet met wat hij vertelde.
'Mijn ex vriend woont in deze straat.' maakte Eric me alert.
Wat Eric me vertelde, deed ons op de bank in de buurt van de kerk neerzitten.
Hij vertelde het hele relaas van zijn vorige relatie.
'Ik was te jong, zeventien.' zei hij. In die tijd begon ik naar fuiven te gaan zoals iedereen.
'Wat ben jij een mooie jongen.' sprak hij me aan. Dat was lef hebben. Ik weet nog steeds niet wat hij in me gezien kan hebben. Ik dacht op geen enkele manier opgevallen te zijn.
Ik had enkele jaren vreselijk met mezelf geworsteld. Hij gaf me zelfbevestiging. Misschien was het dat waardoor ik helemaal door hem ingepalmd werd. Hij was twintig toen. Ik denk een relatief groot leeftijdsverschil op dat moment. Het was bingo: ik leefde op een roze wolk. Hij werd mijn leermeester. In de eerste plaats leerde hij me genot. Ik kon hem heel gemakkelijk bereiken: hij woonde alleen, zonder pottenkijkers. Hij gaf me de identiteit die ik altijd al bij mezelf vermoed had. Ik kwam thuis zonder problemen uit de kast. Ze keken toe vanop een afstand. Ik weet nu dat dat met gemengde gevoelens was. We gingen vrij snel uit in de stad. Hij loodste me binnen op plaatsen waar ik de minimumleeftijd nog niet bereikt had. Het was allemaal heel nieuw voor mij. Best spannend.
Het ging er vrij losjes aan toe. Ik kreeg veel aandacht, naïef als ik was. Vaak ook van oudere mannen. Gelukkig ben ik nooit verder gegaan dan mijn eigen grenzen, of ergens toe gedwongen geweest. Ik vond het een opwindend wereldje, tegelijkertijd stootte het me af. Zijn aanwezigheid beschermde me zeker weten. Aan de andere kant flirtte hij terwijl ik er bij was. Mijn jaloezie wimpelde hij af. Hij deed me geloven dat dit de normale manier van omgaan met elkaar was daar. Ik slikte zijn argumenten zonder grote argwaan. Of hij me bedrogen heeft of niet, het heeft geen belang. Hij was mijn type niet, dat heb ik pas later ingezien, na onze relatie.
Na mijn middelbaar, ging ik in de stad studeren, op kot. Hij zocht me daar vaak op. Ik durf gerust zeggen dat onze relatie heel fysiek was, ik werd gewoon verslaafd aan hem.
Tijdens de examens van mijn eerste jaar heb ik met hem gebroken. Ik had de volgende dag een grote proef. Eerst was ik aangenaam verrast door zijn onvoorziene bezoek. Een beetje ontspanning kon ik gebruiken. Hij wilde 'even' iets met me gaan drinken in onze vertrouwde homo bar. Vaak betekende dat een voorspel op een vrijpartij op m'n kamer. Toen ik aangaf geen tijd te hebben werd hij lastig. Hij kon ruw zijn, ik vatte het vroeger op als passie. Nu gedroeg hij zich dwingend wat bij mij in het verkeerde keelgat schoot.
Verkrachting kan ik het niet noemen want ik liet hem toe zijn zin te doen zonder me te verzetten.
Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik hem nooit meer wenste te zien. Een wonder dat ik slaagde in al mijn examens want het waren helse weken.'
Eric vertelde me al over zijn oude relatie maar nooit zo getailleerd. Ik was onder de indruk.
'Groot gelijk heb je gehad.' zei ik. 'Bedankt om het aan me te willen vertellen. Ik moet niet alles weten hoor. Eén ding: ben je veilig gebleven, altijd?'
'Ondanks alles, dat wel. Je mag alles van me weten. Je moet het weten. Jij bent zo anders, zo voorzichtig met me dat het soms grappig wordt.'
'We moeten voorzichtig zijn voor elkaar. In de eerste plaats met gevoelens. Ik hoef geen details te weten maar als je fysiek ruw bent, dan ben je ook van binnen respectloos.
