Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
MORGENSTER
Hoofdstuk 5
Het eten rook heerlijk, zo merkte Richard op toen ze de studeerkamer verlieten. Hij voelde hoe het water hem in de mond liep terwijl hij dean Drummond volgde. Lasagne was een van zijn favoriete gerechten. Ten eerste omdat het gewoon lekker was en ten tweede omdat hij het zelf klaar kon maken en ook nog redelijk snel. Hij kocht het nooit meer uit de diepvries van de supermarkt waar hij werkte. Eén keer had hij dat geprobeerd maar het was weggegooid geld geweest. Gewoon niet te eten.
'Je vindt het toch niet erg dat we in de keuken eten, hè?' vroeg Edith toen ze de keuken binnenstapten.
'Nee, natuurlijk niet.'
'Met z'n tweeën en als we één of twee gasten hebben eten we altijd hier namelijk,' lichtte ze toe. 'Alleen bij een groter gezelschap maken we gebruik van de eetkamer.'
'Ook handiger toch? Dan hoeft er niet gesleept te worden met de pannen en zo,' viel Richard haar bij.
'Je bent praktisch ingesteld, Richard!' prees ze hem.
Hij bloosde. Een compliment. Ook al iets bijzonders. Hij moest uitkijken dat hij niet te veel van zichzelf liet zien, hield hij zich voor.
Tijdens de maaltijd viel zijn voornemen hem behoorlijk zwaar want natuurlijk wilde vooral Edith heel veel van hem weten. Hij ging ervan uit dat haar man alles over hem waarschijnlijk wel uit zijn studentendossier wist maar zij kende die gegevens niet en vroeg er dus lustig op los. Ze wilde weten waar hij vandaan kwam en toen hij naar waarheid antwoordde dat hij uit Canada kwam, keek ze vreemd op.
'Helemaal uit Canada?'
'Ja, mevrouw. Oh, sorry. Ja.'
'Ik meende al te kunnen horen dat je met een accent sprak.'
'Geen accent. Gewoon Canadees hoor! Wij zijn gewend de woorden iets anders uit te spreken dan Amerikanen dat doen.'
'Nu is het mijn beurt om sorry te zeggen. Neem me niet kwalijk alsjeblieft.'
'Natuurlijk niet.'
'Maar waarom komt iemand uit Canada naar Monterey om een Community College te volgen?'
'Mogen onze buren soms niet in ons mooie Amerika onderwijs volgen?' brak Max in en schopte licht met zijn voet tegen het been van zijn vrouw. Hij zag haar naar hem kijken en toen liet ze haar eerdere vraag voor wat het was en gaf aan dat dat natuurlijk geen enkel probleem was.
'Geen enkel probleem hoor dat je ernaar vroeg. Hoewel het klimaat op Vancouver Island de mildste van heel Canada is, is het hier toch veel zonniger en warmer. Dat alleen al is heerlijk.'
'Maar geen problemen om je aan te passen wat de taal betreft?'
'Niet echt. Alleen kijken ze me wel eens vreemd aan als ze me horen praten. Uit mijn mond klinkt het anders, nietwaar? Ook met het schrijven heb ik soms nog wel wat problemen. Wij gebruiken soms de Britse regels voor de spelling.'
'Oh ja?'
Richard was blij dat hij aan het woord was. Nu werden er in elk geval geen vragen meer gesteld die hij zou moeten beantwoorden. Uitgebreid deed hij uit de doeken hoe het precies zat met de taalverschillen en daarna ging hij haast automatisch over op het onderwerp van de officiële tweetaligheid van Canada, die in principe maar in één provincie – New Brunswick – echt werkte.
Max Drummond lette heel goed op tijdens de uitweiding van Richard over zijn moedertaal. Hij had op het gezicht van Richard de opluchting waargenomen toen deze een kans zag om zelf de touwtjes in handen te nemen en het gesprek te leiden. Waarom had deze knaap er moeite mee om vragen te beantwoorden die met hemzelf te maken hadden? Wat verborg hij? Een vraag die hem al vanaf voor de Kerst bezighield. Er was iets met deze jongen maar wat, dat wist hij nog niet en het was zijn bedoeling om daar vanavond achter te komen. Toen Richard zijn uitleg had beëindigd ging hij, zo merkte Max op, heel natuurlijk verder door vragen te stellen over de vele foto's aan de wand naast de eettafel en Edith was trotse moeder van vijf kinderen, waarvan twee ééneiige tweelingen, en trotse oma van twaalf kleinkinderen genoeg om uitvoerig alles over hun familieleven te vertellen en dat zorgde ervoor dat er tijdens de maaltijd volop gepraat werd.
