Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
MORGENSTER
EPILOOG
Zaterdag 25 december, Eerste Kerstdag
Het was laat geworden. Heel erg laat. De gasten waren net voor twaalf uur naar huis gegaan en de jongere familieleden die bleven logeren in een van de drie huizen op Pebble Beach zorgden er met elkaar voor dat er zo veel mogelijk werd opgeruimd. Stan had willen meehelpen maar uiteindelijk had Nathan hem gevonden in de woonkamer van de Drummonds met zijn rug tegen de zijkant van de boekenkast en in diepe slaap. Waarschijnlijk was hij daar gaan zitten om even wat uit te rusten en toen in slaap gevallen. Met vereende krachten hadden ze hem naar bed gebracht, van zijn bovenkleding ontdaan en toegedekt.
Twee uur later ongeveer was Richard ook naar bed gegaan. George en Boyd sliepen bij hem en Stan op de kamer. Even had hij geslapen maar toen was hij wakker geworden van het enorme gesnurk dat de drie hadden voortgebracht. Eerst had hij zich er enorm aan geërgerd maar uiteindelijk had hij moeten grinniken om het geluid. Het leek alsof ze het muziekspektakel van de Kerstavond in de Kerstnacht voortzetten met z'n drieën. Hij had het laatje van zijn nachtkastje geopend en daar de brief van Mary uitgehaald. Enkele weken terug was die brief gekomen en inmiddels had hij hem al een paar keer gelezen. Bij het licht van zijn zaklantaarn las hij hem opnieuw. Liefde was iets vreemds, zo concludeerde hij wederom. Joyce had enorm van Petur gehouden. Zoveel dat ze hem wilde volgen in de dood. Mary had zoveel van Shaun gehouden dat ze steeds maar weer alles wat hij deed had geaccepteerd zonder zelfs maar een tegenstem te laten horen. En in de brief was ze heel duidelijk: ze had het nooit moeten accepteren, ze had Stan en hem moeten verdedigen, ze had bij haar man weg moeten gaan. En daar had ze enorme spijt van. Hij legde de brief op zijn nachtkastje en bleef nog even liggen. Toen het gesnurk hem teveel werd, stond hij op, pakte zijn kleren en de brief en ging de gang op. Hij zocht een badkamer op en plensde daar een flinke hoeveelheid ijskoud water in zijn gezicht en over zijn bovenlijf. Hij droogde zich af en ging naar de woonkamer. Staande voor het raam zag hij in de tuin een lichtje branden. Hij hoefde niet te raden wie daar zat.
Max zat al een tijdje buiten. Het was koud. Voor hem in elk geval. Hij had zijn jas aangetrokken en ook een deken omgeslagen. Bij het licht van zijn zaklantaarn zat hij op het bankje met uitzicht op het huis een boek te lezen. Toen hij voetstappen hoorde keek hij op. 'Nu al wakker?'
'Met dat gesnurk van die drie doe ik geen oog dicht.'
'Kom er maar bij zitten dan. Kunnen we nog even praten.' Hij bood aan de deken met hem te delen maar dat vond Richard niet nodig. Jonge mensen hadden het ook altijd warm, dacht Max. Toen Richard zat vroeg hij hem hoe hij het feest had gevonden en of Stan ervan genoten had.
'Het was prachtig, Max, echt heel erg fijn dat jullie dat voor ons georganiseerd hebben. Ik ga niet mekkeren over de kosten. Weet dat jullie het voor ons gedaan hebben. En dat vind ik heel erg lief en fijn en … nou ja … gewoon prachtig.
'Graag gedaan, jongen. Het plezier straalde van jullie gezichten af nadat jullie beiden bekomen waren van de schrik aan het begin.'
Richard moest lachen. 'Ja, dat was even flink schrikken. Ik dacht dat ik een geheimpje voor Stan had en ondertussen hadden Nathan en Nancy hem ook gestrikt voor iets dat geheim voor mij moest blijven.'
'Hij durfde het niet,hè?'
'Nee. Maar heel sterk van hem dat hij dat aangegeven heeft.'
'Helemaal mee eens. Heel goed van hem.'
