Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
MORGENSTER
Hoofdstuk 3
De trap van de fietsenkelder naar de centrale hal was een bezoeking geweest. In de centrale hal was hij meteen een toilet binnengelopen om in een spiegel te zien hoe groot de schade was. Op zijn gezicht zat rechtsboven een flinke schram waar bloed uitliep. Waarschijnlijk had zijn gezicht dus toch even de grond geraakt. Hij maakte een papieren handdoekje nat en probeerde het bloedden te stelpen. Het prikte enorm! Hij veegde het bloed zo goed als mogelijk weg. Zijn witte overhemd zat onder de smerige vegen en zijn broek was niet meer zwart maar grijs vanwege het stof. Hij leek wel een landloper. Terug naar huis lukte in elk geval niet. Hij zou zo naar Drummond moeten en als eerste zijn excuses maken voor de haveloze toestand waarin hij verkeerde. Het oversteken van de hal – die groot, ruimtelijk en goed verlicht was vanwege het zonlicht dat van bovenaf naar binnenscheen – had ervoor gezorgd dat heel veel mensen hun hoofd naar hem hadden omgedraaid. Niet alleen de staat van zijn kleding maar ook de manier waarop hij liep trok waarschijnlijk de aandacht. Vreselijk vond hij het. Hij hield er absoluut niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Gelukkig lag Drummonds kantoor niet verderop in het gebouw. Hij klopte en wachtte tot hij mevrouw Lopez, de secretaresse van Drummond, hoorde roepen dat hij binnen mocht komen. Richard stapte naar binnen en werd getrakteerd op een gulle glimlach en een stortvloed aan lovende woorden. In haar ogen, zo wist hij, was hij haar reddende engel omdat hij de vorige week haar computer weer aan de praat had gekregen en hem meteen had opgeschoond zodat het apparaat weer een stuk sneller werkte. Maar ineens zag hij haar gezicht verstrakken.
'¡Madre Mia! Wat is er met jou? Je ziet zo bleek! En… '
Er volgden nog veel meer woorden maar die waren allemaal in het Spaans en daarvan verstond hij helemaal niets. Voordat hij het wist drukte ze hem neer op de bank langs een van de wanden van het kantoor, wat een flinke pijnscheut in zijn bovenlijf veroorzaakte, rende ze naar haar telefoon en binnen een paar tellen, tenminste zo voelde het voor hem, was er een verpleegkundige aanwezig. Zijn protesteren, nadat hij begreep wat mevrouw Lopez van plan was, had geen enkele zin gehad. Er moest en zou iemand naar hem komen kijken. Mevrouw Jenkins was heel snel gekomen. Het liefst had ze gewild dat ze met hem naar het ziekenhuis zou gaan maar daar had hij niets van willen weten. Dat protest had wel gewerkt in elk geval. Als iets van compensatie voor zijn botweg weigeren naar haar advies te luisteren had hij zich daarna volledig overgegeven en alles over zich heen laten komen. Echter … toen hij moest gaan staan en zijn broek moest laten zakken, had hij toch wel even vreemd op zijn neus gekeken. Zijn broek laten zakken in het bijzijn van twee dames?
'Niet zo moeilijk doen, Richard!' sprak de verpleegster. 'Je hebt een winkelhaak in je broek en ik verwacht dat je daar een wond hebt en die wil ik zien.'
Hij deed wat hem gevraagd of beter gezegd opgedragen werd. En ja, ze had helemaal gelijk. Aan de zijkant van zijn knie zat een flinke snee en op zijn bil een enorme schaafwond. Een verdere inventarisatie van zijn verwondingen gaf, naast datgene dat hij zelf al gezien had in de spiegel, het volgende lijstje: een niet al te erg bloedende schaafwond op de buitenkant van zijn rechter hand, eentje op zijn ribbenkast en op heel veel plaatsen waren nu al verkleuringen te zien. Hij kreeg een tetanusspuit, een pijnstiller, de wonden werden verzorgd en waar nodig verbonden of met een pleister afgedekt en daarna werd Richard weer teruggezet op de bank en door de dames geholpen om in liggende positie te komen omdat hem dat op eigen kracht niet lukte en hij van mevrouw Jenkins per se een half uur rust moest nemen. Er werd op de deur geklopt en de schoolverpleegkundige opende de deur en praatte met iemand op de gang. Hij kon niet zien wie het was maar even later vertelde ze hem dat zijn vriendinnetje Nancy gevraagd had of alles goed met hem was. Richard had uitgelegd dat Nancy een vriendin was en niet zijn vriendinnetje.
