Wollig (deel 8)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Wollig (deel 8)

Bericht door Amexic » di 20 mar 2018, 21:15

Wollig (deel 8)

De wolken slaagden er niet in het dal over te steken. Gefascineerd keek ik naar hun spel. Af en toe zetten ze me in de schaduw. Vaag klonk het gerommel van de donder in de verte.
Mijn enige activiteit bestond uit het wachten op Erics' terugkeer. Ik wilde zijn onverbloemde mening over wat ik hem gevraagd had. Een dag hier had te weinig momenten om hem voor mij alleen te hebben. De familiale sfeer in het hotel beviel me enorm. We spraken allemaal Nederlands dat verkleinde de afstand tussen gasten en personeel.
Dat maakte dat je overal aangesproken werd zelfs in je vrije tijd. Ik deed mijn taak gewetensvol zonder de indruk te hebben dat ik echt iets presteerde. Tot mijn spijt werd Eric 's avonds veel in beslag genomen door zijn team, net op het ogenblik dat ik hem voor mij wilde. Het zou asociaal zijn geweest ons te vaak te onttrekken aan het sociale gebeuren. Gelukkig hadden ze mij in hun midden opgenomen, dat verminderde mijn frustratie.

De teruggekeerde fietsers reden het klassieke 'ererondje' aan het rondpunt voor het hotel.
Ik rechtte de rug en begaf me naar de zij-ingang, hun vertrek -en aankomstpunt.
'Hé, wat zien jullie er smerig uit.' begroette ik de beslijkte mannen.
'We hebben een onweer over ons gekregen. Die daar stuurde ons een stuk van het parcours over een dolomietweg.' verduidelijkte iemand. Hij wees met de vinger naar een lachende Eric.
'Dit moet ik op foto hebben.' zei ik.
Ik spurtte naar m'n kamer en terug. Ik had veel te weinig de reflex om iets op foto vast te leggen.
Eric stond ondertussen met de hogedrukreiniger de fietsen proper te spuiten. Hij onderbrak zijn activiteit.
'Groepsfoto.' riep hij. Ik nam een foto van het peletonnetje. Eric moest er uiteraard bij. Het opgedroogde slijk gaf hun onderbenen een monotoon lichtgrijze tint, hogerop overgaand in spaarzaam verspreide spikkels. Omdraaien gebood ik hen. Ze gehoorzaamden braaf en ik trok een grappige foto met een grijze streep die van ieders bilspleet tot de nek liep terwijl ze over hun schouders keken.
Nadat elke fiets een beurt kreeg, bleef ik met Eric achter. Beslijkt poseerde hij vrolijk voor unieke foto's die ik later zou koesteren.
'Ik heb niet beseft dat jullie in het onweer zouden zitten.'
'Amai, er zaten krachtige slagen bij. Schrik gehad man. We konden nergens schuilen daar.'
'Hier is de zon blijven schijnen.'
Ik wilde graag met hem nog even bij me houden maar Eric wilde, begreep ik volledig, de douche in.
'Kom je daarna naar buiten? Ik wacht op het zonneterras.'
'Goed. We vergaderen pas tegen zessen.'
Ik verdween kort naar m'n kamer om mijn gezicht in te smeren, dat was beginnen prikken. Geen zonnecrème meer nodig hebben, was buiten de kracht van de hoogtezon gerekend. Ik keurde mijn diepbruine armen en benen die wel zonder bescherming aan de zon mochten blootgesteld worden. De foto's laadde ik snel op de laptop. Mooi!
Eerst verscheen Dirk op het terras. 'Pintje?'
'Graag.' Hij kwam terug met twee frisse pinten, condens aan de buitenkant.'
'Heb je niet zien terugkomen.'
'Ben zelfs al gewassen.' Ik zag het aan zijn natte haren.
'Ook regen gehad?'
'Wat grote druppels. Heb je de hele namiddag hier rondgehangen?'
Ik bekende.
'Zonde. Je mag gerust mijn koersfiets lenen morgen.'
'Eric gaat morgen op dagtocht. Misschien wat te hoog gegrepen voor mij.'
'Ik kan je alleen maar de kans geven. Daar heb je hem.' Eric droeg 2 glazen.
'Dank je, ik heb de grote dorst.' Dirk stak zijn hand uit.
'Die is helemaal niet voor jou.' protesteerde Eric maar hij gaf de pint toch aan zijn vriend.
'En ik dan?'
'Jij mag je luie kont even opheffen.' Hij stak zijn tong uit naar mij.
'Hij denkt dat je morgen een zware rit gaat maken.' wendde Dirk zich tot Eric.
'Nee net niet, we gaan wel ver maar met weinig klim.'
'Dan kan je mee', besloot Dirk.
'Je probeert ons de hele tijd te koppelen.' wierp ik op.
'Dat is al lang niet meer nodig, ik bied je gewoon kansen.'
'Het is goed. Ik rij mee.' Eigenlijk wilde ik niets liever zelfs als ik zou moeten zwoegen.
