Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
MORGENSTER
Hoofdstuk 4
Drummond beschikte over een heel mooie en comfortabele auto. Richard zakte zowat helemaal weg in de stoel toen hij er plaats op nam. Het voelde zacht maar gaf tegelijkertijd gelukkig heel veel steun, zo merkte hij op. Nou ja, de dean kon het ook wel betalen. Hij had van Nancy heel veel over de Drummonds gehoord en begrepen dat die flink wat geld moesten hebben. Alleen al hun huis op de kust bij Pebble Beach was volgens Nancy een vermogen waard en zij kon het weten want haar grootouders woonden daar ook. Maar Drummond was ook bijzonder, zo wist hij van haar. Hij kon allang met pensioen maar wilde nog steeds van geen stoppen weten. Tot drie keer toe had het bestuur van de Community College hem een voorstel daartoe gedaan maar steeds had Drummond dat afgewezen. De eerste keer vond hij zich met 62 nog te jong. De tweede keer, vijf jaar later, was er de nieuwbouw van de school waarvan hij vond dat hij daarvoor onmisbaar was vanwege zijn connecties met overheid en bedrijfsleven. De laatste keer was toen de dean 70 was geworden. Maar opnieuw had hij niet toegestemd. Hij was gekomen met een tegenvoorstel dat inhield dat hij zelf zijn tijd van pensionering zou bepalen en dat hij voor een symbolisch (erg laag) bedrag op de loonlijst zou blijven staan. Volgens hem was het belangrijker dat het geld naar het onderwijs en de begeleiding van de leerlingen ging in plaats van naar hem. Een nobele gedachte, vond Richard. Maar ja, als je voldoende verdiend had dan kon je zoiets ook doen. Maar toch … niet iedereen zou zoiets doen.
Zijn intakegesprek had Richard niet met Drummond gehad. Hij had hem voor het eerst gezien tijdens de speech die hij had afgestoken bij de opening van de introductieweek. Richard had bewondering voor hem gehad omdat Drummond dat helemaal uit zijn hoofd had gedaan. Pas toen hij bij de huishoudelijke mededelingen en het schema voor de rest van de week was aangekomen had hij er notities bij gepakt. Ook vond hij het bijzonder dat Drummond zich die week elke dag had laten zien aan zijn nieuwe oogst aan leerlingen. Hij was onder andere toeschouwer geweest bij de sportieve onderdelen en had ook een groep geleid bij het bezoek aan het museum voor moderne kunst. Bijzonder, vond Richard. De dean was nog bijzonder actief voor zijn leeftijd.
De rit naar Pebble Beach verliep voorspoedig. Alleen in het centrum van Monterey hadden ze even vastgestaan in de avondspits. Drummond was een voorzichtig rijder, zo merkte Richard op. Behoedzaam was misschien beter gezegd. Tijdens het rijden praatten ze beiden niet maar dat had hij bij het instappen meteen al aangegeven met de woorden: "Het spijt me maar ik kan geen twee dingen tegelijkertijd meer doen en daarom richt ik me in de auto op het rijden". Richard had dat heel verstandig gevonden. Als je weet hebt van je beperkingen is het goed om je gedrag daarnaar aan te passen. Buiten de stad viel het hem op dat het heel anders rook ineens en des te verder ze vorderden naar hun bestemming des te duidelijker kon hij de zee ruiken. Met zijn ogen dicht probeerde hij zich een voorstelling van de oceaan te maken. Zou Drummonds huis uitzicht op zee hebben? Hij hield van de zee. Thuis was hij ook vaak naar het strand gegaan. Altijd met Stan. Ze hadden gezwommen en samen in de zon gelegen. Het was een rustmoment voor hen beiden geweest altijd.
'We zijn er!' zei Drummond.
Richard schrok op en voelde meteen de pijn in zijn lijf. Had hij geslapen?
'Lekker dutje gedaan?' vroeg Drummond met een glimlach op zijn gezicht.
'Ja. Lijkt er wel op. Het laatste stukje heb ik gemist geloof ik.'
'Ach, niets bijzonders gemist hoor.'
Met moeite, omdat zijn lijf stijf aanvoelde en tegenwerking leek te bieden bij alles wat hij wilde doen, stapte Richard uit. Jammer genoeg kon hij vanaf de oprit de oceaan niet zien. Wel zag hij dat de zon aan het ondergaan was. Het was eind maart en het zou niet lang duren voordat het donker was, zo wist hij. Hij probeerde zijn tas van de achterbank te pakken. Dat moest hij bezuren. Hij kromp zowat ineen van pijn.
'Zal ik dat maar doen voor je?'
'Nee da… '
'Laat het mij doen, Richard.'