Richard vroeg naar de tijd en kreeg te horen dat het net zes uur geweest was. Richard keek omhoog. Het was nog vrij helder. Misschien …
'Bijna de donkerste tijd van de nacht,' ging Max mee in de gedachten van Richard.
'Heb je zin om nog naar een paar vragen van mij te luisteren?'
'Altijd, jongen. Altijd. We hebben het vaker gedaan zo heel vroeg in de ochtend. Een prima tijd. Niemand die ons komt storen.'
'Ik heb de brief van Mary gelezen. Keer op keer. En … ik voel eindelijk iets van medeleven voor haar. Het moet voor haar heel erg moeilijk geweest zijn. Ze wist, omdat ze het zag, dat Shaun een enorme eikel was … en toch … toch was ze onmachtig er iets aan te doen. De liefde die ze voor hem voelde zoog alle kracht uit haar. Liefde was haar gevangenis. Is dat een aardige omschrijving?'
Max gaf aan dat hij het eens kon zijn met dat wat Richard beschreef. 'De vraag is dan natuurlijk, hoe voorkom je zoiets. Hoe stel je jezelf er tegen teweer dat liefde zo'n invloed op je heeft.'
'Ik denk dat je ondanks de roze wolk waar je op kunt zitten toch een stukje nuchterheid moet behouden. Moet relativeren. Af en toe die roze wolk, dat is prachtig maar … dan ook weer met beide benen op de grond. Toch?'
'De spijker op z'n kop, jongen. Zo zou het moeten zijn. Niet alleen maar met je hoofd in de wolken lopen maar ook de grond onder je voeten opzoeken. Weten dat er meer is dan alleen maar die verliefdheid die blind kan maken. Wat vind je van haar eindconclusie?'
'Haar keuze. Ik … ik kan het me voorstellen dat ze het zo verder wil doen. Ze geeft aan dat ze waarschijnlijk altijd moeite zal blijven houden met het maken van keuzes en dat ze ze daarom heel bewust uit de weg gaat. Het leven in een klooster lijkt haar daarom de beste weg. Die zwijggelofte had voor mij niet gehoeven. Het lijkt mij erop alsof ze zich daarmee straft. En dat … nou ja … is dat niet wat te ver?'
'Ze geeft in de brief aan dat haar stilzwijgen, haar nooit iets zeggen als Shaun iets deed: overspel, het slaan van jullie, het vernederen van haar. Dat dat haar grootste fout is geweest. Of het een straf is … ik weet het niet. Ik denk dat zij het zelf niet zo ziet. Ze heeft het idee dat het beter voor haar is.'
'Maar betekent het echt dat ze nooit meer iets zal zeggen?'
'Ik heb me laten informeren. Heb gesproken met de zus van Mary. De gelofte in die kloosterorde houdt in dat er zoveel mogelijk gezwegen wordt. Tijdens het werk, tijdens de studie. Maar ze zingen bijvoorbeeld vier per dagen hun liederen. Wekelijks worden ze op de hoogte gehouden van het wel en wee in de wereld. Er zijn gesprekken met de moeder-overste. Gesprekken met psychologen want ze willen absoluut niet dat er ook maar één iemand doordraait. Ze mogen altijd aangeven dat ze behoefte hebben aan een gesprek. De zuster van Mary en haar man zullen één keer per vier weken bij haar op bezoek gaan en dan kan er ook gepraat worden. Volop. Dus … helemaal stil zal het niet zijn.'
'Gelukkig maar. Ze heeft nu familie die voor haar zorgt.'
'En was er nog iets?'
'Ja. Maar even nog iets anders. Ik vond het jammer dat jij het bieden op dat schilderij van Joëlle moest staken. Het zou prachtig gestaan hebben hier in de hal.'
'Het past ook helemaal bij jou, nietwaar?'
'Ja.'
'Een schilderij van de Morgenster. En … ik heb het schilderij dan wel niet kunnen kopen maar wees gerust, binnenkort hangt het hier in de hal. Tenminste voor de tijd dat je nog bij ons woont. Het is namelijk jouw eigendom en dan neem jij het mee.'
Richards mond viel open. En met open mond praten is onmogelijk. Daarom was het even helemaal stil. 'Wat?' bracht hij uiteindelijk uit. 'Van mij?'
'Ja. De koper heeft het aan jou geschonken.'