Ik kreeg een privé moment met Eric op de avondwandeling die het hotel elke periode organiseerde.
Omdat ik eerst mijn avondconsultatie diende af te werken, wachtte Eric me op. We hobbelden lang achter de gloed van de fakkels aan. Ik had geen zin de groep volledig in te halen.
'Zeg eens eerlijk wat je van m'n vraag vind om wat gas terug te nemen?'
'Ik kan dat begrijpen; heb er geen moeite mee. Maar voor mij hoeft het niet.'
Ik had hem zo maar op droog zaad gezet en gedwongen mijn wispelturigheden te aanvaarden, besefte ik.
'Sorry dat ik me aangesteld heb.'
'Man, begin niet weer. Ik kan wel wachten hoor. Ik apprecieer het enorm dat het je niet alleen daarom te doen is. Het omgekeerde heb ik ooit meegemaakt, weet je, toen ik nog naïef was.'
Hij sloeg zijn arm om mijn middel. Zijn reactie luchtte me op, meer dan dat, ik voelde me gelukkig.
'Ik wil wel deftig afscheid van je nemen voor we naar huis gaan.' fluisterde hij fijntjes.
'Gaan we dan echt afscheid nemen?' mispakte ik me.
'Gek, je verstaat me toch?'
'Op die manier, dan heb ik je verstaan. Begin maar af te tellen.'
De ochtend begon met wat werk, zoals van me verwacht werd. Daarna liep ik naar m'n kamer om de fietsschoenen van Dirk aan te trekken en scharrelde de helm en m'n gepakte rugzak mee.
Een groepje van een man of tien stond vertrekkensklaar. Dirks fiets stond tegen de muur. Ze monsterden me. Ik wist het dat ik opviel in m'n loopbroekje en een gewoon T-shirt. Ze waren allen uitgedost alsof ze echte wielrenners waren. 'Drinkbus?' vroeg Eric.
'Ach ja.' Dat gewicht hoefde ik niet op de rug te zeulen. Ik diepte ze op uit de rugzak en stak ze in de bidon houder.
De klikpedalen vroegen weer gewenning maar de schaamte van het vallen bij het vertrek bleef me bespaard. Ik bleef, logisch, in de achterhoede van het groepje. Eric trok de kop.
Rustig tempo. Ik verdacht hem ervan mij te willen sparen. Hij kon dat, een groep leiden. De jongste van de bende en hij deed dat goed.
We maakten tussenstops in idyllische dorpjes. Dan gaf Eric kort uitleg over wat er te zien was. 'Jullie zien in de verte dat dorp', wees hij. Daar ligt onze middagpauze. De weg is rustig. Ik trakteer in het hotel wie eerst boven aan de kerk is. Onderschat de klim op het einde niet, rij je niet te pletter, er komt nog vandaag.'
Het tempo ging onmiddellijk de hoogte in. Er kwam vlug afscheiding. Eric bleef bij mij en nog een paar mannen die niet voor de overwinning gingen. Dirks fiets voelde intussen vertrouwd tussen de benen en ik voelde me sterk. Er werd weinig gepraat want de weg klom.
'Ik ga er even vandoor.' zei Eric.
'Ik had niet anders van je verwacht. Ga je ze inhalen?
'Hoeft niet, gewoon de benen losgooien.'
Hij gleed voorzichtig van ons weg, uit een soort beleefdheid denk ik. Toen hij afstand had genomen zag ik hem voluit gaan.
Er werd aan de kerk op ons gewacht. Ik werd toegejuicht en won het spurtje van de vier mindere goden.
Leuk gezelschap. Naar gewoonte reden we bij aankomst het zogenaamde triomf rondje aan het ronde punt voor het hotel. Eric trakteerde een pint aan de winnaar en de rest bestelde zich eveneens een gratis drank van de all-in.
De afspraak die ik met Eric had gemaakt, bracht rust in het hoofd. We hielden ons er netjes aan maar ik vond het na een paar dagen weinig zinvol. Het werd een wachten op... Ik zou me belachelijk maken, mocht ik initiatief in die zin nemen.

Eric ik Dirk reden voor de tweede keer hun Stelvio met een nieuwe groep enthousiastelingen.
De dag nadien was Eric present voor de apotheose van start to run. Na de middag liepen de deelnemers hun 5 km rond het meer bij de aankomst aangemoedigd door hun familie en andere gasten.
Het was druilerig, niet echt nat, vooral kil.
'Goed loopweertje.' merkte Eric op.
'Je bent een beest.' zei ik, 'Waar blijf je de energie halen?'
Eric bereikte soepel lopend de aankomst en hielp daarna mee nep diploma's uit te reiken.
'Ben je al ingepakt?' vroeg ik onderweg naar binnen.
'Nog niet, is zo gebeurd.'
' We hebben een zee van tijd...'
'Of ik kan vanavond de valies vullen. Tijd om afscheid te nemen? Is dat de boodschap?'
Ik trok een geforceerde grijns: 'Douchen kan je bij mij.'
'Goed plan. Dan loop ik eerst langs mijn kamer.'