'Maar nog één vraagje voor jou, als het mag,' vroeg ze aan Richard. Ze zag de jongen knikken en ging verder. 'Was het moeilijk om toestemming te krijgen om als Canadees in Amerika te mogen studeren?'
'Ik ben geboren in Chicago en dus Amerikaan,' luidde het antwoord van Richard.
Max wist het. Op de kopie van zijn geboortebewijs had hij gezien dat Richard in de Verenigde Staten geboren was en dus was hij Amerikaans staatsburger. Maar waarom had hij niet verteld dat zijn vader Amerikaan van geboorte was en dat zijn moeder, hoewel van geboorte Canadees, dat ook geworden was. En Richard dus op grond daarvan ook Amerikaans was.
Na de maaltijd ging Richard samen met Max terug naar diens studeerkamer met de mededeling van de vrouw des huizes dat zij de koffie zou komen brengen. Hij ging verder met het ontleden, controleren en daarna opnieuw inrichten van de computer van Max terwijl deze in de zithoek ging zitten met een boek. Richard was snel klaar en nadat hij de computer had aangezet voor de configuratie, ging hij de computer van Edith ophalen uit haar werkkamer die Max hem aangewezen had toen ze van zijn studeerkamer naar de keuken waren gelopen. Daar zag hij nog veel meer foto's hangen. Hij herkende de twee stellen tweelingen, twee jongens en twee meisjes, heel duidelijk. De jongens waren de oudsten. Daarna waren er twee meisjes gekomen en vervolgens nog een jongen. Ze hadden bijna allemaal over de wereld gezworven, zo had hij gehoord, en het was voorgekomen dat Max en Edith gedurende bepaalde perioden hun kleinkinderen hadden grootgebracht terwijl hun vaders en moeders ergens in het buitenland werkten. Richard vond zoiets mooi. Heel erg mooi. Kijkend naar de foto's probeerde hij zich voor te stellen hoe gezellig het zou zijn als iedereen hier thuis was met bijvoorbeeld Thanksgiving of Kerst. Het oproepen van dat gevoel zorgde echter ook voor pijn. Snel wendde hij zijn hoofd af, ontkoppelde de computer en deed een poging het ding op de tillen. Dat lukte dus niet. Het gaf hem te veel pijn in zijn ribben.
'Lukt het?' vroeg Edith die net langs liep met een dienblad.
'Normaal wel maar nu eventjes niet.'
'Wacht maar even dan haal ik een karretje.'
Lang wachten hoefde Richard niet want ze was snel terug. Samen schoven ze de computer op het karretje en brachten het zo naar de studeerkamer.
'Erg onattent van je, Max,' zo kreeg hij het verwijt van zijn vrouw, 'om Richard mijn computer alleen te laten ophalen!'
Max schrok op uit zijn boek. 'Wat, schat?'
'Laat maar,' richtte ze zich tot Richard. 'Als hij eenmaal leest dan kan de wereld om hem heen vergaan en hij zal er niets van merken.'
Richard moest glimlachen om de leuke manier waarop de twee met elkaar omgingen. Zoiets … nee. Niet doen, hield hij zichzelf voor.
'Eerst dan maar even koffie, Richard? Vroeg Max
Richard vond het prima.
'Het is nu nog lekker warm. Tenzij jij van koude koffie houdt, natuurlijk. Ik ken mensen die hun koffie drinken als die pas koud is.'
'Ik niet. Zo heet mogelijk het liefst.'
'Helemaal mijn idee, jongen. Kom hier bij me zitten. Als het licht was geweest kon je nog wat genieten van het uitzicht.'
Richard ging heel voorzichtig, vanwege de verwachte pijn, bij Max in de zithoek zitten en toen hij de mok die voor hem op tafel stond wilde oppakken, was er even weer flinke pijn.
'Blijf jij maar rustig zitten.' Max pakte de voor Richard bestemde mok en gaf die aan hem. 'Dat wordt morgenvroeg wat, jongen!'
'Ja, dat denk ik ook. Zal best lastig worden om dan in beweging te komen.'
'Werkt de pijnstiller nog wel?'
'Niet echt meer.'
'Maar waarom geef je zoiets niet aan, Richard? We hebben genoeg van dat spul in huis. Ik haal even wat voor je.'
Richard voelde zich bezwaard. Hij was hier gekomen om te werken en nu had hij al heel veel tijd verspild door met Max en Edith mee te eten en nou verschaften ze hem ook nog eens een pijnstiller. Nou was dat laatste natuurlijk niet zo duur maar toch … hij vond het vervelend. Het was sowieso vervelend al dat gedoe. Waarom had hij ook niet beter uitgekeken! Veel tijd om te denken had hij niet want Max kwam terug maar niet alleen. Edith was bij hem en ging op de bank tegenover hem zitten.