'Maa… '
'Neem het aan als een Kerstgeschenk, lieve jongen. Een geschenk dat jou van harte wordt gegeven.'
'Weet je wie …'
'Nee. Ik weet het niet. Ik vond dit briefje op mijn bureau.' Hij pakte het briefje uit zijn broekzak en gaf het aan Richard die het meteen begon te lezen.
'Shit! Ik kan die persoon, die gulle gever, dus helemaal niet bedanken!'
'Nee, en dat hoeft ook niet. Hij of zij vindt dat het zo goed is. Hij of zij geeft jou in elk geval niet de gelegenheid om het te weigeren of te zeggen dat het allemaal niet nodig is, want dat zijn meestal de dingen die jij roept als je iets krijgt aangeboden.'
Richard schoot in de lach. Max kende hem te goed. En ja …wie niet eigenlijk want dat waren inderdaad standaardkreten die hij te vaak gebruikte. Hij zuchtte diep. Nu nog dat laatste. Hij hoopte maar dat het goed opgenomen zou worden.
'Je had nog iets, als ik het goed begrepen heb.'
'Het is waarschijnlijk heel persoonlijk.'
'En? Hebben wij het niet vaker over heel persoonlijke dingen gehad, jij en ik?'
'Jawel, maar dan ging het meestal over mij en dit gaat over jou.'
'Kom maar op. Kan ik eindelijk eens praten!'
Lachen, dat was het enige dat hij kon op dat moment en Max lachte volop met hem mee maar toen ze uitgelachen was formuleerde hij dan toch zijn vraag. 'Een tijdje terug vroeg ik iets aan Edith en haar antwoord was dat ik het beter aan jou kon vragen.'
Het was voor Max duidelijk dat het dan iets was dat echt heel persoonlijk was. Edith vond het normaal gesproken absoluut geen moeite … nou ja … luisteren moest hij. 'Ga door, Richard.'
'En dus kom ik bij jou met de vraag waarom jullie dit werk doen. Al zo verschrikkelijk veel jaren gedaan hebben en nog steeds doen. Het is niet een hobby, het is niet … het moet, zo denk ik maar wellicht heb ik helemaal fout, een diepere grond hebben. Dus … '
'En dus zal ik je naar waarheid antwoorden. Er is inderdaad een diepere grond, zoals jij zo mooi opmerkte. Een reden waarom wij dit doen. En dat heeft alles met mijn achtergrond te maken. Je kent mij als Max Drummond. Maar dat is niet de naam waarmee ik na mijn geboorte werd ingeschreven.' Even zuchtte Max. 'Mijn ouders waren Fran en Martin Spalding. Mijn tante van 96 heb je gezien gisteravond.'
Richard knikte.
'Zij heeft mij opgevoed zij noemde mij Max omdat de naam die mijn vader me gaf haar niet aanstond.' Hij wachtte even. Nam de tijd. Alle tijd. 'Best nog moeilijk, Richard. Ik heb dit verhaal verteld aan Edith, aan heel goede vrienden, mijn kinderen en kleinkinderen en toch … toch is het nog moeilijk. Je zou zo denken dat ik het inmiddels verwerk… '
'Sommige dingen verwerk je nooit, Max. Daarvan ben ik overtuigd. Je hebt er mee leren omgaan maar als je eraan terugdenkt, erover praat dat kan alles weer omhoog komen. Dat weet ik maar al te goed. We kunnen stoppen. Ik weet dat aan jullie keuze om dit opvangwerk te doen iets gevoeligs ten grondslag ligt en dat is voldoende voor mij.'
Daarmee was Max het niets eens. Hij wilde het kwijt. Ook nu. Ook tegenover Richard die zijn zoon was. En dus vertelde hij verder. Over een vader en moeder die eigenlijk geen kinderen wilden. En toch … toch had er zich een aangediend. De keuze voor een abortus was er niet geweest. Ze waren christelijk en dan deed je dat niet. Zeker niet in het kleine stadje waar hij had gewoond. Hij was geboren en zijn moeder had hem dezelfde dag nog naar haar zus gebracht omdat die goed was met baby's en zelf ook nog een had van drie maanden oud. Die kon het wel verzorgen. Zelf wilde ze dat niet doen. Had ze geen tijd voor. Het kind zou haar carrière en ontwikkeling alleen maar in de weg staan.