Ik hoefde nauwelijks te wachten of hij klopte zacht op m'n deur. Hij had een pakketje propere kleren bij elkaar gescharreld.
Zonder aarzelen trok hij zijn sportkledij uit.
'Zal ik de gordijnen toetrekken?' vroeg ik.
'Laat maar open, het oog wil ook wat.'
'Niet te dicht in de buurt van het venster komen.'
'Niet die ogen, mijn ogen.'
Zijn gebrek aan complexen bracht me wat van m'n stuk. Ik voelde me weer een groentje in zijn naakte aanwezigheid. Hij was zo veel kordater dan ikzelf, en ik, toch een aantal jaren ouder dan hij, had zo weinig ervaring.
'Je bent mooi.' stamelde ik.
'Nee, niet waar. Zie me hier staan.' Hij toonde zijn goudbruine armen maar vol sproeten, een frustratie voor hem. Zijn borstkas had geen kleur gevangen. Wit vel van bovenarmen tot het bovenste deel van z'n dijen. Twee donkerbruin gepigmenteerde tepels staken af tegen een egaal bleke achtergrond. Donker schaamhaar.
'En ik ben te mager.'
'Maar nee. Je bent perfect in evenwicht.' Hij noemde zich mager? Dat je zijn ribben tellen als hij de armen in de nek legde? Het deed geen afbreuk aan zijn delicate gespierdheid. Met benen zo gestroomlijnd, geraakte je elke berg op.
'Je bent zo naturel.'
'Je kijkt het mooie er af en je vleit me.'
Hij had een steile erectie. Van in het begin, toen hij zijn broek uitdeed, ging die onmiddellijk fel groeien.
'Een grote eer vind ik het om...' ging ik verder.
Hij liet me niet uitpraten: 'Het is zeker een grote heer. Door wie zou dat komen?'
'Ik zei dat ik het een grote eer vind, laat maar, het klinkt belachelijk... dat je zo'n grote heer van me krijgt, maakte ik toch mijn zin af.
'Je bent zo onbevangen.' voegde ik er aan toe.
'Hoe nu op met die onzin. Je praat te veel. Ik zal jou eens onbevangen maken.'
Hij stapte op me af en maakte m'n broek los. Die plofte passief op de grond. In een tweede beweging trok hij mijn onderbroek die meer weerstand bood, omlaag waarvoor hij door de knieën ging. Ik liet hem tenslotte mijn shirt uittrekken. Ik was me heel bewust van de nabijheid van zijn piemel. Het gaf een schok toen die de mijne raakte. We kusten, ik trok hem nu stevig tegen me aan, een moment in m'n bewegingen gehinderd door de broek aan m'n voeten.
Hij voelde warm, warmer dan ikzelf. Hij bloosde vermoedelijk nog van het lopen. Zijn benen had een rozige tint als reactie op de kilte buiten en door de geleverde inspanning.
'Kom we gaan douchen. Ik stink naar het zweet.'
'Je ruikt naar nog.' Hij trok zich los uit de omarming.
We gebruikten overdreven veel douchegel. Vier handen glibberden over onze lijven. Hij trok mijn voorhuid over de eikel en haalde het gevoelige plekje door zijn vingers.
'Niet hier.'
'Ik zou het niet willen, propere jongen.'
We namen de tijd om ons deftig af te drogen en even later lagen we op onze rug op mijn bed naast elkaar.
'Grappig hoe we hier liggen.' stelde ik vast. Onze piemels naar het plafond gericht hadden dezelfde lichte kromming en wezen een beetje naar links opzij omdat we beiden links droegen.
'Wat is daar grappig aan.'
'Een paar weken geleden was je een vreemde en nu lijkt het alsof ik je altijd al gekend heb.'
'Geen vakantieliefde dus.'
'Absoluut niet.'
Hij bezat een jongensachtigheid van het soort waarvan de vervaldatum niet snel bereikt wordt. Die kwam volgens mij van binnen uit en zat zowel in zijn guitige lach als in zijn soepele bewegingen.
Hij streelde mijn dijen boven de knie. Door de kroezelige haartjes friemelen vond hij het einde. 'Je bent zo lekker wollig.' zei hij weer. Ik wenste dat ik er zo weinig mogelijk van had. Net zo weinig als Eric die daarenboven zijn benen schoor.
'Zwijg over wollig of ik begin over je sproeten.' Hij greep onverwacht de schacht van mijn penis en legde me op die manier het zwijgen op. Ik beroerde op mijn beurt met enkele vingers de zijne.
'Zo hard was ik nooit.' mijmerde ik. Hij kneep er plagerig een beetje in.
'Maar ook zacht.'
'Het enige plekje wat hard en zacht tegelijk kan zijn.'
We draaiden ons meer naar elkaar toe voor een beter bereik.
'Het voelt zo normaal.'ging ik verder.
'Gelukkig dat het niet abnormaal voelt. Je brengt me uit m'n concentratie met je gepraat.'
Het valt moeilijk te omschrijven. Het knus tegen elkaar liggen prikkelde de zinnen én bracht me tot rust: geen extra spanning omdat we iets zouden doen wat eigenlijk niet hoorde, geen schrik om betrapt te worden. Geluiden van spelende kinderen buiten of voetstappen in de gang klonken alsof afkomstig van een andere wereld.
Mijn hartslag dreunde traag tot in m'n oren. Hij nam zijn tijd, eerst met zijn tong. Hij wist precies wat hij aan het doen was. Ik gaf me over aan het door Eric opgewekte genot.
'Ik ga komen.' waarschuwde ik hem. Wat hij negeerde als een zuignap op een ruit.
Hij kreeg de volle lading.
Overweldigd en wat onder de indruk, ik meende dat ik hem hetzelfde schuldig was als tegenprestatie, vroeg ik:
'Moet ik het ook bij jou?'
Hij keek me van dichtbij aan: 'Moeten? Waarom zou je van mij iets moeten? Je hebt dit nog nooit gedaan hé.'
Misschien keek ik een beetje beteuterd, zo onervaren als ik was.
'Als je het niet leuk vindt, laat het dan.'
'Hoe wil jij het?'
'Op z'n hondjes.'
Hij liet me op de knieën zitten en op de handen steunen.
'Je gaat toch niet? Dat wil ik niet!'
'Natuurlijk ga ik niet.'
Hij hing heerlijk op m'n rug. Ik vertrouwde hem. Z'n kin prikte op mijn sleutelbeen, z'n adem blies in m'n oor. Ik schommelde mee.
Ik hield mee m'n adem in toen ik hem voelde verstarren. De vochtige warmte van zijn genot op mijn rug maakte me gelukkig.
Toen hij tenslotte in de krimpfase naast mij lag, fluisterde ik:
'Wanneer spreken we opnieuw af.'
'Vanavond.'
'Ik bedoel als we thuis zijn.'
'Zo vlug mogelijk.'
Voor wat hoort wat. Ik diende na de vakantie op mijn beurt een collega te vervangen en zou het superdruk hebben.
Met tegenzin prikte ik de datum van onze afspraak vast te ver in de toekomst op drie weken na onze thuiskomst.
Hij bleef die laatste nacht bij me slapen.