Het had onverbiddelijk geklonken en daarom had hij niet meer geprotesteerd. Hij volgde Drummond naar de voordeur die als vanzelf voor hem open leek te gaan. Het was echter zijn vrouw die de deur opende en haar man vrolijke begroette.
'Ah, daar ben je, lieverd!' Ze gaf hem een kus op zijn wang. 'Was het leuk op je werk?' Op een antwoord wachtte ze niet want ze ging meteen verder. 'Ah, en jij moet dan Richard zijn. Welkom, Richard!'
'Dank u, mevrouw.' Richard stak zijn hand uit naar de hare en bereidde zich alvast voor op de pijn die hij zou gaan voelen als ze zijn hand zou drukken maar zover kwam het niet. Het verband om zijn hand alarmeerde haar.
'Oh, maar wat is er aan de hand? Max?'
'Volgens Richard is er niets aan de hand, schat, maar hij is in de fietsenkelder van de trap gevallen. Vanwege de slechte verlichting zag hij niet dat Nancy de trap afkwam en omdat hij probeerde met zoveel mogelijk treden tegelijk naar boven te springen kwam hij in botsing met haar. Maar voordat je je ongerust gaat maken, Alice heeft hem nagekeken en opgelapt. Nancy heeft trouwens niets.'
Richard begreep dat Alice de voornaam van mevrouw Jenkins was maar waarom dat een geruststelling moest zijn begreep hij niet. Tenzij het gewoon was omdat Jenkins de schoolverpleegkundige was maar … zo had het niet aangevoeld. Het leek of er meer was maar hij wilde er niet naar vragen.
'Maar gaat het wel, jongen?'
'Jawel, mevr… '
'Zeg, je hoeft niet steeds mevrouw tegen mij te zeggen hoor. Gasten in ons huis spreken ons aan bij onze voornamen.'
'Maar misschien is hij dat niet gewend, lieverd.'
'Ach, dat went dan wel. Maar kom binnen, Richard. En voel je thuis hier bij ons.'
Even zocht Richard met zijn ogen steun bij Drummond en toen hij zijn knipoog zag, voelde dat ook echt zo.
'Mijn vrouw kan nogal overrompelend overkomen,' zei hij nadat zijn echtgenote het huis was ingelopen, 'maar ze heeft een hart van goud. En wat dat aanspreken betreft heeft ze helemaal gelijk. Onze kinderen en kleinkinderen mogen ons bij onze voornamen noemen maar doen dat lang niet altijd. Onze gasten wel en dus is het jou als onze gast ook toegestaan ons Edith en Max te noemen. Alleen op school noemen ze mij meneer Drummond. Ik neem aan dat jij het verschil tussen hier en school heel goed kunt maken.'
'Ja, meneer, dat zal geen probleem zijn.'
'En weet dat wij je niet steeds zullen corrigeren als je toch nog "mevrouw" en "meneer" zegt.'
Die laatste toevoeging vond Richard op de een of andere manier bevrijdend. Hij kon het niet fout doen dus. Vreemd dat gevoel maar … tegelijkertijd ook heel fijn.
Nadat Max zijn vrouw had gevraagd hoe laat ze zouden gaan eten en te horen had gekregen dat het nog een uurtje zou duren, leidde hij Richard naar zijn studeerkamer. Daar stond zijn computer en dat was het object waaraan zijn gast zich zou gaan wijden. Tenminste, als hij dacht dat er nog wat van te maken was. Het ding was oud maar net als de computers die hij op school gebruikte wel heel goed onderhouden. Het onderhoud aan al zijn apparatuur had hij altijd laten uitvoeren door Fred Quintana die een winkel had in de buurt van de school. Maar Fred had het te druk gehad en hem aangeraden om Richard eens te vragen. Volgens de beschrijving van Fred was Richard een genie. En nadat de jongen voor de Kerst de computers op zijn kantoor onder handen had genomen en door mevrouw Lopez verheven was tot Kerstengel, en de vorige week mevrouw Lopez opnieuw een wonder had laten zien door haar computer weer aan de praat te krijgen, had hij hem nu ook gevraagd iets te doen aan zijn computer thuis en te kijken of die met die van zijn vrouw verbonden kon worden in een thuisnetwerkje. 'Kijk daar staat het fossiel!' wees Max het apparaat aan. Heel zorgvuldig keek hij naar Richards gezicht om zijn reactie te peilen. Echt iets opmerken kon hij echter niet. Hij had verwacht een stukje teleurstelling of wanhoop te zien maar dat was absoluut niet van het jeugdige gezicht af te lezen geweest.