'Stevige wandeling gemaakt?' vroeg Eric's moeder. We waren lang buiten geweest.
'Nee, gewoon wat rondgehangen en gebabbeld.' antwoordde Eric.
Er kwam nog koffie en koekjes aan te pas voor ik huiswaarts reed met een warm gevoel en toch weer veel stof om over na te denken.

Het volgende weekend ging ik Eric thuis ophalen. Hij goede een sportzak met wat spulletjes in de koffer en haastte zich naar de passagiersstoel. Hij zou voor het eerste bij me blijven slapen Het regende pijpenstelen. De ruitenwissers diende ik op dubbele snelheid te zetten.
'Goed dat ik je komen halen ben.'
'Ik zou altijd gekomen zijn.'
'Betwijfel ik niet.'
'Ik ben voor m'n rijbewijs aan het gaan. Het theoretisch examen heb ik al.'
'Rijschool of vrije begeleiding?'
'Papa leert me rijden.'
' 'k Ben altijd bereid om met je te oefenen.'
'Met dit weer kunnen we niets beters doen.' Ik keek opzij. Hij zei het met een uitgestreken voor zich uit kijkend.
'Ja zeg, gaan we die toer op. Ik bedoelde de baan op gaan.'
'Of gaan we een partijtje schaken? Je hebt toch een schaakspel.' ging hij onverstoord verder.
'Goed voor één keer.' dat schaken.
'Je vond het toch leuk? Misschien had je anders niet gedurfd.'
'Leuk? Onvergetelijk! Het kan maar één keer in dezelfde omstandigheden. Denk je dat ik niet durfde? Je hebt geluk dat ik met dezelfde gedachte speelde als jij.
Als je me echt op die manier had willen overhalen, dan had ik wel eens kunnen afhaken.'
'Heb je me gemist?'
'Wat een maffe vraag. Nee, ik heb naar je verlangd.'
'Dat is toch hetzelfde.'
'Verlangen is beter. Missen doe je wat voorbij is. verlangen doe je naar wat gaat komen.'
'Wat gaat er komen?'
'Halleluja. Wat er gaat komen? Als je het niet erg vindt, sla ik zo dadelijk linksaf de parking van het warenhuis op. Ik heb gisteren niet de tijd gehad om inkopen te doen.
Voorraad inslaan en ik dacht zelf te koken.
We vluchtten even later de auto uit de diepste plassen ontwijkend. Regen voor een hele dag, leek het.
Op de groenten afdeling scharrelde ik wat bij elkaar om te wokken. Ik kocht geen voorverpakte wok groenten: sojascheuten apart, een paprika...
'Thuis doen we er vaak champignons in.'
'Gooi er maar bij.'
Aan de kassa legde ik een aantal impulsieve aankopen mee op de band, genoeg om een feestje voor een veelvoud van twee te bouwen.
Terug in de auto, nam Eric de draad terug op. 'Olijfolie, zo vettig. Je had beter massageolie gekocht.'
'Hou op of ik zet je bij de kinesist af.'
Het gerief droeg ik uit de auto tot in de keuken. Eric volgde me op de voet.
Hij kwam zo dicht tegen me staan zodat ik scheel moest kijken om hem in de ogen te zien.
De knopen van mijn hemd werden losgeknoopt.
'Nu al.' zei ik.
'Wacht je dan ergens op? Het is een volle zes weken geleden.'
'We hebben het hele weekend voor ons, dacht ik. Ik had de namiddag in gedachten. Maar jij denkt er anders over.'
'Ik heb grote honger.' fluisterde hij in m'n oor en beet zacht in het lelletje.
Ik liet hem begaan, geconcentreerd op knoopjes die werden losgemaakt. Ik hing het hemd netjes op een stoel. Hij ging nu voor mijn broek. Ik hield passief mijn handen thuis. Eerst ik, dan hij, alsof Eric het vuur in me moest aanwakkeren. We hadden zeeën van tijd. Tijd om eerst te drijven op die zee van verlangen voor we echt gingen zwemmen.