'Je mag blij zijn met zo'n vriendin, jongeman! Ze geeft om je en het was beter geweest als je naar haar had geluisterd en meteen naar mij was gegaan.'
'Maar ik… ' probeerde Richard zich te verdedigen.
'Ja, je had een afspraak,' bemoeide mevrouw Lopez zich er nu ook mee. 'En kijk eens! Wie houdt zich niet aan die afspraak! Wie is er al zeker twintig minuten te laat nu!'
Ja, ze had helemaal gelijk. Haastige spoed was zelden goed en nu helemaal niet nodig geweest, zo bleek. Drummond was tijdens de hele onderzoek- en behandelscène niet verschenen. Dus zo laat was hij waarschijnlijk toch niet geweest. Of beter gezegd, Drummond was te laat. Verdomme! Had hij zich voor niets gehaast. Had hij het ook wel rustig aan kunnen doen en dan… nou ja… laat ook maar. Zoiets hielp niet echt. Klagen had geen enkele zin en bovendien werd hij hier, liggend op de bank, goed verzorgd door mevrouw Lopez die hem koffie en koekjes bracht. Koffiedrinken liggend op de bank zou niet goed gaan maar de koekjes gingen er wel lekker in. Voor de koffie kwam al snel een oplossing. Vanuit de kantine bracht iemand een rietje. Probleem opgelost.
Nadat het half uur verplichte rust al ruim verstreken was kwam Drummond zijn kantoor uit gezet en zei het volgende: 'Ah, ik zie dat je er al bent, Richard. Groot gelijk dat je het jezelf gemakkelijk hebt gemaakt.'
'¡No me digas!' Klonk het vol ongeloof uit de mond van mevrouw Lopez en in alle geuren en kleuren begon ze uit te leggen wat er gebeurd was.
Drummond liet zien dat hij een zorgzame kant had, trok een stoel aan en ging naast Richard zitten en vroeg hem hoe het met hem was.
Richard bleef rustig liggen. Die positie beviel hem wel goed eigenlijk. Zijn gedachten waren al diverse malen vooruitgelopen op het feit dat hij toch eens van de bank zou moeten opstaan en dat was geen leuk vooruitzicht geweest. 'Het gaat wel, meneer. Ik heb het idee dat de pijnstiller van mevrouw Jenkins goed werkt.'
'Ja, maar dat houdt een keer op. Zal ik je niet liever naar huis brengen? We kunnen rustig een andere keer afspreken om dat klusje bij mij thuis te doen.'
'Nee, liever niet, meneer,' zei Richard terwijl hij een poging deed overeind te komen. Die faalde echter omdat de pijn scherp door zijn bovenlijf trok. 'Sorry, geeft u mij alstublieft even wat tijd.'
'Alle tijd, Richard. Haast je niet maar ik denk dat het je niet zal lukken om alleen overeind te komen nu. Vind je het goed dat mevrouw Lopez en ik je helpen?'
Richard begreep maar al te goed dat een nieuwe poging hetzelfde resultaat zou hebben en daar zat hij niet op te wachten. Hij knikte en werd na een gezamenlijk '1, 2, 3,' door de twee overeind geholpen. Er was pijn. Overal pijn maar toch niet zo veel als bij zijn solopoging. 'Pfff,' verzuchtte hij.
'Ben je ook duizelig?'
'Nee, meneer.'
