Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
MORGENSTER
Hoofdstuk 2
Nancy keek de moeilijk lopende Richard na die zich langzaam van de ene tree op de andere tree hees, want echt vlot omhoog lopen kon ze het niet noemen. Ze kon zich heel goed voorstellen dat hij verrekte van de pijn. Waarom had die idioot dan ook zo'n haast gehad! Nou ja, kende ze Richard anders? Het leek of hij altijd haast had. Nee, corrigeerde ze zichzelf, niet helemaal waar. Op school tijdens de lessen was hij de rust zelve. Dan nam hij overal de tijd voor en was hij nooit te beroerd om anderen te helpen als die iets niet snapten. Dan … dan leek hij een heel ander mens ineens. Maar voor de rest rende en holde Richard van het ene baantje naar het andere. In haar ogen was hij knettergek. Nu ook weer. Helemaal met Drummond mee naar zijn huis om daar een netwerk aan te leggen! Alsof zoiets nodig was bij Drummond! Ze kende de familie Drummond heel erg goed omdat die naast haar grootouders, door wie zij grotendeels was opgevoed, woonden en zij heel veel met hun kleinkinderen had gespeeld vroeger. En nog steeds kwam ze wel bij Max en Edith over de vloer. Maar Drummond met een netwerk, dat was net zoiets als een holbewoner met een zaklantaarn. Natuurlijk hadden ze bij de Drummonds wel computers maar of je die oude apparaten, die vast en zeker allemaal nog onder Windows 3 liepen, in een netwerk met elkaar zou kunnen verbinden, dat vroeg ze zich af. Haar gedachten gingen terug naar Richard. Een vreemde jongen die sinds het begin van dit schooljaar in Monterey woonde. Er was tussen hen beiden meteen iets van een band geweest omdat ze op precies hetzelfde moment met de auto, hij in zijn eentje en zij met haar vriend Nathan, waren aangekomen bij het oude, verbouwde pakhuis waar ze beiden een flat huurden. Het stond Nathan – vijf jaar ouder dan zij, samen met zijn vader eigenaar van een garage, in zijn vrije tijd toetsenist en zanger in een eigen bandje – helemaal niet aan dat zij op zichzelf wilde gaan wonen. Veel liever had hij gehad dat ze bij hem introk in zijn woning boven de garage maar daar had ze het nog niet aan toe. Eerst eens kijken of ze zichzelf kon redden. Niet meteen vanuit de veilige thuissituatie bij haar grootouders intrekken bij iemand die opnieuw voor haar zou willen zorgen. Gedrieën hadden ze beide auto's leeg geruimd en Nathan, die in eerste instantie wat argwanend ten opzichte van haar nieuwe buurman had gereageerd – Richard was tenslotte een man en ook nog eens leuk om te zien – was aan het eind van de middag helemaal omgedraaid omdat hij in een van de dozen van Richard diens diploma's van een aantal vechtsporten had gezien. En meteen had zij geweten waarom Nathans stemming omgeslagen was: hij had nu het idee dat zijn vriendinnetje een stuk veiliger woonde. Zij en Richard konden het heel erg goed met elkaar vinden. Ze aten regelmatig bij elkaar als het hem uitkwam want hij was altijd wel bezig met iets. Hij had diverse baantjes. 's Ochtends in alle vroegte hielp hij altijd bij de supermarkt van O'Malley – een Iers echtpaar van geboorte dat het maar wat leuk vond dat ze een jongen met een Ierse achternaam aan een baantje konden helpen − om de vrachtwagen uit te laden. Tussen de middag liet hij honden uit. Na het avondeten maakte hij kantoren schoon en daarna werkte hij vaak nog als ober ergens. En naast al die werkzaamheden werkte hij ook nog voor Fred Quintana. Dat was de eigenaar van een winkel in computers en mobiele telefonie. Richard werd door hem vaak ingeschakeld om in Monterey en wijde omgeving computers te installeren bij mensen thuis of netwerken aan te leggen.
Richard was een vreemde. Dat had ze meteen al in het begin gemerkt. Hij had een heel duidelijk accent en hij maakte af en toe rare schrijffouten. Ze was er door veel vragen, want uit zichzelf iets vertellen deed Richard niet, achter gekomen dat hij uit Canada kwam maar veel meer had ze ook niet van hem weten los te krijgen. Canada, daar had ze het mee moeten doen. Of hij ouders of broers en zussen had wist ze niet. Richard was zo gesloten als een oester. Op school deed hij zijn uiterste best en haalde prima cijfers. Het leek of het hem allemaal heel gemakkelijk afging. Trots was hij daar echter niet op. Als meneer Meyers, de leraar informatiekunde, hem prees om zijn goede prestaties en inzicht, werd Richard altijd enorm rood. Hij was duidelijk verlegen.
Je kon rustig zeggen dat hij heel bijzonder was. Zo reed hij elk weekend naar huis. Vrijdag aan het begin van de middag weg en maandag 's ochtends weer terug en dat elk weekend. De oorzaak kon volgens haar niet heimwee zijn want waarom was hij dan helemaal hierheen gekomen om te studeren? Dan had hij ook kunnen kiezen voor iets in zijn eigen land toch? Daar hadden ze ongetwijfeld ook goede opleidingen. Maar nee, Richard kwam uit Canada naar Monterey en ging dan toch elk weekend naar huis. Heel vreemd was het geweest toen een keer zijn auto niet wilde starten en hij echt in alle staten was want hij moest en zou naar huis. Nathan – bij wie hij zijn auto op het terrein parkeerde – had de auto, een enorm oude barrel, in de garage nagekeken en hem kunnen repareren. Richard was er steeds bij gebleven en was uiteindelijk met een vertraging van drie uur vertrokken. Nathan had het ook heel vreemd gevonden. Richard had niets anders gedaan dan heen en weer lopen in de garage en had hem en zijn werknemers flink op de zenuwen gewerkt.