'Weet je wat mevrouw Jenkins je gegeven heeft vanmiddag?'
'Euh … nee. Het spijt me.'
'Ik bel haar wel even op.'
Nog meer rotgevoelens welden in hem op. Hij bezorgde deze twee oude mensen alleen maar heel veel last terwijl hij meegekomen was om hen te helpen met hun computers. Heel duidelijk sprak hij met zichzelf af dat hij hen niets anders in rekening zou brengen dan de materiaalkosten. Uit het telefoongesprek tussen Edith en mevrouw Jenkins maakte hij op dat de twee elkaar goed kenden. Ze spraken heel familiair met elkaar en wisselden ook nog wat nieuwtjes uit over kinderen en kleinkinderen.
'Oké, ik weet het,' zei Edith toen ze de verbinding verbroken had. 'Ik kan je er gerust nog wat bijgeven. Geen probleem.' Ze liep weg en was even later terug met twee pillen en een glas water.
'Twee?'
'Gewoon innemen. Rondlopen met pijn is niets. Bovendien moet je ervoor zorgen dat je goed blijft doorademen want anders krijg je problemen met je longen. Kun je dat goed? Doorademen?'
Richard probeerde het en had het idee dat het wel ging. De blik die Edith op hem wierp was echter een heel bezorgde blik. 'Vind je dat het niet goed gaat?'
'Ik weet het niet. Zolang je hier bent, houd ik je in de gaten. En als jij verstandig bent ga je morgen toch even langs het ziekenhuis om een foto te maken. Je weet nooit.'
'Maar morgen moet ik naar huis.'
'Naar Canada? Met een auto?'
'Ja.'
'Maar dat is geen doen, Richard! Zoiets is absoluut niet goed in jouw situatie!'
'Maar ik kan niet wegblijven. Ik moet gewoon naar huis!'
'We gaan eerst rustig koffiedrinken,' mengde Max zich in hun tweegesprek. 'En dan kijken we wel verder. Wat mij betreft hoeft er ook niet meer gewerkt te worden en kan ik je straks naar huis brengen zodat je kunt gaan rusten.'
'Nee, ik wil deze klus graag afmaken.'
'Heeft er wel eens iemand tegen je gezegd dat je stijfkoppig bent!' klonk het pinnig uit de mond van Edith.
De jongen schoot in de lach en kromp meteen daarna ineen van de pijn. 'Jawel,' sprak hij toen de pijn weer weggetrokken was, 'vaak genoeg.'
'Houd hem in de gaten, Max!' zei Edith terwijl ze naar Richard wees om vervolgens op te staan en de kamer te verlaten.
Max had moeten glimlachen om de strenge woorden van zijn vrouw. Daarna richtte hij zich tot de jongen. 'Heb je weet van de betekenis van je voornaam, Richard?'
'Nee. Het is niet iets waar ik me voor geïnteresseerd heb. Is dat stom?'
'Nee. Waarom zou dat stom zijn?'
Er was een soort van opluchting bij Richard. Hij wilde niet als stom of ongeïnteresseerd overkomen bij Drummond. En waarom eigenlijk niet? Hij wist het niet. Vandaag was gewoon een heel rare dag.
'Je kunt niet alles onderzoeken en napluizen. Ik weet toevallig dat Richard machtig betekent. En het bijzondere is dat jouw middelnaam, Maynard, bijna precies dezelfde betekenis heeft. Bijzonder. Nietwaar?'
'Ja.' Het antwoord was kort maar de gedachten die erna kwamen niet. Hij had het nooit geweten maar kon zich heel goed voorstellen waarom ze, en dan in het bijzonder hij, hem die namen hadden gegeven. Voor hem had hij altijd sterk en stoer moeten zijn. Vallen en huilen als kleintje was er niet bij geweest. Een man stond meteen op en huilde niet. Heel lang had hij hem op kleinzieligheden, zoals hij dat noemde, afgerekend. Totdat … En later had hij het opnieuw geprobeerd toen de overgang naar high school was geweest. Verplicht had hij zich van hem moeten opgeven voor Canadian Football. Hij had liever soccer willen spelen maar dat was een sport voor mietjes, naar zijn mening. En omdat hij zelf coach was van het Canadian Football team op de high school waar hij werkte werd hij nog toegelaten tot de voorselectie ook. Het was een gedoemd project geweest omdat het nou eenmaal gewoon niet wilde lukken. Thuis waren er harde woorden gevallen. Hardop uitgesproken minachting en allerlei pesterijen. Iets wat hem op dat moment al lang niet meer deerde.