Mevrouw Lopez vertelde dat de verpleegkundige allerlei dingen aan Richard had gevraagd om uit te sluiten dat hij een hersenschudding had. 'Volgens mevrouw Jenkins heeft Richard een harde kop.'
Drummond lachte. 'Een harde kop of niet, ik denk dat bewegen de komende tijd wel lastig zal zijn en daarom lijkt het mij toch beter dat ik je naar huis breng.'
Opnieuw kwam er een protest over de lippen van Richard. Een ferm verzet. Eentje die ervoor zorgde dat Drummond en mevrouw Lopez elkaar heel even aankeken maar dat niet zonder dat hij het opmerkte.
'Oké, ik zal afgaan op dat wat jij zegt. Je bent 21 en dus mag ik aannemen dat je oud en wijs genoeg bent om een verstandig besluit te nemen,' sprak de dean rustig.
Verstandig en wijs was het misschien niet, zo dacht de jongen, maar hij kon deze klus gewoon heel erg goed gebruiken. Bezig zijn met computers was iets dat hij heel erg graag deed en hij greep elke poging aan om dat te doen. Het was zoveel beter dan alle andere baantjes die hij had en … nou ja … hij moest geen onderscheid maken tussen dat wat hij deed. Het diende allemaal een doel en dat was om zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld te verdienen zodat hij …
'Zullen we dan maar?'
Richard stond met de nodige moeite vanuit zittende positie op en zag het uiterst bezorgde gezicht van mevrouw Lopez. Haar gezichtsuitdrukking deed hem bijna meer pijn dan zijn verwondingen. Hij was de vrouw leuk gaan vinden. De afgelopen tijd was hij vaker door Drummond gevraagd om dingen te veranderen aan de computers op zijn kantoor en daarbij had hij het gezelschap van mevrouw Lopez op prijs weten te stellen. Ze was gewoon leuk. Een heel gezellige vrouw die hem heel veel had verteld over haar leven terwijl hij bijna niets had prijsgegeven over het zijne. Hij had het allemaal beperkt gehouden tot zijn wereld hier in Monterey. Meer wilde hij niet kwijt. Met zijn verdere leven had helemaal niemand iets nodig. Niemand wist iets van hem en dat wilde hij zo houden. Maar nu ze zo zorgelijk keek, vond Richard het toch wel moeilijk. Het leek op moederlijke bezorgdheid, zo voelde hij. Een steek van pijn in zijn hart volgde. Verdomme! Niet aan denken! Niet nu!
Max Drummond ging de jongen voor zijn kantoor uit en de grote hal in. Het was er rustig nu en dat kwam op zich heel goed uit. Zo konden ze de kortste weg, een rechte lijn, aanhouden in de richting van de liften. Normaal nam hij altijd de trap maar gezien Richards situatie leek het hem beter om daar nu maar vanaf te zien. Hij was 74 maar nog steeds goed ter been en zorgde ervoor iets langzamer dan normaal te lopen zodat de jongen hem bij zou kunnen houden in de hoop dat hij niet al te veel pijn zou hebben. Misschien … nee, de jongen had zijn keuze gemaakt en daar moest hij het mee doen. Stijfkoppig, dat was hij zeker. Maar daar was op zich niets mis mee. Het was een karaktereigenschap waar hij zelf ook over beschikte en die hem soms had opgebroken maar er ook vaak voor had gezorgd dat hij dat bereikte wat hij had gewild. Bovendien was er zijn vrouw. Samen vormden ze een goede twee-eenheid. Ze vulden elkaar aan en trapten af en toe bij elkaar op de rem. Zij als hij al te stijfkoppig was en de belangen van anderen uit het oog verloor, en hij bij haar als ze haar zorgzaamheid te ver doordreef en zichzelf vergat. Een prima combinatie. Zo denkend kon hij zich nu al heel goed voorstellen hoe ze zou reageren als Richard straks strompelend hun huis zou binnenkomen. Want lopen kon je het amper noemen wat de jongen deed.
Wordt vervolgd …
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.