Uitgaan deed hij ook niet. Nou ja, bijna niet. Hij was geen gezelligheidsdier, durfde ze gerust te stellen. Ze had hem een paar maal meegesleurd omdat ze gewoon vond dat hij bepaalde uitnodigingen van klasgenoten niet af kon slaan maar het was echt slepen geweest. Eerst heel lang praten. En dat praten leek dan alsof je tegen een muur aan stond te kletsen want Richards antwoord bleef steevast: "Ik ga niet", "Heb geen zin", of "Heb het te druk". En ja, dat laatste was natuurlijk waar maar nooit eens uitgaan, was volgens haar niet goed. Je was tenslotte maar één keer jong en daar moest je dan ook van kunnen genieten. Misschien was het dat wel. Misschien wist Richards wel niet hoe hij moest genieten. Maar drie keer was het haar dan toch gelukt om hem zover te krijgen dat hij met haar meeging. De eerste keer in oktober, de tweede keer bij het feestje dat Jacob een week voor Kerstavond had georganiseerd en vorige maand nog naar een feestje dat Nathan had gegeven voor zijn verjaardag. Die keer bij Jacob zou ze nooit vergeten en wat was ze blij dat ze Richard zover had gekregen dat hij toen wel mee was gegaan. Met z'n drieën waren ze − Richard, Nathan en zij – teruggelopen naar huis. Het was een flinke wandeling en Nathan had iets te veel gedronken. Ergens in het centrum werden ze ineens staande gehouden door een viertal jongens. Nancy had zich meteen teruggetrokken achter haar begeleiders omdat ze het niet vertrouwde. Ze wilden geld van hen en er blonken een paar messen. Nathan probeerde er met praten uit te komen. Maar omdat hij aangeschoten was, dacht hij het met grapjes te kunnen oplossen maar dat hielp dus niet. Al snel had Richard begrepen dat Nathan niet echt een hulp zou zijn en had hij haar gezegd Nathan vast te houden. Zij had het doodeng gevonden want Richard was een onderdeurtje van 1.67 meter lengte en hij stond in zijn eentje tegenover vier gasten die duidelijk veel groter waren en waarvan er zeker twee een mes hadden. Richard had het viertal heel duidelijk gesommeerd weg te gaan en hen met rust te laten. Ze hadden gelachen. Nogmaals had er een waarschuwing geklonken en toen ook deze in de wind geslagen werd was het allemaal heel snel gegaan. De jongens waren begonnen en Richard had alleen maar gereageerd op hun acties maar wel zodanig dat hij binnen de kortste keren de twee met een mes had uitgeschakeld. Ze lagen zo snel op de grond dat zij amper had kunnen zien wat er was gebeurd. Richard stond als de rust zelve op het slagveld en had zich tot de twee anderen gericht. Deze hadden elkaar even aangekeken en zich toen heel snel uit de voeten gemaakt. "Zo, dat was dat," had Richard gezegd. Hij had de messen met een zakdoek die hij van haar had geleend opgeraapt en apart gelegd en daarna de twee overvallers met zijn eigen riem en die van Nathan vastgebonden en de politie gebeld. Toen een agent haar gevraagd had hoe Richard zijn belagers uitgeschakeld had kon ze alleen maar zeggen dat alles heel erg snel was gegaan en dat ze het absoluut niet had kunnen volgen.
Uit dat Kerstincident, zoals ze het nadien noemde, vloeiden diverse voordelen. Nathan nam zich stellig voor, en tot nu toe had hij dat nog steeds volgehouden, om niet meer dan één biertje, glas wijn of cocktail te drinken als hij samen met Nancy uitging. Hij had zich namelijk doodgeschaamd dat hij niet in staat was geweest zijn vriendin te beschermen. Voordeel voor Richard was, dat het onderhoud van zijn auto hem geen cent meer kostte en dat hij elke vrijdagmiddag met een volle tank kon vertrekken; ook een stukje boetedoening van Nathan.
Nancy onderbrak haar gedachtestroom en liep snel naar de trap toe om te kijken of Richard erin geslaagd was boven te komen. Ze kon hem niet meer zien of horen en ging ervan uit dat hij inmiddels op zijn plek van bestemming zou zijn. Ze slaakte een zucht van verlichting. Het was hem gelukt. Misschien viel alles toch nog wel mee. Met het voornemen om naar huis te gaan, liep ze de fietsenkelder weer in en toen ze langs de plaats kwam waar Richard hard in aanraking met het beton was gekomen zag ze ineens iets glinsteren. Ze bukte zich en zag bloed. Shit! Snel draaide ze zich om en rende terug, de trap op en de hal in. Meteen richtte ze haar ogen op de deur van Drummonds kantoor. Die was dicht. Richard was waarschijnlijk al binnen. Toen zag ze hoe mevrouw Jenkins, een van de verpleegkundigen van de school, zich door de centrale hal haastte in de richting van Drummonds kantoor. Gelukkig, mevrouw Lopez had zich niet zoals zij door Richards bravoure van de wijs laten brengen en er een deskundige bijgehaald.
Wordt vervolgd …
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.