Toen Richard de oude computer vanuit de deuropening bekeek, wist hij bijna meteen om wat voor een apparaat het ging maar uit ervaring wist hij dat uiterlijk kon bedriegen. Soms waren die oudjes zodanig geboost dat ze net zo goed werkten als de nieuwste. Een inwendig onderzoek zou moeten aangeven of de wens van Drummond … nee van Max… toch wel even wennen … uitgevoerd zou kunnen worden. 'Vindt u het goed dat ik het apparaat openmaak om het allemaal even goed te bekijken?'
'Je gaat je gang maar, Richard, en als ik je moet helpen of zo dan hoor ik het graag van je.'
Richard liep in de richting van het bureau maar bleef halverwege staan. Het uitzicht over de oceaan door de glazen puin benam hem zowat de adem. 'Wauw! Dat is mooi!'
'Ja, hè! Het uitzicht hier is echt prachtig. Een van de redenen waarom we zijn gevallen voor dit huis. Het ligt op het hoogste punt van de rots.'
Richard bleef staan kijken. Hij zag hoe de golven op de kust aangerold kwamen. Hij zag surfers maar kon ze van deze afstand niet goed onderscheiden. Zelf had hij ook altijd graag willen surfen maar het was er nooit van gekomen. Hij nam zich voor dat hij het eens echt zou gaan doen. 'De computer!' herinnerde hij zichzelf hardop. Hij liep naar het bureau en voelde zich wel wat bezwaard want enige hulp was inderdaad nodig. Het bureau was gewoon een puinhoop omdat overal boeken − open en dichtgeslagen − , A4-tjes en andere spullen lagen. En zo had hij niet echt een werkplek. 'Is het goed dat we eerst iets werkruimte voor mij creëren?'
'Ach natuurlijk! In die rotzooi van mij kan niemand werken.'
'Nou ja … zo bedoelde ik het nie… '
'Ja, wel degelijk wel! Je hebt helemaal gelijk. Mijn vrouw wil al tijden mijn domein,' en daarbij maakte hij een weids gebaar met beide armen om de hele kamer aan te duiden, 'aanpakken. Maar dat wil ik niet hebben. Ze zou alleen maar spullen van mij kwijt maken.'
'En wil je zeggen dat je nu iets kunt vinden?' Een blos schoot over zijn wangen die al enigszins gekleurd waren vanwege het mooie weer dat het een groot gedeelte van het jaar in Monterey was.
'Hahahaha! Je bent me er eentje, Richard!'
'Sorry, meneer.'
'Nee, joh. Geen sorry zeggen. Je hebt helemaal gelijk. Soms moet ik echt vreselijk lang zoeken omdat ik het ergens in deze resten van Pompeii heb neergelegd maar niet meer weet waar. Misschien is het een goede overweging om mevrouw Lopez eens uit te nodigen zodat zij er orde in kan aanbrengen.'
Richard wist niet precies of hij hier op moest reageren maar hij wist zeker dat als je mevrouw Lopez hier los zou laten, ze als een wervelwind zou rondgaan en dat Drummond dan de eerste tijd ook helemaal niets zou kunnen vinden omdat alles georganiseerd was en hij dat niet gewend was.
'Kom, ik help je!' zei Drummond en hij begon een werkruimte voor Richard te maken door opengeslagen boeken dicht te slaan maar niet nadat hij er een stukje papier tussen had gelegd zodat hij terug zou kunnen vinden waar hij gebleven was.
Terwijl hij de dean bekeek zag hij dat in die ongeorganiseerde puinhoop toch wel enige vorm van ordening zat want Drummond leek precies te weten wat hij deed. Richard assisteerde met de nodige pijn die hij manmoedig verbeet en legde boeken op aanwijzing van de oude, witharige man op de boekenplanken die hem aangewezen werden en toen er ongeveer één vierkante meter van het bureau leeg was, gaf hij aan dat hij voldoende ruimte had om te werken.
'Echt? Want eigenlijk voelt het best goed om het hout van mijn antieke bureau weer eens te zien.'
Richard schoot in de lach maar moest dat ook meteen bezuren. Zijn ribbenkast kon zoiets niet aan op dit moment.
'Eigen schuld, jongen! Mij een beetje uitlachen!'
'Nee, mene… Max, zo bedoel ik het niet.'
'Tuurlijk niet. Dat weet ik ook wel. Moet ik mezelf ook maar niet tot onderwerp van spot laten gebruiken. Maar lukt het nu echt wel. Heb je ruimte genoeg?'