In een het-is-voorbij stemming stapte ik op de bus die ons naar huis bracht. Hij zat naast mij, knus tegen me aan. Op de bus heerste met momenten een uitgelaten sfeer, niet bij ons. Zo stil kende ik Eric niet. We kwamen aan in Brussel waar onze wegen scheidden. Ik zag Dirk begroet worden door zijn vrouw en twee schattige kleuters. Ons afscheid hielden we kort om niet op te vallen.
Zijn ouders haalden hem met de auto op. Hij kwam uit een warm nest, merkte ik aan het hartelijke weerzien. Warmer dan het mijne, ach ik mag niet klagen.
Hij had voorgesteld om een eind mee te rijden. Ik wimpelde het aanbod af en reed met de trein.
Moe kwam ik thuis. Eenzaamheid overviel me in het lege appartement. En twijfels.
Wat had ik aangevangen? Ik dook het bed in met een jongen die ik nauwelijks kende. In de roes van een paar weken vakantie haalde ik mijn hele geregelde leven overhoop. Hij was te jong voor mij, hoe verstandig en volwassen hij ook overkwam. Wat als ik onze afspraak zou annuleren? Zou ik hem dan pijn doen of zou hij me snel vergeten?
Het waren gedachten die ik niet zou moeten hebben.

Ik had een eeuwigheid niet meer zo aan mezelf getwijfeld.
Was ik écht homo of had ik me laten gaan? Zonder vriend was die vraag al jaren naar een veilige achtergrond verdreven. Ik had me vrolijk moeten voelen na deze onvergetelijke belevenis.
In de plaats daarvan zat ik moe en neerslachtig aan tafel. Ik bladerde afwezig door het pakket kranten dat de buurvrouw op tafel had gelegd tijdens mijn afwezigheid. De oorlog in Bosnië nam vele voorpagina's in beslag. Morgen moest ik gebriefd worden door de collega die me vervangen had tijdens mijn afwezigheid. Ik had er nu al geen zin in.

Gesloten