'Je achternaam stamt oorspronkelijk uit Ierland. Wist je dat?'
'Ja. Mevrouw O'Malley van de supermarkt waar ik werk wees me daar op. Ze zei erbij dat ze me knapper vond dat de meeste Ierse mannen omdat die volgens haar meestal rood haar hebben.' Het was opnieuw een eerlijk antwoord maar zo langzamerhand kreeg hij wel steeds meer vraagtekens bij dit gesprek. Drummond wist natuurlijk heel veel over zijn leerlingen maar om nu de betekenis van hun voornamen en de oorsprong van hun achternamen te gaan nazoeken, dat vond hij wat ver gaan.
'Je ouders hebben je nooit verteld dat je Iers bloed had?'
Richard schudde zijn hoofd.
'Ik ken veel Ieren hier in Monterey en wij hebben er ook een aantal in onze vriendenkring. Ze zijn natuurlijk heel gewone Amerikanen maar op Saint Patrick's Day zijn ze ineens op en top Iers. Dan zijn ze trots op het Ierse bloed dat door hun aderen stroomt.' Hij keek naar Richard en wachtte op een reactie. '17 maart vulde aan.'
'Ik weet dat Saint Patrick's Day op 17 maart valt,' liet hij ietwat geïrriteerd horen.
'Bij jullie thuis werd Saint Patrick's Day niet gevierd?'
'Bij mij thuis zijn ze niet zo van het vieren. Noch Saint Patrick's Day, noch Kerst, noch Thanksgiving waren dagen om feest te vieren. Je deed gewoon wat je moest doen,' deelde Richard op monotone toon mede. Vervolgens voegde hij er iets aan toe en dat klonk heel anders ineens, zo merkte hij zelf op. 'In Victoria en wijde omgeving was er de nacht na Saint Patrick's Day altijd wel The Green Man. Een of andere, altijd onbekend gebleven man, die overal groene verfstrepen achterliet op huizen en gebouwen. Ik vond dat wel iets hebben. En … wellicht heb ik altijd wel iets van mijn Ierse bloed in me gevoeld want groen is mijn favoriete kleur.' Hij grinnikte.
'Zie je wel,' lachte Drummond, 'dat Ierse bloed laat zijn sporen achter. In het Gaelic, de taal die de Ieren spreken, betekent Donahue donkere krijger. En opnieuw vind ik de keuze van je ouders voor je voornamen heel bijzonder.' Max keek Richard recht in de ogen. De blik werd beantwoord en niet afgewend. De ogen van Richard waren groen maar donker, zo zag hij. Donker en niet te peilen. Op zijn gezicht was wel iets anders te zien. De kaaklijn was verstrakt. De lippen stijf op elkaar en daardoor leek de mond nog kleiner dan hij van nature al was. Het leek erop dat bij zijn gesprekspartner alarmbellen waren afgegaan. 'Richard, ik had je nodig voor onze computers. En dat heb je kunnen zien. Oud spul waarvan ik nog geen afstand wil doen omdat het nog allemaal goed is.'
Richard gaf aan dat hij het daar helemaal mee eens was. Volgens hem moest je niet iets weggooien als het nog goed te gebruiken was. Eerst kijken of je het kon reviseren.
'Niet echt handig voor Fred want die verkoopt me liever iets nieuws.'
'Ja, dat geloof ik meteen.'
Max zag dat de verstrakking in Richards gezicht iets losser werd. 'Maar er is meer. Ik wilde eens met je praten en dan niet op mijn kantoor. Als ik een leerling op mijn kantoor uitnodig wordt dat meestal opgevat als een slecht teken. Leerlingen zijn dan vaak in alle staten. Paniek. Angst. Alles komt voorbij terwijl dat absoluut niet de bedoeling is, maar zo werkt het nou eenmaal wel. Snap je?'
Richard snapte het en knikte. Maar wat hij niet snapte was waarom Drummond een leerling dan bij hem thuis uitnodigde. Als hij dat bij alle leerlingen dee…
'Ik doe dat niet bij alle leerlingen. Maar in jouw geval vond ik het handig om het een met het ander te combineren.'
'De klus en … '
Max knikte. 'Een goede aangelegenheid om met een leerling, op wie eigenlijk helemaal niets aan te merken is, in gesprek te komen.'
'Maar ik begrijp niet waarom u, als er niets op mij aan te merken is, dan toch met mij wilt praten.'
Max gaf aan dat hij wellicht verkeerd begonnen was en verontschuldigde zich daarvoor. Volgens hem moest hij duidelijker zijn en daarom zou hij opnieuw beginnen.
Wordt vervolgd …
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.