Alle moeite moest Richard doen om erbij te blijven. Het verhaal raakte hem. Tranen brandden achter zijn ogen en er zou waarschijnlijk nog heel veel meer komen.
'Mijn vader schreef me pas op het allerlaatste moment in en toen hij met de nodige borrels op mijn Tante en Oom mijn naam en de reden vertelde waarom hij mij zo genoemd had, schrokken ze zich werkelijk rot. Hij had me Judas genoemd. Judas omdat Judas de verrader van de Heer was geweest en ik hun gelofte aan elkaar om zeep had geholpen. Ik was de verrader, in zijn ogen.'
'Maa… ' Snel brak Richard zijn interruptie af. Hij moest Max niet onderbreken.
'Dank je, Richard. Mijn Oom en Tante hebben mij opgevoed. Overdag was ik altijd ben hen en 's avonds brachten ze me naar huis. Ze wilden dat ik tijd bij hen doorbracht. Ze hebben heel lang gehoopt dat het toch nog goed zou komen. Dat er in mijn moeder moederlijke gevoelens zouden opwellen. Dat mijn vader zijn verantwoordelijkheid zou nemen.'
'Maar die naam,' Richard kon zich niet inhouden, 'had je moeder die naam niet kunnen veranderen?'
'Ja. Dat had ze gekund. Maar ze deed het niet. Natuurlijk hebben mijn Oom en Tante daarop aangedrongen bij haar. Het haalde niets uit. Mijn Oom en Tante hebben me nooit met die naam genoemd. Zij noemde me Max en haar man en kinderen deden dat ook altijd.'
'En je ouders?'
'Zij noemden me nooit bij een voornaam. Ik was "Hè, jij daar!" als ze iets van me wilden. En gek genoeg reageer je als kind dan ook nog. Mijn vader verliet mijn moeder toen ik vijf was. Een normaal woord heb ik van hem nooit gehad. Mijn moeder werkte eerst als lerares op de Elementary School en later op een High School. Uiteindelijk werkte ze zich op tot directeur.'
'Haar carière.'
'Ja. Waarbij ik in de weg stond. Later is ze nog afgestudeerd op diverse terreinen. Een keer zou ik met haar in een Forum zitten. Haar achternaam was anders omdat ze getrouwd was. Toen ik haar zag, herkende ik haar meteen.'
'En?'
'Ik heb me omgekeerd en ben naar huis gegaan. Mijn uitgever van toen woedend op mij. Ik blij. Altijd was ik dus bij mijn Oom en Tante. Maakte ik iets voor Moederdag op school dan ging het naar mijn Tante. Zij wilde echter dat ik het aan mijn moeder zou geven. De eerste keren deed ik dat maar als je dan een paar dagen later je kunstwerk terugvindt bij het oud papier, dan laat je dat op een gegeven moment.'
Hij kon zich het allemaal zo heel goed voorstellen. Er waren zoveel overeenkomsten.
'Laat je niet te zeer raken, lieve jongen, dit is mijn verhaal, niet het jouwe.'
'Er zijn overeenkomsten, Max, en ook al zouden die er niet zijn dan komen mijn tranen wel voor jou. Zoiets verdient geen enkel kind, Max! Zo kun je niet met kinderen omgaan!'