Volgens Richard had hij ruimte genoeg en uit zijn rugzak haalde hij zijn oprolbare gereedschapstas die hij meteen uitrolde en waaruit hij een stuk gereedschap haalde om het oudje van Drummond mee te openen. Heel snel had hij de kast los en eraf. Stoffig, zoals hij vaak had aangetroffen bij mensen voor wie hij het onderhoudswerk aan hun computer deed, was deze van binnen niet echt. 'Dat hebt u, sorry, dat heb je goed onderhouden, Max.' Het tutoyeren voelde nog steeds wat vreemd voor hem en dat zou ook nog wel even duren. Hij was het thuis niet gewend. Daar hadden ze andere regels gehad. Hij had altij…
'Laten onderhouden, jongen. Zelf maak ik zo'n ding echt niet open. Ik behandel het altijd als de doos van Pandorra en zou het niet in mijn hoofd halen om het zelf open te maken. Fred Quintana kwam altijd langs maar die heeft het te druk op dit moment.'
'Ik weet het,' reageerde Richard blij als hij was dat hij kon praten. Dat zou ervoor zorgen dat er even geen herinneringen aan thuis waren. 'Freds zaak loopt prima maar hij zou meer mensen in dienst moeten nemen.'
'Maar zoiets is vaak lastig.' Max liet een hele verhandeling volgen over het in dienst nemen van personeel en alle ins en outs die daar bij kwamen kijken. Hij zag dat Richard luisterde maar toch gewoon doorwerkte.
'Ja, daar zegt u zo wat. Nooit aan gedacht eigenlijk.'
'Het ondernemerschap heeft duidelijke voordelen. Vrijheid en eigen baas zijn, zijn daar twee van maar er kleven ook nadelen aan. Wat wil jij later gaan doen als je je diploma hebt?'
'Weet ik nog niet.' Het antwoord was niet geheel naar waarheid maar Richard vond het een voldoende antwoord.
Aan de verstrakking rond Richards lippen merkte Max heel duidelijk op dat het waarheidsgehalte van het antwoord van de jongen niet echt hoog was. Vanwege zijn jarenlange omgang met mensen wist hij bijna altijd met zekerheid te zeggen wanneer er hem een leugen werd verteld of, eufemistisch gesproken hem de waarheid werd onthouden. Zoiets was altijd af te lezen op het gezicht, zo had hij ontdekt. Omdat Richard er niet op doorging, liet hij het rusten. Hij kon zich echter niet voorstellen dat de jongen, die zo gedreven bezig was geld te verdienen met al die baantjes van hem, niet een plan had.
Op de een of andere manier voelde Richard zich ineens wat ongemakkelijk en hij wist ook meteen waarom. Hij had Max, zonder blikken en blozen, voorgelogen en dat voelde ineens niet goed. Jarenlang had hij geoefend in het vertellen van halve waarheden en complete onwaarheden en altijd was hem dat heel erg goed afgegaan maar vandaag ineens niet. Waarom? Speelde het misschien mee dat hij zich nu niet lekker voelde. De pijn in zijn ribbenkast die even weg was geweest, was weer terug en erger dan voorheen. Misschien was dat de oorzaak. Het was hem vaker gebeurd dat hij op momenten dat hij lichtelijk ziek was geweest ineens moeite had met dingen die hem anders vrij eenvoudig af gingen. Maar … oké, niet denken nu. Gewoon werken. Maar Drummond was wel een bijzondere. Het leek alsof hij over koetjes en kalfjes praatte maar toch had Richard heel duidelijk het idee dat hij geobserveerd werd.
'Lukt het allemaal?'
'Ja, hoor. Het gaat prima. De computer is nog in goede staat. Het lijkt erop dat ik alleen maar een nieuwere versie van Windows er op hoef te zetten, wat extra intern geheugen er in moet zetten en een netwerkkaart. En dan is hij volgens mij klaar voor het door u gewenste netwerk. En de computer van uw vrouw? Is die ook zo oud?'
'Nee, die is nieuwer. Zij zag pas later de voordelen van een computer in.'
'Dan moet dat dus helemaal geen probleem zijn.'
Er werd op de deur geklopt en Edith stak haar hoofd om de hoek van de deur. 'Het eten is klaar, heren,' waarna ze ook meteen weer weg liep.
'Ga je mee?' vroeg Max.
'Euh … '
'Eten. Mijn vrouw heeft heerlijke lasagne gemaakt.'
'Ik heb boterhammen meegenomen en denk dat ik beter even wat kan doorwerken.'
'Ik denk niet dat mijn vrouw dat zal pikken, Richard. Een gast zijn eigen brood laten opeten terwijl er warm eten op tafel staat is een doodzonde hier in huis.'
'Maar … ' Hij voelde paniek in zich op komen. Wat moest hij aan tafel bij deze twee mensen? Zouden ze hem ondervragen? Alles van hem willen weten? En … wat moest hij dan? Kijkend naar Max besefte hij dat hij gewoon niets anders kon zeggen dan dat het goed was en maar hopen dat alles los zou lopen.
Wordt vervolgd …
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.