Eric draaide 360 graden toen ik hem uitgepelst had.
'Ik ben twee kilo aangekomen na Zwitserland.'
'Echt waar?'
'Lach me niet uit.'
'Gaf ik ongepaste commentaar?'
'Je glimlachte.'
'Jij met je obsessie voor je gewicht. Je bent de perfectie zelf. Iedereen die ik zie wil afvallen. Wees gerust het komt er in de loop van de jaren vanzelf bij.'
Gretig observeerde ik zijn gestaag groeiende gerief. Het ging me niet om het geslachtsdeel. Ik had er al zovele de revue zien passeren, geloof me van de meeste werd ik niet lyrisch.
Het zien groeien! Dat maakte de mijne harder dan hard.
Hij draaide nog een paar rondjes.
'Gek. Je bent me aan het verleiden.'
Enthousiasme zat in zijn hele wezen. Het stak me aan. Ik moest het loskoppelen van zijn leeftijd. Het zat zowel in zijn gedrag als in zijn elegante bewegingen.
Waarschijnlijk ben ik altijd rustiger geweest, ook toen ik zelf eenentwintig was.
Lang heb ik dat beschermende voor hem gevoeld. Nergens voor nodig, een rem voor mezelf in het begin. Eenentwintig of zesentwintig wat maakt het uit. Hij had meer in het leven gestaan dan ikzelf.
Hij verlangde geen bescherming noch terughoudendheid. Toch trok hem dat juist aan in mij. 'Ik wist toen al lang wat ik niet wilde en wist daarom des te duidelijker dat ik jouw wilde.' zei hij me ooit.
'Voor we ze koken, moeten de groenten gewassen. Staat in de huisregels.'
Hij liet zich meetrekken naar de douche.
'Mijn groenten zijn al gewassen. Ik ging vanmorgen al in de douche.'
'Kan zijn, hoort bij het spel.' Hij stribbelde ongetwijfeld opzettelijk tegen. In de auto had hij me overvallen, me aangestoken zonder twijfel. Hij gedroeg zich als een uitbundige jonge hond. Hij wilde me de slaapkamer in trekken. Ik kietelde zijn weerstand weg in het ontstane schijngevecht. Ik ging mee in zijn dolle spel maar hij moest wachten tot...
Ik dirigeerde.
De groenten geraakten gewokt samen met de blokjes kip. Na de afwas ontstond opnieuw die onweerstaanbare drang, om... onvermijdelijk als het opkomende tij.
'Kom. Wie me liefheeft volge me.' zei ik zwaaiend met de fles olijfolie.
'Nee, veel te vettig. Heb je echt geen massageolie?'
'Het is dit of niks.' Gelukkig was ik zo verstandig geweest om een oud lelijk hoeslaken over het aanwezige te trekken.
Een tijd later lagen we op elkaar in de douche met de slappe lach, uitgegleden.
We deden het dat weekend met een onmogelijk te herhalen frequentie en intensiteit, frequentie dan toch, dingen vaak te intiem om een buitenstaander voor ogen te houden.
Zo gaat dat als je tot over je oren verliefd bent.
Na een vrijpartij volgde het zacht elkaar strelen en praten over alles wat de ziel kan beroeren. Eric zijn leven draaide voor een belangrijk deel rond zijn pas begonnen job. Ik herkende de onrust die dat veroorzaakte. Hij zou vlug routine verwerven.
Ik kwam thuis bij hem. Hij bevrijdde me van lang verzwegen gedachten. Eric was daar meester in en zelf een open boek, dat maakte het gemakkelijk voor mij om uit mijn schelp te komen.
Hij als enige kon en mocht dat, mij gedachten ontfutselen.

Als ik dan zoals nu, jaren later, na het volleyballen, naast hem in de zetel zat en hij merkte op: 'Je bent wollig.' dan kan dat herinneringen aan vroeger opwekken.
Ik wist dan ook wat hij van me verlangde. Ons stevige huis kende geen geheimen.

Gesloten