'Mee eens. Ook niet mijn manier. En gelukkig had ik mijn Oom en Tante die er ook anders over dachten. Zij waren goed voor mij. Zorgden voor van alles. Alleen … elke avond was ik thuis. Het was naar. Een kamer die nergens op leek. Steriel behang. Geen enkele sfeer. Ik was, net als jij, een goede leerling. Ging sneller door Elementary School en ook door High School dan anderen. Ik was nog maar zestien toen ik al naar Los Angeles ging naar de universiteit. Erg jong. Maar … het was ook een soort van bevrijding. Ik hoefde in elk geval 's avonds niet meer naar mijn moeder. In de weekenden ging ik naar huis. Was ik overdag bij mijn Tante en Oom en 's avonds wel bij mijn moeder. Maar ze was er vaak niet. Geen probleem. Ik ging uit met mijn neven en nichtjes en had lol. Maar dan toch weer alleen naar huis. Steeds vaker bleef ik in Los Angeles in de weekenden. Mijn moeder verhuisde erheen en mijn Oom en Tante vonden het het beste als ik dan in de weekenden bij haar zou zijn af en toe. Ze bleven maar hopen op. Ik deed wat ze van me vroegen. Liet keurig aan mijn moeder weten wanneer ik zou komen. De eerste paar keer ging het goed. De derde keer kwam ik voor een dichte deur. Een buurvrouw wist me te vertellen dat mijn moeder de dag ervoor op vakantie was gegaan.' Max snoot zijn neus en haalde een hand langs zijn ogen. Hij werd resoluut in zijn spreken. 'Voor mij was het over en uit. Ik zou binnenkort achttien worden en ging naar huis. Naar mijn Oom en Tante en besprak met hen wat ik zou gaan doen. Ik zou alle banden met mijn moeder verbreken. Ik zou mijn voornaam en achternaam wijzigen en vroeg hen om hun zegen daarvoor. Ze stemden in. Ik nam de naam aan waarmee zij mij altijd hadden genoemd: Max. En ik mocht hun achternaam aannemen: Drummond. En dat is de reden waarom ik met het opvangen van jongeren in moeilijkheden ben begonnen samen met Edith. Altijd weer zullen er jongeren in de problemen komen. En dan … dan is er opvang voor hen nodig. Ik had het geluk dat ik een pracht van een Oom en Tante had. Zij zorgden voor mij. Zij vingen mij op. Maar ik wist dat lang niet iedereen zoiets had. En daar wilde ik voor zorgen. Dat er mensen waren die een kind waarmee ze geen enkele band hadden wilden opvangen als dat nodig was. En … dat is mij en Edith en al die anderen hier in Monterey gelukt.'
'Dank je, Max. Bedankt dat je het mij hebt verteld.'
'Je had er recht op om het te weten, mijn zoon.' Hij pakte de hand van Richard beet en kneep er stevig in.' Een tijdlang was het stil tussen hen beiden. Op de achtergrond was het geluid van de branding te horen. En toen verbrak Max de stilte met de vraag: 'Die Morgenster van jou is die te zien vandaag?'
Richard richtte zijn blik omhoog naar het oosten, ver boven het huis. Hij keek en zocht de hemel af. Hij keek op zijn horloge, wist dat het zowat de donkerste periode voor de zonsopgang zou zijn. 'Als het goed is, moeten we hem straks daar kunnen zien.'
Langs de arm en vinger van Richard keek Max omhoog. De lucht was heel erg donker.
'Kijk, zie je dat eerste straaltje van licht!' riep Richard opgetogen.
'Ja! Wauw, het wordt steeds helderder!'
'Dat is de Morgenster. Mijn Morgenster, zoals je zei.' Ademloos keek hij naar het lichtverschijnsel aan de hemel. Een prachtig gezicht. Telkens weer.
'Heeft het een speciale betekenis voor jou?'
'Ja.' Het had een speciale betekenis voor hem. 'Elke keer dat ik er bewust de hemel voor afzocht, had ik … een straaltje hoop nodig. Zat ik diep in put. Maakte ik me zorgen. Voelde ik me misselijk van pijn en ellende. En als ik dan de Morgenster zag opkomen, wist ik dat er weer hoop was. Dat het nog zo vreselijk donker kon zijn in en om mij heen maar dat er altijd weer die Morgenster zou zijn. Hij zou er altijd zijn. Ook als ik hem door wolken of slecht weer niet zou kunnen zien. Het werd een vast punt van hoop in mijn leven. Hoop die uitgekomen is. En …'
Hij had iets willen zeggen maar weerhield zich daarvan. Er kwam nog meer.
'En … de liefde natuurlijk. De Morgenster is Venus of Mercurius. Venus was de Romeinse God van de Liefde. Toen ik de liefde voor Stan had gevonden, ook al kon ik er nog niets mee, toen werd de Morgenster ook het symbool van Liefde voor mij. De liefde die ik voelde voor Stan. Hoop en Liefde, dat is voor mij de Morgenster.'
Max bleef stil. Hier viel helemaal niets meer aan toe te voegen.
EINDE
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.